28/5/10

Fun With Nuns - Untitled 3" EP

Αναρωτιέμαι, υπάρχει άραγε κάποιος τρόπος να μετρηθεί η τέχνη; Ή η ποσότητα αυτής σε ένα έργο; Υπάρχουν συγκεκριμένες σταθερές; Κάποιες παράμετροι, έστω, η κάλυψη των οποίων θα οδηγήσει στη λύση του συστήματος, την πολυπόθητη βαθμολόγηση - αξιολόγηση του εν δυνάμει αριστουργήματος ή ανοσιουργήματος; Μπορεί να περιγραφεί η ποιότητα - με τη λαϊκίστικη έννοια του όρου - ενός πονήματος που ανήκει αναμφισβήτητα στη σφαίρα του ξεχωριστού; Του ιδιαίτερου; Του καινούριου; Του πρωτοποριακού; Μπορεί να εξηγηθεί όλο αυτό με μαθηματικούς όρους; Μπορεί εν τέλει να αποδοθεί μια κάποια βαθμολογία, μια επιβράβευση, κάτι, στους Fun With Nuns;


Αρχίδια μπορεί.

Μια καλή εκκίνηση για την πρώτη μου, ας πούμε κατά παραγγελία, δισκοκριτική - τα παιδιά απ' τη More Mars μου δώσανε το EP, είναι φίλοι μου - θα ήταν να προσπαθήσω να περιγράψω την πιο ιδιαίτερη μπάντα της πολύπαθης, και ενίοτε πολυαγαπημένης, εγχώριας σκηνής, πράγμα που δε θα κάνω, όχι σαφώς τουλάχιστον...
Πολυμελέστατοι, πολυτάλαντοι, με μια προσήλωση στα φυσικά όργανα, καταφέρνουν να παράγουν τέχνη, μέσα από τόνους θορύβου, οργανωμένο χάος, τελείως άρρωστοι, σου δίνουν μια αίσθηση ότι μέσα σε όλο αυτό δεν έχουν τίποτα να χάσουν απολύτως, πλήρης άγνοια κινδύνου, ανένταχτοι σε genres, αδύνατο να τυποποιηθούν... Αυθόρμητη απελευθέρωση ποσοτήτων κόλασης από τα ηχεία, μια ξεκαρδιστική αντιμετώπιση στον τρόμο του κενού. Γαμημένη ποίηση. Οι σχέσεις ανθρώπων και μουσικών οργάνων, υπερηχητική βαβέλ, γλωσσολαλιά με φθόγγους, έκσταση....
Σε τρεις γαμημένες ίντσες συγκεντρώνεται μια απ' τις καλύτερα οργανωμένες επιθέσεις στις αισθήσεις μου, που έχουν λάβει χώρα μέχρι σήμερα. Κι αυτά τα πνευστά, ρε πούστη, σε στέλνουν στο διάολο τελείως, το μπάσσο... Γάμησέ τα. Ταυτόχρονα σου μένει μια απολύτως Punk αίσθηση... Δεν υπάρχει φλυαρία εδώ... Κάπως έτσι "άκουγα" τη jazz στο κλασσικό "Στο Δρόμο" του Κέρουακ... Την άκουγα "ενδιαφέρουσα"...
Το έργο θέλει απόλυτη συγκέντρωση για να γίνει αντιληπτό, ένα όμως είναι σίγουρο: δεν το 'χεις ξαναδεί...

Μετά απ' όλο αυτό, φαντάζομαι τα μούτρα τους όταν διαβάζουν τα παραπάνω να είναι σε φάση "είναι σοβαρός ο τύπος - ο μαλάκας (whatever);" Σοβαρός παίζει και να μην είμαι, σίγουρα όμως είμαι αντικειμενικός...

Cheers 

25/5/10

Gayngs - Relayted

Η ζωή είναι δύσκολη όταν είσαι άντρας old school... Στους δρόμους όλη μέρα, παλεύεις για να βγάλεις τα προς το ζειν. Δυσκολίες, γάμα τα. Στο τέλος της μέρας γυρνάς σπίτι, θες το φαΐ στο τραπέζι, την ουισκάρα πάνω απ' το τζάκι και απαλή, γλυκιά καυλοsoul να βγαίνει απ' τα ηχεία του στέρεου. Και καθώς ρουφάς τις τελευταίες γουλιές, κλείνεις το μάτι στην έτσι και της χαρίζεις καμιά δεκαριά οργασμούς. Με το μάτι μόνο. Όταν την κρεβαττώνεις χάνεις το μέτρημα.
Για τη φάση. Γιατί είσαι της παλιάς σχολής. Και οι άντρες της παλιάς σχολής όταν ακούνε φράσεις του τύπου "στυτική δυσλειτουργία" ρωτάνε αν του κάνεις τακτικά τα σέρβις, και τι λάδι βάζεις στη μηχανή.
Και Σάββατο βράδυ την κυκλοφορείς. Κάπου για χορό, φυσικά. Και της κερνάς τα ποτά, γιατί μόνο όταν σέρνεται στα πατώματα σου δίνει κώλο. Σάββατο βράδυ λέμε, θες αυτό το κάτι έξτρα.
Έχεις βάλει την κουστουμιά τη λαμέ κι έχεις χρησιμοποιήσει μισό σωληνάριο hairgel για να στρώσεις και τις πέντε τρίχες στο κρανίο σου. Μόλις πέσουν κι αυτές θα τα ξυρίσεις όλα, για να μη φαίνεται ότι είσαι καράφλας. Και καλά "ξυρισμένος". Cool.
Τη χαζεύεις να χορεύει, να κωλοτρίβεται στις φίλες της κι άμα πλησιάσει κανας μαλάκας στα δύο μέτρα είσαι έτοιμος για όλα... Τσαμπουκάδες, χαρακώματα, δε μασάς την πούτσα σου... 
Όταν η βραδιά τελειώσει, γυρνάς σπίτι μισοκομμάτια με κάτι καύλες μέχρι απέναντι. Η έτσι δε βλέπει μπροστά της. Ωραία. Σωριάζεται στον καναπέ, εσύ χαμηλώνεις τα φώτα και βάζεις τους Gayngs στο στέρεο... Καλοί καυλόσαυροι και του λόγου τους...
Ξεκουμπώνεις το παντελόνι αργά αργά. Κρυφοκοιτάει, είσαι σίγουρος. Έχεις φορέσει αυτό το στενό ασημί εσώρουχο, που στριγγιάζει ελαφρώς, με την ενισχυμένη αρχιδοσακούλα. Golden Boy για πάρτη σου, μανάρι, σκέφτεσαι. Πλησιάζεις, την αρπάζεις, της κατεβάζεις τη στρινγκάρα, μέχρι που μετά βδελυγμίας συνειδητοποιείς ότι η τύπισσα σου σέρβιρε το πρώτο ροχαλητό. Γαμημένες τεκίλες.
Τι κάνεις τελικά; Την παίζεις, σκουπίζεσαι επιμελώς με χαρτί κουζίνας, και την πέφτεις στην κρεβατάρα. Δε θα την ξυπνήσεις; "Άστη να στραβολαιμιάσει τη μαλακισμένη, κάθε Σάββατο βράδυ τα ίδια, έχω γίνει λάστιχο, ρε πούστη, με την κααααρρρργιόλα". Καλά. Δεν τους κλείνεις κι αυτούς τους Gayngs; Μου σπάσανε τ' αρχίδια. "Καλά λες". Καληνύχτα. "Καληνύχτα"...   

23/5/10

Thee Oh Sees - Warm Slime

Το καλύτερο δώρο που μου 'σκασε μόλις έντεκα μέρες πριν τα γενέθλιά μου... Ως Indiefuck εννοώ. Γίνομαι ενός έτους σε λίγο καιρό. Τι καλά. 
Οι Thee Oh Sees, εκτός του ότι συγκροτούν την καλύτερη avant garage μπάντα αυτή τη στιγμή στον κόσμο, με το τελευταίο τους πόνημα είναι υπεύθυνοι και για το καλύτερο εξώφυλλο της χρονιάς... Πραγματικά συγκλονιστικό. Ήδη ψάχνω να το βρω σε βινύλιο...
Ρε πούστη, δεν έχω ιδέα τι να γράψω γι΄αυτό το δίσκο. Σε φάση σε κάνει να χορέψεις και να σκεφτείς. Ή να χορέψεις σκεπτόμενος. Ή να σκεφτείς χορεύοντας. Whatever. 
Το ομώνυμο κομμάτι (με τον τίτλο όχι με τη μπάντα) που ανοίγει το αριστούργημα είναι δεκατριάλεπτο μισο-jam, Velvets φάση, κόλαση απλά. Ασύλληπτο groove, τους παρακολουθώ καιρό αλλά αυτό το τελευταίο είναι μακράν το καλύτερό τους... Για την ακρίβεια το "warm slime" θα λέγαμε ότι είναι το αριστούργημά τους. Ή κάτι τέτοιο.
Δεν είναι φειδωλοί στη χρήση του Reverb, ούτε καν, κι αυτό κάνει τον ήχο τους ακόμα πιο ιδιαίτερο, πιο βρώμικο, πιο σκοτεινό, swamp φάση τελείως... Έχει όλα όσα γουστάρω στο Garage Punk (στερούνται και φαρφίσας - ακόμα καλύτερα!) και πολλά ακόμα. 
Είναι αυτό το avant angle που ανεβάζει μια μπάντα στα μάτια μου (στ' αυτιά μου). Μου θυμίζουν σε φάσεις Gun Club, αλλά αντί της πρέζας, βάλε ένα διδακτορικό στο Πολυτεχνείο...    
Δε θα τους έκοβα σε φεστιβάλ της Estrus, μαζί με όλους τους κάφρους τύπου Monomen, από επιλογή τους ίσως, άραγε να γίνεται ακόμα αυτή η φάση; Θα 'θελα να παρεβρεθώ για το cult της υπόθεσης όπως και σε κανα All Tomorrow's Parties, αλλά για διαφορετικούς λόγους... Αυτοί, παρόλα αυτά, θα χώραγαν και στα δύο... Σπάνιο προσόν... Όσο το να έχεις κοριτσάκια μπροστά στη σκηνή όταν παίζεις, όπως αποδεικνύει η πρώτη φωτογραφία...
 

20/5/10

Team Ghost VS Table Manners

Πρέπει να ανανεώσω τη γκαρνταρόμπα μου. Και γρήγορα. Μου το είπανε και στη δουλειά, όπου σκάω κάθε μέρα με τα μισολιωμένα παντελόνια μου και τα asics που είναι στα όρια του να μείνουν στο δρόμο. Βαριέμαι τα ψώνια, όμως. Ιδίως για ένδυση και υπόδυση. Θα 'θελα να φοράω τέχνη και λογοτεχνία, να ντύνομαι όπως οι πρωταγωνιστές αυτών που διαβάζω, σε φάση, όταν περιγράφεται ο "πρωταγωνιστής", η πρώτη εικόνα που μου σκάει είναι ο εαυτός μου, μες στα ρούχα του... Είμαι σίγουρος ότι δε συμβαίνει μόνο σ' εμένα αυτό...

Γι' αυτό και γέμισα το ποστ με ασπρόμαυρες εικόνες του Zenith των Grant Morrisson και Steve Yeowell, έχω εξιδανικεύσει την εμφάνιση του εν λόγω Pop Star - Super Hero, κι ας είναι κίτρινο το παντελόνι του. Και δε θα σχολιάσω καν τις βάτες...

Οι δύο μπάντες που μαλλιοτραβιούνται εδώ, μου θύμισαν αυτό το κόμικ. Οι Team Ghost είναι Γάλλοι που ακούγονται σαν Άγγλοι, οι Table Manners το αντίστροφο. Αν και η βατραχοπροφορά του τραγουδιστή των δεύτερων δύσκολα θα μπορούσε να βγει από Λονδρέζο, όσο καυλωμένος με το Cold Wave και να ήταν... Μερικά πράγματα απλά δε γίνονται, όπως και να το κάνεις... Παρότι η προφορά μου στα γερμανικά θα μπέρδευε και Βερολινέζο ιθαγενή. Κάποιοι άνθρωποι παραείναι χαρισματικοί, υποθέτω... 

