Οι Pavement επανασυνδέονται...

Είχα κάτι χρόνια να μπω στο site που όλοι λατρεύουν να μισούν... Αυτό με τα δεκαδικά στις δισκοκριτικές εννοώ, ναι...
Ε, σήμερα μπήκα και διάβασα αυτό... Reunion το 2010... Ακόμα ένα οχυρό έπεσε... Ποιοι μείνανε άραγε; Οι Smiths και... Νταξ μείνανε μερικοί που βαριέμαι να αναφέρω, αλλά αυτοί και οι Pavement δεν το έβλεπα να το κάνουν το βήμα... Σκατά... Ή μάλλον όχι, γαμώ... Όχι σκατά...

The Clientele - Bonfires on the Heath

Έστω ότι υπάρχει ένα είδος μουσικής νταξ; Απ' αυτά στα οποία εντάσσονται από το μουσικό τύπο οι μπάντες, και οι ίδιες δεν αποδέχονται ποτέ ότι ανήκουν... Ας το ονομάσουμε... Heavy Metal. Ναι, είναι ένα καλό όνομα...
Ο ήχος σου, για να είναι ολοκληρωμένη η ένταξη της μπάντας σου στο μουσικό genre που μόλις επινόησα, πρέπει σαφώς να υπακούει σε κάποιους κανόνες... Ή μάλλον νόμους.
Αρχικά, οι μουσικοί που θα απαρτίζουν το σχήμα που θα υπηρετήσουν με σθένος το μουσικό είδος που εδώ περιγράφεται για πρώτη φορά, θα πρέπει να έχουν πλούσια κώμη, περίσσεια τεστοστερόνης (ή τουλάχιστον να προσποιούνται), γνώση του οργάνου τους (του μουσικού) σε επίπεδο αποφοίτου του Harvard, σχέση με το όργανό τους σχεδόν ερωτική (εδώ τα πράγματα είναι μάλλον μονόδρομος), και μάλιστα να έχουν ασχοληθεί τόσο πολύ μ' αυτό (ομοίως) ώστε να στερούνται οποιαδήποτε μικροποσότητα ευρύτερης παιδείας. Ενδείκνυνται κολλητά ρούχα και τρομακτικό ή/και θηλυπρεπές make-up, γι' αυτό το κάτι παραπάνω...
Στη συνέχεια προσθέτουμε ουρλιαχτά, κακία, σόλο που τρώνε πάνω από το μισό κομμάτι, γλυκερές μπαλάντες με σόλο που καλύπτουν σχεδόν όλο το κομμάτι, instrumentals όπου όλοι οι οργανοπαίχτε θα κάνουν σόλο πλην του τραγουδιστή, ο ρόλος του οποίου είναι να επιδίδεται σε ασκήσεις ύφους (βλακώδους ύφους) - performance όλο νόημα, αλληλεπιδρώντας με το κοινό, ώστε αυτό με τη σειρά του να δώσει βάση στον εκάστοτε σολάριο και να τον επευφημεί επαρκώς...
Ο πρώτος δίσκος επιβάλλεται να έχει σαν τίτλο το όνομα του συγκροτήματος καθώς και ομώνυμο κομμάτι... Το εξώφυλλο θα απεικονίζει απαραίτητα ένα μυώδη άντρακλα, με μαλλιαδούρα, μηχανάρα και πέντε ξεβράκωτες γύρω γύρω... Ο τυπάς θα απειλείται στο βάθος από δαιμονικά πλάσματα, αλλά, φυσικά, δε θα μασάει τον πούτσο του, γιατί θα 'χει και μια σπάθα αρκετά μεγαλύτερη από το μόριό του...
Σημείωση: Ο μπασσίστας είναι αντικείμενο χλεύης και πρέπει να του απαγορεύεται η σύνθεση μουσικής. Τα αποτελέσματα μπορεί να είναι τόσο καταστροφικά για την ακοή, όσο τα γούνινα βρακιά για την όραση.
Ανακατέψτε τα υλικά με στοργή και ιδού. Μια νέα ηχητική επανάσταση έρχεται...

Τώρα τι σχέση μπορεί να έχουν οι Clientele και το τελευταίο τους πόνημα με τα παραπάνω, πιστεύω το 'χετε πιάσει. Για να δω χεράκια... Καμία... Σωστά...

The Drums - The Drums EP

Υπάρχουν κάποιοι ποπ δίσκοι που σ' αρπάζουν απ' τ' αρχίδια και σε κάνουν να χοροπηδάς από τον πόνο καθώς σε στροβιλίζουν γύρω τους... Αυτό το ΕΡ ακριβώς αυτό μου 'κανε... Πόνος, χορός... Απόλαυση... Τελείως βλαμμένο, χαζοχαρούμενο, πανηλίθιο και ταυτόχρονα πανέξυπνο... ΕΡ της χρονιάς με τόση ευκολία... Όλο το χειμώνα αυτό θα χορεύετε (-ουμε, whatever)... Σίγουρα... Είναι απολύτως αναπόφευκτο...
Έχω την εντύπωση ότι ξεκίνησα αυτό το μαλακισμένο μπλογκ για να γράψω γι' αυτό το δίσκο...
8 αλάνθαστοι ποπ ύμνοι για το τίποτα και για όλα... Ακριβώς ό,τι ήθελα ν' ακούσω τώρα που μπαίνει (μπήκε) το φθινόπωρο... Beach Boys, New Wave beats και πληκτροφόρα, χάος, καλοκαίρι με βροχές, έμπνευση, τέχνη που σε αναγκάζει να χορέψεις... Μέχρι ευνουχισμού... Brooklyn Zoo... Αυτό ακριβώς...

IndiePop και μοντέρνα ψυχιατρική

...και αρχίδια!
Θυμάμαι τις μαλακισμένες ατάκες του Χόρνμπυ στο High Fidelity... Νταξ, δεν παίζει να υπάρχει πιο μίζερος μαλάκας από τον υποφαινόμενο. Ή ίσως και να υπάρχει... Αλλά δεν ακούω ποπ γι' αυτό το λόγο. Όχι. Με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα. Ας πούμε... (Παύση)... Ας πούμε ναι...

Έχει να κάνει και με τα κόμπλεξ μου. Αυτά που δεν έχω δηλαδή. Κανένα. Έχω την αντύπωση ότι όταν ακούω σκλερά πράματα και σοβαρά και με κάμποσο Angst, αρχίζω ν' αποκτάω... Γι' αυτό επιστρέφω στους γλυκύτατους, πανέμορφους, ΦΛΩΡΙΚΟΥΣ ήχους...

Και χέστηκα... η πλειονότητα των φίλων μου είναι πολύ πιο σκλεροί στ' ακούσματα. Είτε είναι ΡΟΚ είτε Avant Garde πάαααντα πρέπει να είναι δύσκολο, ιδιαίτερο... Δικό τους. Νταξ, εκτός απ' τους γαμημένους Radiohead... Αυτοί είναι το κοινό καλό.
Αυτό το μαλακισμένο κόλλημα (όχι τους Radiohead. Το συγκεκριμένο νόσημα το πολέμησα με πειραματικές θεραπείες που μου αφήσανε ένα καταρρακωμένο σώμα, αλλά έχω απαλλαγεί πια απ' αυτούς και τους ομοίους τους... Το ξέρω ότι κάποιοι εκεί έξω χαίρεστε για 'μένα) το πέρασα κάπου στα 22 μου... Ακόμα όμως η αγαπημένη μου μπάντα είναι οι Royal Trux. Και οι Geto Boys. Αλλά αυτοί δεν είναι ούτε δύσκολοι, ούτε ιδιαίτεροι, ούτε... εχμ... καλοί.

Anyway, η αιώνια διαφωνία μεταξύ εμού και των υπολοίπων τελειωμένων ήταν πάντα το mainstream. Πέραν του ασαφούς διαχωρισμού (και ακόλουθου κύκλου διαφωνιών - καυγάδων) περί του "τι είναι mainstream", υπάρχει και η πιο συγκεκριμένη προσέγγιση του θέματος. Μέσω προσωποποίησής του.

Κοινώς, από τη στιγμή που μια μπάντα έκανε video for muvvafukkin-MTV άρχιζαν οι ατέρμονες συζητήσεις... Χωρίς νόημα πραγματικά... Ευθύς αμέσως μόλις κάποιος αποκάλυπτε ότι "Εεεεεεε... ωραίο το καινούριο των Divine Comedy... ε;". Η απαξίωση ήταν η πρώτη αντίδραση... και η τελευταία... Ομολογουμένως ανθυγιεινό και βαρετό... Πολύ βαρετό...

