Δεν ήξερα καν ότι οι Carter U.S.M. ανήκουν σε ένα ξεχωριστό υποείδος από το τελείως γενικό “indie”. Δε γνώριζα επίσης ότι υπήρξε και σκηνή στας Αγγλίας με κεντρικό θέμα αυτό, κι ας μου ήταν γνωστά κάποια από τα ονόματα των συμμετεχόντων σε αυτή. Μέσα ήταν και οι Pop will eat itself, οι Jesus Jones, μάλλον οι EMF, οι Wonder Stuff, οι Ned’s Atomic Dustbin. Κορυφές όλοι τους. Εκεί, στα τέλη των ’80s με αρχές ’90s. Από τη μανία είχες τους μπητλομανείς με τα mop tops και τα κοστούμια κι απ’ την άλλη τους τύπους με τα dreadlocks και τις βερμούδες. Όλοι ξέρουμε ποιοι νίκησαν στο τέλος, αν και οι ραστάδες μετράνε μία επιτυχία στις Αμερικές, οι αγαπημένοι του μουσικού τύπου της εποχής πάλι όχι, παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειές των. Τέλος πάντων, βλέπω τα τελευταία χρόνια επανασυνδέσεις (όταν δεν υπογράφουν soundtracks για τραγικά υπερεκτιμημένες ταινίες) και για τους μάλλον συμπαθέστερους, πλέον ολοκάραφλους, μακρυμάλληδες, τα Brixton Academies γεμίζουνε γερόντια, όλα καλά για όλους.
Θα μπορούσε το άρθρο να κλείσει εκεί, αλλά όχι. Έχω και κάμποσο καιρό να γράψω εδώ, ευχαριστώ που το προσέξατε.
Αν αγαπούσα ανέκαθεν κάτι στην έρευνα (και καλά) γύρω από τη μουσική γενικότερα, ήταν ο εντοπισμός της “σκηνής” γύρω από κάτι. Η Βρετανία ήταν και είναι σούπερ τροφή γύρω από το σκηνομάνι, ε, κάτι τέτοιο βρίσκω κι εδώ. Όνομα δεν έχει ακόμα, δεν απαρτίζεται από δεκάδες μπάντες, μόνο δύο βρήκα βασικά, αλλά βλέπω ένα μέλλον. Και οι δύο μου θυμίζουν την προαναφερθείσα στην αρχή του κειμένου, η οποία είθε επιτέλους να λάβει την αναγνώριση που τόσο της αξίζει. Έχει αυτό το χορευτικό στυλάκι, αλλά επηρεασμένο περισσότερο από το Trap και όχι την Acid House των προγόνων τους, έχει τα κουρέματα, τα ντυσίματα που μετά από χρόνια θα φαίνονται αστεία, τις κιθάρες, το πανκ, την εκτίμηση των νεότερων (το σημαντικότερο όλων), τη βρετανίλα, όλα. Και δεν έχει και όνομα, πως να έχει με τις εφημερίδες της καρδιάς μας να έχουν βάλει όλες λουκέτο.
Αλλά ας δούμε τι το ενδιαφέρον παίζει τελευταία στην κιθαριστική Αγγλετέρα. Οι The 1975; Μπα. Οι “καινούριοι” Suede; Με τίποτα. Ο γαμημένος Ed Sheeran; Μαλάκα, όχι. Δε μου ‘ρχεται τίποτα, αλήθεια. Τους Post Punks δεν τους αναφέρω καν, γιατί, ας το παραδεχτούμε επιτέλους, μιλάνε περισσότερο στην καρδιά του 30άρη και του 40άρη και όχι στου 17άρη για να έχουν ένα κάποιο αντίκτυπο. Τι μας μένει, λοιπόν; Ο Rat Boy και ο Yungblud. Αυτοί. Αυτοί είναι η σκηνή. Έχουν ενδιαφέρουσες συνθέσεις, απαίσια κουρέματα, ο ένας φοράει φαρδιά, ο άλλος στενά και ενδεχομένως να έχουν τα προσόντα να σηκώσουν κι άλλους νεαρούς από τις καρέκλες και να τους βάλουν μπροστά στα Mac τους να αρχίσουν να γράφουν κάτι τέτοιο.
Καλά, μπορεί και όχι, η φάση είναι ίντερνετ, αυτό είναι ένα άρθρο δημοσιευμένο σ’ αυτό, λογαριασμό δε θα δώσω στους ιστορικούς του μέλλοντος, άρα ναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου