28/11/11

Various Artists - New York Rules

Βασικά έχει The Men μέσα... Γι' αυτό και μόνο αξίζει τον κόπο. Επίσης έχει τερατωδώς γαμάτο artwork. Κασέτες ρε... Φετίχ της πούτσας. Το προσπερνάω, γιατί δεν έχει και πολύ σημασία. 
Κοίτα, No New York δεν είναι, σίγουρα όμως είναι η μοναδική συλλογή με διάφορους καλλιτέχνες που έχει νόημα ν' ακούσεις φέτος. Τόσο απλά. Γαμάει. Αυτό το PUNK! που γράφει πάνω δεξιά; Με το θαυμαστικό; Το εννοεί 100%. Γάμησέ τα ρε. Αλήθεια λέω. 
Χύμα κιθάρες στα μούτρα, εκτροχιασμός, μανία, έκφραση, τέχνη, τέχνη, τέχνη. Δεν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα. Και πάντα η φάση "κλεφτές ματιές στην ψυχεδέλεια των 13th Floor Elevators" οι οποίοι ήταν πανκοδέστεροι των οποιονδήποτε Sex Pistols που ακολούθησαν. Όχι απ' όλους, άλλοι κοιτάνε αλλού. Αλλά ξέρεις, όταν πέφτεις πάνω του... Συμβαίνει.
Ειλικρινά δεν μπορώ να ξεχωρίσω καμία μπάντα. Όλες μου κάνουν "κάτι". Μαλάκα, πολύ σπάνιο αυτό. Ρε συ, ντάξει, ΠΑΝΚ είναι, τι θες; Υπερανάλυση; Κι έτσι; Ιστοριούλα; Μαλακίες... Δεν παίζουν κανούρια εδάφη, δεν ανοίγονται νέοι δρόμοι, είναι κάτι γνώριμο, χιλιοπαιγμένο, γαμάτα όμως... Σου φτάνει; Σου φτάνει, ξεκόλλα... 
Και για να μην παιδεύεστε το βρίσκετε εδώ. Έχει και τρελό κομμάτι ιστορίας μαζί. Αυτό που αναφέρω και παραπάνω. Δύο σε ένα. Ευκαιρία.

23/11/11

Prince Rama - Trust Now

Αν έπρεπε να χτυπήσω ένα tattoo οπωσδήποτε αυτό θα ήταν ή τα Bars των Black Flag ή ο Ganesha. Ο Μεταφορέας των Εμποδίων (the Remover of Obstacles αγγλιστί, το Google Translate δεν μπορεί να κάνει καλύτερη δουλειά, ακούω προτάσεις). Γάματα χρήσιμος. 
Θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι εδώ. Σιχαίνομαι όσο δεν πάει κάθε μορφή θρησκείας, κάθε υπόνοια ότι μας διοικεί και ορίζει τις μοίρες μας ένα ανώτερο ον, τα πάντα. Αλλά αυτός ο τύπος με το κεφάλι ελέφαντα κάτι μου κάνει. Δεν ξέρω... Είναι και deva της παιδείας, της σοφίας, αρετές που ομολογουμένως δε διαθέτω στο οπλοστάσιό μου, ίσως επειδή ελπίζω να τις αποκτήσω κάποτε...
Είναι και λίγο περίεργο νομίζω. Δεν είναι κάνα προσωπικό κόλλημα θρησκευτικής φύσεως ή οτιδήποτε αυτό που έχω με το Ganesha, είναι σε φάση: "Μου αρέσει η Sherilyn Fenn στο Twin Peaks, μου αρέσει να την κοιτάω, αν είχε κέρινο ομοίωμα και βρισκόμουν μπροστά του κάτι αλλόκοτο μα παράλληλα τόσο φυσιολογικό θα συνέβαινε μες στο βρακί μου, αν την πετύχαινα λάιβ δε (τότε, όχι τώρα) θα μου κόβονταν τα πόδια" και αυτό είναι όλο. Τα μαυρόασπρα παπούτσια φταίνε λογικά. Όχι για την τυπάρα, για τη Sherilyn. Ο Ganesha δε φοράει παπούτσια. Ενάντια κι έτσι...
Πάμε πάλι...
Έχω διαβάσει διάφορα (όχι αρκετά) για τον τύπο, ωραίος είναι σε όλα του, μου 'χουν κάνει δώρο κι ένα αγαλματίδιο απ' την Ινδία. Θα 'θελα να πάω κάποτε, αλλά δεν το πολυέχω με τα εμβόλια. Να δω και καλά. Να δω τι παίζει. Και καλά. Εναλλακτικές κουλτούρες και τα συναφή. Ξέρεις τώρα μωρέ...
Δεν την έχω ψάξει και τρελά με θρησκείες και μαλακίες, αλλά μου φαίνονται πολύ μοβόροι και πολεμοχαρείς όλοι οι υπόλοιποι οι π. Χ., για μ. Χ. ούτε λόγος, δε θέλω ν' αρχίσω γιατί δε θα σταματήσει σε αφορισμό η φάση, για εξορκισμό με βλέπω...
Τον επικαλούνται συχνά οι Prince Rama στο τελευταίο, επίσης συγκλονιστικό τους έργο. Είμαι απόλυτα κολλημένος μ' αυτή τη μπάντα. Είναι αυτό το διαστρεβλωμένο ethnic πράμα που παίζουν, που ακούγεται τελείως άρρωστο, εξωτικό, ελκυστικό... Και το πιστεύουν κιόλας. Αυτό που το βάζεις; 

18/11/11

Jane's Addiction - The Great Escape Artist

Καλά δε λες κι ότι έσκασε από το πουθενά... Δεν μπορείς να πεις, επίσης, ότι το περίμενες κιόλας. Σίγουρα όμως μπορείς να παραδεχθείς ότι δεν το επιθυμούσες. Σε καταλαβαίνω, ούτε κι εγώ.
Κοίτα, στα '90s τους γούσταρα τρελά. Έσκαγε από παντού η "ροκιά", μαλλιαδούρες, Gibson Les Paul, οι Jane's μέσα σ' αυτό έδειχναν πραγματικά "εναλλακτικοί". Τώρα δεν ξέρω. Δεν είναι "ροκ" το σήμερα. Ζούμε σε μια εποχή ακραίων αντιθέσεων νομίζω. Και κάπου δε μου κάθονται. Είχα αναπτύξει τις σκέψεις μου για τη φάση τους και παλιότερα, αλλά και πάλι... Ίσως αυτό το κείμενο να ξορκίσει το "κακό" μια για πάντα. Το χωρίζω, λοιπόν, σε δύο μέρη:

1. Προ της ακρόασης του "The Great Escape Artist"
Τα "Nothing's Shocking" και "Ritual De Lo Habitual" είναι γάματα σημαντικοί δίσκοι. Όχι για 'μένα, γενικά. Ιδιαίτεροι, πρωτοποριακοί, διακόσιες χιλιάδες χρόνια μπροστά από την εποχή τους. Ρε, τους άκουγα μικρότερος και σε φάση ήθελα να γίνω ο Navarro. Μακράν ο ευρηματικότερος κιθαρίστας του φερόμενου ως Hard Rock τότε. Κι ο Perry Farrel... Τόσο ιδιαίτερος, τόσο λαμπερός... Από τους ανθρώπους που θα μπορούσαν με ευκολία να σε πείσουν ότι μπορούν να πετάξουν...
Τους ανακάλυψα αφού το διέλυσαν, φυσικά. 
Θυμάμαι ένα άρθρο σε κάποια βρετανοφυλλάδα απ' αυτές που καταβρόχθιζα για πλάκα, να 'ταν η NME, η Melody Maker, το Q, το Select, το Alternative Press (αυτό είναι αμερικανιά, αλλά ξέρεις...),  γάματα, χέστο, έγραφε για τα projects στα οποία απορροφήθηκε ο καθένας μετά τη διάλυση. Οι Porno For Pyros για παράδειγμα μου φάνηκαν "εξέλιξη" του πράγματος, κάτι πειραματικό και, τηρουμένων των αναλογιών, όμορφο, ακόμα και η παρουσία του κιθαρισταρά στους Red Hot Chili Peppers... Ήταν μια φυσική συνέχεια όλου αυτού. Ένα επόμενο βήμα. Τους Polar Bear του Avery που εκθείαζε, ομολογώ ότι δεν τους τσέκαρα ποτέ. Δεν είναι αργά. Θα το κάνω. Αλλά όχι σήμερα.
Τι θέλω να πω... Το άρθρο σου έδινε την αίσθηση ότι τίποτα δεν είχε αφεθεί στην τύχη του, ανήσυχοι μουσικοί εξακολουθούσαν να δημιουργούν ανήσυχη μουσική.

2. Κατόπιν ακροάσεως του "The Great Escape Artist"
Και φτάνουμε στο θέμα μας...
Το δίσκο κακό δεν τον λες. Βασικά, από τους συγκεκριμένους ανθρώπους έχω πεισθεί ότι δεν μπορεί να βγει κάτι άσχημο. Με τη στενή έννοια του όρου, όμως. Σίγουρα είναι εκτός του "σήμερα", δεν ξέρω καν αν χρειάζεται κανείς κάτι τέτοιο στην παρούσα φάση, στη Wavves εποχή που διανύουμε κάτι δουλεμένο, καλοηχογραφημένο δεν κολλάει... Ακούγεται ξένο. Ούτε εγώ μπορώ να το δεχτώ, έτσι; Οι σημερινές μπάντες σκότωσαν τη virtuosité, το μουσικό με παιδεία, τη μπάντα που κάνει πρόβες, τη σύνθεση την ίδια, τον κόπο, τη δουλειά. Θεωρήθηκε μαλακωδώς ότι δύο συγχορδίες, ένα fuzz κι ένα delay pedal είναι ό,τι χρειάζεσαι για να φτιάξεις το επόμενο αριστούργημα που θα καυλώσει την ψυχή και τ' αυτιά ενός μουσικοκριτικού του μεγέθους μου.
Λάθος; Όχι απαραίτητα. Είμαστε άλλωστε όλοι εκπρόσωποι της εποχής μας. Απλά τυγχάνει η εποχή μας να έχει σκοτώσει το μουσικό. Ή αυτόν που θεωρείται "μουσικός" αυστηρά, για κάτι πιο ευρύ. Θα το εξηγήσω με μία παραβολή. Γιατί δεν έχω τονώσει το μεσσιανικό προφίλ μου τελευταία. Λοιπόν: Πες ότι ετοιμάζεσαι για πανελλαδικές. Στα μαθηματικά όμως είσαι τελείως για τον πούτσο. Χρειάζεσαι βοήθεια επειγόντως. Χρειάζεσαι τον καλύτερο καθηγητή που υπάρχει, τον άνθρωπο που θα σου διδάξει μέσα σε λίγες μέρες όσα δεν κατάφερες να μάθεις σε μήνες, κάποιον που θα σου δώσει γνώση,  θα σε βοηθήσει να σταματήσεις να φοβάσαι τα ολοκληρώματα, θα σε κάνει να καταλάβεις, κι ακόμα κι αν αποτύχεις, θα βγεις από την εμπειρία πιο πλήρης... Εσύ όμως είσαι ατομάρα και το σύστημα της παραπαιδείας σε αηδιάζει. Ζητάς, λοιπόν, βοήθεια από τον αδερφό σου. Που πάει Γυμνάσιο.
Έγινα κατανοητός;
Δεν είναι όμως όλα σκατά. Η εποχή μας επίσης, κατάφερε να σκοτώσει και το ροκ σταρ. Τον αυτοκαταστροφικό νάρκισσο με τη σιλικονάτη γκόμενα που κολυμπούσε στα βουνά με την κοκαΐνη. Το είχαμε ξανακάνει με το punk και το hardcore. Τώρα το καταφέραμε με την αδιαφορία. Καλά είναι. Μας έμεινε ο αθληταράς και η ποπ τσιχλόφουσκα ηλίθια. Οι μέρες της ευημερίας σας είναι μετρημένες...   

14/11/11

We Were Promised Jetpacks - In the Pit of the Stomach

Αυτός ο δίσκος είναι σαν τους παλιούς φίλους. Αυτούς που πέρασαν, άγγιξαν, έμειναν. Ναι, κάπως έτσι. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί οι κιθάρες θυμίζουν τόσα πολλά. Κυρίως από τις μπάντες που άκουγα στο σχολείο. Η φωνή του τύπου είναι απίστευτα ζεστή, έτσι... Καθησυχαστική ρε παιδί μου. Σα να μη σου τραγουδάει, σα ν' ακούει τα προβλήματά σου. 
Και ξέρω ότι όλοι οι παλιοί μου φίλοι θα τον γουστάρουν. Είναι απ' αυτούς που θα πρότεινε κάποιος και θα μαζευόμασταν όλοι σπίτι του να τον ακούσουμε. Ξανά και ξανά και ξανά. Και μετά θα κάναμε μια μπάντα, θα νοικιάζαμε ένα στούντιο για κάνα δίωρο και θα παίζαμε ακριβώς έτσι. Ίσως κάποια μέρα να έσκαγε ένας και να 'λεγε "έβγαλα το Pear Tree στην κιθάρα", τότε εγώ θα έπρεπε να βγάλω τους στίχους με τ' αυτί, δύσκολη φάση, στο Proficiency κόπηκα στο Listening γιατί έπρεπε να καταλάβω τι έλεγε ένας γέρος απ' τη Σκωτία, και θα ξαναπηγαίναμε στο στούντιο, θα το διασκευάζαμε άθλια και μαζί με καναδυό διασκευές ακόμα θα παίζαμε στη γιορτή του Πολυτεχνείου. Και τα κορίτσια θα χόρευαν και όλοι θα φεύγαμε με γκόμενες και όλα θα ήταν ωραία και θα είχαμε μια εφηβεία που θα τη ζήλευαν όλοι...
Και όλοι θα μας ρωτούσαν "αυτό ποιοι το λένε;", "Μα, οι We Were Promised Jetbacks" θα απαντούσαμε και θα φέρναμε στο νου μας τις πρόβες που χρειάστηκαν για να βγει σωστά, τα βρισίδια μου, πάντα βρίζω τους συνεργάτες μου κάνει το όλο πιο ζεστό, θα θυμόμαστε τις στιγμές στη σκηνή, τα βλέμματα που ανταλλάξαμε, τα λάθη, τα φάλτσα και θα γελάμε... Και σήμερα... Που φαινομενικά δε μας συνδέει τίποτα περισσότερο από ένα κοινό παρελθόν. Στο οποίο μας έχουμε δει στα χειρότερα  και στα καλύτερά, που δε χρειάζεται να αποδείξουμε τίποτα ο ένας στον άλλο, που ένα τηλέφωνο μια φορά το μήνα περισσότερο στεναχωρεί παρά βοηθάει...
Που μου λείπετε ρε μουνιά της λάσπης, γαμώ τα γαμημένα χιλιόμετρα, που θα 'θελα να είμαι εκεί, που θα ήθελα να είστε εδώ, που θα ήθελα διάφορα πράγματα που αν ήμασταν κοντά μπορεί και να μην τα ζητούσα ποτέ, αλλά τουλάχιστον... 
Τουλάχιστον τίποτα...

