25/2/10

Best Coast - Something in the way

Για κάποιο λόγο είχα την εντύπωση ότι το το όλο shit-fi scene θα το γούσταρα... Ίσως επειδή γούσταρα το lo-fi παλιότερα, ίσως γιατί ήμουν της κασσέττας πάντα, δεν είχα αρκετά φράγκα ν' αγοράζω δίσκους, το βδομαδιάτικο που μου δίνανε στο σπίτι ίσα που μου έφτανε για τα ποτά και τα τσιγάρα του Σαββάτου, μαλάκα, είχα δύσκολα παιδικά χρόνια, όχι μαλακίες, προβλήματα μέχρι απέναντι, ο ορισμός της δυσλειτουργικής οικογένειας, ρε δε μου δίνανε φράγκα για δίσκους, το καταλαβαίνεις λέμε; Έκανα και κάτι βουτιές στο πορτοφόλι της μάνας μου, όταν τα σύνδρομα στέρησης καινούριας μουσικής βαρούσανε κοκκινίλες, αλλά από ένα σημείο και μετά οι κηδεμόνες μου νομίζανε ότι είχα πέσει στην πρέζα και μου τσεκάρανε τα μάτια όποτε γυρνούσα από το σχολείο... Δε βλέπανε τη δισκοθήκη που θέριευε... Ευτυχώς... Άλλες φορές, δε γινόμουνα κώλος στις μπύρες την ώρα των θρησκευτικών, γιατί θα έσκαγε η παραγγελία από τη Hitch Hyke και τι θα 'δινα στον Αντώνη; Γάμησέ τα. Αιματηρές οικονομίες, δράματα λέμε. Ευτυχώς παραγγέλναμε πάντα κάμποσοι μαζί και τα 'γραφα σε κασσέττες... Άμα δεν είχα μία, κάτι που συνέβαινε αρκετά συχνά, έγραφα πάνω σε κάτι κατασκονισμένες BASF που είχανε Αττίκ και Βέμπω, του παππού μου. Αυτές είχανε τον πιο σκατά ήχο απ' όλες, παρόλα αυτά μου στρώσανε τη μουσική παιδεία, καθώς μέσω εκείνων έμαθα Fugazi, Jawbox, Girls VS Boys, JSBX, etc etc etc.. Όλα μοιάζανε σαν την ώρα της ηχογράφησης να επιτέθηκε στο συγκρότημα ένα σμήνος από εξοργισμένα τριζόνια, αλλά δε με χάλαγε καθόλου...
Οι Best Coast έχουν αυτό το χάλια μαύρα ήχο από τις κασσέττες μου. Συγκινήθηκα σε φάση. Το δε ΕΡ τους, είναι ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει το scene που προανέφερα... Η τύπισσα ήταν και στους αγαπημένους μου Pocahaunted... Της γύρισαν τα μυαλά φαντάζομαι μετά από τόση λιτανεία... Και παρήγαγε αυτό το ωραιότατο surf, pop καρα-lo-fi πράγμα που μου γάμησε το μυαλό, με μόλις τρία τραγουδάκια, απλά, λιτά και απέριττα...

22/2/10

.........................

Μπαίνεις στο σπίτι, νταξ; Έχεις γαμηθεί όλη μέρα στη δουλειά... Έχεις γαμηθεί όμως... Κλειδώνεις την πόρτα πίσω και κοιτάς δεξιά κι αριστερά. Δεν είναι κανείς. Αφουγκράζεσαι. Απόλυτη ησυχία. Ωραία, σκέφτεσαι. Μόνος...
Ξεντύνεσαι και πηγαίνεις προς το μπάνιο. Ανάβεις το φως. Καθώς εισέρχεσαι το βλέμμα σου πέφτει με τη μία στον καθρέφτη. Πλησιάζεις. Κι εκεί που πιστεύεις ότι το μόνο πράγμα που θ' αντικρύσεις είναι το ίδιο σου το πρόσωπο, βλέπεις γραμμένο με μαύρα γράμματα τη φράση "ΤΑ ΞΕΡΩ ΟΛΑ"...
Σου φαίνεται περίεργο αρχικά... Κάνεις να φύγεις από μπροστά του, αλλά επιστρέφεις... Βεβιασμένα, παίρνεις ένα πανί, το βρέχεις και τρίβεις τον καθρέφτη... Η φράση σβήνεται... Αλλά η πολυαναμενόμενη ανακούφιση δεν έρχεται...
Έχεις φτιάξει ποτό, άναψες τσιγάρο και αράζεις στον καναπέ... Γυμνός... Και σκέφτεσαι...
Ξεκινάς από το "ποιος". Αυτή; Μάλλον αυτή... Να 'ναι για τότε; Για τη φάση με την άλλη; Δεν της είχες πεί όλη την αλήθεια έτσι; Και πώς να το έμαθε; Αποκλείεται... Στην τελική περισσότερο στο μυαλό σου ήταν παρά στο κρεβάτι σου... Ή μήπως όχι; Αλλά τι σημασία έχει πια, αφού τελείωσε... Ακόμα τη σκέφτεσαι, ε;
Μπα, κάτι άλλο θα παίζει... Μήπως για τότε που βγήκες κι έγινες κώλος; Όχι, θα το περίμενε αυτό κι ας της είχες πει ότι έκοψες τα ξύδια... Τώρα σε τι φάση είσαι; Έχεις θέσει τον εαυτό σου σε "δοκιμαστική περίοδο" πάλι; Δε γαμιέται, πιες μια γουλιά. 
Να 'ναι για τότε που έβαλες την πρώην σου να κάνει έκτρωση και δεν πήγες καν να τη δεις την επόμενη μέρα, για τον αληθινό λόγο που παραιτήθηκες από την προηγούμενη δουλειά, να 'χε πάρει χαμπάρι ότι, όσο αυτή άραζε γυμνή στην παραλία της Κρήτης εσύ την έπαιζες στη θάλασσα με την πάρτη της, για το γατί της που δεν την έκανε, το πάτησες με τ' αμάξι ένα βράδυ που γύρισες κομμάτια, για το ότι σε δέρνανε και τα κορίτσια στο δημοτικό, για 'κείνη τη φορά που  κατουρήθηκες την ώρα της ζωγραφικής στο νηπιαγωγείο; Ποια "όλα" ρε; Ποια όλα;

Σε είδα στον ύπνο μου χτες το βράδυ... Σ' ένα όνειρο... Πες μου ότι σημαίνει ότι θα πάρω πολλά λεφτά...

19/2/10

Picastro - Become Secret

Δεν πρόκειται για το εξώφυλλο του δίσκου... Μ' άρεσε η εικόνα. Είναι από παλιότερη κυκλοφορία τους. Η απεικόνιση της ένωσης δύο ανθρώπων σ' ένα φιλί... Έκσταση... Kαι ο τίτλος γαμάει... Πoυτάνα τύχη...
Θυμίζουν Cat Power... Παίζει να 'χουν βαρεθεί να το ακούνε αυτό... Παίζει να 'χω βαρεθεί την Cat Power... Κι ας είμαι Matador Freak... Θυμάμαι ένα live της πριν από πεντακόσια χρόνια στο Μο' Better, είχα τσακιστεί να πάω, καράβια, σκατά, και η τύπισσα ήταν χάλια, με το μαλλί ριγμένο στη μούρη, έπαιζε τα κομμάτια μισά, σταματούσε, βαρούσε ένα πληκτροφόρο, ξανάρχιζε, η μοναδική στιγμή που φάνηκε να γουστάρει το κοινό ήταν όταν έπαιξε, μισό πάλι, το "Wonderwall"... Ήταν τότε που ήταν αλκοολικιά ακόμα, πολύ πριν αρχίσει να παίζει σε ταινίες με το Jude Law...
Οι Picastro είναι απ' τον Καναδά, για τους απανταχού κολλημένους εκεί έξω. Και θυμίζουν Cat Power... Αλλά μ' αρέσουν περισσότερο. Είναι έτσι... Φάλτσοι ρε... Τα όργανα πεταμένα χύμα στη μελωδία, αρκετά λάθη, αυθορμητισμός κατάσταση και η φωνή της τύπισσας κάθε άλλο παρά ζεστή είναι... Περίεργη... Ωραία όμως... Όχι γλυκιά, αλλά απίστευτα ερωτεύσιμη... Απ' αυτές που τις ακούς στην άλλη άκρη της γραμμής και σου κάνουν "κάτι"... Και φάλτσα... Ή κάνει τρελή προσπάθεια να βρεθεί για λίγο πάνω στη νότα, ή καμία απολύτως, απλά αφήνεται στους ήχους, στους στίχους της, στη φάση της... 
Ψυχοπαθέστατοι κατά τ' άλλα, μου θύμισαν και Angels of Light, μέσα στο όλο μινιμάλ τους, το ακουστικό, πλην όμως όχι φολκ, πρόζακ, όχι άχυρα, σακατεμένη αριστοκρατία, όχι καθυστερημένη βλαχιά... Γαμημένος δίσκος... Ωραιότατα... 

16/2/10

Past Lives - Tapestry Of Webs

Είχα δει πριν κάμποσο καιρό ένα documantaire... To, με τον ταιριαστότατο στο περιεχόμενο του τίτλο, "American Hardcore". Αναφερόταν κυρίως στη μαγική σκηνή των '80s, με στυλοβάτες της τέχνης όπως οι Black Flag, Minor Threat μέχρι σκέτο ηλίθιους, τύπου Agnostic Front... Επιμορφωτικότατο και κατά το δυνατόν πλήρες... 
Aν εξαιρέσεις την ύπαρξη μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας των Los Crudos, η περιβόητη σκηνή, καλλιτεχνικά μιλώντας πάντα, δεν έχει να προσφέρει και πολλά... Προς μεγάλη μου απογοήτευση... Το Crust το σκυλοβαριέμαι, το Dark and Mourning HxC τύπου Tragedy, From Ashes Rise και λοιπών κλώνων το 'χω σιχαθεί όσο δεν πάει, το Screamo έδωσε ό,τι είχε να δώσει και οι Fucked Up είναι για γέλια...
Καλή εισαγωγή...
Για τους Blood Brothers έχω ξαναγράψει... Αποτελούν για μένα τη μοναδική σημαντική μπάντα των '00s... Δε λέω, λατρεύω τους Cold Cave, αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, καλλιτεχνικά μιλώντας  (επαναλαμβάνομαι, το ξέρω), και εννοώντας ότι πήγανε τα πράματα ένα βήμα παραπέρα, φτιάξανε ένα "ήχο" από το τίποτα ή τα πάντα, μικρή σημασία έχει, οι ΒΒ είναι οι μοναδικοί άξιοι αναφοράς για τη δεκαετία που πέρασε. 
Το διέλυσαν, τα 'χουμε πει, τι γίνεται τώρα... 
Κάνοντας αμέτρητα projects, απ' ό,τι έχω καταλάβει έχουν διαχωριστεί με κάποιες προσθήκες μελών στους Jaguar Love και τους Past Lives... 
Καμία από τις δύο μπάντες δεν μπορεί να μιμηθεί τη μανία των ΒΒ, παρόλα αυτά παραμένουν παραπάνω από αξιόλογες... Και εδώ σταματάω τις συγκρίσεις, αλλά θα επανέλθω, βέβαια, καθώς όπου να 'ναι σκάει και το καινούριο των Jaguar Love...
Καταλαβαίνω ότι το 'χω κουράσει τελευταία με τα ταξίδια στο παρελθόν μου, προσπαθώ να το αποφύγω εδώ, αλλά είναι που μου θυμίζουν τόσα πολλά... Σκάω. Θα το κρατήσω, σε φάση, "δισκοκριτική"... Δεν παίζει "αυτοβιογραφικό" οτιδήποτε, τίποτα... Εξάντλησα το χρόνο μου στην εισαγωγή... Τι σχέση έχουν οι PL, BB, JL με το HxC; Νταξ, τεράστια και ταυτόχρονα καμία... Έτσι το είδα... Συνεχίζω... 
Το "Tapestry of Webs" γαμάει. Απλά. Δεν υπάρχει κάτι άλλο, ποίηση, λογοτεχνία, να περιγράψει πόσο καλό είναι. Ίσως μόνο αυτό. Μου θύμισε Gang Of Four. Αρκεί; Αρκεί.
Σαφώς και είμαι απολύτως προκατειλημμένος, έχω πρόβλημα με ό,τι και να βγάλουν αυτοί οι τύποι, σέρνομαι στα πατώματα και δεν υπήρχε καμία περίπτωση να θεωρήσω ποτέ ότι θα κάνουν λάθος... Αυτοί ή οι Jaguar Love. Το μοναδικό αρνητικό που βρίσκω είναι ότι και οι δύο ακούγονται σαν ΒΒ, αλλά χωρίς αυτή τη μαγεία τους... Αλλά δε γαμιέται. Διαλύουν με ευκολία το 99% των δίσκων που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή...

14/2/10

Περίεργος Τύπος...

Σε φάση, ο μοναδικός αληθινός έρωτας που μου 'ρθε να περιγράψω του Αγίου Βαλεντίνου, μεγάλη η χάρη του... 

Ρε, είναι αυτός εκεί, που, κάθε μέρα που ξεκινάω για δουλειά, είναι στην είσοδο της απέναντι πολυκατοικίας κολλημένος στο θυροτηλέφωνο... Δεν ξέρω γιατί... Δεν παίζει να είναι ο "Τρελάρας", την προσωπικότητα του οποίου αναλύω καιρό τώρα...
Κυριλέ τύπος... Με την κοστουμιά του, το γυαλάκι του, το μαλλάκι του μακριούτσικο, όχι Μάταλα φάση, όχι τζίβα, χτενισμένος κι έτσι, σουλουπωμένος... Κύριος. Τζέντλεμαν. Τραπεζοϋπάλληλος φάση που αρρωσταίνει με Ελύτη...
Τις πρώτες φορές που έσκαγα, τραβιόταν, κοιτούσε δεξιά - αριστερά, έκανε ότι δεν έκανε αυτό που έκανε... Τώρα, ούτε καν. Πετάγεται όταν ανοίγει η πόρτα μου, με τσεκάρει για δευτερόλεπτα και συνεχίζει ακάθεκτος...
Δεν ξέρω τι κάνει. Προφανώς φαντάζομαι ότι έχει υποκύψει σε μια μορφή θυροτηλεφωνικού sex... Ή το εφηύρε...
Δεν ξύπνησα νωρίς σήμερα να κατέβω να τσεκάρω... Να έσκασε με λουλούδια; Με σοκολάτες; Με χρυσές βίδες; Με καινούρια κάμερα; Με μία κάρτα, έστω; Να άνοιξε η πόρτα; Ή να έμεινε εκεί πάλι;
Πριν μπω στ' αμάξι κάνω πάντα ένα τσιγάρο. Ανταλλάσουμε βλέμματα. Για λίγο. Σύντομα επιστρέφει στην ασχολία του. Ακίνητος. Στο θυροτηλέφωνο. Περίεργη γειτονιά, ρε πούστη μου...

