5/3/12
























29/2/12

Black Bananas - Rad Time Xpress IV

Κεφάλαιο 1ο: Royal Trux
Αγόρασα το "Cats and Dogs" στην τρυφερή ηλικία των δεκαπέντε... Μέσα στην κόλαση του grunge και το χάλι που ακολούθησε την αυτοκτονία του Cobain. Δεν τον κατάλαβα το δίσκο. Κόλλησα με πέντε - έξι κομμάτια τα οποία και συμπλήρωσα σε μια εξηντάρα κασέτα για να μην έχει κενό μετά το "Venus Luxure No 1, Baby" των Girls Against Boys και έφυγα για διακοπές. Ικαρία με τους γονείς. Ξέρω...
Σ' εκείνη την ηλικία ερωτήσεις όπως "τι μουσική ακούς;", "ποια είναι η αγαπημένη σου μπάντα" είναι σημαντικές. Είχα από μικρός αυτό το κόλλημα να ξεχωρίζω, να διαφέρω, χωρίς όμως να προσπαθώ ιδιαίτερα (με μωβ μαλλί ήμουν σκατά άλλωστε) κι όταν μου έκαναν τη δεύτερη από τις δύο ερωτήσεις απάντησα με μια φυσικότητα "Μα οι Royal Trux". Δεν μπορούσα να πω ούτε για τους Sonic Youth, ούτε για τους Jesus and Mary Chain, ούτε καν για τους Ministry. Όλοι αυτοί ήταν καβατζωμένοι. 
Και μετά από τη βαρυσήμαντη δήλωση έπρεπε κατά κάποιο τρόπο να τους λατρέψω. Ξανάκουσα το δίσκο που ήδη είχα στην κατοχή μου μέχρι που τον αποστήθισα και άρχισα ν' αγοράζω κι άλλους... Ο πρώτος που πραγματικά λάτρεψα ήταν το "Singles, Live, Unreleased"  του 1997. Ενώ όλα τα υπόλοιπα έργα τους έπασχαν από την ασθένεια του concept, αυτό ήταν τελείως ελεύθερο, συλλογή άλλωστε. Είχε και το "Shockwave Rider" το οποίο, με ένα περίεργο τρόπο, αποδείκνυε ότι αυτή η μπάντα είχε απεριόριστες δυνατότητες, ενώ παράλληλα σημάδεψε το μέλλον τους όσο κανένα άλλο. Πως; Θα επανέλθω σ' αυτό.
Τελικά, κατάλαβα. Τι έκαναν, ποιοι ήταν, που πήγαινε όλο αυτό. Και δημιουργήθηκε μία "σχέση". Έντυνα στιγμές με τη μουσική τους, τα στρώματα με τις πάντα συγκλονιστικές κιθάρες του Hagerty και τον καπνό απ' τα τσιγάρα της Jennifer. Και έγιναν η "αγαπημένη" μου μπάντα. Και με το που κυκλοφόρησε το τρομερά προσβάσιμο "Pound for Pound" το διέλυσαν...Το "Small Thief" να φανταστείς, άρεσε και στον τότε συγκάτοικό μου, ο οποίος άκουγε μόνο Nick Cave...
Δε θα μπω στη μαλακισμένη φάση "αισθάνθηκα προδομένος που τα παράτησαν" και αηδίες. Μία πίκρα έμεινε, όπως και να το κάνουμε. Έβλεπα μέλλον ακόμα. Το οποίο ήρθε...


