31/7/09

Άκου μαλακία...

Μια φίλη μου ρουφιάνεψε κάτι... Κάποιος (-α) χρησιμοποιώντας το ονοματάκι μου έγραψε μια μαλακία σ' ένα blog... Δεν μπορώ να πω, κολακεύτηκα... Αλλά απ' την άλλη ενοχλήθηκα... Περισσότερο γιατί η εν λόγω φίλη θεώρησε ότι όντως εγώ το είχα γράψει... Και απάντησα... Καλώς, κακώς δεν ξέρω...
Το βρίσκω απόλυτα λογικό κάποιος να αισθάνεται ωραία όντας εγώ έστω και για λίγο (εγώ για παράδειγμα αισθάνομαι γαμώ), αλλά και πάλι... Προβληματίστηκα... Δεν το κάνω συχνά... Όχι για τέτοιες μαλακίες τουλάχιστον... Το λινκ να το βάλω; Δεν τα γουστάρω γαμώτο... Χώρια που αυτά τα προβοκατόρικα μου σκάνε σε πολύ μπατσοκατάσταση και δε γουστάρω... Ή είμαι απλά πολύ μικρός για να ανταπεξέλθω... Στον πούτσο μου...
Έχει γέλιο πάντως... Το ότι κόσμος που δε σε ξέρει δίνει σημασία... Βέβαια, αυτό παρεμποδίζει τη δημοσίευση περισσότερο αυτοβιογραφικών λεπτομεριών...
Του λόγου το αληθές, ένα καλό κείμενο από χτες βράδυ την έκανε... Γιατί ο φίλος στον οποίο αναφερόταν το ανακάλυψε... άκου μαλακία...

30/7/09

Δουλειά...

...ακόμα... Τα γνωστά... Η ώρα δεν περνάει και τέτοια... Κουβαλήθηκα με δυο μπύρες το πρωί στο γαμωγραφείο και η επόμενη αργεί... Αργεί απίστευτα... Όχι ότι τη χρειάζομαι κιόλας... Να, έτσι... Καλοκαίρι και σκατά... Επιβίωση της πούτσας... Και είμαι και υποδειγματικός υπάλληλος, τρομάρα μου... Συγγραφέας ήθελα να γίνω γαμώ το κέρατό μου...

27/7/09

The Smiths

Η καλύτερη μπάντα για ένα και μοναδικό λόγο. Διαλύθηκε και δε μας τιμώρησε με επανασύνδεση. Τόσο απλά. Γι' αυτό και σήμερα ο γερο-Morrissey δε δείχνει εμετικός. Αλλά ξεχωριστός. Γιατί δεν ξεπουλήθηκε.
Βέβαια κανείς τους δεν τα 'χει τινάξει ακόμα, άρα κανείς δεν ξέρει τι θα παιχτεί στο μέλλον. Κάθε χρόνο ακούμε γι' ακόοοοοομα ένα υπέρογκο ποσό που τους προσφέρθηκε για να την κάνουν τη ρημάδα τη μαλακία. Να του τελειώσουν, βέβαια, τα φράγκα του μεγάλου και να πει το ναι δεν παίζει, άρα... Ή μήπως παίζει; Σκατά μ' αυτούς τίποτα δεν είναι (δεν ήταν) σίγουρο ποτέ. Ίσως γι' αυτό να ήταν και τόσο ενδιαφέροντες. Ο Morrissey δηλαδή. Οι άλλοι ήταν απλά μουσικοί. Καταπληκτικοί, ιδιαίτεροι και όλα αυτά, αλλά τίποτα παραπάνω. "It's the singer, not the song" που λέει κι ο Mick. O Jagger.
Φυσικά δεν πρόκειται στο παρόν άρθρο να γράψω ούτε βιογραφικό, ούτε το πως με κάνουν να αισθάνομαι οι στίχοι τους, η μουσική τους κλπ. Αυτά είναι για βλάκες. Εδώ θα γράψω για τους Smiths. Ναι.
Παραλίγο να τρακάρω με το "There's a light that never goes out". Εσκεμμένα.
Αυτά.
Α ναι. "Το να γράφεις για τη μουσική είναι σα να χορεύεις για την αρχιτεκτονική" ή κατι παρόμοιο είχε πει ο Ζάππα. Ποτέ δε μ' άρεσε αυτός ο μαλάκας.
Δεύτερη αναφορά στο ίδιο ποστ. Μάλλον γερνάω.
Τέλος του άρθρου.
Σούπερ φοτό του Moz πάντως, ε;
Ε;

