29/11/10

Rhys Chatham - The Bern Project

Να γράψω τι, ρε μαλάκες; Όχι, σοβαρά τώρα... Τι να γράψω; Σοβαρά ρε... Ρε, είναι σα ν' ακούω τις φωνές στο κεφάλι μου... "The dawg made me do it"... Δεν είναι απλό, δε γράφεις μια "κριτική" της πούτσας και καθαρίζεις... Τι να κριτικάρεις στην τελική; Το έργο είναι άψογο τελείως... Να το συγκρίνω με τι; Με κάποιο από τα προηγούμενά του; Υπάρχει λόγος; Θα το κάνει έστω και ελάχιστα πιο κατανοητό; Πιο προσβάσιμο; Πιο ουσιαστικό; Δε νομίζω...
Το "Bern Project" είναι αυτό που είναι, είναι μια παρουσία, μια οντότητα από μόνο του, κάνει εντύπωση, ξεχωρίζει... Μαλάκα, πρέπει να το τσεκάρεις για να καταλάβεις, εγώ μαλακίζομαι εδώ πέρα, τσέκαρε τέχνη ρε...

*Τέλος 1ου Μέρους*

Ναι... Και τώρα η πικρή αλήθεια. Απ' την υποχρέωση βγήκαμε, ο λογαριασμός στην Τράπεζα είναι κατά τι πιο ενισχυμένος, ας δούμε λίγο πως είναι τα πράματα. Δεν κατάφερα να το ακούσω ολόκληρο καν. Σκυλοβαρέθηκα. Συνθέσεις που περιδινίζονται αενάως με σκοπό... Με τι σκοπό; Με κανένα ίσως; Μάλλον. Μαλάκα, τα πράματα είναι απλά, δεν είμαι ούτε φοιτητόνι να εντυπωσιάζομαι με ό,τι "καινούριο" και "ιδιαίτερο" μου πασσάρει ο καθείς, ούτε πενηντάρης να αναγνωρίζω την αξία και τη σοβαρότητα ενός έργου. Στ' αρχίδια μου, βασικά. Το σέβομαι το παρελθόν του θείου, αλλά νταξ, τι σκατά θα κάνει πιά; Δεν ξέρω, μπορεί και να 'χω υπερεκτιμήσει τη νοημοσύνη μου, πράγμα αδύνατο, μπορεί όταν γράφω "τέχνη" να αναφέρομαι σε κάτι σημαντικό αποκλειστικά σ' εμένα, μπορεί στη φάση που είμαι να αρέσκομαι να εντοπίζω την ομορφιά στην απλότητα. Χμμμμ... Ναι. Αυτό ακούγεται αρκούντως ρομαντικό και ειλικρινές, άρα αυτό θα είναι... Wire Magazine, φάε τ' αρχίδια μου. 

27/11/10

Skullflower - Strange Keys To Untune God’s Firmament

Το ν' αράξεις ν' ακούσεις ολόκληρο ένα δίσκο των Skullflower απαιτεί τρελή προσπάθεια... Τρελή συγκέντρωση...  Σε φάση εγκαθίσταται το κέντρο της κολάσεως στο δωμάτιό σου κι έχεις να υποστείς το χάος το ίδιο... Δύσκολη κατάσταση, όσο δεν πάει... Κιθάρες απ' το διάολο, θόρυβος, εξαγνισμός, μια λιτανεία για την εξάλειψη του τίποτα, τέχνη που σε γαμάει, σε γεμίζει, κολλάς άσχημα, χάλια τριπάρα, δε χάνεται, με την καμία παρόλα αυτά, σε μεμονωμένες στιγμές είσαι ο άξονας των πάντων όσο ο τεράστιος αυτός ήχος σε λούζει, οδύνη ρε πούστη και ταυτόχρονα μια αδικαιολόγητη καύλα.. Στο μεταξύ, ακόμα και το στήσιμό τους ως αρσενικές μάγισσες το γουστάρω άσχημα... Είναι το κόλλημα με παγανιστικές μπούρδες που 'χω από μικρός... Ναι, τα comics της Vertigo φταίνε πάλι... Stonehenge, Druids, The Olde people φάση και κιθάρες... Συνδυασμός που σκοτώνει, απλά... Αξεπέραστοι...   

24/11/10

Former Ghosts - New Love

Λευκή σελίδα ξανά. Ο δίσκος ξαναρχίζει και δεν έχω ιδέα τι να γράψω... Προσπαθώ, λοιπόν, να μεταφέρω με λίγες λέξεις τη στιγμή... Κρασί, τσιγάρο, λάπτοπ, Former Ghosts. Και ξεκινάω να γράφω... Έτσι απλά.
Για να δούμε... Υπάρχει λόγος να αναφέρω τα μέλη της μπάντας; Θα γεμίσω λίγο χώρο, ας το κάνω...  Πίσω απ' όλα είναι ο Freddy Rupert και συμμετέχουν ο Jamie Stewart από xiu xiu, η Nika Roza των zola jesus, και η Yasmine Kittles των tearist... Supergroup φάση με όλους τους τωρινούς stars του αυτοτραυματισμού... Ο ήχος είναι τουλάχιστον περίεργος, σκοτεινός, υπέροχος... Οι φωνές μαγικές... Γάμησέ τα...
Θέλω να μιλήσω γι' αυτό το δίσκο, ρε πούστη... Θέλω, αλλά δε βγαίνει. Να πετάξω ένα κατεβατό μες στην καψούρα, την καύλα και την αυτοτιμωρία. Μαζί πάνε αυτά. Φέτος, ρε πούστη, έχω παραμερίσει τις generic twee μουσικές που, μπορεί να τις γουστάρω μόνο εγώ, αλλά στην τελική με κάνουν να αισθάνομαι ωραία ρε, και να 'χω χωθεί τέρμα στα καταθλιπτικά ακούσματα, αλλά ρε μαλάκα, η φάση έχει "επίπεδο"... Πάει το όλο ένα - δυο βήματα παραπέρα, πως να το κάνουμε... 
Το "New Love" ανήκει σ' αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις που, ένα έργο τέχνης, σε συγκινεί πραγματικά... Σου κάνει "κάτι" ρε...
Σου δείχνει φάσεις που έχεις ζήσει, κι ας αναφέρεται σε διαφορετικά μέρη του κόσμου, τις ελάχιστες φορές που κοίταξες τον καθρέφτη και χαμογέλασες, στιγμές που έχεις αισθανθεί κάτι έντονο, ενώ ταυτόχρονα σου υπενθυμίζει και πόσο λίγες ήταν αυτές... Δεν ξέρω ρε... Είναι πολλά πράγματα... 
Και είναι post punk όσο δεν πάει. Μαλάκα, άμα δεν το 'λεγα θα έσκαγα. Έχουμε και τα κολλήματά μας που δεν μπορούμε να τα ξεπεράσουμε με την καμία, τι να κάνουμε...     
Κι αυτός ο στίχος στο "New Orleans"... "It's all my fault I fell in love in the First place"... Η ιστορία της ζωής μου... Γάματα...

22/11/10

Piano Magic - Home Recordings

Έχεις δει αυτό το όνειρο που, σε φάση, πέφτεις στο κενό, ούτε αλεξίπτωτα ούτε τίποτα, αλλά δε σε νοιάζει; Γιατί για κάποιο περίεργο λόγο εμπιστεύεσαι ό,τι είναι από κάτω σου, για κάποιο περίεργο λόγο θεωρείς ότι ο αέρας δε θα σε προδώσει, για κάποιο περίεργο λόγο πιστεύεις ότι υπάρχουν χέρια που δε θα σ' αφήσουν ν' αγγίξεις το έδαφος... Το 'χεις δει; 

Ή βλέπεις μόνο αυτά που πετάς; Που δεν καταλαβαίνεις γιατί, αλλά το καταφέρνεις. Φεύγεις. Δε σου 'χει τύχει; Ενώ φαινομενικά δεν υπάρχει κάτι να σε προστατεύσει από το άγνωστο, είτε αυτό είναι προορισμός, είτε ο αναντίρρητα δικαιολογημένος κίνδυνος, να είσαι πεπεισμένος ότι όλα θα πάνε καλά; Δεν μπορεί... Σίγουρα σου 'χει συμβεί...

Ή αυτό που βρίσκεσαι μπροστα σε μια κατάσταση που 'χεις φερθεί τελείως σκατά και σου δίνεται η ευκαιρία να διορθώσεις όσα είπες τότε, να πάρεις πίσω όλη τη μαλακία της στιγμής, να δεις το συνομιλητή που 'χεις αδικήσει και το ξέρεις, να χαμογελάει; Να σε συγχωρεί; Έλα, σίγουρα το 'χεις δει αυτό... 

Ή αυτό που στη μέση μιας συζήτησης ξαφνικά γίνεσαι κάποιος άλλος; Τη μία είσαι αυτός που όλοι περιμένουν, αυτός που έχουν συνηθίσει, που ξέρουν και την επόμενη στιγμή σταματάς, γίνεσαι σκιά, ακόμα και το πρόσωπό σου αλλάζει, δεν είσαι ο εαυτός σου, όχι, για κάποια δευτερόλεπτα, ίσως λιγότερο, είσαι ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος, ώσπου θυμάσαι ποιος είσαι στ' αλήθεια και αλλάζεις ξανά... Και η έκβαση της συζήτησης ξαναγίνεται η αναμενόμενη, το λάθος διορθώνεται "με συγχωρείτε, δεν ήθελα να μεταμορφωθώ σ' αυτόν που έχετε ξεχάσει, που έφυγε πριν χρόνια, συγνώμη αν το ό,τι σας έκανα να τον θυμηθείτε σας στεναχώρησε, να, κοιτάξτε, εγώ ήμουν τόση ώρα, ξεχάστε το σας παρακαλώ, εγώ είμαι"... Εγώ... Πάλι...      

19/11/10

Interpol - Interpol

Άστο, θα στρίψω εγώ... 
Φέρε μου ένα τσιγάρο... (...) Έχω καπνό... (.......) Δεν μπορώ με καπνό ρε συ, μου καίει το λαιμό... (...) Ντάξει, είμαι φλώρος τι θες τώρα, έχεις ή δεν έχεις; (....) Thanx... Κάνε μια πάσα κι αυτό... (Ζνορτ).. Πωωωωωωωωω... Γάματα, αυτό είναι... (Σνιφ, Σναφ)... 
Το σκάω; (...) ΟΚ... (Τσαφ)... (Ρουφ, ρουφ, ρουφ)... Έλα πάρε... 
(Ζνορττττττττ).... (Σνιφ, σνιφ, σναφ)... Τι είναι αυτό που παίζει; (....) Σοβαρά; (....) Δε γαμιέται... (....) Ναι, πως δε θέλω... (φφφφφφφφφφ)... (Πφφφφφφφφφφφφ)... Σούπερ είναι... (.....) Τι; (....) Μαλάκα, δεν έχω ξαναδοκιμάσει... (....) Ντάξει, έχω καπνίσει μόνο... (...) Μαλάκα, μην ξερνάω αντί να γουστάρω... (....) Άντε καλά φέρε... (...................) Έλα ρε μαλάκα, κασετίνα Batman;!;!;! Αχαχαχαχαχααχαχχαα... Χαχαχχααχαχαχαχα... Την έχεις κρατήσει από τότε;(.....) Δεν το πιστεύω, ρε πούστη... Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα..... (....) Όχι στο χέρι... (...) Δε θέλω να φαίνεται ρε... Πώς θα πάω για δουλειά αύριο; (...) Ξέρω 'γω, στο πόδι... Στο μάτι! Αχαχαχαχαχαχαχα... (...) Πως κάνεις έτσι ρε; Στο πόδι καλά είναι, τις έχω κόψει τις βερμούδες... (...) Σιγά... (...) Γαμώ... (........................) 
Τι κάνεις εκεί; Δεν είναι ανάγκη να το κάνεις... (....) Ντάξει, άμα θέλεις... (...) Μισό ν' αράξω... (..........) Θες να το ξεκουμπώσω εγώ; (...) Σε βλέπω που δυσκολεύεσαι... (....) Ντάξει ρε, μην τσιτώνεις, αράζω...  
(................................) Δε φταις εσύ ρε... Μάλλον η φάση... Δεν έχω πιει και λίγα... (....) Ίσως αν μου φιλήσεις λίγο την κοιλιά... (....) Ναι ρε γουστάρω πολύ... (.....) Βγάλτο ναι...  Και κοίτα με όσο είσαι εκεί... (...) Πολύ... (..............................) 
Άστο, δε γίνεται... (....) Δεν είμαι σε φάση... (...) 
Με διώχνεις; (...) Ποιοι γονείς σου ρε μαλάκα, σοβαρά μιλάς; (...) Πότε σε πήρανε τηλέφωνο ρε, με δουλεύεις; (....) Δεν κοιμήθηκα ρε... (....) Κοιμήθηκα; (....) Γάμησέ τα... Καλά, κάλεσέ μου ένα ταξί... (....) Μαλάκα, έτσι πως είμαι δεν παίζει να σταματήσει να με πάρει κανείς... (.....) Μας γάμησες τώρα... (...) Καλά, μαλακίες... Θα σε δω αύριο; (...) Μετά τη δουλειά ρε... (...) Γιατί; (...) Έκανα κάτι; (...) Σιγουρα; (...) Δε σε καταλαβαίνω... (...) Γιατί δεν έχει "μέλλον" όλο αυτό ρε; (...) Μαλάκα, χαλάρωσε, άκουσέ με δυο λεπτά, βγάλε κι αυτή τη μαλακία που παίζει από πίσω, τι είναι αυτά που λες; (....................) Καλά... (...) Θα σε δω αύριο; Αυτό πες μου μόνο... (...)     
 

