29/1/10

AFCGT - AFCGT

Μπάντα αποκάλυψη... Σε φάση αρμαγεδδών λέμε... Έχω τρελό κόλλημα με τους A-Frames, η μοναδική μπάντα που μεταφέρει με αυθεντικότητα τη μανία του post punk των '80s, σε φάση Chrome, MX-80 Sound, και αυτό το project είναι ό,τι πλησιέστερο σε νέο δίσκο τους... Ναι, προφανώς έχω ενθουσιαστεί...
Άρρωστα "ριφφς", white noise, κιθάρες απ' την κόλαση, avant-post-punk πράμα που σαλεύει. Σαν το μαλλί μου ένα πράμα.
Καλά ξεκίνησε το '10, μη λέμε και μαλακίες...
Ο δίσκος είναι η ιδανική υπόκρουση για το αυτοκίνητο, αν πρόκειται να προκαλέσεις αυτοκινητιστικό δυστύχημα.... Είναι τόσο καλό.
Νταξ, ως γνωστόν στα εγκεφαλικά ακούσματα, τα προχώ, τα δεν ξέρω γιατί αλλά γαμάει τόσο πολύ που κάνω ορθωγραφοικά, δε γράφω πολλά, αφήνω το αριστούργημα να τα πει...

Μου θύμισε την εποχή που έφαγα μια μικρή περιουσία για να εμπλουτίσω την αμιγώς post punk δισκοθήκη μου με συλλεκτικά βινύλια...
Το καλύτερο το διάβασα στο blog του θλιμμένου πήτερ παν, λέει λοιπόν, ότι θα κυκλοφορήσει σε LP με μπόνους 7", και καθόλου σε CD! Επιτέλους, οι υποστηρικτές του βινυλίου όταν έσκασε ο τυφώνας με τ' όνομα Compact Disc παίρνουν το αίμα τους πίσω... Γκαραζάδες, ο αγώνας τώρα δικαιώνεται...

27/1/10

Γκόμενες...

Τελευταία μου υπέδειξαν ότι γράφω σαν κακιασμένη αδερφή... Αν και η σεξουαλική μου ταυτότητα είναι υπό αίρεση, καθημερινά μάλιστα, δεν πολυσυμμερίζομαι την εν λόγω άποψη, όχι γιατί έχει να κάνει με τα "γούστα" μου, γενικά, ή επειδή θα έπρεπε να προσβληθώ (χέστηκα για να είμαι ακριβής), αλλά επειδή με ενοχλεί το "κακιασμένη"... Δεν παίζει απλά.
Έχω κατηγορηθεί και για μισογυνισμό. Η πιο μεγάλη μαλακία που μου έχει αποδοθεί. Η λέξη "μίσος" με ξενερώνει. Αν και το κείμενο που ακολουθεί δεν παίζει να αναιρέσει αυτή την άποψη που επικρατεί στα κεφάλια ηλιθίων.
Και το τυπικά λαϊκίστικο "ψωνάρα" έχει ακουστεί μερικές φορές... Οι κρίσεις μεγαλομανίας μου είναι αυτοσαρκασμός και τίποτα παραπάνω, ξεκολλήστε.


Μου 'χουνε πει, τέλος, ότι γράφω σα να είμαι μονίμως σε στύση. Δεν απέχει και πολύ απ' την αλήθεια, όχι μόνο γιατί γουστάρω, αλλά γιατί έχω πιάσει τον εαυτό μου να καυλώνει όταν φαντάζομαι τα μούτρα σας, όσο διαβάζετε αυτές τις γραμμές...
Γιατί αναφέρω τα παραπάνω, όταν ο τίτλος του κειμένου είναι "γκόμενες" συνοδεία αποσιωπητικών; Διότι, προφανώς, όλα τα παραπάνω, μου τα απέδωσαν αναγνώστριες... Βεβαίως...

Τι παίζει τώρα... Από την αρχή της μαλακίας που ευγενικά αποκαλώ "το blog μου" μια σημαντική μερίδα διαταραγμένων προσωπικοτήτων έκανε αξιογάμητες προσπάθειες να χωθεί στα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα μου. Συγκινητικό. Τουλάχιστον. Και από τα δύο φύλα. Με ποικίλους τρόπους. Άλλοτε επιθετικά, άλλοτε ευγενικά. Φαντάζομαι έχει καταστεί σαφές ότι δεν ανέχομαι, φίλους και μη, να χέζουν σπίτι μου, και οι της επίθεσης πήρανε τον πούλο με συνοπτικές διαδικασίες και στα τσακίδια. Ορισμένοι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι για να καταλήξουν να ρουφάνε τον πούτσο του άντρα των ονείρων τους, σε μερικές περιπτώσεις θα πρέπει να του δώσουν και κανα φιλάκι στο στόμα πρώτα.

Έχοντας ξεκαθαρίσει αυτό, θεωρώ ότι ταυτόχρονα καθόρισα τον τρόπο προσέγγισής μου από 'δω και στο εξής. Όπως, εύστοχα μου 'χουν επισημάνει πρόσφατα, σκέφτομαι σα γκόμενα. Παραμυθιάστε με, λοιπόν.
Γκόμενες... Ρε μαλάκα, θα μπορούσα να αραδιάσω ένα κατεβατό για το πόσο δεν καταλαβαίνω τη φάση τους, πόσο από άλλο πλανήτη είναι, εκατοντάδες βαρετά κλισέ, γάμησέ τα, δεν υπάρχει κανένα νόημα, ένα σωρό βλάκες το έχουνε κάνει πριν από μένα και, δεν μπορώ να πω, ψήνομαι τρελά να χαρίσω στον λιγότερο προικισμένο κόσμο την υπερπολύτιμη άποψή μου για το γυναικείο φύλο, αλλά δεν τη χρειάζεται κιόλας, δεν είμαι ούτε κατά διάνοια ειδικός, άλλωστε, γι' αυτό δε θα μπω στον κόπο.
Ποιος ο λόγος του ευφάνταστου τίτλου του άρθρου, λοιπόν; Άντε ντε. Δεν είναι ότι μ' έχουν ισοπεδώσει κιόλας οι απόψεις που μου 'χουν σερβίρει οι εκπρόσωποι του άλλου φύλου για 'μένα. Χέστηκα, βασικά. Απλά ήταν εκεί και τώρα τις μάζεψα και τις σερβίρω. Χμμμ... Ίσως το ότι ήταν εκεί τόσο καιρό. Δεν το περίμενα. Να έχουν σχηματιστεί "απόψεις" για το άτομό μου. Κρίνοντας μόνο από το πως γράφω... Για τη σεξουαλική μου ταυτότητα, το πως σκέφτομαι, την οποιαδήποτε πολιτική μου θέση, μαλάκα, ποιος ο λόγος;
Νταξ, μια άλλη αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο άρθρο είναι και κάτι σαν "παραγγελιά"... Μόνο που άλλα ζήτησε η Avant, άλλα έλαβε... Δεν είναι καν το αριστούργημα πάνω στις σχέσεις των δύο φύλων που περίμενε, φαντάζομαι... Δε μου βγαίνει να κάθομαι να σχολιάζω την ύπαρξη του καλύτερου μισού του πλανήτη... Καλύτερα να γράφω για μένα... Το άτομο με το οποίο περνάω ώρες ατελείωτες αναλύοντας... Σε φάση "μα καλά, πόσο γαμάτος παίζει να είμαι πια; Όχι πες"...
Εν κατακλείδει, σκέφτομαι σα γκόμενα... Παίζει δηλαδή, αυτό που χρειάζομαι στ' αλήθεια να είναι αυτό που αποζητά η μέση γκόμενα. Ένα ευμεγέθες πέος. Ωχ, τι είναι αυτό ανάμεσα στα πόδια μου;


Cheers...

25/1/10

Good Shoes - No hope, no future


Μερικές φορές δεν ξέρω γιατί ασχολούμαι...
Άκουσα αυτό το δίσκο τρεις φορές. Δεν έχει τίποτα κακό. Είναι ένα πρώτης τάξεως indie μουσικό χαλί που δε σου αφήνει τίποτα... Έχει κανα δυό καλά, κανα δυο μέτρια προς το καλά, αρκετά αδιάφορα...
Την έχω δει επαγγελματίας τη φάση... Με το ίντερνετ είναι στάνταρ ευκολότερη η δουλειά γιατί δε γεμιζεις το σπίτι με cd με μαλακίες που σου στέλνουνε όλη την ώρα. Έτσι, ακριβώς, είπα να τσεκάρω κάτι που δε μου γυάλισε με την καμία, αλλά είπα ας το τσεκάρω ούτως ή άλλως... Λόγω επαγγελματικής ευσυνειδησίας... Και λόγω αδικαιολογήτου κολλήματος με το φλωρο-indie ήχο...
Νταξ μωρέ, γουστάρω τις κιθάρες τους, τέρμα πρίμα όλα, γουστάρω που μου θυμίζουν Buzzcocks με μια ιδέα Fall... Αν την πρώτη του μήνα λέγαμε ευτυχισμένο το 1991, μπορεί και να γούσταρα περισσότερο... Αλλά δεν είπαμε... Για ορισμένους, η εξέλιξη των πάντων είναι μεγάλη μαλακία... Για τους γκαραζάδες περισσότερο απ' όλους. Μαλάκα, το μοναδικό είδος που φάνηκε να εκτιμά (εκτός του προφανούς) η εν λόγω συμπαθέστατη φάρα μουσικόφιλων ειναι το Shoegazer... Λόγω Ride, όχι My Bloody Valentine. Τι να πεις... Τούτοι οι Good Shoes δεν εξελίσσουν τίποτα... Ούτε καν τη βασική ποπ-πανκ φόρμα που μοσχαναθρέφτηκαν... Έχουν και μαλακία όνομα.
Βαριέμαι...