23/7/09

Oasis - Falling Down

Το καλύτερο κομμάτι που άκουσα όλη τη χρονιά... Κι από ποιους, απ' τους μαλάκες τους Oasis... Γαμάει οποιαδήποτε ψαγμένη indie, shoegaze δεν-ξέρω-γω-τι αηδία βγήκε όλο το χρόνο (εκτός των Big Pink OK...). Και το βίντεο με την υστέρω είναι σούπερ. Ναι ρε. Και το 'χει γράψει και το ερμηνεύει ο καθυστερημένος ο Νόελ. Όχι ότι ο άλλος είναι καλύτερος...

22/7/09

No NIN/JA... No loss?

Από χτες παρηγοριέμαι γι' αυτό που έχασα... Το σκέφτηκα λίγο παραπάνω και ίσως τελικά να μην είναι τόσο μεγάλη η απώλεια...

Μιλάμε τελικά για δύο μπάντες που το καλλιτεχνικό τους peak ήταν, για τους ΝΙΝ 15 χρόνια πριν, για τους Jane's Addiction 18 (20;)... Περιφέρουν τους θιάσους τους, λοιπόν, ενθυμούμενοι θριάμβους τύπου Lollapalooza πίσω στο μακρυνό '91, όπου όλος ο κόσμος κοίταζε... και περίμενε... Τώρα πιά, όπως και γράφτηκε και ειπώθηκε άλλωστε, το κοινό τους αποτελείται κατά 90% από νοσταλγούς (30+) και κατά 10% (ακόμα κι αυτό υπερβολικό μου φαίνεται) από κόσμο που περιμένει (θέλει) κάτι νέο απ' αυτούς (30-)...


Και η φάση δεν είναι ότι οι τύποι ξεχάστηκαν στα '90s και προσπαθούν να κάνουν τον κόσμο να τους ξαναθυμηθεί... Όοοοοοχι. Και οι δύο μας χάρισαν πραγματικά θλιβερούς δίσκους κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων τους... Ως γνήσιοι αμερικάνοι βλάχοι (συγγνώμη... ρόκερς), η καταξίωση έρχεται με τη σύναψη σχέσης με κανα κουνελάκι του πλέιμπόι και είχανε μπόλικες από δαύτες... Και με την καταξίωση, ως γνωστόν, ψοφάει και η έμπνευση... Και ο κόσμος βαριέται να περιμένει... Στην περίπτωση του Reznor βαριέται και τους μεσσίες...

Ο Perry είναι ιδιάζουσα περίπτωση... Και οι δίσκοι των Porno for Pyros, εδώ που τα λέμε, δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου κακοί... Και το φεστ του ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο και για όλους εμάς που είχαμε παρευρεθεί διατηρεί ένα πολύ ζεστό μέρος στη μνήμη μας (όποιος έφαγε αυτό το σιχαμένο ψέμα είναι πολύ μαλάκας...). Αν δεν ξανάφτιαχνε τους Jane's, θα παρέμενε για πάντα στην πεντάδα του Hornby... Αλλά όοοοοχι... Τα φράγκα για κάποιο λόγο πάντα ήταν και πάντα θα είναι σημαντικότερα από μένα...

Οι περισσότεροι διαβάζοντας αυτές τις γραμμές θα πούνε ότι είμαι μια μίζερη αλεπού που όσα δε φτάνει, τα κάνει κρεμαστάρια και αυτό έχει μια μεγάλη δόση αλήθειας ομολογουμένως...

Αλλά ας δούμε λίγο και την άλλη πλευρά... Είναι σημαντικότερο να δεις φτασμένους μουσικούς που παίζουν τα ίιιιιδια κομμάτια για δεκαετίες, ή να προτιμήσεις τους νέους, ενδιαφέροντες, άπειρους τύπους που χαίρονται να γαμάνε τα δικά τους;

Αξίζει τελικά να πετάς τα λεφτά σου κάθε τρεις και λίγο για χρονομηχανές της πούτσας ή μήπως είναι λίγο πιο υγιές να κυνηγάς το τώρα;

Ξερω 'γω...