16/11/10

The EX - Catch my Shoe

Post Punk... Απλά... Το είδος μουσικής που μ' έχει διαμορφώσει σαν το υπέρτατο αρχίδι που όλοι καυλώνετε να σας βρίζει... Οι The EX είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες... Απλά... Τι σκατά πρέπει να γράψω τώρα; Αντικειμενική κριτική; Ας γελάσω... Ούτε καν. Τους κωλογουστάρω όσο πάει, ο τελευταίος τους δίσκος γαμάει μέχρι την "άλλη πλευρά", κάθε του νότα είναι το συνονθύλευμα της ηχητικής πρωτοπορίας - τρομοκρατίας, ό,τι γουστάρει ο καθένας, είναι τρελό κόλλημα ρε... Η μουσική υπόκρουση που θα έπρεπε να σκάει όταν λαμβάνουν χώρα πράξεις βίας κατά της καταστολής της θέλησης του ατόμου, αυτό είναι, "κάνω ό,τι σκατά γουστάρω", αυτό ακριβώς, ποιος ακριβώς θα μου πει ότι είναι λάθος; Εσύ; Άντε γαμήσου κι εσύ. Ναι ακόμα κι εσύ...
Το έχεις να παίζει και είναι σα να τρως απανωτά κλωτσιές στο στομάχι και να γουστάρεις την κατάσταση, όλα είναι εκεί, οι γαμημένες κιθάρες, όπως σκάνε η μία πάνω στην άλλη, πάντα με τους The EX έτσι ήταν, ένα ακατάπαυστο κοπάνημα, ένα ατελείωτο "στα μούτρα", παρουσία, γεμίζει το δωμάτιο και καμία γωνία του δεν είναι ίδια μετά... Μπαίνουν στο κεφάλι σου και δεν την κάνουν ποτέ...
Είχα αγοράσει το "Aural Guerilla" στην τρυφερή ηλικία των δεκατεσσάρων, τότε μου ακουγόταν "άτεχνο", δεν ήταν αυτό που περίμενα να μου δώσουν κάποιοι που υπήρξαν και συνεργάτες των Sonic Youth... Έπρεπε πολύ καιρό αργότερα να πέσουν στα χέρια μου οι δίσκοι που βγάλανε με τον Tom Cora για να καταλάβω τι σκατά παίζει μ' ετούτους... Ότι δε θ' αφήνανε ποτέ τα όσα περίμενα απ' αυτούς να τους περιορίσουν. Χέστηκαν για μένα, για το κοινό τους γενικά, αυτοί ήθελαν να κάνουν αυτό πάει και τελείωσε... Όποιος γουστάρει... "I'm Twenty Five Big Mistakes"... Εγώ παίζει και να είμαι μερικά παραπάνω... Μια τερατοσυσσώρευση πραγμάτων για τα οποία έχω σκυλομετανιώσει και όχι, τα λάθη μου είναι τα σημάδια μου, όλες εκείνες οι φορές που ξεφτιλίστηκα, όλες οι λάθος γκόμενες στις πιο λάθος στιγμές, όλες εκείνες οι φορές που ξέσπασα σε ανθρώπους που δεν έπρεπε, η χάλια προσέγγιση του άλλου, η συνεχής αυτοκαταστροφή, ο κύκλος αυτοτραυματισμού που το τέλος του είναι και μια νέα αρχή...