22/1/10

Harlem - Hippies

Η καινούρια αγαπημένη σας μπάντα. Η καινούρια αγαπημένη μου σίγουρα. Τόσο απλά. Συνήθως φεύγω τρέχοντας όταν βλέπω τις δύο γαμημένες λέξεις: Austin, Texas... Αλλά τούτοι 'δω γαμάνε. Συνθετικά ανώτεροι από τους Black Lips, τους τρώνε στο attitude, βέβαια, αλλά είναι συνεπιβάτες στο ίδιο Garage Punk τρένο, με εμφανέστατη την επιρροή του Daniel Johnston, όμως... Για τον πούτσο στίχοι, αλλά για να χοροπηδάς σα μαλάκας δεξιά κι αριστερά ό,τι πρέπει. Σ' αυτό το χορευτικό παραλήρημα επιδόθηκα όταν πρωτοπαίξανε στο stereo... "Boy, can I dance good" που λέγανε και οι υπερ του φυσιολογικού γαμάτοι proto-punks, οι Pagans.
Τα 'χουμε ξαναπεί για τη σχέση μίσους και πάθους που έχω με το Garage... Γενικά, η παρελθοντολαγνεία με αηδιάζει. Να βαράς μια φαρφίσα όπως το '64 εν έτει 2010, μαλάκα, δεν μπορεί, κάποιο πρόβλημα θα έχεις... Ε, με δαύτους δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος. Ακούγονται, παρότι lo-fi του κερατά, σύγχρονοι...

Και κάθε κομμάτι τους, μπορεί να μην εντυπωσιάζει με την πρώτη, αλλά στάνταρ έχει ένα γαμάτο hook κρυμμένο κάπου, ικανό να σε κολλήσει ή/και, για τους πιο τολμηρούς, που δε μένουν με γονείς ώστε να εισπράξουν βλέμματα κλασσικής μικροαστικής οικογένειας
, ικανό να τους σηκώσει από τη γαμοκαρέκλα για να κουνήσουν τα κωλομέρια τους...

Ρε, δεν παίζονται τα μαλακισμένα. Κόντεψα να ξεχάσω την ύπαρξη του Nobunny... Είναι και ο δεύτερος δίσκος τους, άρα παίζεi να τους ξέρετε ήδη και 'γω να είμαι ο άσχετος που κάνω σα να ανακάλυψα την Αμερική... Το Austin. Texas.

Τσέκαρα το myspace τους και κάθε μήνα ανεβάζουν και μια καινούρια διασκευή... Κάποιο μήνα, λοιπόν, ανεβάσανε το "Junkie Nurse" των Royal Trux... Ρε μαλάκες, πραγματικά τώρα, τι παραπάνω να πω για τους τσεκάρετε;

20/1/10

Brian Jonestown Massacre - Who Killed Sgt. Pepper?

Μπάντα της Δεκάδας... Της δικιάς μου Δεκάδας, άρα κακώς δεν είναι στη δικιά σας... Ποιο είναι το πρόβλημά σας, ακριβώς;
Νταξ, δεν είναι του παρόντος, γι' αυτό υπάρχουν, άλλωστε, και τα χειροκροτήματα ή/και (σπάνια) οι κραυγές αποδοκιμασίας... Τα πρώτα για τους προικισμένους, οι δεύτερες για τους βλαμμένους.
Τους Brian Jonestown Massacre δεν τους έμαθα από το "Dig!", όπου πρωταγωνιστούσαν, προφανώς... Καλή ταινιούλα πάντως. Σπάνια βλέπω ταινίες... Αυτή με είχε καταδιασκεδάσει. Και όχι, δεν είναι documantaire... Με την καμία... Πιο πολύ σχέση έχει με τον ιταλικό νεορεαλισμό, παρά με καταγραφή... γεγονότων, κάτι, ξέρω 'γω...
Παλιότερα, όταν είχε ακόμα σημασία, είχα γαμηθεί να διαβάζω φανζίν, πιο πολλά από δαύτα διάβαζα, παρά άκουγα τη μουσική που παρουσιάζανε... Μετά ήρθε το ιντερνέτ και συμπλήρωσε τα κενά... Σε ένα τεύχος του Thing έγραφε για τούτους και, όπως θα 'ταν αναμενόμενο για την προσωπικότητα του Anton Newcombe... Μετά από κάποια χρόνια μου πήρανε δώρο και το "Strung Out In Heaven" και η εικόνα άρχισε να παίρνει σχήμα στο όμορφο κεφάλι μου...
Η φάση "μπάντα που θα έκανα εγώ"... Απλές - γαμάτες συνθέσεις, πάντα χάλια στη σκηνή, μια απογοήτευση συνεχώς... Σαν εμένα ένα πράμα... Μόνο που εγώ απογοητεύω σκοπίμως... Για τη φάση... Τα πάντα για τη φάση...
Ήμουν σίγουρος ότι για το τελευταίο τους πόνημα, θα σκυλόβριζα χωρίς να υπάρχει αύριο. Δεν έχω κόλλημα, κανένα απολύτως, δε πα να 'ναι όποιοι να 'ναι, άμα παίξει ατόπημα στις 33 στροφές να πα να γαμηθούνε. Ήθελα να βγάλω τρελή χολή λέμε...
Αλλά δε θα το κάνω... Γιατί ο δίσκος γαμάει, σκοτωμός απλά... Καμία σχέση με ό,τι έχουν βγάλει μέχρι τώρα, αν εξαιρέσει κανείς μια σειρά ΕΡ που κυκλοφόρησαν πέρυσι... Κάψιμο τελείως και, μάλιστα, σε μία φάση της ζωής του, που ο Newcombe έχει κόψει τα ντραγκς... Ναι σιγά... Τίποτα στο τελευταίο τους πόνημα δεν καταδεικνύει κάτι ανάλογο. Έχουνε χώσει μέσα Ισλανδικά, Ρώσικα, τους Joy Division, τους Primal Scream του "XTRMNTR", ένα ωραιότατο μπουρδέλο... Και σα "σύνολο", πολύ πιο πλήρες ποιοτικά από προηγούμενες κυκλοφορίες τους... Ακούγεται λίγο μαλακισμένα "οικονομική" η τελευταία πρόταση, αλλά δε γαμιέται... Την αφήνω... Ούτως ή άλλως, τη ζωή μου τελευταία καθορίζει η "οικονομία" και όχι η "ουσία"... Πάει αυτή...
Μαλάκα, τσεκάροντας το κείμενο, παρατήρησα ότι, αν εξαιρέσεις το ροζ, έχω πετάξει τα πιο άκυρα χρώματα στα γράμματα... Καλλιτέχνης της πούτσας... Play it again, Sam, και στ' αρχίδια σου...

19/1/10

Τρελάρας Ta Life

Χειμώνιασε, τα παράθυρα κλείσανε, μου 'χε λείψει ο μαλάκας. Προχτές το βράδυ, που βαρούσα γερμανικό χάρη σε μια απ' τις κλασσικές αϋπνίες μου, τον άκουσα. Τα ίδια έλεγε. Ζητούσε βοήθεια και προειδοποιούσε για την επικείμενη έλευση του αντιχρίστου... Μιλάμε ακριβώς το ίδιο ρεπερτόριο... Νταξ, καταλαβαίνω, έχει ένα κοινό να ικανοποιήσει, τα ρεφραινάκια τα γνωστά ούρλιαζε με περισσή χάρη, αλλά δεν εξελίσσεται ο καλλιτέχνης...
Μαλάκα, θα μετακομίσω...

17/1/10

Vampire Weekend - Contra

Μαλάκα, αυτός ο δίσκος μου προκάλεσε Writer's Block... Είναι τόσο συγκλονιστική, υπερφίαλη, περίπλοκη μαλακία που δεν ξέρω τι να γράψω. Είναι όλα όσα καταλογίζουν στο Pitchfork. Τόσο σπρώξιμο παίζει να μην έχει φάει άλλη μπάντα και μάλιστα τόσο άδικα.
Και αυτή τη φορά μας προσφέρουν ένα ανέμπνευστο, "avant" αχταρμά, χωρίς ίχνος σοβαρού hook, μαλάκα, απ' τους δίσκους που τους ακούς τριάντα φορές και δε σου μένει απολύτως τίποτα. Και σας το λέει αυτό ένας άνθρωπος που όταν είναι χαρούμενος σφυρίζει Hanatarash...
Μια φίλη, αναφερόμενη στην αναλογία έμπνευσης - χρηματικού αντιτίμου στη μουσική των Godspeed You Black Emperor, χαρακτήριζε τις κυκλοφορίες τους ως "συγχορδία και χιλιάρικο"... Ε, το "Contra" είναι καραvalue for money... Αλλαγές ρυθμών, από calypso μέχρι surf, δεν ξέρω 'γω τι σκατά, πεντακόσιες χιλιάδες συγχορδίες αραδιασμένες, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί progressive, τόση τρόμπα μιλάμε, χαχαχα χουχουχου, χαρούλες, κι έχουνε κι ασύλληπτες βλακόφατσες συν τοις άλλοις, παρόλα αυτά παραμένει τόσο μα τόσο βαρετά ανέμπνευστο αυτό το αίσχος... Κατόρθωμα απ' τα λίγα...
Μαλάκα, αυτή τη φωτό την έβαλα, γιατί χαμογελάνε αυτάρεσκα σαν ηλίθιοι σε φάση "μας σπρώχνει το Pitchfork, άρα παίζει και να γαμάμε, μαλάκα, τι να γαμάμε, παίζει και να γαμήσουμε!".
Ρε, το 'χω ξαναπεί, σε κάποιους μαλάκες αμερικάνους λείπουν οι Pavement πιο πολύ κι απ' το οξυγόνο, οι ίδιοι, λοιπόν, μας έχoυν ρίξει σ' αυτό το μουσικό μεσαίωνα, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στον τομέα "intelligent pop", παρουσιάζοντας όλες αυτές τις σκατομπάντες ως αντίδοτο στην απώλεια... Αν και ανακατεύομαι με τη φάση "επανασύνδεση", η επικείμενη των θεών μου στα '90s παίζει και να σώσει τον κόσμο...

15/1/10

He thought of cars...

