Writer's block...

Γύρισα... Απορώ γιατί... Σκατά κι οι διακοπές, αρχίδια όλα... Προμηνύεται γλυκύτατος ο χειμώνας...

The Pop Group - Y

Φυσικά και δεν πρόκειται για δισκοκριτική... Απλά είναι ο δίσκος που αγόρασα προχτές... Βινύλιο. Χοντρό.

Τον έβαλα να παίξει μετά από μια μέρα... Εννοείται, βέβαια, ότι ακούγεται απίστευτα σύγχρονος... Δε θα το αναλύσουμε εδώ αυτό τώρα... Μιλάμε για ένα κομμάτι ιστορίας... Σιγά να μην κάτσω να περιγράφω... Άσε που πρέπει να με πρόλαβαν άλλοι... Χρόοοοονια πριν. Διάσημοι τώρα πια. Ή μπορεί και όχι...

Βασικά, χωρίς να είμαι παρελθοντολάγνος ή καμιά τέτοια μαλακία... Απλά, όσο περνάνε τα χρόνια τελικά τείνω να εκτιμάω περισσότερο πράγματα που έχασα απ' αυτά που 'χω μπροστά μου...

Για παράδειγμα, άκουγα το Μηλάτο στο ράδιο και ήταν σε μια φάση "Πολύ ενδιαφέρον αυτό, πολύ ενδιαφέρον και τούτο..." και ό,τι και να 'βαζε μου φαινόταν ακριβώς έτσι: ενδιαφέρον. Για κανένα όμως απ' αυτά δεν τράβηξα χειρόφρενο να κάτσω να τ' ακούσω απερίσπαστος, πόσο μάλλον δε να τρέξω αλαλάζοντας στο δισκάδικο να τ' αγοράσω (μεταξύ μας, μετά το πέρας των ακροάσεων, ούτε αυτός πρέπει να 'τρεξε...)... Με τίποτα δεν κόλλησα... Τίποτα δεν έμενε... Κάποτε συνέβαινε αυτό. Εκτός από ένα "ενδιαφέρον"... Ενδιαφέρον αλλά σίγουρα όχι υπέροχο, θεσπέσιο, πρωτοποριακό, έστω συγκλονιστικό. Στ' αρχίδια μου.

Και μια που μιλάμε για δισκάδικα, την αγαπημένη μου βόλτα Σάββατο πρωί, τα LP που βρήκα και μ' ενθουσίασαν τελευταία ανήκουν στην παραπροηγούμενη δεκαετία...Από τους Blood Brothers έχω να τρέξω ν' αγοράσω/παραγγείλω σύγχρονο δίσκο... Οι Jaguar Love δε μου πολυάρεσαν για όποιον αναρωτιέται...

Στο μεταξύ, έχουν στιβάξει όλα τα μαγαζά πειραματικές λάουντζ αηδίες πενταετίας μαζί με μπούρδες τύπου Isis, Mastodon και δε λένε να τα διώξουν με τίποτα... Νταξ, το ξέρουμε, ο κόσμος δεν αγοράζει κλπ, αλλά όλοι με παραγγελιές δουλεύουνε; Δηλαδή αυτό το στοκ δεν ανανεώνεται ποτέ; Τι να πω...

Και όλες οι "κριτικές" που κάνω είναι περισσότερο αποτέλεσμα ενθουσιασμού της στιγμής... Όταν έρθει η ώρα της αγοράς πάλι στα παλιά θα πάω. Τα οποία, αξίζει να σημειωθεί, μπορεί να έχουν βγει το 1980 π.χ., αλλά στιβάζονται μαζί με τα καινούρια κάτω από την ταμπέλα "new rock"... Μαλάκες... Παρόλα αυτά, το γεγονός αυτό καταλήγει να μην είναι καθόλου μα καθόλου παράλογο τελικά... Θεωρώ πολύ πιο "old rock" ας πούμε τους Monster Magnet από τους Gang of Four. Βασικά θεωρώ ότι σχεδόν όλα τα συγκροτήματα της υφηλίου δείχνουν παλιατσαρίες συγκρινόμενα με τους Gang of Four... Αλλά αυτό είναι δικό μου πρόβλημα...

