Θυμάσαι τα '90s; Όταν οποιοδήποτε 15χρονο με κιθάρα ήθελε να γίνει ο Thurston Moore; Έλα που δεν θυμάσαι. Είναι βέβαιο ότι σου έτρεχαν τα σάλια όταν έπεφτες σε καμιά διαφήμιση της Fender στο Guitar Player. Αυτές οι Jaguar και οι Jazzmaster, αριστουργήματα, καλά δεν λέω; Καλά λέω. Θυμάσαι τι άλλο είχε αυτή (η καλύτερη) η δεκαετία για τον κιθαριστικό ήχο; Όχι, όχι, δεν μιλάω για τα εύκολα από Αγγλία μεριά, αν και ούτε αυτά έμειναν ανεπηρέαστα. Η εξάχορδη έγινε ναός, πάνω του οριοθετούνταν νέα δόγματα, ανοίγονταν δρόμοι, κόσμοι εκφραζόταν διαφορετικά, νέες προσεγγίσεις, νέες διδαχές, νέες δυσκολίες. Ποιοι ξεχώρισαν πρώτοι; Μα οι Sonic Youth φυσικά. Σε ποιους ήθελαν να μοιάσουν όλοι μα όλοι; Μην επαναλαμβάνομαι, το έπιασες.
Από το πουθενά γέμιζες κασέτες με μπάντες που έμοιαζαν αρκετά με την αγαπημένη σου, κακόηχες, δύστροπες, labels γινόταν οι θεοί σου γιατί σου παρείχαν ακριβώς αυτό, σου κάλυπταν την ανάγκη να ανακαλύψεις πράγματα μέσα στη σύνθεση, δεν ήταν pop, έπρεπε να σκάψεις και να εντοπίσεις γιατί σε ανατριχιάζει αυτό που βγαίνει από τα ηχεία σου, άκουγες ξανά και ξανά και ξανά, ο Billy Corgan προσπαθούσε να σε κάνει να φύγεις από 'κει, μπορεί να το κατάφερνε, αλλά τον πρόδιδαν οι συλλογές με τα b-sides, είχε μπει και σ' εκείνον το μικρόβιο. Ακόμα και οι Αγγλάρες το είχαν καταλάβει, ο Graham ακόμα και πριν τη σόλο καριέρα, η Justine στριμώχνοντας τον Stephen σε ένα πάρτυ, ρε οι Napalm Death του Diatribes, κολλήσαν και οι μέτσολοι, τέτοια φάση. Κάλτσουραλ ινβέηζγιον.
Έσκασαν δεύτερες και τρίτες φρουρές, οι Girls Against Boys, οι ...and you will know us by the trail of dead, οι Cheer Accident, πόσοι ακόμα, εξέλιξαν τον ήχο μέχρι που έγινε φόρμα, περιόριζε, πως στο διάολο το έκαναν αυτό, οι ίδιοι οι πρωτεργάτες κράτησαν τη ροκ φάση για τις εταιρίες και για τα πειράματα έκαναν δικιά τους, μέχρι που το διέλυσαν, δυστυχώς επεισοδιακά.
Σήμερα αυτός ο ήχος ελάχιστα εκφράζεται, ενώ η πληροφορία διαχέεται με εμετικούς ρυθμούς, κανείς δεν αγγίζει αυτές τις γραμμές κώδικα. Οι Fall και ακόλουθοί τους κυριαρχούν, οι Joy Division, οι My Bloody Valentine. Γάμησέ τα. Δύσκολα χρόνια, πέτρινα.
Και σκάνε από το πουθενά οι Godcaster και θυμίζουν στο περίπου όλα τα σωστά. Και θέλει δουλειά το πόνημα, δουλειά που δεν ξέρω αν μπορώ/θέλω να διαθέσω. Αλλά προσπαθώ. Και ανακαλύπτω. Μπορεί να μην μου αρέσει πάντα, αντιλαμβάνομαι όμως ότι έχουν διηθήσει το κέντρο, τη βάση των ιδεών, προσπαθούν με αυτό σαν μέσο να κάνουν κάτι δικό τους. Δεν ξέρω, εύχομαι να βρουν τα πρόθυμα αυτιά να τους ανοίξουν τις πόρτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου