30/11/09

Last Nite... Nechayevschina - Faust

Μετά τα ρόχαλα που εισέπραξα από δύο εκλεκτούς συνοδοιπόρους στο αίσχος που αποκαλώ ευγενικά "η ζωή μου" αγκαζάρισα τη μακροβιότερη σχέση που είχα με μουσικό, τον αλλιώς γνωστό και ως "ο Άνιμαλ του Μάππετ Σόου με Σάρκες" και τραβηχτήκαμε στο Κύτταρο... Μεταξύ μας για το σαππόρτ πήγα... Η μουσική μου παιδεία ξεκινάει μέτα το '77, και το να δω κάτι γεροχίππυδες να χτυπιούνται δεν ήταν και η καλύτερή μου... Σαφώς και είμαι αδαής, όπως μ' έχουν αποκαλέσει στο παρελθόν, και μου το απέδειξε περίτρανα αυτό που άκουσα, αλλά κυρίως, αυτό που είδα...

Οι Nechayevschina είναι ούτως ή άλλως μία από τις αγαπημένες μου μπάντες στο πολύπαθο scene και δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός... Stoner Drone Rock Jam Thang με ασύλληπτο groove, σχεδόν πλήρως αυτοσχεδιαζόμενο, έκφραση, μπάντα με νόημα ρε, νόημα, ποιοι άλλοι μπορούν να το καυχηθούν αυτό, όπως και ποια άλλη σαππόρτ
μπάντα μπορεί να καυχηθεί ότι είχε όλο το κοινό μπροστά να κουνάνε τα κεφάλια πάνω-κάτω... Μιλάμε για γαμάτο groove, εξοντωτικά αργά σημεία και όταν ανεβαίνανε οι εντάσεις... Εξαγνισμός...

Οι Faust είχανε στήσει στη σκηνή
μπετονιέρες, τρυπάνια, αλυσοπρίονα, γάμησέ τα, ξεκινήσανε θορυβοδέστατα, προχώ, ξέρω 'γω, νταξ δεν είμαι και ο πλέον κατάλληλος να μιλήσω για την προσφορά του kraut rock στη σύγχρονη μουσική παραγωγή, δεν είμαι ειδικός, αλλά αυτό που άκουσα, σίγουρα δεν μπορεί να θεωρηθεί "παλιό" ή οτιδήποτε... Μας προειδοποιήσανε ότι θα παίξουνε δύο σετ της μίας ώρας (!) με ένα τέταρτο διάλειμμα και μας ευχαρίστησαν που δεν καπνίζαμε... Χα...

Ζητώ συγγνώμη από τα γερόντια, αλλά όταν συμβαίνει τέχνη μπροστά στα μάτια σου, η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο... Μιλάμε για πολύ τσιγάρο...


Η προσέλευση του κόσμου, για μένα, ήταν ικανοποιητικότατη, μπορούσα να πάρω τα μαρτίνι μου (μπλιαχ) άνετα... Ο ήχος ήταν πάααααρα πολύ καλός, αλλά δεν έχει να κάνει ναι...

Προς το τέλος του 2ου σετ έγινε το χάος, άρχισε να δουλεύει η μπετονιέρα, ο μπασσίστας της πετούσε χαλίκια, πήρε και το αλυσοπρίονο και "χάραξε" ένα "Live On" σε μια πλάκα φελιζόλ, κάνοντας τη σκηνή χάλια, στα μισά του πρώτου σετ είχανε κι ένα κομμάτι με 2 ραπτομηχανές και live ξυλογλυπτική, ό,τι να 'ναι λέμε, τέχνη, δεν μπορώ να το συγκρίνω με οτιδήποτε έχω δει μέχρι σήμερα, γάμησέ τα με στείλανε στο διάολο, με γεμίσανε...

Ήτανε, λέει, η 2η φορά που σκάγανε στα μέρη μας, δεν πήγα την 1η, αλλά ένα είναι σίγουρο, την 3η φορά θα είμαι πάλι εκεί...
Για τις φωτό τα εύσημα στον Άνιμαλ...

28/11/09

Misery Loves Bad Company

Faust... Αύριο... Το πρώτο live που θα πάω μετά τον αποκλεισμό του αλκοόλ από τη ζωή μου... Η οποία έγινε σαφώς κατά τι πιο μίζερη... Νταξ, δεν παίζει ν' αρχίσω να γράφω πάλι τα ίδια με το προηγούμενο ποστ, την έχω παγώσει τη φάση, αισθάνομαι καλύτερα, χτες κοιμήθηκα κιόλας, αλλά το ξέρω ότι αύριο όλη νύχτα θα κοιτάω την έξοδο... Θα δείξει…

26/11/09

Sleater Kinney - A Quarter To Three

"It's one a.m. you haven't called - It must be four wherever you are - And the photo booth strip, and the letter you wrote - they feel like nothing I could hold"
Η αγαπημένη μου μπάντα κάποτε... Τις ξαναθυμήθηκα πρόσφατα... Στριφνές κιθάρες, τσιρίδες, γάμησέ τα ρε, έρωτας, ξέρω 'γω, είναι κάμποσος καιρός τώρα που ξενερώνω με τα χρόνια που φύγανε, όχι ότι έχω κανα όφελος απ' όλο αυτό, αλλά να μωρέ, ξερω 'γω... Δεν ξέρω, βασικά... Μπορεί να φταίει και η αποχή από οτιδήποτε αλκοολούχο... Είπα να στρώσω... Πολύ ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο, αλλά στ' αρχίδια μου βασικά, ελάχιστοι εκεί έξω γνωρίζετε τη φάτσα μου, και όσοι από σας τη γνωρίζετε, έχετε έρθει αντιμέτωποι με το πρόβλημα... Λυπάμαι γι' αυτό...

"Nothing bad, nothing free, there's nothing left for me to feel"
Μαλάκα, παίζει να διανύω μια απ' τις πιο γαμημένες φάσεις της ζωής μου
... Ειλικρινά... Και κλωτσάω στα μούτρα όσους πάνε να με στηρίξουν με οποιονδήποτε τρόπο... Η σχέση μου με το μπουκάλι με γάμησε, με ξεπάτωσε, αλλά νομίζω το ξεφορτώνομαι ρε, είχα τρελά κενά μνήμης, βράδια ολόκληρα από τη ζωή μου χαμένα, στο βρόντο, που δε θυμάμαι τίποτα, ακόμα και πράγματα, πρόσωπα, συμπεριφορές που θα 'θελα να θυμάμαι, γαμώτο, δεν είναι πια εκεί. Εκείνη την ώρα λες "ναι, ρε πούστη, αυτό που συνέβη μόλις, γάμησε, πρέπει να το θυμάμαι αύριο, ας το θυμάμαι αύριο, είναι έντονο, θα το θυμάμαι". Και το ξεχνάω. Έτσι απλά.

"It's like going to bed at a quarter to three - finally tired, finally empty"
Άδειος τελείως...
Τελείως ρε... Έριξα την τελευταία κλωτσιά στην αυτοκαταστροφή... Και τώρα μου λείπει πιο πολύ κι απ' τον αέρα... Αλλά ναι, είναι για το καλύτερο... Γιατί όμως, ρε πούστη, δεν αισθάνομαι καλύτερα; Αυτό ακριβώς κάνω... Περιμένω... Μέχρι να μην μπορώ να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά... Καμιά φορά παίρνει περισσότερο απ' όσο νομίζω... Καμιά φορά παίρνει και όλη τη νύχτα... Και δεν το ξέρει κανείς...

"Should I be up to play the game - back and forth get back at me - and my confidence fell and I feel so mad - tell me whose side are you on?"
Γαμώ τις μπάντες ρε... Θα μπορούσα να διαλέξω κάλλιστα οποιοδήποτε άλλο από τα κομμάτια τους, σίγουρα, κάποιος στίχος, κάποια λέξη, κάποια νότα θα ανταποκρίνεται στην κατάστασή μου... Σίγουρα ρε... Όλα... Δεν ξέρω πως στο διάολο το 'χουνε καταφέρει... Ίσως αν ακούσω όλη τη δισκογραφία τους ξανά να μπορέσω να βρω το στίχο, τη λέξη, τη νότα που θα με επαναφέρει... Που; Εκεί που θα 'θελα να 'μαι... Ή εκεί που δεν πήγα ποτέ...

"It's like going to pieces could fix everything, at this point I'm really me"
Ό
πως αυτό το τελευταίο... Δεν ξέρω αν γίνω κομμάτια, αν θα φτιάξουν όλα (γαμάω στη μετάφραση)... Αυτή τη φορά πραγματικά δεν ξέρω... Στο παρελθόν, φυσικά και δε διορθωνόταν τίποτα, αλλά ξεχνούσα ρε... Ξεχνούσα πολύ εύκολα... Πράγματα, πρόσωπα, συμπεριφορές... Τώρα πρέπει να ξεχάσω ολόκληρο εθισμό και δεν ξέρω αν θα 'ταν σωστό να επιτρέψω στον ίδιο να με βοηθήσει να τον ξεπεράσω...
Δεν ξέρω, βασικά... Δεν ξέρω τίποτα πια...

23/11/09

Greek 'n' Roll - Chapter 2: Attack of the motherfucking Clonezzzz

Σκατοϋπόθεση... Το εγχώριο ροκ, ίντυ, πανκ γγγγγουατέβερ... Κάπου στα '90s είχε κάτι καινούριο και φρέσκο να δώσει... Ήταν μια εποχή που αγοράζαμε δίσκους και, ναι, ναι, τους ακούγαμε κιόλας... Δεν είμαι μαλάκας νοσταλγός, αλλά αυτό παραμένει ένα γεγονός που δύσκολα κάποιος μπορεί να αρνηθεί...

Για να δούμε... Last Drive, Blackmail, Nightstalker, Honeydive, Terminal Curve, Ziggy Was, Bokomolech... Κορυφές.

Τώρα, αν και υπάρχει τρομερή εγχώρια noise, avant garde scene - δε θα παίξει name dropping (ακόμα), ψαχτείτε - από ροκ πλευρά η σκηνή ασθμαίνει... Να 'ναι 5 οι αξιόλογες μπάντες; Αμφιβάλλω... Και δε μιλάω για πρωτοπορία αυτή τη στιγμή... Μιλάμε για συγκροτήματα "εφάμιλλα" του εξωτερικού... μόνο που το εξωτερικό δεν ενδιαφέρεται... Τι να κάνει με άλλους 50 κλώνους συγκροτημάτων που ήδη διαθέτει;

Και δε μιλάω για νούμερα βιομηχανίας... Οι κλώνοι πάντα είχανε μία τάση να εκτιμώνται από το εν λόγω μαγαζί... Όοοοοχι... Στα υπόγεια ξεχωρίζουν αυτοί που έχουν κάτι διαφορετικό να παρουσιάσουν... Αντιγράφοντας κάτι πασίγνωστο φτιάχνεις ακόμα μία party-band... Χειρότερα. Μια Cover-Band... Που παίζει τραγούδια που, αν και ακούγονται γνωστά, κανείς δεν τα γνωρίζει...

Και πώς γίνεται οι ολόχρυσες μετριότατες της "Νέας" Ελληνικής Σκηνής να διεκδικούν θέσεις στο "σταρ-σύστεμ", με τηλεοπτικές εμφανίσεις, κατα φαντασία stardom και rrrrockkkk performances (γιατί όλοι οι Βλαχο-Έλληνες πρέπει να είναι ή ο Bowie ή ο Ronson; Σ' αυτούς εξαντλείται ο ρόλος του "rock performer";) ενώ στερούνται βασικά πράγματα όπως: ΤΑΛΕΝΤΟ; Αν και ο Ροντάρι αρνείται την ύπαρξη του τελευταίου, πιστεύω ακράδαντα ότι για τους καλλλλιτέγνες της "ελλαδάρας γαμάμε" είναι αυτό ακριβώς που λείπει... Πρωτοτυπία ρε. Αρ γιου φαμίλιαρ γουίθ δε τερμ;
Δηλαδή είναι δυνατό μία χώρα με κάμποσο ψαγμένο κόσμο, ίσως και δυσανάλογο σε σχέση με το μέγεθός της και την οικονομική ευμάρεια των γονιών τους, να εκπροσωπείται στο μουσικό στερέωμα, παγκόσμιο και εγχώριο, από μουσικούς που έχουν ακούσει μετα βίας πέντε μπάντες; Και μιμούνται τις δύο (οι καλοί); Κι όμως είναι. Live your myth in Γκρηης.

Σε ένα documentary για την παλιά και τη νέα (τότε) σκηνή της Νέας Υόρκης που είχα δει (χρυσές εποχές των Athens-New-Yorkers, τυπάδων δηλαδή με το μαλλί τσίτα και κουστουμιά με γελεκάκι το κατακαλόκαιρο που ακούγανε Liars και θεωρούνταν "προχώ", αλλά μόνο από τους εαυτούς τους και τους φίλους τους), η Lydia, ισχυριζόμενη ότι οι "νέοι" στερούνται πρωτοτυπίας, έλεγε "why buy a guitar? Get a trombone!" και το πλάνο άλλαζε και μας πήγαινε σε ένα live των Gogol Bordello... Τότε τους μάθαμε μόνο όσοι ήμαστε σ' αυτή την προβολή. Σήμερα; Ας γίνει μάθημα αυτό σε ορισμένους και παίρνω εγώ την κάμερα.



20/11/09

Sun Araw - Heavy Deeds

Χίππιδες με κέρατα... Το 'χε γράψει μια τύπισσα - χίππισα στο παντελόνι της... Με μαρκαδόρο... Πριν χρόνια... Αλλά δεν ήταν ούτε στα '60s, ούτε στα '70s... Ήταν πριν λίγα χρόνια... Αδικαιολόγητο...

Και μου είχε κολλήσει... Όχι η τύπισσα, έλεος... Και ακούγοντας ετούτους (ετούτον;) εδώ το ξαναθυμήθηκα... Ρε μαλάκα, απίστευτη φιλοφρόνηση για το μπούλη, το Heavy Deeds μου θύμισε Royal Trux... Γάμησε τα... Ψυχεδελοdub ό,τι να 'ναι... Γαμώ... Και η ροκιά ροκιά, ρε πούστη... Διαστημικές κιθάρες και πολύς χιππισμός... Δεν ξέρω ρε... Είχε καιρό να με συγκινήσει κάτι της φάσης...

Αν έχω καταλάβει σωστά, ο τύπος είναι κολλητός με Pocahaunted, άλλη μια μπάντα που δεν είναι twee (μαλάκα, δεν είναι twee και γουστάρω, αν μου το έλεγαν αυτό πριν από 5 χρόνια θα γαμιόμουνα στα γέλια, όχι για τη φάση "μ' αρέσει κάτι που ΔΕΝ είναι Twee", αλλά το ότι θα είχα φάει κόλλημα με Twee, τι σκατά έχω πάθει), αλλά γουστάρω τρελά... Ινδιάνες γκόμενες, που αλυχτάνε στο λυκόφως... Τρέλα... Freak Folk Noise Whatever Thang... Shamanik τέρμα...

Περίεργος δίσκος ρε... Σου γαμάει το κεφάλι, χωρίς να γίνεται κουραστικός... Αυθορμητισμός, όλα χωρίς σχέδιο που πάνε σύμφωνα με το σχέδιο... Σα να τρέχεις στις τουαλέτες του μπαρ για ένα τελευταίο φιλί στην αντανάκλασή σου, ενώ ετοιμάζεσαι να φύγεις σε χειρότερη κατάσταση απ' ό,τι μπήκες, και μετά βγαίνεις και ο ηλεκτρισμός συνεχίζει να σε διαπερνάει... Δεν βγάζει νόημα αυτό; Φυσικά και βγάζει...

Είμαι απολύτως ικανοποιημένος (και τούτο είναι απίστευτη φιλοφρόνηση) μ' αυτό το διεστραμμένο ροκ πράμα που έβγαλε ο τύπος... Τελείως στη φάση μου ρε... Μακάρι να παραμείνει μυστικό ακόμα και μετά απ' αυτό... Μακάρι ρε...

16/11/09

King Khan & BBQ Show - Invisible Girl

Έχω αυτό το κόλλημα... Γάμησέ τα... Με το πανκ... Το απόλυτο cool... Η jazz, άλλωστε, από τότε που της στερήσανε τις πόρνες και την πρέζα ψόφησε... Και τό πανκ έχει βρεθεί στο βάθρο... Πρώτη γαμημένη θέση...
Έχω κι άλλο ένα... Μ' ένα από τα εκατοντάδες παρακλαδια του... Το γκαράζ... O King Khan το υπηρετεί πιστά...
Γαμάτες συνθέσεις που έχουν σαν αρχή τα Nuggets, Pebbles, Back From the Grave, αλλά παρόλα αυτά ακούγονται τόσο σημερινές... Μαζί με Black Lips η απόλυτη φάση...
Το ότι το "Invisible Girl" γαμάει ασύλληπτα δεν είναι έκπληξη... Σούπερ κιθάρες, σούπερ τσιρίδες, γάμησέ τα, δε χωράνε λογοτεχνία τέτοιοι δίσκοι, ούτε αυτοβιογραφικά στοιχεία, εκτός ίσως αν γράψω γι' αυτό το πάρτυ το '02, που έγινα τελείως τύφλα και φιλούσα όλο τον κόσμο, waitaminnit σε κάθε πάρτυ γίνομαι τύφλα και φιλάω όλο τον κόσμο, εδώ που τα λέμε, και έξω απ' το σπίτι να βγω απλά, γίνομαι τύφλα και φιλάω όλο τον κόσμο, α, ναι, τι έλεγα, γαμημένη ενέργεια και τα κλασσικά soulful φωνητικά του King μου γαμάνε τον εγκέφαλο... Γαμώ τις μπάντες...
Garage Punk δίσκος της χρονιάς... Και με Rock 'N' Roll Adventure Kids κόλλησα, αλλά το βασιλιά τον παρακολουθώ κάποια χρονάκια τώρα, ε, όσο να πεις, υπάρχει ένα συναισθηματικό δέσιμο... Και ήταν ό,τι έπρεπε μετά την ψιλοαπογοήτευση που έφαγα με το φετινό των Black Lips... Αυτό δε σημαίνει βέβαια, ότι δεν το χώρεσα στην ανασκόπηση που έκανα...
Ναι ρε γαμώ.. Γαμώ, τέρμα...
Τώρα, σοβαρά... Θέλω να μάθω τα πάντα για την κιθάρα της φωτογραφίας... Ακούω...

14/11/09

Βαριέμαι...

...Συνέχεια... Μου δίνει δύναμη... Αισθάνομαι ζωντανός μέσα στην απραγία μου... Γράφω μαλακίες για να λέω ότι κάνω κάτι... Η δημιουργικότητα περιορίζεται στο μίνιμουμ... Ακίνδυνα κείμενα για μουσική... Αυτό είναι... Η φάση έχει ξεφουσκώσει καιρό τώρα... Συνεχίζει αυτόματα ως διέξοδος από το καθημερινό τίποτα...
Ο έρωτάς μου με τον καθρέφτη, ευτυχώς, καλά κρατεί... Το κάτουρό μου θεραπεύει ανίατες ασθένειες... Αλήθεια... Γράφω ψέμματα... Κανείς δε με ξέρει άρα μπορώ να λέω για μένα ό,τι στο διάολο μου καβλώσει... Μικρά κομμάτια της ρουτίνας μου χώνονται στις γραμμές... Αναπόφευκτα... Όλα στα πλαίσια δημιουργίας ακίνδυνης τέχνης...
Σαν την indie music ένα πράμα... Μουσική για partying... Συγγραφή για partying...
Θα 'θελα να κάνω κάτι που να μυρίζει αίμα από χιλιόμετρα... Αλλά όχι εδώ... Αλλού... Αρχίδια...

