Atari Teenage Riot - Is This Hyperreal?

Η πιο cool looking μπάντα στην ιστορία της μουσικής. Δε δέχομαι καμία διαφορετική άποψη, καμία διαφωνία σ' αυτό. Κάνετε λάθος, απλά. Δεν έχει να κάνει με τους στίχους τους, την "πολιτική τους στάση" (ας γελάσω), τη μουσική τους... Η εμφάνισή τους. Μόνο. Αυτό ήταν. Αυτό είναι και τώρα. Τα μαύρα ρούχα, η πάντα βαμμένη μούρη της Nic Endo, όλα. Βάζεις και δυο - τρία παραπληγικά beats της κακιάς ώρας, μία industrial κιθάρα και τέλειωσες... Δεν έχει σημασία ρε. Όπως και η άποψή σας σ' αυτό που προσπαθώ να πω. 

Όταν δείχνεις τόσο γαμάτος, όσο σκατά και να παίζεις, δεν έχει σημασία. Και οι Atari Teenage Riot παίζει και να 'χουν γράψει αρκετή από τη χειρότερη μουσική της προ- προηγούμενης δεκαετίας. Αλλά ποιος χέστηκε, πραγματικά τώρα...

Και είναι απ' το Über Cool Βερολίνο, όχι από καμιά γαμημένη Μοντάνα...  Η αναρχοκατάσταση βγαίνει πιο ειλικρινής από το Prenzlauer Berg, παρά από το βοδινοθρεμμένο στόμα ενός σκατίβλαχου αμερικάνου, που μπορεί να 'χει χτυπήσει tattoo την αστερόεσσα στον κώλο του... Ασυναγώνιστοι στον εν λόγω τομέα... Ακόμα κι αν οι στίχοι τους είναι όλα τα αναρχοκλισέ μαζεμένα, ακούγονται πιο πειστικά, πως να το κάνουμε λέμε. 
Το πόνημα, παρεμπιπτόντως, είναι το καλύτερο δώρο για το ανήλικο αδερφάκι σας. Στο δικό μου πάντως το προσέφερα ήδη. 
Είναι αυτό ρε, ο θρίαμβος του attitude απέναντι στην "ποιότητα". Δεν ξέρω, προσωπικά αισθάνομαι πολύ πιο γαμώ όταν κυκλοφορώντας στην πόλη από τ' ακουστικά βγαίνουν τα ξεράσματά τους, από το τελευταίο ψαγμένο, εγκεφαλικό, υπερφίαλο αίσχος του όποιου Ομάρ Ροντρίγκεζ Τρόμπες ή την και καλά πολιτικοποιημένη ποίηση χωρίς στίχους των Γκάντσπηντ Γιου Βλακ Τρόμπερορ. 

Και μ' αρέσουν περισσότερο απ' τους Crystal Castles... Ορίστε το είπα. 

Και πριν πείτε τη μαλακία σας, να σας υπενθυμίσω ότι διαφημίζω παντού του μνημειωδώς κακό γούστο μου, κάτι που με βάζει σε αρκετά υψηλότερη θέση από αυτή των επικριτών μου. Επίσης, τους γράφω όλους στ' αρχίδια μου.


Πρέπει να δείτε τη στύση μου την ώρα που πατάω Δημοσίευση Ανάρτησης...