Sun Araw VS. Merchandise

Δυο μπάντες που λατρεύω... Έχουν γαμηθεί να κυκλοφορούν διάφορα στο μεταξύ, τα τελευταία είναι δύο εφτάρια, στην πρώτη πλευρά των οποίων είναι ένα κομμάτι χάος στα συνηθισμένα τους, στη δεύτερη μια διασκευή. Teenage Fanclub για τους πρώτους, Silver Jews για τους δεύτερους. Υποδειγματικές και οι δύο.

Είναι αυτό το αιώνιο ταξίδι στα υπόγεια, που σου σκάει κάτι που σε πιάνει με τη μία κι ας βασίζεται σε πράγματα που έχεις τσεκάρει στο παρελθόν. Και ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι παίζει πριν χρόνια ν' ακούγατε τα ίδια. Γι' αυτό βγήκαν τόσο γαμάτοι. Και ο Stallones φοράει καπελάκι Judge Dredd. Γίνεται πιο γαμώ; Όχι, δε γίνεται (κάτσε τώρα να δεις τι έρχεται).

Είναι οι κιθάρες, όπως πάντα. Αυτός ο ήχος, ο τεράστιος, ο όγκος, που κυκλώνει τα πάντα και είσαι στο κέντρο, (οχετός, μαλάκα) κι αυτό που αποζητάς είναι να είναι δίπλα σου οι άνθρωποι που αγαπάς και παρακαλάς να βιώνουν το ίδιο με 'σένα (ξεφεύγω). Μία στιγμή στο χρόνο, στο τίποτα, στο όλα (Καλά, μιλάμε για τρελή μαλακία). Παρακαλάς αυτή η στιγμή να γίνει αιωνιότητα, που δεν αλλάζει, που όλα είναι ίδια, που κανείς δε γερνάει, κανείς δεν πεθαίνει (αυτό ήταν, το γάμησα και ψόφησε).

Μπορεί να στο κάνει η μουσική αυτό; Όχι, δεν μπορεί. Οι γαμημένες χίμαιρες είναι πάντα στη γωνία, τις κυνηγάς, ξεφεύγουν, αλλά εσύ από πίσω. Γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Γιατί κάτι σου λέει ότι αξίζει τον κόπο να συνεχίσεις την προσπάθεια να πετύχεις το ακατόρθωτο... (Ας με κάνει κάποιος να το βουλώσω).

Μπορεί να σε βοηθήσει η μουσική σ' αυτό; Ναι. Η συγκεκριμένη μπορεί... Μια ευκαιρία ζητάει. 

Υ. Γ.: Μα τι μαλακιάρα έγραψα πάλι... Ενθουσιασμός, Fanboy φάση, τι να κάνω δηλαδή...