30/1/12

Trust - TRST

Είχα αυτό το φίλο, το Γιάννη. Τον χαιρετήσαμε στα εικοσιπέντε του και στα δικά μου εικοσιπέντε. Του 'κοψε το λαρύγγι κάποιος που, λογικά, κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος. Πέρασαν εφτά χρόνια από τότε. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά τον έχω ξεχάσει. Τον άφησα πίσω, στα πάρτυ, τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και τα γέλια. 
Είχε πολύ γέλιο ο Γιάννης. Ιδίως όταν μιλούσε για μουσική. Είχαμε φάει ένα βράδυ να μου αναλύει τη συμβολή της συμμετοχής του Ian McKellen στο βίντεο του "Heart" των Pet Shop Boys στη μετέπειτα καριέρα του ως Άρχοντας του Μαγνητισμού. Τι να σου λεω, έπρεπε να 'σουν εκεί. Είχε περίεργη αίσθηση του χιούμορ, αλλά, πίστεψέ με, πολύ αποτελεσματική. Τη γκόμενά του τη Γεωργία την πάσσαρε σε περαστικούς να του τη γαμήσουνε, μέχρι και εικοσάευρα τους ανέμιζε στη μούρη, αλλά μάλλον τους τρόμαζε. Ή ξενέρωναν μ' εμάς από πίσω που γελούσαμε με τις φάτσες τους. Εντάξει, ήταν και ψιλοχάλια η Γεωργία, μη λέμε και μαλακίες.
Κάθε τόσο μου 'φερνε δωράκια, μικρά, από το δρόμο τα μάζευε. Κανένα παιχνιδάκι, ένα χαλασμένο δημοσιογραφικό κασετόφωνο, ένα μισοκαπνισμένο τσιγάρο... Μου 'χε φέρει και μια τσίχλα μασημένη. Ήταν κολλημένη σε ένα παγκάκι και κάποιος πάνω της είχε φτιάξει ανάγλυφο το όνομα "Μαρία". Τέχνη.
Το μόνο του κακό ήταν το ότι έπαιρνε πρέζα απ' τα δεκάξι. Ή τουλάχιστον έτσι έλεγε, εγώ για νωρίτερα τον έκοβα. Την ευθύνη την έριχνε στον πατέρα του που τον χτυπούσε συχνότερα από τα επιτρεπτά στο κεφάλι. Μια φορά του 'χε φύγει ένα δόντι, καθίσαμε λοιπόν σε μια πλατεία και το πετούσε στα πόδια αγνώστων. Όποιος το πρόσεχε τον ρώταγε αν είχε την ευγενή καλοσύνη να του το επιστρέψει γιατί το πόδι του είχε σαπίσει και δεν μπορούσε να συρθεί μέχρι εκεί. Το αστείο της υπόθεσης ήταν ότι το πόδι του σάπιζε όντως. Του το ακρωτηρίασαν ένα χρόνο μετά.
Και ξεκίνησε ο Γιάννης ο Κουτσός μετά απ' αυτό ένα αγώνα να κόψει, να φύγει από τη φάση και τον κορόιδευα ότι μπορεί να βγάλεις το Γιάννη από την πρέζα, αλλά ποτέ δε θα βγάλεις την πρέζα από το Γιάννη. Και γελούσε. Και τα κατάφερε. Και σταμάτησε να παίρνει τηλέφωνα. Κλειδώθηκε μέσα στο σπίτι του στο Χολαργό με τη μάνα του και τη Γεωργία. Και μαζί με το πόδι τού κόπηκαν και τα γέλια.
Μάθαινα νέα του από γνωστούς γνωστών, διάβαζε για Proficiency, έκανε και κάτι ιδιαίτερα, έλεγε να δώσει στα γεράματα πανελλήνιες, κι έπαιρνε χάπια για την κατάθλιψη. Πολλά. Καλύτερα στην πρέζα, είπα τότε.
Και βγήκε μια μέρα απ' το σπίτι, πήγε για τσιγάρα, δεν ξέρω τι σκατά, με την πατερίτσα του τη μοντέρνα, τα ρούχα του τα καθαρά, κι άρχισε να διασχίζει τη Μεσογείων, κι έφτασε μέχρι το κέντρο, περπατώντας, δεν έπαιρνε λεωφορεία ο Γιάννης, ήταν μικροβιοφοβικός. Και κάπου εκεί, σε μια γωνία, του την έπεσε ένας από πίσω, του 'χωσε μια λεπίδα στο λαιμό, κι έβλεπε ο Γιάννης το αίμα του να τρέχει, να φτιάχνει σχήματα και σχέδια στο πεζοδρόμιο, στα ρούχα του φονιά του, στους γύρω τοίχους και έπιασε το σουρρεαλισμό της στιγμής, το αστείο. Και γέλασε. 
Τον βρήκανε μετά από λίγο μέσα σε μια λίμνη αίματος κι ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά. Σα να κοιμόταν. Με τα μάτια ορθάνοιχτα.

27/1/12

Crippled Black Phoenix - (Mankind) The Crafty Ape

Αυτοπροσδιορίζομαι: P-U-N-K. Αυτό. Πολιτικά, καλλιτεχνικά, ουσιαστικά. Σίγουρα ένας τύπος με μοϊκάνα και καρφιά θα θεωρούσε προσβολή να έχει την ίδια "ταυτότητα" μ' εμένα, αλλά αυτό είμαι. Για μένα. Τέλος. Σ' αυτή τη σκατοχώρα άλλωστε, όλοι υποστηρίζουν ότι είσαι ό,τι δηλώσεις. Κοίτα, το ξέρω ότι παίζει και να φαίνεται γελοίο στα τριάντα και δύο μου να ντύνομαι μια ταμπέλα που έχει ταυτιστεί με τα δέκα και έξι, εντάξει; Όλοι έχουμε δικαίωμα στη γελοιότητα. Καλύτερα θα ήταν να πλακώνομαι στα σπα, τα γυμναστήρια, τις αποτριχώσεις και τις κρέμες νυχτός; Δε νομίζω...
Λόγω αυτής μου της θέσης στην ευρύτερη υποκουλτούρα του αίσχους, θα έπρεπε να μισώ τους Pink Floyd. Είναι η αγαπημένη μπάντα του πατέρα μου, εννοείται ότι τους σιχαίνομαι. Τους σιχαινόμουν, πιο σωστά. Όχι, και μόνο στη σκέψη τους ξερνάω. Το δίλημμα παίζει γιατί έχω ακούσει - και λατρέψει - υπερβολικά πολλές μπάντες της Delerium που τους έχουν θεούς. Όχι τους Porcupine Tree, άλλες. Θες name-dropping; Μμμμμ... Dead Flowers, Wobble Jaggle Jiggle, Steppes, Kava Kava, Treatment... Και μερικές ακόμα. Ιδίως οι συλλογές της γαμούσαν. Και το Freakbeat, το φανζίν που έβγαζαν αυτοί οι φρίκουλες, από αισθητικής απόψεως ήταν εφάμιλλο οργασμού. Ρε πολλά τα καλά, τι να σου λέω, είναι "έπρεπε να ήσουν εκεί" κατάσταση.
Τώρα, αυτοί οι Crippled Black Phoenix... Ας πούμε ότι κατά κάποιο τρόπο έχω συνδεθεί συναισθηματικά μαζί τους λόγω στρατού. Ναι, πάλι. Άκουγα το ντεμπούτο τους στη σκοπιά. Πάσχουν ακόμα από έλλειψη οικονομίας στις συνθέσεις τους, αλλά μ' αρέσει η φάση τους. Παρά τη ροκιά. Μπορεί να φταίνε και οι μουσάκλες δεν ξέρω. Αλλά θα μου πεις "κι άλλοι διαθέτουν". Γουστάρω και Kylesa ρε, θα απαντήσω. 
Δεν είναι κακός ο δίσκος. Πιστεύω αν τον ακούσω καμιά τριανταριά φορές ακόμα (όχι τις δύο κατά την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές) παίζει και να το λατρέψω. Και να ξεπεράσω και τη Floydίλα που εκπέμπει... Σα μυρωδιά δεν είναι; Η λέξη Floydίλα; Και άσχημη κιόλας. Γι' αυτό και τον Παπακωνσταντίνου το λέω "Βασίλα". Σκέτο. Σα δυσάρεστη οσμή είναι ο τύπος. Βλέπεις μπάντα να βαράει, ελληνόφωνη κι έτσι, και σου σκάει η Βασίλα. "Βρωμάει Βασίλα αυτή η μπάντα ρε". Και ορίστε. Δισκοκριτική. Στο Πυρ το Εξώτερον. 


Υ.Γ.: Το "The Astounding Wolfman" είναι καλύτερο απ' το "Invincible". ΚΑΙ από το "Walking Dead". Ω ναι.

23/1/12

Howler - America Give Up

Ας τη δούμε λίγο επαγγελματικά. Λίγο. Νταξ; 
Όταν γράφεις κριτική για ένα έργο καλλιτεχνικό, οφείλεις να το κρίνεις πρώτα και κύρια γι' αυτό που είναι. Δεν μπορείς, για παράδειγμα, ένα δίσκο των Belle and Sebastian να τον εξετάσεις σα συμφωνία του Stockhausen για αλυσοπρίονο και ερωτικά βοηθήματα. Είναι διαφορετικά πράγματα. Σα να τρως αγγούρι και να λες "χμμμ... Αυτή η μπανάνα σα να μούχλιασε". Καλά, τρελαίνομαι να γράφω "σα" και όχι "σαν" και ο ορθογραφικός έλεγχος να μου το υπογραμμίζει και καλά ότι είναι λάθος. 
Λοιπόν, το "America Give Up" είναι ένας power pop δίσκος. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Για την ακρίβεια είναι ένας πάρα πολύ καλός power pop δίσκος. Άρα κάτι περισσότερο από ό,τι προειπώθηκε. Είπα ψέματα. Όπως γράφτηκε αλλού, θα μπορούσες, αφού μιλήσεις στους φίλους σου γι' αυτή τη μπάντα, για να αποδείξεις ότι οι διθύραμβοί σου έχουν κάποια βάση, αρκεί να τους βάλεις ν' ακούσουν ένα οποιοδήποτε κομμάτι από το πόνημα. Τόσο απλά.
Δεν παίζει να σου αλλάξει τη ζωή, αλλά σίγουρα θα σου φτιάξει μια γαμημένη μέρα. Ιδίως αν τον βάλεις να παίξει βράδυ και πιεις και μια μπυρίτσα. Για τη φάση.
Πάμε στα σκατά τώρα.
Η μπάντα σπρώχνεται όσο δεν πάει από την NME. Ας δούμε κανά δυο άλλες μπάντες που απήλαυσαν την τόση προσοχή. 
Enter Arctic Monkeys: Ένας καλός δίσκος κι από 'κει κι έπειτα ένα ατελείωτο χάλι, μια συνεχής προσπάθεια να αποδείξουν ότι είναι κάτι πολύ περισσότερο απ' αυτό που τους σέρβιραν. Μια σειρά από εκτρώματα, rrrrawk ύφους και ακατάπαυστη αηδία. Πωωωωω... Το βασίλειο μου για μια σφουγγαρίστρα. Πολλά τα ξερατά ρε πούστη...
Enter The Libertines: Μπαντάρα, Babyshambles μπαντάρα, αλλά ναι, αυτοί είναι στην πρέζα, άρα δεν υπάρχει επιχείρημα.
Enter The Strokes: Ένας μέτριος πρώτος δίσκος, ο οποίος έτυχε ν' αλλάξει τις ζωές των Howler και ήταν το μοναδικό καλό πράγμα που έκανε.
Enter Razorlight: ΧαΧαΧαΧαΧαΧαΧαΧαΧα!
Enter Bloc Party: ΟυαααααΧΑχΑΧαΧαχΑχΑΧαΧΑχΑΧαχΑΧαΧΑχΑΧαΧΑΑΑΑΑΑ!
Enter Northern Uproar: Ουααααααχαχαχαχαχαχαχαχαχα - Γκουχ, γκουχ, μπλιαχ - αααααααααχαχαχαχχαχαχαχαχαχαχαχαχα - Μπλιαχ.
Καλά, το 'πιασες το νόημα πριν προλάβω να πω Kaiser Chiefs. Σκατά, σύντροφοι. Τώρα θα μου πεις "δηλαδή για να κρίνω το αν ένα συγκρότημα θα έχει διάρκεια, θα πρέπει ν' αρχίσω να μετράω από το δεύτερο έργο και μετά;" και θα 'χεις και δίκιο. Όπως επίσης θα 'χεις δίκιο αν πεις "Στ' αρχίδια μου κι αν είναι One Hit Wonder". Όλα τα δίκια με το μέρος σου. Αλλά μη μου πεις ότι δε σε προειδοποίησα...     

20/1/12

I haven't forsaken you, George Orwell...

Κλείσανε το  Megaupload  λέει, ρίξανε και κάτι μύρια στους ιδιοκτήτες, μαζί με κάτι χρονάκια "μέσα"... Καλή μαλακία. Κοίτα να δεις που αυτό έγινε ξανά επίκαιρο... Σε μια φάση μάλιστα που το να γράφεις για μουσική έχει γίνει λίγο πιο ανούσιο...

19/1/12

The Big Pink - Future This

Διάλειμμα από τα άρθρα του ανθελληνιζμού - μισανθρωπιζμού. Καλά ήταν, δε λέω, αλλά ξεκαύλωσα. Ας δούμε κάτι πιο ευχάριστο.
Η  4AD  έχει ψοφήσει. Όχι γιατί δε βγάζει καλούς δίσκους, αλλά γιατί δεν ανακαλύπτει μπάντες πια. Τις παίρνει έτοιμες φτασμένες. Εκτός (το μάντεψες) από αυτούς εδώ. Είχα γράψει στις αρχές μια μαλακία για τον πρώτο δίσκο τους, τότε που δεν είχα αίσθηση κινδύνου, τότε που δε σκεφτόμουν ποιος, ποια διάβαζε, ούτε τώρα το σκέφτομαι για να είμαι ειλικρινής... Τότε που έγραφα ό,τι στον πούτσο μου κατέβαινε.
Νομίζω έχω μαλακώσει λίγο τελευταία, αλλά αυτό διορθώνεται. 
Πίσω στο τότε όμως...
Ή γάμα το μωρέ, ας μείνουμε στο τώρα. Ή θα πάω πέρα - δώθε. Ο δίσκος μου θύμισε κάτι φοβερά και τρομερά one hit wonders των '90s ή late '80s, συγκεκριμένα τους EMF και τους Jesus Jones. Τι; Τι ρε; Είπα κακιά λέξη; Τα γούσταρα ρε. Υπάρχει μεγαλύτερη κομματάρα που να σκάσει σε πάρτυ στο άσχετο, την ώρα που είναι όλοι πουτάνα και να τα κάνει ακόμα χειρότερα, και εννοώ γαμάτα φυσικά, από το Unbelievable; Ρωτάω ρε.
Πόσο ήμουν τότε; 10; 11; Προσπαθούσα τέλος πάντων να αποκωδικοποιήσω τι σκατά ήταν αυτό το "ροκ" για το οποίο μιλούσαν με νοσταλγία οι γονείς μου και οι φίλοι τους μέσα από βίντεο κλιπς στο MTV... Κι έσκαγαν οι δύο μπάντες που προανέφερα μαζί με κάτι KLF, κάτι Snap, κάτι 2Unlimited και κάτι Ace of  Base και άντε βγάλε άκρη. Και κάτι Nirvana. Και κάπως άρχιζε ν' αλλάζει το πράμα, αλλά δε θα επεκταθώ...
Η απόλυτη αφύπνιση νομίζω ήρθε με το Songs of Faith and Devotion των Depeche Mode, που μου είχε κάνει δώρο ένας συμμαθητής μου σε κάτι γενέθλιά μου. Σε κασέτα αντιγραμμέ. Πολύ Large τύπος. Ο οποίος σήμερα είναι μπάτσος. Και ήταν και πιο φλώρος από μένα. Και μάλλον είναι ακόμα. Βασικά ήταν το βίντεο του "I Feel You", στο οποίο η Lysette Anthony μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν η ομορφότερη γυναίκα που είχα δει στη ζωή μου. Τέλειο σώμα, τέλειο μαλλί (γκρι, ήταν ασπρόμαυρο το βίντεο), τέλειο πρόσωπο, τέλειο βλέμμα. Και με το που την είδα, όπως καταλαβαίνεις, έλαμψαν τα πάντα. Η ύπαρξή μου απέκτησε ένα σκοπό. Οπωσδήποτε, ο γαμημένος κόσμος να χαλούσε, η Γη να γυρνούσε ανάποδα και να περπατούσαμε στα ταβάνια, έπρεπε να γαμήσω. Αυτό. Αυτή. Αυτό ήθελα να κάνω. Συνέβη, αλλά πολύ αργότερα... Δυστυχώς όχι με την τεράστια αυτή ηθοποιό.
Πίσω στο ρηβιού τώρα. Έτσι, back and forth είναι η φάση.
Ο δίσκος είναι υπέροχος. Είναι όλα αυτά. Άφησαν το "ψάξιμο" του πρώτου και πέταξαν δέκα ξεδιάντροπα pop συνθέσεις με τον αέρα της εποχής που προανέφερα. Και κατάφεραν το αποτέλεσμα να μην ακούγεται παλιό, αλλά ούτε και αυστηρά σημερινό. Να σου φτιάχνει εικόνες. Μαλάκα, αν κάτσω να μετρήσω πόσα "και" έχει το κείμενο, νομίζω θα σκάσει ο εγκέφαλός μου. Και τι έγινε;

16/1/12

The Maccabees - Given To The Wild

Δε μου λες, τις ξέρεις αυτές τις στήλες που είναι προς το τέλος εφημερίδων περιοδικών και τις γράφουν κάτι τύπισσες; Όχι τα ζώδια. Τις άλλες. Για το σεξ. Τις ξέρεις; Αυτές...
Δεν καταλαβαίνω το λόγο ύπαρξης απλά... Αρχικά βρίσκω εμετική τη διάκριση στο φύλο του/της γράφοντα. Γαμημένος σεξισμός. Δηλαδή στη θέση της κυριλάτης γκόμενας με τις τακούνες που έχει αυνανιστεί περισσότερες φορές με τη φωτογραφία της Sarah Jessica Parker από του Jarvis Cocker, δε θα μπορούσε κάλλιστα να είναι  ένας καταϊδρωμένος Κορδελιώτης, με τίμια τριχάρα στο στέρνο, χρυσή καδένα και χαρακτηριστικό λεκέ ιδρωτέξ στην κάτασπρη φανέλα του; Όχι; Και πάλι πιο καυλωτική μου φαίνεται η φάση του από την προαναφερθείτσα κυρία... Αλλά φαντάζομαι για τους υπόλοιπους είναι πιο σέξυ η περιγραφή ενός μνημειώδους πισωκολλητού από μια κυράτσα παρά από το μπουχεσόβλακα "γαμιά της γειτονιάς".
Είναι η οπτική. Αν αποφασίσεις, βέβαια, να οπτικοποιήσεις το γραπτό λόγο. Στην τελική για σεξ μιλάει. Κατ' εμέ δεν έχει τίποτα άξιο δημοσίευσης το σεξ. Σωματική ανάγκη φάση. Σαν το κατούρημα ένα πράμα. Θα 'χε νόημα η ύπαρξη στήλης σε ένα έντυπο όπου ένα άτομο θα αναφέρει ημερολογιακά τις κενώσεις της ουροδόχου κύστης του; Δε νομίζω...
Και είναι και η φάση προϋπηρεσία. Πώς το γράφεις αυτό στο βιογραφικό σου; "Εκτός από τις προφανέστατες υψηλές λογοτεχνικές μου επιδόσεις έχω πηδηχτεί και με καμιά σαρανταριά ασχημάντρες"; Σου λέει ο εκδότης "Μμμμ, και οι δύο κοπέλες τα καταφέρνουν μία χαρά, αλλά θα προσλάβουμε τη δεύτερη γιατί, σύμφωνα με όσα διαβάζω, έχει δώσει περισσότερες φορές κώλο. Έχουμε και κρίση". Και τσιμπάει τη θεσούλα η sex editor. Δηλαδή ποιανού το γαμήσι παίζει να θέλει editing; Τι του λες; "Χρυσή μου, άμα δε γουστάρεις να τα τρως, κλείσε το στόμα. Κι αν ο μαλάκας σου επιμένει να στα ρίχνει στα μούτρα, κλείσε και τα μάτια. Αν είναι να τυφλωθεί κάποιος ας είναι καλύτερα αυτός που την παίζει". Έγραφε μία σε κάποια φάση ότι πρέπει να απενοχοποιηθεί το πρωκτικό. Γιατί; Ήταν ένοχο για κάτι; Έχει μπει φυλακή κόζμος γι' αυτό; Έχει βασανιστεί; Παίζει και καμιά γιορτή; Της Ξεκωλιάρας της Οσιομάρτυρος; Μπα ε;
Έχει ψοφήσει κι ο greek lover, ρε πούστη... Κάπου στα '80s τον κλάψαμε. Το απόλυτο αρσενικό με το λασπωτήρα και τη στύση του Rocco Siffredi, μαλακό να 'ναι το χώμα που τον σκεπάζει. Τι εννοείς δεν έχει πεθάνει; Όχι φίλε, η στύση του Rocco δεν είναι κάτι φυσιολογικό για ογδοντάχρονο άντρα. "Νεκρική ακαμψία" το λένε. 
Έγραφε ο προαναφερθείτσος εραστής της πούτσας στα ΚΛΙΚ και στα ΜΗΤΡΟ της εποχής, χρόοοοονια πριν η Τζούλια Αλεξανδράτου μονοπωλήσει τις αντρικές φαντασιώσεις, ότι χτένιζε τη χαιτάρα του, έκανε περμανάντ στις πουτσότριχες και στο τριχομάσχαλο και έβγαινε να κατακτήσει... Γενικά. Και δώστου συμβουλές, δώστου συγκεκαλυμμένες περιγραφές ανόσιων και ανίερων ερωτικών πράξεων κατά προτίμηση στο Myconos (διαδεδομένες πλέον λογοτεχνικές εκφράσεις όπως "την άρχισα στα πουτσοσφάλιαρα", "της έκανα τον κώλο βραζιλιάνικο" ήταν καθ' όλα απαγορευμένες), δώστου "Cum wiv' me για να τη βρεις" και λεφτά και μαγιουδάκια με ενίσχυση στην αρχιδοσακούλα και αμάξα κάμπρια και ραϊσμένες καρδιγιές. Ο παίδαρος. Ο κατ' επάγγελμα άχρηστος.
Και τα διάβαζα. Και τα διαβάζω. Μόνο που δεν υπάρχει ηδονοβλεψία σ' αυτό. Δεν υπάρχει κλειδαρότρυπα. Είναι ένα αποστειρωμένο χάλι, μια στεγνή αναφορά, στην οποία ο μόνος που καυλώνει είναι ο/η συντάκτης/τρια της. 
Κι ας είμαστε ειλικρινείς τώρα, όχι πες, δεν είναι τραγικά βαρετό - γελοίο το άτομο της παρέας που αρέσκεται να περιγράφει τις ερωτικές του περιπτύξεις; Ο "- Μαλάκα, είμαι πτώμα. - Γιατί; - Γιατί γαμάω!". Δε γαμάς που δε γαμάς, ρε μαλάκα, δε γράφεις σε καμιά free press;  

