My Luck ran out in the land of plenty

 (Ετούτο το είχα γράψει για το Lung προ αμνημονεύτων, αλλά δεν έλαχε δημοσίευσης. Είναι και μεγαλούτσικο. Τέλος πάντων, είναι μια συρραφή γεγονότων που αποδεικνύει πως μερικές φορές η κακή δημοσιότητα δεν είναι και τόσο καλή δημοσιότητα. Here Goes)

Ήταν μια ωραία μέρα του 2016 όταν η άλλη από τις υπερηρωίδες του Riot Grrrl κινήματος έκανε μια καινούρια Post Punk μπάντα, με εξαιρετικές συνθέσεις, στίχους στα γνωστά και πάντα ενδιαφέροντα, εξαιρετικούς συνεργάτες, μία δεύτερη τραγουδίστρια – χορογράφο και ανακοίνωσε το ντεμπούτο τους. Χρειάστηκαν μόνο λίγες μέρες και μια θεωρεία συνομωσίας βγαλμένη από τα τρίσβαθα της – φαινομενικά απύθμενης – αμερικάνικης βλακείας της προ-Trump εποχής και οι απίστευτες δυνατότητες του διαδικτύου στη διάδοση ψευδών ειδήσεων, για να καταστραφούν όλα.

Αν ζούσες στις Ε.Π.Α. το 1991 και ας πούμε σε ενδιέφερε το πανκ, ήταν πολύ πιθανό να έσκαγες σε κανένα υπόγειο να δεις τους Melvins και προ της εμφανίσεώς τους, να καταλάμβανε τη σκηνή ένα σχήμα, με μία κάπως όχι και τόσο HxC frontwoman, με πολύ γλυκούλικα φορεματάκια και τεράστια κοκάλινα γυαλιά. Πριν τελειώσουν το σετ τους καν, ενδεχομένως να είχες ξεχάσει το λόγο που σε έφερε εκεί μέσα. Ιδίως αν ήσουν κορίτσι.

Η Allison Wolfe ήταν η τραγουδίστρια των Bratmobile, μίας από τις πρώτες μπάντες/σημαίες του Riot Grrrl κινήματος. Μικρή η διάρκειά τους, μικρή σε ποσότητα και η παραγωγή τους, αλλά ο αντίκτυπος σε όλα όσα ακολούθησαν, ήταν δυσανάλογα μεγαλύτερος των προαναφερθέντων.

Εικοσιπέντε χρόνια αργότερα ανακοινώνεται η δημιουργία των Sex Stains και η κυκλοφορία του ομώνυμου ντεμπούτο τους. Καθήκοντα στα φωνητικά έχουν αναλάβει, πλην της προαναφερθείσας και μία χορογράφος, η Mecca Vazie Andrews. Το κουιντέτο συμπληρώνουν κάτι αρσενικοί στους γνωστούς ρόλους, κιθάρα, μπάσο και ντραμς. Το αποτέλεσμα είναι έντονο. Αρκούντως μελωδικό, αλλά και ακραίο. Πανκ εν ολίγοις. Οι στίχοι είναι εξαιρετικοί. Η μπάντα ξεκινάει εμφανίσεις παντού. Η ανταπόκριση είναι αρκετά μεγάλη, δεδομένων των ετών της τεράστιας προσφοράς πληροφορίας και ήχου. Μία εκ των εμφανίσεων γίνεται στο Comet Ping Pong, μια πιτσαρία στην πρωτεύουσα. Κι εκεί κάπου το πράγμα μπερδεύτηκε. Επισημαίνεται εδώ, τα ανωτέρω και όσα ακολουθούν, λαμβάνουν χώρα στις Ε.Π.Α., το έτος 2016, λίγο πριν τις εκλογές που χάρισαν στην υφήλιο ένα Πλανητάρχη βγαλμένο από τις σκοτεινότερες γωνίες της φαντασίας συγγραφέων του 2000AD.

