Dischord Records

Πως σκατά αρχίζω τώρα; Έχω βάλει να παίζει το "20 Years of Dischord", και περιμένω να μου σκάσει... Να μου σκάσει τι; Η εισαγωγή; Το κείμενο με τη μία; Τι να γράψω για τη Dischord ρε; Από τη μέρα που ξεκίνησα το μπλογκ έβαλα ένα πλάνο, σε φάση, για ποια πράγματα πρέπει να γράψω οπωσδήποτε... Αυτό το label είναι ένα από τα "πράγματα", λοιπόν...

Η πρώτη μου επαφή ήταν με το "Red Medicine", των Fugazi, στην τρυφερή ηλικία των δεκαπέντε... Είχα γαμηθεί να διαβάζω στα φανζίνς της εποχής για τη συγκεκριμένη μπάντα, που συγκέντρωνα σε στίβες στο μικροσκοπικό δωμάτιο του σπιτιού μου... Είχε έρθει η ώρα για την πρώτη επαφή, η οποία αρχικά με ξένισε, όπως είχαν κάνει τρία χρόνια πριν (από τότε, όχι τώρα) οι ήχοι των Sonic Youth. Αφού κατάφερα να αποστηθίσω και, συνεπώς, να λατρέψω και την τελευταία παύση ανάμεσα στα κομμάτια του συγκεκριμένου δίσκου, προχώρησα παρακάτω...

Jawbox, Hoover (οι απόλυτοι αγαπημένοι μου), Minor Threat, Embrace, Bluetip, Lungfish, Shudder To Think, The Make-Up (ιδίως το In Mass Mind, σε παραγωγή των Royal Trux), γάμησέ τα... Σημείωνα τις μελλοντικές αγορές μου σε ένα κιτρινισμένο μπλοκάκι, και, όταν συγκέντρωνα ικανό ποσό χρημάτων τηλεφωνούσα στη Hitch Hyke, η οποία εν συνεχεία φρόντιζε ώστε τα πολυπόθητα βινύλια να σκάσουνε στην πόρτα μου...  Το υλικό που κατάφερα να συλλέξω, μπορεί να καλύπτει μόνο μια μικρή γωνίτσα στο σύνολο της δισκοθήκης μου, ελάχιστη, παρόλα αυτά έπαιξε τεράστιο ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητας που διαβάζετε σήμερα... Αυτό και τα αγγλικά κόμικς...

Η εταιρία του Ian MacKaye και του Jeff Nelson, που, αφού κατάφερε να κυκλοφορήσει το συγκλονιστικότερο Hardcore Punk που βγήκε ποτέ, μεταμόρφωσε το ροκ των '90s, αυτοί ήταν, όχι η μικρή ομάδα κάθιδρων, ατάλαντων grungeάδων που έπρωχναν οι πολυεθνικάρες, ξεπεράστε το (τους) επιτέλους... Ό,τι ήταν το Post Punk για τα '80s, το ίδιο ακριβώς ήταν το Post Hardcore για τη δεκαετία που ακολούθησε. Η πρωτοπορία, το καινούριο, το ξεχωριστό. Η τέχνη. To συναίσθημα. Η ουσία. Και χαίρομαι απίστευτα που ήμουν στην κατάλληλη ηλικία, ώστε να το βιώσω όλο αυτό πλήρως...  Λέξη προς λέξη... Νότα προς νότα...

Όλα μου τα άγχη, οι φοβίες, ο κυνισμός, η λύπη, η χαρά είχαν βρει το ιδανικό soundtrack στους ήχους που παρήγαγαν οι μπάντες της συγκεκριμένης εταιρίας. Παθιασμένες φωνές, στρώματα από κιθάρες και οι πιο κορυφαίες rhythm sections που γνώρισε ποτέ ο κόσμος του punk... Οι συνθέσεις τους περίεργες, στριφνές, ευαίσθητες, προσωπικές, αλλά πάντα τόσο μα τόσο PUNK! Κοινώς, συναίσθημα όχι ακαδημαϊσμός... Πάθος όχι ακρίβεια... Αυθορμητισμός όχι προγραμματισμός... Ένταση... Σκέτο...

Κι αυτοί οι Fugazi, ρε πούστη... Δάσκαλοι απλά... Από το παίξιμό μου στην κιθάρα, μέχρι τις πολιτικές μου θέσεις, ακόμα και το πού στέκομαι στα live έχουν επηρεάσει... Όποτε πετυχαίνω το MacKaye σε κανα documentaire (βλέπω άπειρα) συγκινούμαι, έτσι, χωρίς λόγο... Σε φάση, γνωρίζω εκ των προτέρων πως, ό,τι και να πει, ο τύπος θα έχει δίκιο. Ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια. Το σωστό. Στο "Instrument" που κάνει στο βλάκα που ρίχνει αγκωνιές στο διπλανό του "Sir... SIR!"... Μεγάλη ξεφτίλα για το γελοίο υποκείμενο... Σου απευθύνει το λόγο ο Ian MacKaye, για μία και μοναδική φορά στη μίζερη, για τον πούτσο ζωή σου, και μάλιστα για ποιο λόγο; Για να σου κάνει παρατήρηση... Για να σε πετάξει έξω από τη φάση του. Δεν κάνεις. Δεν είσαι αρκετά έξυπνος. Λυπάμαι, πάρε το φακελάκι με τα πέντε δολλάρια απ' την έξοδο και δρόμο... Τον γάμησε λέμε...
 
Στα '00s η αγαπημένη μου εταιρία δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, παρόλα αυτά ξεχώρισα τους Beauty Pill, Soccer Team, Medications (όσο αριστούργημα είναι το πρώτο τους, άλλο τόσο χάλι είναι το φετινό που βγάλανε - δεν ακούγεται), τους σούπερ-σταρζ Q and Not U που τους βρίζανε οι πάνκηδες... Νταξ, όπως και να 'χει, δεν είναι αυτή η δικιά μου Dischord...

Η δικιά μου Dischord είναι το "Cuts Like Drugs" των Hoover, που δε λέει να παλιώσει, που με συγκινεί ακόμα και σήμερα που έχω "ωριμάσει", μουσικά και όχι μόνο, αυτή η οργή του, η ένταση, το πάθος ρε πούστη, που στον πούτσο το βρήκαν τόσο πάθος, ο αυτοτραυματισμός ως μέσο ηδονής, ολόκληρη η δισκογραφία όλων των κλαψομούνηδων της υφηλίου (ξέρετε ποιοι είναι) δεν μπορεί να το αγγίξει καν στο πως μεταδίδει το συναίσθημα... 

Όση ώρα γράφω το κείμενο στο μεταξύ, μ' έχει πάρει από κάτω γάμα τα... Πολλές οι αναμνήσεις, φαντάζομαι... Ή ίσως αυτοί οι ήχοι πραγματικά να μιλάνε στην καρδιά μου... Ίσως... Σταματάω εδώ και πραγματικά ελπίζω να μη χρειαστεί να επανέλθω... Αλλά αυτό είναι μάλλον αδύνατο...

         

Cuts somehow satisfy - Cuts, like drugs - Somehow satisfy...