21/7/09

Last Nite... No NIN/JA

Δεν πήγα... Το μετάνιωσα... Σβήνω το ένα τσιγάρο πίσω απ' τ' άλλο προσπαθώντας να μη διαβάζω αυτά που διαβάζω... Και κλείνω τ' αυτιά να μην ακούω αυτά που μου λένε... Και το χειρότερο... Ξερνάω με Nine inch nails!

19/7/09

Crystal Stilts - Shattered Shine

Το πιο μαλακισμενο ρεφραίν που άκουσα όλη τη χρονιά... Ένα "Sha...Sha...Sha...." σα μάντρα ένα πράμα. Κι όταν λέμε μάντρα εννοούμε mantra, καθυστερημένοι. Αλλά δεν την ακούς λέγοντας "Sha...Sha...Sha...." όλη την ώρα. Ιδίως όταν η υπόκρουση είναι κάτι τελείως αίσχος κιθάρες κι εσύ τραγουδάς σαν κοιμισμένος... Που είναι πολύ χειρότερο από το να τραγουδάς σα μεθυσμένος, μαστουρωμένος κλπ...

Και στην τελική, μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί στο διάολο πρέπει να γουστάρω αυτή την τελειωμένη Νεοϋορκέζικη post-punk φάση; Επειδή χάσανε το τρένο στα '80s αυτοί οι βλάκες πρέπει να τους λουστώ σήμερα; Δε γουστάρω, ρε μαλάκα, πάρτους από 'δω. Νταξ οι Interpol, αλλά φτάνει. ΦΤΑΝΕΙ ΛΕΜΕ! Και όλο αυτό το lo-fi ύφος... Δεν ψόφησε κάπου το '97; Ψόφησε. Αλήθεια. Υπάρχει κάποιος λόγος που πρέπει να το υφίσταμαι 12 χρόνια μετά; Δεν υπάρχει. Αλήθεια.

Ακούω Dirty Projectors για Νεοϋορκέζικη πρωτοπορία.

Αυτή η δήλωση με έκανε λίγο πιο χαρούμενο. Μπορείτε να τη χρησιμοποιήσετε για να εντυπωσιάσετε τους καθυστερημένους φίλους σας. Δε θέλω λεφτά.

18/7/09

It's Geto Boys day...

Γαμημένη ζέστη... λίγο κάφρικο dirty south hip hop για να βγει και σήμερα, αφού τα οικονομικά μου δε βοηθάνε στο να βγω εγώ... Δεν είναι indie αλλά στ' αρχίδια μου... Βαριέμαι μάλιστα τόσο πολύ που έκανα και profile στο myspace... Σύντομα θα 'χω και φωτό για να μάθετε όλοι αν είμαι όσο όμορφος όσο υποστηρίζω...

16/7/09

Last Nite... the sequel.

Πήγα χτες στο λάιβ Nekka, !!!, Femi Kuti. Παίζανε και οι Ska Cubano. Ναι.