Το Comet Ping Pong, όπως αναφέρθηκε ανωτέρω, έφτιαχνε πίτσες και οργάνωνε και live από punk μπάντες κατά κύριο λόγο και με την ευρεία έννοια του όρου. Μεταξύ αυτών ήταν οι/η U.S. Girls, οι No Age, οι Guerilla Toss, η Alice Bag, ακόμα κι ο Calvin Johnson με κάτι φίλους του. Επίσης, από το όνομα μπορεί κάποιος να το αντιληφθεί, είχε (έχει) και τραπέζια για Πινγκ Πονγκ. Πήγαιναν γονείς με τα παιδιά και περνούσαν τέλεια, έτσι λέγεται τουλάχιστον. Μέχρι να το επισκεφτούν μέλη της alt-right αηδίας. Για κάποιο λόγο, αμέσως μετά, ξεκίνησαν μία συζήτηση στο 4chan, η οποία μεταφέρθηκε τάχιστα στο twitter, το facebook, παντού τέλος πάντων, γι’ αυτή τους την – υποτιθέμενη -  επίσκεψη. Κατά τη διάρκεια της οποίας κατάφεραν – μεταξύ άλλων – να αποκαλύψουν ότι το αρκετά δημοφιλές ως προορισμός εστιατόριο δεν ήταν παρά μια βιτρίνα ενός σκοτεινού δικτύου εμπορίας σαρκός και συγκεκριμένα αρκετά νεαράς. Πίσω απ’ όλο αυτό, εκτός του ιδιοκτήτη του μαγαζιού, κρυβόταν και αρκετά διάσημα, για τους Αμερικάνους πάντα, αριστεροστρόφως σκεπτόμενα άτομα, όπως ο τότε πρόεδρος Barack Obama και βεβαίως η Hilary Clinton. Αφορμή για την πέραν πάσης αμφιβολίας εμπλοκή της τελευταίας, ήταν ότι στα μηνύματα ενός συνεργάτη της επαναλαμβανόταν η λέξη ‘pizza’ και κάτι σήμαινε αυτό για τους παιδόφιλους. Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή.

Η κουβέντα πήρε μόνο λίγες μέρες να θεριέψει πραγματικά και να εξελιχθεί εν ριπή οφθαλμού σε μία αδιανόητα τεράστια θεωρία συνομωσίας. Οι συμμετέχοντες σε αυτή έβρισκαν «πραματάκια» στο οτιδήποτε. Μία στραβή ταμπέλα παρέπεμπε σε λατρεία στο Σατανά, ένα κομμάτι πίτσα με δυο πεπερόνι στο κέντρο ήταν φαλλικό σύμβολο μετά του λοιπού εξοπλισμού, αν είχε ένα μόνο παρέπεμπε σε σύμβολα Illuminati,  η δε πόρτα της κουζίνας ως άβατο για τους πελάτες, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την είσοδο στην απόλυτη κόλαση για τους κάτω των δεκαεπτά. Τύποι φωτογράφιζαν τα γεννητικά τους όργανα συνοδεία barbecue sauce και τάγκαραν το Comet Ping Pong ότι και καλά τραβήχτηκε εκεί η φωτό, «πρώην εργαζόμενοι» δημοσίευαν φωτογραφίες με παιδιά να παίζουν τυφλόμυγα και σχόλια του τύπου ‘βασανιστήρια, απάνθρωπες συμπεριφορές, αρρωστημένες ορέξεις’ και άλλα, δημοσιεύσεις επισκεπτών μεταφραζόταν/παραφραζόταν κατά τη βολή των πολέμιων του καταστήματος. Οι τρελαμένοι άρπαζαν καθετί ως απόλυτο αποδεικτικό στοιχείο, πετούσαν στο MS Paint και πέντε λέξεις με το σπρέυ (outrajuice, discosting, abwhorent και τα συναφή) και ούρλιαζαν μπροστά στις οθόνες. Να είχε καμία σημασία ότι ο ιδιοκτήτης του ήταν ανοιχτά gay; Τίποτα δεν μπορεί να αποκλεισθεί στον προεκλογικό πυρετό του 2016. Το πράγμα ξέφυγε πραγματικά όταν – κατόπιν προτροπής για δράση του πασίγνωστου conspiracy theorist Alex Jones, ένας Λιακόπουλος για τη χώρα που όπλα μπορούν να κουβαλάνε και τα πεντάχρονα - ένας τύπος μπούκαρε μια μέρα και άρχισε να πυροβολεί γιατί, κατά δήλωσή του, ήθελε να διερευνήσει μόνος του τι συνέβαινε εκεί μέσα. Θύματα δεν υπήρξαν και λογικά ακόμα φυλακή είναι αυτός, αφού έτυχε να κουβαλάει κι ένα οπλοστάσιο ολόκληρο στη σακαράκα του την ημέρα της έρευνας.

