Last Nite: A Place To Bury Strangers

Το κείμενο που ακολουθεί θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί εναλλακτικά: Last Nite: the concert I never watched... Αντ' αυτού, έβαλα το όνομα της μπάντας... Νταξ...
Γαμώ το κακογαμημένο κέρατό μου ήθελα πολύ να τους δω... Πάρα πολύ. Όλη αυτή η φάση "μπάντα του σήμερα, ποιου σήμερα, του τώρα" και πάει λέγοντας, και, μη λέμε και μαλακίες είναι από τις καλύτερες μπάντες των τελευταίων ετών, στον πούτσο μου ρε, ήθελα να τους δω.
Με το που μπήκα στο μαλακομάγαζο αισθάνθηκα τα φράγκα μου να ίπτανται ακολουθώντας μια μαλακισμένη τροχιά προς τις τσέπες των διοργανωτών οι οποίοι γελούσαν αυτάρεσκα. "Τους την παίξαμε των ίντυδων, μουαχαχαχαχα, τους μαντρώσαμε και τους πήραμε και τα γκαφρά, κοίτα τους μαλάκες με τα ηλίθια ντυσίματα και τα ακόμα πιο ηλίθια κουρέματα, νομίζουν ότι θα δούνε λάιβ, μουααααααααχαχααααααχαααααααα".
Και δεν είδαμε. Τι σκατά να δεις σ' ένα μέρος που η "σκηνή" ήταν περίπου δύο εκατοστά πάνω από το έδαφος... Τι σκατά, πραγματικά. Κι αυτές οι γαμημένες κολώνες... Ευτυχώς είχανε καθρέφτες κι είχα ένα ενδιαφέρον θέαμα να χαζεύω όλο το βράδυ.
Ο ήχος των A Place To Bury Strangers, τα κομμάτια, όλα τα υπόλοιπα ήταν καταπληκτικά.Ο θόρυβος που σε έλουζε από τα ηχεία, ήταν εξαγνιστικός. Αυτό μου την έσπασε ακόμα περισσότερο. Ήμουνα ρε πούστη μπροστά στη σκηνή, (που όσοι με ξέρουνε γνωρίζουν ότι είμαι κωλόγερος σ' αυτές τις φάσεις και αράζω πάντα πίσω, με το ποτό μου και αφουγκράζομαι τους ήχους, μακριά από το χαμό) και πάλι δεν έβλεπα τίποτα. Είχα μια απαράδεκτη κολώνα (βεβαίως, βεβαίως) κι ένα ηχείο που μου γάμησε τ' αυτιά μπροστά στα μούτρα, τη μία έβλεπα λίγο μπασσίστα, την άλλη σκύβοντας έβλεπα τη φάτσα του Ackermann και τίποτα άλλο... Δραματική κατάσταση.
Δεν ξέρω, για μένα ένα live, όπως φαντάζομαι και για τους περισσότερους, εκτός του ν' ακούσεις τα αγαπημένα σου κομμάτια, είναι ταυτόχρονα και να δεις τους αγαπημένους σου μουσικούς να στα προσφέρουν... Στερούμενος το ένα από τα δύο... Νταξ, δεν είδα live, όπως και η πλειοψηφία του κόσμου που συγκεντρώθηκε χτες... Ρε... Κοροϊδία ρε... Γύρισα σπίτι και ήμουνα σε φάση, άδειος τελείως ρε, σε φάση "τι σκατά είδα τώρα, τι έκανα σήμερα;"...
Το αστείο της υπόθεσης... Σε κάποια φάση ο Ackermann, μέσα σε τόνους θορύβου, είχε πέσει κάτω, γαμιόταν με καλώδια, δεν ξέρω, δεν είδα, είχα απελπιστεί πια και δεν προσπαθούσα καν. Κοιτούσα μόνο τις φάτσες που πετάγονταν ξαφνικά από το πλήθος για να αποθηκεύσουν έστω και για λίγο ένα μέρος αυτής της εικόνας... Γελοία πράματα λέμε...