Είναι αυτός ο τύπος... Όλοι έχουμε ένα τέτοιο. Είναι αυτός που, μικρός, έπεσε στη χύτρα με την κόκα κι έχει αποκτήσει μια αυτοπεποίθηση μέχρι το διάολο. Η νοημοσύνη του, βέβαια, συνήθως είναι δυσανάλογα μικρότερη. Παρόλα αυτά, το συγκεκριμένο γεγονός δεν τον εμποδίζει από το να αγορεύει για τα πάντα, με το κλασσικό πάμπτωχο λεξιλόγιό του, με λέξεις και φράσεις που η ακριβής τους σημασία τού διαφεύγει... Δεν τον απασχολεί. Σημασία έχει να συγκεντρώνει το "πλήθος" και αυτό με τη σειρά του να τον ακούει με προσήλωση.
Είναι αυτός ο τύπος, λοιπόν. Που, ρε πούστη, τα ξέρει όλα. Θεωρεί δε, ότι η άποψή του έχει βαρύτητα και την επιβάλλει και σ' αυτούς που τον αμφισβητούνε. Μιλάμε για μεγάλο μαλάκα.
Όλοι έχουμε ένα τέτοιο. Οι μουσικές του γνώσεις είναι κάτω του ελαχίστου, θεωρεί δικαίωμά του, όμως, να σε κράζει που ακούς κάποιο εκτός των πέντε συγκροτημάτων που γνωρίζει. Αν μάλιστα ξενερώνεις με κάποιο απ' την ιερή πεντάδα, γάμησέ τα τι γίνεται. Της καραπουτανάρας.
Τι γίνεται, τώρα μ' αυτόν. Είναι σε φάση φίλος φίλου και κωλύεσαι να τον χέσεις γιατί ο φίλου φίλος για κάποιο απροσδιόριστο λόγο τον γουστάρει, ή απλά τον κερνάει μπάφους. Κι όποτε εμφανίζεται φοράς αυτό το μαλακισμένο χαμόγελο που καταδεικνύει σαφώς τη βαθύτατη αντιπάθεια που τρέφεις για το εν λόγω άτομο, το οποίο με τη σειρά του δεν παίρνει γραμμή, γιατί, όπως προειπώθηκε, πρόκειται περί ηλιθίου. Οι υπόλοιποι τον σιχαίνονται εξίσου, η παρουσία του αποτελεί αιτία να μη σε συναντήσουν κι ας είσαι (που είμαι) ο πιο γαμάτος του κόσμου. Σε σχέση μ' αυτό το απολειφάδι, σαφώς και είσαι.
Και τι κάνεις; Είσαι μπλεγμένος σε μια κατάσταση που δεν μπορείς να τον ξεφορτωθείς με την καμία. Και τον υπομένεις. Μέχρι που μια μέρα σε σκάει, τον χέζεις πατόκορφα, κατά προτίμηση μπροστά σε κόσμο, το απίστευτα καταπιεσμένο εγώ του εκμηδενίζεται και, την επόμενη μέρα που τον ξανασυναντάς, βεβαίως βεβαίως, είναι σαν το κλαμμένο μουνί. Για λίγο. Γιατί δε παίζει θεραπεία για τη βλακεία.
Μετά από λίγο σ' αρχίζει στις ίδιες μπούρδες, προσπαθώντας απέλπιδα να σε μειώσει, μόλις του δείξεις ένα ελάχιστο δείγμα ευγένειας.
Ποιο το ηθικό δίδαγμα, λοιπόν; Μαλάκα, δεν υπάρχει. Το γαμημένο παράσιτο θα είναι πάντα εκεί για να σου σπάει τον πούτσο για το καινούριο των γαμημένων Pearl Jam, οι οποίοι, όλοι ξέρουνε, έχουνε να βγάλουν καλό δίσκο από το Vs... Και ακούς... Αλλά ποτέ στ' αλήθεια...

14/1/10

Xiu Xiu - Dear God, I Hate Myself

Τα νέα σήμερα είναι θαυμάσια. Ο αρχικλαψομούναρος επέστρεψε.
Μαλάκα, τους γουστάρω τέρμα. Είναι τελείως διαφορετικό να είσαι ένας απλός κλαψομούνης, από το να είσαι ο αρχηγός τους. Ο ηγέτης της κακομοιριάς. Του πεσσιμισμού και της αυτολύπησης.
Αυτή τη μπάντα, θα την τοποθετούσα μαζί με την elite του νεοϋορκέζικου ήχου των '80s. Χωρίς να είναι σύγχρονοι των Swans, των Sonic Youth του "Evol", της Lydia Lunch του "Shotgun Wedding", χωρίς να μοιάζουν με καμία απ' αυτές τις μπάντες, πάντα μου φαινόταν ότι ήταν το κομμάτι που έλειπε για να συμπληρωθεί το παζλ του "Darker Than Goth" πράγματος... Ναι, τους γουστάρω τόσο πολύ...
Τους πρωτοτσέκαρα όντας φοιτητόνι, με το σπαρακτικό "Clowne Towne", τσάμπα από το σάιτ της Kill Rock Stars, ναι, πάλι αυτή η εταιριάρα, η οποία έχει κυκλοφορήσει ένα από τα ομορφότερα τραγούδια όλων των εποχών, το "Scarlette" των θεών Unwound, που περιγράφει με συγκλονιστική ακρίβεια την ερωτική ζωή μου, και από τότε κόλλησα. Αναζήτησα τα προηγούμενα, ακολούθησα και με τα επόμενα, γάμησέ τα, στη φάση που είμαι κανα τρίμηνο τώρα, σα δώρο μου ήρθε αυτός ο δίσκος. Για την ακρίβεια, τα όσα προηγήθηκαν του "Fabulous Muscles" μου τα προμήθευσε ένας φίλος, με κάτι παραπάνω από όλη τη σημασία της λέξης, μαγικός τύπος, καλλιτέχνης σε ό,τι κάνει, στο τελευταίο ταξίδι που έκανα στη Θεσσαλονίκη, ένα κολασμένο τετραήμερο, γεμάτο ουσιαστικές προσεγγίσεις σε ανθρώπους που γνώριζα ήδη, μια εποχή που το post rock είχε ακόμα κάποια πράγματα να δώσει ως υβρίδιο, όχι σ' εμένα, βέβαια, μια εποχή που ζούσα για το τώρα κι όχι για το "και αύριο τι", μια εποχή που φρόντισα με μεθοδικές κινήσεις να μην ξανάρθει ποτέ...
Απλά τα πράγματα, άμα γούσταρες τα προηγούμενα, θα γουστάρεις και αυτό εδώ. Μη λέμε και μαλακίες, δεν το πολυεξελίσσει το θέμα ο Jamie. Η ίδια πάντα ερμηνεία, περίεργοι ήχοι, ηλεκτρονικοί, με κιθάρες, τα ίδια λέμε, αλλά δε με χαλάει. Αν έβγαζε soul/funk δίσκο, ούτε να τον χέσω μετά, αυτό κάνει και τέλος. Ποστ πανκ αρρωστίλλες και γαμώ. Πακέτο με τον πιο κατάλληλο τίτλο για την αυτοβιογραφία μου, αυτή τη στιγμή.

Αξίζει να σημειωθεί, τέλος, ότι η εικονιζόμενη Caralee McElroy, με το δεύτερο πιο γαμάτο φόρεμα που 'χω δει ποτέ σε γκόμενα, πλέον σακατεύει συνειδήσεις με τους Cold Cave και σαφώς είναι κι αυτός ένας λόγος που τους σπρώχνω τόσο πολύ.

12/1/10

Liars - Sisterworld

Οι Liars βγάλανε καινούριο δίσκο... Μέχρι και το "Drums not Dead" το γεγονός θα με γέμιζε χαρά... Βέβαια, έτυχε ν' ακούσω το "Drums not Dead"... Και το επόμενο - ομώνυμο. Πλήρης απογοήτευση.
Οι δύο πρώτοι δίσκοι τους από την άλλη γαμούσανε. Άσχημα. Η μεταφορά τους live δε... Εμπειρία.
Το πρώτο λάιβ στο ΑΝ, είχε συνδυαστεί καταπληκτικά με απεργία των ταξί και αναγκάστηκα να περπατήσω από τα Εξάρχεια μέχρι τα Ιλίσια. Δε με είχε χαλάσει. Το δεύτερο συνέπεσε με τα γενέθλιά μου - κατακαλόκαιρο - ήταν στο Λαύριο, σε κλειστό χώρο. Και πάλι γάμησαν. Ούτε οι καθυστερημένοι AthensNewYorkers που ανέβαιναν στη σκηνή για "Stage Diving" και καλά, δεν ήταν ικανοί να με ξενερώσουν. Ακολούθησαν κι άλλα, σε ένα τουλάχιστον ήμουν εκεί. Μ' άρεσε αυτή η μπάντα.
Το "Sisterworld", δυστυχώς, είναι οι δύο τελευταίες - πλήρως αποτυχημένες - προσπάθειές τους στο μίξερ. Το ambience του "DnD" με τις γκαραζοκιθάρες του "L"... Σιγά μη γράφω ξανά και ξανά τους τίτλους απαράδεκτων δίσκων...
Το dancepunk των δύο - εξαιρετικών - πρώτων έχει εγκαταλείψει προ καιρού, το Βερολίνο μάλλον κακό τους έκανε, τον είχα πετύχει τον Angus σε γαμάτη συναυλία Wolf Eyes (συνουσία), Battles (αυνανισμός), Black Dice (συνουσία) στο Volksbuhne, προσθέστε με τη φαντασία σας umlaut στο u, αδυνατώ, το οποίο είχε θέσεις μέχρι τη σκηνή και κανένας μα κανένας δεν μπορούσε να χορέψει και ήταν κρίμα, γιατί οι Black Dice σχεδόν με σήκωσαν από τη δικιά μου... Elevation φάση...
Ρε, δεν είναι ότι δεν ακούγεται το "Sisterworld"... Είναι ότι οι Liars έχουν τελειώσει... Έχουν βρει τη φόρμουλα. Δε ρισκάρουν, δεν προχωράνε, αυτά είχαν να δώσουν και τέλος... Θα τους κάνω τη χάρη να τους δω ακόμα μια φορά, παρόλα αυτά... Για τη φάση...

9/1/10

Los Campesinos - Romance is boring

Lo-Fi Superstars... Η μοναδική μπάντα που κρατάει ψηλά τη σημαία της κακοηχογραφημένης ποπ αυτή τη στιγμή...
Οι δύο προηγούμενες προσπάθειές τους δε μου κάνανε καμία αίσθηση. Απολύτως. Υπερβολικά μεγάλες συνθέσεις που δεν οδηγούσαν πουθενά. Πουθενά "ωραία" τουλάχιστον...
Αυτός εδώ όμως... Καταρχάς ο τίτλος... Απο 'κεί και μόνο, από τη συγκεκριμένη δήλωση, ήθελα να γουστάρω αυτό που θ' ακούσω. Ο ρομαντισμός με κουράζει απίστευτα πια... Παρά τους όγκους βρετανικής μουσικής που έχω αποθηκεύσει στο κεφάλι μου στη σύντομη ζωή μου, έχω βγει αλώβητος από τη "σώνει και ντε" μελαγχολία που σε υποβάλλει, αντίθετα, έχω κρατήσει όλα τα ρηχά στοιχεία του τύπου "είναι το μαλλί μου εντάξει;", "μήπως χάλασε η τσάκιση στο καρώ παντελόνι μου;", "μήπως τα γυαλιά μου δεν είναι αρκετά twee;" και λοιπές μπούρδες... Ηλιοβασιλέματα, φεγγάρια, πάρκα, λουλούδια, σοκολάτες, μαλάκα, τι βαρεμάρα... Τ' αφήνω για τους χίππιδες...
Ρε γαμάει ο δίσκος. Οι, και από παλιότερα, καλές ιδέες των εφτά ουαλλών, επιτέλους συγκροτούν αξιόλογους ήχους, συνθέσεις που γαμάνε απλά... Σοβαρά... Αν και οι ίδιοι θα προτιμούσαν να μου θυμίζουν τους Pavement, προσωπικά η πρώτη μπάντα που μου σκάει όταν τους ακούω είναι οι Tullycraft, και αυτό εννοείται ότι είναι μεγάλη φιλοφρόνηση. Χυμαδιό, σαφώς, αλλά με μια ξεχωριστή αίσθηση μελωδίας, μεγάλο μπέρδεμα που φέρνουν σε πέρας με αξιώσεις... Και να φανταστείς ότι το κατέβασα για να ρίξω κραξίδι... Κοίτα να δεις...

6/1/10

Northern Portrait - Criminal Art Lovers

Εκ Δανίας ορμώμενοι νεανίες, που ακούγονται τόσο μα τόσο Βρετανοί... Όχι με τη σημερινή έννοια, απαραίτητα... Μοιάζουν σα να ξεπήδησαν από τους καταλόγους της Sarah και της Postcard... Ρε, μου θύμισαν ακόμα και τις μπάντες της This Happy Feeling... Αυτό από μόνο του θα έπρεπε να αποτελέσει εγγύηση από την πλευρά μου, όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν και την αδυναμία μου στις κυκλοφορίες των εν λόγω εταιριών.
Όλα τα twee cliches σκορπισμένα σε δέκα κομμάτια, έμπνευση, ιδανικό πρωινό άκουσμα σε ηλιόλουστη μέρα, χαρούμενο με μια γλυκιά μελαγχολία, βέβαια, είπαμε όλα τα κλισέ... Όλα ακούγονται γνώριμα, σα να τους ήξερα μια ζωή κι αυτό δε με χαλάει καθόλου. Χμμμμ... Είναι και το πρώτο review της χρονιάς... Και είναι καραtwee... Αν και ένας twee purist εκεί έξω μπορεί και να διαφωνήσει, σε φάση "όχι ρε, είναι ποπ", που θέλω να καταλήξω, α ναι, παίζει, να μην ξεκολλήσω ούτε φέτος από τις φλωριές... Γαμώ... Λες και τι σκατά θα μπορούσα ν' ακούω; Stoner;
Ναι, καλά ξεκίνησε ο χρόνος... Αν και ο περσινός δε με χάλασε ιδιαίτερα... Χάρη στην ύπαρξη αυτού του μπλογκ, μπορεί να μην καταξιώθηκα ως συγγραφέας, αλλά ο χώρος κάτω απ' το μπαλκόνι μου γέμισε γκόμενες που ήθελαν να μοιραστούν μαζί μου τις στρινγκάρες τους... Η ευρηματικότητα εκτόξευσής τους προς το μέρος μου χρίζει ειδικής μνείας, και ακόμα ψάχνω αυτήν την καριόλα που μου την έριξε στο καταπράσινο μάτι μου. Το άλλο είναι κόκκινο. Και το τρίτο ανοιχτό.
Επιστρέφω...
Μαλάκα, μαγικές κιθάρες... Και η φωνή του τυπά, που έχει μια ιδέα Morrissey στη χροιά, τίποτα τραγικό όμως, αν δεν ήμουνα τόσο της υπερανάλυσης δε θα το πρόσεχα καν, όπως και διάφορες μαλακίες στη ζωή μου, έλα όμως που είμαι, αλλά αυτή τη στιγμή, οι ήχοι που βγαίνουν από τα ηχεία μου, μου χαρίζουν ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά και αυτό είναι το
μόνο που έχει σημασία...

4/1/10

Νow if only we could all grow wings and fly...


Ως φοιτητής, είθισται να μένεις σε ένα σπίτι μπουρδέλο. Στο δικό μου, συγκεκριμένα στο δωμάτιό μου, όπου το πάτωμα ήταν καλυμμένο με βιβλία, φανζίν, εφημερίδες, δε σκούπιζα ποτέ, τα έντυπα ξεσκόνιζα, καλά ούτε κι αυτό έκανα, οι τοίχοι του δωματίου μου ήταν γεμάτοι αφίσες και ξύλινα τελάρα με μουσαμά και ακρυλικά που αποκαλούσα "οι πίνακές μου" και ανάμεσα σε όλα αυτά,είχα κρεμάσει μια Α4 στην οποία είχα γράψει τους αγαπημένους μου κιθαρίστες.



Τότε φανταζόμουν ότι είχα μια σχέση με το όργανο κι εγώ, είχα μια κορεάτικη Squier Telecaster κι ένα ενισχυτή Fender, τον οποίο έχω ακόμα, απλά η Tele τέλεψε, την πούλησα σ' ένα φίλο, τέλος πάντων, είχα τις ρυθμίσεις τόσο σε κιθάρα όσο και σε ενισχυτή τοποθετημένες έτσι, ώστε ο ήχος που να βγαίνει τελικά να μοιάζει όσο το δυνατόν περισσότερο με τον ήχο των Birthday Party... Στην Α4 που προανέφερα, το πρώτο όνομα που είχα γράψει ήταν προφανώς του κου Rowland S. Howard...