Μουσικοί με καριέρα, δισκογραφία, σκατά, περνούσαν πάντα από το μικροσκόπιο... Ααααααχ, τα ανέμελα νιάτα με τους προβληματισμούς τους... Όχι πια... Δεν έχει σημασία...

Τώρα πια σε ένα Festival αυτός που θα θυμάσαι είναι αυτός που η εμφάνισή του θα είναι κάτι το ιδιαίτερο... κι ας παίξει τελείως σκατά... Φτάνει να σέρνεται στα ξερατά του πάνω στη σκηνή... Οι προηγούμενοι και οι επόμενοι θα είναι απλά "δεμένες" μπάντες, με ωραίες κιθάρες, γκόμενες ή δεν ξέρω 'γω τι σκατά, αλλά ο δίσκος που θ' αναζητήσεις θα είναι των μαλακισμένων που σκάσανε με ένα δονητή στον κώλο ο καθένας εκτός του τραγουδιστή που είχε χώσει το μικρόφωνο... Και ήταν και τύφλα... Το ξέρω ότι αυτούς θα ψάξεις γιατί και 'γω το ίδιο θα κάνω...

A Place To Bury Strangers - Exploding Head

Εννοείται πως γαμάει... Αυτό το γνώριζα πριν το ακούσω... Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, μάλιστα, ακούω το πρώτο κομμάτι... My Bloody Valentine μου θυμίζει... Καμία έκπληξη εδώ, φυσικά. Γαμάει. Φυσικά.
Τώρα μπήκε το δεύτερο... Ωωωωωω... Γαμάει. Φυσικά.
Ας ανάψω ένα τσιγάρο... Παφ, πουφ... Το κάπνισμα είναι το πιο cool πράγμα στον κόσμο μετά το... Αρχίδια, το κάπνισμα είναι το πιο cool πράγμα στον κόσμο... Και δεύτερες έρχονται οι Fender Jaguars... Ω, ναι...
Α, να και το τρίτο... Γαμάει. Φυσικά.
Καταλάβατε όλοι που το πάω έτσι; Όχι;
Άρχισε το τέταρτο. Γαμάει. Φυσικά. Ώπα, κάτσε... Αυτό παραγαμάει...

Τώρα;

Υ. Γ.: Χτυπιέμαι σαν ηλίθιος. Χειρότερα, σα μεταλλάς... Δίσκος της χρονιάς... Τι μπάντα είναι αυτή, ρε πούστη... Τι στο διάολο παίρνουν; Δεν πιστεύω τι ακούω... Τι έχουνε κάνει; Τι μου έχουνε κάνει; Τι σκατά γίνεται; Ασύλληπτη συσσώρευση έμπνευσης, αρρωστημένοι, κλειστοφοβικοί ήχοι και παραμένει, παρόλα αυτά, μια αίσθηση τόσο... τόσο... τόσο rrrrrock 'nnnnn' rrrrrrrooolllllllll γαμώτο... Τόσο coooool... Shoegazers μ' αρχίδια... Δισκάρα... Και είμαι μόλις στο έκτο κομμάτι...
Ένα Gauloises ακόμα... Παφ, πουφ, παφ...
Κι άλλο... Παφ, πουφ...
Κι άλλο... Παφ...
Κι άλλο...
Κι άλλο...
Κι άλλο...

Oh Minnows - Might EP

Ρε συ, μ' άρεσε αυτό ρε... Νέα Υόρκη που το παίζει βρετανία κι έτσι... Πολύ ποστ πανκ, μπριτ ποπ κι έτσι... Δηλαδή μιλάμε για κανονική επίσκεψη σε όλους τους δίσκους σταθμούς των late '80s - early '90s... Από Αγγλία μεριά...

Πιστεύω θα τα σκατώσουν και μάλιστα με άσχημο τρόπο (το "Dear" αυτή ακριβώς τη (Σ)κατρακύλα προμηνύει) στο μέλλον... Αλλά αυτό το EP το αξίζει το blog search του...

Μικρό είναι, χώρο δε θα πιάσει και πολύ κι έχει δύο πολύ ωραία - κι ένα πολύ σκατά - κομμάτια. Εκτός κι αν είσαι απ' αυτούς που προτιμάνε τους Radiohead από τους Happy Mondays, κάτι που θα σ' έκανε πολύ ανιαρό άτομο...

