Wait a Minute, ’cause my Heart’s not in it

 

Έκανα ένα τεστ τις προάλλες, απ’ αυτά τα πολύ ίντερνετ, ούτε που θυμάμαι σε τι αφορούσε. Μία από τις ερωτήσεις ήταν αν το ροκεντρόλ ζει ή πέθανε. Υποστήριξα με τρομερό διαδικτυακό πάθος το πρώτο. Ευθύς αμέσως ανέτρεξα στο σκληρό μου και στους τελευταίους δίσκους που κατέβασα, τους φετινούς, προκειμένου να αποδείξω στον εαυτό μου το  δίκαιο των ισχυρισμών μου. Και τι βρήκα; Αρκετά και ενδιαφέροντα. Πλην των δύο που ανέφερα στο αμέσως προηγούμενο άρθρο, πέρασε κάμποσος καιρός από τότε, το αναγνωρίζω, εντόπισα κάμποσα άλλα, το απολύτως λυπηρό όμως, ήταν το σύνολο των όσων περιείχε. Εξηγούμαι. Πέραν των ελπίδων του αύριο, είχε γκώσει με επιστρέφοντες του χθες, που βεβαίως και τσέκαρα με συγκρατημένο ενθουσιασμό, ο οποίος φτάνοντας στο δεύτερο κομμάτι του εκάστοτε έργου είχε εξανεμιστεί. Wire, Feelies, Bats, φάκιν Modern English ρε γαμώτη και σκέπτομαι ότι έπονται Jesus & Mary Chain, Ride και ειλικρινά δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Δεδομένου του ότι η μοναδική επανασύνδεση που είχε κάτι να πει σε όοοολη την ιστορία της μουσικής, όταν μας επισκέφτηκε (και) φέτος ούτε που μου πέρασε από το μυαλό να ξεκουνηθώ από το PS3, ναι, μάλλον ήρθε ο καιρός να αφήσουμε τους νέους – και πιο ορεξάτους – του σήμερα να εξηγήσουν πως έχει η κατάσταση. Δηλαδή, εσείς μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε, εγώ αυτό θα κάνω.

Και τι να εξηγήσουν βασικά. Δημιουργούν χωρίς τις πλάτες της μουσικής βιομηχανίας, η οποία επιμένει να προωθεί είτε κάτι τελείως νερουλά (βλέπε Ed Sheeran), είτε τα απολύτως βλακώδη (βλέπε οτιδήποτε νοείται ως Hip Hop από το 2013 και μετά), χωρίς τη στήριξη οιασδήποτε σκηνής, χωρίς λόγο και αιτία. Πέραν αστειοτήτων όπως το περσινό πόνημα των Metallica, η κιθαριστική μουσική μάλλον τα ‘χει λίγο χαμένα. Εκεί κατέληξα και έχω πάντα δίκιο, είναι η υπερδύναμή μου. Δε βρίσκω, λοιπόν, κανένα καλό λόγο να μην ασχολούμαι μόνο μ’ αυτή. 

Η Αγγλία, έχοντας αποδεχτεί πλέον ότι η πάρτυ μιούζικ δε φτιάχνεται πλέον με κιθάρες, δίνει διαρκώς ελάχιστα δείγματα άξια λόγου, πλην όμως αρκετά εξ’ αυτών τυγχάνουν πλέον του αξιόλογου. Το χάος. Μέχρι στιγμής, προσωπικά και τελείως υποκειμενικά μιλώντας, αδυνατώ να βγάλω από τ’ αυτιά μου τους δίσκους των Cabbage και των Vant, brit-punkers αμφότεροι, με συνθέσεις που θα ζήλευαν όλοι οι πρωτοδιδάξαντες του “ελαφρού” πανκ των ’90ζ. Από Αμέρικα φάση τα είπα και στο προηγούμενο, ας προσθέσω και τους Meatbodies στο παρόν και καθαρίσαμε. Και τους Dude York. Είναι πάλι, λοιπόν, η σειρά των Αυστραλών να σώσουν και πάλι το ροκεντρόλ. Ούτως ή άλλως ανέκαθεν το έκαναν καλύτερα από τους προαναφερθέντες. Δεν είμαι απολύτως έτοιμος να ξεμπερδέψω μ’ αυτή τη σκηνή ακόμα, αλλά για τη φάση, ας αναφέρω τους κλασσικούς πλέον King Gizzard & the Lizard Wizard και τους αλήθεια ασύλληπτους Buried Feather. Κόλλημα οι τελευταίοι.

Κλείνοντας και αυτό το σύντομο κείμενο, θα ‘θελα να επιστρέψουμε λίγο στη γαμάτη δεκαετία του ’90, που το ροκεντρόλ ήταν πραγματικά στα πιο γαμάτα του. Πέραν του προφανούς θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μία ανακάλυψη που έκαμα, ενδεικτική της γαματοσύνης της εν λόγω δεκαετίας. Οι Teen Starz του τότε, λοιπόν, είχανε γαμάτα ονόματα όπως Winona Ryder, Johnny Depp, Ethan Hawke, Jude Law κλπ. Σήμερα τι έχουμε; Robert Pattinson, Kristen Stewart, Jennifer Lawrence, Emma Watson… Yawn, σαφέστατα. Δεν υπάρχει ελπίδα για τα τέκνα του αύριο, αλήθεια.