31/12/11

Cliché Nummero 3: Οι καλύτεροι, καλύτεροι, καλύτεροι του 2011...

Έφτασε πάλι η πιο γαμάτη στιγμή του χρόνου. Η αλλαγή του... Ακολουθεί τώρα ένας καινούριος, γεμάτος ελπίδες και μπλα, μπλα, μπλα... Ναι... Για να δούμε τι σκατά με σημάδεψε και φέτος:
(Σημ.: Παρακάτω έχω βάλει μόνο τους δίσκους που παίζει να ξανακούσω στο μέλλον, όχι απλά ό,τι με εντυπωσίασε. Δεν ξαναπέφτω στα περσινά, ήταν λάθος)

39. The Horrible Crowes - Elsie: Ακόμα πιο τελευταία στιγμή. Την ώρα που το βάζω στο τοπ, είμαι μόλις στο 5ο κομμάτι. Αλλά τέτοιος είμαι, τι περίμενες; Βασικά, αυτός ο Fallon το πηγαινε για Springsteen αλλά ξέρει να γράφει τόσο τέλεια κατεστραμμένα τραγούδια, που του έσκασε McGowan. Ναι, ναι. Thanks, Green Onion.
38. Lisabö - Animalia Lotsatuen Putzua: Είσοδος της τελευταίας στιγμής... Έπρεπε να είναι πολύ πιο ψηλά, αλλά ακόμα το αφομοιώνω... Έχει περάσει κάτω από το δέρμα, πάει σφαίρα προς καρδιά.
37. Craft Spells - Idle Labor: Ελαφρύ αλλά καθόλου light...
36. Hawks and Doves - Year One: Κλάσσικ ροκ για ανθρώπους με νοημοσύνη. Ή όταν οι πανκς μεγαλώνουν γίνονται πιο επικίνδυνοι... Ή κι άλλες λογοτεχνικές μπούρδες από το σακί μου, ανίκανες να περιγράψουν την ομορφιά αυτού του έργου. 
35. Brain F≠ - Sleep Rough: Punk που συμβαδίζει με την εποχή του. Όσο πιο σκατά είναι αυτή, τόσο πιο γαμάτο γίνεται αυτό. Έτσι ακριβώς... Μαλακωδώς (indie) σκεπτόμενος δεν έγραψα γι' αυτούς. Αλλά αυτά θ' αλλάξουν...
34. Of The Wand And The Moon - The Lone Descent: Σατανίλα αυθεντικότατη...
33. Ben Frost and Daníel Bjarnason - Solaris: Αυτός ο δίσκος είναι απαραίτητος, είναι σημαντικός, είναι υπέροχος. Αυτά...
32. Evangelista - In Animal Tongue: Γαμημένη τερατοδισκάρα που πολύ κακώς παίζει με καρδιές... Σκατά φάσεις... Έγραψα,  αλλά το έζβησα. Εντάξει, και;
31. Lil' Wayne - Tha Carter IV: Και γιατί όχι δηλαδή; Δεν καταλαβαίνω...
30. Touché Amoré - Parting The Sea Between Brightness And Me: Τόσο συγκλονιστικά σπαρακτικό Hardcore ελάχιστοι το καταφέρνουν... Γάμησέ τα, πιο πάνω έπρεπε να μπει αυτό...
29. K-Holes - S/T: Βγήκε καλό ποστ πανκ φέτος, ε, Burt;
28. Sex Church - Growing Over: Μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξαναρχίσω να παρακολουθώ τη LOAD Records... Ας είναι καλά η Natasja...
27. Sonic Youth - Simon Werner A Disparu: Αν ήμουν θρήσκος θα 'μουνα μπροστά στο Ganesha και θα προσευχόμουν να μην είναι το τελευταίο τους... Αλλά δεν είμαι και μάλλον είναι.
26. Peaking Lights - 936: Δεν περίμενα να με κουράσει η Not Not Fun... Εντάξει, αυτό παραμένει αριστούργημα...
25. Fucked Up - David's Town Compilation: Ναι είναι κανονικός δίσκος, όχι δεν είναι συλλογή που έχουν επιμεληθεί, ναι, είναι πολύ πολύ καλύτερος από το άλλο που βγάλανε φέτος... Κρίμα στα λίγα αντίτυπα...
24. Raphael Saadiq - Stone Rollin': Ο Scar μου άνοιξε τα μάτια μ' ετούτον. Ντάξει, ΄'ελιωσα...
23. Six Organs Of Admittance - Asleep On The Floodplain: Και μόνο για ένα κομμάτι μη σου πω...
22. Cults - Cults: Πολυσυζητημένο και δικαίως. Δε θα μπορούσε να λείπει...
21. The Kills - Blood Pressures: Σίγουρα όχι ο καλύτερός τους, σίγουρα με αρκετά δυνατά singles ώστε να μη φαίνεται "λιγότερος" μπροστά στους προηγούμενους.
20. M83 - Hurry Up, We're Dreaming: Αυτό ρε, μαγεία μόνο, αυτό.
19. Björk  - Biophilia: Δίχασε τους πάντες όσο τίποτα. Καλά τους έκανε.
18. Religious Knives - Smokescreen: Τον ήχο τους το ζήλεψα...
17. TV Ghost - Mass Dream: Ισοπέδωση των πάντων, κιθάρες απ' το διάολο, έκσταση...
16. Help Stamp Out Loneliness - S/T: Μπορεί και να μου λείπουν οι Stereolab πολύ, αλλά εδώ έχουμε κάτι όμορφο...
15. ...And You Will Know Us by the Trail of Dead - Tao of the Dead: Η πρώτη τερατωδώς γαμάτη δισκάρα της χρονιάς. Και μου 'μεινε.
14. Prince Rama - Trust Now: Παίζει και να είμαι ο χειρότερος μουσικοκριτικός, από "επαγγελματικής" απόψεως. Αφήνω τα κολλήματά μου να με απορροφήσουν και τα σπρώχνω ακόμα κι αν δεν το αξίζουν. Εδώ κάτι τέτοιο δεν παίζει όμως...
13. Wu Lyf - Go Tell Fire To The Mountain: Για το όνομα και γιατί μου θυμίζουν Happy Mondays.
12. Pygmy Lush - Old Friends: Δεν ξέρεις ρε... 
11. Dum Dum Girls - Only in Dreams: Και ο αυνανισμός αποκτά ξανά ενδιαφέρον...
10. Big Sexy Noise - Trust The Witch: Lydia ρε... Πώς να λείπει;
9. The Men - Leave Home: Όπως θα έπρεπε ν' ακούγεται το punk σήμερα...
8. Acid House Kings - Music Sounds better with you: Pop ρε μουνιά!
7. We Were Promised Jetpacks - In the Pit of the Stomach: Άλλος ένας δίσκος που μου άρεσε και θα ξανακούω για όλα αυτά που μου θυμίζει, παρά γι' αυτό που είναι. Θα ήθελα να είχαν βγει γύρω στο '95 ρε. Θα είχαν εκραγεί μυαλά και καρδιές...
6. The Fall - Ersatz G. B.: Απλά δεν παίζει να λείπουν ποτέ αυτοί.
5. Slug Guts - Howlin' Gang: Μου άρεσαν για όλους τους λάθος λόγους. Και μάλιστα πολύ...
4. HTRK - Work, Work, Work: Ο δίσκος που κατάφερε, χωρίς να προσπαθήσει καθόλου, να περιγράψει επαρκώς την απώλεια φέτος. Ποια απώλεια θα ρωτήσεις... Μη ρωτάς καλύτερα...
3. Snowman - Absence: Θα τους έβαζα πολύ ψηλότερα αν δεν το διέλυαν. Κρίμα, μου γάμησαν τις ελπίδες...
2. Cold Cave - Cherish the Light Years: Είναι απίστευτο το πως μια μπάντα σημερινή καταφέρνει να σημαίνει τόσα πολλά για 'σένα... Οι λάθος επιλογές, εκτιμήσεις, αποτελέσματα. Όλα. Η κάθε μέρα.
1. Prurient - Bermuda Drain: Μια κραυγή χωρίς ελπίδα κάθαρσης. Τόσο δυνατή, τόσο ειλικρινής, τόσο αυθεντική.

25/12/11

Tom Waits - Bad As Me

Χριστούγεννα...
Ξυπνάς μόνος, βάζεις ουισκάρα, Waits, ανάβεις τσιγάρο και αράζεις στον καναπέ. Και να μη χιονίζει δεν πειράζει. Το 'χεις στήσει πολύ ωραία. Φτιάξε και καφέ. Βάλε την κούπα δίπλα από το ποτό και γέλα. Γέλα δυνατά όμως. Γέλα μέχρι να σ' ακούσει όλη η γειτονιά. Γέλα μέχρι δακρύων. Αλλά μόνο αν έχεις καταλάβει το αστείο. Αλλιώς μπορεί και να σε περάσουν για τρελό...
Κάνε δυο βόλτες πέρα δώθε. Πείσε τον εαυτό σου ότι στην παρούσα φάση δε θες ν' ακούσεις κανένα και σιχαίνεσαι τα πάντα. Τρέξε μόλις χτυπήσει το πρώτο τηλέφωνο. Μη ρωτήσεις ποιος είναι. Πες απλά "Χρόνια πολλά". Σου ανταποδίδουν την ευχή; Χαμογέλα. Πήγαινε πίσω στο ποτό. Πιες όσο έμεινε με μία γουλιά. Χαμογέλα ξανά. Σαν ηλίθιος. Ξαναγέμισε το ποτήρι. Όχι τόσο πάγο αυτή τη φορά.
Άραξε. Άνοιξε τηλεόραση. Όχι, μην ανοίγεις καλύτερα. Άνοιξε κάνα βιβλίο. Το ξέρω ότι βαριέσαι, αλλά θα χαρείς όταν σκεφτείς ότι πέρασες τη μέρα σου δημιουργικά. Διαβάζεις γιατί γράφεις, άλλωστε. Διαβάζεις για να γράφεις καλύτερα. Αυτό εννοώ. Τσιγάρο άναψες; Αν όχι, κάν'το.
Ελπίζω να μην έχεις φάει. Βάλε κάτι να παίζει. Κάτι που να ταιριάζει στη μέρα. Το "Blue Valentine". Είναι το αγαπημένο μου, το ξέρεις; Πιες κι άλλο. Κι άλλο. Και κάπνισε περισσότερο. Το σηκώνει η μέρα. Και ο δίσκος. Είναι απ' αυτούς που κάνουν κακό στην υγεία ρε. Αν δεν αντέχεις βγάλ'το. Μαλακίες. Αν δεν αντέχεις μην το βγάλεις. Άστο. Καλύτερα. Άστο να παίζει. Άστο να σε γαμάει. Πιες κι άλλο. Και κάπνισε. Και άσε τη μέρα να περάσει.   

22/12/11

Hawks and Doves - Year One

Οι Hawk and Dove είναι ένα ζεύγος πανηλίθιων υπερηρώων της DC Comics. Ο μεν είναι και καλά βίαιος, σκλερός, πολεμοχαρής κι έτσι η (πλέον, ξεκίνησε ο) δε, είναι peace, bro φάση, όλα λύνονται με το διάλογο και λοιπές μαλακίες. Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να φανταστώ η DC τους ανέστησε στην επανεκκίνηση του Universe της που συντελείται τους τελευταίους μήνες. Δεν ξέρω που τα βρίσκουν τα ναρκωτικά, αλλά θέλω γνωριμία με το dealer τους και άμεσα.
Μια ζωή μαλακίες. Από τότε που "ανέλαβε" αυτός ο Geoff Johns δεν αξίζει ν' ασχοληθείς με σουπερήρωες. Γενικά. Η Marvel άλλωστε πάντα για τον πούτσο ήταν. Εκτός του Daredevil, φυσικά. 
Είπα να τσεκάρω, μέχρι τη δεύτερη σελίδα του πρώτου τεύχους έφτασα, κι αυτό με μεγάλη δυσκολία. Νταξ, δε γούσταρα ποτέ σουπερήρωες ιδιαίτερα, εκτός απ' αυτούς της Vertigo. Doom Patrol, ρε μουνιά και ποιος γαμάει τους X-Men
Σουπερήρωες ρε... Η μέγιστη βλακεία των Αμερικανών. Το "κακό" είναι απλά κάτι που το κοπανάς μέχρι να λιποθυμήσει και καθάρισες. Απλά τα πράγματα. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τι το "διασκεδαστικό" βρίσκει ο εκάστοτε αναγνώστης σ' αυτό το χάλι. Τέλος πάντων... Όσο υπάρχει ο Animal Man μπορώ να συμμετέχω κι εγώ στο παράλογο. Για λίγο. Κι από απόσταση.
Οι Hawks and Doves τώρα, είναι άλλο πράγμα. Για την ακρίβεια, όλο το αποπάνω το είδα σαν αφορμή να κράξω, σε κείμενο για μπάντα που δε χωράνε αρνητικά σχόλια. Και για να βάλω πολύχρωμες εικονίτσες κακοντυμένων λογοτεχνικών (χα!) δημιουργιών.
Ναι...
Οι Hawks and Doves, λοιπόν, είναι σόλο πρότζεκτ του τραγουδιστή των ανυπέρβλητων Planes Mistaken for Stars, του οποίου η φωνή, όσο έπαιζε με τη μπάντα καλυπτόταν κάτω από τόνους feedback. Μεγάλο λάθος, όπως αποδεικνύει το πόνημά του.
Συνεχίζει να παράγει με τρομερά αποτελέσματα το avant-grunge-core αίσχος (με την καλή έννοια) που παρήγαγαν οι Planes, αλλά σε πιο βαθιά κατάσταση, πιο σκοτεινή. Πιο προσωπική. Οι περιορισμένες εκτελεστικές του δυνατότητές τον... εχμμμ... περιορίζουν, βέβαια, ίσως αν τα έγραφε με κάνα κιθαρίστα της προκοπής αυτά τα κομμάτια θα έλαμπαν. Όχι ότι τώρα η σαπίλα τους δε συγκινεί. Κάθε άλλο. Είναι άμεσο όλο αυτό. Είναι πράγματα που έπρεπε να βγουν.
Δεν ξέρω ρε, όταν μεγαλώνουν οι πανκς είναι σα λυσσασμένα σκυλιά τις περισσότερες φορές, δεν ξέρω αν φταίει η επανάστα που τους πουλάει, η ελευθεριακή πλάνη, ό,τι κυκλοφορούν μετά είναι εκατοντάδες φορές ουσιαστικότερο απ' όσα είχαν δώσει μέχρι τότε. Στάζει δηλητήριο ρε. 
Αυτό το "wish you were her(e)" αν το είχε γράψει κανένας από τους μαλακογκραντζάδες που ξέρετε και λατρεύετε θα χύνατε από τα μάτια τώρα, αλλά όχι, αυτοί το πούλησαν το πανκ. Κι αυτό με τη σειρά του τους ξέρασε, και τους άφησε να βγάζουν "ukulele songs"... Για να γελάμε εμείς οι έξυπνοι.

19/12/11

KMFDM - WTF?!

Γνωριζόμαστε πόσο καιρό τώρα; Δυόμιση χρόνια; Κάπου εκεί δεν είναι; Κοίτα, είναι κάτι που δε σου 'χω πει. Το μεγάλο μου μυστικό. Δεν μπορώ να σκεφτώ πιο κατάλληλη στιγμή. Άσε με να το πω, σε παρακαλώ. Με βαραίνει χρόνια τώρα.
Γουστάρω Industrial. Τρελά. Έλα, έπρεπε να το 'χεις καταλάβει. Άρθρο όλο κλάψα για Foetus, περιμένω πως και πως το καινούριο των Ministry, εκθειάζω μέχρι αηδίας το φετινό των Prurient; Σοβαρά τώρα, δεν είχες πάρει γραμμή τίποτα; Μα τίποτα; Καλά ρε, δεν το διαβάζεις το μπλογκ; Όχι, δεν - αλλάζω - θέμα - τώρα. Ρε συ, άνθρωπος είμαι, έχω αδυναμίες... Λυπάμαι, το ξέρω ότι έπρεπε να στο είχα πει νωρίτερα.
Τα '90s φταίνε ρε. Μα είναι δυνατόν; Σκάνε οι βρωμο-μαλλιάδες, οι ιδρωμένοι, οι άθλιοι, ο κόσμος παραληρεί μέχρι τη στιγμή που η μουσική βιομηχανία αποφασίζει ν' ασχοληθεί με τους φλώρους... Και βρίσκει αυτό το μαυροντυμένο με τα δερμάτινα και τις τζίβες, πετάει ένα "Mr Self-Destruct" και αυτό ήταν. Ναι και τον άλλον. Τον καραγκιοζάκο με το make-up και τους καθετήρες ούτε να τον σκέφτομαι δεν θέλω. Τον γελοίο. Μπα, δεν ασχολήθηκα και πολύ, εκείνα τα χρόνια ήμουν απασχολημένος με το να αποχαιρετάω την παρθενιά μου. 
Αλλά περνάνε στο σύστημα αυτά. Σαν ιός. Και σου μένουν. Το τελευταίο των KMFDM; Έλειπες όταν το κατέβασα. Δε θα το αγόραζα κιόλας ρε συ, μη φτάνουμε στα άκρα. Δεν περίμενα να το ανακαλύψεις. Άκου λίγο όμως, ωραίο δεν είναι; Όχι; Καλά. Εντάξει, δεν ήταν ανάγκη να δεις φωτογραφίες τους, είναι ψιλοχάλια το ξέρω. Μα ποτέ δε μου άρεσε το πως ντύνονται αυτοί, με τα beats και τις κιθάρες κολλάω.  Ταχύτητα φάση. Action Rock. Όλα αυτά και η Lucia. Γαμώ τους συνδυασμούς σου λέω. 
Γάματα, με τον τίτλο κι εγώ γέλασα. Γερο-industrialάδες που ανακαλύπτουν το sexting. Άστο, δε λέω τίποτα, θα χρησιμοποιηθεί εναντίον μου...
Έλα ρε. Ξεκόλλα ρε. Δεν είναι τόσο αίσχος ρε. Άκου το "Take it like a Man". Κοίτα, αν το ανεχτείς λίγο ακόμα θα σταματήσω ν' ακούω twee. Είδες τι καλός που είμαι; Φιλάκι; Κι άλλο; Κάτσε μισό να πατήσω το play
Καλά ντε, το αλλάζω. 

14/12/11

...

Καινούριο section πριν την εκπνοή της χρονιάς. Γιατί; Γιατί έτσι. Για καλή αρχή. Γιατί δεν έχω φράγκα (προς το παρόν) να τυπώσω φανζίν. Γιατί δε θα αντέξω άλλη χρονιά να ψάχνω κάτι καλό ή κάτι κακό να ακούσω, να μην τα βρίσκω, και να πιάνω τελικά τον εαυτό μου να ασχολείται με άλλες μορφές τέχνης, που, μεταξύ μας, παρουσιάζουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από οποιαδήποτε indie μπάντα σήμερα. Όχι punk. Indie
Ή απλά θέλω κάτι να απελευθερώνω περισσότερα από τα ευαίσθητα προσωπικά μου δεδομένα. Γιατί παίζει και να μην είμαι τίποτα παραπάνω από μια ατάλαντη, σιχαμένη attention whore. Στ' αρχίδια μου.
Και μια που μιλάμε για την αλήθεια ο αγαπητός κύριος Indie Sessions on the Radio (sic) έγραψε χτες ένα απίστευτα αληθινό κείμενο που μ' έκανε να αισθανθώ αμήχανα, ίσως γιατί είχα καιρό να διαβάσω στο ίντερνετ κάτι τόσο ουσιαστικό. Από τότε συγκεκριμένα που η Bruise δημοσίευσε αυτό. Κάτι τέτοια σου υπενθυμίζουν ότι το blogging δεν έχει ψοφήσει ακόμα όσο και να αναπαράγεται η εν λόγω δήλωση σε εκατοντάδες μαλακοtweets και αλλαγές στην κατάσταση στα οποιαδήποτε Facebook.
Πίσω στα δικά μου όμως.
Ίσως να έχω κουραστεί να γράφω συνεχώς για το "καινούριο". Τι ίσως, σίγουρα. Κι αφού αναφέρθηκε το "καινούριο", έκανα μια σελίδα στο DeviantArt (λινκ είναι, πάτα το) για να πείσω τους πάντες ότι εκτός από ατάλαντος συγγραφέας, είμαι ένας εξίσου ατάλαντος ζωγράφος. Πέρα από μαλακίες, τα αγαπώ αυτά τα έργα, γάμησέ τα, το ξέρω ότι δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, αλλά είναι από τα λίγα πράγματα που έχω κάνει με τα χεράκια μου για τα οποία είμαι περήφανος. Και η μπάντα, φυσικά, αλλά δε μ' αφήνουν οι υπόλοιποι να μιλήσω γι' αυτή εδώ. Ποιος ξέρει, μπορεί και να τους πείσω.
Επίσης, μετά κόπων και βασάνων, αφού δεν παίζει τεχνικός στο μπλογκ πλέον, κατάφερα να εγκαταστήσω ξανά το google analytics, και στα keywords που οδηγούν σ' αυτό εδώ το αίσχος, κάποιος/α με βρήκε γράφοντας "Διάσημοι κριτικοί τέχνης του 21ου αιώνα". Ευχαριστώ πολύ, ρε γκουγκλ, με τιμάς δεν ξέρεις πόσο.
Τώρα, τι θα παίζει με το section. Θα είναι σαν εξέλιξη του προηγούμενου "Γκόνζο", ξέρω 'γω. Με τη δημιουργία του θα περάσουν σε αχρηστία κάμποσες παλιότερες "κατηγοριοποιήσεις" γιατί πολύ απλά βαριέμαι να σκέφτομαι. Σαν κριτικός κι έτσι. Θα βάζω και φωτογραφίες. Και δικές μου, ναι, γιατί είμαι ωραίο παιδί. Και ό,τι μου καυλώσει. Όχι παλιατζούρες, τώρα φάση. Και ηχητικά δείγματα. Και τέτοιες μαλακίες. Και ό,τι στο διάολο μου έρθει εκείνη την ώρα. Ναι, γάμησέ τα. Ημερολόγιο κάπως. Ή μπορεί και όχι. Ή δεν ξέρω. Μια αλλαγή ρε πούστη, κάτι. 
Αυτό χρειάζομαι. 
Αυτό θα υποστείτε. 
Αυτά.
Λίγες αναφορές μνημειωδών έργων έχουν μείνει και το καθιερωμένο τοπ της χρονιάς και μπαίνουμε στο καινούριο. Άντε, γιατί το σιχάθηκα το φετεινό με τα σκατά του και τα όλα του. Τουλάχιστον το 2012 θα είναι μικρότερο. Μόλις 357 μερούλες και μετά μπουμ.

12/12/11

Lisabö - Animalia Lotsatuen Putzua

Μαλάκα, δεν έχω λόγια...
Όχι σοβαρά, δε βγαίνει λέξη...
Αυτό το έργο έχει διαστάσεις. Βάθος. Μέγεθος. 
Συγκλονιστικό ρε.
Ξέρεις, έχεις ετοιμάσει τις λίστες σου, έχουν μείνει κανά δυο άρθρα που δουλεύεις ακόμα για να κλείσεις το σιχαμένο φέτος και σκάει αυτό. Ή μάλλον στο σπρώχνει αυτός. Και σου γαμάει το γκραν φινάλε. Σχεδόν δεν ήθελα να το ακούσω, γιατί ήξερα ότι θα μου τα γαμούσε όλα, τους υπολογισμούς μου... Τις αναμνήσεις μου από τη χρονιά... Ήρθε απροσδόκητα όμως, βρήκε τη θεσούλα του στο κεφάλι μου, κάθισε και τώρα δεν το κουνάει... Ας είναι...
Μαλακία θα είναι το κείμενο, το ξέρω από τώρα, αλλά δε θέλω να το "περιποιηθώ" ιδιαίτερα, το θέλω αυθόρμητο, στην πρώτη, δεύτερη, βαριά τρίτη ακρόαση του δίσκου... Ό,τι βγει ρε.
Από τα ηχεία πάντως βγαίνει το ουσιαστικότερο Post Hardcore που ξέρασε η πουτάνα η Ευρώπη ποτέ. Οι κιθάρες, ρε μαλάκα. Sonic Youth με τη μία. Τι λένε οι στίχοι δεν έχω ιδέα, αλλά λέγεται με τόσο πάθος που δεν μπορεί παρά να είναι σημαντικό.  Θα πρέπει να το αγοράσω φαντάζομαι... (Θα το κάνω το Φεβρουάριο, έχει βιβλιαράκι με όλα μεταφρασμένα κι έτσι ) Ιδιαίτερος ήχος ρε. Γάματα όμως...
Δεν ξέρω, μου τα 'χει γαμήσει όλα, πολύ σπαρακτικό ρε πούστη... Πολύ ισχυρό. Πολύ ρε. Αφού δε γίνεται ρε. Αφού δε βγαίνουν οι λέξεις ρε...  

10/12/11

Big Sexy Noise - Trust The Witch

Το λατρεύω το κάπνισμα. Πραγματικά, θεωρώ ότι είναι η μεγαλύτερη απόλαυση που έχει εφευρεθεί ποτέ. Καλύτερο κι απ' το γαμήσι. Η απόλυτη δόση ευφορίας στην πιο γαμημένη στιγμή. Κηδείες, μαλακίες, γάμος της πρώην που γουστάρεις ακόμα, απόλυση, άγχος, εξεταστικές, όλα, βγαίνεις έξω, ανάβεις τσιγάρο και για ένα λεπτό περίπου, όλα είναι εντάξει. Όλα θα πάνε καλά. Δε θα το άλλαζα με τίποτα. Αυτή τη στιγμή... Το "τσαφ" του αναπτήρα, το άγγιγμα της φλόγας στην άκρη, το χαρτί που καίγεται, εισπνοή, εκπνοή... Εντάξει. Όλα - είναι - εντάξει.
Δεν παίζει να το κόψω ποτέ. Ποτέ όμως. Βλέπω όλους αυτούς τους πεφωτισμένους, υγιείς που το ξεφορτώθηκαν, πόσο τέλεια αισθάνονται αλήθεια; Που τρέχουν, ανεβαίνουν σκάλες με μία ανάσα, δεν κουράζονται... Σιγά το κατόρθωμα. Γουστάρω τρελά να μην έχω ανάσα όταν ανεβαίνω δυο σκαλιά και όταν το κάνω, ν' ανάβω κι ένα τσιγάρο για ανταμοιβή. 
Κάτι έλεγα για το δίσκο... Όχι; Τι έλεγα τότε; Α ναι, για το κάπνισμα. Γαμάει το κάπνισμα. Απαράμιλλο στυλ κι έτσι. Δες το στο σινεμά. Στο "Wild At Heart"... Θα ήταν τίποτα αυτή η ταινία χωρίς τσιγάρα; Αρχίδια θα ήταν. Η διαβόητη σκηνή της Sharon Stone στο "Basic Instinct", όλο το "Coffee and Cigarettes" του Jarmusch. Η καριέρα του Tom Waits γενικά. Που κολλάει ο Waits; Κολλάει, άει γαμήσου. 
Ρε, τίποτα δε θα ήταν το ίδιο...
Σε φάση αισθάνομαι έτοιμος να διαφθείρω κόσμο τώρα... Νομίζω ότι κάνω το σωστό. Ότι πρέπει να ειπωθεί η αλήθεια. Η "άλλη πλευρά". Ναι...
Μ' αρέσουν οι δίσκοι της Lydia. Όλοι. Έχουν αυτό που με κάνει να θέλω ν' ανάψω τσιγάρο, να κατεβάσω την πίκρα του καπνού στα σακατεμένα πνευμόνια μου, όλη τη μαυρίλα, όλη την αηδία, να ζωγραφίζω με μελάνια και ακρυλικά σε κακοδιατηρημένους καμβάδες, να ρίχνω ποτήρια και τασάκια κάτω, γιατί είμαι αδέξιος όταν έχω οίστρο, να ρίχνω μια ματιά στο χάλι στο πάτωμα και να συνεχίζω... Όσο παίζει η μουσική... Όσο ακούω τη φωνή της... 
Τσιγάρο. 
Τώρα.

7/12/11

Of The Wand And The Moon - The Lone Descent

Έχω ένα θέμα με τους Death In June. Η μουσική τους μου αρέσει υπερβολικά, έχω πιάσει τον εαυτό μου να συγκινείται από στίχους τους, αλλά ξέρεις... Έχουν αυτή τη ναζιστομαλακία. Δε λέω ότι είναι φασίστες ή κάτι τέτοιο, δεν έχω ιδέα τι σκατά έχει ο Douglas P. στο κεφάλι του, έδιωξε το Wakeford άλλωστε επειδή ήταν μέλος του γαμημένου British National Front, λατρεύω και Sol Invictus σε περίπτωση που αναρωτιέστε.
Είναι το κόλλημά του με τις ναζιστικές αναφορές στο "οπτικό" κομμάτι της τέχνης τους που με απωθεί. Τι να κάνω δηλαδή, καυλώνω με αλφάδια όχι με σβάστικες. Και κάπως έτσι κρατάω τις αποστάσεις μου απ' αυτή την παλιοπαρέα. 
Στην οποία η τυπάρα με την κάτασπρη καράφλα και την κατακόκκινη τερατογενιάδα ανήκει... Ω ναι. Ποια τυπάρα; Μα το άτομο πίσω από τους Of The Wand And The Moon, το φετεινό αριστούργημα των οποίων στοίχειωσε τα χειμωνιάτικα βράδια μου. Και διαβάζω κάτι για German Paganism στους στίχους του, γάμησέ τα, γεμίζω διλήμματα. Από το τίποτα; Ίσως...
Ίσως και όχι. Μεγάλωσα με το punk, βλέπεις, κι έχω μάθει να ξερνάω με φασίστες και σκατά, τι να κάνω δηλαδή. Και κάπως νιώθω ρε παιδί μου όταν με πιάνω να κολλάω με τις μουσικές από τύπους αμφιβόλων πολιτικών πεποιθήσεων... Ή όχι αμφιβόλων. Των λάθος πολιτικών πεποιθήσεων.   
Παραθέτω, λοιπόν, το ερώτημα της ημέρας:
Θα άκουγες ένα δίσκο, παρότι δε συμφωνείς με τις πολιτικές, κοινωνικές, σεξουαλικές, οτιδήποτε  θέσεις του/των καλλιτέχνη/ων;
Παρακαλώ τη συμμετοχή όλων, γιατί με βασανίζει χρόνια τώρα...
Αναφέρω μερικά παραδείγματα για να βοηθήσω το διάλογο:
1. Θα γούσταρες το "Straight Edge" των Minor Threat ενώ πίνεις τον κώλο σου, καπνίζεις τούρκικα καπνά, ρουφάς ντραγκς χωρίς να υπάρχει αύριο;
2. Όταν ουρλιάζει ο Gira "Kill the child" τραγουδάς μαζί του, ή θεωρείς ότι επαινεί την παιδοκτονία;
3. Θα τσέκαρες μια μπάντα που ντύνεται με σβάστικες όπως ακόμα και αυτοί οι Sex Pistols;
4. Πώς σου φαίνονται τα σεξιστικά αίσχη των 2 Live Crew;
5. Black Metal: ένα μάτσο κακομακιγιαρισμένοι ατάλαντοι που καυλώνουν όταν (τραγουδάνε ότι) πίνουν αίμα παρθένας με σιλικόνη, τρέφονται με ζωντανά περιστέρια και η μοναδική σοβαρή σχέση που είχαν ποτέ και προχώρησε πέρα από το πλατωνικό ήταν με το πόνυ της αδερφής τους. Το πλαστικό. Αλλά και πάλι δεν είναι τόσο χάλια όσο το Epic Metal... Μαλάκα, ξέχασα την ερώτηση... 
6. Θα άκουγες ένα δίσκο που τιτλοφορείται "Meat is Murder" τη στιγμή που θεωρείς ότι δεν υπάρχει ζωή χωρίς γαρδουμπάκια;
7. Γνωρίζεις ότι κάποιος Anthony είναι gay και μάλιστα θέλει ν' αλλάξει φύλο. Θα τον τσέκαρες ή είσαι ένα ομοφοβικό αρχίδι που πρέπει να σταματήσει να διαβάζει αυτό το μπλογκ, μαλακοκαύλη, ξερατό, γαμημένο σκατό, ντροπή του ανθρώπινου είδους
8. Έχουν καμία βάση αυτά τα ηθικά διλήμματα ή στην τέχνη δε χωράνε φαρισαϊσμοί; 
9. Το διάβασες το άρθρο ή ακόμα κοιτάς τη φωτογραφία;

Για πες...

4/12/11

Omon Ra II - Omma Cobba

Ποιοι Dirty Beaches; Σοβαρά τώρα. Είχα γράψει κάποτε σχετικά καλά πράματα για το δισκάκι τους, θυμάμαι, αλλά ξεφούσκωσε η φάση τους. Ήρθαν κιόλας ε; Τι λες τώρα, σοβαρά; Στ' αρχίδια μου. Με κούρασαν τελικά. Γενικά έχω βαρεθεί δίσκους με totally badass παραγωγή και μηδαμινές συνθέσεις. Πειράζει; Δε νομίζω...
Ποιοι άλλοι ήρθαν να δεις; Α ναι, ήρθε και η '90s κλαψομούνα η EMA. Ειλικρινά απορώ γιατί η δικιά της μπούρδα έκανε αίσθηση. Τόσο πολύ σας έλειψε η PJ Harvey ώστε να εκθειάσετε τη βλαχο-εκδοχή της από τη Ντακότα; Μα Ντακότα, ρε μαλάκα; Τι βόρεια, τι νότια. Αρχίδια. Κλάψα και δυσωδία. Ανάπηρες κιθάρες, μαλακισμένη ερμηνεία, αμερικανοβλαχιά και γαμημένο 1997 έχεις φύγει πριν από δεκατέσσερα χρόνια στην τελική, τι σκατά θες από τη ζωή μου πια; Έγραψα ποίηση. Ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος. Ο κόσμος μου ανήκει. 
... και ο John Maus. Άαααααλλο χάλι από 'κει. Για γέλια μου φαινόταν οι Devo πάντα, άσχετα αν τους γούσταρε ο Cobain, ούτε οι ίδιοι έπαιρναν τους εαυτούς τους στα σοβαρά. Κι όμως, ένας ατάλαντος φετινής εσοδείας κατάφερε να κάνει αίσθηση κοπιάροντάς τους μέχρι αηδίας. Πως είπατε; Και σ' αυτόν πήγατε; Μωρέ μπράαααβο... Μόνο εμένα έχει γονατίσει η κρίση; Τι σκατά πια...
Κοίτα, νταξ, γούσταρα που ήρθαν κάποια ονόματα του "τώρα", και χίλια ζήτω στα παιδιά που τους κουβάλησαν, υπάρχει η έντονη φήμη ότι και καλά επηρεάζω κόζμο μ' αυτά που γράφω, γι' αυτό δεν άνοιξα το στοματάκι μου πριν έρθουν, ήθελα να βγουν τα έξοδα απ' αυτά τα live. Just in case, ξέρεις τώρα... Ελπίζω να πήγαν καλά, ειλικρινά. Μπας και κουβαλήσουν και τίποτα Prurient κι αλλάξουμε αυτιά που να πάρει ο διάολος (την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές μαθαίνω ότι θα φέρουν The Men. Κοντεύει να εκραγεί ο εγκέφαλός μου). 
Α ναι, καλοί είναι αυτοί οι Omon Ra II δε θα κάνω και τη στρινγκάρα μου σφεντόνα, νταξ... Μην τους φέρετε, δε χρειάζεται... Σοβαρά μη. Δε θέλω.

1/12/11

HTRK - Work (Work, Work)

Η Αυστραλία δεν απογοητεύει ποτέ. Κάποτε φανταζόμουν το μέλλον μου εκεί, ποτέ δεν είναι αργά, βέβαια. Ούτε για όνειρα ούτε για τίποτα. Τι μου λείπει; Μια καλή γνωριμία, να μου βρει μια καλή δουλειά, μαλακίες, μια οποιαδήποτε δουλειά κι έφυγα. Και απλά πάω, πήζω όλη μέρα, αλλά ξοδεύω τις νύχτες μου ανακαλύπτοντας τέτοιες μπάντες. Παράδεισος.
Εδώ και καιρό σκέφτομαι να ξεκινήσω ένα φανζίν μόνος μου, που θα γράφω μόνο για 'μένα, θα έχει μόνο δικές μου φωτογραφίες, σχέδια, τέτοια πράγματα. Και κείμενα προφανώς. Το blogging άλλωστε έχει πεθάνει, ώρα να μετακινηθούμε προς κάτι ακόμα πιο πεθαμένο. Ο σκοπός είναι να βρεθεί παρηγοριά στη ματαιοδοξία. Θα τυπώσω δέκα αντίτυπα, θα τ' αφήσω στο OMMU και γεια σας.  
Αν το έκανα τέλος πάντων και έπρεπε να γράψω για ένα δίσκο, θα ήταν αυτός εδώ. Εντάξει, μπορεί και των Prurient. Δύο δίσκοι δεν είναι πολλοί. Ένα έντυπο άλλωστε που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να έχει γραφτεί με μουσική να παίζει από πίσω, σωστά; 
Οι HTRK θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι ο ήχος του 2011. Ή μάλλον ο ήχος που θα επέλεγα εγώ να ντύσει αυτό το γαμωέτος. Με τις εκατοντάδες απογοητεύσεις του, με το άγχος, την ανασφάλεια, τις λίγες στιγμές που κατάφερες να κλείσεις την πραγματικότητα εκτός και να ζήσεις. Για λίγο. Για πάρα πολύ λίγο. Χωρίς να σκέφτεσαι. Να είσαι εκεί στη στιγμή. Σ' αυτό που συμβαίνει. Και να μπορείς ν' απλώσεις το χέρι σου και να το αγγίξεις. Το τώρα. 
Αλλά δε λειτουργεί έτσι ο χρόνος.
Βάλε μέσα και τη γαμημένη μοναξιά των μεγάλων αποφάσεων κι έχεις στα χέρια σου σατανικό cocktail.
Δεν κολλάει πουθενά η παραπάνω πρόταση ε; Νομίζεις...
Η αυτόματη γραφή παρασύρει, μη με παρεξηγείς... Γίνομαι γαμημένη drama queen άμα μ' αφήσεις, όπως όλοι. Όπως όλοι, έτσι κι εμείς. Αυτό λέω στον εαυτό μου το τελευταίο τρίμηνο. 
Έχω σταματήσει να βάζω τα αυστηρά "προσωπικά" κείμενα στο μπλογκ. Γιατί σχεδιάζω αυτό το έντυπο. Και τα "αστεία" τα 'χω κόψει, αλλά δεν ετοιμάζω κάτι γι' αυτά. Απλά δε μου βγαίνουν πλέον. Δε θέλω να γελάω. Κανένας δε θέλω να γελάει.
Έχω γράψει κάμποσες σελίδες για το "πείραμα" - έτσι το λέω - και, όπως ό,τι καλό έχω κάνει, δε μου αρέσει καθόλου. Αλλά είναι ειλικρινές και σκληρό. Και όσο το "βλέπω" σε χαρτί είναι και όμορφο. Δε θα 'θελα να γράψω βιβλίο, αλλά ένα φανζίν, ασπρόμαυρο, γεμάτο φωτογραφίες μου, εγώ, εγώ, εγώ, σε χαρτί που μυρίζει κάπως χάρτινα... Ναι... Θα ήταν ωραίο, πιστεύω. 
Είναι τα όνειρα που έχω. Αυτό και να πάω Αυστραλία να ζήσω... Κάποια στιγμή. Δεν ξέρεις...