Μπάντες σαν τους the EX βασικά, μπορούν να σου διδάξουν καλά ένα και μόνο πράγμα... Ότι υπάρχει κάτι εκεί έξω, μια ολόκληρη φιλοσοφία που ονομάζεται D.I.Y., Do it yourself, Κάντο μόνος σου ρε πούστη, κάνε τη δικιά σου φάση, κι ας φαίνεται λάθος, ας μην έχει σχέση με ό,τι υπάρχει στο κεφάλι σου, δεν ακούγεται σωστά, δεν είναι ρε, είναι λάθος, ο κόσμος δε θα γουστάρει πιθανότατα, είσαι μόνος σου σε όλο αυτό, αλλά δεν πειράζει, ίσως κάποιος, κάποια, κάποια στιγμή να σε ξεχωρίσει, ίσως, ούτε αυτό έχει σημασία, το μόνο ουσιώδες είναι να "βγει"... Να εξωτερικεύσεις, να γνωστοποιήσεις αυτό το κομμάτι σου στον εαυτό σου τον ίδιο πρώτα και μετά βλέπουμε... Κι αν δε δούμε δεν τρέχει και τίποτα, έκανες αυτό που ήθελες στην τελική, τέχνη για την πάρτη σου... Δεν υπάρχει αποτυχία σ' αυτό. Δεν υπάρχει αποτυχία γενικά κι αν τέλος πάντων κάτι πρέπει να ονοματιστεί τοιουτοτρόπως, σίγουρα είναι πολύ πιο ελκυστικό από την όποια "επιτυχία"...  Αλήθεια...
   
 

14/11/10

Merchandise - (Strange Songs) In The Dark

Τους ανακάλυψα τελείως τυχαία σε ένα μπλογκ που ποστάρει DIY HxC για κατέβασμα και κόλλησα... Από τότε δεν έχω βρει φωτογραφίες τους, κάτι να χώσω στο review, τίποτα απολύτως... Αφού σκέφτομαι να βάλω το λινκ μπας και τους τσεκάρει κανείς... Χμμμ... Λοιπόν, η εταιρία που τους κυκλοφορεί, η Katorga Works, στο site της, το σπρώχνει τσαμπέ. Στην "χειροπιαστή" μορφή του, βέβαια, είναι βινυλιάκι, επομένως, ξανασκεφτείτε το, indie freaks... Προσωπικά, το έχω βάλει ήδη στη λίστα αγορών... Άραγε το κάνει κανένας ακόμα αυτό; Μάλλον όχι... Κάθομαι στο μεταξύ και φτιάχνω το τοπ 50 της χρονιάς και συνειδητοποιώ ότι δεν έχω πλερώσει για τα περισσότερα από δαύτα... Έχω καιρό μπροστά μου, φαντάζομαι...   
Περίεργο label η Katorga πάντως... Ακόμα και τα τελείως P-U-N-K της, βλέπε Natural Law, έχουν ενδιαφέρον. Τι ενδιαφέρον δηλαδή, γαμάνε άσχημα... Απορώ γιατί δεν την είχα ανακαλύψει τόσο καιρό. Μάλλον επειδή είχα αφήσει το DIY στην άκρη κι ασχολούμουν με το mainstream. Μέγα λάθος, όπως αποδείχτηκε. Βέβαια, δεν μπορείς να κράξεις το underground... Δε θα έχει ούτε Keane, ούτε Coldplay, ούτε καν National για να ξεφτιλίσεις... Θα χάσω τον κόσμο μου ρε. Άσε που δε λέει να βρίζεις κάποιον που δεν ξέρει κανείς.
Τέλος πάντων... Οι Merchandise παίζουν ένα μείγμα Post Punk, Shoegaze, Drag City φάση, κλεμμένη η περιγραφή, αλλά κάτι παρόμοιο θα 'γραφα κι εγώ, έχουν όλα τα σωστά στοιχεία, μπορεί το shoegaze να με απωθεί πλέον, αλλά εδώ δε με χαλάει, δρα περισσότερο σαν "ατμόσφαιρα" κατάσταση, χωρίς να φυλακίζει στα τετριμμένα το όλο...
Δεν ξέρω ρε, γαμάνε με κακία, το πόνημα απαιτεί πολλαπλές ακροάσεις για σου κάτσει, μαλάκα, τι άλλο θες;