Το Zenith δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στο 2000ad, την κορυφαία ανθολογία φαντασίας που βγήκε ποτέ στην Μεγάλη Βρετανία, αλλά και οπουδήποτε αλλού... Οι δημιουργοί του, αν και Αγγλάρες, κατάφεραν να μεταφέρουν στις σελίδες του ένα Γαλλικό αέρα, ευαίσθητο, πρωτοποριακό, ελεύθερο. Αν έπρεπε να επιλέξω soundtrack για την ανάγνωσή του θα έβαζα σίγουρα αυτές τις δύο μπάντες. Οι πρώτοι με το shoegaze στυλάκι τους και οι δεύτεροι με το γυμνό post punk τους, θα πήγαιναν τη φάση αλλού. Δεδομένο.

Βασικά, αυτό το κείμενο γράφεται πρωί Κυριακής 9 Μαΐου, έχω βάλει στο PC τις δύο μπάντες να παίζουν με τη σειρά που εμφανίζονται στον τίτλο, και όταν σκάει κομμάτι που μου κάνει "κάτι", αρκετά συχνά δηλαδή, ανεβάζω και λίγο παραπάνω την ένταση. Είναι αισίως η τρίτη φορά που βγαίνουν οι ίδιοι ήχοι από τα ηχεία μου και συνειδητοποιώ ότι έχω αρχίσει να γίνομαι ενοχλητικός για τους γύρω μου... Χαμηλώνω με βαριά καρδιά. Γιατί και οι δύο μπάντες γαμάνε. Με το δικό της, ιδιαίτερο τρόπο η καθεμιά... Δεν υπάρχουν διλήμματα εδώ, δεν υπάρχουν διαχωρισμοί, συγκρίσεις, αποφάσεις. Μιλάμε για την απόλυτη ισότητα στην ιδιομορφία...
Είναι μπάντες comics κατάσταση. Δεν αυτοπεριορίζονται σε genres, δεν τυποποιούν τον ήχο τους, είναι τέχνη, ένατη συγκεκριμένα, ξεχωρίζουν. Είναι από τις ανακαλύψεις. Σκέτο.     
 

18/5/10

The Wave Pictures - Susan Rode the Cyclone

Κάποιοι εκεί έξω παρακολουθούν αυτό το blog, τσεκάροντας παράλληλα αυτά που κατά καιρούς προτείνω για ένα και μόνο λόγο... Για να πούνε αυτό το "μα τι μαλακίες ακούει ο τύπος;"... Το συγκεκριμένο ποστ είναι για όλους εσάς, ξέρετε ποιοι είστε...
Οι Wave Pictures παίζουν indiepop, χωρίς ρανίδα τεστοστερόνης στις μελωδίες τους. Μου θυμίζουν τους Hefner, αν και δεν τους χαρακτηρίζει η ίδια στιχουργική δεινότητα, ή το ίδιο πάθος για τα τσιγάρα και το αλκόολ. Στο μεταξύ είδα τις προάλλες το Darren Hayman σ' ένα βιντεάκι, μαλάκα, ο τύπος έχει στεγνώσει τελείως... Οι Hefner ήταν η αγαπημένη μου μπάντα στο πανεπιστήμιο, όταν έσκασαν εδώ, δεν μπόρεσα να πάω λόγω δουλειάς και εργαστηρίων και είχα σκυλιάσει... Μου μετέφεραν την εμπειρία εκ των υστέρων, μία φίλη συγκεκριμένα, η οποία κατάφερε να με ρίξει σε κατάθλιψη βαριάς μορφής για περίπου ένα μήνα... Να 'ναι καλά...
Είμαι απόλυτα κολλημένος μ' αυτό το στυλάκι τους, το tweeoειδές πράγμα που παράγουν. Τις γλυκούλικες κιθαρίτσες, τις απαλές φωνές, σε φάση, οι Wave Pictures είναι απ' τις μπάντες που παίζουν έτσι γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Γενετικό πρέπει να είναι. Έχουν και ασύλληπτη δισκογραφία σε μέγεθος, φαντάζομαι ότι όλη αυτή η πάντα heart-broken twee έκφραση συναισθημάτων τους βγαίνει αυθόρμητα. 
Το "Susan rode the Cyclone" είναι grower, απαιτεί πολλαπλές ακροάσεις για να εκτιμηθεί η μαγεία του, η οποία εντοπίζεται στη λιτότητά του... Όπως και σε όλη την twee κατάσταση άλλωστε. Αν και εδώ δεν παίζει reverb, εφέ επί του γενικοτέρου, μόνο απλή, μινιμαλιστική pop, σχεδόν ακουστική, σχεδόν σαν ψίθυρος, που δύσκολα αγνοείται όμως...   

16/5/10

Naked on the Vague - Heaps of Nothing

Ποτέ δεν είδα το Νο Wave σαν αυτό που λέμε "Genre"... Οι μπάντες που συγκρότησαν την εν λόγω σκηνή, και αποτύπωσαν τις ψυχώσεις τους στο άνισο "No New York", ήταν εξαιρετικά ιδιαίτερες και πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Χρειάζεται να τις αναφέρω; Δε νομίζω... 
Oι Naked On the Vague, απ' την άλλη παίζουν No Wave. Τέλος. Generic φάση. Σαφώς και η συγκεκριμένη κατηγοριοποίηση δε μειώνει το καλλιτεχνικό τους εκτόπισμα. Το λατρεύω το No Wave, άλλωστε. Ιδίως όταν είναι τόσο συγκλονιστικά τοποθετημένο στο σήμερα.  Από την "παλιά σχολή" μου θυμίζουν περισσότερο τις (τους) UT, για τους ρέκτες... Μεγάλη μπαντάρα, για τους άσχετους. Βρείτε το "Griller", μοναδικό κομμάτι ιστορίας. Οι Naked on the Vague, όπως και οι UT, έχουν αυτό το χαρακτηριστικό, σκοτεινό και αρρωστημένο groove, θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι το soundtrack στις πρώτες ταινίες του Richard Kern, δεν έχουν τα tribal drums των παλαιοτέρων, αλλά μικρή σημασία έχει...
Είχα, επίσης, μια αδυναμία στις μπάντες από Αυστραλία από τότε που πρωτοάκουσα Birthday Party. Και πάντα τσεκάρω τι έρχεται από Ωκεανία μεριά, γιατί συνήθως γαμάει. Δεν ξέρω, με όποιο είδος και να καταπιαστούν εκεί κάτω, το αποτέλεσμα είναι πάντα ελκυστικό και ιδιαίτερο. Ακόμα και στα '90s, στη grunge φάση, οι μπάντες απ' το Σύδνεϋ ξεσκίζανε για την πλάκα τους τις περισσότερες του Σηάτλ. Και πάλι το name-dropping είναι περιττό.
Έχουν εξελιχθεί αρκετά σε σχέση με το προηγούμενο πόνημά τους. Οι συνθέσεις δεν ακούγονται τόσο "Bad Moon Rising Era - Sonic Youth", έχουν λίγο "Evol" μέσα και, σε στιγμές, τα "ριφφς" τους συγκλονίζουν. Έχουν αναπτύξει μια ξεχωριστή σχέση μελωδίας  - θορύβου, ιδιαίτερη, δικιά τους και των επιρροών τους...
Θα τον ακούω για πολύ καιρό αυτό το δίσκο...      

