All Coltrane solos at once

 

H Madonna έχει πηδήξει κάποιους πολύ λαμπερούς ανθρώπους. Σα να τους ρούφαγε την ενέργεια για να στήσει μέσα στα χρόνια το “pop icon status” της. Ή μάλλον όχι την ενέργεια, την τέχνη. Κοιτώντας πίσω, μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι μισώ με πάθος τη μουσική της, όλη την καριέρα της, τη μία ηλίθια μεταμόρφωση μετά την άλλη, αλλά αυτό της το αναγνωρίζω. Πολύ λαμπερούς ανθρώπους. Δε θυμάμαι, νομίζω ήταν η Lydia Lunch σε μια συνέντευξή της, δεν μπορώ να την εντοπίσω τώρα, που τη θυμόταν μαζί με “όλους” στη σκηνή της Νέας Υόρκης, από τη μια αγκαλιά στην επόμενη, απελπισμένη να χωρέσει. Να ενταχθεί. Σε κάτι αναμφισβήτητα σημαντικό, που αναγνωρίζεται μέχρι σήμερα.

Από τότε έχουν μείνει θαυμάσια ερείπια ανθρώπων, όσων κατάφεραν να επιβιώσουν τέλος πάντων, συγκλονιστική τέχνη και ένα αστέρι. Το οποίο συνεχίζει να λάμπει, χωρίς κανένα να αμφισβητεί την πορεία του, ξεκίνησε από το πανκ και έφτασε μέχρι την κορυφή του mainstream. Νομίζω ότι δεν ήταν αυτό που πραγματικά ήθελε, φαντάζομαι όμως ότι θα έμαθε να της αρέσει. Από την άλλη υπάρχουν άνθρωποι που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να αλλάζουν συνεχώς την εμφάνισή τους και τίποτα άλλο. Όλη η ποπ μουσική (τουλάχιστον) σήμερα μαστίζεται από περισσότερους στυλίστες, φωτογράφους, σχεδιαστές μόδας, παρά συνθέτες. Αν ρίξεις μια ματιά στη φάση ’80s για παράδειγμα, είναι λες και έχει στηθεί από καταστασιακούς. Σύνθεση, καταστροφή, ταυτότητα, αλλαγή, ταυτότητα, καταστροφή, σύνθεση. Και πάλι από την αρχή. Οι τωρινοί είναι απλά καλοντυμένες στελεχάρες πολυεθνικών με παχυλούς μισθούς που οι μοναδικές αναφορές που έχουν από το όλο pop culture οικοδόμημα είναι από εκείνη τη δεκαετία, μέσα στην οποία έτυχε να μεγαλώσουν και, βεβαίως, να απομυζήσουν τα απαραίτητα εν είδει επιρροής. Από Pop Culture σε Pop Couture. To κατάπτυστο έγινε αδιάφορο. Δε γίνεται δουλειά έτσι όμως.

Η “αναγνώριση” της τέχνης στην παρούσα φάση, ιδίως στο χώρο της μουσικής, έχει γίνει κάτι πάρα πολύ σχετικό. Τριάντα και βάλε χρόνια πριν οι έννοιες ήταν κατά κάποιο τρόπο συνυφασμένες, ακόμα και τα “ελαφρά” ήταν κάπως ντυμένα, είχαν μία ταυτότητα, όσο αλλοπρόσαλλη κι αν ήταν αυτή. Σήμερα η μοναδική φάση που είδα κάπως κάτι να μπερδεύεται ήταν αυτή η εμετική συνεργασία της Miley Cyrus μετους Φλέγming Lips. Καλά, παίζει να έχουν γίνει κι άλλες, αλλά δεν την παρακολουθώ τη φάση γιατί είμαι τέρμα ελιτιστής και με τη βλαχουριά ανακατεύομαι.

Τέλος πάντων, θέλω να καταλήξω ότι πλέον η τέχνη με το mainstream έχουν σχηματίσει δύο τελείως διαφορετικούς κόσμους και είναι όλοι μέσα στη φούσκα της επιλογής τους και δεν πάει κανένας να δει πως τα περνάνε οι άλλοι. Προσωπικά δεν ήμουν ποτέ της μουσικής, άσχετα τι εντύπωση δίνω. Δεν ξέρω πολλά γι’ αυτή, ούτε πολλούς από τους εκφραστές της κι αριθμός αυτών που με ενθουσιάζουν είναι μάλλον μικρός. Όχι, είμαι της τέχνης και του πανκ. Κι επειδή το δεύτερο διανύει τη δεύτερη περίοδο: Punk’s not dead, it just sucks now, οι επιλογές έχουν ελαχιστοποιηθεί. η δε αναζήτηση τέχνης με ουσία, άξιας ν’ ασχοληθείς, να αφιερωθείς είναι γάμησέ τα χρονοβόρος ενασχόληση. Να εκφραστώ μάλιστα γι’ αυτή, κι αφού κανείς δε μου πλερώνει τους λογαριασμούς για να το κάνω, πλέον σπανίζει και τι να κάνω δηλαδή.

Το ότι τσέκαρα δίσκο π.χ. του Saul Williams, έγινε γιατί μέσα στο έργο του συνυφαίνονται πράγματα εκτός της μουσικής δημιουργίας. Ο εν λόγω κύριος είναι κατά βάση ποιητής και μάλιστα πολύ καλός. Τα παλιά τα χρόνια είχε παίξει και σε μία πολύ καλή ταινία, το Slam, με την οποία είχα κολλήσει άσχημα στα νιάτα μου. Όλη αυτή η φάση, η απολύτως αυθόρμητη έκφραση με λέξεις, εκφράσεις, ένταση. Ναι. ήταν κάτι άλλο. Καινούριο. Άξιο ενασχόλησης. Τέχνη πέρα από κάθε αμφιβολία. Μετά άρχισε να βγάζει ποίηση ενδεδυμένη με ήχους, στη Ninja tune αν δε με απατά η μνήμη μου και κόλλησα κι άλλο και τον παρακολουθώ μέχρι τώρα. Σήμερα, λοιπόν, αν υπάρχει κάποιος που εκφράζει ακριβώς αυτό που προσπάθησε να ολοκληρώσει ο Basquiat, είναι αυτός. Η παρούσα φάση τον θέλει κλεισμένο στη φούσκα του, μακρυά από το mainstream, βάζω στοίχημα πάντως ότι αν τον είχε ανακαλύψει η Madonna θα ψόφαγε να τον πηδήξει.