Στους Ska Cubano φτάσαμε, τσεκάραμε λίγο και καθίσαμε στο αναψυκτήριο για μπύρα. Αν και ακούω ska φανατικά, μισώ τη latin μουσική. Δεν την αντέχω! Αυτή και την country. Και τη new age. Δε θα τελειώσουμε... Τέσπα, αυτό που ήθελα να πω, είναι ότι, αν και ska γουστάρω, ο συνδυασμός του με κάποιο από τα είδη που αναφέρθηκαν θεωρείται εκ προοιμίου εμετικός. Και είναι. Και έξω. Και μπύρες. Και περιμένουμε.
Και παρατηρούμε τον κόσμο.
Τρελή συνάθροιση hippies απ' όλο το λεκανοπέδιο... Ευτυχές γεγονός, τα σιχαμένα σανδάλια του παρελθόντος έχουν αντικατασταθεί από τα λιγότερο σιχαμένα birckenstock. Αυτό δε σημαίνει ότι και η ιδρωτίλα έχει αντικατασταθεί από Axe Africa, αλλά είναι κι αυτή μια αρχή. Και οι αρσενικοί της συγκεκριμένης φυλής μισούν τα δόντια τους. Τα μισούνε, σου λέω. Αυτά φταίνε για το άθλιο fashion sense και το λάθος δρόμο που έχει πάρει η ζωή τους. Γι' αυτό και πρέπει ν' αφήσουν τα σώματά τους. Γι' αυτό και δεν τα πλένουν. Και φαίνεται.
Anyway, βγήκανε και οι !!!... Αν και ξεκινήσανε κάπως αμήχανα, καταφέρανε να μας στείλουν όλους στο διάολο. Μετά από τόσο χορό που έριξα είχα την αίσθηση ότι από ένα σημείο και μετά άρχισα κι εγώ να ζέχνω όπως οι διπλανοί μου - αλλά δεν ίσχυε κάτι τέτοιο. Με περισσότερο υλικό από τον καινούριο τους δίσκο που δεν έχει βγει ακόμα, βέβαια. Οι αβαντγκαρντιές του παρελθόντος έχουν γίνει αυτό ακριβώς: παρελθόν. Έχουν αντικατασταθεί, όμως από ένα mutant disco groove thang το οποίο, ομολογώ, είναι πάαααρα πολύ ελκυστικό... Όσοι είχαμε πάει εκεί γι' αυτούς διαλυθήκαμε... Και μερικοί ακόμα...
Και ο τραγουδιστής τους... Μεγάλη ατομάρα, δεινός χορευτής (joke) και επικοινωνιακός με ένα χαζό - ωραίο τρόπο... Μπάσσα απ' το υπερπέραν, κιθάρες που απελευθερώνουν surf-funk-whatever κραυγές πόθου και ντραμς, ντραμς, ντραμς... που γαμάνε. Nuff Said. Χάσατε.
Τώρα για το Femi Kuti δεν έχω και πάααρα πολλά να πω... Είχα ακούσει κανα δυο πραματάκια του πατέρα του, αλλά μέχρι εκεί. Δυσκολεύομαι να εκτιμήσω το afro-funk τους... Το διασκέδασα δεν μπορώ να πώ, αλλά μετά από δύο ώρες που έπαιζε με κούρασε... Είχε πλάκα πάντως και μακάρι να 'ρχεται και κάθε χρόνο, αλλά εγώ θέλω να ενηλικιωθώ ακόμα λίγο στο μουσικό τομέα πριν τον ξαναδώ...
Επίσης, όση ώρα έπαιζε ο κος Kuti, οι ενοχλητικοί, βρωμεροί hippies, που κατά τη διάρκεια του σετ των !!! αράζανε, αποφασίσανε να κατέβουν κάτω... Και να χορεύουν κουνώντας ρυθμικά τις κοτσίδες τους, σημαδεύοντας παράλληλα κανα ωραίο κοριτσάκι να πέσουν πάνω του "χορεύοντας, κατά λάθος και ποιος ξέρει;"... Pathetic... Ιδίως, όταν είσαι άπλυτος τον τελευταίο μήνα... Μακρυά...


14/7/09

Blur

Είναι άραγε γεγονός η επανασύνδεσή τους... Είναι γεγονός οποιαδήποτε επανασύνδεση; Προσωπικά χέστηκα... Δε θα ξεκουβαλιόμουν να τους δω ΠΟΥΘΕΝΑ... Ούτε μέχρι το σιχαμένο Terravibe δε θα πήγαινα, πόσο μάλλον μέχρι... ε.... το εξωτερικό τεσπά. Τι σημασία έχει; Έχουν να δείξουν κάτι καινούριο; Θέλω ν' ακούσω κάτι καινούριο; Μάλλον όχι....

Ίδια κατάσταση και με τους Jane's Addiction... Ποιος ο λόγος... Πραγματικά. Τόση ανάγκη έχουν από τα φράγκα μου; Καλά, τα δικά μου δεν τους τα δίνω με την καμία, αλλά λέμε τώρα. Εσύ δώστα. Είναι γεεεεεροι και αν δεν κάνω λάθος, δεν προβλέπεται σύνταξη για συνθέτες συγκλονιστικών, ομολογουμένως, ήχων. Άσε που οι περισσότεροι απ' αυτούς είναι και πρώην χρήστες... Ποιο κράτος να μεριμνήσει γι' αυτούς; Νταξ, οι Blur, βέβαια, με τίποτα... Το πολύ κανά Champagne OD...

Γι' αυτό λοιπόν, μια συμβουλή για κάθε ενδιαφερόμενο: Αγαπητοί γερασμένοι pop stars, μην μπείτε στον κόπο να μας (ξανα)δείτε. Δε γουστάρουμε και πολύ.

13/7/09

Treiskaidekaphobia 1

Μόλις πρόσεξα ότι τον Ιούλιο είχα 13 αναρτήσεις... Δε θα μπορούσε κάτι τέτοιο να περάσει έτσι...

10/7/09

We Were Promised Jetpacks - these four walls

Fatcat records... Μια εταιρεία που, ενώ είχε πάντα πολύ καλές μπάντες, το σύνολο των κυκλοφοριών της δεν το έβρισκα καθόλου ελκυστικό... Ίσως γιατί πήγαινε ταμείο με το πιο μαλακισμένο υποείδος του ροκ... το βλακωδώς λεγόμενο και post (Sigur Ros anyone? Μπλουααααργκχχχχ). Φέτος, βέβαια, έβγαλε ένα πάααααρα πολύ καλό δίσκο. Αυτόν για τον οποίο θα μιλήσουμε σήμερα, φίλες και φίλοι...

Οι We Were Promised Jetpacks, αν και το όνομά τους παραπέμπει σε ηλίθιες screamo μπάντες, δεν είναι μία απ' αυτές. Ας ξεκινήσουμε λέγοντας ότι είναι από τη Σκωτία... Και είναι ό,τι καλύτερο για το σύνδρομο στέρησης που μ' έχει πιάσει επειδή οι Frightened Rabbit και οι Twilight Sad δεν είναι όσο παραγωγικοί όσο θα ήθελα... Ναι, ναι, μοιάζουν αρκετά ομολογουμένως... Ίσως η βαριά προφορά...

Οι κιθάρες τους είναι βγαλμένες από τα παραμύθια... Ευρηματικότατες, κοινώς... Μπόλικο teenage angst που ανταποκρίνεται τέλεια σε τριαντάρηδες σαν και του λόγου μου... Τσεκάρετε το "Quiet Little Voices", το πρώτο σινγκλ του δίσκου και θα καταλάβετε τι εννοώ... Είναι και που μία στο τόσο, γουστάρω κάποια απ' αυτές τις "μελαγχολικές" bands, δεδομένου του ατέρμονου μίσους μου για τους Radiohead, όπως και να το κάνουμε, δεν μπορείς να χοροπηδάς όλη την ώρα και να σκέφτεσαι το κορίτσι που γνώρισες χτες βράδυ...

Νταξ, δεν παίζει να πω και κάτι παραπάνω, ο δίσκος ανταποκρίνεται τέλεια σε ό,τι ζητάω από μια μπάντα. Είναι έξυπνος, δύσκολος και μπορείς να χορεύεις σαν ηλίθιος όσο τον ακούς. Φτάνει να μη σε βλέπει κανένας... Γιατί παίζει να παρασυρθεί...

Μαλακισμένο Υ.Γ. Δεύτερο καλό review δίσκου σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα... Γερνάω μάλλον...



3/7/09

Camera Obscura - My Maudlin Career

Πάντα κολλούσα με τους δίσκους της 4AD... Το γούστο του Ivo είναι απαράμιλλο... Αν και τελευταία κάτι κάντρι - φολκ ατασθαλίες με κρατούσαν μακριά από τον κατάλογό της, (να φταίνε τα γεράματα; η συμβίωση με τη Liz; Τι πάει να πει "ποια Liz";) δίσκοι όπως ο εν λόγω με επαναφέρουν...

Πραγματικά κάτι "έξυπνο" έτσι γι' αλλαγή. Οι στίχοι, οι μελωδίες, μέχρι και το εξώφυλλο είναι θεσπέσιο... Τις δεύτερες δεν τις εκτιμούσα ποτέ ιδιαίτερα. Η αιώνια αγάπη για τους Sonic Youth φταίει. Οι οποίοι επίσης βγάλανε καταπληκτικό πραματάκι εφέτος. Τι έχει γίνει; Αλλάζει το μουσικό τοπίο του αγαπημένου μου μουσικού είδους; Ίσως... Για να μην έχω καν κουράγιο ν' αρχίσω τις χριστοπαναγίες... Βέβαια, απ' τη Σκοτία πάντα κορυφές βγαίνανε...