11/2/10

Lars and the Hands of Light - the Looking Glass

Κάγκουρας... Η πρώτη λέξη που μου 'ρθε στο μυαλό μόλις αντίκρυσα αυτή τη σκατόφατσα. Με το καπελάκι του, τη βρωμοφανέλα του, το χάλι το ίδιο... Το βλέπω και με τη σάπια την κιθάρα του και μου γυρνάνε τ' άντερα... Δανοί... Ναι...
Σκατά φωνή, μελωδίες ό,τι να 'ναι... Μαλάκες, το καταλάβατε ότι γουστάρω έτσι; Ή να πω κι άλλα;
Θα πω... Στο προφίλ της χαζομπάντας αυτής στο myspace έχει βάλει ο τύπος την πιο ηλίθια φωτό του κόσμου... Ρε, έχει και φαρφίσες, γάμα τα. Θέλω να τον αρπάξω από το αίσχος υφασμάτινο παντελόνι του και να τον παρακαλέσω ν' αφήνει από 'δω και στο εξής τη γκόμενα να τραγουδάει... Και να τον βλέπω να γελάει τρανταχτά στα μούτρα μου, γεμίζοντάς με σάλια και υπολείμματα φαγητού.
Γουστάρω που δεν παίρνουνε τους εαυτούς τους στα σοβαρά... Φαίνεται να το ψήνει το κράξιμο... Είναι σ' όλη του τη μούρη... Γενικά, γουστάρω ανθρώπους που δεν παίρνουν τους εαυτούς τους πολύ στα σοβαρά... Η σοβαροφάνεια είναι για τον πούτσο και προνόμιο των ηλιθίων και μόνο... Και των Άγγλων...
Γελάω με τη φάση τους... Παρακαλάνε, όχι, προσεύχονται, για τη γαμημένη indie ανάταση, με μια σχεδόν εθνικιστική προσήλωση και από την υπόλοιπη Ευρώπη βγαίνουν θαύματα που δε θα μάθει ποτέ κανείς... Απ' την Αμερική βγαίνουν προχωρημένες, φλύαρες αηδίες... Ψόφος και ζοφερό σκότος, ουσιαστικά, κι από 'κει...
Ωραίος δίσκος... Το πρώτο μισό του, θα έλεγα ότι με ξεσήκωσε κιόλας... Σε φάση, σαν πολύ ωραία μέρα. Που ξυπνάς Κυριακή πρωί, μ' ένα hangover μέχρι το διάολο, αλλά εσύ πας για καφέ και, τι έκπληξη, είναι όλα μα όλα κλειστά... Γιατί ξύπνησες πολύ νωρίς... Γιατί ξύπνησες τόσο νωρίς άραγε;  

9/2/10

Re-isssues...

Γενικά δε μου λένε τίποτα οι επανεκδόσεις... Συνήθως πρόκειται για δίσκους που ακούγανε οι γονείς μου, και δεν ακούμε τη μουσική που ακούγανε οι γονείς μας, νταξ; Το 2009 όμως, δύο κυκλοφορίες πραγματικά μου θυμίσανε πολλά...με πήγανε πίσω. Αν και, εδώ που τα λέμε, να γράφω τώρα για Jawbox, Jesus Lizard... Μαλάκα, δεν έχει νόημα... Αν δεν αισθανθήκατε όλα αυτά τότε, δε θα το κάνετε σήμερα... Αν και, ποτέ δεν ξέρεις, επομένως... Τεσπα, ο μοναδικός λόγος που προχωράω παρακάτω, είναι διότι οι συγκεκριμένοι ήχοι δεν ακούγονται καθόλου, μα καθόλου παλιοί... Για να δούμε...  

Jawbox - For Your Own Special Sweetheart: Το συγκεκριμένο δίσκο, μου τον είχανε κάνει πάσα σε κασσέτα στο Λύκειο, όταν είχε πρωτοβγεί... Μόλις είχαν υπογράψει σε πολυεθνική, αφήνοντας την αγκαλιά της Dischord... Ήταν οι πρώτοι που προσπαθήσανε κάτι ανάλογο... Στην τρυφερή ηλικία που ήμουν δεν καταλάβαινα και πολλά από τη φάση "ξεπούλημα" κάποιου, και οι Sonic Youth σε μεγάλη εταιρία ήταν, αλλά δεν έβλεπα καμία έκπτωση στην ποιότητα... Ακόμα αδυνατώ... Τέλος πάντων, με τις πρώτες νότες νότες του "FF=66" κατάλαβα ότι άκουγα κάτι "νέο", κάτι πρωτόγνωρο για τα παραγεμισμένα με ανέμπνευστο grunge αυτιά μου... Δεν είχαν αυτή τη σεβεντίλα, ήταν PUNK με περίεργα, καθαρά και έντονα ντραμς, συναίσθημα, emo - ο όρος είχε μάλλον διαφορετική έννοια τότε... Και τους Fugazi, emo τους λέγανε... Μαγικές κιθάρες, σκληρές, αλλά όχι ακριβώς... Όλα ήταν τόσο καινούρια στα '90s... Κι αυτό το "U-Trau"... Μακράν το αγαπημένο μου κομμάτι τους... Με το που έσκαγε το ρεφραίν σηκωνόμουν απ' την καρέκλα και κοπανιόμουν σα να μην υπήρχε αύριο... Τσέκαρα το μαλλί στον καθρέφτη και πάμε πάλι... Post Hardcore... Το είδος που με σημάδεψε, βασικά... Μετά γνώρισα το Post Punk και κόλλησα πάλι... Ρε, στα χρόνια της δύσκολης εφηβείας μου, τότε που, πριν σκάσει κόσμος σπίτι έπρεπε να κλειδώσεις τους γονείς στην κουζίνα, αυτοί οι ήχοι, η ένταση... Ήταν ό,τι ακριβώς... Και τελείως intelligent... Εσείς που ήσαστε;   
    
Jesus Lizard - Inch: Τα ψυχάκια... Τους γνώρισα όταν ο ίδιος φίλος που μου πάσαρε τους Jawbox, μου 'δωσε ένα σπλιτ που είχανε κυκλοφορήσει μαζί με τους Nirvana... Ένα κομμάτι ήταν αρκετό για να κολλήσω... Η αγαπημένη μπάντα του ξυρισμένου σωσία μου, του Steve Albini... Το γιατί, μάλλον εύλογο. Μανία, ψυχώσεις, σακάτεμα, ο David Yow, κιθάρα, μπάσο, ντραμς, σε συγκλονιστική αρμονία, για την παραγωγή των πιο ακραίων ήχων που έχουν βγει από ηχεία ποτέ... Το "inch" είναι συλλογή με τα σίνγκλς τους... Αυτή η Touch 'N' Go... Μαζί με Dischord, σημάδεψαν τα νιάτα μου... Δεν ξέρω, από τότε ελάχιστες φορές μου 'χει σκάσει κάτι τόσο πρωτοποριακό... Οι μοναδικοί που μπόρεσαν να πλησιάσουν τον ήχο τους ήταν οι... Tomahawk... H μπάντα δηλαδή του κιθαρίστα τους, του Duane Denison... Ναι... Μη λέμε και μαλακίες, έχει το πιο χαρακτηριστικό στυλ παιξίματος εκεί έξω... Κι αυτός ο Yow... Όντας στο κοινό ενός "performance" του, κινδύνευες ανά πάσα στιγμή να βρεθείς με το παπάρι του στη μούρη... έβγαζε τα ρούχα του και έκανε stage diving... Τι καλά... Η μοναδική μπάντα που κατάφερε να μεταφέρει τις ψυχώσεις των Birthday Party στα '90s και, φυσικά, μία από τις σημαντικότερες μπάντες της συγκεκριμένης δεκαετίας... Συγκλονιστικοί live, εξίσου άρρωστοι στις ηχογραφήσεις τους... Γαμώ, όσο δεν πάει... Τη χάσατε την ευκαιρία τότε, είμαι απόλυτα πεπεισμένος γι' αυτό, μην επαναλάβετε το σφάλμα... 

