29/2/12

Black Bananas - Rad Time Xpress IV

Κεφάλαιο 1ο: Royal Trux
Αγόρασα το "Cats and Dogs" στην τρυφερή ηλικία των δεκαπέντε... Μέσα στην κόλαση του grunge και το χάλι που ακολούθησε την αυτοκτονία του Cobain. Δεν τον κατάλαβα το δίσκο. Κόλλησα με πέντε - έξι κομμάτια τα οποία και συμπλήρωσα σε μια εξηντάρα κασέτα για να μην έχει κενό μετά το "Venus Luxure No 1, Baby" των Girls Against Boys και έφυγα για διακοπές. Ικαρία με τους γονείς. Ξέρω...
Σ' εκείνη την ηλικία ερωτήσεις όπως "τι μουσική ακούς;", "ποια είναι η αγαπημένη σου μπάντα" είναι σημαντικές. Είχα από μικρός αυτό το κόλλημα να ξεχωρίζω, να διαφέρω, χωρίς όμως να προσπαθώ ιδιαίτερα (με μωβ μαλλί ήμουν σκατά άλλωστε) κι όταν μου έκαναν τη δεύτερη από τις δύο ερωτήσεις απάντησα με μια φυσικότητα "Μα οι Royal Trux". Δεν μπορούσα να πω ούτε για τους Sonic Youth, ούτε για τους Jesus and Mary Chain, ούτε καν για τους Ministry. Όλοι αυτοί ήταν καβατζωμένοι. 
Και μετά από τη βαρυσήμαντη δήλωση έπρεπε κατά κάποιο τρόπο να τους λατρέψω. Ξανάκουσα το δίσκο που ήδη είχα στην κατοχή μου μέχρι που τον αποστήθισα και άρχισα ν' αγοράζω κι άλλους... Ο πρώτος που πραγματικά λάτρεψα ήταν το "Singles, Live, Unreleased"  του 1997. Ενώ όλα τα υπόλοιπα έργα τους έπασχαν από την ασθένεια του concept, αυτό ήταν τελείως ελεύθερο, συλλογή άλλωστε. Είχε και το "Shockwave Rider" το οποίο, με ένα περίεργο τρόπο, αποδείκνυε ότι αυτή η μπάντα είχε απεριόριστες δυνατότητες, ενώ παράλληλα σημάδεψε το μέλλον τους όσο κανένα άλλο. Πως; Θα επανέλθω σ' αυτό.
Τελικά, κατάλαβα. Τι έκαναν, ποιοι ήταν, που πήγαινε όλο αυτό. Και δημιουργήθηκε μία "σχέση". Έντυνα στιγμές με τη μουσική τους, τα στρώματα με τις πάντα συγκλονιστικές κιθάρες του Hagerty και τον καπνό απ' τα τσιγάρα της Jennifer. Και έγιναν η "αγαπημένη" μου μπάντα. Και με το που κυκλοφόρησε το τρομερά προσβάσιμο "Pound for Pound" το διέλυσαν...Το "Small Thief" να φανταστείς, άρεσε και στον τότε συγκάτοικό μου, ο οποίος άκουγε μόνο Nick Cave...
Δε θα μπω στη μαλακισμένη φάση "αισθάνθηκα προδομένος που τα παράτησαν" και αηδίες. Μία πίκρα έμεινε, όπως και να το κάνουμε. Έβλεπα μέλλον ακόμα. Το οποίο ήρθε...


Κεφάλαιο 2ο: Neil Michael Hagerty
Σε όλες τις φωτογραφίες που τον είχα δει, είχε το στόμα πάντα κλειστό. Χρειάστηκε ένα βίντεο να μου δείξει το γιατί. Η πρέζα του 'χε πάρει τα μισά δόντια. Γαμώ; Ροκεντρόλ; Όχι και τόσο. Επίσης ήταν, και είναι φαντάζομαι, απίστευτα νευρωτικός, υπερπροστατευτικός με την κάποτε σύντροφό του σε όλα και γενικά όσο αντι-Rockstar γίνεται... Ηρωίνη έπαιρνε με το βιβλιαράκι το ιατρικό στο προσκεφάλι για παν ενδεχόμενο. Εντάξει, δεν το λες και κακό αυτό.
Μετά τους Trux βοήθησε τον Ian Svenonious να κυκλοφορήσει τον καλύτερο δίσκο της καριέρας του, έστησε τους Howling Hex μόνο για να του παρέχουν τελικά ένα ακόμα καλλιτεχνικό ψευδώνυμο και τα γάμησε όλα. Όλα. 
Προσπάθησα να γουστάρω, αλλά όλη αυτή η ελιτίστικη - παύλα - μαλακισμένη προσέγγιση στην οποιαδήποτε σύνθεσή του με ξενέρωνε γάματα. Παρόλα αυτά τα ακούω όλα όσα βγάζει. Και πάντα απογοητεύομαι. Πάντα όμως...
Δεν ξέρω... Ακόμα περιμένω να δώσει αυτό το τεράστιο Fucked-Up Έπος από το πουθενά που θα είναι για τα πάντα, που η ξεκούρδιστη κιθάρα του επιτέλους θα υποδείξει με σαφήνεια την αλήθεια, είναι πολύ μεγάλος μουσικός, ρε πούστη, και δεν του πάει η αφάνεια. Ή μπορεί η δημιουργική του δεινότητα να περιορίστηκε στα χρόνια που ήταν υπό την επήρεια... Όχι της πρέζας. Της άλλης...  Τον καταλαβαίνω. Οι εθισμοί είναι που μας κάνουν σημαντικούς καλλιτέχνες. Που εξελίσσουν αυτό που προϋπάρχει. Και δε μιλάω μόνο για ναρκωτικά, ποτά, τσιγάρα κλπ.


Κεφάλαιο 3ο:  Jennifer Herrema
Ένας φίλος είχε παρατηρήσει κάποτε πόσο καλά κρατιόταν παρά το προκεχωρημένο της ηλικίας της και το πολλαπλό των καταχρήσεων. Σήμερα έχει γενέθλια. Το 'πιασες; Δε μεγαλώνει τόσο γρήγορα ένας άνθρωπος που έχει γενέθλια κάθε τέσσερα χρόνια.
Αν έπρεπε να σταθώ στο πλευρό κάποιου μετά το χωρισμό, θα ήταν στο δικό της. Όχι από κάποια μαλακισμένη αίσθηση ιπποτιζμού, θεωρώ απλά ότι έχουμε περισσότερα κοινά. Τα εξής δύο. Είμαστε και οι δύο φανατικοί υποστηρικτές του καπνίσματος και ζωγραφίζουμε. Αυτή γαμάτα, εγώ όχι. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.
Ο μοναδικός άξιος λόγου δίσκος που έβγαλε με τους RTX είναι ο πρώτος τους. Στο οποίο επισκέπτεται ξανά το "Shockwave Rider", έστω κρατώντας μόνο τους στίχους του. Το αριστούργημα της χρήσης του τότε πρωτοποριακού ProTools (αφού μπορεί να το κάνει ο βλάξ ο Beck γιατί όχι κι εμείς;) γίνεται rrrrawk με το ζόρι. Γιατί; Γιατί μπορούσε.  
Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί έπρεπε να γίνει η απόλυτη Glam Metal εκφραστής του σήμερα (το λέω με περίπλοκη ορολογία και καλά για να μην αρχίσω να ουρλιάζω πόσο σκατά μουσική βγάζει τα τελευταία χρόνια). Αυτό της έλειπε με τους Trux; Η ροκιά; Με την κακή έννοια κιόλας; Να κυλιέται στα πατώματα όσο μπετόβλακες σολάρουν ανελέητα πάνω σε αισχρά riffs κατακλεμμένα από τους ηλιθιοδέστερους, μακιγιαριζμένους, σεξιστές πανίβλακες που περπάτησαν στον πλανήτη; (Εεεεεε... Ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης φοράει animal print κολλάν, έχει ξασμένο ξανθό μαλλί, βάφεται σαν πουτάνα και γαμάει την Pamela Anderson. Μισό...  Ξερνάω. Νταξ, τι λέγαμε;). Δεν ξέρω. Και μόνο ότι παίζει να πηδιέται με κάποιον από τους κυρίους της φωτογραφίας πάνω ψηλά ανακατεύομαι. Τουλάχιστον ας μην είναι αυτός με τη μπαντάνα ρε... 
Το απόλυτο icon girl, μ' αρέσει να χρησιμοποιώ φωτογραφίες της στα τοπ κάθε χρονιάς, δες εδώ, εδώ κι εδώ για του λόγου το αληθές. Το junkie chic, εφεύρεση του Calvin Klein. Γαμώ; Όσο δεν πάει.
Και μετά την ασύλληπτη κατρακύλα με τα μαλακισμένα που 'χει μπλέξει έσκασε μ' αυτό το δίσκο...


Κεφάλαιο 4ο: Black Bananas
Και καλά μόνο το όνομα άλλαξε. Αυτό πρέπει να πιστέψει το κοινό. Πρωτοάκουσα αυτό το δίσκο μια μέρα που αποφάσισα να μην πάω για δουλειά. Χωρίς να ενημερώσω κανένα. Έτσι, μου έσκασε. Δεν το μετάνιωσα, έχω χύσει τόσο αίμα και σπέρμα σ' αυτό το σκατογραφείο ώστε να μην έχω κυρώσεις ό,τι και να κάνω... Και μπόρεσα να αφιερωθώ στην ακρόαση. Και δεν το μετάνιωσα.
Έχει αυτή τη γαμημένη "ποικιλία", τις δυνατότητες ξανά, το κάτι να περιμένω στο μέλλον. Σίγουρα παίζει αρκετό fretboard gymnastics από τα ζώα, αλλά το παραβλέπω. Η παραγωγή είναι τόσο γαμημένη, όπως τον παλιό καλό καιρό. Και η φωνή της... Θα μου πεις και στα άλλα εκεί είναι, εδώ όμως αποφασίζει να κάνει κάτι άλλο. Κάτι εμπνευσμένο. Αποφασίζει ξανά να καπνίσει, να μην ερμηνεύσει. να πάρει ότι μαλακία τη σημάδεψε στη ζωή της και να μπει από πάνω του υπερισχύοντας. Και να κάνει το "Shockwave Rider" δίσκο ολόκληρο, αφού μπορεί. Ακόμα. Να πειραματιστεί με τα πάντα γιατί της είναι τόσο γαμημένα εύκολο που καταντάει αστείο.  
Κόλλησε... Δεν ξέρω, ίσως να της χρωστάω ένα "δίσκος της χρονιάς"... Ίσως... Θα δούμε.


Σεντόνι, μαλάκα... Εντάξει, γενέθλια έχει. Γάμα το, της αξίζει.   

26/2/12

Shoppers/Panzram - Split 7"