14/5/10

Ceremony - Rocket Fire

Πριν ξεφύγω τελείως από το θέμα, θα 'θελα να ξεκαθαρίσω ότι ο συγκεκριμένος δίσκος γαμάει μ' ένα συγκεκριμένο, δικό του τρόπο, δεν παίζεται. Αδυνατώ να ξεκινήσω τη  μέρα μου χωρίς ν' ακούσω τουλάχιστον το μισό. Δεν ξέρω αν είναι το φετινό "Exploding Head", όπως εύστοχα παρόλα αυτά έγραψε ο Peter Pan, μαλάκα, έχει πόσο καιρό που έκλεισε το blog και το μνημονεύω ακόμα, το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για δισκάρα από τις λίγες. 
Ενώ ξεκινάει πατώντας στα "shoegazer-cliches" του παρελθόντος, χωρίς ουσιαστικά να τα εγκαταλείπει στιγμή, η ποιότητα των συνθέσεων, όπως και οι εντάσεις, ανεβαίνουν κατακόρυφα από το "Marianne", το μεγαλύτερο σε διάρκεια και ίσως και καλύτερο κομμάτι του δίσκου, και μετά... Κι αυτός ο παλιομοδίτικος ήχος του drum machine σκάει σα ματωμένο κατσαβίδι στο κρανίο μου ανάμεσα από το Wall of Sound που παράγουν οι κιθάρες, είναι σε φάση, ό,τι χρειάζεται ακριβώς. Γάμησέ τα, με τις δισκάρες ο οίστρος μου βαράει πάτο, με εμπνέει περισσότερο η μπούρδα τελικά...  Θα είμαι σύντομος, λοιπόν... Σιγά την έκπληξη...
Οι όποιες συγκρίσεις με τους A Place To Bury Strangers είναι, σαφώς, αναπόφευκτες, μοιράζονται και κοινό παρελθόν, άλλωστε. Θα 'λεγα απλά ότι αν και στερούνται στην ποικιλία θορύβων και "εγκεφαλικής" αξίας, οι Ceremony κερδίζουν με μικρή, ομολογουμένως, διαφορά στον τομέα "συναίσθημα"... Είναι κι αυτό το "Someday", βασικά, που μ' έστειλε στο διάολο απ' την πρώτη φορά που τ' άκουσα, είναι όλα όσα ήλπιζα και δεν έχω πια δικαίωμα να ελπίζω...
Όπως και να 'χει, μ' αρέσουν εξίσου με τους προαναφερθέντες κι αυτό από μόνο του λέει πολλά. Και ναι, κολλάω άσχημα με μπάντες που παίζουν με Fender Jaguar, κιθάρα φετίχ φάση... Έχουμε πει ότι κι εγώ τέτοια έχω; Το ξαναλέμε...
  

12/5/10

Crystal Castles - Crystal Castles II

Ήμουνα απ' τα λίγα παιδιά στη γειτονιά με PC... Όλοι οι υπόλοιποι είχαν Amiga, Atari ST, τις λεγόμενες "παιχνιδομηχανές" του τότε... Με τα ωραία γραφικά, 32 ολόκληρα χρώματα στην οθόνη ταυτόχρονα, εγώ έπρεπε να βολευτώ με τα μισά, και το γαμάτο ήχο. Θυμάμαι ακόμα τη μουσική του Shadow of the Beast II και του Agony, τα ξανατσέκαρα σ' ένα emulator πριν από κάποια χρόνια, γι' αυτό άλλωστε παίζουν τόσο ζωντανά στο κεφάλι μου...
Όπως προείπα, όμως, εγώ είχα PC... 8086... Κοινώς, η "μουσική" που άκουγα από τις παιχνιδάρες που αγόραζα, ήταν ό,τι μπορούσε να "μεταφράσει" ο καταραμένος PC Speaker. Καλή μαλακία. Στους εφιάλτες μου ακόμα ακούω το ψηφιακό "βντουπ" που ακουγόταν κάθε γαμημένη φορά που ο μαλάκας ο Rick Dangerous έτρωγε καμιά αδέσποτη... Πέθαινε θεαματικά πάντως... Κουνώντας χέρια πόδια κι έτσι. Anyway...
Το μεγαλύτερο δράμα όλων, βέβαια, ήταν η μουσική του Leisure Suit Larry. Του πρώτου. Σε φάση, σκάει με την γκόμενα στη ντίσκο, την πετάει, την κάνει σβούρες, κι από πίσω, αντί ο ρυθμός να σε γαμάει τόσο, ώστε να αισθάνεσαι ότι όπου να 'ναι σκάει ο νάνος με τις κοκαΐνες στο κεφάλι του, έσκαγε πάλι αυτό το ψηφιακό αίσχος, σα ξυπνητήρι που έπεσε στην πρέζα. Εκμηδένιζε την προσπάθεια που είχε γίνει από τους προγραμματιστές ώστε το ορθογώνιο ροζ, άσπρο και μαύρο πράμα να μοιάζει με καυλιάρη άντρα με κοστούμι. Αθάνατη EGA...
Prince of Persia (με το κορυφαίο animation και το τρομερό cheat, που έγραφες στο MS-DOS "prince megahit" και πατώντας στη συνέχεια το κατάλληλο F-πλήκτρο άνοιγες τα πάντα), Another World, Bard's Tale, όλα της Sierra...
Μου λείπει αυτό το μηχανηματάκι. Που κάθε φορά που άνοιγε μου έβγαζε το μήνυμα "Your PC is now Stoned!"... Κι όμως υπήρχαν ιοί και πριν γίνει απαραίτητο το διαδίκτυο. Μεταδίδονταν μέσω δισκετών 5 & 1/4.  Ο συγκεκριμένος ιός ήταν υπεύθυνος για το καλύτερο score που έκανα ποτέ στο Tetris...
Θυμάμαι τον αρχαίο PC Writer... Εκεί έγραψα τις πρώτες μου σουρρεαλιστικές μπούρδες. Ο πατέρας μου μου είχε φέρει μια γραφομηχανή σε κάποια φάση, αλλά όταν η ταινία που πατούσαν τα γράμματα στέρεψε, δεν μπήκα ποτέ στον κόπο να του πω να μου την αντικαταστήσει. Σ' αυτή είχα γράψει και τα πρώτα μου διηγήματα. Pulp ιστοριούλες από ένα 11χρονο, που τα ονόματά των πρωταγωνιστών τους ήταν εμπνευσμένα από τραγούδια των Cure... Ακόμα στο δωμάτιό μου παίζει να είναι η εν λόγω μηχανή. Λες να δουλεύει ακόμα; Λες;