Oh well, EP είναι, νομίζω πολλά είπα ήδη...

Silversun Pickups

Ποιο είναι το πρόβλημά σας; Ειλικρινά τώρα. Αυτό χρειάζεστε; Ένα χλιαρό, άοσμο, κολλεγιακό αίσχος; Όχι πείτε μου... Ακούω...

Πόση περίσσεια χρόνου διαθέτετε για να εκτιμήσετε αυτή τη μετριότητα; Το δοκίμασα, το ομολογώ... Δε βρίσκω κανένα απολύτως νόημα στην υπερπροσπάθεια...

Σας έλειπε τόσο πολύ το alternative rock των '90s; Ή μάλλον, χειρότερα, το alt. rock; Πήγατε και στο live; Δικαίωμά σας που πετάτε τα φράγκα σας, δε μου πέφτει λόγος... Απλά αναρωτιέμαι...

Και τώρα θα πρέπει να τους βλέπουμε και κάθε χρόνο; Γιατί εκεί θα καταλήξει η κατάσταση... Μερικοί ξεφτίλες ακόμα στον, ομολογουμένως μικρό, κατάλογο γελοίων που μας τιμάνε με την παρουσία τους και εμείς (εσείς) με τα λεφτάκια μας (σας, βέβαια).

Ποιος χέστηκε για τους Silversun Pickups επιτέλους; Μιλήστε μη ντρέπεστε...

Υ.Γ. Για όποιον αναρωτηθεί "γιατί τώρα και όχι τότε" η απάντηση είναι διπλή:
α) Γιατί πέρασα σκατά στις διακοπές μου.
β) Γιατί έτσι γουστάρω.

Φιλάκια.

Passion Pit - Manners

Έπαιζε στο i-pod όλο το καλοκαίρι...Ακόμα δεν έχω βγάλει άκρη αν όντως αξίζει τον κόπο... Είναι ότι μου δημιουργεί περίεργες εικόνες, βασικά. Πολύ αμερικάνικες. Πολύ teenager κατάσταση...

Prom nights στο basketball court του HighSchool, απογοητευμένα αγοράκια, με μαλλί ριγμένο στη μούρη αλά Thurston, να κοιτάνε τα φώτα και τα μπαλόνια που είναι δεμένα από το ταβάνι. Και η, τόσο απαραίτητη στην αμερικάνικη κουλτούρα, γυναικεία παρουσία (στρατιές από ξανθές cheerleaders/prom queens) πουθενά... Ακόμα... Το μοναδικό κορίτσι στην αίθουσα, ήρθε μόνο του... Έχει μωβ μαλλί, παραμάνες στ' αυτιά και σκοπός της ζωής της είναι να εντυπωσιάσει, έστω και την τελευταία μέρα, το ατομάκι που περιγράφω παρακάτω...

Η μουσική παίζει, τα φώτα κάνουν βόλτες στο πρόσωπο του άσχημου, αλλά ενδιαφέροντος αυτού αγοριού, η κάμερα πάει μία σ' αυτό, μία στα μπαλόνια. Και ενώ έχει χαθεί στις σκέψεις του, ο κόσμος γύρω του αρχίζει να χορεύει. Τα πλάνα κινούνται κυκλικά, και αλλάζουν ταυτόχρονα με το ρυθμό. Βέβαια, το τραγούδι που ακούει αυτός ο, asexual αλλά super cool, τυπάκος στο κεφάλι του είναι πολύ διαφορετικό απ' αυτό που βγαίνει από τα ηχεία. Είναι περίεργο και γρήγορο και άτεχνο, αλλά ξεχειλίζει από συναίσθημα, ενώ οι γύρω χορεύουν ένα απ' αυτά που εμετικά καλούνται "μπλουζζζζζ".

Και ξαφνικά, χωρίς καμία προειδοποίηση, η μουσική στ' αυτιά του δυναμώνει απότομα και αρχίζει να φιλάει με μανία τον κόσμο γύρω του. Αγόρια, κορίτσια, καθηγητές, καθηγήτριες, τον πάστορα της ενορίας (αυτός το ευχαριστιέται ιδιαίτερα) ώσπου οι σκληροί footbowl playaz τον βγάζουν έξω σηκωτό, ρίχνοντας του και κανα δυό στο δρόμο.