Οι Shoppers ήταν η μπάντα για την οποία δεν κατάφερα να γράψω λέξη πέρυσι, παρόλα αυτά με εντυπωσίασε όσο λίγες. Queer Punk φάση και καλά, έτσι τους σπρώχνουν, δε με χαλάει, πολλές από τις αγαπημένες μου μπάντες έχουν χωθεί κάτω απ' αυτή την ταμπέλα η οποία δε λέει απολύτως τίποτα. Στην πραγματικότητα παίζουν το ευρηματικότερο Post Punk (με ολίγη από Post Hardcore) που άκουσα όλο το '11. Και το "Silver Year" παίζει να είναι ίσως ο πιο "δύσκολος" από τους δίσκους που κυκλοφόρησαν πέρυσι. Απίστευτο grower βέβαια.
Πάντα θεωρούσα ότι το "ροκ" γενικά, μπορεί να έχει εξέλιξη αν αφεθεί η σύνθεση σε χέρια που πραγματικά θέλουν να κάνουν κάτι μ' αυτή. Χωρίς, βέβαια, να καταλήξει σε prog rock Μπούρδες... Καλά, δεν πάει πουθενά αυτό, άστο.
Λοιπόν, οι Shoppers με κολλάνε γιατί μου θυμίζουν Spitboy τρελά. Ή μάλλον και γι' αυτό. Spitboy και Ut. Με κάτι από Shoppers. Ρε έχουν πολύ ξεχωριστό ήχο, δεν καταλαβαίνεις... Σε φάση δεν μπορώ να καταλάβω πως το κάνουν. Πως πάνε το κομμάτι από το ένα σημείο στο άλλο. Χωρίς να τους θυμίζουν στο ελάχιστο, το ίδιο έκαναν κάποτε και οι Fugazi. Με μπέρδευαν. Ξεκινούσαν κάτι και δεν ήξερες ποτέ που θα το πάνε...
Δε σ' έχω πείσει ακόμα; Καλύτερα. Είναι δικιά μου φάση αυτές (και ο τύπος). Δεν είναι για 'σένα.
Έχω το κλασσικό πρόβλημα με τις πανκ μπάντες... Συνήθως όταν σκάει κάτι ξεχωριστό, κάτι ουσιαστικό στο εν λόγω scene, χάνω τα λόγια μου. Δε βρίσκω να γράψω τίποτα, σοβαρά. Στην indie φάση χέστηκα, θα πετάξω πέντε επιρροές, άντε και κάνα κειμενάκι έτσι περίεργο, ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσαμε. Όταν όμως το "προϊόν" είναι απόλυτα "αυθεντικό", βγαίνει απ' την καρδιά και όχι από την κονσόλα, όλα ανατρέπονται. Γάμησέ τα... Τέλος πάντων.
Α ναι, είναι και οι Panzram... Νταξει, αξιόλογο down-tuned post hardcore που άκουγα πολύ πριν δέκα χρόνια και τώρα μισοτσεκάρω με συμπάθεια. Καλοί είναι. Οργισμένοι κι έτσι. Μια χαρά. 

22/2/12

Ceremony - Zoo

Διάβαζα στο μπλογκ ενός τύπου τώρα, αμερικανόβλαχος, γύρω στα σαράντα, ότι και καλά έφτασε να 'ναι τόσο γέρος και σιχαμένος και ακόμα είναι κολλημένος μ' αυτή τη μουσική, αγοράζει τα εφτάρια, πηγαίνει στα live, ανακαλύπτει καινούριες μπάντες, στη συγκεκριμένη σκηνή μάλιστα τυγχάνει να 'ναι και τρελά βραχύβιες. Συγκρότημα με δύο δίσκους σε πέντε χρόνια στο ενεργητικό του θεωρείται κλασσικό. Και μη χειρότερα. 
Α, ναι, στο πανκ αναφέρομαι...
Θλιβερός ο τύπος; Όχι ακριβώς... Τον καταλαβαίνω εν μέρει. Βασικά έχω χρόνια να παρακολουθήσω το performance οποιασδήποτε μπάντας πλησιέστερα των είκοσι μέτρων από τη σκηνή. Δεν μπορώ την αντρίλα, τον ιδρώτα, τις ανάσες, τους αδέξιους χορούς, τις κατά λάθος - εξεπίτηδες αγκωνιές, τα stage-divings, τα All-Star που έρχονται απ' το πουθενά και σημαδεύουν τα μούτρα μου, τα mosh-pits, τα arm-pits, όλο αυτό το χάλι τέλος πάντων. Προτιμώ ν' αράζω πίσω, στη φάση μου, με το ποτό και το τσιγάρο μου. Un-πανκ ε; Δε θα διαφωνήσω...
Οι Ceremony στο "Zoo", λοιπόν, είναι ακριβώς αυτό. Τι ποιο; Καλά, ας το εξηγήσω λίγο... Απίστευτα καλύτεροι στα πιο αργά από τα γρήγορα κομμάτια τους, αρνούνται να αποβάλλουν την πανκίλα (να την προδώσουν ίσως να ήταν πιο ταιριαστή λέξη), κι ας τους έχει κερδίσει από καιρό η "ωριμότητα". Εντάξει είναι και Καλιφορνέζοι. Αυτοί οι της περιοχής ή θα έγραφαν τα πάντα στ' αρχίδια τους και θα έπαιζαν ό,τι τους καυλώσει ή θα είχαν συμβόλαιο στη Fat Wreck Chords...
Δεν ξέρω τι είδε η Matador και τους υπέγραψε, μάλλον μάντεψε τη λαχτάρα των πιο ηλικιωμένων πανκς για κάτι "δικό τους". Καλό είναι αυτό, μην το παίρνεις στραβά.
Το κακό είναι άλλο. Αν μου πετούσαν ένα EP μόνο με τα άρρωστα, τα πιο αργά, τα πιο POST πανκ, θα είχα κολλήσει τ' αυτιά μου για πολύ καιρό. Το άφηνα να παίζει, για παράδειγμα, και μόλις μπήκε το "Nosebleed" γύρισα το κεφάλι απότομα. Για ν' ακούσω. Να δώσω σημασία. Και μετά πήγα προς τα πίσω. Και το λάτρεψα, αλλά γι' αυτό που είναι. Η χρυσή τομή. Ένας εξαιρετικός πανκ (δε χορταίνω να τη γράφω αυτή τη λέξη) δίσκος. Για ανθρώπους όμως που το 'χουν λιώσει το είδος. Που ξέρουν που μπορεί και που έχει φτάσει και πόσο απαραίτητο είναι σήμερα να βγαίνουν ακόμα τέτοια πράγματα. Γι' αυτούς. Για 'μένα. Για τα 17χρονα θα υπάρχουν πάντα οι Exploited.

17/2/12

Pop. 1280 - The Horror

Εικόνα πρώτη: Η τύπισσα που ξεπροβάλλει από την κουρτίνα του μπάνιου, ολόγυμνη, προσπαθήσεις να κρατήσεις το βλέμμα σου στα μάτια της, αλλά το γαμημένο χαμηλώνει. Και σταματάει τελικά στο όπλο στο χέρι της.
Εικόνα δεύτερη: Ο αναπτήρας κάτω από το κουταλάκι και το υγρό μέσα του να αφρίζει. Η ελπίδα ότι για λίγες ώρες θα είναι όλα λευκά.
Εικόνα τρίτη: Ένα χέρι να κρέμεται άψυχο μέσα στα στάχυα, στο βάθος, θολό, ένα άδειο βλέμμα. Πιο πέρα μόλις που διακρίνεις μια ανθρώπινη φιγούρα να ξεμακραίνει.
Εικόνα τέταρτη: Ο στρουμπουλός κύριος, πεσμένος στα τέσσερα, η δερμάτινη μάσκα που φοράει σε αποτρέπει από τον αναγνωρίσεις, τυχαία από το μυαλό σου περνάει η φάτσα του μοναχικού τραπεζικού υπαλλήλου που μένει στον τρίτο, τα μάτια του είναι γεμάτα δάκρυα και προσμονή. Η δερμάτινη μπότα μπροστά στ' αρχίδια του λάμπει. 
Εικόνα πέμπτη: Ο άντρας με γυναικεία ρούχα που κατουράει όρθιος στον τοίχο, είναι γυρισμένος προς το μέρος σου. Το τσιγάρο στο στόμα του είναι λερωμένο με κραγιόν. Σου κλείνει το μάτι.
Εικόνα έκτη: Εσύ, μπροστά στον καθρέφτη, γυμνός, προσπαθείς να μιμηθείς το Macauley Caulkin στη χαρακτηριστική πόζα του στο "Μόνος στο σπίτι". Το αποτέλεσμα δεν είναι αστείο. Φταίνε οι μαύροι κύκλοι στα μάτια σου, το ασπράδι τους κατακόκκινο, τα γκρίζα και αραιά μαλλιά σου, τα σκισμένα από το κρύο χείλια σου, το αγύμναστο και ξερακιανό σώμα σου, τα φαγωμένα νύχια σου, τα ξερατά στην κοιλιά σου.
Εικόνα έβδομη: Ο ηγέτης μιας θρησκείας που υμνεί το μίσος στο κέντρο και γύρω τα μέλη της "οικογένειάς" του, κρατάνε όπλα. Όλοι κοιτάνε την κάμερα και από πίσω τους ένας σταυρωμένος λιπόσαρκος, βρώμικος, ξεδοντιάρης, η μπογιά ξεφτισμένη αλλά το αίμα από τις πληγές του μοιάζει αληθινό. Κανείς δεν είναι πάνω από είκοσι χρονών.
Εικόνα όγδοη: Εγώ. Σε φωτογραφία. Πάνω σε ένα τραπέζι. Φοράω τα τεράστια μαύρα γυαλιά μου, τσιγάρο στο στόμα, φουλάρι ροζ (ροζ;!;!;), σκισμένη μπλούζα και γελάω. Στο βάθος αχνοφαίνεται μια γυναίκα με το πρόσωπο μέσα στα χέρια της.
Εικόνα ένατη: Η Αθήνα καίγεται. Οι καμμένοι είμαστε εμείς...

14/2/12

Swans - We Rose From Your Bed With The Sun In Our Head

Η γιορτή των ερωτευμένων... Τι μπορεί να σημαίνει άραγε σε μια πόλη που καίγεται; Τίποτα. Τίποτα απολύτως. Ροζ μαλακίες κρεμασμένες σε εποχιακά μαγαζιά που πιστεύουν ότι έτσι καθυστερούν το αναπόφευκτο. Λίγα ψιλά για να γίνουμε. Για να τη βγάλουμε. Για να ζήσουμε. Λίγο. Και σήμερα. Για να είμαστε και σήμερα ερωτευμένοι. Για να είμαστε ερωτευμένοι τουλάχιστον σήμερα.
Το συναισθηματικό κενό που μόνιμα αισθάνομαι το έχω αποδώσει στο ότι πολύ παλιά βίωσα τον ξεριζωμό ανθρώπων από τη ζωή μου ξαφνικά. Και βίαια. Και δεν έγινα ο Batman. Κι από τότε πιστεύω ότι γι' αυτό το λόγο μου χρειάζεται να αγαπιέμαι. Συνεχώς, ουσιαστικά και παράφορα. Αλλιώς μετά κάνω μαλακίες, πάω και γίνομαι διάσημος και τέτχια. 
Όχι, μη σε πιάσει η μαλακία τώρα, "Ω! Σοβαρά, έζησε την τρρρραγωδία μικρός, αισθάνομαι τόσο άσχημα για 'κείνον", άντε και γαμήσου, μη με λυπάσαι ρε βόδι, παραμένω πιο όμορφος, πιο έξυπνος και πιο ταλαντούχος από 'σένα με τα ευγενικά συναισθήματα, κι όταν τα τινάξω θα μου κάνουν και άγαλμα και η μαρμάρινη πούτσα που θα μου βάλουν για να δείξουν το καλλιτεχνικό μου εκτόπισμα, θα φαίνεται από το φεγγάρι. Άντε γαμήσου είπα; Λέω...
Όταν μιλάω για "λατρεία" δεν την εννοώ σε φάση θαυμαζμό και αηδίες, μιλάω για ανιδιοτελή αγάπη, ολοκληρωτική, γνήσια. Ολόκληρα κομμάτια από δαύτη. Δεν είναι ότι δεν υπάρχει αυτό στη ζωή μου, μόνο οι μαλάκες δεν έχουν, αλλά θέλω κι άλλο. Είμαι πρεζάκιας για αγάπη. Αυτό. Αυτό ρε. Μόνο. Ποσότητα. Και ποιότητα. Το αξίζω γάμα τα.
Ο έρωτας είναι μαλακία ρε, σε κάνει ηλίθιο, είναι σαν αρρώστια, με όλη την αποχή από το φαγητό, τους πόνους χαμηλά, το ότι κυκλοφορείς μόνιμα μ' ένα χαμόγελο βλακώδους ευφορίας, τις ταχυπαλμίες όταν τη βλέπεις να πλησιάζει, μαλάκα, τι τα θες; Χέστο καλύτερα. Και παίζει και η γαμημένη η ζήλεια σε φάσεις,όταν την πλησιάζει κανένας πιο κοντά από τα πέντε μέτρα, όταν αυτή κοιτάει δεξιά κι αριστερά, αυτή η φωτογραφία στο γραφείο της με 'κείνον που δεν είναι ο αδερφός της και δε λέει να ξεφορτωθεί παρότι της το 'χεις φέρει απέξω απέξω, ο τρόπος που την αγκαλιάζουν οι παλιοί της φίλοι, τα μουνόπανα, δεν ξέρουν να τα βάζουν στις τσέπες τα ξερά τους, γιατί πρέπει να την αγγίζουν όλη τη γαμημένη ώρα κι αυτή γιατί γελάει;
Με καταλαβαίνεις; Με νιώθεις; Εννοείται... Υπήρξες αυτός ο μαλάκας. Ο κολλημένος. Ο κτητικός. Δεν ήθελες να το πιστέψεις όταν σε έστειλε, ε; Έκλαψες κιόλας;  Μαλάκα... Γελοίε...
Αν την αγαπούσες ρε ηλίθιε, ανιδιοτελώς, όπως το εννοώ εγώ, δε θα σε ένοιαζε και να 'χε πηδηχτεί, και να πηδιόταν ακόμα, με τη μισή συνέλευση των Αγανακτιζμένων του Συντάγματος (τους θυμάστε αυτούς;). Αν την αγαπούσες θα σε ένοιαζε μόνο να είναι καλά. Με όποιον και να είναι.
Η ηλιθιότητα του ανθρώπινου είδους με σοκάρει, περιορίζονται σε κάτι απτό, κάτι συγκεκριμένο, κάτι που μπορούν να αγγίξουν όποια στιγμή γουστάρουν, κι ας την κοπανήσει όταν ξεράσει ο ένας με την πάρτη του άλλου, και χάνουν το ουσιωδέστερο, τα πάντα, το γαμήσι φταίει νομίζω, έχει αναχθεί σε κάτι απόλυτα σημαντικό, λες και τι έγινε άμα γαμήσω τη φίλη μου; Θα σταματήσει να είναι φίλη μου; Ναι ρε! Εννοείται ότι θα σταματήσει, δεν είναι το πιο γελοίο πράγμα του κόζμου; Ένα γαμήσι είναι ρε, σαν ένα πιάτο φαΐ, ξέρω 'γω, συμβαίνει, το χρειάζεσαι, και τι έγινε; Και τη γκόμενα του κολλητού μου και τι έγινε;  Τι έγινε; Δε μας αγαπάς και τους δύο; Ανιδιοτελώς; Θα ρίσκαρες να χάσεις κάποιον από μας; Απλά αράζαμε στον καναπέ σου, καπνίζαμε και μας ήρθε η όρεξη... Φυσιολογικό δεν ακούγεται; Όχι; Δες το άλλο... Πώς θα ήταν η ζωή σου χωρίς εμάς μέσα; Δε θα ήταν τελείως σκατά; Φυσικά και θα ήταν... Πάρε την απόφασή σου και τελείωνε.
Και δε με νοιάζει που θα σε χάσω. Όχι, αλήθεια τώρα. Αφού με ξέρεις πως είμαι. Όπως γράφω, έτσι σβήνω. 
Ξέρεις τι μου λείπει; Μου λείπει η αγάπη σου, ρε καριόλη. Ο τρόπος που με αγαπούσες. Που τον θεωρούσα γνήσιο. Απλό. Ουσιαστικό. Ανιδιοτελή. Εντάξει, γράψε λάθος... Εσύ να 'σαι καλά...   

12/2/12

Last Nite: The Men

Περίεργη η χθεσινή βραδιά...
Πρώτα η μπλούζα του ντράμμερ των Ruined Families, της καλύτερης από τις τρεις μπάντες που είδα χτες. Cold Cave ήταν. Αποπροσανατολιστική τελείως. Ήταν τόσο καλοί στο μεταξύ, που όσοι ακολούθησαν... Αλλά θα φτάσουμε κι εκεί.
Ήπια τα δύο πρώτα Gin Tonic στο Φλοράλ... Μ' αρέσει αυτό το μπαρ. Μ' αρέσει να βάζω τους φίλους μου εκεί μέσα. Δεν ξέρω γιατί... Νομίζω είναι η θέση του πάνω στην πλατεία. Ή η διακόσμηση. Σίγουρα παίζουν το ρόλο τους και τα δύο... Τέλος πάντων, η αρχή έγινε... Αφού τσέκαρα στους καθρέφτες ότι ήμουν όσο πιο φαγώσιμος μπορούσα, ξεκινήσαμε.
Μέσα στο ΑΝ μετρούσα απουσίες... Δεν πήρα και πολλές. Σχεδόν όλοι εκεί ήμασταν. Δεν μπορώ να βάζω λινκς, θα ξημερώσουμε κι έχω ψυχαναγκαστικό  DEADLINE , αφήστε κόμμεντ "παρών", παρακαλώ. 
Και είχε και κόσμο. Θεωρώ την επιτυχία αυτής της μπάντας (των The Men, ε) τη ζωντανή απόδειξη ότι το γαμημένο το μπλόγκινγκ δεν έχει ψοφήσει ακόμα. Όλοι γράψαμε γι' αυτούς, τους βάλαμε στις λίστες μας και προφανώς γουστάραμε και το κάναμε. Και η Arte Fiasco, η μοναδική σοβαρή "εταιρία" στη φάση, τους έφερε. Πραγματικά εύχομαι να πήγε τόσο καλά γι' αυτούς το χθεσινό όσο και για μας...
Οι Ruined Families που βγήκαν πρώτοι ήταν τόσο καλοί που γάμησαν τους υπόλοιπους... Δε φταίνε αυτοί, κάθε μπάντα δίνει και καλά τον καλύτερο εαυτό της κλπ. αυτοί το παράκαναν. Καταπληκτικό hardcore, που η μπλούζα του ντράμμερ δε με άφησε να συνδυάσω με τους Cursed, όλη την ώρα σκεφτόμουν τους Some Girls σαν πιθανή αναφορά. Ναι, ξέρω...
Σε κάποια φάση έσκασε η Νατάσα και είχε βάλει μέσα στο ΑΝ, παρά το άγρυπνο βλέμμα των παραφουσκωμένων στην πόρτα, σεβαστή ποσότητα Gin Tonic. Ήπια. Ένιωσα την κατρακύλα να έρχεται. Την άφησα.
Το ότι οι Acid Baby Jesus είναι γαμώ, δε νομίζω να περίμενε κανείς εμένα να του το πω... Δεν τους πάει ο ρόλος του support, όμως... Μόνο γι' αυτό χάνουν το άριστα για την κατά τα άλλα άψογη εμφάνισή τους. Για το σκατά ήχο που τους ψιλο-χάλασε, δε φταίνε αυτοί.
Στα μισά του σετ τους, κι επειδή με ξενέρωνε που τα πρίμα στις κιθάρες δε "δούλευαν" καθόλου στο χώρο, πήγα μέχρι το μπαρ. Έφερα και νερό στο Soul Auctioneer. Έπρεπε να το κρατήσω...
Οι The Men ξεκίνησαν πολύ δυνατά... Με το "Bataille" δεύτερο κομμάτι, ήξερα ότι ήρθαν να μας γαμήσουν και να φύγουν. Αλλά με διέψευσαν...
Το "Leave Home" ήταν σα να μην υπήρχε στη δισκογραφία τους, ακούσαμε όλο τον καινούριο δίσκο - το λέω αυτό γιατί δεν ήξερα κανένα από τα υπόλοιπα κομμάτια, πλην ενός ακόμα - ας μη μακρηγορώ, βρέθηκα πάλι στο μπαρ... 
Μαλάκα, έγινα σαν αυτούς τους μαλάκες τους γέρους που λένε "δε μου άρεσε γιατί ήθελα ν' ακούσω τα παλιά" έτσι δεν είναι; Το κόβω... Ισχύει όμως...
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι έχουν τρελή ενέργεια, γάμησέ τα, και φάνηκε και στον κόσμο αυτό. Crowdsurfing της πουτάνας κι έτσι... Και γαμάνε. Τέλος. Και ο καινούριος δίσκος θα σκοτώνει. Και ήθελα να παίξουν έστω ακόμα ένα κομμάτι από το "Leave Home" έστω στο encore ρε πούστη, έλεος...
Τι έλεγα; Α ναι. Με το ποτό είμαι σα βουλιμικός, άμα ξεκινήσω δεν μπορώ να σταματήσω και μετά ξερνάω ό,τι ήπια. Αυτό έκανα και χτες. Δύο ακόμα ποτά αργότερα βρέθηκα να βγάζω τα σωθικά μου έξω από το σπίτι, κάτι που συνέχισα και πάνω, πριν πέσω για τον ύπνο των νεκρών. Και ούτε που την είχα ακούσει ρε. Τι μαλακία κι αυτή... Πουτάνα εφηβεία.
Γαμώ χτες, σοβαρά. 

9/2/12

Skywriting

Κατήφεια, ρε πούστη...
Θέλοντας και μη, η πολιτική έχει αρχίσει να εισβάλλει στην όλο τέχνη ζωή μου, με αποτέλεσμα να έχω πέσει γάμα τα. Δεν έχω όρεξη ν' ακούσω καινούρια μουσική. Καμία. Έχω χαζογράψει κάνα δυο reviews, κείμενα τα οποία επεξεργάζομαι ξανά και ξανά, αλλάζω φράσεις, για να λέω ότι ασχολούμαι. Έχω ξανακολλήσει με το tumblr μου βέβαια, τα comics πάντα ήταν ή διέξοδος...
Απ' την άλλη δεν έχει βγει και κάτι τόσο συγκλονιστικό, μη λέμε και μαλακίες. Τους κεραυνούς που έπεφταν ο ένας πίσω από τον άλλο το 2010, δεν παίζει να τους ξαναδούμε.
Ξαναέκανα και account στο Soulseek, όπου με μεγάλη χαρά ανακάλυψα τύπο ο οποίος έχει το σύνολο της δισκογραφίας της Sarah, της Creation και άλλων, με αποτέλεσμα να έχω απορροφηθεί εκεί. Κακά τα ψέμματα, τι να τους κάνεις τους The Fray όταν από πίσω παίζουν οι Jesus and Mary Chain...
Δεν ξέρω. Ελπίζω το live των The Men το οποίο δεν παίζει να χάσω να με ανεβάσει λίγο. Το χρειάζομαι. Να 'χω μια μπάντα (τι μπάντα, μπαντάρα) του τώρα, να ξεσκίζεται πάνω στη σκηνή. Θα συνοδεύομαι κι από τους δύο μπόντυγκαρτζ που ανέφερα κάποτε εδώ, γι' αυτό μη σας μπουν τίποτα ιδέες.
Μαλάκα, είχα άλλο όνομα τότε. Και άλλη όρεξη. Καλύτερα τώρα. Η μιζέρια είναι μια αρετή που πρέπει να εξωτερικεύεται με κάθε ευκαιρία, γιατί αν μείνει μέσα σου θα σε πνίξει.
Μ' αρέσει αυτό το section του μπλογκ. Ημερολογιακή φάση. Ημερολογιακή βόμβα. Είχα καιρό να γράψω κάτι και να το δημοσιεύσω αυθόρμητα. Χωρίς να το σκεφτώ. Με τα ορθογραφικά και τα εκφραστικά του λάθη. Όσο περιμένω, τουλάχιστον, να ξανάρθουν οι  κεραυνοί... 