Τι; Ο δίσκος των Crystal Castles;  Α ναι... Γάμησε... 

10/5/10

The National - High Violet

Caution:
Το κείμενο που ακολουθεί είναι προσβλητικό, υβριστικό, κατάφορα άδικο για τους National και την προσφορά τους στη μουσική και, αν για κάποιο λόγο σας αρέσουν ή σας άρεσε ο τελευταίος τους δίσκος, ενδέχεται να προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη στα νεύρα σας... Επίσης, θα ήθελα να επισημάνω ότι όσα περιέχονται τα πιστεύω, τα εννοώ απ' τα βάθη της ψυχής μου και είμαι έτοιμος να δεχτώ οποιαδήποτε συνέπεια ακολουθήσει, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι αρκετοί από σας θα με μισήσετε τόσο πολύ που παίζει και να σταματήσετε να αυνανίζεστε με τις φωτογραφίες μου, κάτι που θα με λυπούσε πολύ.

Ευχαριστώ για την κατανόηση,
Indiefuck

Μισώ τις μπάντες που στηρίζουν πολιτικούς. Προεκλογικά, μεθεκλογικά, χέστηκα. Όταν άκουσα το "Fake Empire" στην προεκλογική καμπάνια του Ομπάμα, τους σιχάθηκα. Η πικρή αλήθεια είναι, βέβαια, ότι δε μου άρεσαν ποτέ ιδιαίτερα, πολύ κλαψομούνηδες, τραγικά άσχημοι, φτυσμένοι απ' το θεό, όχι άσχημοι απλά, ζωντανές αποδείξεις ότι ο άνθρωπος είχε προπάππου πίθηκο και μάλιστα ουρακοτάγκο, και η ξεψυχισμένη ερμηνεία αυτού του τύπου για να με κάνει να συγκινηθώ, θα 'πρεπε ταυτόχρονα ο κιθαρίστας να μου λιώνει τ' αρχίδια με βαριοπούλα...
Φυσικά, η κλαψομουνίαση του πονήματος είναι κυρίαρχος όπως σε κάθε έργο των National (καλά, ονοματάρα έτσι; Πώς στον πούτσο το σκέφτηκαν;), καμία έκπληξη εδώ, χάνει τρελά στον τομέα της έμπνευσης και της πολιτικής προπαγάνδας. Τι κρίμα. Γι' αυτούς.
Θα 'θελα να τους ξεχέσω τελείως, αλλά ρε πούστη, τους λυπάμαι. Μου φαίνονται κακομοίρηδες. Δημοκρατικοί αηδιαστικοί φλώροι, παραμυθιασμένοι ψηφοφόροι βλάχοι απ' το Σινσινάτι, αλλά μένουνε Μπρούκλυν. Το σπρώξιμο που τρώνε δεν μπορεί να το συλλάβει ο νους μου, δεν έχουνε τίποτα μα τίποτα ιδιαίτερο, τους είδα και live πριν από 2 χρόνια και κρατούσα τη μασέλα μη μου φύγει από το χασμουρητό. Νταξ, όλοι έχουν δικαίωμα στην κακογουστιά, εγώ λίγο περισσότερο γιατί τη δηλώνω ευθαρσώς, γι' αυτό και καταλαβαίνω όσους τους γουστάρουνε. Κλάψα και δυσωδία.
Aν και η λέξη που χαρακτηρίζει επαρκώς το εν λόγω τελευταίο πόνημα των "Εθνικών" (μπλιαξ) είναι η λέξη "εμμηνόπαυση"... Ανέμπνευστο, χλιαρό "ροκ", δίχως ίχνος τέχνης, εξέλιξης, πρωτοπορίας, κουρασμένο και κουραστικό... Άνοστο αμερικάνικο προϊόν, σα δολοφονικό πρέτζελ έτοιμο να πνίξει κάποιον αδαή πολιτικό με τα μηδαμινά θέλγητρά του. 
Μακριά...
 