9/11/09

Thao With The Get Down Stay Down - know better learn faster

Είναι αυτή η γαμάτη εταιρία, η Kill Rock Stars... Έχει βγάλει όλες τις κορυφές του αμερικάνικου underground... Και τους Unwound, οι οποίοι δεν ανήκουν πουθενά, εκτός κι αν υπήρχε ένα είδος μεσσιανικής κλίμακας ή δεν ξέρω 'γω τι σκατά...

Με την πάροδο των ετών, αποφάσισε κι αυτή να ωριμάσει... Και πλέον, αφού της έφυγαν και οι Gossip, έχει αφιερωθεί στην κυκλοφορία intellectual pop διαμαντακίων σαν κι ετούτο...

Σε ένα δίκαιο κόσμο, αυτό το δισκάκι θα απολάμβανε τις πωλήσεις της Florence... Αλλά, ως γνωστόν, δε ζούμε σε ένα δίκαιο κόσμο... Επειδή, όμως, θα ήταν μαλακία να χαθεί κάτι τόσο θεσπέσιο, επειδή η τρόμπα κυριαρχεί σε κάθε γωνία του δρόμου και, δεδομένου του πολυπληθούς αναγνωστικού κοινού μου, σας το παρουσιάζω...

Γλυκύτατες κιθαρίτσες, παλαμάκια, φωνούλες, χοροπηδητά εξυπνάκηδων, τρομπετίτσες και πολλά άλλα υποκοριστικά... Και σύσσωμη η ιστορία του αμερικάνικου indie rock των μέσων των '90s παρελαύνει από τ' αυλάκια του βινυλίου... Με κάτι folk ιδεούλες από 'δω κι από 'κει, είναι και της μοδός άλλωστε, οι οποίες δεν είναι αρκετές ώστε να με κάνουν να ξεράσω, έχουμε τελικά ένα σύνολο ουσίας και ειλικρινούς έκφρασης συναισθημάτων για τα πάντα και τίποτα... Η ίδια κάπου διάβασα ότι χαρακτηρίζει το αποτέλεσμα σα δίσκο καταδικασμένων από την αρχή σχέσεων και "sad sex"... Πιο κατάλληλο δε θα μπορούσε να είναι...

Γενικά, έφαγα ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου ακούγοντας μόνο diy hardcore, γιατί μόνο αυτό μου φαινόταν αυθεντικό, ειλικρινές, τίμιο ρε γαμώτο... Νταξ, ακόμα τα πιστεύω όλα αυτά, προσπαθώ όμως ταυτόχρονα να μην είμαι τόσο μίζερος όσο τότε και, τελευταία, να μη φοράω αποκλειστικά μαύρα ρούχα... Είχα και μια εμμονή με το "ξεπούλημα" του ενός και του άλλου, αλλά η εμφάνιση των Sonic Youth στο Gossip Girl μου άνοιξε τα μάτια...

Παραληρήματος φινάλε...

Το δισκάκι είναι το ιδανικό αντίδοτο για όσους πραγματικά προσπάθησαν να τους αρέσουν οι Flaming Lips... Την έχει τη στριφνάδα του, όπως και τα γερόντια, απλά τυγχάνει να είναι τόσο μα τόσο πιο cool... Ούτως ή άλλως πάντα γούσταρα τρελά τις γυναικείες φωνούλες, και, κυρίως, τα κοριτσάκια με κιθάρες... Sorry, Wayne...


4/11/09

Casiotone for the Painfully Alone - VS Children

Τον παρακολουθώ χρόνια τον Ashworth... Και δεν έχει βγάλει ούτε μία νότα που να με απογοήτευσε... Για Νοέμβριο δε, είναι ό,τι πρέπει...