Αύριο την κάνω... Διακοπές το λένε... Τα λέμε Σεπτέμβριο... Φιλάκια...

Ο τρελάρας ξανά...

Ξαναχτύπησε χτες βράδυ... Αυτή τη φορά πονούσε και ζητούσε βοήθεια... Το 'χει ξανακάνει και κανείς δεν τον πιστεύει πια...
Προσπαθώ να τον συμπαθήσω... Θα ήθελα όλη αυτή η μαλακία που κάνει σχεδόν κάθε βράδυ, το ξύπνημα των γειτόνων του δηλαδή, να είναι μέρος ενός performance... Να κάνει τέχνη το άτομο... Και στο μέλλον να βλέπω τον εαυτό μου σα μέρος ενός art project... Σαν έκθεμα...
Αλλά κάτι τέτοιο είναι μάλλον απίθανο...
Άυπνος και σήμερα... Θα το γαμήσω τον πούστη...

Florence and the Machine - Lungs

Δισκάρα... Έτσι απλά. Έχω γίνει πολύ hype και mainstream, I 'm aware of that, αλλά μου τα σκάνε οι δισκογραφικές κι ο φρέντος στην παραλία κόβει κώλους γαμώ το στανιό μου. Όχι ότι δε γαμάει ο δίσκος... Και ο καραφλοχίππυς στο βίντεο του Rabbit Heart με συγκινεί... Πως έρχεσαι αντιμέτωπος μ' ένα τέτοιο πλήγμα, όντας ενταγμένος σ' ένα τέτοιο scene; Συγκινητικός, επαναλαμβάνω. Σχεδόν ηρωικός. Ένας επαναστάτης στο βασίλειο της τριχοφυΐας και της μισοχαλασμένης τεστοστερόνης...

Αλλά ναι... Πίσω στο LP... Γαμάει λέμε, μην ακούτε τους βλάκες. Εμένα ακούτε. Γαμάει. Όχι τους Geto Boys, αλλά παραμένει πολύ δυνατό. Μ' ένα φλώρικο τρόπο. Και είναι και Αύγουστος. Και ακόμα δουλεύω... Ίσως αυτό να φταίει.


Πάω να πιω να ξεχαστώ. Γαμάει λέμε...

Ο τρελάρας επέστρεψε...

Κατά τις 4:00 το πρωί άρχισε πάλι να ωρύεται... Η αγαπημένη του κραυγή; "Ξυπνήστε". Γιατί ρε μαλάκα; Και είχα καμιά δεκαριά μέρες να τον ακούσω... Γαμώ την τύχη μου...

Άκου μαλακία...

Μια φίλη μου ρουφιάνεψε κάτι... Κάποιος (-α) χρησιμοποιώντας το ονοματάκι μου έγραψε μια μαλακία σ' ένα blog... Δεν μπορώ να πω, κολακεύτηκα... Αλλά απ' την άλλη ενοχλήθηκα... Περισσότερο γιατί η εν λόγω φίλη θεώρησε ότι όντως εγώ το είχα γράψει... Και απάντησα... Καλώς, κακώς δεν ξέρω...
Το βρίσκω απόλυτα λογικό κάποιος να αισθάνεται ωραία όντας εγώ έστω και για λίγο (εγώ για παράδειγμα αισθάνομαι γαμώ), αλλά και πάλι... Προβληματίστηκα... Δεν το κάνω συχνά... Όχι για τέτοιες μαλακίες τουλάχιστον... Το λινκ να το βάλω; Δεν τα γουστάρω γαμώτο... Χώρια που αυτά τα προβοκατόρικα μου σκάνε σε πολύ μπατσοκατάσταση και δε γουστάρω... Ή είμαι απλά πολύ μικρός για να ανταπεξέλθω... Στον πούτσο μου...
Έχει γέλιο πάντως... Το ότι κόσμος που δε σε ξέρει δίνει σημασία... Βέβαια, αυτό παρεμποδίζει τη δημοσίευση περισσότερο αυτοβιογραφικών λεπτομεριών...
Του λόγου το αληθές, ένα καλό κείμενο από χτες βράδυ την έκανε... Γιατί ο φίλος στον οποίο αναφερόταν το ανακάλυψε... άκου μαλακία...

Δουλειά...

...ακόμα... Τα γνωστά... Η ώρα δεν περνάει και τέτοια... Κουβαλήθηκα με δυο μπύρες το πρωί στο γαμωγραφείο και η επόμενη αργεί... Αργεί απίστευτα... Όχι ότι τη χρειάζομαι κιόλας... Να, έτσι... Καλοκαίρι και σκατά... Επιβίωση της πούτσας... Και είμαι και υποδειγματικός υπάλληλος, τρομάρα μου... Συγγραφέας ήθελα να γίνω γαμώ το κέρατό μου...

The Smiths

Η καλύτερη μπάντα για ένα και μοναδικό λόγο. Διαλύθηκε και δε μας τιμώρησε με επανασύνδεση. Τόσο απλά. Γι' αυτό και σήμερα ο γερο-Morrissey δε δείχνει εμετικός. Αλλά ξεχωριστός. Γιατί δεν ξεπουλήθηκε.

Βέβαια κανείς τους δεν τα 'χει τινάξει ακόμα, άρα κανείς δεν ξέρει τι θα παιχτεί στο μέλλον. Κάθε χρόνο ακούμε γι' ακόοοοοομα ένα υπέρογκο ποσό που τους προσφέρθηκε για να την κάνουν τη ρημάδα τη μαλακία. Να του τελειώσουν, βέβαια, τα φράγκα του μεγάλου και να πει το ναι δεν παίζει, άρα... Ή μήπως παίζει; Σκατά μ' αυτούς τίποτα δεν είναι (δεν ήταν) σίγουρο ποτέ. Ίσως γι' αυτό να ήταν και τόσο ενδιαφέροντες. Ο Morrissey δηλαδή. Οι άλλοι ήταν απλά μουσικοί. Καταπληκτικοί, ιδιαίτεροι και όλα αυτά, αλλά τίποτα παραπάνω. "It's the singer, not the song" που λέει κι ο Mick. O Jagger.

Φυσικά δεν πρόκειται στο παρόν άρθρο να γράψω ούτε βιογραφικό, ούτε το πως με κάνουν να αισθάνομαι οι στίχοι τους, η μουσική τους κλπ. Αυτά είναι για βλάκες. Εδώ θα γράψω για τους Smiths. Ναι.

Παραλίγο να τρακάρω με το "There's a light that never goes out". Εσκεμμένα.

Αυτά.

Α ναι. "Το να γράφεις για τη μουσική είναι σα να χορεύεις για την αρχιτεκτονική" ή κατι παρόμοιο είχε πει ο Ζάππα. Ποτέ δε μ' άρεσε αυτός ο μαλάκας.

Δεύτερη αναφορά στο ίδιο ποστ. Μάλλον γερνάω.

Τέλος του άρθρου.

Σούπερ φοτό του Moz πάντως, ε;

Ε;

Oasis - Falling Down

Το καλύτερο κομμάτι που άκουσα όλη τη χρονιά... Κι από ποιους, απ' τους μαλάκες τους Oasis... Γαμάει οποιαδήποτε ψαγμένη indie, shoegaze δεν-ξέρω-γω-τι αηδία βγήκε όλο το χρόνο (εκτός των Big Pink OK...). Και το βίντεο με την υστέρω είναι σούπερ. Ναι ρε. Και το 'χει γράψει και το ερμηνεύει ο καθυστερημένος ο Νόελ. Όχι ότι ο άλλος είναι καλύτερος...

No NIN/JA... No loss?

