Utopia Avenue

Δεν ξέρω πόσα βιβλία έχω διαβάσει για μπάντες, μουσικούς, ρεύματα, σκηνές. Δεν είναι πολλά πάντως, αλλά ούτε και λίγα. Ο πειρασμός να τοποθετηθεί μέσα σε ένα συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο μία φανταστική ομάδα ατόμων που θα συγχρωτίζεται με ό,τι συμβαίνει τη δεδομένη στιγμή, ήταν - και είναι - μεγάλος. Ο David Mitchell στο Utopia Avenue προσπαθεί να κάνει ακριβώς αυτό, εφευρίσκει κάποιες προσωπικότητες και τις βάζει να συναναστραφούν υπαρκτές, με πηγές από διηγήσεις άλλων, βίντεο στο youtube κ.α. 

Να ξεκαθαρίσω εδώ ότι το βιβλίο μου άρεσε (οφείλεται αρκετά και στην πολύ καλή μετάφραση της Μαρίας Ξυλούρη), ήταν σε αρκετές στιγμές διασκεδαστικό, οι χαρακτήρες, αν και μερικές φορές στερεοτυπικοί, κολλούσαν με την εποχή τους, κάποιες φορές ενδιαφέροντες, άλλες βαρετοί. Το θέμα όμως είναι το πείραμα.

Έχοντας δουλέψει με κάμποσες μπάντες, ο Mitchell δεν με έπεισε ότι γνωρίζει πως ακριβώς λειτουργεί η διαδικασία της σύνθεσης, εντούτοις δεν μπορώ να αποκλείσω ότι κάπου στον πλανήτη, κάποιοι δημιουργούν με παρόμοιο τρόπο. Ούτε ότι αποκλείεται μια εμφανώς prefabricated μπάντα να φτιάξει ισχυρούς δεσμούς μεταξύ των μελών που την απαρτίζουν. Πάντως συμπεριφορές εμμονικές, όπως π.χ. η επιμονή να κυκλοφορήσει το τραγούδι του ενός ή του άλλου, το ζάρι να παίρνει αποφάσεις, εντάξει, προμηνύουν ότι ένα οποιοδήποτε σύνολο, δε θα έχει διάρκεια.

Η πρώτη πραγματική ξενέρα όμως, μου έσκασε όταν κάποιο από τα μέλη της πετάει στο κοινό μια ατάκα. Την είχα εντοπίσει σε βίντεο του Bowie, όπου διηγείται την πρώτη του εμπειρία με τους Stones. Βρίσκεται εύκολα, δε θέλω να βάλω λινκ. Να δανειστείς κάτι τόσο δυνατό, αστείο, ίσως γελοίο, αλλά απόλυτα ταιριαστό με το πνεύμα της εποχής του και να το χαρίσεις σε ένα στην καλύτερη ανεμικό χαρακτήρα, ε, μου φάνηκε κάπως.  

Τα πλάσματα της φαντασίας συνεχίζουν να μπλέκονται με τους πραγματικούς μύθους, οι δεύτεροι όμως, οι υπαρκτοί, από ένα σημείο και μετά αποτελούν μόνο πτυχές των προσωπικοτήτων τους, της πραγματικότητάς τους. Σαν παράταιρα πιόνια σε μια σκακιέρα, αδύνατο να επηρεάσουν την τελική έκβαση, η δε τελευταία τυγχάνει αρκετά συγκινητική. 

Συνοψίζοντας, το όλο μοιάζει σαν μια ευκαιρία, όχι χαμένη στο σύνολό της, αλλά που είχε τόσα περισσότερα να δώσει σε ουσιαστικό επίπεδο. Ίσως η μελέτη μερικών βιογραφιών, που να 'χουν συντάξει μουσικοί όμως, να βοηθούσε.