28/11/11

Various Artists - New York Rules

Βασικά έχει The Men μέσα... Γι' αυτό και μόνο αξίζει τον κόπο. Επίσης έχει τερατωδώς γαμάτο artwork. Κασέτες ρε... Φετίχ της πούτσας. Το προσπερνάω, γιατί δεν έχει και πολύ σημασία. 
Κοίτα, No New York δεν είναι, σίγουρα όμως είναι η μοναδική συλλογή με διάφορους καλλιτέχνες που έχει νόημα ν' ακούσεις φέτος. Τόσο απλά. Γαμάει. Αυτό το PUNK! που γράφει πάνω δεξιά; Με το θαυμαστικό; Το εννοεί 100%. Γάμησέ τα ρε. Αλήθεια λέω. 
Χύμα κιθάρες στα μούτρα, εκτροχιασμός, μανία, έκφραση, τέχνη, τέχνη, τέχνη. Δεν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα. Και πάντα η φάση "κλεφτές ματιές στην ψυχεδέλεια των 13th Floor Elevators" οι οποίοι ήταν πανκοδέστεροι των οποιονδήποτε Sex Pistols που ακολούθησαν. Όχι απ' όλους, άλλοι κοιτάνε αλλού. Αλλά ξέρεις, όταν πέφτεις πάνω του... Συμβαίνει.
Ειλικρινά δεν μπορώ να ξεχωρίσω καμία μπάντα. Όλες μου κάνουν "κάτι". Μαλάκα, πολύ σπάνιο αυτό. Ρε συ, ντάξει, ΠΑΝΚ είναι, τι θες; Υπερανάλυση; Κι έτσι; Ιστοριούλα; Μαλακίες... Δεν παίζουν κανούρια εδάφη, δεν ανοίγονται νέοι δρόμοι, είναι κάτι γνώριμο, χιλιοπαιγμένο, γαμάτα όμως... Σου φτάνει; Σου φτάνει, ξεκόλλα... 
Και για να μην παιδεύεστε το βρίσκετε εδώ. Έχει και τρελό κομμάτι ιστορίας μαζί. Αυτό που αναφέρω και παραπάνω. Δύο σε ένα. Ευκαιρία.

23/11/11

Prince Rama - Trust Now

Αν έπρεπε να χτυπήσω ένα tattoo οπωσδήποτε αυτό θα ήταν ή τα Bars των Black Flag ή ο Ganesha. Ο Μεταφορέας των Εμποδίων (the Remover of Obstacles αγγλιστί, το Google Translate δεν μπορεί να κάνει καλύτερη δουλειά, ακούω προτάσεις). Γάματα χρήσιμος. 
Θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι εδώ. Σιχαίνομαι όσο δεν πάει κάθε μορφή θρησκείας, κάθε υπόνοια ότι μας διοικεί και ορίζει τις μοίρες μας ένα ανώτερο ον, τα πάντα. Αλλά αυτός ο τύπος με το κεφάλι ελέφαντα κάτι μου κάνει. Δεν ξέρω... Είναι και deva της παιδείας, της σοφίας, αρετές που ομολογουμένως δε διαθέτω στο οπλοστάσιό μου, ίσως επειδή ελπίζω να τις αποκτήσω κάποτε...
Είναι και λίγο περίεργο νομίζω. Δεν είναι κάνα προσωπικό κόλλημα θρησκευτικής φύσεως ή οτιδήποτε αυτό που έχω με το Ganesha, είναι σε φάση: "Μου αρέσει η Sherilyn Fenn στο Twin Peaks, μου αρέσει να την κοιτάω, αν είχε κέρινο ομοίωμα και βρισκόμουν μπροστά του κάτι αλλόκοτο μα παράλληλα τόσο φυσιολογικό θα συνέβαινε μες στο βρακί μου, αν την πετύχαινα λάιβ δε (τότε, όχι τώρα) θα μου κόβονταν τα πόδια" και αυτό είναι όλο. Τα μαυρόασπρα παπούτσια φταίνε λογικά. Όχι για την τυπάρα, για τη Sherilyn. Ο Ganesha δε φοράει παπούτσια. Ενάντια κι έτσι...
Πάμε πάλι...
Έχω διαβάσει διάφορα (όχι αρκετά) για τον τύπο, ωραίος είναι σε όλα του, μου 'χουν κάνει δώρο κι ένα αγαλματίδιο απ' την Ινδία. Θα 'θελα να πάω κάποτε, αλλά δεν το πολυέχω με τα εμβόλια. Να δω και καλά. Να δω τι παίζει. Και καλά. Εναλλακτικές κουλτούρες και τα συναφή. Ξέρεις τώρα μωρέ...
Δεν την έχω ψάξει και τρελά με θρησκείες και μαλακίες, αλλά μου φαίνονται πολύ μοβόροι και πολεμοχαρείς όλοι οι υπόλοιποι οι π. Χ., για μ. Χ. ούτε λόγος, δε θέλω ν' αρχίσω γιατί δε θα σταματήσει σε αφορισμό η φάση, για εξορκισμό με βλέπω...
Τον επικαλούνται συχνά οι Prince Rama στο τελευταίο, επίσης συγκλονιστικό τους έργο. Είμαι απόλυτα κολλημένος μ' αυτή τη μπάντα. Είναι αυτό το διαστρεβλωμένο ethnic πράμα που παίζουν, που ακούγεται τελείως άρρωστο, εξωτικό, ελκυστικό... Και το πιστεύουν κιόλας. Αυτό που το βάζεις; 

18/11/11

Jane's Addiction - The Great Escape Artist

Καλά δε λες κι ότι έσκασε από το πουθενά... Δεν μπορείς να πεις, επίσης, ότι το περίμενες κιόλας. Σίγουρα όμως μπορείς να παραδεχθείς ότι δεν το επιθυμούσες. Σε καταλαβαίνω, ούτε κι εγώ.
Κοίτα, στα '90s τους γούσταρα τρελά. Έσκαγε από παντού η "ροκιά", μαλλιαδούρες, Gibson Les Paul, οι Jane's μέσα σ' αυτό έδειχναν πραγματικά "εναλλακτικοί". Τώρα δεν ξέρω. Δεν είναι "ροκ" το σήμερα. Ζούμε σε μια εποχή ακραίων αντιθέσεων νομίζω. Και κάπου δε μου κάθονται. Είχα αναπτύξει τις σκέψεις μου για τη φάση τους και παλιότερα, αλλά και πάλι... Ίσως αυτό το κείμενο να ξορκίσει το "κακό" μια για πάντα. Το χωρίζω, λοιπόν, σε δύο μέρη:

1. Προ της ακρόασης του "The Great Escape Artist"
Τα "Nothing's Shocking" και "Ritual De Lo Habitual" είναι γάματα σημαντικοί δίσκοι. Όχι για 'μένα, γενικά. Ιδιαίτεροι, πρωτοποριακοί, διακόσιες χιλιάδες χρόνια μπροστά από την εποχή τους. Ρε, τους άκουγα μικρότερος και σε φάση ήθελα να γίνω ο Navarro. Μακράν ο ευρηματικότερος κιθαρίστας του φερόμενου ως Hard Rock τότε. Κι ο Perry Farrel... Τόσο ιδιαίτερος, τόσο λαμπερός... Από τους ανθρώπους που θα μπορούσαν με ευκολία να σε πείσουν ότι μπορούν να πετάξουν...
Τους ανακάλυψα αφού το διέλυσαν, φυσικά. 
Θυμάμαι ένα άρθρο σε κάποια βρετανοφυλλάδα απ' αυτές που καταβρόχθιζα για πλάκα, να 'ταν η NME, η Melody Maker, το Q, το Select, το Alternative Press (αυτό είναι αμερικανιά, αλλά ξέρεις...),  γάματα, χέστο, έγραφε για τα projects στα οποία απορροφήθηκε ο καθένας μετά τη διάλυση. Οι Porno For Pyros για παράδειγμα μου φάνηκαν "εξέλιξη" του πράγματος, κάτι πειραματικό και, τηρουμένων των αναλογιών, όμορφο, ακόμα και η παρουσία του κιθαρισταρά στους Red Hot Chili Peppers... Ήταν μια φυσική συνέχεια όλου αυτού. Ένα επόμενο βήμα. Τους Polar Bear του Avery που εκθείαζε, ομολογώ ότι δεν τους τσέκαρα ποτέ. Δεν είναι αργά. Θα το κάνω. Αλλά όχι σήμερα.
Τι θέλω να πω... Το άρθρο σου έδινε την αίσθηση ότι τίποτα δεν είχε αφεθεί στην τύχη του, ανήσυχοι μουσικοί εξακολουθούσαν να δημιουργούν ανήσυχη μουσική.

2. Κατόπιν ακροάσεως του "The Great Escape Artist"
Και φτάνουμε στο θέμα μας...
Το δίσκο κακό δεν τον λες. Βασικά, από τους συγκεκριμένους ανθρώπους έχω πεισθεί ότι δεν μπορεί να βγει κάτι άσχημο. Με τη στενή έννοια του όρου, όμως. Σίγουρα είναι εκτός του "σήμερα", δεν ξέρω καν αν χρειάζεται κανείς κάτι τέτοιο στην παρούσα φάση, στη Wavves εποχή που διανύουμε κάτι δουλεμένο, καλοηχογραφημένο δεν κολλάει... Ακούγεται ξένο. Ούτε εγώ μπορώ να το δεχτώ, έτσι; Οι σημερινές μπάντες σκότωσαν τη virtuosité, το μουσικό με παιδεία, τη μπάντα που κάνει πρόβες, τη σύνθεση την ίδια, τον κόπο, τη δουλειά. Θεωρήθηκε μαλακωδώς ότι δύο συγχορδίες, ένα fuzz κι ένα delay pedal είναι ό,τι χρειάζεσαι για να φτιάξεις το επόμενο αριστούργημα που θα καυλώσει την ψυχή και τ' αυτιά ενός μουσικοκριτικού του μεγέθους μου.
Λάθος; Όχι απαραίτητα. Είμαστε άλλωστε όλοι εκπρόσωποι της εποχής μας. Απλά τυγχάνει η εποχή μας να έχει σκοτώσει το μουσικό. Ή αυτόν που θεωρείται "μουσικός" αυστηρά, για κάτι πιο ευρύ. Θα το εξηγήσω με μία παραβολή. Γιατί δεν έχω τονώσει το μεσσιανικό προφίλ μου τελευταία. Λοιπόν: Πες ότι ετοιμάζεσαι για πανελλαδικές. Στα μαθηματικά όμως είσαι τελείως για τον πούτσο. Χρειάζεσαι βοήθεια επειγόντως. Χρειάζεσαι τον καλύτερο καθηγητή που υπάρχει, τον άνθρωπο που θα σου διδάξει μέσα σε λίγες μέρες όσα δεν κατάφερες να μάθεις σε μήνες, κάποιον που θα σου δώσει γνώση,  θα σε βοηθήσει να σταματήσεις να φοβάσαι τα ολοκληρώματα, θα σε κάνει να καταλάβεις, κι ακόμα κι αν αποτύχεις, θα βγεις από την εμπειρία πιο πλήρης... Εσύ όμως είσαι ατομάρα και το σύστημα της παραπαιδείας σε αηδιάζει. Ζητάς, λοιπόν, βοήθεια από τον αδερφό σου. Που πάει Γυμνάσιο.
Έγινα κατανοητός;
Δεν είναι όμως όλα σκατά. Η εποχή μας επίσης, κατάφερε να σκοτώσει και το ροκ σταρ. Τον αυτοκαταστροφικό νάρκισσο με τη σιλικονάτη γκόμενα που κολυμπούσε στα βουνά με την κοκαΐνη. Το είχαμε ξανακάνει με το punk και το hardcore. Τώρα το καταφέραμε με την αδιαφορία. Καλά είναι. Μας έμεινε ο αθληταράς και η ποπ τσιχλόφουσκα ηλίθια. Οι μέρες της ευημερίας σας είναι μετρημένες...   

14/11/11

We Were Promised Jetpacks - In the Pit of the Stomach

Αυτός ο δίσκος είναι σαν τους παλιούς φίλους. Αυτούς που πέρασαν, άγγιξαν, έμειναν. Ναι, κάπως έτσι. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί οι κιθάρες θυμίζουν τόσα πολλά. Κυρίως από τις μπάντες που άκουγα στο σχολείο. Η φωνή του τύπου είναι απίστευτα ζεστή, έτσι... Καθησυχαστική ρε παιδί μου. Σα να μη σου τραγουδάει, σα ν' ακούει τα προβλήματά σου. 
Και ξέρω ότι όλοι οι παλιοί μου φίλοι θα τον γουστάρουν. Είναι απ' αυτούς που θα πρότεινε κάποιος και θα μαζευόμασταν όλοι σπίτι του να τον ακούσουμε. Ξανά και ξανά και ξανά. Και μετά θα κάναμε μια μπάντα, θα νοικιάζαμε ένα στούντιο για κάνα δίωρο και θα παίζαμε ακριβώς έτσι. Ίσως κάποια μέρα να έσκαγε ένας και να 'λεγε "έβγαλα το Pear Tree στην κιθάρα", τότε εγώ θα έπρεπε να βγάλω τους στίχους με τ' αυτί, δύσκολη φάση, στο Proficiency κόπηκα στο Listening γιατί έπρεπε να καταλάβω τι έλεγε ένας γέρος απ' τη Σκωτία, και θα ξαναπηγαίναμε στο στούντιο, θα το διασκευάζαμε άθλια και μαζί με καναδυό διασκευές ακόμα θα παίζαμε στη γιορτή του Πολυτεχνείου. Και τα κορίτσια θα χόρευαν και όλοι θα φεύγαμε με γκόμενες και όλα θα ήταν ωραία και θα είχαμε μια εφηβεία που θα τη ζήλευαν όλοι...
Και όλοι θα μας ρωτούσαν "αυτό ποιοι το λένε;", "Μα, οι We Were Promised Jetbacks" θα απαντούσαμε και θα φέρναμε στο νου μας τις πρόβες που χρειάστηκαν για να βγει σωστά, τα βρισίδια μου, πάντα βρίζω τους συνεργάτες μου κάνει το όλο πιο ζεστό, θα θυμόμαστε τις στιγμές στη σκηνή, τα βλέμματα που ανταλλάξαμε, τα λάθη, τα φάλτσα και θα γελάμε... Και σήμερα... Που φαινομενικά δε μας συνδέει τίποτα περισσότερο από ένα κοινό παρελθόν. Στο οποίο μας έχουμε δει στα χειρότερα  και στα καλύτερά, που δε χρειάζεται να αποδείξουμε τίποτα ο ένας στον άλλο, που ένα τηλέφωνο μια φορά το μήνα περισσότερο στεναχωρεί παρά βοηθάει...
Που μου λείπετε ρε μουνιά της λάσπης, γαμώ τα γαμημένα χιλιόμετρα, που θα 'θελα να είμαι εκεί, που θα ήθελα να είστε εδώ, που θα ήθελα διάφορα πράγματα που αν ήμασταν κοντά μπορεί και να μην τα ζητούσα ποτέ, αλλά τουλάχιστον... 
Τουλάχιστον τίποτα...

10/11/11

Summer Camp - Welcome to Condale

Είχα βάλει κάμποσους δίσκους στο winamp να παίζουν με τη σειρά, άλλους τους είχα ακούσει, άλλους τους είχα λιώσει, άλλους μόλις τους είχα κατεβάσει, άραζα και διάβαζα τυχαία σελίδες από το "Rum Diary" του Hunter S. Thompson. Όχι, φανταστείτε τη στιγμή. Έχεις μπροστά σου ένα τέρας της λογοτεχνίας και ξαφνικά από πίσω μπαίνει αυτό. Σταμάτησα το διάβασμα. Με τη μία. Σηκώθηκα να κλείσω τη χαζοχαρούμενη μαλακία που έπαιζε από πίσω. Και κατέληξα τελικά να στήνω αυτί και ν' ακούω... Δεν το περίμενες αυτό ε; Ούτε εγώ. Εκεί στο "I Want You" έγινε η ζημιά. Η παύση της λογοτεχνίας. Ή όχι ακριβώς...
Πριν συνεχίσω, θα 'θελα να εξομολογηθώ ότι δεν ανήκω στη σέχτα των βιβλιομανών, ούτε των μουσικομανών αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Και συνεχίζω...
Όσο προχώραγε ο δίσκος ήμουν σε φάση "πρέπει να συνοδέψω την ακρόαση με κάτι". Δεν πήγαινε μόνο του, δε γουστάρω και επαγγελματικές βλακοφάσεις "μελετάω το έργο, μη με ενοχλείτε" κι έτσι. Όφειλα (στον υπερπολύτιμο εαυτό μου) να βρω κάτι που να ταιριάζει όμως. Σε φάση βιβλίο. Κάνω συχνά τέτοια παιχνίδια μ' εμένα γιατί είμαι πάρα πολύ έξυπνος, ιδιαίτερος και "εμείς οι εστέτ αισθανόμαστε μόνοι τα βράδγια". Άλλοι απλά αυνανίζονται, εγώ το πάω παραπέρα. M χμ... 
Που είχα μείνει; Α ναι...
Ποιος ταίριαζε; Κανείς ίσως; Σαν καλή Αγγλίδα νοικοκυρούλα που είμαι γουστάρω τρελά Jonathan Coe, ας πούμε. Είμαι και στα μισά του "Ιδιωτικού βίου του Μάξουελ Σιμ" τι πιο φυσιολογικό; Δεν έκανε... Άλλο...
Το "Είμαστε όλοι στοιχειωμένοι" του Chuck Palahniuk. Γιατί όχι; Οι αντιθέσεις γαμάνε, άλλωστε. Αυτή δεν έλεγε και πολλά όμως...
Μετά William Burroughs, Charles Bukowski, Jack Kerouac, Irvine Welsh, Thomas Pynchon, πρέπει - να - σταματήσω - το - name dropping - τώρα.
Αυτός ο δίσκος δεν έχει λογοτεχνία. Τέλος. Ή τουλάχιστον δεν έχει λογοτεχνία που να αρέσει σ' εμένα. Κόμικς όμως; Αυτό είναι άλλο θέμα. 
Για παράδειγμα, όταν διαβάζω το Invisibles του Grant Morrison - το κάνω συχνά, περιέχει την αλήθεια - πρέπει από πίσω να παίζει μόνο Twee. Αλλιώς δε βγάζει νόημα. Σοβαρά. 
Καλά, δεν παίζει να αρχίσω πάλι να αναφέρω διάφορα. Πάμε απευθείας στη λύση του μυστηρίου: Love & Rockets - New Stories. Αυτό. Ο Jaime Hernandez. Ναι. Πρόσεξε όμως: New Stories. Όχι τα παλιά. Αυτά θέλουν old school HxC. Όοοοχι. Τα καινούρια. Με χοντρή Maggie και ενήλικη (γερασμένη) Hopey. Ταιριάζει γαμώ. Σα μια μικρή νότα αισιοδοξίας στη μελαγχολία της ενηλικίωσης. Δοκίμασε και πες.        