Το στόρυ τελειώνει με τον τυπά με ματωμένη μύτη έξω από το γήπεδο να μην έχει καταλάβει τι ακριβώς έχει συμβεί, να τον ξενίζει το αίμα στο χέρι του, να σηκώνεται όρθιος, να βγάζει το σλιπάκι που του 'χει μπει στον κώλο και τελικά να πατάει το replay στο i-pod... Η φρικογκόμενα, φαίνεται στο βάθος να ξαναμπαίνει στο πάρτυ, καθώς αυτός απομακρύνεται...

Γάμησέ τα, κωλοκατάσταση.

Αστείο...

...της χρονιάς. Δώσε βάση...
Διάβαζα μια φρη πρεςς σήμερα... Παραμένουν για τον πούτσο, αλλά είναι απορίας άξιο πως οι εκδότες τους δε μου γλύφουν τ' αρχίδια ακόμα για να τους χαρίσω τον πλούσιο και μεστό λόγο μου. Ή το Νίτρο. Είσαι σημαντικός αν γράφεις για μουσική στο Νίτρο. Γιατί οι αναγνώστες του (φαντάροι οι περισσότεροι), ενδιαφέρονται να διαβάσουν για μουσική στο Νίτρο. Αλήθεια.

Anyway... μία απ' αυτές έλεγε κάτι φοβερά αστείο. Γαμήθηκα στα γέλια λέμε... Γέλασα τόσο πολύ που χέστηκα πάνω μου και η ντροπή που με πλυμμήρισε δεν κατάφερε να υπερισχύσει της διάθεσής μου. Και μόνο που το σκέφτομαι γαμιέμαι πάλι... Άκου 'δω, θα πάθεις πλάκα. Λέει τώρα... Πρόσεξε... MGMT/Future of the Left... Με προσέχεις; Στο Γκάζι... Τώρα κρατήσου έρχεται το καλό... Προπώληση 40€, στο ταμείο 45€...



ΟΥΑΑΑΑΑΑΧΑΧΧΑΑΑΑΧΧΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧΧΧΧΧΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ


Το 'πιασες; 40 και 45! Το ξαναβλέπω γραμμένο και κοντεύω να χυθώ στα πατώματα... Ξανά...

Μιλάμε ποιος το σκέφτηκε; Όχι αλήθεια τώρα... Στο μεταξύ φάνηκε σε αρκετό κόσμο αστείο και το γράψανε και στα μπλογκς τους κι αλλού... Σοβαρά τώρα... Αν κάποιος ξέρει πόσο έχει το εισιτήριο ας μου πει, γιατί γούσταρα McLusky κι ήθελα να δω τους Future...


Σοβαρά τώρα...

Ρώτησα κάτι φίλους διοργανωτές πόσο τους κόστισε να φέρουν τους Murder By Death και συνειδητοποίησα ότι αν αποταμίευα τα δώρα χριστουγέννων, πάσχα και καλοκαιριού, θα μπορούσα να τους έχω να παίζουν στα γενέθλιά μου του χρόνου... Με ένα μηνιάτικο ακόμα θα τους έβαζα να λένε "Fuck the U.S.A., invading Iraq was wrong" στο ρυθμό του "Sweet Home Alabama" μέχρι το πρωί... Φτήνια καταραμένη...

Σοβαρά τώρα...

Όσοι τα σκάμε για live κλπ, αρχίζω να πιστεύω ότι μας έχει ψιλοφάει η μαλακία... Όχι τώρα, πόσο κάνει αυτό το εισιτήριο; Πάνω από 6€;

Για όσους δεν πιάσανε το παραπάνω αστείο, έχω ακόμα ένα: CYANNA!

ΟΥΑΑΑΑΑΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!