10/11/11

Summer Camp - Welcome to Condale

Είχα βάλει κάμποσους δίσκους στο winamp να παίζουν με τη σειρά, άλλους τους είχα ακούσει, άλλους τους είχα λιώσει, άλλους μόλις τους είχα κατεβάσει, άραζα και διάβαζα τυχαία σελίδες από το "Rum Diary" του Hunter S. Thompson. Όχι, φανταστείτε τη στιγμή. Έχεις μπροστά σου ένα τέρας της λογοτεχνίας και ξαφνικά από πίσω μπαίνει αυτό. Σταμάτησα το διάβασμα. Με τη μία. Σηκώθηκα να κλείσω τη χαζοχαρούμενη μαλακία που έπαιζε από πίσω. Και κατέληξα τελικά να στήνω αυτί και ν' ακούω... Δεν το περίμενες αυτό ε; Ούτε εγώ. Εκεί στο "I Want You" έγινε η ζημιά. Η παύση της λογοτεχνίας. Ή όχι ακριβώς...
Πριν συνεχίσω, θα 'θελα να εξομολογηθώ ότι δεν ανήκω στη σέχτα των βιβλιομανών, ούτε των μουσικομανών αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Και συνεχίζω...
Όσο προχώραγε ο δίσκος ήμουν σε φάση "πρέπει να συνοδέψω την ακρόαση με κάτι". Δεν πήγαινε μόνο του, δε γουστάρω και επαγγελματικές βλακοφάσεις "μελετάω το έργο, μη με ενοχλείτε" κι έτσι. Όφειλα (στον υπερπολύτιμο εαυτό μου) να βρω κάτι που να ταιριάζει όμως. Σε φάση βιβλίο. Κάνω συχνά τέτοια παιχνίδια μ' εμένα γιατί είμαι πάρα πολύ έξυπνος, ιδιαίτερος και "εμείς οι εστέτ αισθανόμαστε μόνοι τα βράδγια". Άλλοι απλά αυνανίζονται, εγώ το πάω παραπέρα. M χμ... 
Που είχα μείνει; Α ναι...
Ποιος ταίριαζε; Κανείς ίσως; Σαν καλή Αγγλίδα νοικοκυρούλα που είμαι γουστάρω τρελά Jonathan Coe, ας πούμε. Είμαι και στα μισά του "Ιδιωτικού βίου του Μάξουελ Σιμ" τι πιο φυσιολογικό; Δεν έκανε... Άλλο...
Το "Είμαστε όλοι στοιχειωμένοι" του Chuck Palahniuk. Γιατί όχι; Οι αντιθέσεις γαμάνε, άλλωστε. Αυτή δεν έλεγε και πολλά όμως...
Μετά William Burroughs, Charles Bukowski, Jack Kerouac, Irvine Welsh, Thomas Pynchon, πρέπει - να - σταματήσω - το - name dropping - τώρα.
Αυτός ο δίσκος δεν έχει λογοτεχνία. Τέλος. Ή τουλάχιστον δεν έχει λογοτεχνία που να αρέσει σ' εμένα. Κόμικς όμως; Αυτό είναι άλλο θέμα. 
Για παράδειγμα, όταν διαβάζω το Invisibles του Grant Morrison - το κάνω συχνά, περιέχει την αλήθεια - πρέπει από πίσω να παίζει μόνο Twee. Αλλιώς δε βγάζει νόημα. Σοβαρά. 
Καλά, δεν παίζει να αρχίσω πάλι να αναφέρω διάφορα. Πάμε απευθείας στη λύση του μυστηρίου: Love & Rockets - New Stories. Αυτό. Ο Jaime Hernandez. Ναι. Πρόσεξε όμως: New Stories. Όχι τα παλιά. Αυτά θέλουν old school HxC. Όοοοχι. Τα καινούρια. Με χοντρή Maggie και ενήλικη (γερασμένη) Hopey. Ταιριάζει γαμώ. Σα μια μικρή νότα αισιοδοξίας στη μελαγχολία της ενηλικίωσης. Δοκίμασε και πες.        

