Το γουστάρω το format του ΕΡ... Έχει μόνο τα "καλά" κομμάτια. Φτιάχνοντας το top-50, το οποίο δημοσιεύεται μεθαύριο, ένα λεπτό πριν αλλάξει ο χρόνος, γύρισα πίσω και συνειδητοποίησα ότι οι αγαπημένοι μου ήχοι δεν κυκλοφορήσανε σε long play, αλλά σε μικρές δόσεις. Κι αυτό εδώ έχει πέντε φιξάκια όλα κι όλα, με μέση διάρκεια ένα λεπτό το καθένα. Ναι, ναι, old school hardcore παίζουν. Τι να σου εξηγώ τώρα. Για 'μένα, ο πιο γαμάτος δίσκος του scene φέτος. Άντε, μαζί με το "Rodeo" των SQRM... Τσεκάρω, μην κοιτάς που δε γράφω. Δεν μπορώ να το ξεπεράσω, αυτή είναι η αλήθεια. Έχω ανακαλύψει αυτό το blog κάμποσο καιρό τώρα, δε σου λέω ποιο είναι, που, ό,τι και να ποστάρει, από thrashcore μέχρι avant punk, είναι αριστούργημα. Εκεί βρήκα τους Merchandise, τους Neon Blud κι αυτούς εδώ. Το συγκεκριμένο ΕΡ, το είχα βάλει να παίζει συνεχώς και χάζευα στο νετ εικόνες από το Love and Rockets. Κόλλημα. Άλλος κόσμος. Μετά από τόσα χρόνια παραμένω αθεράπευτα ερωτευμένος με τη Hopey Glass. Σε φάση, ζήλευα τους γκόμενους που την κυκλοφορούσαν στις σελίδες του. Όχι τη Maggie, μόνο τους αρσενικούς. Παθολογική φάση, το ξέρω. Είναι τόσο περίεργο κάποιος να καψουρευτεί την πρωταγωνίστρια σ' ένα κόμικ; Δε θέλω να το πιστεύω. Δε θα καταλάβαινες λέμε. Οι Natural Law θα μπορούσαν να είναι οποιαδήποτε από τις φανταστικές μπάντες που αναφέρει ο Jaime Hernandez στα καρέ του. Εύκολα. Έχουν αυτή τη μανία, αλλά και την "τέχνη" του punk... Είναι σε φάση, σα φωτοτυπία κολλημένη σε άσπρο τοίχο... Και οι ίδιοι. Γάμησέ τα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου