30/5/11

Craft Spells - Idle Labor

Το άκουσα ένα από τα σπάνια ηλιόλουστα πρωινά του Μαρτίου... Ακόμα δεν μπορώ να το ξεπεράσω.
Δεν είναι twee με τη στενή έννοια του όρου, ποιο απ' όλα αυτά που βάζω κάτω από αυτή την ταμπέλα είναι άλλωστε... Χαρούμενο, καλοκαιρινό, με μια μελαγχολία αδικαιολόγητη. Όλα τα σωστά στοιχεία, εν ολίγοις... Με κάνει να θέλω να μπω στ' αμάξι, να βγω εθνική οδό και να σταματήσω μόνο για βενζίνη, όταν χρειαστεί. Θέλω απλά να οδηγώ κι αυτό να παίζει από πίσω... Να γυρνάω, να ρίχνω ένα χαμόγελο στο πίσω κάθισμα και να συνεχίζω... Να μη σκέφτομαι τον προορισμό. Σίγουρα θα είναι καλύτερα από 'δω. Χαμογελάω πάλι.
Τα σιχαίνομαι τα ταξίδια. Το ξεβόλεμα της μετακίνησης για λίγες μέρες, για να δω ανθρώπους που έχω καιρό να δω, για κανένα άλλο λόγο, απλά και μόνο επειδή θα λυπηθώ που τους αφήνω για να επιστρέψω στην καθημερινή μιζέρια μου. Για το αηδιαστικό μηνιάτικο. Ζηλεύω την ανεργία τους, την ξεκούρασή τους, τα σχέδια τους για το μέλλον... Εγώ δεν έχω. Είμαι εδώ και συνεχίζω να ζω παρατείνοντας το σήμερα, γιατί το αύριο μοιάζει σαν ένα ακόμα ταξίδι. Με ξεβολεύει και με κουράζει κι αυτό.
Αλλά τα ξεχνάω όλα όταν βρίσκομαι πίσω από το τιμόνι. Γιατί υπάρχει το τοπίο, τα βουνά, ο δρόμος. Και κανένα τους δεν ενδιαφέρει αν δουλεύω, αν είμαι άνεργος, αν γράφω καλά, αν κάνω τέχνη, αν καπνίζω στο αυτοκίνητο, αν τρώω όλο το φαγητό μου, αν στεναχωριέμαι, θα είναι εκεί ακόμα κι αν εγώ τα παρατήσω όλα και πάω απλά μια βόλτα... Για τη φάση...


Υ. Γ.: Κατέβηκα στο Σύνταγμα χτες... Θα 'θελα να πω ότι η όρεξη, η δύναμη, η μαχητικότητα, η προσήλωση του κόσμου στο "σκοπό" ήταν αρκετή για να σταματήσω να φοβάμαι, αλλά κάτι τέτοιο θα 'ταν ψέμα. Εντάξει, δε θέλω να γράφω για οτιδήποτε έχει να κάνει με πολιτική εδώ, έλα όμως που καμιά φορά η ζωή μπαίνει στη μέση και η τέχνη είναι ξαφνικά λίγη...      

28/5/11

Iceage - New Brigade

Μαυρόασπρη φάση... Τελείως όμως. 
Μου τους είχε σπρώξει ο Animal προ αμνημονεύτων. Μ' έπιασαν με τη μία. Είναι post punk, γι' αυτό. Ορισμός. Φαίνεται κι απ' το όνομα. Πατάνε με βία τα όσα δίδαξαν οι Joy Division και τα εξελίσσουν στο χτες. Χέστηκαν για το σήμερα. Καλύτερα...
... Κι εγώ χέστηκα για το σήμερα...
Έχω μπροστά μου ένα ολόκληρο καλοκαίρι γεμάτο ελπίδα για κάτι τουλάχιστον ευχάριστο κι αφήνω αυτούς τους άρρωστους τύπους να με σπρώχνουν στα σκοτάδια. Χρειάζεται καμιά φορά να μπλοκάρεις τον ήλιο από τη μέρα σου, ακόμα κι αν αυτό είναι μόνο για λίγα λεπτά...
Το συγκεκριμένο δίσκο τον είδα άπειρες φορές να φιγουράρει στα τοπ των συντακτών του Maximum Rock 'N' Roll, του σημαντικότερου εν ενεργεία φανζίν αυτή τη στιγμή. Και για 'μένα αυτό σημαίνει πολλά. Το να φτιάξεις "καλή" μουσική είναι κάτι σχετικά εύκολο, αλλά το να το αναγνωρίσουν οι punks, όσο γερασμένοι και να είναι, είναι πολύ σημαντικό επίτευγμα. Γιατί έχουν τις παραξενιές τους. Πρέπει να είσαι προσεκτικός με το τι κυκλοφορείς.
Δε θα τις αναλύσω εδώ, βαριέμαι βασικά. Βαριέμαι γενικά, εδώ που τα λέμε, κοιτάω πίσω και συνειδητοποιώ ότι έχω πάρα πολύ καιρό να γράψω κάτι το οποίο θα με ευχαριστούσε να διαβάσω αν δεν ήμουν αυτός που είμαι.
Μαλάκα, το καλοκαίρι με πιάνει κατάθλιψη, εκεί έχω καταλήξει. Ο χειμώνας έχει μια ασφάλεια "δε βγαίνω γιατί έχει κρύο", τώρα τι δικαιολογία να βρεις; "Δε βγαίνω γιατί ιδρώνω σαν το γουρούνι"; "Προτιμώ το κλιματιστικό από τους ανθρώπους που με συμπαθούν"; Δεν έχεις και πολλές επιλογές... Παραδέξου το και συνέχισε τη ζωή σου...
Δισκάρα, ξέρω 'γω... Punk...  
    

26/5/11

Architecture In Helsinki - Moment Bends

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

υποτίθεται ότι είμαι σε διακοπές την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές... Ότι έχω πάρει άδεια από τη δουλειά και οφείλω στον εαυτό μου να "ξεκουραστώ". Αλλά αρχίδια. Έβγαλαν δίσκο οι Architecture in Helsinki και κάτι μέσα μου λέει ότι πρέπει να γράψω πέντε μαλακίες γι' αυτό...
Πρέπει επίσης να τσεκάρω αν πρέπει να περάσει το Corsa KTEO, πρέπει να κόψω το κάπνισμα, και να δω τι σκατά θα κάνω με όλα αυτά τα παλιά τεύχη της Βαβέλ και του Παρά Πέντε που συγκεντρώνονται σε σεβαστές ποσότητες στο πατρικό μου... Οι γονείς απειλούν ότι θα πετάξουν την εφηβεία μου στα σκουπίδια. Αλήθεια ρε. Ίσως να μην πρέπει να κόψω το κάπνισμα ακόμα.
Ο δίσκος είναι με τη μία για τ' αμάξι, έτσι; Πρέπει να του βάλω και καμιά βενζίνη...
Πολύ φλωριά για ν' αντέξει ο μέσος indie τυπάκος που διαβάζει τις αηδίες που γράφω. Το πρόβλημα είναι μόνο δικό του. Δεν είναι τόσο πειραματικό το πόνημα όσο τα παλιότερα. Χορευταράδικο κι έτσι. Ήθελαν να ξεδώσουν κι αυτοί λίγο, υποθέτω... Ο καθένας με τις προτεραιότητές του.
Υποτίθεται θα έβγαινα να τα γαμήσω σήμερα, αλλά φρονώ ότι είναι σοφότερο να εξηγήσω στην οικογένειά μου πάλι πόσο πιο ευτυχισμένο θα με έκανε μια παρατεταμένη περίοδος ανεργίας... Πιο χρήσιμη φάση. Ν' αράξω λίγο ρε. Τα 'χω δει όλα με τη σκατοδουλειά. Μαλάκες αφεντικά, δούλοι υπάλληλοι και τα σχετικά. Όλοι ξέρετε για ποιο πράγμα μιλάω. Εκτός απ' τα φοιτητόνια. Αράξτε εσείς, μετά έρχεται η πούτσα...
Μια που το θυμήθηκα... Προχτές στο τρόλλεϋ ήταν μια ημίβλαχα φοιτήτρια Αρχιτεκτονικής, ντυμένη "Φοιτήτρια Αρχιτεκτονικής" η οποία σε όλο το ταξίδι του 2 από Σύνταγμα έως Καισαριανή εξηγούσε στην ολόβλαχα μάνα της μια διάλεξη στη σχολή... "Ήρθαν κάτι γραφιτάαααααδες, και λέγαν για το γκράααααφιτι, πουλί ενδιαφέρον. Και ο καθηγητήηηηης, δεν μπόρεσε να μου βρει καραβόοοοοπανο και δεν καταλαβαίνω γιατί οι φίλοι μου δε βγαίαιαιαιαιαινουν, εγώ βγαιαιαιαιαιαιαινω" κλπ κλπ κλπ. Μία ακατάσχετη φλυαρία χωρίς νόημα. Μου γέμισε το μυαλό εικόνες βίας... Εμείς οι αριστοκράτες έχουμε κάθε δικαίωμα να βαράμε ημιμαθείς (στην καλύτερη) νεόπλουτους, υπάρχει κανα πρόβλημα;
Τέλος πάντων... 
Στους τοίχους έχει κρεμάσει κάμποσους πίνακές μου ο daddy, δεν ξέρω με ποια κριτήρια... Παραείναι ψυχωτικοί για σπίτι κλασσικής μεσοαστικής οικογένειας. Δεν πάω και συχνά και μάλλον θέλουν να βλέπουν κάτι από μένα. Κάτι που να θυμίζει ότι αυτό το δωμάτιο κάποτε έσκαγε απ' την πολλή τέχνη.  
Νομίζω δεν έχει ξανακουστεί τόση electro-pop σ' αυτά τα τετραγωνικά. Πάνκ κυρίως έπαιζε το στέρεο. Κάνω να πιάσω την παλιά κλασσική κιθάρα μου, αλλά είναι τόσο σφηνωμένη πίσω από το κρεβάτι που δε βγαίνει με την καμία. Την αφήνω να συνεχίσει να σκονίζεται.
Βγαίνω έξω να κάνω ένα τσιγάρο. Με κράζουν όταν το επιχειρώ εντός... Μου σκάει το "Bobby Malone moves home" των Casiotone for the Painfully Alone. Γάματα, ούτε καν... Ποτέ ξανά.

23/5/11

Glasvegas - Euphoric/Heartbreak

Η επισκεψιμότητα αυτού του μπλογκ έχει πέσει γάματα... Ποιο είναι το πρόβλημά σας, δεν ξέρω. Εξέτασα μάλιστα και την περίπτωση το πρόβλημα να το έχω εγώ, όσο απίστευτο και ν' ακούγεται. Το να σταμάτησα να γράφω καλά, απλά δεν παίζει, άρα κάτι άλλο φταίει. 
Έχω παραγκωνίσει το mainstream. Την pop της πούτσας. Μάλλον αυτό είναι. Το χρειάζεστε κάπου κάπου το κραξιματάκι σας έτσι; Ε λοιπόν, θα το έχετε!
(...)
Ναι... Τώρα μου 'ρχεται...
(...)
Όπου να 'ναι σκάει... Θα τα γαμήσω όλα λέμε. Θα τους κάνω να κλαίνε. Θα το μεταφράσω στα Αγγλικά και θα τους το στείλω. Άντε ντε βγες!
(...) 
Μαλάκα, έχω φτάσει στο έκτο κομμάτι και τίποτα... Και αυτό δε σημαίνει με την καμία ότι ο δίσκος είναι καλός. Ούτε καν. Ίδια σκατά με τον προηγούμενο. Για την ακρίβεια όλα τους τα κομμάτια είναι ίδια. Όχι με το ντεμπούτο. Ίδια γενικά. Ίδια ολόιδια. Έχω ακούσει thrashcore μπάντες με πιο πολλή έμπνευση κι έχω γράψει καλύτερα κείμενα έχοντας σαν έναυσμα παροδική δυσκοιλιότητα. Τι να γράψω...
(...)
Τίποτα. Τέλος. Να πάει να γαμηθεί η επισκεψιμότητα, βαρέθηκα τη ζωή μου. Είναι τόσο εμετικός ο δίσκος που μου προκαλεί θλίψη. Δεν παίζει, λοιπόν, να καταδικάσω τη μέρα μου προσπαθώντας να βρω κάτι αστείο, χέστηκα. Στ' αρχίδια μου ρε! Γκλασβέγκας και πούτσες! Πούτσες λέω! Και βάζω και θαυμαστικά! Της πουτάνας! Θαυμαστικά ρε μουνιά! Αίσχος...
  

20/5/11

Bass Drum Of Death - GB City

Μαλάκα, ενέργεια. Πανκ εζ φακ. Με groove όμως. Με γαμάτο groove, πιο σωστά.
Είναι αυτή η φάση, τσεκάρεις μια ροκεντρόλ μπάντα από τη Μέση της Πούτσας του Διαβόλου, Texas και ξεχνάς και τα indie, ξεχνάς και τα twee, ξεχνάς την τέχνη, τις ψυχοπάθες, τα πάντα. Εκεί ρε, ενέργεια, τέλος.
Και σκάει ο βλάκας ο στονεράς ο φίλος που μόνο στην κωλοτρυπίδα του δεν έχωσε μπάφο, λιμνάζει στον καναπέ σου, κι αφού σ' έχει πει "φλώρο" πενήντα φορές του πετάς το "Spare Room" και μαζεύεις τα σαγόνια του απ' το πάτωμα. "Πανκ, ρε μουνί" του κάνεις. Παρατηρείς τη σκατόφατσά του να γίνεται ακόμα πιο γελοία καθώς προσπαθεί να χαμογελάσει. Ο μαλάκας...
Είναι αυτό ρε. Αυτό το συναίσθημα της μαλακισμένης επανάστας, της στιγμιαίας, της ανούσιας, που κανένα άλλο είδος πέρα από το ροκεντρόλ δεν μπορεί να σου δώσει... Δεν εννοώ σκεπτόμενη Crust Punk κατάσταση και τα σχετικά, μιλάω για εκτόνωση συναισθημάτων πρώτα και κύρια. Αυτό το αυθόρμητο "πάρτα ρε!", χωρίς λόγο και αιτία.
Κι εκείνη τη γαμημένη στιγμή ρίχνεις νοητά μια ματιά στους φίλους σου από το δημοτικό με τις στρωμένες ζωές τους, τις καλοπληρωμένες δουλειές τους, τα καλοσιδερωμένα πουκάμισα, τις γραβάτες, τις κοιλάρες και τις καράφλες τους, τα γυμναστήρια για να "ξεδώσουν" και τις πρωτοχρονιές τους σε κάποια "μουσική σκηνή"... Που σε βλέπουν σαν το φίλο που ξέμεινε στην εφηβεία με τις μοϊκάνες και τις μπύρες, ο κατεστραμμένος, ο δυστυχισμένος που δεν έκανε τίποτα στη ζωή του, ενώ είχε τόσες δυνατότητες, δεν καταλαβαίνουν ότι όλα αυτά είναι επιλογή, δεν είναι λάθος, δεν είναι σωστό, είναι μαλακισμένη στάση ζωής, είναι μόνο ροκεντρόλ, αλλά το γουστάρω...   

17/5/11

I'm From Barcelona - Forever Today

Ξυπνάς ένα ψιλο-συννεφιασμένο πρωινό του Απριλίου... Υποτίθεται ότι η διάθεσή σου θα αντικατοπτριζόταν στον καιρό έξω, αλλά βάζεις αυτό το δίσκο και όλα αλλάζουν. Από το πρώτο κομμάτι... Πώς το κάνουν; Εύκολα...
Δεν ξέρω, από τότε που μπήκε για τα καλά η άνοιξη, παρά τα όποια σκαμπανεβάσματα του καιρού, δυσκολεύομαι να αφεθώ στα "δύσκολα", τα "σκοτεινά", θέλω κάτι ανάλαφρο. Κάτι σαν αυτό.
Έχω παρατηρήσει δε ότι το να βγει σήμερα καλή indiepop, πραγματικά ευρηματική όμως, όχι απλά χαριτωμένη, έχει γίνει απίστευτα δύσκολο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Μάλλον, για κάποιο λόγο, ο κόσμος έχει βαρεθεί να είναι χαρούμενος. Ή δεν μπορεί πια. Ή είναι πολλοί οι λόγοι και σίγουρα βαριέμαι να τους απαριθμήσω.
Για το δίσκο τώρα... Απίστευτα συγκεκριμένη pop, χωρίς εκπλήξεις ευτυχώς, δε θέλω καινούριες μαλακίες σ' αυτά που γνωρίζω, δε θα 'θελα ν' αλλάζει τίποτα γενικά, αλλά αυτό δε γίνεται δυστυχώς. Θέλω να 'ναι όλα εύκολα, σα μια κούπα καφέ μια Κυριακή πρωί...  

15/5/11

The Kills - Blood Pressures

Και έτσι απλά, έσκασε ο δίσκος της χρονιάς, μια όχι τόσο ωραία Κυριακή του Μαρτίου. Έτσι, στα μούτρα. Να πω ότι δεν το περίμενα; Δε θα το πω. Το περίμενα πως και πως για να είμαι ακριβής. Μαζί με των Cold Cave. Βασικά, είναι οι κιθάρες του τύπου. Ξέρει ανά πάσα στιγμή τι να παίξει, επιτυγχάνοντας το υψηλότερο σκορ στο Level Of Coolness (ναι, πάλι αυτό). Χωρίς να προσπαθήσει καν.
Βάλε στη συνταγή τη φωνή της θεάρας της Alison Mosshart και τελείωσε... 
Μαλάκα, τι να περιγράψω τώρα; Τους Kills; Τη στιγμή μάλιστα που όλοι μα όλοι έχουν τσεκάρει το πόνημα; Υπάρχει λόγος; Κανένας. Κανένας απολύτως. Ούτε συγκρίσεις με τα προηγούμενα υπάρχει λόγος να γίνουν, κουραστική φάση, επαγγελματισμός της πούτσας. 
Απλά, μέχρι στιγμής, ό,τι καλύτερο είχε να δώσει το βαρετό γενικά 2011... Και δεν ελπίζω και σε τίποτα άλλο, για να είμαι ειλικρινής.  Άντε και στους Snowman... Και στην έκπληξη. Τελείτσες...

12/5/11

O'Death - Outside

Τη μισώ την country... Πραγματικά, τη βλαχίλα την απεχθάνομαι. Όσο δεν πάει όμως. Δεν έχω χειρότερο. Νταξ, ίσως το Epic Metal να είναι λίγο πιο σκατά. Όλο το metal, βασικά, εκτός των Kylesa. Που δεν είναι ακριβώς metal, αλλά τι να κάνεις τώρα.
Οι O'Death παίζουν ένα μίγμα Death Country, Country Punk, Country Folk και Country σκέτο. Μιλάμε για τρελή χωριατίλα, όχι αστεία. Βλαχιά σιχαμένη ρε.
Ο προηγούμενος δίσκος τους, το "Broken Hymns, Limbs and Skin" του 2008 με είχε αφήσει μαλάκα. Σε κανονική φάση κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατο, αφού, επαναλαμβάνομαι το ξέρω, μιλάμε για βλαχουριά τρελή. Αλλά ναι... Αρρώστησα. 
Δεν ξέρω πώς κάτι τόσο βγαλμένο από την αμερικάνικη παράδοση, αντί να με κάνει να ξερνάω έντερα, με εντυπωσίασε.  Είχε μια... Πως να το πω... Μια ειλικρίνεια. Μια αμεσότητα. Κάτι τέτοιο. Και μπορούσες να κοπανιέσαι κιόλας.
Το πρόσφατο "Outside" ναι μεν γαμάει, οι ταχύτητες όμως δεν είναι όπως ήταν. Δεν είναι τόσο punk, αυτό εννοώ. Κομμάτια σαν το "Alamar" παρόλα αυτά δε γράφονται κάθε μέρα. Ούτε νύχτα. 
Το ακούω και το ξανακούω, το μελετάω κατά κάποιο τρόπο, νιώθω τα Levels of Coolness να πέφτουν κατακόρυφα, αλλά επιμένω. Μοιάζει και με το Burt Salami ο τραγουδιστής, τις αξίζει τις επισκέψεις του και με το παραπάνω... Διαθετει μια ήρεμη μανία, κάτι τέτοιο. Ίσως ο πιο φορτισμένος συναισθηματικά δίσκος που άκουσα όλο το χρόνο... 

9/5/11

Art Brut - Brilliant! Tragic!

Συνήθως βάζω τον πρώτο τους δίσκο όταν αισθάνομαι χάλια... Δεν έχουν κατορθώσει να επαναλάβουν αυτό που έκαναν τότε. Να μιλήσουν για το παρελθόν μου, για τη ζωή μου γενικά, με τόση ακρίβεια. Το προσπάθησαν, δεν μπορώ να πω, αλλά τους ήταν μάλλον δύσκολο... Δεν τους κατηγορώ, έχω αποστηθίσει όλους τους δίσκους τους, άλλωστε. Είναι που δεν μπορώ να αισθανθώ καλά άμα δεν ακούσω για τον πρώτο έρωτα του Argos...
Η αντίστοιχη δικιά μου, παρόλα τα αρνητικά της στοιχεία, είχε μια φοβερή ικανότητα. Όποτε αισθανόμουν χάλια, είτε πρόκειται για πανεπιστήμιο, δουλειά (απασχολούμαι σε ό,τι να 'ναι μαλακίες από μικρός, δεν είμαι περήφανος γι' αυτό - έχω ήδη αρχίσει, μάλιστα, να συγγράφω το δικό μου "Άνθρωπος για όλες τις δουλειές"), μου 'λεγε ένα "γάμησέ το ρε, παράτα τα, στ' αρχίδια σου" και με το που το άκουγα ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να κάνω. 
Αυτό βασικά... Συνειδητοποιούσα τι ήταν σημαντικότερο για 'μένα εκείνη τη στιγμή. Χαμογελούσα πάντα. Σε φάση ξεκαθάριζαν όλα. Εκείνη τη στιγμή, κατά κάποιο τρόπο, βίωνα την παραίτηση, την αποτυχία για τους πολλούς και δε φαινόταν ποτέ σαν κάτι τόσο κακό. Ξέρεις, φεύγεις, και τι έγινε τελικά; Τίποτα... Και πολλές φορές, για ν΄αποφύγεις το τίποτα έμενες... Έμενα. Αλλά με τους δικούς μου όρους. Επειδή το ήθελα. Επειδή και να το έχανα στο μέλλον δε θα μ' ένοιαζε.
Κάπως έτσι βρέθηκα να παρατάω εργασίες για μαλακισμένα αφεντικά, ακόμα κι ολόκληρο μεταπτυχιακό. "Στ' αρχίδια σου ρε, παράτα τα. Άμα σε γαμάνε παράτα τα". Αυτό θέλει ρε. Για να τη βγάζεις πρέπει πάντα να 'χεις κάποιον δίπλα σου να σου υπενθυμίζει ότι τα πρέπει των άλλων που σπεύδεις να ικανοποιήσεις σα μαλάκας, δεν έχουν να πουν τίποτα μπροστά στα θέλω σου. Γιατί στο τέλος καταλήγεις να γαμιέσαι σαν άνθρωπος, να αλλοτριώνεσαι για να μην στεναχωρήσεις δεν ξέρω και 'γω ποιον...
Εντάξει, σπάνια τη βλέπω πια, δεν έχουμε διατηρήσει σχεδόν καμία επαφή, αλλά μου λείπει αυτή η φάση της. Την έψαξα και την ψάχνω ακόμα, αλλά ποτέ δεν ακούγεται το ίδιο. Κανείς πια δε με πείθει ότι και να γαμήσω τη ζωή μου, όλα θα πάνε καλά...