Υ.Γ.: Να σημειωθεί ότι ο τρισμέγιστος καλλιτέχνης για τον οποίο έγραφα στις αρχές επέστρεψε. Δεν τον άκουγα για αρκετό καιρό, κάπου θα τον είχανε κλειζμένο, τώρα ξαναπήρε φόρα και δεν αφήνει τίποτα. Ειδήσεις δε νομίζω να βλέπει, καθώς το ρεπερτόριο παραμένει "επιτυχίες που ξέρουμε και αγαπήσαμε". Δεν κάνουν δουλειά τα ηλεκτροσόκ τελικά...

7/2/12

Schoolboy Q - Habits & Contradictions

Δεν ακούω τόσο Hip Hop όσο παλιότερα. Τα καλύτερα που άκουσα είναι στα '90s, κι ό,τι ψάχνω είναι σ' αυτά τα χρόνια, τα πιο μετά απογοητεύουν... Εντάξει, είμαι και ψιλο-άσχετος, μη λέμε και μαλακίες, αλλά μου 'χουν πει ότι έχω καλό αυτί. Τώρα γιατί το εν λόγω αυτί μ' έχει κάνει να κολλήσω με Lil' Wayne πιο πολύ απ' όλα είναι άλλο θέμα... 
Απ' την άλλη στην indie rock φάση επί του γενικοτέρου που είμαι και αυθεντία έχω να γράψω για τόσο σκατά δίσκους που πραγματικά δεν έχω καμία όρεξη. Θα αναφερθώ απλά: 
Lana Del Rey - χάλι γκάλι και Ελένη Βιτάλη 
Leonard Cohen - γεροντική άνοια και πάλι καταφέρνει να βγάλει τον ίδιο ακριβώς δίσκο που βγάζει από την αρχή της καριέρας του. Καλά, κατόρθωμα.
Perfume Genius = άοσμο αποτέλεσμα 
Mark Lanegan - Ελάτε τώρα, δε θα ξεμπερδέψω τόσο εύκολα με δαύτον, θα ετοιμάσω έπος...
Gonjasufi - μετριότης, μετριοτήτων τα πάντα μετριότης 
Tennis - Young and old and shit
The Twilight Sad - ωπ! Όχι, αυτόν είπα να τον ξανακούσω...Αλλά έπρεπε να με πιάσει με τη μία... Τέλος πάντων, μετά απ' αυτό.
Grimes - είναι τόσο αηδιαστικό που σιχαίνομαι να γράψω.
A Place To Bury Strangers - Μια ακόμα από τα γαμημένα ίδια. Τουλάχιστον ο "ήχος" είναι ακόμα εδώ. Καλά, μπορεί να μην είναι και τελείως καλό αυτό.
Αυτό που προσπαθώ να δείξω ότι, στην παρούσα φάση, δεν μπορώ να βρω ούτε ένα δίσκο, του scene με το οποίο το μπλογκ καταπιάνεται, άξιο ν' ασχοληθώ. Εγώ η ατομάρα. Γι' αυτό πάμε κάπου αλλού...
Είχα τσεκάρει αργά το περσινό "Section.80" του Kendrick Lamar, μου 'χε κάνει τρελή εντύπωση, παρόλα αυτά. Και απ' αυτή την κωλοπαρέα βγήκε κι άλλος ένας. Από το γαμημένο πουθενά. Και με γάμησε...
Το πρόβλημά μου με όλους τους σημερινούς Hip Hop δίσκους είναι η τεράστια διάρκειά τους. Βαριέμαι πριν τελειώσουν. Δώσε μου χίλιες φορές ένα EP με τρία κομμάτια που γαμάνε, παρά ένα LP με είκοσι πέντε κομμάτια με τα μισά fillers. Με το "Habits & Contradictions" πάλι, δεν κουράστηκα λεπτό. Δεν υπάρχει τίποτα περιττό εδώ και οι μονάδες που ξεχωρίζουν αγγίζουν το υπέροχο.
Βουτηγμένο στην απελπισία και την απόγνωση, μου θύμισε παλιότερες δουλειές των Geto Boys, όταν έδιναν σημασία στο στίχο περισσότερο και όχι στο να δείχνουν τελείως badass... Τα ξερά beats φέρνουν στο νου τα παλιά των Wu Tang Clan, όταν δεν είχαν αίσθηση κινδύνου, όταν έκαναν αυτό που τους έβγαινε φυσικά. Είδες τι έκανα μόλις; Ανέφερα τις δύο αγαπημένες μου μπάντες του είδους. Ναι, έχω αρρωστήσει τόσο πολύ.
Το αποτέλεσμα ζέχνει πρωτοπορία. Απλά. Και δε φοβάται ούτε το groove ούτε να σαμπλάρει τους σιχαμένους Menomena, δίνοντας λόγο ύπαρξης στα ηχογραφημένα ξερατά τους. Ούτε τους Portishead σεβάστηκε. Τίποτα. Αυτά τα ιερά τέρατα στα μυαλά των χίπστερζ (βάζω και τον εαυτό μου σ' αυτή την ευγενή αγέλη ανεγκέφαλων μουστακαλήδων, μη νομίζεις. Τα πάντα για να βλέπω μούτρα να κρέμονται).
Από τη μέρα που ο LKrory21 μου έσπρωξε το "Hands on the Wheel", σε ένα twit που μου 'ρθε όσο ήμουν δουλειά και, λογικά, μέχρι να φτάσω σπίτι θα είχα ξεχάσει, δεν μπορώ να το βγάλω απ' τα ηχεία. Άσχημο κόλλημα. Δοκίμασέ το και θα καταλάβεις...    