Είναι και που κάθε εποχή χρειάζεται τους Pulp (Smiths?) της... Indie pop with an intelligent twist... Όταν οι αγγλάρες το γυρνούσανε στο "ροκ", κάτι που δεν κατάφερναν ποτέ με ιδιαίτερη επιτυχία, με αποτέλεσμα να κυκλοφορούν άπειρα αίσχος δισκάκια - ποπ ύφος με "αγριούλικες", "ζουζουνιάρικες" κιθάρες... Ξέχασα τι ήθελα να πω...

Πάντα κάποιοι θα κάνουνε καταπληκτική ποπ, απ' το τίποτα... και η 4AD ενίοτε την κυκλοφορεί. Αυτός ο δίσκος είναι ένα καλό παράδειγμα. Με κάνει να αισθάνομαι ωραία. Με κάνει να θέλω να ερωτευτώ αντί απλά να γαμήσω. Με κάνει να μη θέλω να βρίσω...

2/7/09

Last nite...


Ούτε τσάμπα κόκακόλες είχε ούτε τίποτα... Και είχε γέλιο η εφαρμογή του "νέου νόμου κατά του καπνίσματος"! Ουαααχαχαχαχα! Τέτοιο ντουμάνι στο Τάε Κβο Ντο... Το Ζαμπίδη θα τον έπαιρνε ασθενοφόρο από την ασφυξία.

Της πουτάνας κόσμος, 8 ευρώ, γάμησε η τιμούλα, όπως γάμησε τα νεύρα μου αυτός ο πανηλίθιος που ανέβαινε ν' ανακοινώσει κάθε συγκρότημα, υπενθυμίζοντάς μας ταυτόχρονα ότι είναι πολύυυυυ λίγα τα λεφτά για καλλιτέχνες τέτοιου μεγέθους. Σώπα! Ευχαριστούμε, κόκακόλα, που μας ανεβάζετε το επίπεδο και δε χώνετε βαθιά τη χερούκλα στην τσέπη μας... Κάπου είπε κιόλας ο τυπάς ότι και τα 8 δε θα τα βάζανε στην τσέπη, κάτι για καθαρισμούς έλεγε, μάλλον για καθαρισμό του χώρου απ' τις γόπες θα μίλαγε... Ότι και να έλεγε ο πανίβλακας άκουγα μόνο μπλα μπλα μπλα...

Anyway, οι Primal Scream.... Ο ήχος ομολογουμένως ήταν σκατά, ο χώρος έφταιγε γι' αυτό, αυτός ο θόλος που πάθαινα ίλιγγο όταν τον κοίταζα, αλλά οι Primal Scream γαμήσανε... Θ' αγόραζα δίσκο τους βγαίνοντας... Έβαλα ν' ακούσω το XTRMNTR μετά από χρόνια... Με το twee κόλλημα που έχω φάει τον τελευταίο καιρό η θορυβοπαλιοροκιά των Scream ήταν ακριβώς ότι χρειαζόμουν... Σούπερ. Κι ας μην παίξανε το "Pills". O Gillespie έχει πλέον τελειοποιήσει την αρρώστια του με τους Stones ηχητικά, κάνοντάς τη ν' ακούγεται φρέσκια και ενδιαφέρουσα... Οι κιθάρες παίρνανε μυαλά και αφήνανε μόνο σημάδια... Τι να λέμε τώρα...

Μετά βγήκανε οι Flakes. Δεν ξέρω γιατί. Πολύ πόζα για το τίποτα. Τίποτα όμως. Απλά pathetic... Ιδίως όταν ο βλάκας κιθαρίστας που είχε ίδια κιθάρα με τη δικιά μου έπεσε στα πατώματα σαν επιληπτικός και έπαιζε το "ροκ σταρ" γέλασα τόσο πολύ που μου 'ρθε να ξεράσω...

Και μετά οι Bloc Party. Άκουσα το "Banquet" κι έφυγα. Σιγά τη μπάντα.