12/1/12

Όταν πεθάνω θάφτε με σε μια γωνιά μονάχο, και δίπλα τη Jaguar μου (αμάν αμάν) παρηγοριά μου να 'χω

Λοιπόν...
Θυμήθηκα τις προάλλες μια μαλακοσειρά στην τελεόραση. Ω ναι. Ήμουνα που λέτε στο καράβι με κάτι φίλους και έπαιζε αυτή τη γελοιότητα και είχαμε κλάσει στα γέλια. Χρόνια πριν. Τους ξαναβρήκα και μου ξανάρθε η φάση.  Φλας Μπακ .
Λοιπόν...
"Δούρειος Ίππος" λεγόταν. Ήταν για μια ροκ μπάντα, και προβαλλόταν τα χρόνια που σε κάθε προαύλιο Λυκείου της Θεσσαλονίκης είχε κι από πέντε συγκροτήματα, ενώ τα δύο απ' αυτά είχαν  συμβόλαιο με πολυεθνική. Μαύρα χρόνια (και χάλια) για την ελληνική σκηνή. Ευτυχώς μας έβγαλαν από αυτή την κατάντια οι Raining Pleasure δείχνοντας ότι η καλή μουσική στέκει εξίσου καλά σε διαφημίσεις απορρυπαντικών πιάτων και σε reality που συμμετέχουν άτομα με ειδικές ανάγκες (αναγνώρισης. Γνωστά και ως ΑΜΕΑΑΑΑΑΑΡΡΡΡΓΓΚΓΚΓΚΓΚΧΧΧΧΧΧ). Σ' αυτό πρωταγωνιστούσε ένας σωσίας του Κότσιρα και η Ματσούκα η Δήμητρα, η οποία τώρα που το 'χει εντεχνιάσει θα το θυμάται και θα κλαίει. Δεν την αδικώ.
Τι γινόταν τώρα. Αυτή η μπάντα είχε και καλά οργώσει όλη την επαρχία να παίζει τα μαλακοτράγουδά της, με φορτηγό βαμμένο χίππικο παρακαλώ, σε εποχές που κι αυτές οι Τρύπες άιντε να έκαναν καμιά 30αριά λάιβ ανά έτος. Και όχι σε τριάντα διαφορετικές πόλεις... Σαν πολλά να βάζω και πάλι... Τέλος πάντων. Το μελανό σημείο της ιστορίας του συγκροτήματος ήταν ότι ο τραγουδιστής τους, ο μαλλιάς, ο ροκάς, ο μπίχλας, ο μόρτης, ό μάγκας (εντάξει, σταματάω) τα είχε με μία τραγουδιάρα του λαϊκού πενταγράμμου.  Σκυλού ρε. Σκάνδαλο! Τι κατάπτωση! Στα πατώματα το indie cred (δεν υπήρχε στο μυαλό - ποιο; - του σεναριογράφου, αλλά ξέρεις εσύ).
Μετά το δικηγόρο με την τσιγγάνα, τον Τούρκο με την ελληνίδα, τον παπά με το ανήλικο... Ωπ! Λάθος. Τη γκόμενα ήθελα να πω, έρχεται ο ρόκερ με την ελαφρολαϊκιά. Ακόμα ένα χτύπημα κάτω απ' τη μέση στην αιώνια ιστορία του αταίριαστου έρωτα που τόσο ωραία έχτισε ο William Shakespeare στο "Ρωμαίος και Ιουλιέτα".
Και δώστου ναρκωτικά ο πληκτράς (πληκτράς, μαλάκαααααα, αχΑΧαχΑχαΧαχαΧΑχΑχαχαχα, δεν παίζει να 'χει υπάρξει πιο μαλακοθέση σε ροκ μπάντα ΕΒΕΡ, ο ΑΧΡΗΣΤΑΣ ο ίδιος) αν θυμάμαι καλά, να τα βλέπει κιόλας η μάνα μου και να μη μ' αφήνει να φοράω γυαλιά ηλίου για να τσεκάρει αν έχω κόκκινα μάτια. Χέστα. Το μυαλό του σεναριογράφου πάλι (καμία σχέση με του John Malkovich): Χμμμμ, πρέπει πάσει θυσία να ρίξω κάποιον στην πρέζα για να φρικάρω τις νοικοκυρές, αλλά ποιον... Τον τραγουδιάρη όχι, ο κιθαρίστας δε μιλάει ποτέ, ο ντράμμερ είναι γέρος... Ρε σεις, που είναι αυτό το ξανθό το μαλακιζμένο με τους καφέδες; Το κρουασάν που μου 'φερε είναι με σοκολάτα, του είχα ζητήσει βουτύρου, γαμώ το σπίτι του! Που είναι λέει; Διαβάζει το ρόλο του; Ποιο ρόλο του; Α ναιαιαιαιαι ρεεεεεε... Πες του ότι θα 'χει κάποιες αλλαγές. Και εγένετο πρεζάκι.
Θα μου πεις τώρα εσύ που διαβάζεις και δεν πιστεύεις τη στύση σου "μα κε Raggedy, τι σχέση έχει αυτό το κείμενο με την υψηλή τέχνη που προάγεται στο ιστολόγιό σας, ευλογημένη να είναι η καυλοφωνάρα σας, συγνώμηπουρώτησασαςπαρακαλώσυγνώμη;". Πρόσεξε να δεις. Επειδή εμένα το μάτι μου κόβει από τέχνη, είδα το αίσχος ως μια αλληγορία. Στην πραγματικότητα όμως, είναι μια πιστή αναπαράσταση της ελληνικής βλακείας, του εμπάργκο στην τέχνη στα χρόνια της γαμημένης της χούντας, και του πως αντικατοπτρίζεται ο ορυμαγδός πληροφορίας με εμετικές ριπές που ακολούθησε στη δεκαετία του '80, και φυσικά στο σήμερα. Πως το αντιλήφθηκε αυτό ο ελληνάρας που τονε χαλάνε τα πακιστάνια. Το ΡΟΚ. Ο σκατίβλαχος με τα τσαρούχια, τη φουστανέλλα (-έλλα, -έλλα, -έλλα)* και τη στρινγκάρα. Τι του είναι οικείο.
Έχουμε και λέμε...
Ροκ = ναρκωτικά, μαλλιούρα, βανάκι βαμμένο μπουρδελέ, συναυλίες με κοινό σκυλάδικου από κάτω, ντράμμερ που έπαιζε στη Γλυκιά Συμμορία, και απόλυτη αποχή από τις γκόμενες που φιγουράρουν στα εξώφυλλα του καταπληκτικού φανζίν Πίστα. Αυτό είναι το σωστό. Το 'χεις; Γράφεις σενάριο. Μαζεύεις κλισέ και ξεκινάς. Γιατί ως γνωστόν, αν γνωρίζεις τα κλισέ ενός scene, γνωρίζεις τα πάντα γύρω απ' αυτό. Ψήθηκα ν' ακούσω Πράσσειν Άλογα.

