Τον παρακολουθώ χρόνια τον Ashworth... Και δεν έχει βγάλει ούτε μία νότα που να με απογοήτευσε... Για Νοέμβριο δε, είναι ό,τι πρέπει...Ο εύκολος χαρακτηρισμός που του αποδίδεται συχνά είναι "μίζερος". Και είναι. Εντελώς. Αλλά στην περίπτωσή του αυτό δεν είναι καθόλου, μα καθόλου κακό. Κάθε άλλο. Η μελαγχολία του δεν είναι μεταδοτική, δεν είναι άρρωστη, δεν είναι Radiohead... Είναι ειλικρινής.
Και αυτό βασικά χαρακτηρίζει τα ωραιότατα τραγουδάκια του... Minimal καταθέσεις ιστοριών που παίζουν στο κεφάλι του με αναλογικο-ηλεκτρονική υπόκρουση. Σούπερ. Κι αν δεν ακούγεται έτσι, ένα τσεκάρισμα στο "Etiquette" του 2004 είναι ένα πολύ καλό και αναπάντεχο δώρο. Το άκουγα σε αμέτρητες διαδρομές εντός και εκτός και επί τα αυτά και ήταν η καλύτερη "παρέα". Ιδίως αυτό το "Bobby Malone returns home"...
Ο καινούριος του δίσκος, ομολογουμένως, δεν έχει και πολλές αλλάγές στον ήχο σε σχέση με τον προηγούμενο... Ή οποιονδήποτε από τους άλλους. Παραμένει βέβαια εξίσου όμορφος... Σχεδόν twee... Εξάλλου ποτέ δεν είχε να κάνει με τη μουσική… Κάθε δίσκος των Casiotone είναι οι ιστορίες που θέλει να διηγηθεί ο Ashworth… Και αυτή τη φορά δεν απογοητεύουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου