Back from the back from the grave

 

Σε όλες τις συνεντεύξεις μουσικών, αν αυτός που κάνει τις ερωτήσεις σέβεται τον εαυτό του, την υστεροφημία του και το αναγνωστικό κοινό του, θα ρωτήσει σίγουρα για τις επιρροές που οδήγησαν τον καλλιτέχνη στο να φτιάξει το προϊόν το οποίο τον έφερε ενώπιον του μαγνητοφωνακίου. Οι περισσότεροι θα αναφέρουν κάποιον ή κάποιους άλλους μουσικούς, το έργο τους, ίσως κάποιο συγκεκριμένο από το σύνολο της δισκογραφίας τους. Οι πιο μορφωμένοι θα παίξουν το χαρτί της ψαγμενίτιδος, άρα θα πετάξουν πέντε ασυναρτησίες για τον ήχο κάποιας εταιρίας ή κάποιας δεκαετίας, ή κάτι εξίσου γενικό, χωρίς ίχνος ουσίας και ειλικρίνειας. Οι τελείως βλάχοι θα περιοριστούν στην κόρη, τη γυναίκα, τον πατέρα τους που έβγαλε παρανυχίδα στον κυνόδοντα ή στη νέα σειρά ρούχων που λανσάρουν μέχρι να τους βγει η πέτσα από τα μούτρα. Τέλος, οι αθεράπευτα βλάκες θα μιλήσουν για κάποιο φυσικό φαινόμενο, συχνότερα όλων ακούγεται η βροχή.

Πιο σπάνια, ως επιρροή κάποιος αναφέρει μία συλλογή. Θυμάμαι συγκεκριμένα τους Yo La Tengo να αναφέρουν τα Nuggets. Τους D.S.B. τα πρώτα Killed By Death. Και σχεδόν σε κάθε συνέντευξη Garage Punk μπάντας, εμφανίζονται σαν το Τέρας της Μαύρης Λίμνης τα Back From The Grave.

Είναι λίγο περίεργο, όπως και να το κάνεις, να σε επηρεάσει μια συλλογή τραγουδιών από διαφορετικές μπάντες, σπάνια επιτυγχάνεται η ομοιομορφία που θα συνθέσει ένα σαφές σύνολο που κάπως θα περάσει μέσα σου και θα διαμορφώσει αυτό το κάτι, ρε παιδί μου. Αυτό που θα σε κάνει να πιάσεις μια κιθάρα και ν’ αρχίσεις να μιμείσαι αυτό που βγαίνει από τα ηχεία. Δεν ξέρω, έτσι μου φαίνεται. Κι όμως. Οι προαναφερθείσες το έχουν αυτό. Η τελευταία σειρά ιδίως το ‘χει και με το παραπάνω. Κατά κάποιο τρόπο ο Tim Warren της Crypt Records κατάφερε να μαζέψει ό,τι τοξικότερο σε απόβλητο μπόρεσε να εντοπίσει στα υπόγεια και το έφερε στην επιφάνεια. Όλοι οι τελειωμένοι της αμερικλανικής ηπείρου, χωρίς καμία ελπίδα να πετύχουν οτιδήποτε, μαζεύτηκαν κάποια στιγμή στα σίξτυζ σε ένα αισχρό στούδιο και ηχογράφησαν συνθέσεις αναμφισβήτητα καλοπαιγμένες, αρκετές από αυτές εξαιρετικές και εξαφανίστηκαν. Για κάποιον που ψάχνει καταξίωση, αναγνώριση, ίσως να ζήσει από τη μουσική του (τι μαλάκας θε μου), αυτό μπορεί να μη λέει απολύτως τίποτα, αλλά για ένα πλάζμα σαν και του λόγου μου που έμαθε να ζει για το τώρα λέει πολλά.

Σκέψου, δεκάδες προσπάθειες καταδικαζμένες να αποτύχουν, άλλες μπορεί να το γνώριζαν, άλλες όχι, χώθηκαν, προσπάθησαν, απέτυχαν παταγωδώς όπως ήταν αναμενόμενο κυρίως από τους γονείς τους, κάπως όμως κατάφεραν να επηρεάσουν με την πνευματική τους ιδιοκτησία δεκάδες ανθρώπων με μουσικά όργανα μετά από αυτούς. Αν είναι κάτι αυτό; Μα το ρωτάς;

Δες τώρα τη φωτογραφία του άρθρου. Κάτι γκαραζοπάνκς από τα παλιά ρίχνουν στις φλόγες της κολάσεως ένα κατσαπάνκη, ένα χίπστερ κι ένα χάπατο που φκιάνει μουσική με το κομπιουτεράκι του. Θα σκεφτείς ότι είναι ίσως τρίμπιουτ σ’ αυτές τις συλλογές, ιντερνετικό κάτι, ξέρεις… Γιατί η αρίθμηση σταμάτησε στο 8 πριν πολλά χρόνια. Μετά θα δεις το 9. Και θα αναρωτηθείς.

Ναι ρε. Back From The Grave Volume 9 & 10. Και η ιστορία σταματά. Και η ιστορία ξαναρχίζει.