Piano Magic - Ovations

Με το ξεκίνημα έφαγα ένα ψιλοσόκ... Τα 2 πρώτα κομμάτια είναι σα σόλο του τυπά των Dead Can Dance... Not cool... Αλλά εννοείται ότι στη συνέχεια το διορθώνουν το θέμα...

Πρόκειται για μία από τις αγαπημένες μου μπάντες. Βασικά, πρόκειται για μία από τις αγαπημένες μπάντες όλων των ανθρώπων... Ακόμα κι αυτών που δεν τους γνωρίζουνε... Βασικά, ίσως οι μοναδικοί μουσικοί, των οποίων οι δημιουργίες δε διαθέτουν το παραμικρό ίχνος punk attitude, καταφέρνουν παρόλα αυτά να με συνεπαίρνει κάθε κυκλοφορία τους... Και η τελευταία δεν αποτελεί εξαίρεση, φυσικά...

Έχουν αυτό τον ήχο της 4AD, πιο συγκεκριμένα της πρώτης και δεύτερης περιόδου της, πριν αρχίσει δηλαδή να κυκλοφορεί country folk μαλακίες, μαγεία ρε πούστη... Ο ήχος ενός πραγματικά θεσπέσιου ονείρου... Σαν ένα απ' αυτά που βλέπεις ότι πετάς... Ή σαν αυτά που βρίσκεσαι μ' ένα άτομο που έχεις να δείς πολύ καιρό και καταφέρνεις να του πεις επιτέλους πόσο σου έχει λείψει, του λες αυτά που ήθελες τόσο καιρό να του πεις, και ξέρεις ότι όλα θα διορθωθούν, όλα επιτέλους θα μπουν στη θέση τους, θα καταλάβει τι εννοούσες τότε και ξυπνάς ανακουφισμένος... Ή σαν αυτά που πίνεις καφέ με το Jarvis Cocker, o Dj βάζει ένα κομμάτι των Pulp κι εσύ το μπερδεύεις με Divine Comedy και του το λες κι από πάνω... Ή σαν αυτά που, απλά, πλέκεις πόδια δεινοσαύρου...

Dream Pop... Όχι ακριβώς... Όχι αυστηρά...

Συγκρινόμενος με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, θα έλεγα ότι το "Ovations" στέκεται κάπου στη μέση... Δεν είναι βήμα μπροστά, ούτε πίσω... H συμμετοχή του Perry με ξενερώνει, γιατί καπελώνει το αποτέλεσμα... Κοινώς αντί να προσαρμοστεί στον ήχο τους, προσαρμόστηκαν αυτοί στο δικό του, πετώντας δύο κομμάτια του δίσκου με τη μία... Τι να πω, δε γουστάρω Dead Can Dance, πειράζει;

Εξελίσσουν λοιπόν τον ήχο τους, κάνοντάς τον πιο "έθνικ", διανθίζοντάς τον με κρουστά και άλλα όργανα, παραμένοντας ίδιοι σε γενικές γραμμές, αλλά πιο (μπλιαξ) ώριμοι... Πιο (καραμπλιαξ) πειραματικοί...

Παραδίδουν τελικά ένα πόνημα το οποίο, σαφώς δεν είναι καλό starting point για νέους ακροατές, ενώ ταυτόχρονα μπερδεύει τους παλιούς, αλλά όχι αρκετά ώστε να αναχωρήσουν για νέες ηχητικές περιπέτειες, κρατώντας τους εκεί, αναμένοντας με ανυπομονησία το επόμενο δείγμα γραφής...

Και να φανταστείς ότι μ' άρεσε γενικά...