29/4/10

Sun Araw - On Patrol

 
Αυτή η μπάντα κι αυτό το blog, είναι σε φάση αλληλένδετα... Ή μάλλον όχι ακριβώς... Η σύνδεση είναι μονόπλευρη. Δε γνωρίζω τον Cameron Stallones, ούτε καν. Απλά γνωρίζω τη μουσική του... 
... Την οποία έχω συνδέσει με αρκετές γαμάτες φάσεις στη ζωή μου... Για την ακρίβεια όταν τσέκαρα τον τύπο και τα όσα κάνει, είχα ήδη αυτό το αίσχος, άκουγα twee γάματα, έπινα όλη μέρα, προστατευμένος από την πρωτοπορία, την "ουσία" γιατί όχι, και σκάει απ' το πουθενά, το απρόσμενο τελείως, το αναπάντεχο και με φτάνει σε φάση να αναρωτιέμαι για επιλογές, στην αρχή μουσικές, αλλά άμα ξεκινήσεις να αμφισβητείς διάφορα, δε σταματάς εκεί...
Κι έχω φτάσει σήμερα να 'χω κόψει τα ξύδια, να 'χω ηρεμήσει αρκετά, και μου σκάει πασχαλινό δώρο το νέο πόνημα του έτσι... M' έστειλε στο διάολο, τελείως αναμενόμενο, το ξέρω... Ό,τι ακριβώς συνέβη με το "Heavy Deeds" λιγότερο από ένα χρόνο πριν... 
Δεν ξέρω ρε. Αυτά που σκάνε από το πουθενά είναι τα καλύτερα. Θα 'θελα να τα παρατήσω όλα, να τον ακολουθώ στις περιοδείες του, να είμαι παρόν στις ηχογραφήσεις του ή σε ό,τι σκατά κάνει, αλλά άμα έχεις στρώσει τη ζωούλα σου δύσκολα ξεκουνιέσαι, όσο και να γουστάρεις να τα γαμήσεις όλα. 
Όταν έγραφα το review για το προηγούμενο αριστούργημά του, το σκεφτόμουνα σοβαρά. Να τα γαμήσω όλα. Έτσι, για τη φάση, να εξαφανιστώ από προσώπου γης για ένα τριήμερο και να επιστρέψω, είτε μαζεύοντας ό,τι είχε απομείνει είτε για να πω αντίο. Όχι για τους Sun Araw, απλά για τη φάση. Για να τσεκάρω τι παίζει με την "ουσία" του πράγματος... Να φάω όλα μου τα φράγκα στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου περιμένοντας να μου σκάσει η επιφοίτηση, να ληφθούν οι απολύτως λάθος αποφάσεις και να με μαστιγώνουν οι συνέπειες, γιατί έτσι γουστάρω. Και θα 'χα οδηγό τους πιο τριπαρισμένους ήχους στην υφήλιο. Γαμώ... 
Τελικά τι έκανα; Τίποτα. Μια ξενέρα απ' το πουθενά με σταμάτησε. Η φάση ποια είναι; Ότι οι Sun Araw βγάλανε καινούριο δίσκο κι έχω αρχίσει να σκέφτομαι διάφορα... Όπως για παράδειγμα "αν ξαναδοκίμαζα;"...

28/4/10

Magic Lantern - Platoon

 
Ονειρεύομαι αυτή τη μπάντα... 
Με τις κιθάρες που οργώνουν, θόρυβοι από παντού, αρρωστημένο ambience... Υπερηχητικοί σε όλα τους, παντού, γάμησέ τα, Avant όσο δεν πάει, καλλιτέχνες... Στον ύπνο μου μέσα παίζω κι εγώ, έχω βισματώσει τη Jaguar με το γαμημένο Fuzz Pedal μου, το Wah που είχα δανειστεί, χωρίς να 'χω σκοπό να επιστρέψω, αλλά το έκανα, ξέρω ότι τώρα αράζει σε κάποιο υπόγειο ενός σπιτιού στη Θεσσαλονίκη, παράγω θόρυβο, τόσο δυνατό που αψηφά το κενό, την απώλεια, το θάνατο... 
Είμαστε εκεί πάνω, στο άθλιο stage, μπύρες, τσιγάρα, μικρόφωνα στο πάτωμα, στόματα και πνευστά από πάνω τους, καλώδια που ξεκινάνε από κάπου, αλλά μοιάζουν να μην καταλήγουν πουθενά, σ' ένα κοινό που παίζει και να βαριέται κιόλας, πίνει το ποτάκι του, το τσιγάρο του, κανα δυο κουνιούνται στο όρθιο, είναι παραπάνω από αρκετοί, σημασία άλλωστε έχει μόνο ο ήχος... Ανάμεσά τους και μια γαμάτη τύπισσα, που αν διακρίνω καλά μέσα στο χαμό απ' τα φώτα, μαλάκα, δε φοράει ρούχα... Χαμογελάω... Σκέφτομαι "Πόσο γαμάτο είναι αυτό;"...  Κοίτα, στο όνειρό μου συμβαίνει, το βλέπω και στην τελική μπορείς και να πας να γαμηθείς...
Χάος, ενίοτε οργανωμένο, κάπου σε όλο αυτό βρισκόμαστε για να ξαναχαθούμε, βοηθάει ο ρυθμός σ' αυτό, εξαγνισμός, έχει περισσότερη σημασία ο χώρος, το τίποτα, η αίσθηση του διαστήματος, σε φάση απλώνεις το χέρι, πιάνεις ένα αστέρι, καίει λίγο στην αρχή, παρόλα αυτά το καταπίνεις και γεμίζεις φως...
Αγαπητοί Magic Lantern, το βίωσα... Παρακαλώ συνεχίστε...

27/4/10

Explode Into Colors - Quilts

Άρρωστη μπάντα... Ιδιαίτερη... Η εύκολη σύγκριση είναι με τις Slits, σαφώς, ίσως την πιο cooooool μπάντα όλων των εποχών.
Μαλάκα, δεν ξέρω... Ξεκινάς να γράψεις κάτι, πέντε μαλακίες για ένα συγκρότημα που άκουσες και σ' αρρώστησε, έχεις βάλει τη δισκάρα που βγάλανε να παίζει από πίσω και ξεχνιέσαι τελείως. Αφήνεσαι ρε... Η πρώτη από τη δεύτερη παράγραφο, για παράδειγμα έχουν χρονική διαφορά: μία ακρόαση του συνόλου του πονήματος. Δεν είναι μεγάλο, το ξέρω, αλλά όπως και να το κάνουμε κάτι λέει αυτό... Όχι;
Post Punk φάση, τελείως, μεγαλύτερη έμφαση στα drums, κιθάρες στο μίνιμουμ, ή μήπως στο minimal; Delay παντού, στις φωνές κυρίως, αλλά γάμησέ τα, ρυθμός, μου θύμισε την προσήλωση των Liquid Liquid στο beat, χορευτικό όσο δεν πάει, τόσο πολύ μάλιστα, που δε χορεύεις... Θα 'θελα να τις δω live... Πιστεύω θα γαμάνε άσχημα...
Μαλάκα, δεν ξέρω τι έχει παιχτεί με το 2010... Τσεκάρω το Make Noise Not Music καθημερινά, κάποιος από τους δίσκους που θα προτείνει και θα είναι στη φάση μου, θα τον τσεκάρω και στο 90% των περιπτώσεων θα κωλογουστάρω... Έχω αρχίσει να κάνω κάτι σαν "αποθήκη ποιότητας" στο σκληρό, να 'χω να γράψω για καλά πράγματα, σε περίπτωση που το υπόλοιπο της χρονιάς με βομβαρδίσει με σκουπίδια... Ή απλά δεν προλαβαίνω να γράφω για όλες τις κορυφές που ανακαλύπτω (προτείνει ο Peter Pan, νταξ)...
Δεν μπορώ να καταλάβω απ' τη φωτό αν η τύπισσα κρατάει κιθάρα ή μπάσσο... Μάλλον το πρώτο. Αλλά τη χρησιμοποιεί σα μπάσσο... Με κανα Octave pedal, υποθέτω... Gang of Four κατάσταση... Κι ένα hint... Όταν αναφέρεται σε review το όνομα των τελευταίων, νταξ, απλά ο δίσκος με γάμησε... Σε φάση τα 'χει όλα. Και attitude... Ω, ναι.

26/4/10

Last Nite: Kylesa

Τους Kylesa τους ανακάλυψα το 2004, τότε που άκουγα μόνο DIY HxC, είχα σηκώσει όλα τα εγχώρια mail-orders, μάλλον το αηδιαστικό κύμα καταστολής γύρω μου το είχε προκαλέσει αυτό... Ο λόγος που αποφάσισα να τους τσεκάρω, πέρα από το τρελό σπρώξιμο που τρώγανε από το Slug and Lettuce της Christine Boarts Larson, η οποία τους περιέγραφε σαν το απόλυτο μίγμα Crust, Punk, HxC, Stoner και εχμ... Metal, ήταν τα εξώφυλλα του Pushead στο ομώνυμο ντεμπούτο τους και το "No ending" EP τους... 
Ο Pushead είναι ο πιο απίστευτος Skater - Lowbrow Artist που γεννήθηκε μέσα στη σκηνή του HxC των '80s, με τελείως προσωπικό στυλ, σε πρόσφατο τεύχος του Juxtapoz ήταν και curator και ό,τι (όποιους) είχε να προτείνει ήταν τουλάχιστον συγκλονιστικό...  
Πρώτα, φυσικά, αγόρασα το εν λόγω 7", και με τις πρώτες νότες του "110 Degree Heat Index" ήμουνα σε μία φάση "μαλάκα, τι παίζει εδώ, τι συμβαίνει μέσα μου αυτή τη στιγμή, τι γίνεται, δεν καταλαβαίνω"... Είχα κολλήσει στον αίσχος καναπέ που, εκτός απ' την προφανή του χρησιμότητα αποτελούσε και το πιο Anti-Kunst τασάκι του κόσμου, απολαμβάνοντας με λύσσα τον τυφώνα συναισθήματος, περισσότερο από όλη τη δισκογραφία των National, που με κατέκλυζε... Η επόμενη παραγγελία είχε και το "Kylesa" μέσα, μου πήρε κάμποσο καιρό να το "καταλάβω", δεν είχε τόσο απίστευτη κομματάρα, δεν υπήρχε τόσο ασύλληπτα διφορούμενος στίχος όσο το "This summer heat can't make me sweat  - I have too many shadows to hover over me", που εξακολουθεί να με κολλάει και να με εκφράζει όσο τίποτα, ακόμα και σήμερα που είμαι σκατόγερος και κουρασμένος...
Στα του Live τώρα...
Σκάσαμε όταν βγήκαν οι Lucky Funeral, προφανώς ο, σαφώς επηρεασμένος από τους Pantera (τόσα ξέρω, τόσα λέω, χέστηκα στην τελική), ήχος τους με άφησε κάτι παραπάνω από ασυγκίνητο... Ρησπέκτ στον μπασσίστα, βέβαια, που μόστραρε Rickenbacker...
Ακολούθησαν οι Dark Castle, ένα sludge σκουπίδι απ' τα ολίγα, γελούσα σαν ηλίθιος σε όλη τη διάρκεια του σετ τους... 
... Και βγήκαν οι Kylesa... Προσπερνώντας το σκατά ήχο της Σφεντόνας, σκατά όμως, μόνο για εντεχνούρες, τίποτα άλλο, τον για τον πούτσο εξαερισμό (άραγε υπήρχε;), μπορώ με ασφάλεια να πω ότι η υπερμπάντα γάμησε... Άσχημα. Στο "Unknown Awareness" κοπανιόμουν γάματα (νταξ, όχι υπερβολές, με το χαρακτηριστικό τέρμα φλώρικο τρόπο μου), είχα ανατριχιάσει ολόκληρος, και κάτι μου 'σφιγγε τ' αρχίδια σα μέγγενη. Η καύλα ήταν. Δύο ντράμμερ, ρε πούστη, η σεξουαλικότητα βαρούσε κόκκινο, ασύλληπτος συχρονισμός, τρομερός όγκος, κόλαση, κιθάρες απ' το διάολο, σκοτωμός, συναίσθημα, ουσία, τέχνη... Η φωνή του τύπου γαμάει, και της Laura, δε λέω, αλλά αυτουνού βγάζει ένα σπαραγμό, κάτι, δε θα το χαρακτηρίσω αλλιώς, στ' αρχίδια μου. Δεν ξέρω ρε... Αν το σύνολο του μέταλ απαρτιζόταν από μπάντες σαν κι αυτή, παίζει να μην άκουγα twee τώρα...
Το σετ τους ήταν όντως μικρό, πενήντα λεπτά πάνω κάτω, αλλά μου φάνηκε σαν πέντε... Μαλάκα, ήταν ό,τι χρειαζόμουν ακριβώς, παρόλα αυτά. Από αύριο με κόβω ν' ακούω πάλι crustίλες... Προέχει, βέβαια, η κατ' επανάληψη ακρόαση του "Static Tensions" (Thanx, Soul) κι από 'κει το εξελίσσω... 
Μας πετάξανε και το "Where The Horizon Unfolds", riff διδασκαλία το συγκεκριμένο και την κάνανε κύριοι (και κυρία)... Γαμήσανε κι ας μη μου παίξανε την παραγγελιά... Ποιοι Russian Circles, έλεος...

25/4/10

Holy Fuck - Latin

Ο πιο πολυαναμενόμενος δίσκος της χρονιάς... Αδυνατώ να συλλάβω το γιατί... Ο προηγούμενός τους με είχε αφήσει με ανάμικτα συναισθήματα, μ' άρεσε γιατί άρεσε σε όλους, αλλά τότε ακόμη δεν ήμουν σουπερήρωας, δεν είχα alias, δεν είχα αναλάβει το σκληρό καθήκον του να προστατεύω την ανθρωπότητα από τη μουσική αδικία...
Βασικά, όλες οι "Fuck" μπάντες πάσχουν από το σύνδρομο του "αρκετά τώρα με το θόρυβο, ας κάνουμε μουσική"... Νταξ, όχι όλες, μόνο τους Fuck Buttons είχα στο νου μου, με πιάσατε, οι οποίοι με το περσινό είπαν να το γυρίσουν στο post - shoegazer - rock - whatever, καλά ούτε το προηγούμενό τους μ' άρεσε, βασικά σιγά την πούτσα που ασχολούμαι κιόλας. 
Πριν συνεχίσω οφείλω να ομολογήσω ότι μου τη σπάνε όοοολοι αυτοί που ξεκινάνε τη φάση τους διαλύοντας τύμπανα ακροατών με κατσαβίδια και κάπου στα μισά λένε "χμμμμ, μάλλον έχουμε κάνει κάτι λάθος, ας δοκιμάσουμε κάτι σε φάση Tears for Fears, τι λέτε; Ε;"...  Αν το κάνει ποτέ ο Merzbow θα τον κάνω τον γκόμενό μου στην κόλαση... Πριν τα τινάξει...
Για να μην παρεξηγηθώ, το "Latin" το οποίο, υποτίθεται, αναλύεται εδώ, δεν είναι κακός δίσκος, κάθε άλλο. Και λάιβ θα γούσταρα να τους δω να το μεταφέρουν οπωσδήποτε γιατί θα γαμάει αναμφισβήτητα. Αλλά ρε πούστη, γαμώ το σπίτι τους, θυμίζει σιχαμένους Chemical Brothers ρε... Τόσο ξεδιάντροπα big beat, που το δείπνο ετοιμάζεται να εγκαταλείψει τα σωθικά μου... Παλιατσαρία φάση. Όχι ότι περίμενα ότι θα έγραφαν δεύτερο Super Inuit (χωρίς αυτό, το LP θα ήταν ασύλληπτα "λίγο"), αλλά ξέρεις τώρα... Βράστα... Αν και οι Wet Hair (τι τεράστια μπάντα, α ρε Not Not Fun) το γυρίσουν σε metrosexual ultra disko, ξεχάστε τον τον Indiefuck...

Υ. Γ. Kylesa ποιος θα με πάει το βράδυ; Έχω τ' αμάξι συνεργείο (ψέμααααααα)...  

23/4/10

Nice Face - Immer Etwas

Αυτός ο δίσκος, είναι απλά ό,τι καλύτερο άκουσα όλη τη χρονιά. Γαμημένα τέλεια παιγμένο Post Punk, Synth Punk το είδα κι αλλού, ισχύει σαφώς, έχει γραμμένο το όνομα Suicide παντού, attitude απ' τα λίγα, σε φάση η μπάντα σκάει απ' το πουθενά, στ' αρχίδια τους όλα και γαμάνε μυαλά για πλάκα. Ακριβώς η φάση μου.
Τελείως '80s φάση, μου θύμισε Chrome, MX-80 Sound, σκοτωμός. Δεν ξέρω καν αν γνωρίζουν αυτές τις μπάντες, τίποτα δεν είναι τυχαίο, βέβαια, κι αυτός ο ήχος τους... Γάμησέ τα.
Δεν κοπιάρουνε, κάθε άλλο, η όποια ομοιότητά τους μ' όσους προανέφερα έγγειται (μάλλον) στα "πενιχρά" μέσα ηχογράφησης του έργου... 
Είχα περάσει ένα αρκετά μεγάλο μέρος της ζωής μου συλλέγοντας βινύλια από τη χρυσή εποχή του Post Punk, νομίζω όλη τη φάση "'00s" την έχασα, ήμουν τελείως αλλού, όταν σκάγανε οι Strokes, Interpol, White Stripes και λοιποί φτωχοί συγγενείς εγώ είχα κολλήσει με Foetus, Swans, Chrome, Crime and the City Solution, Big Black, Die Haut... Καταραμένη μιζέρια, που μου άνοιξε τ' αυτιά όσο τίποτα άλλο πιο πριν...
Αδυνατώ να ξεκολλήσω από όλη αυτή τη σκηνή μέχρι σήμερα, καταλαβαίνω ότι το κόλλημά μου με το twee δεν είναι παρά μια αντίδραση του εγκεφάλου μου στη σκοταδούρα των προηγούμενων ετών, έλα όμως που ετούτη η καψούρα δεν ξεπερνιέται με τίποτα. 
Και σκάνε κάποιοι Nice Face και μου θυμίζουν όλη αυτή τη φάση και γαμάνε τόσο μα τόσο πολύ... Τέρμα Punk Attitude, στ' αρχίδια τους όλα...Γαμώ...

22/4/10

Forest Swords - Dagger Paths

Ως Forest Swords ηχογραφεί ένας γαμημένος σαμάνος απ' το Λίβερπουλ... Το παρόν πόνημα ξεφεύγει από όλα όσα γράφω εδώ πέρα... Δεν έχει καμία σχέση απολύτως... Ούτε ποπ, ούτε twee, ούτε avant, ούτε θόρυβος, ούτε τίποτα από τα γνωστά... Το "Dagger Paths" είναι dubίλα απ' το διάολο κατευθείαν και μου 'χει γαμήσει το μυαλό... 
Μυστήριες κιθάρες, παραμορφωμένες φωνές, delay και στις ανάσες, dub, όχι κουρασμένο dubstep, σε καμία περίπτωση "καθαρό", "παραδοσιακό", αλλά "μπροστά" τελείως, μυσταγωγία, tribal τύμπανα, ισοπεδωτικά μπάσσα, δεν παίζει χορός εδώ, δεν παίζει πάρτυ φάση, νταξ, δεν παίζεται απλά... 
Ουσιαστικά σκοτεινή μουσική, μαλάκα, έτσι μου 'ρθε να ξαναφτιάξω τις (μόλις τρεις) τζίβες που είχα στα νιάτα μου, να ξαναμαζέψω τη reggae μπάντα που είχα στο πανεπιστήμιο και να πάμε να τζαμάρουμε... Reggae με Jaguar... Η εικόνα δεν είναι ό,τι πιο ταιριαστό, με την Telecaster που είχα τότε κάπως έφτιαχνε, αλλά το pickguard το είχα κάνει καρώ, πράσινο, κίτρινο, κόκκινο, twee φάση τελείως... Γαμούσε... Που σκατά το έθαψα το crybaby μέσα στο μπουρδέλο ρε πούστη; Αυτό είναι ψέμα βασικά, δεν είχα ποτέ crybaby, ένα δανεικό βασάνιζα, αλλά περισσότερα γι' αυτό σε επόμενο ποστ... Δεν αισθάνομαι και πολύ αυτοβιογραφικός σήμερα...
Τι έλεγα; Α ναι... Σαμάνος, μαλάκα... Τελείως... Τρελή δισκάρα απ' το πουθενά... Δε βάζεις ν' ακούσεις Flying Lotus μετά απ' αυτό με την καμία... Δεν ξέρω πως ξεφύγανε απ' τον Adrian Sherwood, θυμίζουν αρκετά τις πιο "ροκ" στιγμές των Dub Syndicate, χαμένοι ήχοι τελείως... For the adventurous listeners εκεί έξω, μόνο...  

20/4/10

Brant Bjork - Gods & Goddesses

Να ξεκαθαρίσω κάτι... Το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι "κριτική δίσκου", αλλά κριτική εξωφύλλου... Δεν κατεβάζω ν' ακούσω τίποτα που γνωρίζω εκ των προτέρων ότι θα είναι μαλακία.
Λοιπόν... Ο τίτλος, καταρχάς, είναι γελοίος. Βλέπεις και το εξώφυλλο... Δηλαδή, τι θέλει να μας πει ο δημιουργός ότι απεικονίζει; Ένα θεό και μια θεά; Ας καγχάσω... 
Σε φάση "φούλαρα βενζίνη την πειραγμένη Camarro μου, έβαλα τη μπαντάνα μου, πέταξα και τη μπαζόλα από δίπλα και πάμε να με γνωρίσουν οι γονείς της. Εννοείται ότι από τα ηχεία βγαίνει μόνο το χλιαρό stoner που παράγω με ευλάβεια από τότε που έφυγα απ' τους Kyuss. Εννοείται ότι είμαι μεγάλη ατομάρα και , εκτός απ' την σαλούφα, γαμάω και την κολλητή της. Και την αδερφή της. Και το θείο της το βλάχο σ' εκείνο το μπάρμπεκιου στη Utah, τόσο όμορφος, τόσο.... Ώπα ρε, μισό λεπτό... Μα τι λέω; Χαχαχα. Είμαι άντρας ρε! Ετεροφελόφελας. Τριχάρα, μαλλιούρα, μουστάκα τσιγκελωτή και μπαντάνα. Ναι ρε. Βαρβατίλλας. Ιδρωτίλλας. Γιατί εγώ έπαιζα στους Kyuss. Και κανείς δεν πρέπει να το ξεχνάει αυτό και πρέπει όοοολοι ν' αγοράζουν τους δίσκους μου. Και τώρα ακούω τον τελευταίο μου και οδηγώ, γαμώ φάση, κι έχει και το πιο για τον πούτσο εξώφυλλο της χρονιάς. Αλλά είμαι ωραίο παιδί. Φτου μου."...
Στο Photoshoot:
- Κοίτα, κοπελιά, από σένα θέλω ένα βλέμμα όλο υποσχέσεις, κατάλαβες;
- Έτσι;
- Όχι έτσι, μαρή αλλίθωρη χωριάτα (μα τι τούβλο, θε μου), σα να λες "Ψήνομαι για σεξάρα άμεσα"...
- Έεεεεετσι;
- Πωωωωω, για τον πούτσο είσαι κοπέλα μου, το ξέρω ότι ζέχνει ο μπίχλας από δίπλα, αλλά ας περιορίσουμε λίγο την αηδία...
- Τι 'πες ρε;
- Τίποτα, κε Bjork, σχολίασα απλά το άρωμά σας...
- Είπα...
- Ναι... Για πάμε πάλι, υποσχέσεις, νταξ;
- Έτσι;
- Έτσι! Φέρτε το υγρό άζωτο, παγώστε το βλήμα, πριν αλλάξει μούρη... Εσείς, κε Bjork, όπως είπαμε...  Αδιάφορος... Cooooool... Γαμάτος... (μαλάκες, αυτουνού που είχε την ιδέα για τη μπαντάνα, θα του δώσω πριμ παραγωγικότητας, έχω γαμηθεί στα γέλια απ' το πρωί, κοίτα πόζα ο σκατίβλαχος, χαχαχαχα, έλα σοβαρότητα...). Aaaaaaaand... It's a Wrap!

Βασικά, It's Crap... 

19/4/10

Otouto Vs. Cocorosie

Προτιμώ τα "girl groups" από τα "boy bands"... Και μισώ τη folk... Απίστευτα. Ιδίως όταν έχει και country στο μείγμα ξερνάω ποτάμια... Ωραία...
Εδώ πέρα έχουμε δυο μπάντες που τον κύριο λόγο έχουνε κοριτσάκια (ο αρσενικός στις Otouto είναι αμελητέα ποσότητα), τα οποία τυγχάνει να είναι και συγγενείς πρώτου βαθμού μεταξύ τους. Τυγχάνει, επισης, και οι μεν και οι δε,  να αρέσκονται να χρησιμοποιούν τα όργανα και τις φωνές τους με ανορθόδοξο τρόπο. Και εδώ κάπου τελειώνουν τα κοινά στοιχεία των δύο συγκροτημάτων... 
Οι Otouto, στο ντεμπούτο τους με τ' όνομα "Pip", αξιοποιούν, πλην των συμβατικών οργάνων, μαγειρικά σκεύη με μεγάλη μαεστρία. Πειραματική φάση, άρρωστες συνθέσεις, freaks, ξωτικά. Ωραία μπάντα, βασικά. Αν μπορούσα με μία λέξη να περιγράψω τον εν λόγω πόνημα θα το χαρακτήριζα "ανορθόδοξο"... Αλλά ταυτόχρονα, θα το έλεγα και "ερωτεύσιμο". Δυο λέξεις, λοιπόν.
Δεν ξέρω... Μπορεί ν' ακουστεί ακραίο αλλά στιγμές νόμιζα ότι άκουγα τις πιο γαμάτες φωνές του κόσμου πάνω από τις συνθέσεις των Don Caballero, παιγμένες όμως πολύ πολύ χαμηλόφωνα... 
Και πάμε στις celebrities... Κανονικά, θα έπρεπε να βρίζω, να κατεβάζω καντήλια, η αλήθεια είναι ότι γι' αυτό το τσέκαρα, για να εμπνευστώ ένα κορυφαίο "αστείο" κείμενο για χίππισες και το πλούσιο παρελθόν μου με δαύτες και να χώσω χωρίς να υπάρχει αύριο. Έλα όμως που μ' άρεσε... Ντρέπομαι που εν έτει 2010 γούσταρα δίσκο των Cocorosie, ο θρόνος μου στο Kingdom of Indie Credibility τρέμει και θέλει να με ξεφορτωθεί, αλλά ναι, γούσταρα, υπερασπίζομαι τις επιλογές μου, έχω το θάρρος να το κάνω... 
Το "Grey Oceans" θυμίζει παλιές, καλές μέρες, παίζει να είναι και ο πιο "εύκολος" δίσκος που έχουν βγάλει... Στις αρχές τις γούσταρα λόγω attitude περισσότερο, έχω και μια αδυναμία στην Kahlo και στο έργο της, δε χρειαζόταν κάτι άλλο... Ήταν και στην Touch & Go ο πρώτος δίσκος... Περίμενα ν' ακούσω Jesus Lizard και άκουσα υστερίες... Δε με χάλασε βασικά. Τότε, ήταν πρωτοπορία φάση. Freak Folk ξέρω 'γω... Τώρα η φάση "Folk" ψόφησε και έμεινε το "Freak"... Ηλεκτρονικά ό,τι να 'ναι, χωρίς ίχνος διάθεσης για χορό, συναίσθημα χωρίς κλάψα, χωρίς φτήνια, ομολογώ ότι δεν το περίμενα...
Καταλήγοντας... Δεν παίζει να υπάρξει σκορ εδώ, όπως έκανα παλιότερα... Καλή ισοπαλία, για διαφορετικούς λόγους, δε γαμιέται, πρόκειται για δύο αξιολογότατους δίσκους... Πειραματικούρα, κωλοκατάσταση μεν, ικανοποιητική δε... Πάω να βάλω καμιά tweeλα τώρα...   

16/4/10

My Mind Playing Tricks On Me...

Μάζευα τα πράγματα από το γραφείο μου όταν η είδηση έσκασε σα βόμβα... Ο διασημότερος, καλύτερος, τέρμα Gonzo μουσικοκριτικός, ο Indiefuck είχε εξαφανιστεί... Κάτι λέγανε για αίματα στο διαμέρισμα, όλα άνω κάτω... Νταξ... Με έπαιρνε για μια υπόθεση ακόμα πριν εγκαταλείψω τα πάντα...Το όνομά μου είναι Τζένη Βάν ντερ Γκρόιν, P. I.... Private Investigator... Και στη δουλειά μου γαμάω. Έχω και προϊστορία μ' αυτό τ' αρχίδι... Με πλήγωσε. Αλλά δεν του κρατάω κακία. Εξάλλου δεν περίμενα ότι ο τέλειος άντρας θα έμενε δίπλα μου για πάντα... Anyways. Πριν σκάσω στο διαμέρισμά του, δευτερεύουσας σημασίας ο τόπος του εγκλήματος, αν δεν έχεις στα χέρια σου το κίνητρο, ξαναμπήκα μετά από χρόνια στο blog του. Έχει εξελιχθεί, αλλά παραμένει γάματα καυλωμένος... Όπως τον θυμάμαι... Είχε πέσει στα χέρια μου κι ένα βιβλίο του. Δεν έλεγε και πολλά. Όχι ότι το διάβασα... Το έκλεισα με το που έπεσε το μάτι μου στη φωτογραφία του.
Άρχισα να τσεκάρω τα κόμμεντς... Οι καυλωμένες που επικοινωνούσαν είχαν πληθύνει. Τα σημείωσα ένα ένα δημιουργώντας ένα ξεχωριστό προφίλ για την κάθε μία... Δεν μπορεί... Μια απ' αυτές θα ήταν υπεύθυνη. Του τα 'λεγα ότι μια γκόμενα θα τον γαμήσει στο τέλος... Ήθελα να είμαι εγώ αυτή, αλλά μου ξεγλίστρησε. Απέρριψα με τη μία τις απλά καψουρεμένες κι άρχισα να επικεντρώνομαι στις κλινικές περιπτώσεις. Μία συνάντηση εδώ, ένα "σχολάω τότε" εκεί, ένα "δίνω κώλο απ' το πρώτο ραντεβού κι άμα δε σου φτάνει ο δικός μου δίνω και της κολλητής μου" παρακάτω, ένα "πασάλειψέ με με κουνέλι στιφάδο" παραδίπλα, ένα "fuck me like a prison punk" στο τέλος και το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται...
Χτύπησα το κουδούνι του πρώτου σπιτιού. Η τύπισσα μου άνοιξε απρόθυμα. Κυριλάτη γκόμενα, τακουνάρες κι έτσι... Με φράγκα. Για μια τέτοια με παράτησε το μουνόπανο. Έψαχνε χορηγό να αφιερωθεί στην τέχνη του, ο άχρηστος... Ο μαλάκας. Ο πούστης ο άντρας! Έλα.... Αυτοκυριαρχία.... Νταξ...
Η ντίβα της πούτσας μου τα μάσαγε στην αρχή, αλλά η γλώσσα άρχισε να τρέχει μόλις ακούμπησα το Luger 9mm με τον αυτοσχέδιο σιγαστήρα στο τραπέζι... Σε φάση S&M η έτσι, διάβαζε μανιωδώς το γαμωμπλόγκ για να καυλώνει και μόνο... Γούσταρε Yann Tiersen, έθνικ μπούρδες και τζαζ... Επικίνδυνα σκατά γούστο στη μουσική αλλά τίποτα περισσότερο. Έφυγα απογοητευμένη...
Η δεύτερη ήταν ένα βρωμερό χιπποειδές, Six Organs of Admittance άκουγε όταν μπήκα, που, απ' ό,τι έμαθα στη συνέχεια τραβιόταν και μαζί του (η πουτάνα)... Για Creepy Crawls σε σπίτια άλλων celebrities την είχε. Σκάγανε στα πάρτυ τους και δε φεύγανε αν δε γεμίζανε τους τοίχους τους με αίμα από γουρούνι(α)... Manson Family κατάσταση... Δική του ιδέα ήταν, απ' ότι μου είπε. Καμία έκπληξη εδώ.
Η τρίτη δε μου 'πε τίποτα. Δεν ψάρωσε ούτε με το όπλο... Indie γκομενάκι, με λίγο περίεργο βλέμμα. Ταλαιπωρημένο. Όμορφη. Ύποπτα πολύ. Έριξα μια ματιά δεξιά - αριστερά, πάνω - κάτω μπας και εντόπιζα κάτι που θα με βοηθούσε να ανακαλύψω την αλήθεια. Από το βάθος ακούγονταν οι Trembling Blue Stars... Πολύχρωμοι τοίχοι, κόκκινος καναπές, αφίσα από το "Simple Men" του Hal Hartley στον τοίχο, μια στίβα από περιοδικά, αποτσίγαρα, έτοιμα να αποδράσουν από τα τασάκια... Όλα νορμάλ, αλλά κάτι δε μου κολλούσε... Την έκανα κι από 'κει...
Αποφάσισα να κάνω μια επίσκεψη στο μπαρ της γειτονιάς παραδίπλα. Παρήγγειλα ουισκάρα... Ο μεθύστακας στην απέναντι γωνία του μπαρ με κοιτούσε και του 'τρεχαν τα σάλια... Τι την ήθελα την κοντή φούστα  μπορεί να μου πει κάποιος; Ρούφηξα την πρώτη γουλιά, άναψα τσιγάρο και μου έσκασε σα βυζοσφάλιαρο... Τα περιοδικά... Ήταν τεύχη του γαμημένου Juxtapoz... Η αγαπημένη ARTοφυλλάδα του αρχίδη... Πέταξα ένα εικοσάευρο στο μπάρμαν και γύρισα πίσω.
Έριξα κάτω την πόρτα με μια κλωτσιά. Η τύπισσα δε φάνηκε έκπληκτη... Φαινόταν θλιμμένη. Της φύτεψα μία στην κοιλιά και μία στο κεφάλι πριν προλάβει ν' αντιδράσει... Ήθελα να το χαλάσω αυτό το πρόσωπο απ' την πρώτη στιγμή που το είδα... Βρήκα ένα μαχαίρι στο διπλανό τραπέζι και το 'βάλα στο χέρι της προς αποφυγή μετέπειτα παρεξηγήσεων... Ακολούθησα τον ήχο της μουσικής. Field Mice "It isn't Forever"... Αυτό ξαναπέστο. Έρχομαι, σκέφτηκα, αγάπη μου αιώνια- Εεεε, ήθελα να πω, μουνόπανο, ή μάλλον "άγνωστο θύμα απαγωγής"...
Τον ανακάλυψα σε ένα δωμάτιο. Ήταν ολόγυμνος, μπροστά από μία γραφομηχανή μ' ένα τσιγάρο στο χέρι, ως συνήθως... Είχε αδυνατίσει κι άλλο από τότε που ήμασταν μαζί... Πρέπει να ήταν εξήντα κιλά μάξιμουμ... Δεν τον τάιζε η καριόλα. Την πρώτη του ατάκα ομολογώ πως δεν την περίμενα...
- Τι σκατά κάνεις εσύ εδώ;
- Ήρθα... Ήρθα να σε σώσω ρε...
- Από τι;
- Από την απαγωγή...
- Ποια απαγωγή;
- Ε... Είχε αίματα στο διαμέρισμα, ήταν σε όλες τις εφημερίδες...
- Σκηνοθετημένη μαλακία ήτανε ρε... Η γκόμενα που είδες έξω; Είμαστε ερωτευμένοι. Θέλαμε να μείνουμε μαζί χωρίς ενοχλήσεις. Έκλεισα και το μπλογκ... Περίμενε μισό λεπτό να τη φωνάξω να τη γνωρίσεις... Είναι γαμάτο άτομο θα-
- Εεεεεε... Δε χρειάζεται. Είναι απασχολημένη άλλωστε... Μαγειρεύει κάτι εξωτικό... Θα τη χαιρετήσω φεύγοντας...

Έφυγα βιαστικά με ένα πράγμα στο μυαλό μου... Ότι σίγουρα δεν παίζει να θέλει να με ξαναδεί μετά απ' αυτό...

14/4/10

Dag för Dag - Boo


Είναι στιγμές που αναζητάς το καινούριο σε γνώριμους ήχους, την εξέλιξη, την πρωτοπορία, αλλά ταυτόχρονα επιθυμείς να ικανοποιείται και η ελλειπής ποσότητα "παιδείας", μουσικής ή όχι, που έχεις αποκομίσει με τα χρόνια... Χρειάζεσαι κιθάρες, φωνές, μπάσσα, ντραμς παιγμένα με τον παραδοσιακό τρόπο, αλλά ελαφρώς διαφοροποιημένο από τα τυπικά, σίγουρα θα μπορούσα ν' ακούω twee και να γράφω γι' αυτό για το υπόλοιπο της ζωής μου, αλλά δε θα μ' έκανε βαρετό αυτό;
Μα είσαι βαρετός, ρε μαλάκα...
Άντε γαμήσου ρε... Και σκάει μια μπάντα απ' το πουθενά, τη Σουηδία συγκεκριμένα και γαμάει τόσο πολύ, θυμίζει όλες τις αγαπημένες στιγμές των '90s στα οποία ενηλικιώθηκες, έκανες τις μαλακίες σου, πήδηξες τις λάθος γκόμενες, πλήγωσες τις σωστές, καλλιέργησες ένα πρόβλημα με το ποτό που σε βασανίζει ακόμα...
Άρχισες τις μαλακίες πάλι...
... Εχμ... Ναι... Σε γράφω στ' αρχίδια μου, δεν ξέρω αν το πρόσεξες... Και στα θυμίζει όλα αυτά, την Polly Jean, τα Riot Grrrrls, τις κιθάρες που έχουν επηρεάσει το παίξιμό σου, το post punk που ανακάλυψες δύο δεκαετίες μετά την άνθισή του, ένα συγκρότημα που παρόλα αυτά ακούγεται "φρέσκο", ξεχωριστό, που αξίζει τον κόπο...
Για τους Cold Cave δε θα πεις τίποτα;
Κι εσένα τι σε κόφτει ρε; 
Δε με κόφτει. Απλά λέω...
Να μη λες. Υπάρχει κι αυτό το "Boxed Up in Pine" με τις γαμημένες διφωνίες του, τα βιολιά του, το ξεχώρισα με τη μία, κορυφαία φωνή η τύπισσα, γαμάτος δίσκος...
Δεν μπορώ να πω, με το τελευταίο συμφωνώ απόλυτα...
Πως το 'παθες; Γαμάει...
Ναι ρε, γαμάει άσχημα...
Τι κάνεις το βράδυ;
Πραγματικά τίποτα...
Γάμησέ τα, ούτε 'γω... Να το βάλουμε να ξαναπαίξει;
Μέσα... Ποτάκι;
Δεν πίνω πια ρε...
Ούτε εγώ. Δε σε ψήνει ένα γκομενίστικο μαρτινάκι; Μόνο αυτό παίζει στο κωλόσπιτο άλλωστε...
Βάλτο μωρέ δε γαμιέται... Με λίγο πάγο...
Τώρα το παραπάνω παραλήρημα τι το λες; Αστείο; Αυτοβιογραφικό; Σοβαρό review;
Ρε συ, πότε έγραψα σοβαρό review για να το κάνω τώρα;
Καλά λες... Ποτέ δε θα 'κανα τέτοια μαλακία... 
              

11/4/10

Dum Dum Girls - I will be

Αυτή η μπάντα μου θυμίζει τα αγαπημένα μου κόμικς... Είναι σα να ξεπήδησε από τις σελίδες τους. Οι φωτογραφίες τους θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν thought bubbles. 
Έχω ήδη αναφέρει το "Shade, the changing man" στο κείμενο που έγραψα προ ημερών για την προηγούμενη κυκλοφορία τους. Μαλάκα, η τραγουδίστρια είναι ίδια με την Kathy... Θα μπορούσαν να είναι η ιδανική υπόκρουση στην αντικαθεστωτική τρομοκρατία του Gideon Stargreave, η μπάντα που πάνε να τσεκάρουν οι - αρκετά μεγάλες πλέον - Locas, στις επιρροές τους θα αναφερόταν το όνομα "Lucy Monostone", roadies τους θα ήταν η Brotherhood of Dada, για τους στίχους τους θα ήταν υπεύθυνη μια Rain Harper, στο κοινό τους θα πετύχαινες την Tefe Holland, και θα ήταν το ιδανικό support για την επανασύνδεση των Mucous Membrane...  
Η μουσική τους έχει ένα μαγικό στοιχείο, που σπάνια συναντάω σε όλα όσα ακούω τελευταία. Με κάνει να θέλω να αποστηθίσω τους στίχους τους για να τους τραγουδάω στο δρόμο...
Δεν ξέρω αν υπάρχει λόγος να περιγράψω τη μουσική τους, ξανά... Δεν έχει αλλάξει κάτι. Η παραγωγή έχει "γυαλίσει" λίγο, δε με χαλάει, αλλά γούσταρα περισσότερο τη σκοταδούρα του προηγούμενου πονήματος... Όπως και να 'χει, παραμένουν το συγκρότημα που ανταποκρίθηκε περισσότερο στη "φάση" μου μες στο 2010...  Παίζει να φταίνε τα φορέματα... Παίζει πολύ άσχημα... Leg Fetishism το λένε οι ειδικοί... Μαλάκα, δεν το πιστεύω ότι απελευθέρωσα τόσο ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο στον παγκόσμιο ιστό... Δε γαμιέται... 
   

9/4/10

Pocahaunted - Make it Real

Τη λατρεύω αυτή τη μπάντα. Απόλυτα, ολοκληρωτικά, με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Σε φάση, αν δε μου άρεσαν απ' την πρώτη νότα που άκουσα, θα έπρεπε ν' αγωνιστώ, να πείσω τον εαυτό μου να φτάσω στο σημείο εμμονής που έχω φτάσει σήμερα. Πάσχω, πλέον.  Πετάς στην εξίσωση και τον τρελαμένο το Sun Araw, που το συγκεκριμένο blog έχει υιοθετήσει ως "δικό του" μαζί με τους Cold Cave, χωρίς να έχει σημασία προφανώς αν έχουνε γράψει κι άλλοι, καλύτερα, πρώτοι, μαλακίες, και το κόλλημα αρχίζει να γίνεται σαφές και συγκεκριμένο...
Χάρη στις Pocahaunted άρχισα να τσεκάρω και τις κυκλοφορίες της σημαντικότερης εταιρίας αυτή τη στιγμή, για τη μουσική πρωτοπορία τουλάχιστον, της Not Not Fun...  Τρελή ανακάλυψη, ό,τι βγάζουνε οι τύποι είναι... τουλάχιστον ξεχωριστό. Τουλάχιστον άξιο τσεκαρίσματος...  Και είχα να κολλήσω με εταιρία από τον καιρό που η LOAD είχε να προσφέρει κάτι αξιόλογο...
Το ότι οι εν λόγω κυρίες κυκλοφορήσανε κάτι "συμβατικό", όπως διάβασα αλλού, με έβαλε σε σκέψεις, αλλά όπως τελικά αποδείχτηκε, ο όρος εντός εισαγωγικών που προανέφερα, αποκτά μια ευρύτερη έννοια όταν κάποιος αναφέρεται στις (στους, έχουν και αγοράκια στη σύνθεση, whatever) Pocahaunted... Σαφώς και υπάρχει έντονη διαφοροποίηση με τα όσα παρήγαγαν μέχρι σήμερα, οι πολύχρωμες "λιτανείες" με τα βουνά feedback, έχουν μπει σε δεύτερη μοίρα, αντίθετα, αυτό που παρουσιάζουν εδώ είναι σχετικά χορευτικότερο, με πιο έντονο το μπάσσο, αρρωστημένη Dub, και Post Punk θα το 'λεγες λόγω "γύμνιας" στην παραγωγή - ωμή έκφραση κατάσταση, που παραμένει συγκροτημένη, σε φάση "σύνθεση", όταν το υλικό τους μεταφέρεται στη σκηνή, και πάλι γαμάει τόσο μα τόσο μα τόσο πολύ...
Δεν ξέρω πως το κάνουν. Απόλυτα cool, ξεχωριστή φάση, ιδιαίτερη, γαμημένη τέχνη παντού... Αντικειμενικά η καλύτερη μπάντα στο γαλαξία, αυτή τη στιγμή...  