8/5/10

Foals - Total Life Forever


Εντάξει... Γνωρίζω εκ των προτέρων ότι θα το μετανιώσω αυτό... 
Αλλά μ' αρέσουν οι Foals. Όπως μ' αρέσουν κι οι Franz Ferdinand. Σε φάση, ανησυχητικά πολύ... Αυτές τις δύο μπάντες τις θεωρώ τους μοναδικούς αντιπροσώπους της, κάποτε ένδοξης, Brit Pop. Την οποία λάτρευα, κρυφά απ' τους φίλους μου, γιατί γινότανε κακοί μαζί μου... Όπως κι εγώ, άλλωστε, όταν άκουγα κάτι του τύπου "αυτό το καινούριο των Strangelove είναι πανέμορφο"... Έπεφτα κάτω απ' τα γέλια, μπορώ να γελάω από ευγένεια, αλλά και από αγένεια, πάρα μα πάρα πολύ πειστικά, και όταν άκουγα τις πρώτες νότες της εκάστοτε "μισητής" ποπ μπαρούφας, δαγκωνόμουν που δεν το 'χα ανακαλύψει πρώτος...
Προφανώς με την ανακοίνωση της κυκλοφορίας του νέου δίσκου των Foals, έσπευσα να το εντοπίσω ώστε να το τσεκάρω, πάντα με αρνητική διάθεση, έτοιμος για βρισίδι, κράξιμο και τα σχετικά, αλλά με διέψευσαν. Ο δίσκος είναι πολύ καλός. Απλά. Για την ακρίβεια είναι καλύτερος από τον προηγούμενό τους. Κι αυτό γιατί τα κομμάτια σε πιάνουν με τη μία. Είναι μεν πιο "ήπια", πιο υποτονικά, ξέρω 'γω, αλλά σε φάση, γαμάνε. Μαλάκα, ναι.
Βέβαια, έχουν χαμηλώσει αρκετά τις εντάσεις στις τόσο χαρακτηριστικά ποστ πανκ κιθάρες τους... Μου λείψανε. 
Τόση ώρα μιλάω για το έργο τέχνης... Έχω ξεφύγει... Αυτό το μπλογκ είναι για 'μένα ρε πούστη μου... Για να δούμε... Ν' αφήσω φράντζα; Αφού κατσαρώνουνε μετά από λίγο, ποιος ο λόγος... Γάμα τα, κοντά καλύτερα... Πρέπει ν' αγοράσω και καλοκαιρινό καρώ παντελόνι... Εννοώ και δεύτερο... Μα τι λέω; Νταξ, τους παιάνες μου τους έβγαλα, αυτοβιογραφικά δε μου σκάνε, ούτε καμιά τρελή ατακάρα... Γάμησέ το, ωραίο το άκουσμα... Cool Britannia, welcome back...  

7/5/10

Child Bite - The Living Breathing Organ Summer

Η γαμημένη η ζωή είναι γεμάτη διλήμματα. Το έναυσμα για σκέψη σκάει από ένα τυχαίο γεγονός, μικρό, μεγάλο, δεν έχει σημασία και καλείσαι να πάρεις αποφάσεις... Όπως μ' αυτούς εδώ. Με τις πρώτες νότες του "Manacles", του κομματιού δηλαδή που ανοίγει το "The living breathing organ summer", ήρθα αντιμέτωπος με μια λευκή σελίδα και το κλασσικό "ωραία, τώρα τι γράφω;"... Αρχίζω αναλύοντας όλα αυτά που μου θυμίζει, τους αγαπημένους μου Jesus Lizard, τους Dead Kennedys, όλη τη φάση "προχωρημένο HxC" η οποία έστειλε ταμείο την Touch 'N' Go στα '90s, σε συνδυασμό με τις παιδικές μου αναμνήσεις, ή παραμένω στο τυπικό, τι μου 'κανε όλο αυτό το συνονθύλευμα ήχων, ρυθμών, υστερίας που βγάζει το εν λόγω πόνημα που θ' ακούω πολύ καιρό; Ή μήπως πρέπει να γράψω μια ιστορία, στην οποία οι Child Bite θα παρείχαν το soundtrack, ή κάτι για γενειάδες, διαθέτουν πλούσιες οι ατομάρες και τις προβάλλουν με περισσή υπερηφάνεια, μια μπούρδα, να 'χει γέλιο κι έτσι; Απ' την άλλη, ίσως το σωστότερο θα ήταν να μη γράψω τίποτα και να τους κρατήσω για πάρτη μου... 
Γάμησέ τα, όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με την πιο άξια ενασχόλησης μορφή τέχνης που υπάρχει, αδυνατώ να ξεκολλήσω από τους ήχους που μου γάμησαν το κεφάλι στην εφηβεία μου και, όποτε σκάει μια μπάντα που έχει επηρεαστεί εξίσου, κολλάω περισσότερο... Θέλω ο κόσμος να μ' αφήσει ήσυχο, να κλειστώ στο δωμάτιό μου, όπως τότε, με τη μουσική τέρμα και το βιβλίο που διαβάζω αυτή την περίοδο (το "Σφαγείο Νο 5" του Βόννεγκατ, συγκεκριμένα), αλλά αυτό πια δεν παίζει να γίνει με την καμία, δουλεύω την επόμενη, αδυνατώ να ξενυχτίσω διαβάζοντας και οι γείτονες φωνάζουν για την ένταση... Κι έρχεται το εξαγνιστικό "Mates in Torso" και κοπανιέμαι ρυθμικά, το βάζω λίιιιιγο πιο δυνατά, αφήνομαι και, για τα 3:25 της διάρκειάς του, τα παρατάω όλα, όλα εκτός απ' τη χαρά της ανακάλυψης κάτι πλήρους και ουσιαστικού... 
Γαμώ τις μπάντες... Άιντε να βγάλουν και το καινούριο οι Snowman να ξεκουτιάνω τελείως φέτος... 

(Προσθήκη της τελευταίας στιγμής: Για τους Child Bite, μεταξύ άλλων, τι άλλων, όλων,  πρωτοδιάβασα στο πιο ενημερωμένο, καλόγουστο, όμορφο blog των καιρών μας, το Make Noise Not Music, το οποίο είχε γράψει και για τη μπάντα μου τα καλύτερα, χωρίς να ξέρει ότι παίζω εκεί καν, κάτι που με έκανε να το αγαπήσω ακόμα περισσότερο. Βασικά, αποτελούσε τη μοναδική πηγή ενημέρωσης μου σε ότι αφορά στη σημαντικότερη  μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης εδώ και μήνες. Τι να πω, ρε Μάκη, μας ξενέρωσες άσχημα. Δικό σου θέμα, γάμα τα κι εγώ το σκέφτομαι να το κλείσω όλη την ώρα το γαμήδι, αλλά το δικό σου θα μου λείψει. Κοίτα μη χαθείς τελείως τουλάχιστον)   

