Το τρέχον έτος παίζει να σημάνει την επανεκκίνηση της αγάπης μου για το Indie rock. Pop. Indie σκέτο. Εντάξει, στην κορυφή το τοπ (spoiler alert) πάλι The Armed θα έχει, εντούτοις οι κυκλοφορίες που εντάσσονται στο λαοφιλές είδος έχουν μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μου. Αλήθεια. Ούτε hardcore δυναμίτες, ούτε επανεκδόσεις reggae αριστουργημάτων, ούτε σύγχρονοι εκφραστές του Drum 'n' Bass. Μόνο κιθάρες γλυκούλικες, θεσπέσια φωνητικά και εξαιρετικοί στίχοι. Εν ολίγοις, αναστήθηκαν οι Pulp βλέποντας ότι ο ανταγωνισμός έχει δυσκολέψει τη φάση.
Πλέον των ανακαλύψεων, που δεν ήταν και λίγες, η χρονιά σημαδεύτηκε από επιστροφές πολυαναμενόμενες, με νέες προτάσεις και τα σχετικά. (Δεύτερο spoiler alert) Σχεδόν στο σύνολό τους απογοήτευσαν. Πρώτα και κύρια οι Wet Leg. Το δεύτερο πόνημά τους, τους βρίσκει κουρασμένους (αρνούμαι να βάλω @ στις καταλήξεις, γιατί είναι χαζό), με δύο (2) το πολύ μέτρια κομμάτια να προσπαθούν να σπρώξουν ένα σύνολο fillers με ψιλο-χάλια εξώφυλλο. Μετά, οι Tubs. Η ελιτίστικη indieλα του προηγούμενου album τους, επέστρεψε μονότονη, με κάτι ανθυποπροσπάθειες να διαφοροποιηθούν τα φωνητικά από τη σχολή των Wedding Present. Κρατώ μικρό καλάθι, βέβαια, ίσως με τον χρόνο να αλλάξω άποψη, γιατί κιθάρες που να πάρει, αλλά προς το παρόν στα Μέσα Μαζικής Συγκοινωνίας (εξαιρετική μέθοδος σύνταξης εμπεριστατωμένης κριτικής) το σύνολο δεν δουλεύει και είναι αρκετά ενδεικτικό της ποιότητας. Οι Franz Ferdinand - ω ναι - είχαν μια σχετικά ενδιαφέρουσα προτασούλα, αλλά το ότι αποφάσισαν να εντάξουν "ελληνικά" στοιχεία στον ήχο τους, μπορεί να τους έκαμε να ακούγονται exotic στις Αγγλετέρες, αλλά προσωπικά με ξενέρωσε σε βαθμό αηδίας. Ο Jim Bob των κάποτε Carter the Unstoppable Sex Machine έβγαλε δύο (!) δίσκους, νομίζω όμως ότι τα χρονάκια του του στέρησαν το οξύ από τους στίχους. Τι άλλο; Των Allo Darlin' ήταν χαριτωμένο, όπως και των Stereolab, απλά δεν βλέπω το νόημα. Ίσως κάποιος άλλος να το χρειαζόταν. Έβγαλαν και οι Pulp το κατιτίς τους. Ας γράψει κανένας άλλος γι' αυτό καλύτερα.
Σαν απόλυτο φως στους επιστρέφοντες, στέκεται το πρόσφατο έργο των Moonlandingz, προσωπικού οχήματος έκφρασης του Lias Saoudi των Fat White Family. Είναι τέλειο. Τόσο απλά. Θέλει να διώξει τους The Armed από την κορυφή. Σα δεν ντρέπεται.