«Και που κολλάνε όλα αυτά με τους Sex Stains;», θα αναρωτηθεί κάποιος.

Πρώτον, οι Sex Stains είχανε παίξει εκεί κάποια στιγμή. Λίγο πριν, ή λίγο μετά, έβγαλαν κι ένα βίντεο, για το “Land of La La”, ένα από τα κομμάτια του ομώνυμου – και μοναδικού – δίσκου τους. Είναι ένα πολύχρωμο φιλμάκι, με κουτιά, περίεργα ρούχα, περίεργα γυαλιά, γενικά ό,τι φθηνό και χαρούμενο μπορούσε να εντοπισθεί την ημέρα του γυρίσματος και καθόλου πίτσα.

«Και τότε τι έγινε;», τα ερωτήματα πληθαίνουν. Πάμε καλά.

Το βίντεο, σκηνικά, ρούχα, όλα, τα είχε στήσει μία καλλιτέχνης, η σκηνοθέτης του, η Cassandra Lee Hamilton. Έχει κάνει κι άλλα, για τη La Sera, τους Allah Las, αλλά το ‘Land...’ έμελλε να είναι το τελευταίο της. Μάλλον. Ένα από τα προαναφερθέντα κουτιά, η CLH το ‘χε κοσμήσει με ένα σύμβολο, σαν σπείρα, όχι κυκλική όμως, τριγωνική. Αυτό, οι pizzagatorz και ίσως κι άλλοι εκτός αυτών υποστηρίζουν ότι είναι το απόλυτο αλληλο-αναγνωριστικό των παιδόφιλων στα σκοτεινά διαδίκτυα που αρέσκονται να συναθροίζονται. Μπουμ. Ψάχνοντας τα έργα της εν λόγω νεαράς, εντόπισαν κι άλλα αμφιλεγόμενα. Το πραγματικά εξαιρετικό εύρημά τους ήταν μία πίτσα ολόκληρη, με πιπεριές, λουκάνικα, σαλάμια, τα πάντα. Δεν ήταν κομμένη παραδοσιακά όμως, αλλά σαν πεντάλφα. Μπουμ κι άλλο.

Αυτά ενδεχομένως να φαίνονται αστεία, παρατραβηγμένα, όμως στο (μικρό σίγουρα) μυαλό του συνομωσιολάγνου διογκώνονται όταν το ταΐζει μέρες με απολύτως άχρηστη πληροφορία και θέλει να επιτεθεί αποδίδοντας δικαιοσύνη όπως μόνο αυτός ξέρει, ρίχνοντας τόνους λάσπης. Και σκάει στα σχόλια του ‘Land...” και αραδιάζει τις ανακαλύψεις του. Όταν τελειώνει απειλεί ζωές, οικογένειες, το πολίτευμα, τη Χίλαρυ. Μετά το κάνει κι άλλος, κι άλλος, κι άλλος. Και τότε αρχίζει όλο αυτό να γίνεται τρομακτικό.

Τα σχόλια σε αυτό και σε άλλα βίντεο της μπάντας απενεργοποιήθηκαν, αντί αυτών τοποθετήθηκε ένα μάλλον απογοητευτικό κείμενο. Σ’ αυτό δεν πήραν θέση κατά της συνομωσίας, αφήνοντας εκτεθειμένους και το Comet Ping Pong και την καλλιτέχνη/σκηνοθέτη του ‘Land…’.