Ο εύκολος χαρακτηρισμός που του αποδίδεται συχνά είναι "μίζερος". Και είναι. Εντελώς. Αλλά στην περίπτωσή του αυτό δεν είναι καθόλου, μα καθόλου κακό. Κάθε άλλο. Η μελαγχολία του δεν είναι μεταδοτική, δεν είναι άρρωστη, δεν είναι Radiohead... Είναι ειλικρινής.

Και αυτό βασικά χαρακτηρίζει τα ωραιότατα τραγουδάκια του... Minimal καταθέσεις ιστοριών που παίζουν στο κεφάλι του με αναλογικο-ηλεκτρονική υπόκρουση. Σούπερ. Κι αν δεν ακούγεται έτσι, ένα τσεκάρισμα στο "Etiquette" του 2004 είναι ένα πολύ καλό και αναπάντεχο δώρο. Το άκουγα σε αμέτρητες διαδρομές εντός και εκτός και επί τα αυτά και ήταν η καλύτερη "παρέα". Ιδίως αυτό το "Bobby Malone returns home"...

Ο καινούριος του δίσκος, ομολογουμένως, δεν έχει και πολλές αλλάγές στον ήχο σε σχέση με τον προηγούμενο... Ή οποιονδήποτε από τους άλλους. Παραμένει βέβαια εξίσου όμορφος... Σχεδόν twee... Εξάλλου ποτέ δεν είχε να κάνει με τη μουσική… Κάθε δίσκος των Casiotone είναι οι ιστορίες που θέλει να διηγηθεί ο Ashworth… Και αυτή τη φορά δεν απογοητεύουν…

1/11/09

Ramona Falls - Intuit

Τον τελευταίο καιρό, σε όλα τα κείμενα που γράφω, βάζω και εικονίτσες... Όπως και να το κάνουμε, ένα βιβλίο με εικόνες διαβάζεται ευκολότερα από ένα χωρίς...

Το εξώφυλλο του δίσκου των Ramona Falls, είναι μακράν η ομορφότερη απ' όσες έχω ανεβάσει... Και ο δίσκος τους δεν πάει πίσω...

Σόλο πρότζεκτ του τυπά απ' τους Menomena, των οποίων το εξώφυλλο του τελευταίου τους δίσκου είχε φιλοτεχνήσει ο απίστευτος Craig Thompson, δημιουργός του συγκλονιστικού Blankets, το οποίο υπάρχει και σε ελληνική μετάφραση για τους αμόρφωτους... Γι' αυτό ακριβώς το λόγο το τσέκαρα, χωρίς να ενθουσιαστώ... Ψιλοβαρέθηκα να πω την αλήθεια μου... Πολύ ψαγμενίλα, ψήγματα ουσίας...

Αντίθετα μ' ετούτον εδώ... Αρχικά μου τράβηξε το βλέμμα μια κριτική που χαρακτήριζε τους ήχους "pagan" (στο εξώφυλλο αναφερόταν, αλλά ήθελα πολύ να αντικατοπτρίζεται αυτό το υπέροχο σύνολο και σ' αυτά που επρόκειτο ν' ακούσω)... Δύο λέξεις με κολλάνε όταν περιγράφονται μουσικές... Pagan και Twee... Και ακολουθείται η γνωστή διαδικασία... Κατεβάζω, τσεκάρω και - ίσως και - αγοράζω...

Νταξ, pagan δεν είναι σε καμία περίπτωση... Αλλά είναι αυτή η μαγική ποπ που, χωρίς να σου σπάει τ' αρχίδια να καταλάβεις τι σκατά παίζει εδώ, σε οδηγεί ξανά και ξανά σε πολλαπλές ακροάσεις... Απ' αυτές μάλιστα, που κάθε φορά, σου δίνουν και κάτι καινούριο... Κι εκεί που τελειώνει, το ξαναβάζεις από την αρχή... Γάμησέ τα, μ' άρεσε τόσο πολύ, που θα δώσω στο "Friend and Foe" των Menomena ακόμα μια ευκαιρία...