Από χτες παρηγοριέμαι γι' αυτό που έχασα... Το σκέφτηκα λίγο παραπάνω και ίσως τελικά να μην είναι τόσο μεγάλη η απώλεια...

Μιλάμε τελικά για δύο μπάντες που το καλλιτεχνικό τους peak ήταν, για τους ΝΙΝ 15 χρόνια πριν, για τους Jane's Addiction 18 (20;)... Περιφέρουν τους θιάσους τους, λοιπόν, ενθυμούμενοι θριάμβους τύπου Lollapalooza πίσω στο μακρυνό '91, όπου όλος ο κόσμος κοίταζε... και περίμενε... Τώρα πιά, όπως και γράφτηκε και ειπώθηκε άλλωστε, το κοινό τους αποτελείται κατά 90% από νοσταλγούς (30+) και κατά 10% (ακόμα κι αυτό υπερβολικό μου φαίνεται) από κόσμο που περιμένει (θέλει) κάτι νέο απ' αυτούς (30-)...

Και η φάση δεν είναι ότι οι τύποι ξεχάστηκαν στα '90s και προσπαθούν να κάνουν τον κόσμο να τους ξαναθυμηθεί... Όοοοοοχι. Και οι δύο μας χάρισαν πραγματικά θλιβερούς δίσκους κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων τους... Ως γνήσιοι αμερικάνοι βλάχοι (συγγνώμη... ρόκερς), η καταξίωση έρχεται με τη σύναψη σχέσης με κανα κουνελάκι του πλέιμπόι και είχανε μπόλικες από δαύτες... Και με την καταξίωση, ως γνωστόν, ψοφάει και η έμπνευση... Και ο κόσμος βαριέται να περιμένει... Στην περίπτωση του Reznor βαριέται και τους μεσσίες...

Ο Perry είναι ιδιάζουσα περίπτωση... Και οι δίσκοι των Porno for Pyros, εδώ που τα λέμε, δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου κακοί... Και το φεστ του ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο και για όλους εμάς που είχαμε παρευρεθεί διατηρεί ένα πολύ ζεστό μέρος στη μνήμη μας (όποιος έφαγε αυτό το σιχαμένο ψέμα είναι πολύ μαλάκας...). Αν δεν ξανάφτιαχνε τους Jane's, θα παρέμενε για πάντα στην πεντάδα του Hornby... Αλλά όοοοοχι... Τα φράγκα για κάποιο λόγο πάντα ήταν και πάντα θα είναι σημαντικότερα από μένα...

Οι περισσότεροι διαβάζοντας αυτές τις γραμμές θα πούνε ότι είμαι μια μίζερη αλεπού που όσα δε φτάνει, τα κάνει κρεμαστάρια και αυτό έχει μια μεγάλη δόση αλήθειας ομολογουμένως...

Αλλά ας δούμε λίγο και την άλλη πλευρά... Είναι σημαντικότερο να δεις φτασμένους μουσικούς που παίζουν τα ίιιιιδια κομμάτια για δεκαετίες, ή να προτιμήσεις τους νέους, ενδιαφέροντες, άπειρους τύπους που χαίρονται να γαμάνε τα δικά τους;

Αξίζει τελικά να πετάς τα λεφτά σου κάθε τρεις και λίγο για χρονομηχανές της πούτσας ή μήπως είναι λίγο πιο υγιές να κυνηγάς το τώρα;

Ξερω 'γω...

Last Nite... No NIN/JA

Δεν πήγα... Το μετάνιωσα... Σβήνω το ένα τσιγάρο πίσω απ' τ' άλλο προσπαθώντας να μη διαβάζω αυτά που διαβάζω... Και κλείνω τ' αυτιά να μην ακούω αυτά που μου λένε... Και το χειρότερο... Ξερνάω με Nine inch nails!