8/4/10

Jucifer - Throned in blood

Είμαι απολύτως άρρωστος μ' αυτή την μπάντα... Μαζί με τους Kylesa η μοναδική που ανήκει στο λεγόμενο "σκληρό" ήχο και μ' ενθουσιάζει, όλως παραδόξως...  Το groove τους γαμάει, τα riffs τους είναι ευρηματικότατα, η έλλειψη μπάσσου δεν τους στερεί τίποτα απολύτως και στα λάιβ φαίνεται να γαμάνε άσχημα... Αποφεύγω, μάλιστα, να τους ακούω στο αυτοκίνητο γιατί οδηγώ σα να μην υπάρχει αύριο... Ταχύτητα, όχι μαλακίες...
Τους γουστάρω τρελά, πιστεύω το ξεκαθάρισα... Ωραία... 
Το "Throned In Blood" είναι ο τελευταίος τους δίσκος. Με το που το κατέβασα, ενθουσιασμένος όσο δεν πάει, άρχισα να γράφω αυτό το review... Κάθεστε άνετα; Το ελπίζω...
Γιατί μιλάμε για το αισχρότερο Metal της πούτσας που 'χει βγει απ' τα ηχεία μου έβερ... Προσβολή στην υψηλή αισθητική μου. Ούτε μία νότα δεν έχει νόημα σ' αυτή τη μπούρδα. Τίποτα. Η Amber κάνει brutal φωνητικά μόνο... Εκεί που τα "Queen B" του παρελθόντος δεν ήταν τίποτα παραπάνω παρά ευχάριστα διαλείμματα καφρίλας από το όλο coolness, τώρα έχουν κάνει ολόκληρο δίσκο από δαύτα... Σκατά με φράουλες δηλαδή... 
Πραγματικά, οι λέξεις δεν είναι αρκετά δυνατές για να περιγράψουν πόσο χάλια μαύρα είναι αυτός ο δίσκος... Δηλαδή, έχουν και μια ιστορία γάμησέ τα. Μαλάκα, απορώ, δε ντράπηκαν; Κι αυτή η ακουστική μαλακομπαλάντα στο τέλος, το "Armaggedon", το μοναδικό κομμάτι που η τύπισσα δε μουγκρίζει σαν κακογαμημένη μαινάδα, δηλαδή... Για γέλια... Για πολλά γέλια.
Το σωστότερο φινάλε στην "κριτική" ενός τόσο μα τόσο υπέροχου δίσκου θα ήταν το βίντεο μιας στρατιάς από λοβοτομημένους γίββωνες που παίζουν με τα περιττώματά τους, έτσι, για να ενισχυθεί το αίσθημα αηδίας που αποπνέει αυτό το ηχογραφημένο αίσχος... Αλλά δε βάζω λινκς...
   

6/4/10

I Still Love you, George Orwell...

Ήταν νύχτα όταν σπάσανε την πόρτα μου... Κοιμόμουν. Με ξύπνησε ο δυνατός θόρυβος, προφανώς. Σηκώθηκα απ' το κρεβάτι ανόρεχτα. Δεν είναι η πρώτη φορά, άλλωστε... 
- Μην ανησυχείτε, ένας έλεγχος ρουτίνας είναι...
- Και έπρεπε να μου σπάσετε την πόρτα;
- Δεν έχετε τίποτα να φοβηθείτε. Απλά θα τσεκάρουμε τα αρχεία σας...
- Κύριε Υπαστυνόμε, ρίξτε μια ματιά εδώ...
- Hefner, Smiths, Moonshake... Δε βλέπουμε πουθενά αυτούς τους δίσκους στη δισκοθήκη σας...
- Εεεεεε... Είναι στο άλλο σπίτι...
- Όλοι τα ίδια λέτε. Λυπάμαι αλλά θα πρέπει να έρθετε μαζί μας στο τμήμα...
- Κε Υπαστυνόμε. έχει και ναρκωτικά εδώ... Κοκαΐνη, λίγη πρέζα...
- Ποιος τα γαμάει τα ναρκωτικά, όργανο; Έχουμε στα χέρια μας ένα πρώτης τάξεως κλέφτη πνευματικής ιδιοκτησίας... Μυρίζομαι προαγωγή... Πάρτε τον!
Στο δρόμο για το τμήμα σκέφτομαι πως ξεκίνησαν όλα... Πριν από τρία χρόνια... Με την επιστροφή των Bright Eyes με καινούριο δίσκο. Όταν ο Oberst πληροφορήθηκε τις εξαιρετικά χαμηλές πωλήσεις του, ξεκίνησε ένα πρωτοφανή για την αγριότητά του, αγώνα κατά της ελεύθερης διακίνησης τέχνης... Δεν το περίμενε κανείς ότι θα φτάναμε εδώ... Κανείς δεν περίμενε ότι η επόμενη επίθεση στην ελευθερία του λόγου, της έκφρασης, γενικά, δε θα 'ρχόταν από κάποιας συντηρητικής μορφής πολιτική, αλλά από το χώρο της μουσικής, της τέχνης, της ελεύθερης έκφρασης... 
Πρώτα τα μπλογκς άρχισαν να κλείνουν μυστηριωδώς το ένα μετά το άλλο, στη συνέχεια απαγορεύτηκαν τα torrents - όλα, αλλά το τελειωτικό χτύπημα ήρθε όταν άρχισαν να διώκονται απλοί μουσικοκριτικοί... Κυνήγι μαγισσών. Κανείς δεν μπορούσε να εκφέρει άποψη για τη δημιουργία κανενός. Αλλά όλοι, ανεξαιρέτως, έπρεπε να πληρώσουν και έπρεπε να την αποκτήσουν.
Φτάνουμε. Με χώνουν σ' ένα κελί. Είναι κι άλλοι μέσα. Φράντζες, πολύχρωμα κασκόλ, μουστάκια. Παλιομοδίτες χίπστερς. Τους λυπάμαι. Αυτοί περνάνε χειρότερα απ' όλους "μέσα"... Έτυχε, απ' ότι έμαθα μετά, ν' ακούνε όλοι μαζί ένα παλιό δίσκο των Pavement. Των αρχηγών της Indieστασης. Από τους λίγους που αρνούνται συστηματικά η μουσική τους να πωλείται, ενώ τη διανέμουν μέσω του Blog τους, που διατηρούν παράνομα...
Με ξυπνάνε την άλλη μέρα. Με δένουν σε μία καρέκλα και μου αδειάζουν ένα κουβά νερό στη μούρη... Με στολίζουν με κοσμητικά επίθετα, αναρωτιούνται αν έχω τύψεις για τους μουσικούς που πεθαίνουν από ασιτία με μια telecaster σφιχτά στην αγκαλιά τους, ρητορική είναι η ερώτηση, δεινοί ρήτορες, πανάθεμά τους, με ρωτάνε από που τα κατέβασα όλα αυτά, αν μου άρεσε το τελευταίο των Grandaddy (επανασυνδέθηκαν όταν κατάλαβαν ότι παίζει κάποιος ν' αγοράσει δίσκο τους), αν έχω διασυνδέσεις με την Indieσταση, αν μ' αρέσουν οι Pavement...
Ανοίγουν την τηλεόραση και στέκονται αποσβολωμένοι μπροστά στις δηλώσεις του αρχηγού τους... Στο πλευρό του στέκονται τα μέλη της κυβέρνησής του. Η Winona δίπλα του φαίνεται πιο δυστυχισμένη από ποτέ... Το παραλήρημα αρχίζει...    