Στο μεταξύ, διαβάζω το παραπάνω, μαλάκα, νταξ, αν γίνεται μην αφήσεις το μέτριο κείμενο να σε επηρεάσει... Ο δίσκος γαμάει και είναι μεγάλη μαλακία που τον τσέκαρα σε περίοδο τρελής ανεμπνευσιάς. Δεν μπορώ να ανταποκριθώ ακόμα, πρώτο ρηβιού μετά από τόσο καιρό, θα χρειαστεί υπομονή μέχρι να επανέλθω... Oh well...
    

12/11/10

Intermission

Έχω καιρό να γράψω ε; Το ξέρω... Ντάξει ρε, μετά τους Swans τι άλλο να πεις; Έχω κανα δυο πράγματα ακόμα, αλλά, ξέρω 'γω, μου έπεσε κάπως βαρύ το προηγούμενο... Κάνω διάλειμμα για τσιγάρο φάση...
Δεν είναι ότι κάθομαι άπραγος τόσο καιρό, ούτε καν, την είδα Πεσσόα και ξεκίνησα να γράφω και στο Cynical Diaries ως Failure Cult... Το όνομα δεν το επινόησα... Μου το 'βγαλε ο chillwave/witchhouse name generator... Έμπνευση όχι μαλακίες... Είπα να εξωτερικεύσω και αλλού τις ψυχώσεις μου. Σα να δούλεψε όλο αυτό... Σέρνεις ένα φορτίο Σίσσυφος φάση, αλλά αυτή τη φορά σα να ξαλαφρώνει κάπως... Μ' αρέσει και περισσότερο σε φάσεις απ' αυτό που κάνω εδώ... Δε μασάω τα λόγια μου, γράφω ό,τι μου καυλώσει κι έτσι... Άσε που το όνομα που τελικά επέλεξα μου φαίνεται πιο εμπνευσμένο...
Ανακάλυψα και το "Wasteland" της Oni Press (και την Oni Press γενικότερα, βασικά, αυτό το "Wet Moon" του Ross Campbell... Γάμησέ τα, είναι σα να περιγράφει με συγκλονιστική ακρίβεια την εφηβεία της γυναίκας των ονείρων μου), μου θύμισε παλιές καλές μέρες του 2000AD, μ' έκανε να αισθάνομαι λίγος, κόλλησα, όπως και το Matthew Woodson, έργο του οποίου είναι η εικόνα στο ποστ, μια φίλη τα φταίει, γαμάει ο τύπος... Ξανάρχισα να ζωγραφίζω κιόλας... Είχα κανα δύο χρόνια να κάτσω να φτιάξω "κάτι" που να με απορροφήσει για ώρες... Κι ας μη μ' άρεσε στο τέλος...
Λοιπόν, κομμένες οι μαλακίες, τελειώνω το τσιγάρο και τα ξαναλέμε... 