Κεφάλαιο 2ο: Neil Michael Hagerty
Σε όλες τις φωτογραφίες που τον είχα δει, είχε το στόμα πάντα κλειστό. Χρειάστηκε ένα βίντεο να μου δείξει το γιατί. Η πρέζα του 'χε πάρει τα μισά δόντια. Γαμώ; Ροκεντρόλ; Όχι και τόσο. Επίσης ήταν, και είναι φαντάζομαι, απίστευτα νευρωτικός, υπερπροστατευτικός με την κάποτε σύντροφό του σε όλα και γενικά όσο αντι-Rockstar γίνεται... Ηρωίνη έπαιρνε με το βιβλιαράκι το ιατρικό στο προσκεφάλι για παν ενδεχόμενο. Εντάξει, δεν το λες και κακό αυτό.
Μετά τους Trux βοήθησε τον Ian Svenonious να κυκλοφορήσει τον καλύτερο δίσκο της καριέρας του, έστησε τους Howling Hex μόνο για να του παρέχουν τελικά ένα ακόμα καλλιτεχνικό ψευδώνυμο και τα γάμησε όλα. Όλα. 
Προσπάθησα να γουστάρω, αλλά όλη αυτή η ελιτίστικη - παύλα - μαλακισμένη προσέγγιση στην οποιαδήποτε σύνθεσή του με ξενέρωνε γάματα. Παρόλα αυτά τα ακούω όλα όσα βγάζει. Και πάντα απογοητεύομαι. Πάντα όμως...
Δεν ξέρω... Ακόμα περιμένω να δώσει αυτό το τεράστιο Fucked-Up Έπος από το πουθενά που θα είναι για τα πάντα, που η ξεκούρδιστη κιθάρα του επιτέλους θα υποδείξει με σαφήνεια την αλήθεια, είναι πολύ μεγάλος μουσικός, ρε πούστη, και δεν του πάει η αφάνεια. Ή μπορεί η δημιουργική του δεινότητα να περιορίστηκε στα χρόνια που ήταν υπό την επήρεια... Όχι της πρέζας. Της άλλης...  Τον καταλαβαίνω. Οι εθισμοί είναι που μας κάνουν σημαντικούς καλλιτέχνες. Που εξελίσσουν αυτό που προϋπάρχει. Και δε μιλάω μόνο για ναρκωτικά, ποτά, τσιγάρα κλπ.


Κεφάλαιο 3ο:  Jennifer Herrema
Ένας φίλος είχε παρατηρήσει κάποτε πόσο καλά κρατιόταν παρά το προκεχωρημένο της ηλικίας της και το πολλαπλό των καταχρήσεων. Σήμερα έχει γενέθλια. Το 'πιασες; Δε μεγαλώνει τόσο γρήγορα ένας άνθρωπος που έχει γενέθλια κάθε τέσσερα χρόνια.
Αν έπρεπε να σταθώ στο πλευρό κάποιου μετά το χωρισμό, θα ήταν στο δικό της. Όχι από κάποια μαλακισμένη αίσθηση ιπποτιζμού, θεωρώ απλά ότι έχουμε περισσότερα κοινά. Τα εξής δύο. Είμαστε και οι δύο φανατικοί υποστηρικτές του καπνίσματος και ζωγραφίζουμε. Αυτή γαμάτα, εγώ όχι. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.
Ο μοναδικός άξιος λόγου δίσκος που έβγαλε με τους RTX είναι ο πρώτος τους. Στο οποίο επισκέπτεται ξανά το "Shockwave Rider", έστω κρατώντας μόνο τους στίχους του. Το αριστούργημα της χρήσης του τότε πρωτοποριακού ProTools (αφού μπορεί να το κάνει ο βλάξ ο Beck γιατί όχι κι εμείς;) γίνεται rrrrawk με το ζόρι. Γιατί; Γιατί μπορούσε.  
Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί έπρεπε να γίνει η απόλυτη Glam Metal εκφραστής του σήμερα (το λέω με περίπλοκη ορολογία και καλά για να μην αρχίσω να ουρλιάζω πόσο σκατά μουσική βγάζει τα τελευταία χρόνια). Αυτό της έλειπε με τους Trux; Η ροκιά; Με την κακή έννοια κιόλας; Να κυλιέται στα πατώματα όσο μπετόβλακες σολάρουν ανελέητα πάνω σε αισχρά riffs κατακλεμμένα από τους ηλιθιοδέστερους, μακιγιαριζμένους, σεξιστές πανίβλακες που περπάτησαν στον πλανήτη; (Εεεεεε... Ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης φοράει animal print κολλάν, έχει ξασμένο ξανθό μαλλί, βάφεται σαν πουτάνα και γαμάει την Pamela Anderson. Μισό...  Ξερνάω. Νταξ, τι λέγαμε;). Δεν ξέρω. Και μόνο ότι παίζει να πηδιέται με κάποιον από τους κυρίους της φωτογραφίας πάνω ψηλά ανακατεύομαι. Τουλάχιστον ας μην είναι αυτός με τη μπαντάνα ρε... 
Το απόλυτο icon girl, μ' αρέσει να χρησιμοποιώ φωτογραφίες της στα τοπ κάθε χρονιάς, δες εδώ, εδώ κι εδώ για του λόγου το αληθές. Το junkie chic, εφεύρεση του Calvin Klein. Γαμώ; Όσο δεν πάει.
Και μετά την ασύλληπτη κατρακύλα με τα μαλακισμένα που 'χει μπλέξει έσκασε μ' αυτό το δίσκο...


Κεφάλαιο 4ο: Black Bananas
Και καλά μόνο το όνομα άλλαξε. Αυτό πρέπει να πιστέψει το κοινό. Πρωτοάκουσα αυτό το δίσκο μια μέρα που αποφάσισα να μην πάω για δουλειά. Χωρίς να ενημερώσω κανένα. Έτσι, μου έσκασε. Δεν το μετάνιωσα, έχω χύσει τόσο αίμα και σπέρμα σ' αυτό το σκατογραφείο ώστε να μην έχω κυρώσεις ό,τι και να κάνω... Και μπόρεσα να αφιερωθώ στην ακρόαση. Και δεν το μετάνιωσα.
Έχει αυτή τη γαμημένη "ποικιλία", τις δυνατότητες ξανά, το κάτι να περιμένω στο μέλλον. Σίγουρα παίζει αρκετό fretboard gymnastics από τα ζώα, αλλά το παραβλέπω. Η παραγωγή είναι τόσο γαμημένη, όπως τον παλιό καλό καιρό. Και η φωνή της... Θα μου πεις και στα άλλα εκεί είναι, εδώ όμως αποφασίζει να κάνει κάτι άλλο. Κάτι εμπνευσμένο. Αποφασίζει ξανά να καπνίσει, να μην ερμηνεύσει. να πάρει ότι μαλακία τη σημάδεψε στη ζωή της και να μπει από πάνω του υπερισχύοντας. Και να κάνει το "Shockwave Rider" δίσκο ολόκληρο, αφού μπορεί. Ακόμα. Να πειραματιστεί με τα πάντα γιατί της είναι τόσο γαμημένα εύκολο που καταντάει αστείο.  
Κόλλησε... Δεν ξέρω, ίσως να της χρωστάω ένα "δίσκος της χρονιάς"... Ίσως... Θα δούμε.


Σεντόνι, μαλάκα... Εντάξει, γενέθλια έχει. Γάμα το, της αξίζει.   

26/2/12

Shoppers/Panzram - Split 7"

Οι Shoppers ήταν η μπάντα για την οποία δεν κατάφερα να γράψω λέξη πέρυσι, παρόλα αυτά με εντυπωσίασε όσο λίγες. Queer Punk φάση και καλά, έτσι τους σπρώχνουν, δε με χαλάει, πολλές από τις αγαπημένες μου μπάντες έχουν χωθεί κάτω απ' αυτή την ταμπέλα η οποία δε λέει απολύτως τίποτα. Στην πραγματικότητα παίζουν το ευρηματικότερο Post Punk (με ολίγη από Post Hardcore) που άκουσα όλο το '11. Και το "Silver Year" παίζει να είναι ίσως ο πιο "δύσκολος" από τους δίσκους που κυκλοφόρησαν πέρυσι. Απίστευτο grower βέβαια.
Πάντα θεωρούσα ότι το "ροκ" γενικά, μπορεί να έχει εξέλιξη αν αφεθεί η σύνθεση σε χέρια που πραγματικά θέλουν να κάνουν κάτι μ' αυτή. Χωρίς, βέβαια, να καταλήξει σε prog rock Μπούρδες... Καλά, δεν πάει πουθενά αυτό, άστο.
Λοιπόν, οι Shoppers με κολλάνε γιατί μου θυμίζουν Spitboy τρελά. Ή μάλλον και γι' αυτό. Spitboy και Ut. Με κάτι από Shoppers. Ρε έχουν πολύ ξεχωριστό ήχο, δεν καταλαβαίνεις... Σε φάση δεν μπορώ να καταλάβω πως το κάνουν. Πως πάνε το κομμάτι από το ένα σημείο στο άλλο. Χωρίς να τους θυμίζουν στο ελάχιστο, το ίδιο έκαναν κάποτε και οι Fugazi. Με μπέρδευαν. Ξεκινούσαν κάτι και δεν ήξερες ποτέ που θα το πάνε...
Δε σ' έχω πείσει ακόμα; Καλύτερα. Είναι δικιά μου φάση αυτές (και ο τύπος). Δεν είναι για 'σένα.
Έχω το κλασσικό πρόβλημα με τις πανκ μπάντες... Συνήθως όταν σκάει κάτι ξεχωριστό, κάτι ουσιαστικό στο εν λόγω scene, χάνω τα λόγια μου. Δε βρίσκω να γράψω τίποτα, σοβαρά. Στην indie φάση χέστηκα, θα πετάξω πέντε επιρροές, άντε και κάνα κειμενάκι έτσι περίεργο, ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσαμε. Όταν όμως το "προϊόν" είναι απόλυτα "αυθεντικό", βγαίνει απ' την καρδιά και όχι από την κονσόλα, όλα ανατρέπονται. Γάμησέ τα... Τέλος πάντων.
Α ναι, είναι και οι Panzram... Νταξει, αξιόλογο down-tuned post hardcore που άκουγα πολύ πριν δέκα χρόνια και τώρα μισοτσεκάρω με συμπάθεια. Καλοί είναι. Οργισμένοι κι έτσι. Μια χαρά. 