Crystal Stilts - Shattered Shine

Το πιο μαλακισμενο ρεφραίν που άκουσα όλη τη χρονιά... Ένα "Sha...Sha...Sha...." σα μάντρα ένα πράμα. Κι όταν λέμε μάντρα εννοούμε mantra, καθυστερημένοι. Αλλά δεν την ακούς λέγοντας "Sha...Sha...Sha...." όλη την ώρα. Ιδίως όταν η υπόκρουση είναι κάτι τελείως αίσχος κιθάρες κι εσύ τραγουδάς σαν κοιμισμένος... Που είναι πολύ χειρότερο από το να τραγουδάς σα μεθυσμένος, μαστουρωμένος κλπ...

Και στην τελική, μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί στο διάολο πρέπει να γουστάρω αυτή την τελειωμένη Νεοϋορκέζικη post-punk φάση; Επειδή χάσανε το τρένο στα '80s αυτοί οι βλάκες πρέπει να τους λουστώ σήμερα; Δε γουστάρω, ρε μαλάκα, πάρτους από 'δω. Νταξ οι Interpol, αλλά φτάνει. ΦΤΑΝΕΙ ΛΕΜΕ! Και όλο αυτό το lo-fi ύφος... Δεν ψόφησε κάπου το '97; Ψόφησε. Αλήθεια. Υπάρχει κάποιος λόγος που πρέπει να το υφίσταμαι 12 χρόνια μετά; Δεν υπάρχει. Αλήθεια.

Ακούω Dirty Projectors για Νεοϋορκέζικη πρωτοπορία.

Αυτή η δήλωση με έκανε λίγο πιο χαρούμενο. Μπορείτε να τη χρησιμοποιήσετε για να εντυπωσιάσετε τους καθυστερημένους φίλους σας. Δε θέλω λεφτά.

It's Geto Boys day...

Γαμημένη ζέστη... λίγο κάφρικο dirty south hip hop για να βγει και σήμερα, αφού τα οικονομικά μου δε βοηθάνε στο να βγω εγώ... Δεν είναι indie αλλά στ' αρχίδια μου... Βαριέμαι μάλιστα τόσο πολύ που έκανα και profile στο myspace... Σύντομα θα 'χω και φωτό για να μάθετε όλοι αν είμαι όσο όμορφος όσο υποστηρίζω...

Last Nite... the sequel.

Πήγα χτες στο λάιβ Nekka, !!!, Femi Kuti. Παίζανε και οι Ska Cubano. Ναι.

Στους Ska Cubano φτάσαμε, τσεκάραμε λίγο και καθίσαμε στο αναψυκτήριο για μπύρα. Αν και ακούω ska φανατικά, μισώ τη latin μουσική. Δεν την αντέχω! Αυτή και την country. Και τη new age. Δε θα τελειώσουμε... Τέσπα, αυτό που ήθελα να πω, είναι ότι, αν και ska γουστάρω, ο συνδυασμός του με κάποιο από τα είδη που αναφέρθηκαν θεωρείται εκ προοιμίου εμετικός. Και είναι. Και έξω. Και μπύρες. Και περιμένουμε.

Και παρατηρούμε τον κόσμο.

Τρελή συνάθροιση hippies απ' όλο το λεκανοπέδιο... Ευτυχές γεγονός, τα σιχαμένα σανδάλια του παρελθόντος έχουν αντικατασταθεί από τα λιγότερο σιχαμένα birckenstock. Αυτό δε σημαίνει ότι και η ιδρωτίλα έχει αντικατασταθεί από Axe Africa, αλλά είναι κι αυτή μια αρχή. Και οι αρσενικοί της συγκεκριμένης φυλής μισούν τα δόντια τους. Τα μισούνε, σου λέω. Αυτά φταίνε για το άθλιο fashion sense και το λάθος δρόμο που έχει πάρει η ζωή τους. Γι' αυτό και πρέπει ν' αφήσουν τα σώματά τους. Γι' αυτό και δεν τα πλένουν. Και φαίνεται.