7/2/10

Surfer Blood - Astro Coast

Pitchfork Media... Το σάιτ που 'χει κατηγορηθεί από την indie κοινότητα (αίσχος) για την προώθηση κάποιων από τις χειρότερες μπάντες όλων των εποχών. Το ίδιο σάιτ τελευταία σπρώχνει και αυτούς εδώ.
Οι οποίοι, στο συγκεκριμένο πόνημα, ακολουθούν τη συνταγή των Vampire Weekend... Και πριν απομακρυνθείτε με τις σακούλες για τον εμετό ανα χείρας, θα ΄θελα να προσθέσω ότι δεν είναι και τόσο κακοί...
Ενώ οι VW εμπλουτίζουν τον indie pop ήχο τους με afro funk στοιχεία (από τις πιο ηλίθιες εμπνεύσεις των τελευταίων χρόνων) οι Surfer Blood, όντας πιο προσγειωμένοι, αφήνουν την έθνικ φάση ήσυχη, αξιοποιώντας με θαυμαστά αποτελέσματα (λέμε τώρα) το αμερικανοδέστατο surf... Όπως και να το κάνουμε, ακούγεται καλύτερα παιγμένο από μια μαλακοπαρέα τεσσάρων αμερικανών φλώρων απ' τη Φλώριντα, από το να προσπαθούν να κοπιάρουν τη μουσική της Ζάμπια.
Έχουν και μία ασύλληπτη κομματάρα, το "Harmonix", το οποίο ακούω όλη την ώρα... Λατρεύω το καινούριο... Γι' αυτό και κολλάω με το ένα τραγούδι κι όχι με το σύνολο. Θα μπορούσα κάλλιστα να γράφω για τους Gang of Four για το υπόλοιπο της μίζερης ζωής μου, αλλά θα είχε νόημα κάτι τέτοιο; Δεν ξέρω... Ίσως να διανύουμε απλά την επιστροφή του "mixtape", της "κασσεττοσυλλογής", ένα sampler με τα κομμάτια που ξεχώρισαν, τελείως υποκειμενικά, και πρέπει ν' ακούς ξανά και ξανά και ξανά...  
Βέβαια, έχουν και κάτι άλλα όπως το "Swim", που είναι σε φάση Beach Boys meets Motley Crue, νταξ, αυτούς ακούγανε στο σχολείο φαντάζομαι, τα οποία δεν πολυαντέχω, αν και είναι παραπάνω από ελκυστική η υπερβολή στη χρήση του reverb... Παντού... Ρε, σοβαρά τώρα, δεν είναι σε φάση, καλός δίσκος... Δε θα σε στείλει στο διάολο με την καμία... Εκτός απ' το κομμάτι που προανέφερα... Αυτό είναι πολύ γλυκούλι... Αλλά γενικά πολύ πρωτοπορία για τη φάση, πολύ Pitchfork φασισμός και δε γουστάρω...

(Το αποπάνω είναι μακράν ό,τι χειρότερο έχω γράψει εδώ πέρα. Το ξέρω. Μαλακία είναι. Κανείς δε φταίει, παρά μόνο εγώ. Είναι χάλια, δε βγάζει νόημα, δεν είναι review, ούτε αυτοβιογραφικό, ούτε υπαρξιακό, ούτε τίποτα. Είναι αίσχος. Αλλά ξέρεις τώρα... Στ' αρχίδια μου. Filler για τη φάση) 

5/2/10

Βαριέμαι... The sequel

Άκουγα το Μηλάτο στο ραδιόφωνο... Γυρνούσα απ' τη δουλειά. Έλεγε για όλες αυτές τις μπάντες που, η φάση του "εφήμερου", της λατρείας του "καινούριου" που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, λόγω υπερ-πρόσβασης σε πολύ περισσότερη μουσική απ' όση επιτρέπει η τσέπη μας, οδήγησε στην αφάνεια... Την ανυπαρξία... Εκείνη την ώρα είχε βάλει Grandaddy... Που σκατά τους θυμήθηκε; Και τότε μου 'σκασε. Τους θυμήθηκε. Για μένα βασικά, σκατά ήταν και τότε, σκατά και τώρα... Η μπάντα. Ένα ημίμετρο εντός ημερών μουσικής λειψυδρίας... PSTN συνδέσεις... Αντιγραμμένα CD... Η πληροφορία πάντα έβρισκε το δρόμο της με το χαμηλότερο δυνατό κόστος.
Εγώ, ας πούμε. Γράφω, πιστεύοντας ότι είμαι ο πιο γαμάτος τύπος στο σύμπαν, ο καλύτερος συγγραφέας, που ο κόσμος είναι απίστευτα βλάκας για να συνειδητοποιήσει κάτι τέτοιο, πιστεύω ότι είμαι συγγραφέας, δε γράφω "δισκοκριτικές" και μαλακίες, αυτές είναι απλά το έναυσμα, γράφω, γράφω, γράφω... Και το καλύτερο; Είμαι τσάμπα... Με ένα απλό κλικ έχετε το σκληρότερο πέος της υφηλίου που εκστόμισε τη λέξη twee στην οθόνη του υπολογιστή σας...
Το Jinx έκλεισε, το muzine μας χαιρετάει, το Vinyl Microstore δεν πάει καλά, για το Tilt δεν ξέρω τίποτα, ευτυχώς, οι χρήσιμες μονάδες προσφοράς "κουλτούρας" για μένα, απειλούνται. Αισθάνομαι μια ασφάλεια γνωρίζοντας ότι είναι ακόμα εκεί. Κι ας μην επισκέπτομαι τόσο συχνά πια τις εστίες τους... Για τα φράγκα... Είναι ρηχό, γιατί τα 'χω, ρε πούστη... Αλλά το free γαμάει... Το free τα γαμάει όλα... 
Μου ΄χουνε λείψει τα φανζίν... Απίστευτα. Αγοράζω γκαραζοφυλλάδες, χωρίς να μ' ενδιαφέρουν ούτε τα μισά συγκροτήματα απ' όσα παρουσιάζονται στις σελίδες τους... Έτσι, για την πόρωσή τους. Για τη φάση. Τα πάντα για τη φάση.   