Όλα αυτά κάπως σκάνε επιβαρυντικά σε μια μπάντα μόλις στο ξεκίνημά της. Αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι οι αποχωρίσεις μελών. Να φέρεις στις πλάτες σου ένα όνομα συνυφασμένο με κάτι τόσο αηδιαστικό και καταδικαστέο είναι φορτίο βαρύ και τελείως άχρηστο. Ο καιρός περνάει, το pizzagate ξεχνιέται όταν σοβαρά μέσα ασχολούνται μαζί του και αποδεικνύουν ότι είναι τελείως αβάσιμο. Η Hilary παρόλα αυτά χάνει τις εκλογές, ο Trump γίνεται πρόεδρος, οι Sex Stains σε μια προσπάθεια να αρχίσουν ξανά γίνονται Ex Stains, συνεχίζουν για λίγο και μετά το διαλύουν κι αυτό. Ο κόσμος της πραγματικά περιπετειώδους μουσικής γίνεται για ακόμα μία φορά φτωχότερος.

Είχε ειπωθεί κάποτε το “even bad publicity is good publicity” ή κάπως έτσι. Πιθανόν πριν την έλευση του διαδικτύου και των ψευδών ειδήσεων. Ως αξίωμα, λοιπόν, είναι καλό να του προετοιμαστεί μια θέση σε κάποιο αντίστοιχο μουσείο, σε μια γυάλα καλύτερα, να μην μπαίνει οξυγόνο μέχρι να σκάσει.

Dreadnought Dread

Κατά τα φαινόμενα έχω κοντά δέκα χρόνια να γράψω εδώ. Ανατρέχω σε προηγούμενες αναρτήσεις, πόσα μα πόσα αποσιωπητικά, πραγματικά. Δηλαδή ο οιοσδήποτε αναγνώστης έπρεπε να ξεριζώσει τους βολβούς των ματιών του, τόσο επίπονο μου φάνηκε. 

Εντάξει, μετά από αυτό έβγαζα τα εσώψυχά μου στο Slackerblud για κάμποσο καιρό, αλλά τώρα πάει. Δεν με πειράζει. 

Τι συγκλονιστικό έγινε τώρα μέσα σε όλο αυτό το διάστημα. Πολλά, αναμφισβήτητα. Η Faction δισκογραφήθηκε πολλάκις, έκανε κάμποσες εμφανίσεις, ξενιτεύτηκε και διέλυσε. Συνεχίσαμε με διάφορα πρότζεκτς, όλα αποθηκευμένα στη Ghost Armour. Από ήχο αυτά τα ολίγα.

Κάπου στην πορεία τα μουσικά με άφησαν, δεν τα άφησα και είπα να αφιερωθώ στη συγγραφή. Έγραψα, λοιπόν, ετούτο, κυκλοφόρησε, βραβεύτηκε και ετοιμάζεται το επόμενο. Στα καλλιτεχνικά εν ολίγοις, πάμε καλά. Με τη μουσική σκυλοβαρέθηκα λίγο, δεν ενθουσιάζομαι όσο παλιότερα με τις νέες κυκλοφορίες, δεν ξέρω, έβλεπα σήμερα για παράδειγμα, ένας τύπος από μια μπάντα indie ξέρω 'γω (tuna-yards? cloud somethings? κάποια άλλη εξίσου βαρετή;) έβγαλε σόλο δίσκο, με κάτι moog και κάτι τέτοια. Δε γίνονται έτσι με τα κιθαριστικά ρε γαμώτο πια, δεν ενδιαφέρεται ο κόζεμος, δεν πουλάτε που να πάρει η οργή. Προτιμώ τη φάση των The Armed ας πούμε, που έβγαλαν αριστούργημα φέτος - ή και όχι - δεν επαναπαύθηκαν όμως, τα ίδια τα τραγούδια του ενός μόνο δίσκου τους τα προωθούν συνεχώς, με χίλιους δυο τρόπους. Και μέσα σε COVID περιβάλλοντα, δηλαδή γάμησέ τα.

Anyway.