5/5/10

Broken Social Scene - forgiveness rock record

Είναι κάτι άτομα, ρε πούστη, που λες "πολύ καλός/ή για να είναι αληθινός/ή"... Σε φάση τα έχουν όλα. Όμορφοι, έξυπνοι, στυλάτοι, ακούνε τις σωστές μουσικές, έχουν τις σωστές πολιτικές θέσεις, διαθέτουν και χιούμορ... Στάνταρ κάτι θα πάει στραβά. Και, αφού ξεπεράσεις τον ενθουσιασμό της πρώτης γνωριμίας, αράζεις, σκέφτεσαι και αρχίζεις και ψάχνεις. Δεν μπορεί... Κάτι θα βρεις.
Στην πρώτη επίσκεψη σπίτι τους, τσεκάρεις, μαλάκα, είναι καθαρό, τακτοποιημένο, τι είναι αυτό στη γωνία, μια γαμημένη τζάγκουαρ, ρωτάς αν μπορείς να παίξεις, σου απαντάνε ότι παίζει να δυσκολευτείς, γιατί έχει το κούρδισμα που είχε ο Thurston στο "Teenage Riot"... Ατόπημα; Ούτε καν...
Σε κάποια φάση καταφέρνεις να μείνεις μόνος στην κρεβατοκάμαρά τους, πετάγονται για τσιγάρα, καπνίζουν και Gauloises, ρίχνεις μια ματιά στην κλειστή ντουλάπα, φαντασιώνεσαι ότι μέσα κρύβουν χαβανέζικα πουκάμισα, στρινγκάρες με animal prints, τασάκια από χέρια πιθήκων, τους γονείς τους δεμένους πισθάγκωνα, χειρότερα, τους γονείς Σου δεμένους πισθάγκωνα, τεράστιες πλαστικές πούτσες με ραβδώσεις, η μία με τ' όνομά σου και, την ώρα που απλώνεις το χέρι να την ανοίξεις, ακούς τα κλειδιά στην πόρτα... Τι κάνεις; Βγαίνεις, αράζεις και συνεχίζεις τον καφέ σου... Με άρωμα σοκολάτα... 
Αλλά μέσα σου σκας... Το τέλειο άτομο δεν υπάρχει, απλά. Παρατηρείς τις αντιδράσεις και περιμένεις αυτή την κρίση υστερίας, αυτό το "δεν αντέχω άλλο να είμαι έτσι", όπου ρούχα θα σκιστούν, θα βγουν έξω τα δερμάτινα, τα μαστίγια, οι μάσκες με τα φερμουάρ, η θηλιά για ενδεχόμενη ερωτική ασφυξία κι εσύ απλά θα χτυπάς τις φτέρνες σου με κλειστά μάτια ψιθυρίζοντας "there's no place like home"... Ή την ώρα που θα πας να πλύνεις την κούπα σου, θα σκάσει δίπλα, θα σου πιάσει τον κώλο, γνωστοποιώντας σου ότι έχει προσέξει τον τρόπο με τον οποίο τον/την κοιτάς...
Γουστάρω τους ανθρώπους με ελαττώματα. Θέλω να με απογοητεύουν. Όλη την ώρα αν είναι δυνατό... Να βγαίνω μαζί τους και να το μετανιώνω μετά το δεύτερο ποτό. Επειδή είναι ήδη χάλια απ' το πρώτο... Να ξεφτιλίζονται για τη φάση... Να τους έχεις εξηγήσει ότι θα σκάσει το βράδυ και μια τύπισσα, ξέρεις, γαμώ φάση, δεν είναι ανάγκη να σε φιλάνε στο στόμα την ώρα που της εξηγείς τη θεωρία σου για τη στασιμότητα στην καλλιτεχνική δημιουργία στη σύγχρονη αστική τάξη, κι αυτοί να σου χαϊδεύουν και τ' αρχίδια από πάνω... Ατομάρες...

3/5/10

LCD Soundsystem - this is happening

Το 'χω σιχαθεί το mainstream... Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι αυτό που ακολουθεί δε θα 'ναι καλό...
Το σχέδιο αρχικά είχε ως εξής... Συγκεντρώνω σεβαστές ποσότητες και ποικιλίες παράνομων ουσιών, βάζω το δίσκο να παίζει και, με τη βοήθεια κάποιου/ας καταγράφω την εμπειρία ανά ουσία... Και δε μιλάω μόνο για τα κλάσσικς... Θα έπαιζα και σε prophetic φάσεις, ντάτουρες, μανδραγόρες, ιοσκίαμους (το 'σφαξα, αλλά βαριέμαι να τσεκάρω ορθογραφία), χωρίς προσωρινή τύφλωση δεν πας πουθενά, the works λέμε... Μια βόλτα Υμηττό που είναι και κοντά, σακούλα και μαχαιράκι και έτοιμος...
Βέβαια, το όλο εγχείρημα παίζει και να μην εξελισσόταν στην απόλυτη Fear and Loathing εμπειρία που οργάνωνα, καθώς έχει και κάποια αρνητικά σημεία... Αμελητέα, αλλά επίμονα. 
Καταρχάς θα έπρεπε να ξοδέψω μια μικρή περιουσία σε μπάφους, κόκες, πρέζες, έκσταση (μπας και ανέβει η βαθμολογία τους), χάπες, ντάουνερζ (είμαστε και κάποιας ηλικίας), άσιντ, γάμησέ τα... Ναι, η χορηγός δεν έχει βρεθεί ακόμα, όλο φτωχιές μου βαράνε τα κουδούνια, μα τι σκατά έχει γίνει...
Επίσης, παίζει να είναι η μέρα που οι μπάτσοι από κάτω θα μου χτυπήσουν γιατί τους τέλειωσε η ζάχαρη... 
Το χειρότερο όλων, το προς αποφυγή που λέμε, θα είναι ότι θα πρέπει ν' ακούσω αυτή τη μπούρδα ξανά και ξανά και ξανά...
Γιατί περί μπούρδας πρόκειται, περί φούσκας, περί αηδίας τεραστίων διαστάσεων...
Κουρασμένο και κουραστικό dance χάλι (χαλί;), με μέση διάρκεια "τραγουδιού" τα έξι λεπτά, βλέπω τα κλαμπς να βάζουν λουκέτο το ένα μετά το άλλο... Ούτως ή άλλως ποτέ δε μ' άρεσε το "Daft Punk is playing at my house", ούτε η μπάντα στην οποία αναφέρεται...
Χέστο, πολλή ώρα απ' τη ζωή μου χαμένη, τσάμπα τα μεγαλεπίβολα σχέδια...
 

