30/12/09

Κλισέ Νο 1: Οι Καλύτεροι Δίσκοι για το 2009 - Ναι, ναι


Ρε νταξ... 50 δίσκοι είναι πάρα πολλοί... Δεδομένου του περιορισμένου μου μουσικού ορίζοντα, 30 δίσκοι είναι επίσης πολλοί... Ιδίως όταν στο σύνολο του έτους η μπάντα που άκουσα περισσότερο, όπως και κάθε χρόνο ήταν οι Royal Trux... Γάμησέ τα... Πάντως, πριν ξεκινήσει το countdown, όσο το συμπλήρωνα, πρόσεξα κάτι και θα 'θελα να το μοιραστώ. Το '09 ήταν μια χρονιά που είδαμε πολύ καλά debut albums... Ναι. Νταξ αυτό ήταν. Για να δούμε:

40.
Gary War - Horribles Parade
Γαμάει το shitgaze πράμα με βία... Shitpostpunk ίσως; Καλύτερο.

39. Stricken City - songs about people I know
Μου λείπουν οι Banshees...Και οι Sugarcubes...
38.
Pink Skull - Endless Bummer
Trux fans play these sexy soundz...

37. Exlovers - you forget so easily EP
Από τις λίγες φορές που το δισκάκι τέλειωσε και ήθελα κι άλλο. Generic Indie Pop που γαμάει.
36.
Ramona Falls - Intuit
Προχώ...
35. Devendra Banhart - what will we be
Αν και, ουσιαστικά μόνο το ντεμπούτο του με είχε συγκινήσει, το γουστάρω ακόμα το βρωμοχίππυ...
34.
Tegan & Sara - Sainthood
Girl Power... Sister Act... Whatever...
33. Dirty Projectors - Bitte Orca
Πρωτοπορία...
32. Cymbals Eat Guitars - why there are mountains
Πραγματικά, Post-Hardcore δίσκος του '09... Εχμμμ, μου λείπουν οι Fugazi...
31. Fanfarlo - Reservoir
Μου λείπει η brit pop...
30. Casiotone for the Painfully Alone - VS Children

Μιζέρια, χάος, μινιμαλισμός, συναίσθημα... Γαμώ...
29. The Wave Pictures - if you leave it alone
Μου λείπουν οι Belle and Sebastian...
28. The Joy Formidable - A balloon called moaning
Nugazer... Ή κάτι τέτοιο... Μια καλή ιδέα παραμένει καλή ακόμα κι αν την επαναλάβεις χιλιάδες φορές...
27. Iran - Dissolver
Περίπλοκος, αλλά τα συναισθήματα που ξεχειλίζουν σε γαμάνε...
26. The Clientele - Bonfires of the Heath
Αριστουργηματική ποπ που θυμίζει τα παλιά...
25. YACHT - See Mystery Lights
Χορεύτε, ρε μοσχάρια...
24. Black Lips - 200 Million Thousand
Garage Punk... Η νέα φάση και οι πρωτοπόροι οπισθοδρομικοί... Καλό το νέο πόνημα, αλλά είναι στη λίστα περισσότερο για τα προηγούμενα...
23.
MadLove - White With Foam
Μου λείπουν τα '90s...

22. Franz Ferdinand - Tonight: Franz Ferdinand
Βρε δε γαμιέστε λέω 'γω... Γάμησαν εφέτο...
21. Tom Waits - Glitter and Doom
Υπάρχει πραγματικά λόγος να σχολιάσω;
20. Florence and the Machine - Lungs

Over-hyped, αλλά μ' άρεσε ρε...
19.
Thao with the Get Down Stay Down - Know Better Learn Faster
Sad Sex... Κερδίζουν τη θέση ως βραβείο αυτογνωσίας...
18. Sun Araw - Heavy Deeds
Ο δίσκος που μου θύμισε περισσότερο απ' όλους την αγαπημένη μου μπάντα όλων των εποχών...
17. The Pains of Being Pure at Heart - The Pains of Being Pure at Heart
Μου λείπει η Sarah...
16. Piano Magic - Ovations
Μου λείπουν οι παλιοί Piano Magic...
15.
Le Corbeau - Evening Chill/Montreal of the mind
Αριστούργημα βασικά... Έπρεπε να το 'χα βάλει πιο πάνω, αλλά βασικά είμαι του coooool όχι της ποιότητας...

14. The Big Pink - Velvet
Μου λείπει η 4AD...
13. Magik Markers - Balf Quarry

Τέχνη, ρε μουνιά...
12.
Evangelista - Prince of Truth
Άρρωστο όσο δεν πάει...

11.
King Khan & BBQ Show - Invisible Girl
Absolute coooooooolnesssssss...

10. Rock 'n' Roll Adventure Kids - Hillbilly Psychosis
The Garage Disease...
9. The Twilight Sad - Forget the Night Ahead

Αριστούργημα...
8. We Were Promised Jetpacks - These Four Walls
Αριστούργημα...
7. The Drums - the drums EP
Φλωριά κόλλημα φάση...
6. Sonic Youth - the eternal
Sonic Youth, ρε μουνιά....
5. The Veils - Sun Gangs

Αριστούργημα...
4.
Camera Obscura - My Maudlin Career
Αρισtweeργημα...
3. The XX - XX
Συναίσθημα. Με μια αθωότητα και πλήρη άγνοια κινδύνου. Θα μπορούσα να τον βάλω δίσκο της χρονιάς αν μπορούσα να αισθανθώ οτιδήποτε...
2. A Place To Bury Strangers - Exploding Head
Έχω την εντύπωση ότι δώσανε το συγκεκριμένο τίτλο στο δίσκο γνωρίζοντας πλήρως τι θα επακολουθούσε... Παραλίγο δίσκος της χρονιάς, αλλά, βλέπεις, είναι και των...
1. Cold Cave - Love Comes Close

Δίσκος της χρονιάς για μένα... Μ' εχει αρρωστήσει... Μου στοιχειώνει τα όνειρα... Όταν πραγματικά έξυπνοι άνθρωποι λένε "αυτή τη φορά ας κάνουμε ποπ"... Και σου πετάνε στα μούτρα τη σύγκρουση δύο εταιριών... Της Factory και της LOAD... Δεν ξέρω ρε... Το συναίσθημα του να είσαι ερωτευμένος με δύο ανθρώπους ταυτόχρονα... Με γάμησε...


Υ.Γ. Σήμερα πέθανε ένας από τους ήρωές μου, ο Rowland S. Howard... Το έμαθα 17:51 και το υπόλοιπο της μέρας μου γαμήθηκε πανηγυρικά.....

28/12/09

Pink Skull - Endless Bummer

Τελευταίο review πριν την αλλαγή του χρόνου... Ακολουθεί η πρώτη "ανασκόπηση" που κάνω στη ζωή μου και άντε γεια 2009. Όπως είναι αναμενόμενο, φαντάζομαι, δυσκολεύομαι ν' αποχαιρετήσω τη χρονιά βρίζοντας... Γι' αυτό παρακάτω, θα παρουσιάσω κάτι καλό... Ω, ναι...

Δεν ξέρω τι έχει παιχτεί με τη Φιλαδέλφεια τελευταία, βασικά, όχι, ας πούμε απλά ότι είναι η 2η καλή μπάντα απ' αυτή την κωλοτρυπίδα του διαβόλου που ακούω και γουστάρω... Είναι και σε φάση ηλεκτρονική, λίγες κιθάρες, γαμημένα beats, πουτάνα όλα... Α, ναι.. Η 1η είναι οι Cold Cave.

Τούτοι 'δω, ήξερα ότι θα μ' αρέσουν όταν διάβασα κάπου ότι ο προηγούμενος δίσκος τους ήταν σαν η DFA να έκανε την παραγωγή μιας συνεργασίας Royal Trux και Mouse On Mars... Μία από τις δύο μπάντες τυγχάνει να είναι η αγαπημένη μου, επομένως...

Σε φάσεις φέρνουν στο μυαλό τους !!!, με τις disco-funk ψυχώσεις τους, αλλά ταυτόχρονα μέσα στο clubbers' delight του όλου χώνουν και krautίλες, έτσι για να γαμήσουν τα μουστάκια του indie ακροατή... Και ό,τι να 'ναι, fucked up, γάμησέ τα πνευστά, '80s αναλογικά πληκτροφόρα, μαλάκα φέτος όλο με σύνθια αρρωσταίνω, και tweeλες, αλλά αυτό έπαιζε και πέρσι, είμαι κατά βάση guitar lover, αλλά δεν ξέρω, το '09 ήθελε να με κάνει να σηκωθώ επιτέλους απ' τη γαμημένη καρέκλα και να κουνήσω τον, εξίσου ποθητό κι απ' τα δύο φύλα, κώλο μου. Τώρα, αν το κατάφερε; Κατά ένα μέρος ναι.

Δύσκολος δίσκος... Θέλει το χρόνο του, παρότι σε ξεσηκώνει εύκολα... Πάσχει και από μια κρίση ταυτότητας, όπως και ό,τι γουστάρω τελευταία, όπως κι εγώ ίσως, που είμαι με το ένα πόδι στο κατώφλι της εξαναγκασμένης ωριμότητας και με το άλλο στο τελευταίο σκαλοπάτι των αυθόρμητα εφηβικών αντιδράσεων. Έτσι και οι Pink Skull, από τη μία τέρμα avant κι απ' την άλλη ανώριμα χορευτικοί.

Και το πιο γαμάτο; Έχει κυκλοφορήσει μόνο σε LP και mp3!

25/12/09

Blood Brothers - Crimes

Την κάνανε τα '00s... Την κάνουνε τέλος πάντων...
Γάμησέ τα, μου τη σπάνε τα "επετειακά" κείμενα, οι απολογισμοί δεκαετιών, αιώνων, χιλιετιών... Αλλά ρε πούστη, διάβαζα των άλλων τις "ανασκοπήσεις" και δε συνάντησα πουθενά αυτό το αριστούργημα. Πλην εξαιρέσεων. Βασικά, εξαίρεσης. Καλά, μπορεί να κάνω και λάθος, δεν έχει τελειώσει και η χρονιά, θεωρητικά πάντα...
Πριν ακούσω τον εν λόγω δίσκο, είχα ήδη αρχίσει να κολλάω το μικρόβιο του screamo... Κόλλημα που μου 'μεινε κανα δυο χρόνια τουλάχιστον. Αλλά αυτό θα αναλυθεί στο 2ο μέρος του,
ευελπιστώ, μακροσκελούς άρθρου.
Όταν έσκασε το "Crimes" είχα ήδη τσεκάρει τα προηγούμενά τους και είχα πάθει κωλόπλακα, το περίμενα λοιπόν, πως και πως. Το βρήκα στο αγαπημένο μου Jinx (R.I.P.) σε ροζ βινύλιο. Νταξ, κλειστά μάτια, καταναλώνω, βάζω, ακούω, αρρωσταίνω, παθαίνω κι ένα αυτοάνοσο και μένω στο κρεβάτι για δυο βδομάδες πάνω κάτω. Μάλλον δε φταίνε οι Blood Brothers για το τελευταίο, αλλά μ' αρέσει να το συνδυάζω...
Τι έλεγα; Α ναι... Απίστευτες κιθάρες, τσιρίδες γεμάτες πάθος, συνθέσεις πρωτοποριακές, έτσι γ' αλλαγή, μια κόλαση ήχου, ψυχωτικό groove, αναλογικά πληκτροφόρα, μαλάκα, ήταν σα να με χτύπησε τρένο. Ήταν σα να άνοιξε ένας νέος κόσμος ήχων, σαν η μουσική να είχε ξανά ενδιαφέρον, σα να γίνεται κάτι τώρα. Τώρα όμως, αυτή τη στιγμή. Ή μάλλον εκείνη. Σκατά.
Και ήταν σε φάση, τους ανακάλυψα, ήταν δικοί μου, κάπως, μιλούσαν στο κεφάλι μου ρε. Ήταν ό,τι ακριβώς. My First Kiss at The Public Execution. Μαλάκα, οι στίχοι τους... Γάμησέ τα, εξαιρετικό ύφος, προεφηβικός σουρρεαλισμός με τόσο γαμημένα δυνατές εικόνες...
Μέχρι σήμερα έτσι αισθάνομαι, άραξα τότε και περίμενα την επανάσταση. Αλλά ο κόσμος είναι πολύ βλάκας για να διαχωρίσει το εξαιρετικό, το πρωτοποριακό, το διαφορετικό από τη βούρτσα. Ο δίσκος βγήκε, άτομα που σέβομαι τ' αυτιά τους τον ξεχώρισαν, για κάποιο λόγο ανεξήγητο λόγο όμως, η Γη συνέχισε να γυρίζει. Χωρίς καν αυτή η μπάντα να αποτελεί τον άξονά της. Έβγαλαν ακόμα ένα, λοιπόν, εξαιρετικό σχεδόν εξίσου και το διαλύσανε. C' est la vie.

Ζώα, χριστούγεννα. Κάντε ένα δώρο παράτασης ζωής στα εγκεφαλικά σας κύτταρα και τσεκάρετέ το.


Screamo:
To 2o μέρος, προφανώς...
Οι Blood Brothers δεν είναι πρωτοπόροι του εν λόγω είδους... Απλά του δώσανε μια αρκετά σοβαρή ώθηση... Το Screamo ξεκίνησε από τα '90s με μπάντες όπως οι Heroin, Mohinder, Indian Summer αναμιγνύοντας την ένταση του Hardcore, ή μάλλον του Post-Hardcore της Dischord που γαμούσε μυαλά τότε, τα γαμούσε άσχημα, με τελείως γαμημένες, παθιασμένες φωνές, ένταση, πάθος, οργή... Πάρα πολλή οργή όμως...
Γάμησέ τα ρε, προσπαθώ να συντάξω ένα κείμενο με μια μικρή δόση ιστορικής αλήθειας, δυστυχώς όμως με παρασύρουν οι αναμνήσεις εκείνης της εποχής, που μου σκάνε την ώρα που σκληροί ήχοι ξερογαμάνε τα ηχεία του στερεοφωνικού μου. Βόλτες στους δρόμους, άσκοπες, άραγμα όπου να 'ναι, reclaim the streets σε all by myself φάση, το πάθος τους, δικό μου, η οργή τους, δική μου. Η τελευταία παράταση της εφηβείας μου, μόνος, στο χάος του φοιτηταριού, μόνος, γάμησέ τα, δεν είμαι τόσο θλιβερός πλέον, δεν ακούω screamo πλέον, μόνο σήμερα και μόνο γι' αυτές τις γραμμές.
Portraits of Past, Funeral Diner, Envy, Saetia, Yaphet Kotto, Amanda Woodward, Short Supply, Raein, Jerome's Dream, Yage, Louise Cyphre, οι υπέροχοι Mihai Edrisch, Amber Inn, Circle Takes the Square, Ι Wrote Haikus about Cannibalism In Your Yearbook (εντάξει μόνο για το όνομα τους έγραψα τους τελευταίους), Τhe Saddest Landscape, 1905.... Τόσες μπάντες ρε... Γάμησέ τα, ασύλληπτο scene, ποτέ δεν κατάφερε να κάνει το μεγάλο άνοιγμα, αν και το'χα δει να έρχεται, με διέψευσαν και πάλι... Καλύτερα...
Και μια που είπα Dischord... Αυτοί οι Hoover... τι ασύλληπτη μπάντα. Στο Maximum Rock 'N' Roll τους αναφέρουν με νοσταλγία ακόμα... Έγραφε μία τύπισσα ότι το ιδανικό mixtape θα έπρεπε να ξεκινάει με κομμάτι τους. Συγκλονιστική μπάντα ρε...
Δεν ξέρω ρε... Κανονικά θα έπρεπε να μνημονεύεται σαν το genre που έγινε "μαζικό", με την έννοια ότι εκατοντάδες μπάντες σε όλο τον πλανήτη άρχισαν να ωρύονται στα μικρόφωνα, ή μάλλον σαν το genre που απέκτησε ουσία και εν τέλει σημάδεψε τα '00s... Αντ' αυτού, ο φιλόμουσος Τύπος αγκάλιασε τις αναβιώσεις των Garage Punk, Post Punk (που γουστάρω τέρμα) και του Progressive (που σιχαίνομαι απίστευτα) και τις παρουσίασε ως "το νέο, το φρέσκο, το συναρπαστικό"... Σνομπάροντας το πραγματικά καινούριο, το οποίο μάλλον του έπεφτε κομματάκι βαρύ...
C' est la vie...

21/12/09

Phantogram - Eyelid Movies

Δίσκος-ευκολάκι της χρονιάς... Όλα όσα έχουν σχέση μ' αυτό το δισκάκι είναι εύκολα... Όπως έχω επαναλάβει αρκετές φορές στο παρελθόν, είμαι του "εύκολου" γενικά... Twee γουστάρω πρώτα και κύρια και, όχι, δε βαριέμαι να το επαναλαμβάνω με κάθε ευκαιρία...
Αλλά μ' αυτό εδώ... Έχει τις σωστές συγχορδίες, τις σωστές αλλαγές, τα σωστά φωνητικά, τα σωστά beats, σωστά τοποθετημένα, όλα μα όλα γύρω απ' το συγκεκριμένο πόνημα είναι σωστά... Όλα είναι καλά... Όλα είνα θαυμάσια... Κατόρθωμα από τα λίγα, δε λέω...
Έλα όμως που δε γουστάρω... Είναι σα να ξέρω όλους τους στίχους με την πρώτη ακρόαση... Κατόρθωμα κι αυτό...
Και, ας είμαστε και λίγο σοβαροί, έτσι γι' αλλαγή... Jazz samples εν έτει 2009; Σχεδόν 2010; Όχι ευχαριστώ, τη δόση από Ninja Tune την πήρα όταν έπρεπε... Μια γλυκερή επανάληψη δέκα χρόνια μετά δε με βοηθάει να αναπτύξω τον εγκέφαλό μου περαιτέρω...
Τα πάντα εδώ μέσα ακούγονται τόσο οικεία, τόσο ασφαλή, τόσο γαμημένα βαρετά κι ανούσια που πραγματικά, δεν παίζει να του δώσω δεύτερη ευκαιρία... Σίγουρο στοίχημα με τραγικά χαμηλές αποδόσεις...
Κατευθείαν στα σκουπίδια λέω 'γω...

17/12/09

Evangelista - Prince of Truth

Κόλλημα... Ακόμα μια τέχνη στο στερεοφωνικό μου... Ναι, τον αγόρασα... Και σιχαίνομαι την Constellation, άρα έκανα μεγάλη υπέρβαση...
Drone-y τσέλα και κιθάρες, η φωνή της Bozulich γαμάει, τον ηχογράφησε με πνευμονία λέει ο αστικός μύθος... Άρρωστος δίσκος τελείως ρε...
Συναίσθημα... Δεν ξέρω... Η περιγραφή μιας τραγωδίας χωρίς κάθαρση με νότες... Ναι, αυτή η φράση ενδεχομένως να περιγράφει επαρκώς το χάος που βγαίνει από τα ηχεία... Συναισθηματικά φορτισμένο χάος, φυσικά.

Επίσης, πόσο γαμάει όταν στο εσωτερικό της συσκευασίας του βινυλίου περιέχεται ΚΑΙ το cd; Άσε, απαντάω εγώ. Πολύ.
Μαλάκα, είναι από τις ελάχιστες φορές που πραγματικά δεν έχω να πω απολύτως τίποτα... Ούτε ιστοριούλα παίζει να διηγηθώ, ούτε από τα παιδικά μου χρόνια, ούτε από τις περσινές διακοπές στις οποίες ο συγκεκριμένος δίσκος θα μου ήταν απίστευτα χρήσιμος. Αναζητήστε το ρε, για να γουστάρω εγώ καλό θα είναι.

15/12/09

Heaven Knows I'm Miserable Now...

Θα μπορούσα να γράφω για ώρες, να γεμίζω σελίδες, έπη, παλαιές και κενές διαθήκες για την προσφορά των Fall στη μουσική... Θα μπορούσε πραγματικά να είναι η μοναδική μπάντα που έχει νόημα... Ίσως και να είναι... Νταξ, είναι και οι Gang of Four, που τους κοντράρουνε στα ίσα...

Βασικά, θα μπορούσα να γράφω μόνο για μουσική... Η πλειονότητα των αναγνωστών μου θα ήταν τρισευτυχισμένη αν και μόνο έβριζα τη νέα κυκλοφορία του τελευταίου εξώφυλλου της ΝΜΕ... Άραγε βγαίνει ακόμα αυτή η κωλοφυλλάδα; Το απόλυτο φερέφωνο του αγγλοθρεμένου κιθαριστικού ήχου; Δεν έχω ιδέα... Ειλικρινά... Θα μπορούσα να γράφω εκεί... Τα εγγλέζικά μου είναι άριστα κι ας μην έχω Proficiency... Εδώ που τα λέμε, θα μπορούσα να έχω...

Τι έλεγα; Α, ναι...
Θα μπορούσα να γράφω για ώρες, να γεμίζω σελίδες, έπη, παλαιές και κενές διαθήκες για την προσφορά των Gang of Four στη μουσική... Θα μπορούσα επίσης να γράφω μόνο για τις μπάντες της Rough Trade, της Factory... Αν και η αλήθεια είναι ότι η μοναδική εταιρία που παρακολουθούσα και παρακολουθώ φανατικά είναι η 4AD... Θα μπορούσα να γράφω μόνο γι' αυτή...

Θα μπορούσα να γράφω μόνο για καινούριες μπάντες, κι ας μη μου λένε τίποτα... Θα σας άρεσε αυτό, ε; Το ξέρω ότι θα σας άρεσε... Να γεμίζω παραγράφους βρίζοντας τον κάθε μαλάκα σκατοάγγλο... Άγγλο και όχι αμερικάνο, έτσι; Στην Αγγλία δεν υπάρχει Utah, Iowa, Texas και άλλες σκατουπόλεις-πολιτείες που, ναι, τυχαίνει να έχει και 'κει μαλάκες που παίζουν μουσική οι οποίοι "δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους άγγλους συναδέλφους τους"... Εκτός απ' την καταγωγή, θα συμπληρώσω...


Οι μαλάκες οι αμερικάνοι, ξυπνάνε και κοιμούνται μ' ένα όνειρο... Την Ευρώπη... Σνομπάροντας ένα ασύλληπτο πλούτο ήχων που βγαίνει απ' τη μαλακισμένη ήπειρό τους... Και, κακά τα ψέματα όλα τα σημαντικά genres από το αμέρικα ξεκίνησαν... Τα μοναδικά που προσέφερε η αγγλία είναι το Gothic - Dark Wave και κάτι μπούρδες τύπου IDM... Intelligent Dance Music... Αηδίες...

Τι έλεγα; Α, ναι... Θα μπορούσα να γράφω για ώρες, να γεμίζω σελίδες, έπη, παλαιές και κενές διαθήκες για την προσφορά των Cure στη μουσική... Σα να το κούρασα το θέμα... Δε με πάει και η λογοτεχνία τελικά... Από τότε που ξεκίνησα αυτό το αίσχος σκέφτομαι μόνο τη μουσική... Μουσικός άλλωστε είναι το πιο cool λειτούργημα-επάγγελμα του κόσμου... Θα 'θελα να 'μαι μουσικός... Διάσημος σ' ένα εκλεκτό κύκλο και η προσφορά μου να αναγνωριστεί αφού θα διαλύσω την μπάντα μου... Και να δίνω συνεντεύξεις σε documentaries για τον παλιό καλό καιρό που οργώναμε τα κωλοχώρια - ή τα μπαρ τις Αθήνας που παίζουν μόνο ελληνάρες... Το ίδιο είναι...

Σημείωση: τη φωτογραφία τη βρήκα γράφοντας στο google: stupid band... Είχε και χειρότερες ομολογουμένως αλλά με τούτους 'δω συγκινήθηκα... Ίσως γιατί σκέφτηκα ότι κάπως έτσι θα 'μουνα αν ήμουν 14... Θλιβερό το ξέρω...



12/12/09

Beach House - Teen Dream


Λατρεύω τα indie darlings... Αυτές τις μπάντες που, έχοντας διατηρήσει ένα χαμηλό προφίλ στο scene, απολαμβάνουν την εύνοια των κριτικών, ό,τι μαλακία και να κυκλοφορήσουν, γιατί, πάνω απ' όλα, είναι καλά παιδιά. Ευαίσθητα...

Πρέπει να αναφέρω ότι και τούτοι δω ανήκουν σ' αυτή την κατηγορία; Τελευταία συνειδητοποίησα ότι με διαβάζουν και βλάκες, οι οποίοι παρόλα αυτά δε θέλω να αισθανθούν άσχημα, γι' αυτό λοιπόν το διευκρινίζω... Και οι Beach House ανήκουν σ' αυτή την κατηγορία.

Πίσω στο πόνημα τους, λοιπόν... Ή μάλλον, ας πάμε στο πόνημά τους, λοιπόν... Αρχίζω να βλακεύω κι εγώ μάλλον... Ναι... Τι έλεγα;

Το "Teen Dream" ξεκινάει ακριβώς εκεί που σταμάτησε το "Devotion"... Όχι... Δεν είναι σωστό αυτό... Πάμε πάλι...

Το "Teen Dream" είναι η συνέχεια του "Devotion"... Ούτε αυτό μου κάνει...

Το "Teen Dream" είναι η εξέλιξη του "Devotion"... Καλά αυτό με την καμία... Πόσες προσπάθειες έχω ακόμα;

Το "Teen Dream" πάει τον ήχο του "Devotion" ένα βήμα παραπέρα... (Γελάω τώρα)


Το "Teen Dream" είναι ο δίσκος που θα έγραφαν οι... Ή μάλλον το "Devotion"... Δε... Δε βγαίνει... Δε βγαίνει με τίποτα...

Λοιπόοοοοοοον...
Το "Teen Dream" είναι ίδιο κι απαράλλαχτο με το "Devotion"... Σοβαρά... Είτε ακούς τον ένα δίσκο είτε τον άλλο δεν παίζει να έχεις διαφορετικές επιδράσεις στον οργανισμό σου... Βαρετό όσο ο θεσμός της οικογένειας... Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό... Όλοι χρειαζόμαστε μια ήσυχη στιγμή με ένα ποτήρι κονιάκ δίπλα στο τζάκι όσο τα μαλακισμένα βλέπουν το Lion King για να σκάσουν και η σύζυγος πλένει εν μέσω χριστοπαναγιών τα πιάτα, για τα καλύτερα της χρόνια που σου έδωσε, μα τι σκατά σκεφτότανε τότε, σίγουρα όχι τον κοιλαρά με την καράφλα που την πηδάει μια φορά στο τρίμηνο, όταν τα παιδιά κοιμούνται... Ναι...

Οι Beach House παίξανε το χαρτί τους με ασφάλεια, δε βγάλανε το Sleaze Rock δίσκο που ονειρεύονται όταν κοιμούνται ο ένας με γυρισμένη την πλάτη στον άλλο... Μια απ' τα γαμημένια ίδια λοιπόν... Επενδύστε άφοβα...


10/12/09

Γιατί οι Shop Assistants είναι καλύτεροι από τους Radiohead;

Δεν είναι μίζεροι.
Δεν είναι μαλάκες.
Δεν είναι για τον πούτσο.
Οι Shop Assistants, όπως και οι άντρες, δεν κλαίνε.
Οι Shop Assistants δεν είναι ροκ και δεν τους φοβάμαι.
Οι Shop Assistants δε θα μου θύμιζαν ποτέ κανένα τραγούδι κανενός έλληνα "ροκερ".
Μ' αρέσουν περισσότερο.
Οι Radiohead δε μ' αρέσουν.
Ο ηχογραφημένος εμετός που ακούει στο όνομα Muse δε μιμείται τους Shop Assistants.
Η κουράδα σε cd που ακούει στο όνομα Travis δεν έχει επηρεαστεί από τους Shop Assistants.
Τα ρυπασμένα, με μεταλλαξογόνες ιδιότητες απόβλητα που είναι γνωστά και ως Coldplay δε χρωστάνε την ύπαρξή τους στους Shop Assistants.
Οι Radiohead φταίνε που υπάρχουν σκατομπάντες όπως οι Mars Volta. Και φυσικά και είναι λογικό αυτό.
Δε θα υπάρξουν ποτέ "The Next Shop Assistants".

Περιλούστε με με ύβρεις. Φτιάχνομαι.

9/12/09

Last Nite: A Place To Bury Strangers


Το κείμενο που ακολουθεί θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί εναλλακτικά: Last Nite: the concert I never watched... Αντ' αυτού, έβαλα το όνομα της μπάντας... Νταξ...
Γαμώ το κακογαμημένο κέρατό μου ήθελα πολύ να τους δω... Πάρα πολύ. Όλη αυτή η φάση "μπάντα του σήμερα, ποιου σήμερα, του τώρα" και πάει λέγοντας, και, μη λέμε και μαλακίες είναι από τις καλύτερες μπάντες των τελευταίων ετών, στον πούτσο μου ρε, ήθελα να τους δω.
Με το που μπήκα στο μαλακομάγαζο αισθάνθηκα τα φράγκα μου να ίπτανται ακολουθώντας μια μαλακισμένη τροχιά προς τις τσέπες των διοργανωτών οι οποίοι γελούσαν αυτάρεσκα. "Τους την παίξαμε των ίντυδων, μουαχαχαχαχα, τους μαντρώσαμε και τους πήραμε και τα γκαφρά, κοίτα τους μαλάκες με τα ηλίθια ντυσίματα και τα ακόμα πιο ηλίθια κουρέματα, νομίζουν ότι θα δούνε λάιβ, μουααααααααχαχααααααχαααααααα".
Και δεν είδαμε. Τι σκατά να δεις σ' ένα μέρος που η "σκηνή" ήταν περίπου δύο εκατοστά πάνω από το έδαφος... Τι σκατά, πραγματικά. Κι αυτές οι γαμημένες κολώνες... Ευτυχώς είχανε καθρέφτες κι είχα ένα ενδιαφέρον θέαμα να χαζεύω όλο το βράδυ.
Ο ήχος των A Place To Bury Strangers, τα κομμάτια, όλα τα υπόλοιπα ήταν καταπληκτικά.Ο θόρυβος που σε έλουζε από τα ηχεία, ήταν εξαγνιστικός. Αυτό μου την έσπασε ακόμα περισσότερο. Ήμουνα ρε πούστη μπροστά στη σκηνή, (που όσοι με ξέρουνε γνωρίζουν ότι είμαι κωλόγερος σ' αυτές τις φάσεις και αράζω πάντα πίσω, με το ποτό μου και αφουγκράζομαι τους ήχους, μακριά από το χαμό) και πάλι δεν έβλεπα τίποτα. Είχα μια απαράδεκτη κολώνα (βεβαίως, βεβαίως) κι ένα ηχείο που μου γάμησε τ' αυτιά μπροστά στα μούτρα, τη μία έβλεπα λίγο μπασσίστα, την άλλη σκύβοντας έβλεπα τη φάτσα του Ackermann και τίποτα άλλο... Δραματική κατάσταση.
Δεν ξέρω, για μένα ένα live, όπως φαντάζομαι και για τους περισσότερους, εκτός του ν' ακούσεις τα αγαπημένα σου κομμάτια, είναι ταυτόχρονα και να δεις τους αγαπημένους σου μουσικούς να στα προσφέρουν... Στερούμενος το ένα από τα δύο... Νταξ, δεν είδα live, όπως και η πλειοψηφία του κόσμου που συγκεντρώθηκε χτες... Ρε... Κοροϊδία ρε... Γύρισα σπίτι και ήμουνα σε φάση, άδειος τελείως ρε, σε φάση "τι σκατά είδα τώρα, τι έκανα σήμερα;"...
Το αστείο της υπόθεσης... Σε κάποια φάση ο Ackermann, μέσα σε τόνους θορύβου, είχε πέσει κάτω, γαμιόταν με καλώδια, δεν ξέρω, δεν είδα, είχα απελπιστεί πια και δεν προσπαθούσα καν. Κοιτούσα μόνο τις φάτσες που πετάγονταν ξαφνικά από το πλήθος για να αποθηκεύσουν έστω και για λίγο ένα μέρος αυτής της εικόνας... Γελοία πράματα λέμε...

7/12/09

God Help the Girl - Stills

Ο θεός ας βοηθήσει το κορίτσι! Το έχει φάει η μαλακία!

Ναι...

Είμαι Twee Freak νταξ; Είναι γνωστό αυτό... Και ως γνήσιο Twee Freak (Tweeκιό;) γουστάρω Belle & Sebastian... Νταξ; Γουστάρω ρε πούστη, τι να κάνω... Νταξ... Τον άκουσα τον ομώνυμο... Ατόπημα... Όχι μέγα, αλλά ατόπημα...

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλοι, μα όλοι οι popsters ονειρεύονται ένα δίσκο με συμφωνική... Ή τέλος πάντων ένα δίσκο που ν' ακούγεται σα να τον έπαιξε (pun intended) συμφωνική... Ή big band... Σαν αυτές της jazz... Δεν το καταλαβαίνω, ρε μαλάκα, δεν μπορεί να το συλλάβει ο εγκέφαλός μου... Τι σκατά έχουν οι κιθάρες δηλαδή; Ε; Ποιο το πρόβλημα; Σας χαλάνε ξαφνικά; Κοτζαμάν καριέρα γαμώ το σπίτι μου γαμώ... Τώρα σας χαλάνε;

Νταξ... Ξέρω 'γω... Δε λέω, βέβαια... Έχει πλάκα... Πολύ πλάκα... Χα... Και επίσης γουστάρω τα φορέματα στη φωτό... Αλλά δεν το 'χει... Λείπει η πρέζα... Το grind... Ρε, αν και σκατίφλωρος myself, το αποτέλεσμα είναι τόσο φλώρικο που με προσβάλλει... Πάντα μου την έσπαγε ο πανηλίθιος χαρακτηρισμός "γαλανομάτα soul"... Γαλανομάτα και soul; Γιατί ρε; Μαλακία είναι... Ρε ο τύπος έβαλε τρομπέτες... Σκατά μιλάμε, ρε Stuart, γαμώτο δηλαδή...

4/12/09

Britpop. Cool Britannia. Σκατά με φράουλες.


To άρθρο που πάντα ήθελα να γράψω... Τον απόλυτο ύμνο στη μουσική των '90s... Δεν πάει να πει ότι αυτό βγήκε στο τέλος, μια κλασσική μπούρδα με αυτοβιογραφικές αναφορές είναι πάλι, επομένως, όποιος δε γουστάρει την κάνει. Στο μεταξύ έχω αρχίσει να συγγράφω κάτι τελευταία, και έχω αποφασίσει ότι όσο διαρκεί η σύνταξη του υπερπονήματος, από τα ηχεία θα βγαίνουνε μόνο ήχοι της χρυσής εκείνης εποχής... Αν αντέξω... Για πάμε...

Britpop: Η εξέλιξη του indie ήχου των '80s... Να φταίνε οι Stone Roses; Μια δεκαετία βρετανικού "ροκ" με κεντροδεξιοαριστερές (εργατικές) καταβολές.

Εξώφυλλα, σκατά. Coolness, αρχίδια. Διαμάχες μεταξύ των σταρζ, εμετός.
Ομολογουμένως, οι Blur ήταν μια ιδιαίτερη ποπ μπάντα, που τη θυμούνται όλοι για λάθος λόγους. Οι Oasis ήταν (είναι;) μια καλή ποπ μπάντα, που κανείς δε θέλει να θυμάται, για λάθος λόγους.
Ποιο το νόημα ακριβώς; Εξώφυλλα στην ΝΜΕ τον καιρό μάλιστα που οι Autechre μεσουρανούσαν στα ηχεία μας, στα αυτιά μας, στα κεφάλια μας... Οι πραγματικοί σταρζ... Πρωτοπόροι. Ίσως... Τι έμεινε μετά απ' αυτό;
Οι Happy Mondays παραμένουν πιο φρέσκοι όοοοοολων των προαναφερθέντων... Κοινωνική αδικία... Ή μήπως όχι; Διλήμματα... Αρχίδια... Ποια διλήμματα; Aphex ή Blur; Autechre ή Oasis; ΟΚ, δεν είναι έτσι ακριβώς... Απλά στα τρυφερά αυτιά μου τότε, το να ακούς ηλεκτρονική μουσική σήμαινε αυτομάτως ότι είχες ξεπεράσει το ροκ και είχες "ωριμάσει"... Ναι, τρελή γκομενοπαγίδα τα cd της Ninja Tune...
Τώρα και η ηλεκτρονική μουσική (IDM - intelligent dance music μουαχαχαχα) μοιάζει σα φάρσα... Ό,τι και να βγει ακούγεται ετοιματζίδικο και "παλιό"...
Αλλά ξεχάστηκα...
Τουλάχιστον είχαμε τους Pulp... O Jarvis βέβαια έχει γεράσει... Έχει παλιώσει... Έχει γίνει γραφικός. Δεν ξέρω πως τα κατάφερε, αλλά από το "This Is Hardcore" ο τύπος κατάφερε να απαλλαγεί από οποιοδήποτε Coolness, Style είχε μέχρι τότε.
Θα ακουστώ πολύ κουρέλας αν ομολογήσω ότι γούσταρα το 1ο των Babyshambles; Ότι μου θύμισε εξαιρετική αγγλούρα παλαιού τύπου; Μάλλον... Είναι αλήθεια όμως...
Κοιτάζω πίσω... Μαλακοεποχή... Όλοι έπρεπε να δείχνουμε σαν τραπεζοϋπάλληλοι στο Λονδίνο... Τουλάχιστον τα κοριτσάκια ντυνόταν ωραία... Νταξ, μη λέμε και μαλακίες από τα trends που ακολούθησαν το καλύτερο ντύσιμο αυτή η φάση το είχε... Πανηλίθια πάρτυ... Menswear και Sleeper... Είχε γέλιο, βέβαια... Σε δισκάδικο της Θεσσαλονίκης εγώ με φίλους, να προσπερνάω ένα EP των Fugazi, για το τελευταίο 7" των... Echobelly, ενώ ο κολλητός να θυσιάζει τελετουργικά 5000δρχ και κάτι ψιλά σε σιντί των Dodgy... Μιλάμε για τρελή πλάνη...

2/12/09

MadLove - White With Foam


Θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί ο '90s δίσκος της χρονιάς... Έχει αυτό τον ήχο... Κοφτές κιθάρες, σκοτεινά μπάσσα, "ξεσπάσματα", παντελής έλλειψη solos... Hi - Fi as opposed to shit - fi... Τη μόδα των ημερών...

Αυτή η Ipecac... Οι επιλογές του Patton γαμάνε... Όχι της ζωής του... Η επανασύνδεση των, ούτως ή άλλως ανιαρών για μένα, Faith No More, ήταν η μαλακία της χρονιάς... Μιλάω για τις δουλειές ανθρώπων που επιλέγει να κυκλοφορεί... Μαγικά πράματα... Κάπου είχα διαβάσει ότι είναι ο σύγχρονος Frank Zappa...Δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια, ομολογουμένως...

Σούπερ επιλογή είναι και ετούτοι εδώ... Προσωπικό σχήμα του Trevor Dunn, μπασσίστα που έχει παίξει με όλους... Κάντε κανα search... Βαριέμαι και να τα γράφω...

Το αποτέλεσμα τόσων επιρροών, τόσων ετών εμπειρίας ή δεν ξέρω 'γω τι είναι αυτό το πόνημα... Ειλικρινά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω... Μου 'σκασε ένα σωρό πράματα... Όπως όταν άκουσα το 2ο δίσκο των Tomahawk... Τελείως '90s ρε... Η ροκ πρωτοπορία των Dischord, Amphetamine Reptile, Touch & Go και τόσων άλλων σε ένα ωραιότατο πακετάκι... Σαν αυτά που μου 'στελνε η Hitch Hyke κάθε μήνα (της τα ζητούσα εννοείται)... Αναμνήσεις... Τελείως...

Δεν μπορώ να κατατάξω το "White With Foam" στην τρέχουσα δεκαετία με τη καμία... Ανήκει στην προηγούμενη και μάλιστα στις αρχές της... Τυγχάνει απλά να έχει παραγωγή "πολυεθνικής" τότε... Ακριβή... Στούντιο, μαγεία κι έτσι... Παρελαύνουν οι Jesus Lizard, Faith No More (φυσικά, αν και τους βαριέμαι δεν αρνούμαι την επιρροή τους σε οτιδήποτε ακολούθησε), γάμησέ τα ρε 'merikun '90s τελείως, δεν ξέρω πόσες φορές πρέπει να το γράψω ακόμα... Θα τον ακούω καιρό αυτό το δίσκο... Μου ξέθαψε πέντε - έξι πραματάκια που 'χα βαθιά χωμένα στο ντουλάπι... το Clearasil, το Zippo αναπτήρα μου, τα Gauloises (γι' αυτά δε χρειάστηκε να ψάξω και πολύ, είχα και εκτός ντουλαπιού), το σε στρατηγικά σημεία σκισμένο Levi's, τα μισά μου μαλλιά, τη ζωή μπροστά μου...

Με ξαναγύρισαν στο σχολείο τα μουνόπανα... Έτσι μου 'ρχεται να πάω στην τουαλέτα για τσιγάρο...

30/11/09

Last Nite... Nechayevschina - Faust

Μετά τα ρόχαλα που εισέπραξα από δύο εκλεκτούς συνοδοιπόρους στο αίσχος που αποκαλώ ευγενικά "η ζωή μου" αγκαζάρισα τη μακροβιότερη σχέση που είχα με μουσικό, τον αλλιώς γνωστό και ως "ο Άνιμαλ του Μάππετ Σόου με Σάρκες" και τραβηχτήκαμε στο Κύτταρο... Μεταξύ μας για το σαππόρτ πήγα... Η μουσική μου παιδεία ξεκινάει μέτα το '77, και το να δω κάτι γεροχίππυδες να χτυπιούνται δεν ήταν και η καλύτερή μου... Σαφώς και είμαι αδαής, όπως μ' έχουν αποκαλέσει στο παρελθόν, και μου το απέδειξε περίτρανα αυτό που άκουσα, αλλά κυρίως, αυτό που είδα...

Οι Nechayevschina είναι ούτως ή άλλως μία από τις αγαπημένες μου μπάντες στο πολύπαθο scene και δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός... Stoner Drone Rock Jam Thang με ασύλληπτο groove, σχεδόν πλήρως αυτοσχεδιαζόμενο, έκφραση, μπάντα με νόημα ρε, νόημα, ποιοι άλλοι μπορούν να το καυχηθούν αυτό, όπως και ποια άλλη σαππόρτ
μπάντα μπορεί να καυχηθεί ότι είχε όλο το κοινό μπροστά να κουνάνε τα κεφάλια πάνω-κάτω... Μιλάμε για γαμάτο groove, εξοντωτικά αργά σημεία και όταν ανεβαίνανε οι εντάσεις... Εξαγνισμός...

Οι Faust είχανε στήσει στη σκηνή
μπετονιέρες, τρυπάνια, αλυσοπρίονα, γάμησέ τα, ξεκινήσανε θορυβοδέστατα, προχώ, ξέρω 'γω, νταξ δεν είμαι και ο πλέον κατάλληλος να μιλήσω για την προσφορά του kraut rock στη σύγχρονη μουσική παραγωγή, δεν είμαι ειδικός, αλλά αυτό που άκουσα, σίγουρα δεν μπορεί να θεωρηθεί "παλιό" ή οτιδήποτε... Μας προειδοποιήσανε ότι θα παίξουνε δύο σετ της μίας ώρας (!) με ένα τέταρτο διάλειμμα και μας ευχαρίστησαν που δεν καπνίζαμε... Χα...

Ζητώ συγγνώμη από τα γερόντια, αλλά όταν συμβαίνει τέχνη μπροστά στα μάτια σου, η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο... Μιλάμε για πολύ τσιγάρο...


Η προσέλευση του κόσμου, για μένα, ήταν ικανοποιητικότατη, μπορούσα να πάρω τα μαρτίνι μου (μπλιαχ) άνετα... Ο ήχος ήταν πάααααρα πολύ καλός, αλλά δεν έχει να κάνει ναι...

Προς το τέλος του 2ου σετ έγινε το χάος, άρχισε να δουλεύει η μπετονιέρα, ο μπασσίστας της πετούσε χαλίκια, πήρε και το αλυσοπρίονο και "χάραξε" ένα "Live On" σε μια πλάκα φελιζόλ, κάνοντας τη σκηνή χάλια, στα μισά του πρώτου σετ είχανε κι ένα κομμάτι με 2 ραπτομηχανές και live ξυλογλυπτική, ό,τι να 'ναι λέμε, τέχνη, δεν μπορώ να το συγκρίνω με οτιδήποτε έχω δει μέχρι σήμερα, γάμησέ τα με στείλανε στο διάολο, με γεμίσανε...

Ήτανε, λέει, η 2η φορά που σκάγανε στα μέρη μας, δεν πήγα την 1η, αλλά ένα είναι σίγουρο, την 3η φορά θα είμαι πάλι εκεί...
Για τις φωτό τα εύσημα στον Άνιμαλ...

28/11/09

Misery Loves Bad Company

Faust... Αύριο... Το πρώτο live που θα πάω μετά τον αποκλεισμό του αλκοόλ από τη ζωή μου... Η οποία έγινε σαφώς κατά τι πιο μίζερη... Νταξ, δεν παίζει ν' αρχίσω να γράφω πάλι τα ίδια με το προηγούμενο ποστ, την έχω παγώσει τη φάση, αισθάνομαι καλύτερα, χτες κοιμήθηκα κιόλας, αλλά το ξέρω ότι αύριο όλη νύχτα θα κοιτάω την έξοδο... Θα δείξει…

26/11/09

Sleater Kinney - A Quarter To Three

"It's one a.m. you haven't called - It must be four wherever you are - And the photo booth strip, and the letter you wrote - they feel like nothing I could hold"
Η αγαπημένη μου μπάντα κάποτε... Τις ξαναθυμήθηκα πρόσφατα... Στριφνές κιθάρες, τσιρίδες, γάμησέ τα ρε, έρωτας, ξέρω 'γω, είναι κάμποσος καιρός τώρα που ξενερώνω με τα χρόνια που φύγανε, όχι ότι έχω κανα όφελος απ' όλο αυτό, αλλά να μωρέ, ξερω 'γω... Δεν ξέρω, βασικά... Μπορεί να φταίει και η αποχή από οτιδήποτε αλκοολούχο... Είπα να στρώσω... Πολύ ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο, αλλά στ' αρχίδια μου βασικά, ελάχιστοι εκεί έξω γνωρίζετε τη φάτσα μου, και όσοι από σας τη γνωρίζετε, έχετε έρθει αντιμέτωποι με το πρόβλημα... Λυπάμαι γι' αυτό...

"Nothing bad, nothing free, there's nothing left for me to feel"
Μαλάκα, παίζει να διανύω μια απ' τις πιο γαμημένες φάσεις της ζωής μου
... Ειλικρινά... Και κλωτσάω στα μούτρα όσους πάνε να με στηρίξουν με οποιονδήποτε τρόπο... Η σχέση μου με το μπουκάλι με γάμησε, με ξεπάτωσε, αλλά νομίζω το ξεφορτώνομαι ρε, είχα τρελά κενά μνήμης, βράδια ολόκληρα από τη ζωή μου χαμένα, στο βρόντο, που δε θυμάμαι τίποτα, ακόμα και πράγματα, πρόσωπα, συμπεριφορές που θα 'θελα να θυμάμαι, γαμώτο, δεν είναι πια εκεί. Εκείνη την ώρα λες "ναι, ρε πούστη, αυτό που συνέβη μόλις, γάμησε, πρέπει να το θυμάμαι αύριο, ας το θυμάμαι αύριο, είναι έντονο, θα το θυμάμαι". Και το ξεχνάω. Έτσι απλά.

"It's like going to bed at a quarter to three - finally tired, finally empty"
Άδειος τελείως...
Τελείως ρε... Έριξα την τελευταία κλωτσιά στην αυτοκαταστροφή... Και τώρα μου λείπει πιο πολύ κι απ' τον αέρα... Αλλά ναι, είναι για το καλύτερο... Γιατί όμως, ρε πούστη, δεν αισθάνομαι καλύτερα; Αυτό ακριβώς κάνω... Περιμένω... Μέχρι να μην μπορώ να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά... Καμιά φορά παίρνει περισσότερο απ' όσο νομίζω... Καμιά φορά παίρνει και όλη τη νύχτα... Και δεν το ξέρει κανείς...

"Should I be up to play the game - back and forth get back at me - and my confidence fell and I feel so mad - tell me whose side are you on?"
Γαμώ τις μπάντες ρε... Θα μπορούσα να διαλέξω κάλλιστα οποιοδήποτε άλλο από τα κομμάτια τους, σίγουρα, κάποιος στίχος, κάποια λέξη, κάποια νότα θα ανταποκρίνεται στην κατάστασή μου... Σίγουρα ρε... Όλα... Δεν ξέρω πως στο διάολο το 'χουνε καταφέρει... Ίσως αν ακούσω όλη τη δισκογραφία τους ξανά να μπορέσω να βρω το στίχο, τη λέξη, τη νότα που θα με επαναφέρει... Που; Εκεί που θα 'θελα να 'μαι... Ή εκεί που δεν πήγα ποτέ...

"It's like going to pieces could fix everything, at this point I'm really me"
Ό
πως αυτό το τελευταίο... Δεν ξέρω αν γίνω κομμάτια, αν θα φτιάξουν όλα (γαμάω στη μετάφραση)... Αυτή τη φορά πραγματικά δεν ξέρω... Στο παρελθόν, φυσικά και δε διορθωνόταν τίποτα, αλλά ξεχνούσα ρε... Ξεχνούσα πολύ εύκολα... Πράγματα, πρόσωπα, συμπεριφορές... Τώρα πρέπει να ξεχάσω ολόκληρο εθισμό και δεν ξέρω αν θα 'ταν σωστό να επιτρέψω στον ίδιο να με βοηθήσει να τον ξεπεράσω...
Δεν ξέρω, βασικά... Δεν ξέρω τίποτα πια...

23/11/09

Greek 'n' Roll - Chapter 2: Attack of the motherfucking Clonezzzz

Σκατοϋπόθεση... Το εγχώριο ροκ, ίντυ, πανκ γγγγγουατέβερ... Κάπου στα '90s είχε κάτι καινούριο και φρέσκο να δώσει... Ήταν μια εποχή που αγοράζαμε δίσκους και, ναι, ναι, τους ακούγαμε κιόλας... Δεν είμαι μαλάκας νοσταλγός, αλλά αυτό παραμένει ένα γεγονός που δύσκολα κάποιος μπορεί να αρνηθεί...

Για να δούμε... Last Drive, Blackmail, Nightstalker, Honeydive, Terminal Curve, Ziggy Was, Bokomolech... Κορυφές.

Τώρα, αν και υπάρχει τρομερή εγχώρια noise, avant garde scene - δε θα παίξει name dropping (ακόμα), ψαχτείτε - από ροκ πλευρά η σκηνή ασθμαίνει... Να 'ναι 5 οι αξιόλογες μπάντες; Αμφιβάλλω... Και δε μιλάω για πρωτοπορία αυτή τη στιγμή... Μιλάμε για συγκροτήματα "εφάμιλλα" του εξωτερικού... μόνο που το εξωτερικό δεν ενδιαφέρεται... Τι να κάνει με άλλους 50 κλώνους συγκροτημάτων που ήδη διαθέτει;

Και δε μιλάω για νούμερα βιομηχανίας... Οι κλώνοι πάντα είχανε μία τάση να εκτιμώνται από το εν λόγω μαγαζί... Όοοοοχι... Στα υπόγεια ξεχωρίζουν αυτοί που έχουν κάτι διαφορετικό να παρουσιάσουν... Αντιγράφοντας κάτι πασίγνωστο φτιάχνεις ακόμα μία party-band... Χειρότερα. Μια Cover-Band... Που παίζει τραγούδια που, αν και ακούγονται γνωστά, κανείς δεν τα γνωρίζει...

Και πώς γίνεται οι ολόχρυσες μετριότατες της "Νέας" Ελληνικής Σκηνής να διεκδικούν θέσεις στο "σταρ-σύστεμ", με τηλεοπτικές εμφανίσεις, κατα φαντασία stardom και rrrrockkkk performances (γιατί όλοι οι Βλαχο-Έλληνες πρέπει να είναι ή ο Bowie ή ο Ronson; Σ' αυτούς εξαντλείται ο ρόλος του "rock performer";) ενώ στερούνται βασικά πράγματα όπως: ΤΑΛΕΝΤΟ; Αν και ο Ροντάρι αρνείται την ύπαρξη του τελευταίου, πιστεύω ακράδαντα ότι για τους καλλλλιτέγνες της "ελλαδάρας γαμάμε" είναι αυτό ακριβώς που λείπει... Πρωτοτυπία ρε. Αρ γιου φαμίλιαρ γουίθ δε τερμ;
Δηλαδή είναι δυνατό μία χώρα με κάμποσο ψαγμένο κόσμο, ίσως και δυσανάλογο σε σχέση με το μέγεθός της και την οικονομική ευμάρεια των γονιών τους, να εκπροσωπείται στο μουσικό στερέωμα, παγκόσμιο και εγχώριο, από μουσικούς που έχουν ακούσει μετα βίας πέντε μπάντες; Και μιμούνται τις δύο (οι καλοί); Κι όμως είναι. Live your myth in Γκρηης.

Σε ένα documentary για την παλιά και τη νέα (τότε) σκηνή της Νέας Υόρκης που είχα δει (χρυσές εποχές των Athens-New-Yorkers, τυπάδων δηλαδή με το μαλλί τσίτα και κουστουμιά με γελεκάκι το κατακαλόκαιρο που ακούγανε Liars και θεωρούνταν "προχώ", αλλά μόνο από τους εαυτούς τους και τους φίλους τους), η Lydia, ισχυριζόμενη ότι οι "νέοι" στερούνται πρωτοτυπίας, έλεγε "why buy a guitar? Get a trombone!" και το πλάνο άλλαζε και μας πήγαινε σε ένα live των Gogol Bordello... Τότε τους μάθαμε μόνο όσοι ήμαστε σ' αυτή την προβολή. Σήμερα; Ας γίνει μάθημα αυτό σε ορισμένους και παίρνω εγώ την κάμερα.



20/11/09

Sun Araw - Heavy Deeds

Χίππιδες με κέρατα... Το 'χε γράψει μια τύπισσα - χίππισα στο παντελόνι της... Με μαρκαδόρο... Πριν χρόνια... Αλλά δεν ήταν ούτε στα '60s, ούτε στα '70s... Ήταν πριν λίγα χρόνια... Αδικαιολόγητο...

Και μου είχε κολλήσει... Όχι η τύπισσα, έλεος... Και ακούγοντας ετούτους (ετούτον;) εδώ το ξαναθυμήθηκα... Ρε μαλάκα, απίστευτη φιλοφρόνηση για το μπούλη, το Heavy Deeds μου θύμισε Royal Trux... Γάμησε τα... Ψυχεδελοdub ό,τι να 'ναι... Γαμώ... Και η ροκιά ροκιά, ρε πούστη... Διαστημικές κιθάρες και πολύς χιππισμός... Δεν ξέρω ρε... Είχε καιρό να με συγκινήσει κάτι της φάσης...

Αν έχω καταλάβει σωστά, ο τύπος είναι κολλητός με Pocahaunted, άλλη μια μπάντα που δεν είναι twee (μαλάκα, δεν είναι twee και γουστάρω, αν μου το έλεγαν αυτό πριν από 5 χρόνια θα γαμιόμουνα στα γέλια, όχι για τη φάση "μ' αρέσει κάτι που ΔΕΝ είναι Twee", αλλά το ότι θα είχα φάει κόλλημα με Twee, τι σκατά έχω πάθει), αλλά γουστάρω τρελά... Ινδιάνες γκόμενες, που αλυχτάνε στο λυκόφως... Τρέλα... Freak Folk Noise Whatever Thang... Shamanik τέρμα...

Περίεργος δίσκος ρε... Σου γαμάει το κεφάλι, χωρίς να γίνεται κουραστικός... Αυθορμητισμός, όλα χωρίς σχέδιο που πάνε σύμφωνα με το σχέδιο... Σα να τρέχεις στις τουαλέτες του μπαρ για ένα τελευταίο φιλί στην αντανάκλασή σου, ενώ ετοιμάζεσαι να φύγεις σε χειρότερη κατάσταση απ' ό,τι μπήκες, και μετά βγαίνεις και ο ηλεκτρισμός συνεχίζει να σε διαπερνάει... Δεν βγάζει νόημα αυτό; Φυσικά και βγάζει...

Είμαι απολύτως ικανοποιημένος (και τούτο είναι απίστευτη φιλοφρόνηση) μ' αυτό το διεστραμμένο ροκ πράμα που έβγαλε ο τύπος... Τελείως στη φάση μου ρε... Μακάρι να παραμείνει μυστικό ακόμα και μετά απ' αυτό... Μακάρι ρε...

16/11/09

King Khan & BBQ Show - Invisible Girl

Έχω αυτό το κόλλημα... Γάμησέ τα... Με το πανκ... Το απόλυτο cool... Η jazz, άλλωστε, από τότε που της στερήσανε τις πόρνες και την πρέζα ψόφησε... Και τό πανκ έχει βρεθεί στο βάθρο... Πρώτη γαμημένη θέση...
Έχω κι άλλο ένα... Μ' ένα από τα εκατοντάδες παρακλαδια του... Το γκαράζ... O King Khan το υπηρετεί πιστά...
Γαμάτες συνθέσεις που έχουν σαν αρχή τα Nuggets, Pebbles, Back From the Grave, αλλά παρόλα αυτά ακούγονται τόσο σημερινές... Μαζί με Black Lips η απόλυτη φάση...
Το ότι το "Invisible Girl" γαμάει ασύλληπτα δεν είναι έκπληξη... Σούπερ κιθάρες, σούπερ τσιρίδες, γάμησέ τα, δε χωράνε λογοτεχνία τέτοιοι δίσκοι, ούτε αυτοβιογραφικά στοιχεία, εκτός ίσως αν γράψω γι' αυτό το πάρτυ το '02, που έγινα τελείως τύφλα και φιλούσα όλο τον κόσμο, waitaminnit σε κάθε πάρτυ γίνομαι τύφλα και φιλάω όλο τον κόσμο, εδώ που τα λέμε, και έξω απ' το σπίτι να βγω απλά, γίνομαι τύφλα και φιλάω όλο τον κόσμο, α, ναι, τι έλεγα, γαμημένη ενέργεια και τα κλασσικά soulful φωνητικά του King μου γαμάνε τον εγκέφαλο... Γαμώ τις μπάντες...
Garage Punk δίσκος της χρονιάς... Και με Rock 'N' Roll Adventure Kids κόλλησα, αλλά το βασιλιά τον παρακολουθώ κάποια χρονάκια τώρα, ε, όσο να πεις, υπάρχει ένα συναισθηματικό δέσιμο... Και ήταν ό,τι έπρεπε μετά την ψιλοαπογοήτευση που έφαγα με το φετινό των Black Lips... Αυτό δε σημαίνει βέβαια, ότι δεν το χώρεσα στην ανασκόπηση που έκανα...
Ναι ρε γαμώ.. Γαμώ, τέρμα...
Τώρα, σοβαρά... Θέλω να μάθω τα πάντα για την κιθάρα της φωτογραφίας... Ακούω...

14/11/09

Βαριέμαι...

...Συνέχεια... Μου δίνει δύναμη... Αισθάνομαι ζωντανός μέσα στην απραγία μου... Γράφω μαλακίες για να λέω ότι κάνω κάτι... Η δημιουργικότητα περιορίζεται στο μίνιμουμ... Ακίνδυνα κείμενα για μουσική... Αυτό είναι... Η φάση έχει ξεφουσκώσει καιρό τώρα... Συνεχίζει αυτόματα ως διέξοδος από το καθημερινό τίποτα...
Ο έρωτάς μου με τον καθρέφτη, ευτυχώς, καλά κρατεί... Το κάτουρό μου θεραπεύει ανίατες ασθένειες... Αλήθεια... Γράφω ψέμματα... Κανείς δε με ξέρει άρα μπορώ να λέω για μένα ό,τι στο διάολο μου καβλώσει... Μικρά κομμάτια της ρουτίνας μου χώνονται στις γραμμές... Αναπόφευκτα... Όλα στα πλαίσια δημιουργίας ακίνδυνης τέχνης...
Σαν την indie music ένα πράμα... Μουσική για partying... Συγγραφή για partying...
Θα 'θελα να κάνω κάτι που να μυρίζει αίμα από χιλιόμετρα... Αλλά όχι εδώ... Αλλού... Αρχίδια...

9/11/09

Thao With The Get Down Stay Down - know better learn faster

Είναι αυτή η γαμάτη εταιρία, η Kill Rock Stars... Έχει βγάλει όλες τις κορυφές του αμερικάνικου underground... Και τους Unwound, οι οποίοι δεν ανήκουν πουθενά, εκτός κι αν υπήρχε ένα είδος μεσσιανικής κλίμακας ή δεν ξέρω 'γω τι σκατά...

Με την πάροδο των ετών, αποφάσισε κι αυτή να ωριμάσει... Και πλέον, αφού της έφυγαν και οι Gossip, έχει αφιερωθεί στην κυκλοφορία intellectual pop διαμαντακίων σαν κι ετούτο...

Σε ένα δίκαιο κόσμο, αυτό το δισκάκι θα απολάμβανε τις πωλήσεις της Florence... Αλλά, ως γνωστόν, δε ζούμε σε ένα δίκαιο κόσμο... Επειδή, όμως, θα ήταν μαλακία να χαθεί κάτι τόσο θεσπέσιο, επειδή η τρόμπα κυριαρχεί σε κάθε γωνία του δρόμου και, δεδομένου του πολυπληθούς αναγνωστικού κοινού μου, σας το παρουσιάζω...

Γλυκύτατες κιθαρίτσες, παλαμάκια, φωνούλες, χοροπηδητά εξυπνάκηδων, τρομπετίτσες και πολλά άλλα υποκοριστικά... Και σύσσωμη η ιστορία του αμερικάνικου indie rock των μέσων των '90s παρελαύνει από τ' αυλάκια του βινυλίου... Με κάτι folk ιδεούλες από 'δω κι από 'κει, είναι και της μοδός άλλωστε, οι οποίες δεν είναι αρκετές ώστε να με κάνουν να ξεράσω, έχουμε τελικά ένα σύνολο ουσίας και ειλικρινούς έκφρασης συναισθημάτων για τα πάντα και τίποτα... Η ίδια κάπου διάβασα ότι χαρακτηρίζει το αποτέλεσμα σα δίσκο καταδικασμένων από την αρχή σχέσεων και "sad sex"... Πιο κατάλληλο δε θα μπορούσε να είναι...

Γενικά, έφαγα ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου ακούγοντας μόνο diy hardcore, γιατί μόνο αυτό μου φαινόταν αυθεντικό, ειλικρινές, τίμιο ρε γαμώτο... Νταξ, ακόμα τα πιστεύω όλα αυτά, προσπαθώ όμως ταυτόχρονα να μην είμαι τόσο μίζερος όσο τότε και, τελευταία, να μη φοράω αποκλειστικά μαύρα ρούχα... Είχα και μια εμμονή με το "ξεπούλημα" του ενός και του άλλου, αλλά η εμφάνιση των Sonic Youth στο Gossip Girl μου άνοιξε τα μάτια...

Παραληρήματος φινάλε...

Το δισκάκι είναι το ιδανικό αντίδοτο για όσους πραγματικά προσπάθησαν να τους αρέσουν οι Flaming Lips... Την έχει τη στριφνάδα του, όπως και τα γερόντια, απλά τυγχάνει να είναι τόσο μα τόσο πιο cool... Ούτως ή άλλως πάντα γούσταρα τρελά τις γυναικείες φωνούλες, και, κυρίως, τα κοριτσάκια με κιθάρες... Sorry, Wayne...


4/11/09

Casiotone for the Painfully Alone - VS Children

Τον παρακολουθώ χρόνια τον Ashworth... Και δεν έχει βγάλει ούτε μία νότα που να με απογοήτευσε... Για Νοέμβριο δε, είναι ό,τι πρέπει...

Ο εύκολος χαρακτηρισμός που του αποδίδεται συχνά είναι "μίζερος". Και είναι. Εντελώς. Αλλά στην περίπτωσή του αυτό δεν είναι καθόλου, μα καθόλου κακό. Κάθε άλλο. Η μελαγχολία του δεν είναι μεταδοτική, δεν είναι άρρωστη, δεν είναι Radiohead... Είναι ειλικρινής.

Και αυτό βασικά χαρακτηρίζει τα ωραιότατα τραγουδάκια του... Minimal καταθέσεις ιστοριών που παίζουν στο κεφάλι του με αναλογικο-ηλεκτρονική υπόκρουση. Σούπερ. Κι αν δεν ακούγεται έτσι, ένα τσεκάρισμα στο "Etiquette" του 2004 είναι ένα πολύ καλό και αναπάντεχο δώρο. Το άκουγα σε αμέτρητες διαδρομές εντός και εκτός και επί τα αυτά και ήταν η καλύτερη "παρέα". Ιδίως αυτό το "Bobby Malone returns home"...

Ο καινούριος του δίσκος, ομολογουμένως, δεν έχει και πολλές αλλάγές στον ήχο σε σχέση με τον προηγούμενο... Ή οποιονδήποτε από τους άλλους. Παραμένει βέβαια εξίσου όμορφος... Σχεδόν twee... Εξάλλου ποτέ δεν είχε να κάνει με τη μουσική… Κάθε δίσκος των Casiotone είναι οι ιστορίες που θέλει να διηγηθεί ο Ashworth… Και αυτή τη φορά δεν απογοητεύουν…

1/11/09

Ramona Falls - Intuit

Τον τελευταίο καιρό, σε όλα τα κείμενα που γράφω, βάζω και εικονίτσες... Όπως και να το κάνουμε, ένα βιβλίο με εικόνες διαβάζεται ευκολότερα από ένα χωρίς...

Το εξώφυλλο του δίσκου των Ramona Falls, είναι μακράν η ομορφότερη απ' όσες έχω ανεβάσει... Και ο δίσκος τους δεν πάει πίσω...

Σόλο πρότζεκτ του τυπά απ' τους Menomena, των οποίων το εξώφυλλο του τελευταίου τους δίσκου είχε φιλοτεχνήσει ο απίστευτος Craig Thompson, δημιουργός του συγκλονιστικού Blankets, το οποίο υπάρχει και σε ελληνική μετάφραση για τους αμόρφωτους... Γι' αυτό ακριβώς το λόγο το τσέκαρα, χωρίς να ενθουσιαστώ... Ψιλοβαρέθηκα να πω την αλήθεια μου... Πολύ ψαγμενίλα, ψήγματα ουσίας...

Αντίθετα μ' ετούτον εδώ... Αρχικά μου τράβηξε το βλέμμα μια κριτική που χαρακτήριζε τους ήχους "pagan" (στο εξώφυλλο αναφερόταν, αλλά ήθελα πολύ να αντικατοπτρίζεται αυτό το υπέροχο σύνολο και σ' αυτά που επρόκειτο ν' ακούσω)... Δύο λέξεις με κολλάνε όταν περιγράφονται μουσικές... Pagan και Twee... Και ακολουθείται η γνωστή διαδικασία... Κατεβάζω, τσεκάρω και - ίσως και - αγοράζω...

Νταξ, pagan δεν είναι σε καμία περίπτωση... Αλλά είναι αυτή η μαγική ποπ που, χωρίς να σου σπάει τ' αρχίδια να καταλάβεις τι σκατά παίζει εδώ, σε οδηγεί ξανά και ξανά σε πολλαπλές ακροάσεις... Απ' αυτές μάλιστα, που κάθε φορά, σου δίνουν και κάτι καινούριο... Κι εκεί που τελειώνει, το ξαναβάζεις από την αρχή... Γάμησέ τα, μ' άρεσε τόσο πολύ, που θα δώσω στο "Friend and Foe" των Menomena ακόμα μια ευκαιρία...


30/10/09

Wolf & Cub - Science and Sorcery

Όποιος δεν τους ξέρει είναι μαλάκας. Τόσο απλά. Με είχαν στείλει στο διάολο το 2006 με το "Vessels". Στη 4AD. Φυσικά.

To "Science and Sorcery" είναι το καινούριο... Το ακούω την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές... Ομολογουμένως με αφήνει με κάποια, ας πούμε, ερωτηματικά. Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι δεν το 'χω ξανακάνει αυτό. Να ακούω κάτι πρώτη φορά και να γράφω ταυτόχρονα γι' αυτό... Συνήθως περιμένω να έχω μία πιο ολοκληρωμένη άποψη... Μετά την τρίτη ακρόαση δηλαδή βγάζω το cd (CD... το πιάσατε το αστειάκι;) κι αρχίζω να σκέφτομαι για το τι άκουσα κλπ...

Λοιπόν, η πρώτη εντύπωση που δίνει ο δίσκος είναι μία: Hippies... Στην προσπάθειά τους, υποθέτω, να διαφοροποιήσουν τον ήχο από το ντεμπούτο τους (Jesus&MaryChain meets Blue Cheer meets Spacemen3 meets Dronenoisewhatever meets 4AD Records), κάνοντάς το πιο πειραματικό, το διανθίσανε με περισσότερα κρουστά, κάτι Hammond, Mellotron, με αποτέλεσμα να ακούγονται σαν μπάντα από τα '70s...

Ξεχωρίζει σαφώς το σχεδόν Dub "Restless Sons"... Κομματάρα... Και το "The Loosest of Gooses" που είναι σεβεντίλα με μπόλικη κακία και superstellar riffs, αλλά και κάτι τρομπέτες τελείως μαλακισμένες (με την καλή έννοια)... Το κομμάτι που κλείνει το δίσκο, το "Burden" μου θύμισε τους αγαπημένους μου Brian Jonestown Massacre για κάποιο λόγο και το αγάπησα αμέσως... Την έχει τη γκοθιά του, βέβαια...


Κλείνοντας αυτό το απαράδεκτο κείμενο, θα έλεγα ότι σε γενικές γραμμές μ' άρεσε ο δίσκος, αλλά δε θα τον πρότεινα κιόλας... Ψάχτε το "Vessels" καλύτερα... Ότι είναι Αυστραλοί το είπαμε; Όχι; Το λέμε, λοιπόν, και πρέπει σαφώς και να θεωρηθεί υπέρ τους...

P.S. Μόλις διδαχθήκατε πως είναι μια υποδειγματική κριτική ενός ροκ δίσκου. Λυπάμαι, δε θα επαναληφθεί.

28/10/09

Flying Nun Records

Πάντα πίστευα ότι η πρώτη δισκογραφική για την οποία θα έγραφα θα ήταν η 4AD... Δε γαμιέται...

Ο Τόλης μου 'χε ζαλίσει τ' αρχίδια χρόνια πριν γι' αυτή την εταιρία... Και γενικά για το σύνολο της μουσικής τελειότητας που έβγαινε και βγαίνει από Αυστραλία / Νέα Ζηλανδία... Τότε, βέβαια, άκουγα κάτι σκλερά και τον έφτυνα...

Χρειάστηκε να πέσει στα χέρια μου μια κασσέττα των Chills στη φανταρία για να αναθεωρήσω (ναι, ναι, κασσέττα, όχι, όχι, δεν είμαι τόσο μεγάλος, όλοι οι υπόλοιποι συφάνταροι είχαν i-pod, walkman είχαμε μόνο εγώ κι ένας μεταλλάς... Που μ' έβαζε ν' ακούω Carcass κι εγώ έχωνα Blood Brothers. Ούτε εγώ γούσταρα ούτε αυτός... Αλλά κασσέτες ρε πούστη... Γαμώ). Κατάλαβα, λοιπόν, ότι η μιζέρια η δικιά σου δεν καταπολεμάται με περισσότερη μιζέρια, άλλων συγκεκριμένα. Ο Φρόυντ θα ήταν περήφανος...

Κι έτσι πως σκάλιζα τις νέες κυκλοφορίες παρατήρησα ότι οι Clean, η πρώτη "μεγάλη μπάντα" της εν λόγω εταιρίας, είχανε βγάλει καινούριο δίσκο (Mister Pop, υπέροχος, θαυμάσιος, θεσπέσιος, εξαίσιος, μπορεί να γράψω κάποτε κάτι πιο αναλυτικό μπορεί και όχι)... Ήταν καιρός λοιπόν για μια βουτιά στο παρελθόν (γουστάρω κλισέ)...

Τον τελευταίο καιρό έριξα γερή μελέτη για να συνθέσω τα ολίγα που γράφονται εδώ... Δεν μπορώ να πω ότι άκουσα τα πάντα, διάβασα όσα έχουν γραφτεί, είδα το ντοκ, ούτε καν... Βέβαια, δεν ήταν και λίγα όσα τελικά ανακάλυψα...


Αλλά όπως και να 'χει κόλλησα... Μαγικές μπάντες (νταξ, οι Verlaines ψιλοβαρετοί - αν και για δυο - τρία σημεία της υφηλίου, βρέθηκαν στο ίδιο σανίδι με τους Sonic Youth, και οι 2οι γουστάρανε), ούτε μια νότα χαμένη, indie ethos, Νέα Ζηλανδία (wtf?), κιθάρες, twee, punk, pop, pop, pop... Και αγριάδες... Μια χαρά... Τι σκατά είχανε φάει εκεί κάτω στα '80s...
Πολλές απ' αυτές είχανε κάνει κι εδώ αίσθηση, διαβάζω... Τότε... Η μάζα άκουγε Αγγλία, η ελίτ Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία... Γαμώ... Ως γνήσιο μέλος της πάμπτωχης, μποέμ, υπέρ του δέοντος μορφωμένης αριστοκρατίας αισθάνομαι υπερήφανος γι' αυτούς που προηγήθηκαν... Χα...

Πολύ twee κατάσταση σίγουρα... Ακριβώς η φάση μου τον τελευταίο καιρό, όπως έχω γράψει 500 φορές... Βέβαια, εκεί που η Nun έχει τους Chills, και μπορεί να ξεράσεις από την πολύ γλύκα (εγώ όχι, αλλά πότε μιλήσαμε σ' αυτό το μπλογκ για μένα;), σου δίνει τους Bailter Space που κάνανε στα '80s ό,τι κάνανε οι Sonic Youth στα '90s... Θορυβοκιθάρες και ποπ συνθέσεις... Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω κανένα έτσι; Απλά συμβαίνει να χωράνε θαυμάσια και οι δύο σε μία πρόταση...

Γενικά, για μαλάκες σαν και μένα που συνδυάζουν οποιαδήποτε στιγμή της ζωής τους με το κομμάτι που έπαιζε από πίσω, οι δίσκοι της Flying Nun είναι από τις πιο γλυκές αναμνήσεις μου...

Μια καλή αρχή - υπερβολική δόση είναι το 4πλό Box που κυκλοφόρησε το '06, για τα 25 χρόνια της. Επιμορφωτικότατο... Φοβερό... Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, όπως γράφανε τόσα και τόσα fanboys/fangirls στα '90s... Καλή αρχή...

25/10/09

Piano Magic - Ovations

Με το ξεκίνημα έφαγα ένα ψιλοσόκ... Τα 2 πρώτα κομμάτια είναι σα σόλο του τυπά των Dead Can Dance... Not cool... Αλλά εννοείται ότι στη συνέχεια το διορθώνουν το θέμα...

Πρόκειται για μία από τις αγαπημένες μου μπάντες. Βασικά, πρόκειται για μία από τις αγαπημένες μπάντες όλων των ανθρώπων... Ακόμα κι αυτών που δεν τους γνωρίζουνε... Βασικά, ίσως οι μοναδικοί μουσικοί, των οποίων οι δημιουργίες δε διαθέτουν το παραμικρό ίχνος punk attitude, καταφέρνουν παρόλα αυτά να με συνεπαίρνει κάθε κυκλοφορία τους... Και η τελευταία δεν αποτελεί εξαίρεση, φυσικά...

Έχουν αυτό τον ήχο της 4AD, πιο συγκεκριμένα της πρώτης και δεύτερης περιόδου της, πριν αρχίσει δηλαδή να κυκλοφορεί country folk μαλακίες, μαγεία ρε πούστη... Ο ήχος ενός πραγματικά θεσπέσιου ονείρου... Σαν ένα απ' αυτά που βλέπεις ότι πετάς... Ή σαν αυτά που βρίσκεσαι μ' ένα άτομο που έχεις να δείς πολύ καιρό και καταφέρνεις να του πεις επιτέλους πόσο σου έχει λείψει, του λες αυτά που ήθελες τόσο καιρό να του πεις, και ξέρεις ότι όλα θα διορθωθούν, όλα επιτέλους θα μπουν στη θέση τους, θα καταλάβει τι εννοούσες τότε και ξυπνάς ανακουφισμένος... Ή σαν αυτά που πίνεις καφέ με το Jarvis Cocker, o Dj βάζει ένα κομμάτι των Pulp κι εσύ το μπερδεύεις με Divine Comedy και του το λες κι από πάνω... Ή σαν αυτά που, απλά, πλέκεις πόδια δεινοσαύρου...

Dream Pop... Όχι ακριβώς... Όχι αυστηρά...

Συγκρινόμενος με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, θα έλεγα ότι το "Ovations" στέκεται κάπου στη μέση... Δεν είναι βήμα μπροστά, ούτε πίσω... H συμμετοχή του Perry με ξενερώνει, γιατί καπελώνει το αποτέλεσμα... Κοινώς αντί να προσαρμοστεί στον ήχο τους, προσαρμόστηκαν αυτοί στο δικό του, πετώντας δύο κομμάτια του δίσκου με τη μία... Τι να πω, δε γουστάρω Dead Can Dance, πειράζει;

Εξελίσσουν λοιπόν τον ήχο τους, κάνοντάς τον πιο "έθνικ", διανθίζοντάς τον με κρουστά και άλλα όργανα, παραμένοντας ίδιοι σε γενικές γραμμές, αλλά πιο (μπλιαξ) ώριμοι... Πιο (καραμπλιαξ) πειραματικοί...

Παραδίδουν τελικά ένα πόνημα το οποίο, σαφώς δεν είναι καλό starting point για νέους ακροατές, ενώ ταυτόχρονα μπερδεύει τους παλιούς, αλλά όχι αρκετά ώστε να αναχωρήσουν για νέες ηχητικές περιπέτειες, κρατώντας τους εκεί, αναμένοντας με ανυπομονησία το επόμενο δείγμα γραφής...

Και να φανταστείς ότι μ' άρεσε γενικά...

22/10/09

Rock 'N' Roll Adventure Kids - Hillbilly Psychosis


Σημαντική προειδοποίηση: ο δίσκος αυτός δεν είναι twee...

Είναι αυτό το καρακαταβλαμμένο (πάντα μα πάντα με την καλή έννοια) παρακλάδι του indie rock... Το λένε Garage Punk (ναι, το ξέρω, ο όρος προηγείται ιστορικά του indie, αλλά πραγματικά τώρα, ποιος δίνει σημασία σ' αυτές τις μαλακίες;)... Έγινε μια εμετική προσπαθεια να γίνει mainstream (σοβαρά, θυμάται κανείς τους Strokes;) στις αρχές της δεκαετίας που διανύουμε για λίγο καιρό ακόμα... Παρά τα σημεία των καιρών, παρέμεινε underground και, τελευταία, γνωρίζει μια πρωτοφανέστατη άνθιση... Με μπάντες όπως οι Black Lips, NoBunny, Thee Oh Sees και... τούτους 'δω... Οι οποίοι, λέει ο μύθος, ήταν η backing band του NoBunny... Αυτά για εισαγωγή...

Κάποτε αγόραζα πολλά fanzines... Πάρα πολλά... Το γραμματοκιβώτιο του σπιτιού ήταν πάντα γεμάτο... Οι υπάλληλοι στο ταχυδρομείο με γνωρίζανε με το μικρό μου... Είχε πέσει στα χέρια μου, λοιπόν, κι ένα φανταστικό που ασχολιόταν με το Garage... Αποκλειστικά... Στήλες τύπου: Grow Up With Vinyls, Fuck CDs, 7" Pleasures etc. etc. etc. Κοιμόμουνα κάθε βράδυ μ' αυτό στο προσκεφάλι μου, χωρίς να έχω ακούσει ούτε ένα δίσκο απ' αυτούς που ενδελεχέστατα αναλύανε οι μουρλαμένοι που ήταν υπεύθυνοι για το σύγγραμμα...

Βέβαια, τα εν λόγω τυπάκια, ήταν απίστευτα κολλημένα με το συγκεκριμένο είδος, τόσο που, αμφιβάλλω αν δεχότανε ποτέ να βάλουν κάτι άλλο να παίξει στο cd... συγνώμη Record Player... Αυτός ο φανατισμός βασικά ήταν που με τράβαγε τόσο πολύ και διάβαζα τα "άρθρα" τους ξανά και ξανά και ξανά...

Στις περιγραφές χρησιμοποιούσανε χαρακτηρισμούς του τύπου: Λυσσασμένο Garage, μανιασμένο Punk, Υστερικό R'n'R και άλλα τέτοια... Όταν μετά από μερικά χρόνια τσέκαρα μερικούς απ' αυτούς τους δίσκους, περιμένοντας ν' ακούσω κάτι "λυσσασμένο, μανιασμένο, υστερικό", απογοητεύτηκα...
Αντίθετα, όλοι ήταν κάτι λαλαλα, λουλουλου, my girl has left me μπούρδες με φαρφίσες, κιθαρίτσες, μαλλούλια, χαμογελάκια, δοντάκια, παπουτσάκια, κουστουμάκια, μάκια, μάκια, μάκια...

Και πάμε στην υπερμπάντα που μόλις ανακάλυψα και σαφέστατα σας προτείνω, αγαπητοί μου αναγνώστες/τριες... Έχουν όλα αυτά για τα οποία γράφανε οι φανζινάδες 15 χρόνια πριν... Λύσσα, μανία, τρέλα, groove, ροκεντρόλ, γάμησέ τα, punk ρε πούστη μου... Κάπου διάβασα ότι μέχρι και το "δύσκολο" Maximum Rock 'N' Roll - the king of zines, σχεδόν συνομήλικό μου και το χαρτί ακόμα λερώνει τα δάχτυλα, όπως τότε - αναγνώρισε την αξία τους... Ποιος σκατά είμαι εγώ να διαφωνήσω;

P.S. Μπλουζάκι Crypt Records ο μικρός τυμπανιστής... Η αξία τους είναι αδιαπραγμάτευτη...

19/10/09

Sweet Trip - you will never know why


Τους ανακάλυψα τυχαία... Το εξώφυλλο του δίσκου έδειχνε τόσo μα τόσο twee (1), που έπρεπε να τον αποκτήσω... Νταξ, δεν είχε γατούλια ή ποδήλατα, αλλά και πάλι... Τελικά δε μου βγήκαν και τόσο καινούρια μπάντα όσο νόμιζα... Μαλακία... Άμα έχεις μια δεκαετία στο χώρο μπαρμπαδιάζεις και μετά δεν είσαι... ε.... Twee (2)... Whatever... Μαλακία κριτήριο... Το σβήνω; Μπα...
Αυτός είναι ο τελευταίος τους δίσκος... Και ναι, είναι twee (3)... Όσο δεν πάει άλλο... Και έχω σκυλοβαρεθεί τις μπάντες που shoegazerιάζουν... Ή postrockιάζουν... Ή τέλος πάντων πλατιάζουν συνθετικά προσφέροντας ένα εμετικά αντι-εγκεφαλικό πράμα, ενώ απλά αυτό που θα ήθελαν να παίζουν πραγματικά μοιάζει αηδιαστικά με τους Belle and Sebastian, duuude... Pop... Twee (4)...
Γενικά περνάω μία
twee (5) φάση τα τελευταία... ε... 24ωρα ίσως; Δεν μπορώ να ξεκολλήσω... Με τίποτα όμως ρε... Twee (6) As Fuck...
Είπα ότι είναι από το Σαν Φραντζίσκο; Όχι; Με ξενέρωσε λίγο στην αρχή αυτό... Ως κρυφός αντιεξουσιαστοαναρχοεξωκοινοβουλευτικοαριστερός ξενερώνω με οποιαδήποτε άλλη πόλη πλην της (ταράμ ταράμ) Νέας Υόρκης... Πρωτότυπο ε; Τι σκατά έλεγα; Α, ναι...
Είναι καλός ο δίσκος αν είσαι σε
twee (7) φάση, όπως εγώ τους τελευταίους μήνες... Αν δακρύζεις δηλαδή όταν βλέπεις γατούλια, αν κάνεις ότι κοιμάσαι στα χορτάρια μέχρι να λάμψει το φλας της ψηφιακής φωτογραφικής, αν κάνεις βόλτα με το ποδήλατο στο πάρκο της γειτονιάς σου, αν φοράς μόνο πολύχρωμες κάλτσες, αν πλένεις τα δόντια σου το βράδυ και τα χέρια σου μετά το κατούρημα, αν έχεις τουλάχιστον δύο καρώ παντελόνια στη ντουλάπα σου (έχω ένα γαμώτο, το άλλο μου το κάψανε με τσιγάρο γαμώτο... γαμώτο), αν έχεις γυαλιστερά παπουτσάκια με λουράκι, δύο νούμερα μικρότερα τουλάχιστον, γιατί το 45 νούμερο δεν είναι twee (8), αν έχεις τεράστια κοκκάλινα γυαλιά ή σου αρέσει να φωτογραφίζεσαι με γυναικεία (νταξ έχω κανονικού μεγέθους κοκκάλινα γυαλιά, κάπως έπρεπε να το σώσω), αν σ' αρέσουν τα γατούλια γατούλια γατουουουουουλιαααα... Τότε είσαι twee (9) και άμα είσαι 30 πρέπει πραγματικά να σκεφτείς τι σκατά έχει πάει λάθος με τη ζωή σου...
Γαμώ τους
twee (10 - μ' αρέσουν τα στρογγυλά νούμερα, οι πρώτοι αριθμοί με φοβίζουν, βέβαια για να νιώθω την παγωμένη ανάσα ενός πρώτου αριθμού θα έπρεπε να σταματήσω κάπου στο twee (11) - γαμώτο - (7) σκατά) δίσκους... Όχι, γαμώ τους δίσκους.

17/10/09

Κριτική...

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η κριτική είναι μακράν ασφαλέστερη της δημιουργίας... Κράζεις, εκθειάζεις, δεν έχει καμία σημασία εν τέλει... Αυτό που μένει είναι το πόνημα στο οποίο αναφέρεσαι... Δύο καταστάσεις παίζουνε:
1. Δεν υπάρχει καμία μα καμία περίπτωση να το χαντακώσεις αρκετά ώστε κανείς να μην το αγοράσει (κατεβάσει πλέον).
2. Δεν υπάρχει επίσης καμία μα καμία περίπτωση να μην παίζει ακόμα ένας "κριτικός" σαν και του λόγου σου εκεί έξω που θα το γουστάρει (τουλάχιστον)...


Επομένως, ποιος ο λόγος να κριτικάρεις ακριβώς; Ε; Έτσι, για να μάθουν οι μαλάκες εκεί έξω την άποψή σου; Για να τους γλιτώσεις από μία ενδεχόμενη "κακή" αγορά; Υπάρχει άραγε αυτός ο λόγος από τη στιγμή και μετά που κανείς δεν αγοράζει πια (εκτός βέβαια από την ακόμα πιο ηλίθια σέχτα από τους κριτικούς, τους djs); Επειδή απλά και μόνο "όσα δε φτάνει η αλεπού...";

Φαντάζομαι πρόκειται για ένα συνονθύλευμα των παραπάνω... Ή απλά είσαι μαλάκας.

Κακά τα ψέματα, εδώ στη μπανανία στερούμαστε αυτό που κάποιος θα χαρακτήριζε "ροκ σταρ", ώστε να ασχολούνται οι κριτικοί... Και λόγω αυτής της έλλειψης, οι εν λόγω τύποι, αποφάσισαν να αναλάβουν τον εν λόγω ρόλο... Μαλακωδώς σκεπτόμενοι, προφανώς... Ούτως ή άλλως είναι απείρως ευκολότερο να κριτικάρεις από το να κάνεις πραγματικά κάτι.

Εγώ δεν κάνω κριτική, βέβαια. Εγώ καντήλια κατεβάζω. Ή γράφω την αυτοβιογραφία μου. Και όποιου του πέρασε απ' το μυαλό αυτή η μαλακία να πάει να γαμηθεί. Όχι, δεν είναι ευχή αυτό, μην παρηγοριέσαι...


14/10/09

Mountain Goats - The Life of the World to Come


Indie Rock και η Βίβλοςςςς... Να μια γαμημένα καλή ιδέα... Γιατί στα σκατά δεν το σκέφτηκα πρώτος; Γλυκερές ακούστικ συνθέσεις και μαλακισμένοι στίχοι που, όταν βλέπεις τίτλους όπως: Samuel, Psalms, Genesis και λοιπές άθλιες ιστορίες για να κοιμίζουν τρομαγμένα παιδάκια, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα ότι θα συνεχίσουν να χέζονται στον ύπνο τους για μια ζωή, ε, απλά δεν μπορείς να ταυτιστείς...

Εγώ σίγουρα όχι...

Τι σκατά τους έπιασε; Όχι ότι μ' άρεσαν ποτέ ιδιαίτερα... Πάντα κάτι δε μου καθόταν καλά... Αλλά ξέρεις τώρα... 4AD κι έτσι... Άραγε ποιες παραχριστιανικές ή δεν-ξερω-γω-τι οργανώσεις να χρηματοδότησαν την κυκλοφορία αυτού του εκτρώματος;

Εννοείται ότι δεν κατάφερα με την καμία να φτάσω μέχρι το τέλος αυτού του αίσχους... Μου θύμιζαν αυτές τις πανηλίθιες christian rock μπάντες για την καταπολέμηση της οργισμένης εφηβείας των παιδιών των ευαγγελιστών (
Ή όποιων στο διάολο τους κλέβει τα φράγκα η εκάστοτε θρησκεία) ακριβώς μόλις αυτά εγκαταλείψουν την αγκαλιά παιδόφιλων παπάδων... Τι καλά...

Το ίδιο ξενέρωμα είχα φάει και με τους Cut Off Your Hands, όταν τσέκαρα το LP τους... Μακρυά...

Συμπερασματικά: Τα χριστιανόπουλα να παν να φαν σκατά. Μαζί με τα -όπουλα των υπολοίπων δογμάτων...

Ακούω...