Anyway, βγήκανε και οι !!!... Αν και ξεκινήσανε κάπως αμήχανα, καταφέρανε να μας στείλουν όλους στο διάολο. Μετά από τόσο χορό που έριξα είχα την αίσθηση ότι από ένα σημείο και μετά άρχισα κι εγώ να ζέχνω όπως οι διπλανοί μου - αλλά δεν ίσχυε κάτι τέτοιο. Με περισσότερο υλικό από τον καινούριο τους δίσκο που δεν έχει βγει ακόμα, βέβαια. Οι αβαντγκαρντιές του παρελθόντος έχουν γίνει αυτό ακριβώς: παρελθόν. Έχουν αντικατασταθεί, όμως από ένα mutant disco groove thang το οποίο, ομολογώ, είναι πάαααρα πολύ ελκυστικό... Όσοι είχαμε πάει εκεί γι' αυτούς διαλυθήκαμε... Και μερικοί ακόμα...

Και ο τραγουδιστής τους... Μεγάλη ατομάρα, δεινός χορευτής (joke) και επικοινωνιακός με ένα χαζό - ωραίο τρόπο... Μπάσσα απ' το υπερπέραν, κιθάρες που απελευθερώνουν surf-funk-whatever κραυγές πόθου και ντραμς, ντραμς, ντραμς... που γαμάνε. Nuff Said. Χάσατε.

Τώρα για το Femi Kuti δεν έχω και πάααρα πολλά να πω... Είχα ακούσει κανα δυο πραματάκια του πατέρα του, αλλά μέχρι εκεί. Δυσκολεύομαι να εκτιμήσω το afro-funk τους... Το διασκέδασα δεν μπορώ να πώ, αλλά μετά από δύο ώρες που έπαιζε με κούρασε... Είχε πλάκα πάντως και μακάρι να 'ρχεται και κάθε χρόνο, αλλά εγώ θέλω να ενηλικιωθώ ακόμα λίγο στο μουσικό τομέα πριν τον ξαναδώ...

Επίσης, όση ώρα έπαιζε ο κος Kuti, οι ενοχλητικοί, βρωμεροί hippies, που κατά τη διάρκεια του σετ των !!! αράζανε, αποφασίσανε να κατέβουν κάτω... Και να χορεύουν κουνώντας ρυθμικά τις κοτσίδες τους, σημαδεύοντας παράλληλα κανα ωραίο κοριτσάκι να πέσουν πάνω του "χορεύοντας, κατά λάθος και ποιος ξέρει;"... Pathetic... Ιδίως, όταν είσαι άπλυτος τον τελευταίο μήνα... Μακρυά...

Blur

Είναι άραγε γεγονός η επανασύνδεσή τους... Είναι γεγονός οποιαδήποτε επανασύνδεση; Προσωπικά χέστηκα... Δε θα ξεκουβαλιόμουν να τους δω ΠΟΥΘΕΝΑ... Ούτε μέχρι το σιχαμένο Terravibe δε θα πήγαινα, πόσο μάλλον μέχρι... ε.... το εξωτερικό τεσπά. Τι σημασία έχει; Έχουν να δείξουν κάτι καινούριο; Θέλω ν' ακούσω κάτι καινούριο; Μάλλον όχι....

Ίδια κατάσταση και με τους Jane's Addiction... Ποιος ο λόγος... Πραγματικά. Τόση ανάγκη έχουν από τα φράγκα μου; Καλά, τα δικά μου δεν τους τα δίνω με την καμία, αλλά λέμε τώρα. Εσύ δώστα. Είναι γεεεεεροι και αν δεν κάνω λάθος, δεν προβλέπεται σύνταξη για συνθέτες συγκλονιστικών, ομολογουμένως, ήχων. Άσε που οι περισσότεροι απ' αυτούς είναι και πρώην χρήστες... Ποιο κράτος να μεριμνήσει γι' αυτούς; Νταξ, οι Blur, βέβαια, με τίποτα... Το πολύ κανά Champagne OD...

Γι' αυτό λοιπόν, μια συμβουλή για κάθε ενδιαφερόμενο: Αγαπητοί γερασμένοι pop stars, μην μπείτε στον κόπο να μας (ξανα)δείτε. Δε γουστάρουμε και πολύ.