White Ring VS Trash Kit

Αυτή η ανάρτηση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από τη μοντέρνα ψυχολογία σαν πρωτόλειο υλικό αυτού που θα αποτελέσει μία διδακτορική εργασία τουλάχιστον, με τίτλο: The Wonderful Mind of Mr. Indiefuck, η οποία θα είχε τη δυνατότητα να εξασφαλίσει σ’ αυτόν που θα την εκπονήσει μια θέση στο πάνθεο των μεγάλων πρωτοπόρων της επιστήμης αυτής… Αλήθεια…

Αυτό διότι οι δύο μπάντες που πρόκειται να βγάλουν τα μάτια τους στη συνέχεια, δεν έχουν καμία σχέση, μεταξύ τους, ηχητικά, οτιδήποτε, πέραν του ότι βρέθηκαν στο mp3 player μου η μία μετά την άλλη, η ακρόαση των πονημάτων τους δε, μου προξένησε τα ίδια ποσά ευχαρίστησης. Σαφέστατα…

Οι White Ring ανήκουν στο περιβόητο τελευταία Witch House, Ghost Drone (ή όπως στο διάολο λέγεται αλλιώς) Scene, το οποίο ομολογώ χωρίς φόβο ότι μου ‘χει ανοίξει τον εγκέφαλο λίγο παραπάνω. Κατέβασα το “Suffocation” EP τους, το οποίο περιέχει το ομώνυμο κομμάτι και κάμποσα remixes πάνω σ’ αυτό, για ένα εκ των οποίων είναι υπεύθυνοι οι Los Campesinos. Χύσατε; Στον πούτσο μου. 
Γάματα ιδιαίτερος ήχος, πολύ "τώρα" φάση, κάπως scary, σαν ξωτικά είναι ρε, σα να βγήκαν από τις σελίδες του Books of Magic, από τις πιο γαμάτες μπάντες που άκουσα τελευταία απλά... 

Να πω την αλήθεια μου, βέβαια, με ξενερώνουν τα remixes, θεωρώ ότι γίνονται περισσότερο για να καυλώσει ο εκάστοτε δημιουργός με το ότι ασχολήθηκε κάποιος με κάτι δικό του, παρά για να γουστάρει ο ακροατής. Εδώ όμως τα πράγματα έχουν ένα νόημα. Κυρίως λόγω του ότι το Suffocation είναι μεγάλη κομματάρα από μόνο του…

Για τους Trash Kit είχα διαβάσει κάτι ψιλά παλιότερα, έπαιζε και namedropping του τύπου Slits, Raincoats και άλλα ελκυστικά, αλλά τους αγνόησα, χωρίς λόγο, ώσπου έπεσε στα χέρια μου ένα από τα τελευταία τεύχη του άλλοτε αγαπημένου μου Maximum Rock ‘N’ Roll, όπου τους είδα να φιγουράρουν σε κάμποσα Top Ten συντακτών του (συγκεκριμένα συντακτών θηλυκού γένους, για το punk rock μου εμπιστεύομαι αποκλειστικά και μόνο το γυναικείο αυτί)… Για κάποιο ανεξήγητο λόγο οι punks κωλογουστάρουν Vivian Girls τώρα πια… Τι να πεις… Εμένα μου λείπουν οι Spitboy και οι κλώνοι τους…

Το ομώνυμο ντεμπούτο της υπό (ιερά) εξέταση μπάντας έσκασε αμέσως μετά τα εξαιρετικά drones των White Ring και ήταν ό,τι ακριβώς. Μικρές συνθέσεις που, σε φάση ήθελα κι άλλο, punk as fuck, με μια old school αίσθηση, όχι καφρίλα κατάσταση, μου θύμισε εποχές που το punk ήταν πρώτα και κύρια «μορφή τέχνης», έκφρασης, όχι μορφή ξεκαυλώματος με βρωμόξυλο κάτω απ’ τη σκηνή… Περισσότερο Patti Smith φάση παρά Σεξ Μπίστολζ…

Την εποχή που ήμουν συνδρομητής στο Maximum Rock ‘n’ Roll, είχαν αρρωστήσει όλοι μα όλοι μ’ αυτή τη neo-crust κατάσταση Tragedy, From Ashes Rise, His Hero is Gone (εδώ αναφέρονται μόνο οι καλοί) και δε συμμαζεύεται, δεν παλευόταν για πολλή ώρα – με την καμία όμως - κι έτσι έκοψα… Προτιμούσα το Heart Attack που έβγαζε η Ebullition. Μπορεί ν’ άκουγα ακόμα Screamo αν δε σταματούσε να κυκλοφορεί… Τώρα οι του MRR έχουν στραφεί σε πιο τέχνη φάση, μέχρι και συνέντευξη των Explode Into Colors είδα μέσα… Γαμάτη εξέλιξη, αφού σκέφτομαι να ξεκινήσω να το αγοράζω ξανά…

Σα να ξέφυγα. Επανέρχομαι στο επίμαχο θέμα…

Είναι το κόλλημα με την «όλα για όλα για τη φάση» φάση. Χωρίς να θεωρεί καμία από τις δύο μπάντες ότι έχει κάνει ή ότι όφειλε να κάνει το τεράστιο υπεραριστούργημα (όπως οι indie μπάντες που λατρεύω να κράζω για την περίσσεια έπαρσης και βλακείας τους), που θα μιλάνε γενιές μετά γι’ αυτό, κατάφεραν παρόλα αυτά να μου φτιάξουν τη μέρα (τσέκαρα και τα δύο ένα πρωί γύρω στις 6:30 – 7:00 η ώρα) και, όσο τα ξανακούω μένω όλο και περισσότερο σ’ αυτά που μου δίνουν.

Η αιώνια γοητεία του underground… Του κρυφού… Του μυστικού… Της τέχνης που παράγεται αυθόρμητα, χωρίς να χρειάζεται ν’ αποδείξει τίποτα. Που βγαίνει στην επιφάνεια γιατί αν μείνει ακόμα λίγο εκεί κάτω θα πνιγεί… Και κάτι τέτοιο θα ‘ναι κρίμα…