7/11/11

Zola Jesus - Conatus

Δεν είμαι καθόλου σε φάση, βασικά. Αλλά ξέρεις, πρέπει... Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές βρίσκομαι σε μία φάση αναζήτησης, εσωτερικής και μη, μία ιατρική διάγνωση τα φταίει όλα, τη βλέπεις λίγο αλλιώς μετά από κάτι τέτοιο... Τέλος πάντων, αρκετά με τα δικά μου, ας πούμε λίγο για 'μένα. Ναι... Προσπαθώ να βρω εδώ και καιρό κάτι "διαφορετικό", κάτι πρωτοποριακό ν' ακούσω, με κούρασαν λίγο οι κιθάρες. Έπεσα με τα μούτρα λοιπόν, σε κάτι Detroit Techno, κάτι πρώτες κυκλοφορίες της Warp, τους Azari And III, γάμησέ τα, πολύ Dance κατάσταση, ίσως η στροφή να οφείλεται στο "Biophilia" και στο νέο μου κόλλημα, το Ben Frost... Εξαιρούνται οι Fall έτσι; Και μόνο Νορβηγικό Βλακ Μέταλ να άκουγα ένα διάστημα, θα έκανα διάλειμμα για να τσεκάρω το καινούριο τους.
Και μέσα σ' όλο αυτό έσκασε και αυτός ο δίσκος... Και δε μου έκανε καμία εντύπωση.  Και δεν έχει να κάνει με τις ανατροπές που έλαβαν χώρα μέσα σε ένα χρόνο. Το πρόβλημα δεν είναι ότι άλλαξα εγώ, αλλά ότι δεν άλλαξε αυτή...
Εξηγούμαι...
Η αλλαγή της από το πρώτο "The Spoils" στο "Stridulum", ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακή. Θες όμως το νεαρό της ηλικίας, η έλλειψη επιρροών πέρα από τις τετριμμένες, το πράγμα κάπου έκατσε. Έληξε. Το τελευταίο της πόνημα θα μπορούσε κάλλιστα να λέγεται "Stridulum III", γιατί είναι ακριβώς αυτό. Βασικά, είναι ίδιο. Τίποτα δεν έχει αλλάξει, όλα είναι τα απολύτως αναμενόμενα και έχω την αμυδρή εντύπωση ότι η μικρά έχει υπερεκτιμήσει τη φωνούλα της. Κακά τα ψέματα, όσες κορώνες και να πετάξεις, το συναίσθημα δε βγαίνει αν δεν το 'χεις... Ή, πιο σωστά, αν δεν έχεις τον τρόπο να το εξωτερικεύσεις.
Δεν είναι ρε, ήθελε κάτι άλλο εδώ. Κάτι πιο... Κάτι λιγότερο Goth τέλος πάντων. Οι ιέρειες των τελευταίων ετών, δε λαμβάνουν υπόψη το σύνολο της καριέρας της τύπισσας που έχουν σαν είδωλο, ναι, στη Siouxsie αναφέρομαι, η οποία ήταν υπερχαμαιλέοντας σε όλες της ηχογραφήσεις της. Εξελισσόταν. 
Άσε που δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα πιο τελειωμένο από τεράστιες παραγωγές, με ογκώδη και υγρά πληκτροφόρα, όσο και να λατρεύω τα '80s, προτιμώ να τα ακούω από τότε, οι σύγχρονοι "μεταφραστές" δε μου λένε τίποτα. Και μην αρχίσω για το goth γενικά... Αν μπορούσες να μετρήσεις την κιτσαρία (ελληνιστί: Kitsch) με κάποιο τρόπο, το μοναδικό genre με ανάλογα μεγέθη θα ήταν το Hair Metal. Μόνο που αυτό ψόφησε και ησυχάσαμε.
Να ξεκαθαρίσω εδώ ότι ο δίσκος δεν είναι κακός. Απλά τα ξανακούσαμε αυτά και δεν ήταν ανάγκη τώρα... Δεν ξέρω, αν δε δω κάποιου είδους εξέλιξη θα σταματήσω να την παρακολουθώ. Το παθαίνω αυτό με τις πολύ μικρότερες από 'μένα γυναίκες. Τις βαριέμαι γρήγορα...

3/11/11

The Fall - Ersatz G.B.

Η αγαπημένη μου μπάντα έβγαλε καινούριο δίσκο. Και γαμάει. Το καταλαβαίνεις από την πρώτη νότα του "Cosmos 7". Αριστούργημα. 
Οι προηγούμενες προτάσεις γράφτηκαν κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης πρώτης νότας. Ναι, γράφω τόσο γρήγορα. Έχω ένα ποστ τεσσάρων σελίδων Α4 σε δύο λεπτά μάξιμουμ. Γάμησέ τα. Ταχύτητα. Thrashcore στο πληκτρολόγιο. Θα πάρω τους Dropdead τηλέφωνο να δω αν χρειάζονται κάνα βιρτουόζο του πλήκτρου Q. Ρε μαλάκα, γάμησέ τα λέμε. Το groove είναι τόσο αρρωστημένο που παραληρώ.
Βέβαια, είναι κι αυτό το τραγούδι που τραγουδάει η... αχέμ... Σύζυγος από το Ελλάντα. Δηλαδή υποθέτω ότι είναι αυτή, το κατέβασα το δισκίο και δεν είχε credits κλπ. Είναι λίγο flat το κομμάτι. Το παραβλέπουμε όμως. 
Πρόκειται περί δισκάρας, απλά
Το κλείνω εδώ. Όχι το μπλογκ, το άρθρο.
Τέλος.