Τα τελευταία δύο χρόνια αγόρασα μια Jaguar... Με Jaguar έπαιζε και ο RSH, μια άσπρη, που στη φθαρμένη βιντεοκασέτα του "Pleasure Heads Must Burn" που είχα, φαινόταν γαλάζια. Μπορεί και να ήταν σε φάσεις... Ήθελα γαλάζια, αλλά δε βρήκα και πήρα μια σαν αυτή στο εξώφυλλο του "Perfect Prescription" των Spacemen 3. Γαμάει, δε λέω, αλλά θα 'θελα να έβρισκα σαν του Rowland...

Χρόνια προσπαθώ να κοπιάρω τον ήχο του, αυτό τον τσίγκινο, κρουστό ήχο, με τα απότομα ξεσπάσματα, ιδιαίτερο και το παίξιμό του, παρότι βασίζεται στις κλασσικές blues κλίμακες που παίζουνε όλοι από την εποχή των παγετώνων...

Είχε σκάσει μια μέρα ένας φίλος στο φοιτητικό σπίτι, μέγιστος κιθαρίστας, της κλασσικής, με νυχάρες και τέτοια και συζητούσαμε για "ιδιαίτερους τρόπους χειρισμού της εξάχορδης"... Του έβαλα, λοιπόν, ν' ακούσει το "She's Hit", σα δείγμα, σαν κομμάτι που κανείς δεν παίζει, διασκευάζοντάς το, να το κάνει ν' ακουστεί έτσι... Ως ένδειξη καλής θέλησης, ο εν λόγω φίλος, γκουρού του οργάνου, προσφέρεται να με διαψεύσει και καλά για να μου δείξει πως "παίζεται", επειδή είμαι για τον πούτσο κι ούτε το "Smoke on the water" δεν μπορώ να βγάλω... Με το που αρχίζει να μιμείται ανεπιτυχώς το "γκραν γκραν" του "ρεφραίν" πετάγομαι από την καρέκλα, του αρπάζω την κιθάρα και είμαι σε φάση "Ρε μαλάκα, είσαι σοβαρός, τι κάνεις ρε μαλάκα, σκατομεταλλά, τι τα πιάνεις αυτά ρε, άντε γαμήσου, παίξε καμιά παπαροσολιά εκεί πέρα..." και ο φίλος με κοιτούσε αποσβολωμένος... Θίχτηκα ρε, τι να 'κανα... Σε φάση, ιεροσυλία, ρε πούστη...

Έμαθα τα νέα για το θάνατο του Howard Τετάρτη απόγεμα, μου τα σφύριξε ένας φίλος... Μου γάμησε τη μέρα. Αν και είχα πει ότι θα κρατήσω τις αποστάσεις μου από αλκοόλ και λοιπά, βγήκα και κομματιάστηκα, γύρισα σπίτι χάλια τελείως, έχοντας καπνίσει ενάμισι πακέτο Gauloises για τη φάση... Μαλάκα, έφυγε ο καλύτερος... Σα γονιός σε φάση... Σα δικός μου άνθρωπος... Άκουσα καμιά 10αριά φορές απανωτά το "Jennifer's Veil" και πήγα για ύπνο τελείως σακατεμένος. Απώλεια... Δεν το περίμενα. Δεν τον ήξερα καν τον άνθρωπο. Ή μήπως όχι;

2/1/10

Here it comes another Year...


Αυτό ακριβώς...
Ένας γαμημένος καινούριος χρόνος. Γεμάτος ελπίδες για περιπέτειες στην ανοησία των γύρω, στα κεφάλια της παγκόσμιας κοινότητας κι εγώ στέκομαι, κι αισθάνομαι το σώμα μου γεμάτο ενοχλητικές πευκοβελόνες. Ναι, σκατά ξύπνησα. Σιγά την πρωτοτυπία.
Ελπίδα για το καινούριο, για αλλαγή, εσωτερική, όχι εξωτερική, είμαι αρκετά ευχαριστημένος από την εμφάνισή μου, ίσως ένα ζευγάρι χρωματιστές κάλτσες να μ' έκανε να αισθανθώ καλύτερα, ναι είμαι τόσο ολιγαρκής, ίσως όχι, ίσως να χρειάζομαι κάτι άλλο αυτή τη φορά, να βγω από τη μιζέρια που με κάνει τόσο μα τόσο δημιουργικό. Μμμμμμ... Κάλτσες...
Ίσως...
Ξέρω 'γω...
Το soundtrack κι αυτής της χρονιάς θα είναι και πάλι το "Cats and Dogs" των Royal Trux, μια χλεύη στη λαίλαπα του grunge, ή μπορεί και να παίξει κάτι διαφορετικό φέτος. Το "Accelerator" ας πούμε... Ακούω το "Stevie"... Βάλε και το ότι ο νέος χρόνος μου ξημέρωσε κι εγώ ήμουνα νηφάλιος... Χμμμ... Ίσως φέτος τα πραγματα να είναι διαφορετικά...
Ίσως...
Ξέρω 'γω...