7/11/11

Zola Jesus - Conatus

Δεν είμαι καθόλου σε φάση, βασικά. Αλλά ξέρεις, πρέπει... Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές βρίσκομαι σε μία φάση αναζήτησης, εσωτερικής και μη, μία ιατρική διάγνωση τα φταίει όλα, τη βλέπεις λίγο αλλιώς μετά από κάτι τέτοιο... Τέλος πάντων, αρκετά με τα δικά μου, ας πούμε λίγο για 'μένα. Ναι... Προσπαθώ να βρω εδώ και καιρό κάτι "διαφορετικό", κάτι πρωτοποριακό ν' ακούσω, με κούρασαν λίγο οι κιθάρες. Έπεσα με τα μούτρα λοιπόν, σε κάτι Detroit Techno, κάτι πρώτες κυκλοφορίες της Warp, τους Azari And III, γάμησέ τα, πολύ Dance κατάσταση, ίσως η στροφή να οφείλεται στο "Biophilia" και στο νέο μου κόλλημα, το Ben Frost... Εξαιρούνται οι Fall έτσι; Και μόνο Νορβηγικό Βλακ Μέταλ να άκουγα ένα διάστημα, θα έκανα διάλειμμα για να τσεκάρω το καινούριο τους.
Και μέσα σ' όλο αυτό έσκασε και αυτός ο δίσκος... Και δε μου έκανε καμία εντύπωση.  Και δεν έχει να κάνει με τις ανατροπές που έλαβαν χώρα μέσα σε ένα χρόνο. Το πρόβλημα δεν είναι ότι άλλαξα εγώ, αλλά ότι δεν άλλαξε αυτή...
Εξηγούμαι...
Η αλλαγή της από το πρώτο "The Spoils" στο "Stridulum", ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακή. Θες όμως το νεαρό της ηλικίας, η έλλειψη επιρροών πέρα από τις τετριμμένες, το πράγμα κάπου έκατσε. Έληξε. Το τελευταίο της πόνημα θα μπορούσε κάλλιστα να λέγεται "Stridulum III", γιατί είναι ακριβώς αυτό. Βασικά, είναι ίδιο. Τίποτα δεν έχει αλλάξει, όλα είναι τα απολύτως αναμενόμενα και έχω την αμυδρή εντύπωση ότι η μικρά έχει υπερεκτιμήσει τη φωνούλα της. Κακά τα ψέματα, όσες κορώνες και να πετάξεις, το συναίσθημα δε βγαίνει αν δεν το 'χεις... Ή, πιο σωστά, αν δεν έχεις τον τρόπο να το εξωτερικεύσεις.
Δεν είναι ρε, ήθελε κάτι άλλο εδώ. Κάτι πιο... Κάτι λιγότερο Goth τέλος πάντων. Οι ιέρειες των τελευταίων ετών, δε λαμβάνουν υπόψη το σύνολο της καριέρας της τύπισσας που έχουν σαν είδωλο, ναι, στη Siouxsie αναφέρομαι, η οποία ήταν υπερχαμαιλέοντας σε όλες της ηχογραφήσεις της. Εξελισσόταν. 
Άσε που δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα πιο τελειωμένο από τεράστιες παραγωγές, με ογκώδη και υγρά πληκτροφόρα, όσο και να λατρεύω τα '80s, προτιμώ να τα ακούω από τότε, οι σύγχρονοι "μεταφραστές" δε μου λένε τίποτα. Και μην αρχίσω για το goth γενικά... Αν μπορούσες να μετρήσεις την κιτσαρία (ελληνιστί: Kitsch) με κάποιο τρόπο, το μοναδικό genre με ανάλογα μεγέθη θα ήταν το Hair Metal. Μόνο που αυτό ψόφησε και ησυχάσαμε.
Να ξεκαθαρίσω εδώ ότι ο δίσκος δεν είναι κακός. Απλά τα ξανακούσαμε αυτά και δεν ήταν ανάγκη τώρα... Δεν ξέρω, αν δε δω κάποιου είδους εξέλιξη θα σταματήσω να την παρακολουθώ. Το παθαίνω αυτό με τις πολύ μικρότερες από 'μένα γυναίκες. Τις βαριέμαι γρήγορα...

3/11/11

The Fall - Ersatz G.B.

Η αγαπημένη μου μπάντα έβγαλε καινούριο δίσκο. Και γαμάει. Το καταλαβαίνεις από την πρώτη νότα του "Cosmos 7". Αριστούργημα. 
Οι προηγούμενες προτάσεις γράφτηκαν κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης πρώτης νότας. Ναι, γράφω τόσο γρήγορα. Έχω ένα ποστ τεσσάρων σελίδων Α4 σε δύο λεπτά μάξιμουμ. Γάμησέ τα. Ταχύτητα. Thrashcore στο πληκτρολόγιο. Θα πάρω τους Dropdead τηλέφωνο να δω αν χρειάζονται κάνα βιρτουόζο του πλήκτρου Q. Ρε μαλάκα, γάμησέ τα λέμε. Το groove είναι τόσο αρρωστημένο που παραληρώ.
Βέβαια, είναι κι αυτό το τραγούδι που τραγουδάει η... αχέμ... Σύζυγος από το Ελλάντα. Δηλαδή υποθέτω ότι είναι αυτή, το κατέβασα το δισκίο και δεν είχε credits κλπ. Είναι λίγο flat το κομμάτι. Το παραβλέπουμε όμως. 
Πρόκειται περί δισκάρας, απλά
Το κλείνω εδώ. Όχι το μπλογκ, το άρθρο.
Τέλος.

Υ .Γ.: Χρωστάω στους Fall ένα γαμάτο κείμενο. Έτσι προσωπικό, δυνατό. Ή σε φάση απίστευτα αστείο. Όχι να τους τη λέω όμως, αυτό δε γίνεται κιόλας. Κάτι που να γαμάει ρε. Να το κοιτάω, να το διαβάζω και να το ξαναδιαβάζω και να ελπίζω η Ελένη να μην ξέχασε τα ελληνικά της για να μπορεί να το μεταφράσει στον ξεδοντιάρη. Και μετά να κοιτάζονται και να γελάνε ή να συγκινούνται ή να παθαίνουν κάτι τέλος πάντων. 
"Κοίτα να δεις το fanboy από τη χώρα με την κρίση"... 
Κοίτα να δεις, πραγματικά. 
Ναι, αυτό θα ήταν ανταμοιβή μεγάλη. 
Σε φάση δυόμιση χρόνια μαλακίες, αλλά έγραψα ένα κείμενο για τους Fall που εντάξει... 
Εντάξει, ήταν... 
Ήταν σε φάση για βραβείο. 
Grammy. 
Grammy θέλω. 
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους γονείς μου, τον ατζέντη μου, τη μακιγιέζ μου, το ντήλερ μου...  στο Blackjack, μα καλά τι νομίζατε (εδώ το κοινό ξεσκίζει τις σάρκες του από τα γέλια και τις πετάει στη σκηνή, ναι, είμαι τόσο γαμάτος), όλες τις γυναίκες που προτιμούν τα φορέματα από τα παντελόνια και τους Fall. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους Fall, χωρίς αυτούς δε θα ήμουν εδώ σήμερα. (Μικρή παύση) Τώρα πάω στη θέση μου να πιω την κόκα... κόλα μου  (το κοινό δεν αντέχει άλλο, αρχίζουν να εκρήγνυνται κεφάλια, το γέλιο είναι ανεξέλεγκτο, παρτούζες, κανιβαλισμοί, χείλια ρουφάνε βολβούς ματιών, κάθε στόμα πάνω από ένα πούτσο, κάθε γλώσσα μέσα σ' ένα μουνί, κώλοι στον αέρα, υγρασία, ζέστη, αίμα, πόσο μα πόσο μα πόσο γαμάω ρε πούστη, πες μου σε παρακαλώ, πες μου και μη σταματάς να με φιλάς, πόσο γαμάω πόσο; ΠΟΣΟ;).
...
Τσιγάρο.
...
Έχω καιρό ρε. Αν συνεχίσουν να βγάζουν μια δισκάρα κάθε χρόνο, έχω πολύ καιρό. Είναι και κάτι για να διατηρώ αυτή τη μαλακία. Θα περιμένω και θα γράφω ηλιθιότητες μέχρι να μου σκάσει το γαμάτο κείμενο για τους Fall. Ή το καινούριο των Ministry. Ό,τι έρθει πρώτο, χέστηκα. Έχω πάρα πολύ καιρό... 

