Touché Amoré - Parting The Sea Between Brightness And Me

Οι από κάτω γαμιούνται πάλι. Φοιτητόνια που Αύγουστο μήνα στην Αθήνα δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν. Δεν έχουν αμάξι να πάνε καμιά παραλία να λιώσουν στον ήλιο, αν και είμαι σίγουρος ότι τη θέση πάρκινγκ που προβλέπεται στο συμβόλαιο του ενοικίου την πληρώνουν και με το παραπάνω. 

Τους έχω δει μια φορά να βγαίνουν από το ασανσέρ. Ο τύπος είναι ο κλασσικός επαρχιώτης που πρόσκειται στη δεξιά παράταξη της σχολής του, κάτι που τον καθιστά αυτομάτως σ' αυτούς που ξεχωρίζουν. Τους έχοντες. Τους πολλά υποσχόμενους νέους. Αυτή από την άλλη είναι η κακομοίρα των ονείρων του. Ένα κορίτσι με το βλέμμα πάντα στο πάτωμα που όλες τις ώρες της μέρας είναι βαμμένη σαν πουτάνα. Για να του αρέσει. Τη λυπάμαι. 

Το βραδινό τσιγάρο στο μπαλκόνι πριν κοιμηθώ τον ύπνο των νεκρών για να ξαναπάω στη δουλειά την επόμενη, αφού εμφανίστηκε αυτή, έχει πάρει μια ηδονοβλεπτική, ηδονοακουστική πιο σωστά, μορφή. Την ακούω να ωρύεται από το μεσημέρι πολλές φορές και προσπαθώ να διώξω τις εικόνες που αναπόφευκτα σχηματίζονται στο κεφάλι μου... Κάθε μέρα. 

Δεν έχουν και κλιματιστικό και το κάνουν με όλα τα παράθυρα ανοιχτά. Κάτι μάγκες βγαίνουν από τη γειτονιά στα μπαλκόνια το βράδυ και χειροκροτάνε, λένε τη μαλακία τους, το φοβερό ζευγάρι όμως δεν πτοείται... Εκεί, αγωνίζεται πυρετωδώς, αγκομαχώντας γι' ακόμα μία κορύφωση. Δικιά του, όχι δικιά της.

Έχω σκεφτεί άπειρες φορές, μια μέρα που ο επιβήτορας θα λείπει, να κατέβω και να της ζητήσω ζάχαρη, μια τέτοια μαλακία. Τη φαντάζομαι να κλαίει στο κρεβάτι, να πλησιάζω και να της μιλάω, να τη ρωτάω τι την αναγκάζει να μένει μαζί του, αν αυτό ψάχνει πραγματικά... Δεν έχω κάνει τίποτα. Μπορεί να είναι ευτυχισμένη, μπορεί να κάνω λάθος, είμαι ο χειρότερος κριτής χαρακτήρα στον πλανήτη άλλωστε... 

Εκείνη τη μέρα στο ασανσέρ ο τύπος μου χαμογέλασε σχεδόν συνωμοτικά. Αυτός μπροστά, η μικρή ακολουθούσε. Η μικρή πάντα ακολουθεί. Αυτό το σιχαμένο χαμόγελό του... Σα να μοιραζόμαστε το ίδιο μυστικό. Δεν ξέρω τι περίμενε. Ένα βλέμμα μου ίσως, που θα του 'δινε κάτι σαν επιβράβευση, φαντάζομαι. Μια τόνωση του ανδρισμού του. Δεν του το 'δωσα. Χαιρέτησα με τη χαρακτηριστική, μάλλον ψυχρή ευγένειά μου και συνέχισα το δρόμο μου...

Όπως έκλεινε η πόρτα, όμως, είδα ότι, φεύγοντας, η τύπισσα συνέχισε να περπατάει πίσω του. Δεν την αγκάλιασε, δεν της έπιασε το χέρι, δεν της μίλησε, δε γύρισε να την κοιτάξει καν. Σα να του προσέφερε μία υπηρεσία και τίποτα άλλο. Αυτό κατάλαβα. Αλλά μπορεί να κάνω και λάθος...