Those Sad Plebes down below

 

Στις δισκοκριτικές του τελευταίου τεύχους του Wire, συγκεκριμένα στο section που αναφέρεται στο Avant Rock, γιατί το σκέτο δεν έχει θέση στις σελίδες αυτού του περιοδικού, οι μισές ήταν αναλύσεις/προσεγγίσεις σε metal δίσκους. Είχα γράψει κάτι αντίστοιχο προ αμνημονεύτων, για την εισβολή της L’ Oreal σε ένα κόσμο που με την παρουσία τους μαστίζουν καραφλίζοντες overthinkers, πλην όμως ο απειροελάχιστος αντίκτυπος του άρθρου με αναγκάζει να επιστρέψω με μία ακόμα προσπάθεια, η στέψη της οποίας με αποτυχία, είναι απολύτως βέβαιη. Εντάξει, το συγκεκριμένο είδος κατάφερε να καταστρέψει το αγαπημένο μου πανκ, μόλις αυτό είχε αρχίσει να μπολιάζεται με απείρως πιο ενδιαφέροντα πράγματα, όπως η Dub και η Jazz, γιατί να σταματήσει εκεί;

Μέσα στις υπόλοιπες, εντύπωση μου έκανε ένα εκτενέστατο ρηβγιού στο τελευταίο πόνημα των Darkthrone, το οποίο ομολογώ έσπευσα να τσεκάρω. Περίμενα, λοιπόν, να ακούσω αρρωστημένα και προχωρημένα blasts έκστασης, που στην καλύτερη θα μ’ έστελναν στο διάολο. Αντ’ αυτού τι άκουσα; Το μάντεψες, άκουσα Metal. Κλασσικό, χωρίς εκπλήξεις και, ας με συγχωρήσουν οι μυημένοι, λίγο ανέμπνευστο. Τι δουλειά είχε, λοιπόν, στο ναό της “καινούριας” μουσικής; Μήπως επειδή ατελείωτα χρόνια υπήρξε αντικείμενο χλεύης, οι γενιές άλλαξαν και δεν ξέρω τι, τέλος πάντων παίρνει την εκδίκησή του; Μαλακίες. Απλά το σύνολο της μουσικής παραγωγής του σήμερα και δη της “έξυπνης” είναι τόσο μεγάλο που από ένα σημείο και μετά ακούγεται κενό νοημάτων. Από την άλλη, εντός σπηλαίων τίκτεται ένα κακομακιγιαρισμένο τέρας, που χαρακτηρίζεται από την πολυπόθητη “γνησιότητα” στην έκφραση. Είναι αυτό που είναι. Κι άμα γουστάρεις. Ακούγεται σχεδόν εξωτικό. Αμόλυντο. Όπως άλλωστε, σε όλη του την ιστορία, αναπτυσσόταν ως παρασιτικός οργανισμός. Μόλυνε τα άλλα είδη με αντάλλαγμα τη διατήρηση του γενετικού του υλικού πεντακάθαρου.

Όπου υπάρχει δράση, βέβαια, υπάρχει και αντίδραση. Μουσικοί που ευελπιστούν να φιλοξενηθούν στο pitchfork και όχι στο Wire, η indie κοινότητα, έχει αφήσει τα χαρουμενοειδή ή κλαψοειδή του παρελθόντος και έχει βυθιστεί σ’ αυτό που έγινε σήμερα το αντίπαλο δέος της ξεραΐλας του πανκ και του μέτσαλ, την πσυχεδέλεια. Ένα είδος που ήταν πρωτοπορία μόνο στα sixties, καθώς η ανάπτυξη της τεχνολογίας επέφερε πσυχεδελικότερες προτάσεις στα ώτα από την αρχική, επανασυστήνεται τώρα ως ο τρόπος εξέλιξης της σύνθεσης. Η έτερη – σε μαζικό επίπεδο – πρόταση της μαυρίλας και της καφρίλας, είναι δεκάδες κλώνοι των πρώιμων Floyd και των Jesus and Mary Chain. Το μέλλον προμηνύεται ζοφερό. Η δε συνέχιση της φρικοειδούς φάσεως, η οποία ήταν και η ελκυστικότερη κατ’ εμέ έως σήμερα, η Freak Beat, Delerium και τα συγγενή, μας έχει αφήσει χρόνους και είναι κρίμα γιατί γαμούσε.

Η εδώ σκηνή δε θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη από τες εξελίξες με αποτέλεσμα οι δυο talkοδέστεροι of the town δίσκοι να είναι από τη μια των Ruined Families και από την άλλη των Chickn. Οι πρώτοι φορούν περήφανα τις Black Metal επιρροές τους, οι δε δεύτεροι τις old school prog. Η αποψάρα μου είναι μάλλον γνωστή, μία από τις δύο μπάντες άλλωστε έχει μόνιμη θέση στους φίλους των οποίων τη δουλειά προτείνω ανεπιφύλακτα, η δεύτερη παρόλα αυτά είχε φιλοξενηθεί σε μία από τις συλλογές που έχω κατά καιρούς επιμεληθεί, b4 they were cool βεβαίως βεβαίως. Πλην όμως, ως απόλυτος υποστηρικτής της μουσικής του σήμερα και ως άνθρωπος που κατά το δυνατότερο προσπαθεί να ζει σε ό,τι έχει η σιχαμένη εποχή να του προσφέρει, δεδομένου ότι οι Ruined μεταφέρουν αποτελεσματικότερα το μήνυμα του τι συμβαίνει, ενώ οι Chickn εμμένουν στο να θυμίζουν ότι κάτι στο σήμερα έχει πάει λάθος, γι’ αυτό ας αφεθούμε στην ασφάλεια των όσων απήλθαν, εγώ (τρεις τελείες, ανεπαίσθητες και γιομάτες νοήματα). Καθείς με τις χάρες του, λοιπόν, ως αγοραστής όμως πρέπει να ορίσεις τις επιλογές σου κι εδώ εγώ σταματώ και σ’ αφήνω να επιλέξεις. Εμένα είναι νομίζω προφανής.

Συνοψίζοντας επί του γενικοτέρου και ως σύντομη προφητεία για τη συνέχεια του πράγματος, σκεπτόμενος δε ότι αμφότεροι οι εκφραστές νέων και παλαιών υβριδίων την καταβρίσκουν στα δάση, βάλε με το νου σου ότι συναντιούνται σε ένα με κωνοφόρα από τη μία μουσάτοι με τις κιθαρίτσες και τα μπόνγκοζ τους κι από την άλλοι μακιγιαρισμένοι βάρβαροι, με καρφιά, τσεκούρια και λοιπά. Εσύ ποιος λες ότι θα κερδίσει;