1/11/11

Hands Up Who Wants To Die - Buffalo buffalo buffalo Buffalo buffalo

Έτσι ξεκινάει το "Sonny's Burning" των Birthday Party... "Hands up who wants to die?"... Είχε κάτι αυτή η ερώτηση του Cave τότε. Άνθρωποι στο χείλος της καταστροφής, στη δικιά τους κόλαση, χτυπιούνται αδιάκοπα, αίμα απ' τις χορδές, φωνητικές και άλλες. Αίμα. Κι αυτός ο δίσκος μυρίζει αίμα. Ζέχνει. Δεν ξέρω τι σκατά τρώνε στην Ιρλανδία τώρα, αλλά καλά θα κάνουν να συνεχίσουν σ' αυτή τη δίαιτα. Περίπλοκες συνθέσεις, αρρωστημένες, οι επιρροές όλες σωστές, το μείγμα σε γαμάει, αν κάτι σήμαινε ο όρος Post Punk, στα '90s όμως, Jesus Lizard, Rapeman φάση, είναι εδώ. Και γαμάει ρε. Έχω την εντύπωση ότι το ροκ πήγαινε μπροστά μέχρι εκεί, σ' αυτό τον ήχο και μετά σταμάτησε. Μετά άρχισε η επανάληψη. Δεν είχε να πει κάτι άλλο. Θα διαφωνήσουν αρκετοί και εξαιρέσεις σαφώς και υπάρχουν (οι Blood Brothers. Μόνο.), αλλά πραγματικά, στα ζήροουζ και μετά ποια ήταν αυτή η μπάντα ή η εταιρία που τα γάμησε όλα, εδραιώνοντας ένα συγκεκριμένο "κάτι", ένα "καινούριο", στα μυαλά και κυρίως στ' αυτιά αρκετών ώστε να πεις ότι κάτι άλλαξε; Περιμένω... Και μέχρι να 'χω απάντηση εμμένω στην άποψή μου. Αλλά πολύ θα ήθελα να διαψευσθώ. Αλήθεια...

29/10/11

Björk - Biophilia

Ωραία. Τον τίτλο τον έχουμε, πώς ξεκινάμε τώρα; Δεν έχω ιδέα... Είναι από τα κείμενα που "έπρεπε" να γράψω, "έπρεπε" να έχω άποψη γι' αυτό. Λοιπόν, δεν είμαι fan της κυρίας ιδιαίτερα. Για να είμαι απολύτως ειλικρινής την προτιμώ σα γκόμενα, παρά σα μουσικό. Οι Sugarcubes από την άλλη μου αρέσουν πάρα πολύ. Και οι Kukl. Ναι... Και το "Post" παραμένει καταπληκτικό μετά από τόσα χρόνια.
Θαυμάσια. Από την άλλη δεν μπορεί κανείς, ούτε εγώ, να αρνηθεί τη φάση της ως καλλιτεχνική οντότητα. Το πως κινήθηκε στη μουσική βιομηχανία όλα αυτά τα χρόνια. Το πόσο διαφορετικά μεταξύ τους ήταν τα έργα της. Το πόσο ξεχωριστά. Το ότι όλα τα singles της ήταν ένα σημάδι στο δέρμα. Σου έμεναν. Χωρίς να προσπαθήσει καν. Ή τουλάχιστον αυτό φαινόταν. Είναι λίγο αυτό; Όχι βέβαια.
Μέχρι και το γούστο της στους γκόμενους εκτιμώ. Matthew Barney ρε μουνιά. Και εκεί κλείνει. Λογικό. Το καλλιτεχνικό του εκτόπισμα είναι εφάμιλλο με το δικό της. Γάμησέ τα.
Καλά.
Εξαίσια.
Θεσπέσια.
Με γαμάνε αυτά τα old school drum 'n' bass beats στο τέλος από το Crystalline... Μου θυμίζουν την κατάστασή της, ένα κορίτσι αρκετά μεγάλο, χώνεται στις αρχές των '90s με τα μούτρα στη Dance Culture, διαμορφώνοντάς τη σε κάτι άξιο παρακολούθησης, ναι, αυτή το έκανε, με ένα δίσκο έγινε  icon , με το δεύτερο κόλλησαν όλοι. Ακόμα και οι ίντυδες, πασίγνωστοι για τη βλακεία τους και τη στενομυαλιά τους (δε με βγάζω απέξω). Βασικά, γύρω στο '95 - '96, σου δημιουργούνταν η αίσθηση ότι οι κιθάρες έδωσαν ό,τι είχαν να δώσουν, ήταν η ώρα να γυρίσουμε τ' αυτιά μας σε κάτι άλλο... Κάναμε λάθος, φυσικά, το "Richard D. James" σήμερα ακούγεται σα δίσκος των Iron Butterfly, τόσο ξεπερασμένος... Όχι το "Post", όμως. Δεν ξέρω, ίσως επειδή όλοι είχαν επικεντρωθεί στην ενίσχυση της βίας του ρυθμού, ενώ η Björk, προς τιμή της, δεν ξέχασε το συναίσθημα. Ίσως γι' αυτό τα έργα της παραμένουν διαχρονικά (τι ίσως, σίγουρα). 
Δεν ξέρω ρε... Τα '90s ήταν τρελή εποχή για να αποκτήσεις κολλήματα, μονομανίες, να δεις τη δουλειά πέντε - έξι ανθρώπων και να εντρυφήσεις, να ζήσεις μία σκηνή χιλιόμετρα μακρυά από 'σένα, τώρα; Τώρα σκατά; Όχι βέβαια, απλά τώρα γίνεσαι λίγο πιο αυστηρός αυτό είναι όλο...
Απλά με τη Björk, αυτό δε γίνεται...

26/10/11

Balam Acab – Wander/Wonder


Witch House: One Year Later. Έμεινε τίποτα; Μπα… Όπως είχα προφητεύσει. Καλά, εγώ και άλλοι πεντακόσιες χιλιάδες. Πραγματικά δε νομίζω να ξέρω άλλο genre που να ήταν τόσο σίγουρο ότι θα αποτύχει. Ίσως γι’ αυτό μ’ άρεσε. Ίσως γι’ αυτό μ’ αρέσει ακόμα.
Αυτός ο Balam Acab από αυτό το βραχύβιο αίσχος αναδείχθηκε, όσο κι αν κάνουν μερικοί ότι δε θυμούνται. Γι’ αυτό και βρίσκεται εδώ, αλλιώς ούτε που θ’ ασχολιόμουν. Είμαι λάτρης της αποτυχίας στην οποία επιδίδομαι χωρίς τύψεις. Δεν είναι χόμπυ, είναι τρόπος ζωής. Ο εν προκειμένω καλλιτέχνης, όμως, πέτυχε. Ξεχώρισε. Ο δίσκος του, μάλιστα, είναι και εξαιρετικός. Αλλά δε θ’ ασχοληθώ μ’ αυτό εδώ πέρα.
Το θέμα του άρθρου είναι η αποτυχία, τα δεκαπέντε, υπερβολικά πολλά, λεπτά δημοσιότητας. Γενικά. Ή όχι. Όπου με βγάλει, ξέρω ‘γω.
Στο μεταξύ αντί για το Wander/Wonder, όσο γράφονται αυτές οι γραμμές, έχω βάλει να παίζει το Saturnz Return του Goldie, ενός ακόμα μεγάλου απόντα. Η Jungle φάση του ήταν επίσης βραχύβια, παρότι τόσο εθιστική, κατέληξαν ν’ ακούνε μόνο κάτι σκατίβλαχοι χαζοαγγλάρες, γόνοι μεταναστών τέταρτης γενιάς, αλλά το ChicoDeath of a Rock Star με τον απίστευτο τίτλο του ακόμα με κάνει ν’ ανατριχιάζω. Ο αποκρουστικός πρώην γκόμενος της Bjork με τη χρυσή οδοντοστοιχία είχε κάτι ρε… Κάτι από τη γοητεία του λανθασμένου. Έβγαλε αυτό το δίσκο – αριστούργημα, ξεκινώντας κάτι που τελείωσε πριν καν αρχίσει. Και τώρα τίποτα.
Η κατάσταση του «ζω για τη στιγμή», «ζω μέχρι το τίποτα». Για την έκρηξη. Και μετά τι; Μετά απογοήτευση. Μόνο. Αυτό είναι το σωστό. Η εξέλιξη των πραγμάτων. Και είναι καλύτερα έτσι. Καλύτερα να σε σημαδέψει κάτι και να σ’ αφήσει παρά να συνεχίσει μέχρι να το σιχαθείς.
Μάλλον ξέφυγα. Παρόλα αυτά ο μπερδεμένος συναισθηματικός κόσμος μου, φαίνεται να αντικατοπτρίζει επαρκώς το τι μου κάνουν αυτές οι ενέσεις τέχνης που έρχονται και φεύγουν. Ένα φιξάκι είναι όλα, για να τη βγάλω και χαιρετούν. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ζητήσω κάτι άλλο σήμερα, η πληροφορία είναι ανελέητη και διαρκής. Και έτσι τη θέλω…