Brighter Days Ahead

 

Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου, θα ‘θελα να πάμε στη δεύτερη σημαντικότερη σκηνή αυτής του Seattle, που σημάδεψε την προ-προηγούμενη δεκαετία, ναι, την ελληνική. Υπάρχουν πολλοί που υποστηρίζουν ότι στα ’80s διέπρεψε η χώρα μουσικά, περιττό να προσθέσω, θα διαφωνήσω με πάθος. Όντας σπόρος τότε, οι συναρπαστικότερες βόλτες μου δεν ήταν σε κάποιο live δυστυχώς, αλλά στα δισκάδικα, δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα, λοιπόν, τι εισιτήρια έκοβαν τότε οι εδώ μπάντες. Οι Τρύπες γεμίζανε κάτι Λυκαβηττούς, αλλά χέστηκα βασικά, τους γούσταρα, δε λέω, αλλά αυτές που πραγματικά με είχαν κολλήσει στον τοίχο να ψάχνω τα μυαλά μου ήταν οι αγγλόφωνες μπάντες.

Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός που λέει κι ο λαός, γάμησέ τα, η αρχή εδώ, λοιπόν, ας θεωρήσουμε ότι ήταν οι Last Drive. Οι οποίοι ήταν μία εξαιρετική γκαραζομπάντα, “φτασμένη” στη σκηνή, όταν μια μέρα που πήγαιναν στο στούντιο μετά το μπαρ, συνειδητοποίησαν ότι κάποιος τους έριξε στο ποτό τα λάθος ναρκωτικά και εγένετο “Blood Nirvana”. Κιθάρες τρένα και ο Καρανικόλας διαβάζει 2000AD. Κόλαση. Ό,τι και να προσπαθούν να παίξουν σ’ αυτό το δίσκο τους κάθεται απίστευτα. Κανένα λάθος πουθενά. Ροκ. Επιτέλους. Ένα καινούριο τέρας που στάζει φωτιά. Συνεχίζουν με το Fuckhead Entropy. Που είναι καλύτερο. Πολύ καλύτερο. Άψογο. Μέχρι σήμερα αδυνατώ να συλλάβω το μέγεθος αυτών των συνθέσεων. Σε φάση κατάφεραν να αποστάξουν τη ροκ φόρμα και να φτιάξουν ένα τελείως δικό τους δηλητήριο, καλύτερο από οτιδήποτε κυκλοφορούσε. Συμβόλαιο σε πολυεθνική. Κάτι σήμαινε αυτό κάποτε. Subliminal. “Παιδιά, γαμώ η ροκιά δε λέμε, αλλά να δούμε και κάτι άλλο τώρα, εντάξει;”. Και το καταφέρνουν κι αυτό. Ένα, δύο, τρία, δώδεκα απόλυτα διαφορετικά μεταξύ τους κομμάτια, πειραματικά, ξεχωριστά, καμία σχέση με ό,τι κυκλοφορούσε μέχρι τότε εκεί έξω, και μετά τέλος.

Οι Deus Ex Machina έχοντας ήδη το γαμάτο Motorpsycho στις βαλίτσες, πετάνε ένα Execute/Iraq ‘n’ Roll κι ένα Worlds Apart και αντίο ζωή. Τι να πεις, τι να πρωτοδιαλέξεις. Όλη μέρα σήμερα σιγοτραγουδούσα το “America”. To Grunge αφήνει το στίγμα του κι εδώ, οι Honeydive κυκλοφορούν το Frail του οποίου όλες οι συνθέσεις είναι επιεικώς καταπληκτικές. Από το πουθενά σκάει το Life After Death των Blackmail και δεν αλλάζει την πορεία της μουσικής, ως όφειλε. Με τους καταιγιστικούς ρυθμούς του, τα ασύλληπτης ευφυίας riffs του, όλα δένουν θαυμάσια, η παραγωγή είναι υποδειγματική, οι φανζινάδες χύνουν απ’ τ’ αυτχιά. Με φίλους κάνουμε την πρώτη tribute band της φάσης, παίζουμε το Execute, το The Drop, το Gone Gone Gone στη σχολική γιορτή του Πολυτεχνείου. Αρκετοί από κάτω ξέρουν τους στίχους.

