Tattooed Apathetic Boys

Δεν περίμενα με τίποτα ότι κάποιος θα ‘γραφε βιβλίο γι’ αυτή τη σκηνή. Ίσως γιατί όσοι τη συγκροτούσαν φαίνονταν τόσο υπέροχα αγράμματοι. Κι όμως το έκανε ο Eric Davidson, τραγουδιστής των καταπληκτικών New Bomb Turks, λέγεται “We Never Learn: The Gunk Punk Undergut, 1988–2001″ και με ενημέρωσε για την ύπαρξή του μία ωραία πρωία ο Ρένος, κι ενώ ήμουν στη δουλειά κωλοψήθηκα. Δεν το ‘χω παραγγείλει ακόμα, αλλά δε βλέπω να μ’ εμποδίζει κάτι στο να γράψω γι’ αυτό. Τόσα review έχω αφιερώσει σε καταξιωμένες μπάντες χωρίς ν’ ακούσω νότα.

Αρχές ’90s. Έχω μόλις ανακαλύψει τα φανζίν με ένα τεύχος του Merlin’s Music Box. Του καλύτερου μουσικού εντύπου έβερ. Έχει μέσα τώρα αφιέρωμα σε ένα label. Ο δημιουργός του μιλάει για αληθινό πανκ, για τις ρίζες του, για σπάνια δισκάκια, για επανεκδόσεις, για ωμό ήχο από τα ’60s. Ναι. Punk από τότε. Ξέρεις, επεξεργάζεσαι μετά. Κάποια δεδομένα ανατρέπονται. Σε στέλνει δισκάδικο τόσο attitude. God Damned Hippies they even fucked up the music. To Cheapo Crypt Sampler. Μυαλά στο πάτωμα κάνουν παρέα στα σαγόνια.  

New Bomb Turks, Raunch Hands, Mighty Caesars, Devil Dogs, οι αγαπημένοι μου Lazy Cowgirls, Pagans, Gories και ναι, οι Jon Spencer Blues Explosion. Κι άλλοι. Κολαστήριο. Τέχνη – έμπνευση κατάσταση. Όλα απλά, όλα ανεξέλεγκτα. Ποιο grunge, ποια britpop, εδώ η φάση βρώμαγε “αληθινή μουσική”. Ειλικρίνεια. Πανκ. Άνθρωποι ασύλληπτης ασχήμιας, αντι-ροκ-σταρ όσο δε μπάει, χάλια ντύσιμο, στ’ αρχίδια τους όλα. Και ήταν όλο δικό μου. Εγώ το ανακάλυψα. Γιατί διάβαζα αυτά τα ασπρόμαυρα έντυπα σα μανιακός. Η ανταμοιβή μου. Ένας ολόκληρος κόσμος, βρωμερός, απαίσιος, επικίνδυνος, όλος δικός μου. Με κάτι τέτοια γράφονται αριστουργήματα.

Και μετά αρχίζει το κυνήγι. Ανακαλύπτεις ότι κι άλλοι κάνουν αυτό το πράγμα. Κι άλλες εταιρίες κυκλοφορούν αυτό το μαγικό πράγμα. Με τα τελείως σκατά εξώφυλλα, φωτοτυπίες σε χαρτόνι, b-movies, μπύρες, κιθάρες. Η Estrus, η Sympathy for the Record Industry, κάποιοι δίσκοι στη Get Hip. Οι για τον πούτσο πανκς, κάθε γενιά έχει τέτοιους σου πετάνε στα μούτρα δίσκους μίας Epitaph. Γελάς. Πλανημένοι τερατόβλακες. Όλες οι μπάντες για τον πούτσο (οι Rancid μου αρέσουν ακόμα, τώρα – μπορείτε – να – πα – πα – πα – να – γαμηθείτε). Μετά από λίγο υπογράφει τους New Bomb Turks. Σου κόβονται τα γέλια.

Παρόλα αυτά το πράγμα ταξιδεύει. Ευρώπη. Bad Afro Records. Και άλλες που βαριέμαι ν’ απαριθμήσω. Όχι ακριβώς, αλλά ναι. Οι μέταλλοι πετάνε τις Jackson κι αγοράζουν Les Paul. Και σου σκάνε κάτι Hellacopters, που λες, με το Scuzzy – Punk ‘n’ Roll τους και είσαι σε φάση ναι – ρε – πούστη, να μια φάση που οι μέταλλοι δεν κατάφεραν να γαμήσουν. Γιατί είχαν τους κανόνες στρωμένους. Μέχρι Motorhead πάει το πράμα, παιδιά, μετά ανοίξτε καμία συναυλία των Saxon. Το The Thing From Another World αντικαθιστά τη Βίβλο στα συρτάρια των ξενοδοχείων στις Σποράδες. Εντάξει, ξέχασα ένα τεύχος εκεί κι ακόμα με βρίζω, γάμησέ με τώρα.

Σήμερα; Χρειάζεται να ρωτάς; Δε νομίζω να είχαν καριέρα οι Black Lips, o Ty Segall, ο Jay Reatard (καλά, αυτός μας άφησε αλλά ξέρεις), αν δεν τους είχε σκάσει αυτό το boost. Αυθορμητισμός. Μία κιθάρα και πάμε. Είπαμε, ο Ty κιόλας, στο Slaughterhouse διασκευάζει και κομματάρα από Back From the Grave, τί-πο-τα δεν είναι τυχαίο, ψάξου. Αν θα αποτελέσει αυτό το βιβλίο το ό,τι χρειάζεται προκειμένου να αναστηθεί όλο αυτό; Δε νομίζω. Δεν υπάρχει και λόγος. Είναι και αστείο κιόλας. Οι Ρέκτες της μουσικής υποκουλτούρας πάσης φύσεως ορκίζονται στο όνομα και το επώνυμο του Billy Childish, αλλά δεν έχουν ιδέα ποιοι είναι οι Thee Mighty Caesars. Τσεκαρισμένο. Έχουμε ξεπεράσει και προ πολλού τη φάση της αισθητικής του σκουπιδιού. Ζούμε πλέον σε εποχές ανακύκλωσης.

Θα το παραγγείλω ρε. Το χρειάζομαι. Έχει ένα ακόμα στοιχείο του μυστικού κώδικα “εφηβεία”. Όχι ότι παίζει να συμπληρωθεί το παζλ πλήρως, δε θα κοιτάξω να αναβιώσω την εμπειρία της ακμής, ας πούμε, απλά είναι χρήσιμο να θυμάσαι το πρώτο κωλοδάχτυλο που πέταξες στο σκατόγερο που σε έριξε κάτω προκειμένου να καθίσει σε μία σκατοθέση την οποία δε σκόπευες να χρησιμοποιήσεις ούτως ή άλλως. Με καταλαβαίνεις;