6/5/11

The Strokes - Angles

Είκοσι καταθέσεις στεγνής μαλακίας.
Το Boy Band επέστρεψε. Κατά τι πεπαχυσμένο και καραφλίτερο. Ωραία. 
Πόσοι από σας έχετε καταλάβει ήδη ότι δεν άκουσα το δίσκο καν; Για να δω χέρια... Μπράβο, βελτιώνεστε. Παρόλα αυτά κάνετε λάθος. Άκουσα σχεδόν το μισό. Δηλαδή τέσσερα κομμάτια. Κι αυτά όχι ολόκληρα. Ναι, είναι τόσο σκατά.
Τώρα, πόσοι από σας θα κράξετε το γεγονός ότι "ο κύριος Raggedy Man, ο άνθρωπος που θα μπορούσε να είναι ο νέος Stephen Hawking αν υπήρχε δυνατότητα σκέψης με το κάτω κεφάλι, ξεχέζει τους Strokes"; Χέρια θέλω... Οι δύο που το τολμήσατε μπορείτε να πάρετε σιωπηρά το μπούλο. Όχι, μην κλαις εσύ, σε κάνει να φαίνεσαι πιο pathetic. Σαφώς και είναι δυνατό. Άντε, τα λέμε...
Οι τύποι λέει, όσο το ηχογραφούσανε το αίσχος, κόντεψαν να πάθουν κατάθλιψη. Ή έπαθαν. Κάτι τέτοιο. Κι εσείς λέει το ακούσατε. Όχι, δε θέλω χέρια εδώ, το ακούσατε, ρε μουνιά, και το ξέρω. Ελπίζατε. Ναι ρε. Ελπίζατε ακόμα. Μην κατεβάζετε τα κεφάλια, δεν τη γλιτώνετε. Σε τι ελπίζατε ρε; Σε καλό δίσκο απ' την πιο μαλακισμένη Prefabricated Boy Band του σύγχρονου (ας καγχάσω) rock; Οι τύποι με τις μηδέν συναυλίες που ξαφνικά όλος ο κόσμος περίμενε τα singles τους; Σας άρεσε και το πρώτο; Ε βέβαια, αφού σας είχαν κάνει τον εγκέφαλο κεφτέδες ραδιόφωνα, περιοδικά, σκατά, σαφώς και σας άρεσε.
Είναι να σκυλοκαυλώνεις που υπάρχει το ίντερνετ και επιτέλους, συγκλονιστικά ηχηρές φωνές όπως η δική μου και κανενός άλλου ελέγχουν τη γαμωκατάσταση. Γιατί η μουσική σήμερα είναι πολλά σκατά. Και η indie τα χειρότερα. Γι' αυτό με χρειάζεστε. Και θέλω και το τηλέφωνο της μαυρομάλλας στο βάθος. Ναι εσένα λέω, εσένα που χαμογελάς. Γράφτο στο χαρτάκι. Δώστο στο μπροστινό σου... Έτσι, το πιάσατε, ναι, ο επόμενος, ο επόμενος, ο μαλάκας, ο επόμενος... Ωραιότατα. Άιντε φέρ' το ντε...
Ώπα ρε... Ένα τηλέφωνο ζήτησα, πώς στον πούτσο βρέθηκα με εικοσιπέντε χαρτάκια; Μα τι μαλάκες που είστε ρε... Πάμε πάλι... 

4/5/11

Boris - New Album

Boris Fans Keep the fuck Away! 
Αντί εισαγωγής αυτό... Το εννοώ, βέβαια. Δεν έχει τίποτα για σας εδώ. Καλά, θα κλάσετε εντόσθια με το που θα μπει το πρώτο κομμάτι. Εδώ εγώ νόμιζα ότι μου κάνουν πλάκα. Εγώ! Τι να πεις...
Φρίκαρα ρε... Αλλά το άφησα να παίζει, έτσι για τη φάση. Και τελικά μ' άρεσε. Ω ναι. Πόσοι έβγαλαν σπυριά; Στ' αρχίδια μου, βασικά. 
Δεν τη σιχαθήκατε τη stonerίλα τόσα χρόνια; Νταξ, δεν υπονοώ ότι μόνο στονεριές βγάζανε, αλλά ένα κόλλημα με τα riffs απ' την κόλαση το είχανε... Εδώ ρε πούστη είναι λίγο cosplay η φάση και λοιπές, ανθυγιεινότερες και από τη ρώσσικη ρουλέττα, ξενόφερτες συνήθειες, και ξενερώνω, αλλά ακούς αυτό το "Rrrroooop-e-rrrither" και ώπ! Να 'μαστε πάλι...
Και πόσο γαμάει αυτό το εξώφυλλο; Ποιος είναι ο καλλιτέχνης;
Βασικά, είναι ωραίο το δισκίο ρε... Σοβαρά τώρα...  Πάντα παίζει, βέβαια, να μην το έχουν βγάλει οι ίδιοι. Δεν έχω πεισθεί ακόμα. Μαλάκα, γάμησέ τα... Μπορεί να μου σκάσουν τίποτα άρρωστοι με Spirals στο κεφάλι, Uzumaki φάση, "σας τη σκάσαμε ρε μουνιά, τους φάγαμε τους χίππιδες, τώρα Anime αρρωστάρες, πλερώστε το βαρκάρη με την κουκούλα, τέλος της τέχνης ρεεεεεεεεεε!!"... Είναι μία πιθανότητα.
Γι' αυτό προτιμήστε το 20th Century Boys... Εφάμιλλο του Watchmen, το τελευταίο για τους άσχετους, ευχαριστώ...
    

2/5/11

Primal Scream VS. Queens of the Stone Age

Επανεκδόσεις... Μία ευκαιρία της μουσικής βιομηχανίας να βγάλει φράγκα γρήγορα, ποντάροντας στις αναμνήσεις του κοινού. Αυτό είναι. Σιγά μην καταλάβεις τη διαφορά στον ήχο του κανονικού από το remastered. Τέλος πάντων...
Κατέβασα τους δύο δίσκους, (το Screamadelica των Primal Scream και το ομώνυμο των Queens of The Stone Age, έλεος) τους έβαλα να παίζουν στη σειρά, σα να βγήκαν τώρα, σαν να μην τους είχα λιώσει. Και κάθισα μετά και έβγαλα τα συμπεράσματά μου...
Ας ξεκινήσουμε με λίγη ιστορία. Και οι δύο μπάντες ήταν πασίγνωστα party animals που εξημερώθηκαν, είχαν ένα άλμπουμ στα μισά της καριέρας τους που δεν μπόρεσαν να αγγίξουν με τις μετέπειτα προσπάθειές τους, μέλη έμπαιναν και έβγαιναν, και οι δύο κατάφεραν να παράγουν την πιο γαμάτη μουσική των τελευταίων ετών, σακατεύοντας συνειδήσεις χιλιάδων στην πορεία...
Τώρα στο θέμα μας... Στη Remastered έκδοση δύο από τους δίσκους - σταθμούς στην καριέρα τους...
Το Screamadelica το γούσταρα απίστευτα, χόρευα όσο έπαιζε, έχει κάτι μαγικές ιδιότητες που, κάπως, μεταφέρονται από το τότε στο τώρα... Το ομώνυμο των Queens από την άλλη όχι...
Φαίνονται τα χρονάκια του και τα riffs που όταν έσκασε στα ανυποψίαστα αυτιά του κοινωνικού συνόλου ακούγονταν καινούρια και ξεχωριστά, τώρα... Τώρα άστο καλύτερα... Έχουν κοπιαριστεί από τόσες χώρες της Λατινικής Αμερικής που δεν έμεινε τίποτα να σου θυμίζει την αρχική έκπληξη. Μου φαινόταν τόσο κλισαρισμένο, σαν καμιά παλιοροκιά... Τραγικά αντρουά, ψόφιο όσο τίποτα, σα στύση που τη βρήκε η ηλικία στη γωνία και τη χαλάρωσε... Υπερβολικά όμως. Την αχρήστευσε. Μαλακία, ναι.
Δεν έχει να κάνει με το κόλλημά μου με τις αγγλουριές, απλά, μου φαίνεται ότι δεν κολλάει η ροκιά σήμερα. Τότε ήταν και τέλος. Άσε που τα έξτραζ δεν ακούγονται...
Η soul φάση των Primal Scream απ' την άλλη δεν παλιώνει ρε... Μπορεί να φταίει και η επέμβαση του Kevin Shields... Μπορεί και όχι. Το ένα έχει διατηρήσει το coolness του στο έπακρο, το άλλο όχι. Και ειλικρινά δεν ξέρω γιατί...