1/11/10

Swans - My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky

Κοιτάω τη λευκή σελίδα από χτες το βράδυ... Δε βγαίνει τίποτα αρκετά ειλικρινές... Αρκετά ουσιώδες... 
Θα 'θελα να τους πω κάποια πράγματα, στα μούτρα όμως. Θα 'θελα να τους πω γι΄αυτά που μου έμαθαν τόσα χρόνια που τους ακούω... Είναι τόσα πολλά... Θα 'θελα να ξέρουν ότι είναι η αγαπημένη μου μπάντα. Κανείς άλλος δε μ' έχει αγγίξει καλλιτεχνικά όσο αυτοί (και ο Foetus, βέβαια)... Θα 'θελα να ξέρουν ότι είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για το αρχίδι που έφτασα να είμαι σήμερα... Φταίνε κι αυτοί για την ανατροφή μου... Είναι μέρος της παιδείας μου...
Είναι η φωνή που ούρλιαζε μες στο αυτί μου όλα αυτά τα χρόνια, ο ήχος, η ένταση, το πάθος, η απόλυτη άρνηση της όποιας ταχύτητας, αυτή η βαθιά χροιά που σου γεμίζει σημάδια το δέρμα, είναι όλα μα όλα μα όλα, ρε πούστη...
Και ναι ρε, αυτοί φταίνε. Γιατί αυτοί μου έμαθαν ότι το να είσαι συναισθηματικά ανάπηρος δεν είναι και τόσο κακό. Ότι το να αγαπάς περισσότερο απ' όλα τα πλάσματα του κόσμου τον εαυτό σου δεν είναι μεμπτό, κάθε άλλο, είναι προτέρημα. Ότι η διάθεση του σώματός σου σε οτιδήποτε σου τραβάει το βλέμμα δεν πρέπει να σε κάνει να αισθάνεσαι άσχημα. Ότι ένα έντονο βλέμμα μπορεί να σε πληγώσει περισσότερο από ένα κατσαβίδι στο στομάχι. Ότι δεν υπάρχει "λάθος" άνθρωπος. Ότι δεν υπάρχει "λάθος" στιγμή. Ότι δεν υπάρχει λάθος. Ότι η απληστία έχει νόημα μόνο όταν πρόκειται να χάσεις ακόμα κι αυτά που δεν είχες ποτέ. Ότι η ψυχή τελειώνει μαζί με τη σάρκα. Ότι μόνο ό,τι αισθάνεσαι έχει ουσία, ότι μόνο ο πόνος, η οδύνη, το σφάλμα είναι μέθοδοι αυτοβελτίωσης, ότι ένα πήδημα μπορεί να σημαίνει τα πάντα, ότι δεν έχει νόημα να ζεις αν δεν αποτυγχάνεις, αν δεν απογοητεύεις κατά συρροή, ότι η αυτοτιμωρία είναι δύναμη, ότι η συγνώμη δεν έχει κανένα νόημα γενικά και ιδίως όταν δε λυπάσαι για τίποτα, όταν δε μετανιώνεις για τίποτα, ότι αξίζει να γαμήσεις τη ζωή σου ή κάποιου άλλου γιατί έτσι γούσταρες εκείνη τη στιγμή, ότι τα κύτταρά του σώματός μου είναι τόσο πολύτιμα που χρίζουν καταστροφής, ότι κανένα μουνόπανο εκεί έξω δεν έχει δικαίωμα να κρίνει εμένα ή τις πράξεις μου, ότι τίποτα δεν είναι αληθινό, άρα όλα επιτρέπονται, ότι οτιδήποτε και να κάνω, όλα στο τέλος θα πάνε καλά...
Ότι τίποτα δεν έχει πραγματικά σημασία... Ούτε τα φράγκα, ούτε το γαμήσι, ούτε η ζωή η ίδια... Σημασία έχει μόνο η στιγμή, η απρόσμενη ευκαιρία που σου δίνεται και τι κάνεις μ' αυτή... Ότι το αύριο δεν έχει καμία αξία... Όχι όταν έχεις χάσει το σήμερα...
... και κάπου εδώ είναι που σας αφήνω για λίγες μέρες...