Οι Ziggy Was από Θεσσαλονίκη μαζί με τους Bokomolech αποδεικνύουν ότι η ανθρωπότητα χρωστάει σ΄αυτή τη σκηνή. Της οφείλει την αναγνώριση. Οι Nightstalker πετάνε το Use, τον μοναδικό άξιο λόγου Stoner Rock δίσκο στην ιστορία του είδους. Έργο μεγατόνων. Οι Make Believe παίζονται στο Mtv, από τότε κολλάω με την Κατερίνα Τσάβαλου, οι Terminal Curve φτιάχνουν το πιο ενδιαφέρον χάρντκορ γενικά. Όλες μου οι οικονομίες γίνονται ή 7ιντσα, ή δίσκοι, ή κασέτες για ν’ αντιγράψω αυτά που αγοράζουν οι κολλητοί. Βλέπεις, δεν είναι η σημερινή φάση, δεν αγοράζαμε για να στηρίξουμε αυτό που συνέβαινε, πραγματικά αυτή ήταν η μουσική που μας άρεσε, το γράφω όσο πιο απλά γίνεται, αυτός ήταν ο ήχος που μας έκανε κάτι ρε. Αυτοί ήταν οι δικοί μας ροκ σταρζ, ξέραμε όλους τους στίχους από τα τραγούδια τους απέξω κι ανακατωτά, και εννοείται ότι δεν είχε να κάνει με καμία μαλακία εθνικής υπερηφάνειας και μπούρδες, ούτε καν. Χεστήκαμε δε για κάτι μικρόμυαλους που ξενέρωναν με την προφορά του ενός και του άλλου. Δεν κατάλαβαν τότε, δε θα καταλάβουν ποτέ.

Πως να το πω ρε, είτε ήμασταν σε λάιβ των Sonic Youth είτε των Honeydive ξέρω ‘γω, για μας το “μέγεθος” ήταν ένα και το αυτό. Ίδιο πράγμα. Τα μέσα μας έδιναν ίδιες ποσότητες αδρεναλίνης, η καρδιά χτυπούσε το ίδιο πιο γρήγορα, η καύλα ήταν η ίδια ακριβώς. Καταλαβαίνεις;

Toxic Babies in a Rock’n'Roll Land, The Thing from Another World, Act Up, κι άλλες συλλογές. Συνεισφέραμε για να ανακαλύψουμε την καινούρια μπαντάρα που έσκασε τώρα. Τότε. Οι Dirty Thoughts. Οι Headquake. Οι Jesus Toy. Hitch Hyke, Studio II, Lazy Dog… Οι Closer, οι Sound Explosion. Το Torpedo των Rockin’ Bones. Ατελείωτη η λίστα. Δυστυχώς, όχι και η δεκαετία. Μετά ζόφος. Οι παλιοί και πάλι κρατάνε την καύλα ζωντανή. Η σκηνή γίνεται ποπ, άρα αδιάφορη. Λατρεύω το πρώτο των Earthbound. Τα αγαπημένα μου φανζίν. Το Fractal, το Merlin’s, το Β23, το Thing, το Overdub σταματάνε το ένα μετά το άλλο. Οι συντάκτες τους απορροφώνται σταδιακά από τα περιοδικά (μπλιαξ), από τα sites (τι μόδα κι αυτή τότε, καλά κρατεί και σήμερα) κι από τις κανονικές τους ζωές. Κάποιοι απ’ αυτούς αλλάζουν και γούστα. Εντάξει. Μεγάλα παιδιά πια. Και τι μένει;

Βασικά μένουμε εμείς. Αυτοί που ένιωσαν από τη φάση. Που έχουν επηρεαστεί. Που οι Common Sense τους είναι εξίσου απαραίτητοι όσο και οι Field Mice. Γιατί, για μας, στην ίδια κατηγορία ήταν όλοι αυτοί. Ό,τι γράφω και παραπάνω. Γιατί αυτά με τα οποία κολλάς ως έφηβος στη μουσική σε ακολουθούν για πάντα.  Κλισέ, το ξέρω, αλλά δεν παύει να είναι αλήθεια. Τι σκατά θέλετε τώρα όλοι εσείς οι προαναφερθέντες; Κανένα ευχαριστώ; Όχι ρε, άντε γαμηθείτε. Είστε οι καλύτεροι.

(Ευχαριστώ)