4/2/12

Poor and Shitfaced...

Μαλάκα, δεν ξέρω... Ακούγεται εδώ και καιρό όλο αυτό το χάλι για SOPA/PIPA/ACTA και δεν ξέρω και 'γω τι, για λογοκρισία, για έλεγχο, για μεγάλους αδερφούς παντού και πάντα, για συλλήψεις, για πρόστιμα, για ένα σωρό μαλακίες και ειλικρινά δε βγάζω άκρη...
Είχαμε που είχαμε τη μιζέρια λόγω κρίσης και δεν ξέρω 'γω τι σκατά, τώρα σκάει αυτό το χτύπημα στην ελευθερία λόγου, έκφρασης και έχω ξενερώσει με τη ζωή μου. Δύο φίλοι που είναι Γερμανία μου 'χουν πει για κυνήγι μαγισσών των όσων κατεβάζουν και αποθηκεύουν το οτιδήποτε, και σκέφτομαι ότι μέσα στο φορομπηχτικό αίσχος που οι από πάνω (μη χέσω) έχουν ξεκινήσει και σταματημό δεν έχει, μην τους σκάσει καμιά μαλακία να σακατέψουν τους φλωροδέστερους των καταναλωτών, αυτών της τέχνης...
Κοίτα, κακά τα ψέματα, το downloading μας έκανε όλους κριτικούς τέχνης, καλώς μας έκανε, ο ερασιτεχνισμός στην άποψη ήταν πάντα αυτό που πήγαινε τα πράγματα ένα βήμα παραπέρα... Τα ερωτήματα που σκάνε, βέβαια, είναι πολλά περισσότερα... Το αν όλο αυτό το τσάμπα είναι ηθικά αποδεκτό, είναι το επικρατέστερο.
Σίγουρα θα γούσταρα τρελά ο ιδιοκτήτης του Vinyl Microstore να γίνει ένας νέος μεγιστάνας του πλούτου, αλλά εγώ, όπως και πολλοί πλέον, δεν μπορώ να συνεισφέρω παρά ελάχιστα... Και αγοράζω ακόμα, απλά όχι τόσο φανατικά.
Στο θέμα μας όμως. Από την πλευρά μου, θεωρώντας κάθε μορφή τέχνης μια μορφή παιδείας, η θέση μου είναι αυτονόητη. Η παιδεία πρέπει να είναι δωρεάν. Για αντίθετη άποψη ψάξτε αλλού, βαριέμαι να αναπτύσσω θέσεις άλλων. Το κείμενο άλλωστε δε διέπεται από καμία σοβαρότητα, όπως και ό,τι γράφω, είναι στα πλαίσια του "να πω κι εγώ τη μαλακία μου".
Και έχω σιχαθεί τη google. Όσο δεν πάει. Με τους ελέγχους της, τα μαλακο-profiling και ό,τι αηδία σκεφτούν. Σκέφτομαι με το τέλος του μήνα να το παρατήσω το εδώ και από πρώτη Μαρτίου να ξεκινήσω κάτι άλλο. Μη λέω και μαλακίες, ήδη το ετοιμάζω, ωραίο φαίνεται, το τεράστιο δίλημμα παραμένει αν αυτό εδώ θα παραμείνει. Ως έχει, ως αρχείο, ως οτιδήποτε... Έχω ένα μήνα σχεδόν μπροστά μου να το σκεφτώ...
Αυτό που με γαμάει είναι ότι δεν το κλείνω από τη δικιά μου μαλακία, επειδή μου γύρισαν τα μυαλά, όπως και σκόπευα άλλωστε, αλλά γιατί με έχει αηδιάσει το γαμημένο το Internet ή, πιο σωστά, όπως στον πούτσο σκέφτονται να το "διαμορφώσουν". Αυτό.

2/2/12

Xiu Xiu - Always

Έχει ξεφύγει τελείως αυτός.
Πάει, σάλεψε λέμε.
Δεν είναι καλά.
Κάτι στράβωσε.
Κοίτα, αν ήσουν κι εσύ μια ζωή στην αυτολύπηση και την αναζήτηση του κάτι που θα σε γαμήσει ακόμα λίγο...
Αυτό δεν είναι;
Το φορτίο του (συγκεκριμένου) Σίσυφου;
Στο περίπου ρε...
Δεν ξέρω, δεν είναι καλά αυτός, πάει...
Δεν ακούω πια τους δίσκους του περιμένοντας να με συνεπάρει το σύνολο, όπως παλιότερα.
Θέλω: αυτές τις τρεις σωστές συγχορδίες - σε κάποια καμπύλη - ενός τραγουδιού γωνιώδους - με τη φωνή του απαλή από πάνω - και χάνομαι.
Εκεί είναι.
Εκεί είναι η συγκίνηση.
Φτηνός εκτροχιασμός, απώλεια συναισθημάτων, στείρα πρόκληση, ποίηση των προνομιούχων για τον έρωτα στα χρόνια της πνευματικής πενίας, η χρυσή τομή μεταξύ γελοίου και σοβαρού η οποία τελικά αποδεικνύεται βαθύτερη από τα αναμενόμενα και το αίμα πνίγει τον οίστρο, πνίγει τις ιδέες, τις φωνές, τα όργανα, κι αυτό που μένει είναι χαλασμένα δόντια, νύχια γεμάτα χώματα και είναι για πάντα.
Το 'πιασα, κύριε Stewart;
Όχι;
Ούτε λίγο;
Ούτε τόσο λίγο;
Καθόλου;
Εντάξει, δεν πειράζει.