* Τραγούδα το όπως το "Umbrella" της Rihanna(ς).

9/1/12

Loma Prieta - I.V.

Business as usual είναι η φάση...
Τσέκαρα αυτό το δίσκο γιατί το πρώτο review που διάβασα έλεγε ότι θα το γουστάρουν όσοι είχαν κολλήσει με τις μπάντες της Ebulllition στα ζήροουζ. Συγκεκριμένα ανέφερε τους Yaphet Kotto, τους Funeral Diner και τους Orchid... Δυστυχώς θυμίζουν περισσότερο τους τελευταίους. Κάτι που δεν είναι απόλυτα κακό, αλλά ξέρεις... Ήθελα περισσότερο Emotive παρά Hardcore. Και μόνο για το "Half Cross" αξίζει να το ακούσεις. Και το "Biography". Και τα υπόλοιπα.
Στα ζήροουζ που λες, είχα αρρωστήσει τόσο άσχημα με τους Blood Brothers και το όλο screamo πράμα που έπρεπε να βρω κάτι που να μοιάζει για να γεμίζω τις ώρες μου με απόγνωση. Και βρήκα την Ebullition. Έχω ξαναγράψει... Στο Punknews είχε γραφτεί προ αμνημονεύτων αυτό: "Somewhere along the line bands and labels lost sight of why music is truly made, but Yaphet Kotto and Ebullition have put up one hell of a fight to turn things around"
Έτσι είναι ρε. Θες η μουσική που ακούς, κάποιες στιγμές να σε γαμάει, να μη σε κάνει να αισθάνεσαι "καλά", αν και τελευταία μόνο αυτό ζητάω απ' αυτή. Παρόλα αυτά, τα όσα με ξεσήκωσαν πέρυσι ήταν  "δύσκολα". Ήθελαν χρόνο κι ας με άρπαξαν απ' τα μούτρα με τη μία. Είχαν ουσία. Αυτό. Κι ετούτοι εδώ έχουν. Κουβάδες ουσίας.
Όταν οι πάνκς έχουν μια κάποια μουσική παιδεία, στο μεταξύ, το αποτέλεσμα σκοτώνει. Εδώ μέσα έχει κάτι riffs που κι εκατό γενιές χαζομεταλλάδων να περάσουν δεν παίζει να τα βρουν ποτέ. Οίστρος. Εκεί που τα ζώα με τις B. C. Rich αναπαράγουν πότε πιο γρήγορα πότε πιο αργά τα όσα έπαιξαν οι Napalm Death και οι Black Sabbath πριν από τριάντα και εκατόν τριάντα χρόνια αντίστοιχα, οι "νεότεροι" έχοντας πλήρη άγνοια κινδύνου προσφέρουν ασταμάτητα κάτι νέο.   
Κι ας έχω χάσει επαφή με το scene. Παραμένει κορυφαίο σήμερα να σκάνε καινούριες μπάντες που έχουν επηρεαστεί από άλλες που υπήρχαν πριν δέκα και όχι πριν ενενήντα χρόνια. Συνειδητοποιείς την εξέλιξη. Ότι κάτι μεγαλώνει μόνο του, ανεξάρτητα, δε χρειάζεται γονείς, παππούδες και σίγουρα δε χρειάζεται δεινόσαυρους.

4/1/12

Goodbye Sober Day...

Είμαι στο σπίτι των γονιών μου, στο παλιό μου δωμάτιο κι ακούω Mr Bungle. Στις γιορτές έχουμε την τάση να υπενθυμίζουμε ο ένας στον άλλο την ύπαρξή του. Καλά είναι...
Οι τελευταίες μέρες του '11 ήταν αφιερωμένες κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο στους παλιούς φίλους. Κάπως το καταφέρανε να χωθούν μέσα και να επιβάλλουν την παρουσία τους. Γιατί είμαι μαλάκας και ξεχνάω. Αυτό είναι το μεγαλύτερό μου πρόβλημα. Ζω αηδιαστικά για το σήμερα και παραγκωνίζω το χτες. Και το αύριο. Γιατί υποτίθεται ότι το τώρα δεν ξαναγυρνάει. Γάμησέ με δηλαδή.
Αν ξενέρωσα που έχασα κάτι μέσα στις γιορτές, ήταν το λάιβ των Mother Disobedience... Δεν μπόρεσα να πάω γιατί φρόντισα την ίδια μέρα να τρακάρω τ' αμάξι. Με κάτι τσιμέντα. Ω ναι. James Dean κατάσταση. Δεν ήμουν τύφλα ή κάτι τέτοιο, απλά αφηρημένος... Εν ολίγοις, αν περιμένεις όλο το απόγευμα να σε παραλάβει η οδική βοήθεια, δεν έχεις και πολύ όρεξη να τρέχεις μετά...
Υπέροχος τρόπος να αποχαιρετήσεις ένα γαμημένο έτος, non? Το δώρο χριστουγέννων αντί να γίνει comics, δίσκοι, ρούχα (μ' αυτή τη σειρά), έγινε φανάρια, προφυλακτήρες, βαφές. Αν είμαι καλά; Βλέπεις γραμματάκια στην οθόνη σου, σωστά; Καλά είμαι τότε.
Τώρα από πίσω παίζουν οι Retox. Γαμώ τις μπάντες... Μετά θα βάλω το split των Spitboy με Los Crudos... Και μετά Damad... Τους λατρεύω αυτούς τους δίσκους. Τους παλιούς μου. Που τώρα είναι πίσω πίσω στη δισκοθήκη. Που το Slug and Lettuce χαρακτήριζε απλά και γενικά: Punk. Ρε μουνιά.
Τέλος πάντων... Και ευχές βαριέμαι, όχι να πω, να έχω. Νταξ, σκατά ξεκινάει η πουτάνα, ως συνήθως, και βλέπουμε πως προχωράει... Για αρχή έχουμε μύτινγκ μετά τις γιορτές στην εταιριάρα και μου βρωμάει μείωση μισθών... Τι καλά...