- Λένε ότι είμαι αυστηρός. Ότι οι νόμοι μου είναι άδικοι. Ότι η τέχνη θα 'πρεπε να είναι ελεύθερη.... Όχι! Όχι! Εμείς λέμε ΟΧΙ! Αρκετά. Σταματήσαμε την κάθοδο στις πωλήσεις των δισκογραφικών εταιρειών, έτσι ώστε αυτές να συνεχίσουν απερίσπαστες να επενδύουν στην έρευνα για την κατασκευή νέων όπλων. Ενισχύσαμε το εμπόριο κοκαΐνης που συμβάλλει στην παραγωγή χειρότερης μουσικής. Βάλαμε τέλος στην άδικη θανάτωση των καλλιτεχνών στα χέρια του κοινού τους. Δε θα υπάρξουν άλλοι Morrissons. Δε θα υπάρξουν άλλοι Cobains. ΔΕ ΘΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΑΛΛΟΙ VANILLIS!!!!!


To πλήθος επευφημεί. Εγώ κοντεύω να πέσω απ' την καρέκλα απ' τα γέλια. Οι μπάτσοι με κοιτάνε με απορία. Αποκρίνομαι "V for Vanilli" και συνεχίζω να γελάω... 

3/4/10

MGMT - Congratulations



Το απόλυτο τίποτα






(Νταξ, θα μπορούσα να γράψω μόνο αυτή τη φράση και να τελειώνω. Θα ήταν πολύ εύκολο, όμως. Είναι αυτή η φαντασίωση που έχω αποκτήσει σε φάση, είναι κάποιος εκεί έξω και αναρωτιέται "Χμμμμ... Τι θα έλεγε ο Indiefuck για το καινούριο των MGMT;"... Δεν μπορώ να τον/την απογοητεύσω... Για να δούμε, λοιπόν...
Όταν ακούς για ένα δίσκο ότι την παραγωγή έχει αναλάβει ο Sonic Boom, δεν ξέρω καν αν ισχύει κάτι τέτοιο πλέον, ότι έχει κομμάτι που αναφέρει τον Dan Treacy, το οποίο τυχαίνει να είναι και το μοναδικό που έχει λόγο ύπαρξης, και τελικά αυτό που βγαίνει απ' τα ηχεία σου είναι τόσο φιλόδοξο, υπερφίαλο, βαρετό... Σίγουρα δε χάνεις και τις ελπίδες σου για το μέλλον του ανθρώπινου είδους, ούτε καν της μουσικής που παράγει, αλλά όπως και να το κάνουμε, απογοητεύεσαι λίγο.
Εξηγούμαι. Ο δίσκος σε καμία περίπτωση δεν είναι "κακός"... Δεν είναι για πέταμα. Απλά δε σου αφήνει και τίποτα παραπάνω από ένα "Νταξ, μωρέ...". Αυτοαναιρούμαι λέγοντας ότι όλοι οι δίσκοι που σου αφήνουν αυτή την αίσθηση είναι για πέταμα; Μάλλον. Χέστηκα. Τα "συγχαρητήρια" του τίτλου πάνε σ' εμένα και σε όλους όσους άντεξαν να τον ακούσουν ολόκληρο...
Ούτε ο προηγούμενός τους μου άρεσε,  άλλωστε. Είναι που βαριέμαι τραγικά την ψυχεδέλεια των '60s - psuckadelia την έλεγε το αφεντικό της Crypt - όχι, φτάνει, ειλικρινά απορώ γιατί ασχολήθηκα... Βαριόμουν να κάτσω να συνθέσω ένα από τα "χιουμοριστικά" κραξίδια μου... Τίποτα. Ανία. Γεια...)
   

1/4/10

Interlude (Beware the Ides of March)

Αυτός ο μήνας είχε ενδιαφέρον... Γι' αυτό άλλωστε και μπαίνω στη διαδικασία να επανεξετάσω τα όσα έγραψα και, κυρίως, τα όσα έγραψα αλλά δεν απελευθέρωσα στο ευρύ κοινό...
Καταρχάς, πετσόκοψα τον τομέα "αυτοβιογραφικά κείμενα" ή απλά διηγήματα... Αντ' αυτού, πετούσα το όνομα ενός συγκροτήματος με τον τίτλο του τελευταίου τους πονήματος, έγραφα ό,τι μου καύλωνε εκείνη τη στιγμή και ησύχαζα... Τρομερή διαφορά. Ωριμότητα; Επαγγελματική ευσυνειδησία; Στ' αρχίδια μου.  
Οι καταξιωμένες μπάντες υπερίσχυσαν των νέων, κάτι που φυσικά παίζει και να μην έχει και τρελή σημασία, από τη στιγμή και μετά που άκουσα καλή μουσική. Καλά έχει μπει το 2010 (αν εξαιρέσει κανείς το μπόλικο θανατικό, μα τι σκατά πια), δε θα γκρινιάξω, δεν ξέρω αν θα έχω αντίστοιχους Cold Cave φέτος, αλλά είναι πολύ νωρίς για να πει κανείς κάτι τέτοιο...
Έχω παρατηρήσει επίσης, ότι οι ταχύτητες μου έχουν μειωθεί αισθητά... Πρώτα γράφουν όλοι και μετά εγώ... Γάμησέ τα... Νταξ, δε με χαλάει να γελάω καλύτερα. Ούτε να είμαι το κερασάκι στην τούρτα...
Για τους Black Rebel ήθελα να γράψω πορνογραφία... Δεν το έκανα... Το μετάνιωσα... 
Άρχισα να κάνω αναφορές σε κόμικς, και ακόμα δεν έχω γράψει τίποτα για reggae που κωλογουστάρω (ναι, είναι αλήθεια)...
Συνειδητοποίησα ότι προτιμώ τα girl groups απ' τα boy bands...
Ακόμα δεν έχω βρει κάποιο "σκοπό" σε όλο αυτό, κάποια φόρμα που θα μπορούσα να επαναλαμβάνω, σκέφτηκα ακόμα και να το διαλύσω όλο αυτό, θα γίνει κάποτε, πρέπει να είναι σα σειρά της Vertigo, έχω σκεφτεί ακόμα και το "αποχαιρετιστήριο" κείμενο, δεν το 'χω γράψει ακόμα, γιατί παίζει να μπω στον πειρασμό και να το δημοσιεύσω... Θα δείξει... 
Διάφορα γεγονότα με ώθησαν να ορίσω την ύπαρξη αυτού του ιστολογίου, ως περιγραφή μιας συγκεκριμένης φάσης της ζωής μου... Έχουν μείνει λίγα πράγματα να κάνω ακόμα για να κλείσει αυτός ο κύκλος και να περάσω στο επόμενο στάδιο... Από 'κει και πέρα δε θα υπάρχει λόγος να γράφω... Ή θα είμαι καλά ή θα παραδοθώ ολοκληρωτικά στην αλλοφροσύνη... Όπως και να 'χει, οι αλλαγές γαμάνε...

Cheers