2/5/10

Oxbow

Οι Oxbow, αυτή ακριβώς τη στιγμή, είναι η αγαπημένη μου μπάντα. Έχω βάλει το "Serenade In Red", έφτιαξα ένα ασύλληπτα δυνατό ποτό, ώστε να με στείλει στο διάολο το συντομότερο δυνατό, καπνίζω και εν ολίγοις, έχω αφεθεί στο χάος...
Μ' αρέσουν αυτοί... Έχουν το στοιχείο του "κινδύνου" που λείπει από όλες (δεν υπερβάλλω) τις μπάντες σήμερα... Με το που σκάει η πρώτη νότα αρχίζει να βρωμοκοπάει αίμα... Την πρώτη φορά που τσέκαρα τις ψυχώσεις τους, αυτόματος εθισμός από 'κει κι έπειτα, μου θυμίσανε τις αντίστοιχες των Black Flag, Big Black και Birthday Party (Να 'ναι τυχαίο ότι οι καλύτερες μπάντες αρχίζουν από "Β";)... Κίνδυνος. Άγχος. Ουσιαστική βαναυσότητα. Πραγματικά σκληρός ήχος. Μου λείπουνε...
Γενικά, οι αγαπημένες μου μπάντες είναι όλα όσα θα ήθελα να είμαι εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Στη συγκεκριμένη φάση θα 'θελα να είμαι μια όχληση, ιδιαίτερη, σα σκουριασμένο καρφί στην ποδική καμάρα, να εξαπλώνομαι στα μυαλά ξεχωριστών ανθρώπων, ήδη αρκετά διεφθαρμένων ώστε να θεωρούμαι φυσιολογικός, ένας απ' αυτούς, να γίνομαι ο εκφραστής, το φερέφωνο του μισανθρωπισμού τους, της αυτοτιμωρίας τους, της λύπης, της χαράς, της οργής τους... 
Δεν έχω αυταπάτες, το γνωρίζω ότι δεν παίζει να γίνει αυτό, δε γράφω και τόσο καλά πια, δεν μπορώ να γίνω όσα οι Oxbow είναι για μένα... Και είναι τόσα πολλά αυτά... 
Είναι και η πληθωρική παρουσία του Eugene Robinson, απειλητικός, ωμός, πιο τρομακτικός από όλο το corpse paint που χωράει στη μούρη δεκάδων βαρετών μεταλλάδων... Ο τύπος που, σε καμία περίπτωση δε θα ήθελες να είσαι μαζί στο ίδιο κελί... Ποιητής της βίας. 
Η μπάντα που έσκασε πάνω απ' το πτώμα του αμερικάνικου HxC και ασέλγησε στις στάχτες του όσο κανείς πιο πριν. Αυθεντικά εξωστρεφείς σε ό,τι αφορά στα συναισθήματά τους, στην ψυχολογική τους κατάσταση, μια σεβαστή ποσότητα διαθέσεων και συνεπειών απλωμένη σ' ένα καμβά από νότες, ρυθμούς και στίχους, τέχνη, ουσία, πάθος, έκσταση.
Έχουν συνεργαστεί με τις πιο μαγικές γκόμενες που έχουν ηχογραφήσει κάτι στη ζωή τους με θαυμάσια αποτελέσματα. Πως θα μπορούσαν να αποτύχουν σε κάτι άλλωστε; Είναι ένα genre από μόνοι τους. Απολύτως ιδιαίτεροι. Γαμώ τις μπάντες, τι να πω πια...
Δεν υπάρχει κάποιο "νέο" τους να μοιραστώ, τίποτα, με ξενερώνει λίγο αυτό, δε γαμιέται, που δεν υπάρχει κάτι εννοώ, ήθελα απλά να γράψω γι' αυτούς, επειδή πριν λίγες μέρες αγόρασα το "Narcotic Story", και κόλλησα πάλι...        

1/5/10

Hey Maestro, where is my Martini?

Ο Μάιος είναι εύκολα ο μήνας του indie scenester... Σε φάση παράδεισος... Όλο το μαλακισμένο σταρ σύστεμ έχει βγάλει δίσκο, κάποιοι καλούς, κάποιοι μέτριους, οι περισσότεροι τελείως σκατά... Αναμενόμενο...
Όπως ελάχιστοι ξέρουν, τα περισσότερα κείμενα που "δημοσιεύω" κάθε πρωί έχουν γραφτεί καιρό πριν. Ας πούμε αύριο περιγράφω την καύλα μου για τους Oxbow, μεθαύριο έχω προγραμματίσει να σκάσει το review για τους LCD Soundsystem και ακολουθούν οι Broken Social Scene, Child Bite, Foals, The National (θα πάω στην κόλαση μετά απ' αυτό), Crystal Castles... Τρεντύλες... Όλα παίζει ν' αλλάξουν ανά πάσα στιγμή, δεν είναι πρόγραμμα το αποπάνω, απλά και μόνο τα σχετικά έτοιμα κείμενα που επεξεργάζομαι μέχρι να τα ξεράσω στις οθόνες σας...
Σκέφτομαι, ακόμα, να συνεχίσω το Οργουελλικό μου πόνημα, που τόσο καλά ξεκίνησα, η μουσική βιομηχανία έχει κάνει τόσες μαλακίες άξιες κραξίματος, που 'χει πολλά να δώσει ακόμα...
Ευχαριστώ που ρωτήσατε, η ζωή μου εξελίσσεται τελείως σκατά, κάθε μέρα είναι απολύτως χειρότερη από την προηγούμενη, έχω γίνει χαρτογιακάς του χειρίστου είδους στην πουτσοδουλειά μου, καυλώνω όμως σκεπτόμενος ότι "είμαι ένας Κάφκα, ένας Πεσσόα", δημιουργικά είμαι ένα χάλι, έχω να πιάσω πινέλο πάνω από χρόνο, όλα σκατά, το δηλώνω με απόλυτη σαφήνεια, βαριέμαι γάματα, τόσο πολύ, που το να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα μου φαίνεται τραγικά ενεργοβόρο... 
M' αυτά και μ' αυτά συνεχίζω να γράφω, γιατί, απλούστατα δεν έχω απολύτως τίποτα καλύτερο να κάνω...

Cheers