Για να δούμε... Last Drive, Blackmail, Nightstalker, Honeydive, Terminal Curve, Ziggy Was, Bokomolech... Κορυφές.
Τώρα, αν και υπάρχει τρομερή εγχώρια noise, avant garde scene - δε θα παίξει name dropping (ακόμα), ψαχτείτε - από ροκ πλευρά η σκηνή ασθμαίνει... Να 'ναι 5 οι αξιόλογες μπάντες; Αμφιβάλλω... Και δε μιλάω για πρωτοπορία αυτή τη στιγμή... Μιλάμε για συγκροτήματα "εφάμιλλα" του εξωτερικού... μόνο που το εξωτερικό δεν ενδιαφέρεται... Τι να κάνει με άλλους 50 κλώνους συγκροτημάτων που ήδη διαθέτει;
Και δε μιλάω για νούμερα βιομηχανίας... Οι κλώνοι πάντα είχανε μία τάση να εκτιμώνται από το εν λόγω μαγαζί... Όοοοοχι... Στα υπόγεια ξεχωρίζουν αυτοί που έχουν κάτι διαφορετικό να παρουσιάσουν... Αντιγράφοντας κάτι πασίγνωστο φτιάχνεις ακόμα μία party-band... Χειρότερα. Μια Cover-Band... Που παίζει τραγούδια που, αν και ακούγονται γνωστά, κανείς δεν τα γνωρίζει...
Και πώς γίνεται οι ολόχρυσες μετριότατες της "Νέας" Ελληνικής Σκηνής να διεκδικούν θέσεις στο "σταρ-σύστεμ", με τηλεοπτικές εμφανίσεις, κατα φαντασία stardom και rrrrockkkk performances (γιατί όλοι οι Βλαχο-Έλληνες πρέπει να είναι ή ο Bowie ή ο Ronson; Σ' αυτούς εξαντλείται ο ρόλος του "rock performer";) ενώ στερούνται βασικά πράγματα όπως: ΤΑΛΕΝΤΟ; Αν και ο Ροντάρι αρνείται την ύπαρξη του τελευταίου, πιστεύω ακράδαντα ότι για τους καλλλλιτέγνες της "ελλαδάρας γαμάμε" είναι αυτό ακριβώς που λείπει... Πρωτοτυπία ρε. Αρ γιου φαμίλιαρ γουίθ δε τερμ;
Δηλαδή είναι δυνατό μία χώρα με κάμποσο ψαγμένο κόσμο, ίσως και δυσανάλογο σε σχέση με το μέγεθός της και την οικονομική ευμάρεια των γονιών τους, να εκπροσωπείται στο μουσικό στερέωμα, παγκόσμιο και εγχώριο, από μουσικούς που έχουν ακούσει μετα βίας πέντε μπάντες; Και μιμούνται τις δύο (οι καλοί); Κι όμως είναι. Live your myth in Γκρηης.
Σε ένα documentary για την παλιά και τη νέα (τότε) σκηνή της Νέας Υόρκης που είχα δει (χρυσές εποχές των Athens-New-Yorkers, τυπάδων δηλαδή με το μαλλί τσίτα και κουστουμιά με γελεκάκι το κατακαλόκαιρο που ακούγανε Liars και θεωρούνταν "προχώ", αλλά μόνο από τους εαυτούς τους και τους φίλους τους), η Lydia, ισχυριζόμενη ότι οι "νέοι" στερούνται πρωτοτυπίας, έλεγε "why buy a guitar? Get a trombone!" και το πλάνο άλλαζε και μας πήγαινε σε ένα live των Gogol Bordello... Τότε τους μάθαμε μόνο όσοι ήμαστε σ' αυτή την προβολή. Σήμερα; Ας γίνει μάθημα αυτό σε ορισμένους και παίρνω εγώ την κάμερα.
Ρε φίλος, άνοιξες μεγάλο θέμα να 'ούμ...
ΑπάντησηΔιαγραφήδιότι το μόνο που καλυτέρεψε στην Ελλάδα από τα χρυσά χρόνια εκείνης της σκηνής της οποίας αγοράζαμε δίσκους και τους ακούγαμε (και ακούμε ακόμα) είναι μόνο το χόουμ-ντιλίβερυ (για μάσα μιλάω) και το ίντερνετ. Συμφωνώ οτί αναλογικά με τον πληθυσμό μας, υπάρχει κόσμος..όμως δεν ξέρω την απόσταση που χωρίζει κάποιον που έχει κάτι να παίξει από τα αυτιά μας..
Το καλοκαίρι που μας πέρασε, πήγα σε ένα τοπικό Μπατλ οφ δε Μπαντς, εδώ στα Χανιά. Φανταστείτε σχολικά συγκροτήματα, κάβερ μπαντς δλδ και κάποιους χεντλάινερς ό,τι να'ναι. Είναι απίστευτο αυτό που παρατήρησα..όσο πιο νωρίς εμφανιζόταν μια μπάντα στη σειρά, τόσο πιο πολύ πρωτοτυπούσε και μου άρεσε..Δλδ, οι χεντλάινερς ήταν οι πιο τετριμμένοι! Συγκρότημα φτασμένο σου λέει, από Αθήνα...και με δίσκο!!!!!!!!
Μήπως αυτός που πραγματικά έχει κάτι διαφορετικό να παίξει, σταματάει να ασχολείται στον βαθμό που χρειάζεται για να εξελιχθεί, να βελτιωθεί, να βγάλει δίσκο και να φτάσει τελικά στα γαμημένα αυτιά μας? Και αν συμβαίνει αυτό, ποιοι είναι οι λόγοι?
Γάμησε τα... Ειλικρινά δεν ξέρω ρε... Το ίντερνετ υποτίθεται απελευθερώνει... Αρχίδια... Ξέχασες να αναφέρεις ότι με την ευκολία πρόσβασης σε μεθόδους ηχογράφησης (δωμάτιο και στούντιο τώρα πια) κάποιος θα περίμενε μεγαλεία... Αλλά πούτσες... Δεν ξέρω τι παίζει. Ίσως ο Childish είχε δίκιο τελικά. Δεν είναι ό,τι καλύτερο να έχουμε τη δυνατότητα ανά πάσα στιγμή να μπορούμε να έχουμε όλη τη μουσική παραγωγή στο σκληρό μας... Πως να δημιουργήσεις επιρροές αν δεν έχεις αφομοιώσει παρά μόνο 2-3 δίσκους; Ξέρω 'γω... Σάμπως διαφέρω από την πλειονότητα; Πολύ πρωί ρε...
ΑπάντησηΔιαγραφή...Πολυ-παραμετρικό το θέμα. Όντως, στα '90ς τους δίσκους τους τρώγαμε..ασε τις κασέτες..σήμερα σαφώς ο κόσμος προσπερνάει τους δίσκους ευκολότερα. Ωστόσο ο κόσμος υπάρχει! Οι ελληνικές ανεξάρτητες εταιρίες όμως, ΤΙ κάνουν; Μήπως έχουν εγκαταλείψει το σκάουτινγκ, μήπως έχουν παρασυρθεί από την κακογουστιά και το γυφτο-γκλάμουρ που προβάλλεται από κάθε μέσο ως "και γαμώ" τα στυλ; Μήπως δεν είναι βιώσιμες; Μήπως δεν ξέρουν να κάνουν τη δουλειά τους; Μήπως ζητάμε πολλά;
ΑπάντησηΔιαγραφήΡε, οι εταιρίες ανέκαθεν στο ελλάντα, δεν είχαν τα νούμερα ούτε την ταυτότητα αυτών του εξωτερικού, πλην εξαιρέσεων (η CAPP μου 'ρχεται τώρα)... Ούτως ή άλλως η προώθηση που έκαναν ήταν μηδαμινή... H βιωσιμότητά τους σήμερα μάλιστα, που ο κόσμος πια δεν αγοράζει, κακά τα ψέματα, έχει περιοριστεί σε ένα σκεπτικό του τύπου "να βγούνε τα έξοδα"... Όσο για σκάουτινγκ, όλες οι μπάντες που σέβομαι σήμερα τα κυκλοφορούνε οι ίδιες και τα σπρώχνουν στα λάιβ... Και ξέρεις κάτι; Ξεπουλάνε κάθε φορά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΧάρηκα που ειδα αναφορά στους Ziggy Was. Τεράστια μπάντα.
ΑπάντησηΔιαγραφή