Wild Beasts - Two Dancers

Είμαι πεπεισμένος ότι είναι ένας καλός δίσκος... Τον άκουσα... Ένα κομμάτι μου 'μεινε με την πρώτη, το ίδιο μου 'μεινε και με τη δεύτερη...Νταξ, δύο είναι τώρα με την τρίτη... Αυτό, για μένα πάντα, δεν κάνει ένα καλό δίσκο... Αλλά αφού κατάφερα να πείσω τον εαυτό μου, δύσκολα θα μου αλλάξω γνώμη... Με ξέρω τόσα χρόνια τώρα...
Ο προηγούμενος δίσκος τους μ' άρεσε... Το θέμα ποιο είναι τώρα... Ότι σα να βιάστηκαν μάλλον με δαύτον... Σα συνθέσεις που περίσσεψαν. Δεν ξέρω. Καμία διαφοροποίηση στον ήχο, απολύτως. Αυτό, για μένα πάντα, δεν κάνει ένα δεύτερο δίσκο καλό. Αλλά είπαμε...
Επίσης, το σημαντικότερο χαρακτηριστικό του ήχου τους... Η φωνή του έτσι... Έτσι, όπως ο έτσι, του έτσι κ.ο.κ. Ίδια. Ολόιδια. Αυτό, για μένα πάντα, δεν προμηνύει εξέλιξη, άρα δεν περιμένω πλέον ένα καλό τρίτο δίσκο, που να διορθώσει το ατόπημα...
Με ξέρω καλά.
Αλλά ναι, είναι ένας καλός δίσκος. Όπως χιλιάδες άλλοι... Στην εποχή των μηδενικών πωλήσεων, όμως, ο καλός γίνεται μέτριος... Με απλή λογική, λοιπόν, οδηγούμαστε αναπόφευκτα στο εύλογο συμπέρασμα ότι ο συγκεκριμένος δίσκος είναι μέτριος. Αυτό, για μένα πάντα, είναι ένας απολύτως αποτρεπτικός παράγοντας στο να σπεύσω να τον αγοράσω... Είμαι απ' αυτούς που προτιμάνε ένα κακό δίσκο από ένα μέτριο.
Με ξέρω, ρε πούστη, τι να λέμε τώρα, αφού δε θα πάω, αφού με ξέρω, αφού όλο αυτά κάνω...
Αηδία έχω καταντήσει... Στ' αρχίδια μου όμως. Για πρώτο review μετά τις ξέφρενες, καραμαλακισμένες διακοπές μου καλό είναι. Αμάν πιά.

Writer's block...

Γύρισα... Απορώ γιατί... Σκατά κι οι διακοπές, αρχίδια όλα... Προμηνύεται γλυκύτατος ο χειμώνας...

The Pop Group - Y

Φυσικά και δεν πρόκειται για δισκοκριτική... Απλά είναι ο δίσκος που αγόρασα προχτές... Βινύλιο. Χοντρό.

Τον έβαλα να παίξει μετά από μια μέρα... Εννοείται, βέβαια, ότι ακούγεται απίστευτα σύγχρονος... Δε θα το αναλύσουμε εδώ αυτό τώρα... Μιλάμε για ένα κομμάτι ιστορίας... Σιγά να μην κάτσω να περιγράφω... Άσε που πρέπει να με πρόλαβαν άλλοι... Χρόοοοονια πριν. Διάσημοι τώρα πια. Ή μπορεί και όχι...

Βασικά, χωρίς να είμαι παρελθοντολάγνος ή καμιά τέτοια μαλακία... Απλά, όσο περνάνε τα χρόνια τελικά τείνω να εκτιμάω περισσότερο πράγματα που έχασα απ' αυτά που 'χω μπροστά μου...

Για παράδειγμα, άκουγα το Μηλάτο στο ράδιο και ήταν σε μια φάση "Πολύ ενδιαφέρον αυτό, πολύ ενδιαφέρον και τούτο..." και ό,τι και να 'βαζε μου φαινόταν ακριβώς έτσι: ενδιαφέρον. Για κανένα όμως απ' αυτά δεν τράβηξα χειρόφρενο να κάτσω να τ' ακούσω απερίσπαστος, πόσο μάλλον δε να τρέξω αλαλάζοντας στο δισκάδικο να τ' αγοράσω (μεταξύ μας, μετά το πέρας των ακροάσεων, ούτε αυτός πρέπει να 'τρεξε...)... Με τίποτα δεν κόλλησα... Τίποτα δεν έμενε... Κάποτε συνέβαινε αυτό. Εκτός από ένα "ενδιαφέρον"... Ενδιαφέρον αλλά σίγουρα όχι υπέροχο, θεσπέσιο, πρωτοποριακό, έστω συγκλονιστικό. Στ' αρχίδια μου.

Και μια που μιλάμε για δισκάδικα, την αγαπημένη μου βόλτα Σάββατο πρωί, τα LP που βρήκα και μ' ενθουσίασαν τελευταία ανήκουν στην παραπροηγούμενη δεκαετία...Από τους Blood Brothers έχω να τρέξω ν' αγοράσω/παραγγείλω σύγχρονο δίσκο... Οι Jaguar Love δε μου πολυάρεσαν για όποιον αναρωτιέται...

Στο μεταξύ, έχουν στιβάξει όλα τα μαγαζά πειραματικές λάουντζ αηδίες πενταετίας μαζί με μπούρδες τύπου Isis, Mastodon και δε λένε να τα διώξουν με τίποτα... Νταξ, το ξέρουμε, ο κόσμος δεν αγοράζει κλπ, αλλά όλοι με παραγγελιές δουλεύουνε; Δηλαδή αυτό το στοκ δεν ανανεώνεται ποτέ; Τι να πω...

Και όλες οι "κριτικές" που κάνω είναι περισσότερο αποτέλεσμα ενθουσιασμού της στιγμής... Όταν έρθει η ώρα της αγοράς πάλι στα παλιά θα πάω. Τα οποία, αξίζει να σημειωθεί, μπορεί να έχουν βγει το 1980 π.χ., αλλά στιβάζονται μαζί με τα καινούρια κάτω από την ταμπέλα "new rock"... Μαλάκες... Παρόλα αυτά, το γεγονός αυτό καταλήγει να μην είναι καθόλου μα καθόλου παράλογο τελικά... Θεωρώ πολύ πιο "old rock" ας πούμε τους Monster Magnet από τους Gang of Four. Βασικά θεωρώ ότι σχεδόν όλα τα συγκροτήματα της υφηλίου δείχνουν παλιατσαρίες συγκρινόμενα με τους Gang of Four... Αλλά αυτό είναι δικό μου πρόβλημα...

Αύριο την κάνω... Διακοπές το λένε... Τα λέμε Σεπτέμβριο... Φιλάκια...

Ο τρελάρας ξανά...

Ξαναχτύπησε χτες βράδυ... Αυτή τη φορά πονούσε και ζητούσε βοήθεια... Το 'χει ξανακάνει και κανείς δεν τον πιστεύει πια...
Προσπαθώ να τον συμπαθήσω... Θα ήθελα όλη αυτή η μαλακία που κάνει σχεδόν κάθε βράδυ, το ξύπνημα των γειτόνων του δηλαδή, να είναι μέρος ενός performance... Να κάνει τέχνη το άτομο... Και στο μέλλον να βλέπω τον εαυτό μου σα μέρος ενός art project... Σαν έκθεμα...
Αλλά κάτι τέτοιο είναι μάλλον απίθανο...
Άυπνος και σήμερα... Θα το γαμήσω τον πούστη...

Florence and the Machine - Lungs

Δισκάρα... Έτσι απλά. Έχω γίνει πολύ hype και mainstream, I 'm aware of that, αλλά μου τα σκάνε οι δισκογραφικές κι ο φρέντος στην παραλία κόβει κώλους γαμώ το στανιό μου. Όχι ότι δε γαμάει ο δίσκος... Και ο καραφλοχίππυς στο βίντεο του Rabbit Heart με συγκινεί... Πως έρχεσαι αντιμέτωπος μ' ένα τέτοιο πλήγμα, όντας ενταγμένος σ' ένα τέτοιο scene; Συγκινητικός, επαναλαμβάνω. Σχεδόν ηρωικός. Ένας επαναστάτης στο βασίλειο της τριχοφυΐας και της μισοχαλασμένης τεστοστερόνης...

Αλλά ναι... Πίσω στο LP... Γαμάει λέμε, μην ακούτε τους βλάκες. Εμένα ακούτε. Γαμάει. Όχι τους Geto Boys, αλλά παραμένει πολύ δυνατό. Μ' ένα φλώρικο τρόπο. Και είναι και Αύγουστος. Και ακόμα δουλεύω... Ίσως αυτό να φταίει.


Πάω να πιω να ξεχαστώ. Γαμάει λέμε...

Ο τρελάρας επέστρεψε...

Κατά τις 4:00 το πρωί άρχισε πάλι να ωρύεται... Η αγαπημένη του κραυγή; "Ξυπνήστε". Γιατί ρε μαλάκα; Και είχα καμιά δεκαριά μέρες να τον ακούσω... Γαμώ την τύχη μου...