Υ .Γ.: Χρωστάω στους Fall ένα γαμάτο κείμενο. Έτσι προσωπικό, δυνατό. Ή σε φάση απίστευτα αστείο. Όχι να τους τη λέω όμως, αυτό δε γίνεται κιόλας. Κάτι που να γαμάει ρε. Να το κοιτάω, να το διαβάζω και να το ξαναδιαβάζω και να ελπίζω η Ελένη να μην ξέχασε τα ελληνικά της για να μπορεί να το μεταφράσει στον ξεδοντιάρη. Και μετά να κοιτάζονται και να γελάνε ή να συγκινούνται ή να παθαίνουν κάτι τέλος πάντων. 
"Κοίτα να δεις το fanboy από τη χώρα με την κρίση"... 
Κοίτα να δεις, πραγματικά. 
Ναι, αυτό θα ήταν ανταμοιβή μεγάλη. 
Σε φάση δυόμιση χρόνια μαλακίες, αλλά έγραψα ένα κείμενο για τους Fall που εντάξει... 
Εντάξει, ήταν... 
Ήταν σε φάση για βραβείο. 
Grammy. 
Grammy θέλω. 
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους γονείς μου, τον ατζέντη μου, τη μακιγιέζ μου, το ντήλερ μου...  στο Blackjack, μα καλά τι νομίζατε (εδώ το κοινό ξεσκίζει τις σάρκες του από τα γέλια και τις πετάει στη σκηνή, ναι, είμαι τόσο γαμάτος), όλες τις γυναίκες που προτιμούν τα φορέματα από τα παντελόνια και τους Fall. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους Fall, χωρίς αυτούς δε θα ήμουν εδώ σήμερα. (Μικρή παύση) Τώρα πάω στη θέση μου να πιω την κόκα... κόλα μου  (το κοινό δεν αντέχει άλλο, αρχίζουν να εκρήγνυνται κεφάλια, το γέλιο είναι ανεξέλεγκτο, παρτούζες, κανιβαλισμοί, χείλια ρουφάνε βολβούς ματιών, κάθε στόμα πάνω από ένα πούτσο, κάθε γλώσσα μέσα σ' ένα μουνί, κώλοι στον αέρα, υγρασία, ζέστη, αίμα, πόσο μα πόσο μα πόσο γαμάω ρε πούστη, πες μου σε παρακαλώ, πες μου και μη σταματάς να με φιλάς, πόσο γαμάω πόσο; ΠΟΣΟ;).
...
Τσιγάρο.
...
Έχω καιρό ρε. Αν συνεχίσουν να βγάζουν μια δισκάρα κάθε χρόνο, έχω πολύ καιρό. Είναι και κάτι για να διατηρώ αυτή τη μαλακία. Θα περιμένω και θα γράφω ηλιθιότητες μέχρι να μου σκάσει το γαμάτο κείμενο για τους Fall. Ή το καινούριο των Ministry. Ό,τι έρθει πρώτο, χέστηκα. Έχω πάρα πολύ καιρό... 

1/11/11

Hands Up Who Wants To Die - Buffalo buffalo buffalo Buffalo buffalo

Έτσι ξεκινάει το "Sonny's Burning" των Birthday Party... "Hands up who wants to die?"... Είχε κάτι αυτή η ερώτηση του Cave τότε. Άνθρωποι στο χείλος της καταστροφής, στη δικιά τους κόλαση, χτυπιούνται αδιάκοπα, αίμα απ' τις χορδές, φωνητικές και άλλες. Αίμα. Κι αυτός ο δίσκος μυρίζει αίμα. Ζέχνει. Δεν ξέρω τι σκατά τρώνε στην Ιρλανδία τώρα, αλλά καλά θα κάνουν να συνεχίσουν σ' αυτή τη δίαιτα. Περίπλοκες συνθέσεις, αρρωστημένες, οι επιρροές όλες σωστές, το μείγμα σε γαμάει, αν κάτι σήμαινε ο όρος Post Punk, στα '90s όμως, Jesus Lizard, Rapeman φάση, είναι εδώ. Και γαμάει ρε. Έχω την εντύπωση ότι το ροκ πήγαινε μπροστά μέχρι εκεί, σ' αυτό τον ήχο και μετά σταμάτησε. Μετά άρχισε η επανάληψη. Δεν είχε να πει κάτι άλλο. Θα διαφωνήσουν αρκετοί και εξαιρέσεις σαφώς και υπάρχουν (οι Blood Brothers. Μόνο.), αλλά πραγματικά, στα ζήροουζ και μετά ποια ήταν αυτή η μπάντα ή η εταιρία που τα γάμησε όλα, εδραιώνοντας ένα συγκεκριμένο "κάτι", ένα "καινούριο", στα μυαλά και κυρίως στ' αυτιά αρκετών ώστε να πεις ότι κάτι άλλαξε; Περιμένω... Και μέχρι να 'χω απάντηση εμμένω στην άποψή μου. Αλλά πολύ θα ήθελα να διαψευσθώ. Αλήθεια...