3/2/10

Tindersticks - Falling Down A Mountain


Κοίτα την ημερομηνία... Ωραία. Θυμήσου τώρα την τελευταία φορά που έβαλες στο στερεοφωνικό σου να παίξει ένα cd τους. Ναι, cd...Το "Curtains" δεν ήταν; Κι εμένα... Σ' άρεσε τότε, δε σ' άρεσε; Εγώ το εκτίμησα αργότερα. Όταν μου έλειψε. Αφού το χάρισα...
Το 'χες πάρει όταν βγήκε; Όχι ε; Ε ναι ρε μαλάκα, αφού στο σχολείο άκουγες progressive metal... Τι να σου κάνουν αυτοί οι κλαψομούνηδες; Ρε ένα cd Angra που μου 'χες κάνει πάσα να τσεκάρω το 'χεις ακόμα; Ρε συ, δεν το άκουσα ποτέ...
Το "
Curtains" το 'χα αγοράσει μαζί με των Verve... To "Urban Hymns"... Ναι ρε, ακόμα το 'χω αυτό. Για γέλια; Γάμησέ τα, μαλάκα... Πεντέμιση χιλιάδες δραχμές πεταμένες... Και ήμαστε σχολείο ακόμα, έτσι; Δε βγήκαν κι εύκολα...
Γιατί χάρισα το cd των Tindersticks; Ρε, είχα κολλήσει άσχημα με το δεύτερό τους και, τότε, δε μου 'πε τίποτα... Σε ποιον το χάρισα; Άσε, μην τα σκαλίζεις τα σκατά...
Είχα κολλήσει με δαύτους, όταν ένα βράδυ στο 120 Minutes τους είδα να παίζουν live το "Kathleen"... Τρελή ερμηνεία ο Staples... Είχα ανατριχιάσει. Ακόμα, όταν ξυπνάω στραβωμένος, κάθε κυριακή πρωί ας πούμε, αυτό το κομμάτι βάζω ν' ακούσω... Το πικρό αντίδοτο στην αποτυχία...
Μου 'λειψε το "Curtains"... To εντόπισα στο σπίτι φίλης και φίλου στις γιορτές και το έβαλα να παίξει χωρίς να ρωτήσω... Τους ξέρεις έτσι; Ναι, σ' αυτούς... Την είχες κάνει εσύ... Μου 'λειψαν τα "παλιά" με το που έσκασε το "bathtime"... Θυμάσαι, ρε μαλάκα; Την εκπομπή του Μανίκα που έγραφα στο βίντεο τη θυμάσαι; Που σκάγαμε σπίτι μου και βλέπαμε όλους αυτούς; Την ώρα που οι φλώροι κάνανε αρχαία;
Αυτό το "bathtime"... Κλασσικό κομμάτι που σκάει και λες "η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο" και τ' ανάβεις... Και αράζεις... Τότε με ξετρακιάζανε οι μάγκες στις τουαλέτες που κρυβόμουνα για καμιά τζούρα. Φλώρος πρώτης τάξεως... Τι γίνανε όλοι αυτοί ρε συ; Ό,τι γίναμε κι εμείς φαντάζομαι...
Αυτό μου ΄κανε και το τελευταίο... Ήθελα να καπνίσω.. Πολύ όμως, όχι μαλακίες... δεύτερη καριέρα κάνουν αυτοί. Το καλό ποιο είναι... Ότι έχουν εξελιχθεί. Σε πολύ διαφορετική μπάντα, μάλιστα. Νταξ, δεν παίζουν reggae, πάλι οι Tindersticks είναι, αλλά καταλαβαίνεις... Ανοίγει με δύο από τα καλύτερα κομμάτια που γράψανε ποτέ κι αυτό το "Piano Music" στο τέλος... Ευχάριστη έκπληξη... Το ακούω και το ξανακούω...

1/2/10

Lucky Soul - A Coming of Age

- Σήμερα κοντά μας έχουμε το Δρα Indiefuck, για να μοιραστεί μαζί μας κάποια ψήγματα της σοφίας του σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις. Δρ, μπορούμε να μιλάμε στον ενικό, φαντάζομαι;
- Αισθάνομαι πιο άνετα με τον πληθυντικό.
- Μάλιστα... Σας καλέσαμε σήμερα, Δρ, για να μας αναλύσετε κάποιες κοινωνικές έννοιες, απ' αυτές που επαρκέστατα αναλύσατε στη διατριβή σας... Θα θέλατε να ξεκινήσουμε;
- Ναι μωρέ, όσο ρουφούσαμε σαμπάνιες στα παρασκήνια μου είπες ότι θα 'θελες να μάθεις τα πάντα περί "μαγκιάς" κάνω λάθος;
- Θα παρακαλούσα να μου απευθύνετε το λόγο στον πληθυντικό...
- Και ποιος είσαι 'συ, ρε μαλάκα, άντε και γαμήσου, λοιπόν, "Μαγκιά" είναι μια στάση ζωής, κατά βάση ανδρική πατέντα, ξεπερασμένη στην εποχή μας...
- Εεεεεε... Να σας διακο...
- Σκάσε ρε τρόμπα, τι έλεγα; Α ναι, στην καθομιλουμένη η εν λόγω έννοια συνοδεύεται από λέξεις όπως "κλανιά", "κώλο" και "φινιστρίνι" ενώ την ηχητική
υπόκρουση παρέχουν μπάντες όπως Manowar, Iron Maiden, Pearl Jam για τους "μάγκες" που βγάλανε Γυμνάσιο, Judas Priest για τους "μάγκες" που γουστάρουνε κωλοδάχτυλο όταν γαμάνε, Cro-Mags για τους αθεράπευτα βλάκες "μάγκες" και οτιδήποτε περιέχει "ροκιά", έχει και "μαγκιά" εν ολίγοις. Οι συγκεκριμένοι τύποι ανθρώπου έχουν την τάση να σνομπάρουν οποιοδήποτε είδος μουσικής δεν περιέχει μια κάποια χαρακτηριστική "σκλεράδα" επικαλούμενοι συχνότατα τη "φλωριά" των συνθετών...
- Ας βάλουμε μια άνω τελεία...
- Να τη βάλεις στον κώλο σου, δεν τελείωσα... Το τσιγάρο επιτρέπεται;
- Στον αέρα;!;! Εεεεε, όχι...

- Στ' αρχίδια μου, τ' ανάβω, ο "μάγκας", που λες, στερείται δημιουργικότητας, εκτός από τον τρόπο που τσαμπουκαλεύεται, είναι μονίμως "μπλεγμένος" κάπου, μένει με τους γονείς του κι ας πλησιάζει τα 40, τα βρακιά του, μπορεί να είναι πολύχρωμα, αλλά οι αποχρώσεις που δεσπόζουν είναι αυτές του κίτρινου και του καφέ, δε γαμάει, επαναλαμβάνω , δε γαμάει, όσες φορές και να πει ότι το κάνει, μην τον πιστέψετε, γι' αυτό και η μοναδική του απόλαυση στο αίσχος που αποκαλεί "ζωή" είναι η επιβολή της ισχύος του στους "φλώρους"...
- Και αυτομάτως περνάμε στο δεύτερο σκέλος της συζήτησής μας...
- Σωστά μιλάς, μπούμπη, ο "φλώρος", λοιπόν, είναι έξυπνος, καλλιεργημένος, προτιμά τη βρετανική πλευρά της μουσικής, γιατί, πάνω απ' όλα έχει αυτογνωσία και δεν ντρέπεται γι' αυτά που ακούει και, μπορεί κάθε βράδυ να γυρνά καταματωμένος στο σπίτι από τη δυσάρεστη συναναστροφή του με "μάγκες", αλλά, ένα είναι σίγουρο, πάει μαζί με το κορίτσι του υποθετικού σεναρίου που αναλύουμε...
- Μετά απ' όλα αυτά, αισθάνομαι ήδη καλύτερος άνθρωπος...
- Ναι, αυτό κάνω...
- Και τι μας επιφυλάσσετε στο μέλλον;
- Θ' ανοίγω τις συναυλίες της περιοδείας για την επανασύνδεση των SPK...
- Εεεε, κάνοντας τι ακριβώς;
- Live Blogging με το σπέρμα μου, ντυμένος Αικατερίνη της Ρωσίας...
- Και γιατί Αικατερίνη της Ρωσίας;
- Για να μη χρειαστεί να ξυριστώ...
 

- Κλείνοντας, Δρ, πείτε μου αυτό: Το τελευταίο πόνημα των Lucky Soul σας άρεσε;
- Δεν περιέχει ρανίδα μαγκιάς, άρα σαφώς και το γούσταρα τέρμα...
- Τιμή μας, που σας είχαμε στην εκπομπή μας, Δρα Indiefuck...
- Εννοείται...
- Μπορώ να σας φιλήσω;
- Φίλα το μικρόφωνο, biatch!

(Τίτλοι τέλους)