22/2/12

Ceremony - Zoo

Διάβαζα στο μπλογκ ενός τύπου τώρα, αμερικανόβλαχος, γύρω στα σαράντα, ότι και καλά έφτασε να 'ναι τόσο γέρος και σιχαμένος και ακόμα είναι κολλημένος μ' αυτή τη μουσική, αγοράζει τα εφτάρια, πηγαίνει στα live, ανακαλύπτει καινούριες μπάντες, στη συγκεκριμένη σκηνή μάλιστα τυγχάνει να 'ναι και τρελά βραχύβιες. Συγκρότημα με δύο δίσκους σε πέντε χρόνια στο ενεργητικό του θεωρείται κλασσικό. Και μη χειρότερα. 
Α, ναι, στο πανκ αναφέρομαι...
Θλιβερός ο τύπος; Όχι ακριβώς... Τον καταλαβαίνω εν μέρει. Βασικά έχω χρόνια να παρακολουθήσω το performance οποιασδήποτε μπάντας πλησιέστερα των είκοσι μέτρων από τη σκηνή. Δεν μπορώ την αντρίλα, τον ιδρώτα, τις ανάσες, τους αδέξιους χορούς, τις κατά λάθος - εξεπίτηδες αγκωνιές, τα stage-divings, τα All-Star που έρχονται απ' το πουθενά και σημαδεύουν τα μούτρα μου, τα mosh-pits, τα arm-pits, όλο αυτό το χάλι τέλος πάντων. Προτιμώ ν' αράζω πίσω, στη φάση μου, με το ποτό και το τσιγάρο μου. Un-πανκ ε; Δε θα διαφωνήσω...
Οι Ceremony στο "Zoo", λοιπόν, είναι ακριβώς αυτό. Τι ποιο; Καλά, ας το εξηγήσω λίγο... Απίστευτα καλύτεροι στα πιο αργά από τα γρήγορα κομμάτια τους, αρνούνται να αποβάλλουν την πανκίλα (να την προδώσουν ίσως να ήταν πιο ταιριαστή λέξη), κι ας τους έχει κερδίσει από καιρό η "ωριμότητα". Εντάξει είναι και Καλιφορνέζοι. Αυτοί οι της περιοχής ή θα έγραφαν τα πάντα στ' αρχίδια τους και θα έπαιζαν ό,τι τους καυλώσει ή θα είχαν συμβόλαιο στη Fat Wreck Chords...
Δεν ξέρω τι είδε η Matador και τους υπέγραψε, μάλλον μάντεψε τη λαχτάρα των πιο ηλικιωμένων πανκς για κάτι "δικό τους". Καλό είναι αυτό, μην το παίρνεις στραβά.
Το κακό είναι άλλο. Αν μου πετούσαν ένα EP μόνο με τα άρρωστα, τα πιο αργά, τα πιο POST πανκ, θα είχα κολλήσει τ' αυτιά μου για πολύ καιρό. Το άφηνα να παίζει, για παράδειγμα, και μόλις μπήκε το "Nosebleed" γύρισα το κεφάλι απότομα. Για ν' ακούσω. Να δώσω σημασία. Και μετά πήγα προς τα πίσω. Και το λάτρεψα, αλλά γι' αυτό που είναι. Η χρυσή τομή. Ένας εξαιρετικός πανκ (δε χορταίνω να τη γράφω αυτή τη λέξη) δίσκος. Για ανθρώπους όμως που το 'χουν λιώσει το είδος. Που ξέρουν που μπορεί και που έχει φτάσει και πόσο απαραίτητο είναι σήμερα να βγαίνουν ακόμα τέτοια πράγματα. Γι' αυτούς. Για 'μένα. Για τα 17χρονα θα υπάρχουν πάντα οι Exploited.

17/2/12

Pop. 1280 - The Horror

Εικόνα πρώτη: Η τύπισσα που ξεπροβάλλει από την κουρτίνα του μπάνιου, ολόγυμνη, προσπαθήσεις να κρατήσεις το βλέμμα σου στα μάτια της, αλλά το γαμημένο χαμηλώνει. Και σταματάει τελικά στο όπλο στο χέρι της.
Εικόνα δεύτερη: Ο αναπτήρας κάτω από το κουταλάκι και το υγρό μέσα του να αφρίζει. Η ελπίδα ότι για λίγες ώρες θα είναι όλα λευκά.
Εικόνα τρίτη: Ένα χέρι να κρέμεται άψυχο μέσα στα στάχυα, στο βάθος, θολό, ένα άδειο βλέμμα. Πιο πέρα μόλις που διακρίνεις μια ανθρώπινη φιγούρα να ξεμακραίνει.
Εικόνα τέταρτη: Ο στρουμπουλός κύριος, πεσμένος στα τέσσερα, η δερμάτινη μάσκα που φοράει σε αποτρέπει από τον αναγνωρίσεις, τυχαία από το μυαλό σου περνάει η φάτσα του μοναχικού τραπεζικού υπαλλήλου που μένει στον τρίτο, τα μάτια του είναι γεμάτα δάκρυα και προσμονή. Η δερμάτινη μπότα μπροστά στ' αρχίδια του λάμπει. 
Εικόνα πέμπτη: Ο άντρας με γυναικεία ρούχα που κατουράει όρθιος στον τοίχο, είναι γυρισμένος προς το μέρος σου. Το τσιγάρο στο στόμα του είναι λερωμένο με κραγιόν. Σου κλείνει το μάτι.
Εικόνα έκτη: Εσύ, μπροστά στον καθρέφτη, γυμνός, προσπαθείς να μιμηθείς το Macauley Caulkin στη χαρακτηριστική πόζα του στο "Μόνος στο σπίτι". Το αποτέλεσμα δεν είναι αστείο. Φταίνε οι μαύροι κύκλοι στα μάτια σου, το ασπράδι τους κατακόκκινο, τα γκρίζα και αραιά μαλλιά σου, τα σκισμένα από το κρύο χείλια σου, το αγύμναστο και ξερακιανό σώμα σου, τα φαγωμένα νύχια σου, τα ξερατά στην κοιλιά σου.
Εικόνα έβδομη: Ο ηγέτης μιας θρησκείας που υμνεί το μίσος στο κέντρο και γύρω τα μέλη της "οικογένειάς" του, κρατάνε όπλα. Όλοι κοιτάνε την κάμερα και από πίσω τους ένας σταυρωμένος λιπόσαρκος, βρώμικος, ξεδοντιάρης, η μπογιά ξεφτισμένη αλλά το αίμα από τις πληγές του μοιάζει αληθινό. Κανείς δεν είναι πάνω από είκοσι χρονών.
Εικόνα όγδοη: Εγώ. Σε φωτογραφία. Πάνω σε ένα τραπέζι. Φοράω τα τεράστια μαύρα γυαλιά μου, τσιγάρο στο στόμα, φουλάρι ροζ (ροζ;!;!;), σκισμένη μπλούζα και γελάω. Στο βάθος αχνοφαίνεται μια γυναίκα με το πρόσωπο μέσα στα χέρια της.
Εικόνα ένατη: Η Αθήνα καίγεται. Οι καμμένοι είμαστε εμείς...

14/2/12

Swans - We Rose From Your Bed With The Sun In Our Head

Η γιορτή των ερωτευμένων... Τι μπορεί να σημαίνει άραγε σε μια πόλη που καίγεται; Τίποτα. Τίποτα απολύτως. Ροζ μαλακίες κρεμασμένες σε εποχιακά μαγαζιά που πιστεύουν ότι έτσι καθυστερούν το αναπόφευκτο. Λίγα ψιλά για να γίνουμε. Για να τη βγάλουμε. Για να ζήσουμε. Λίγο. Και σήμερα. Για να είμαστε και σήμερα ερωτευμένοι. Για να είμαστε ερωτευμένοι τουλάχιστον σήμερα.
Το συναισθηματικό κενό που μόνιμα αισθάνομαι το έχω αποδώσει στο ότι πολύ παλιά βίωσα τον ξεριζωμό ανθρώπων από τη ζωή μου ξαφνικά. Και βίαια. Και δεν έγινα ο Batman. Κι από τότε πιστεύω ότι γι' αυτό το λόγο μου χρειάζεται να αγαπιέμαι. Συνεχώς, ουσιαστικά και παράφορα. Αλλιώς μετά κάνω μαλακίες, πάω και γίνομαι διάσημος και τέτχια. 
Όχι, μη σε πιάσει η μαλακία τώρα, "Ω! Σοβαρά, έζησε την τρρρραγωδία μικρός, αισθάνομαι τόσο άσχημα για 'κείνον", άντε και γαμήσου, μη με λυπάσαι ρε βόδι, παραμένω πιο όμορφος, πιο έξυπνος και πιο ταλαντούχος από 'σένα με τα ευγενικά συναισθήματα, κι όταν τα τινάξω θα μου κάνουν και άγαλμα και η μαρμάρινη πούτσα που θα μου βάλουν για να δείξουν το καλλιτεχνικό μου εκτόπισμα, θα φαίνεται από το φεγγάρι. Άντε γαμήσου είπα; Λέω...
Όταν μιλάω για "λατρεία" δεν την εννοώ σε φάση θαυμαζμό και αηδίες, μιλάω για ανιδιοτελή αγάπη, ολοκληρωτική, γνήσια. Ολόκληρα κομμάτια από δαύτη. Δεν είναι ότι δεν υπάρχει αυτό στη ζωή μου, μόνο οι μαλάκες δεν έχουν, αλλά θέλω κι άλλο. Είμαι πρεζάκιας για αγάπη. Αυτό. Αυτό ρε. Μόνο. Ποσότητα. Και ποιότητα. Το αξίζω γάμα τα.
Ο έρωτας είναι μαλακία ρε, σε κάνει ηλίθιο, είναι σαν αρρώστια, με όλη την αποχή από το φαγητό, τους πόνους χαμηλά, το ότι κυκλοφορείς μόνιμα μ' ένα χαμόγελο βλακώδους ευφορίας, τις ταχυπαλμίες όταν τη βλέπεις να πλησιάζει, μαλάκα, τι τα θες; Χέστο καλύτερα. Και παίζει και η γαμημένη η ζήλεια σε φάσεις,όταν την πλησιάζει κανένας πιο κοντά από τα πέντε μέτρα, όταν αυτή κοιτάει δεξιά κι αριστερά, αυτή η φωτογραφία στο γραφείο της με 'κείνον που δεν είναι ο αδερφός της και δε λέει να ξεφορτωθεί παρότι της το 'χεις φέρει απέξω απέξω, ο τρόπος που την αγκαλιάζουν οι παλιοί της φίλοι, τα μουνόπανα, δεν ξέρουν να τα βάζουν στις τσέπες τα ξερά τους, γιατί πρέπει να την αγγίζουν όλη τη γαμημένη ώρα κι αυτή γιατί γελάει;
Με καταλαβαίνεις; Με νιώθεις; Εννοείται... Υπήρξες αυτός ο μαλάκας. Ο κολλημένος. Ο κτητικός. Δεν ήθελες να το πιστέψεις όταν σε έστειλε, ε; Έκλαψες κιόλας;  Μαλάκα... Γελοίε...
Αν την αγαπούσες ρε ηλίθιε, ανιδιοτελώς, όπως το εννοώ εγώ, δε θα σε ένοιαζε και να 'χε πηδηχτεί, και να πηδιόταν ακόμα, με τη μισή συνέλευση των Αγανακτιζμένων του Συντάγματος (τους θυμάστε αυτούς;). Αν την αγαπούσες θα σε ένοιαζε μόνο να είναι καλά. Με όποιον και να είναι.
Η ηλιθιότητα του ανθρώπινου είδους με σοκάρει, περιορίζονται σε κάτι απτό, κάτι συγκεκριμένο, κάτι που μπορούν να αγγίξουν όποια στιγμή γουστάρουν, κι ας την κοπανήσει όταν ξεράσει ο ένας με την πάρτη του άλλου, και χάνουν το ουσιωδέστερο, τα πάντα, το γαμήσι φταίει νομίζω, έχει αναχθεί σε κάτι απόλυτα σημαντικό, λες και τι έγινε άμα γαμήσω τη φίλη μου; Θα σταματήσει να είναι φίλη μου; Ναι ρε! Εννοείται ότι θα σταματήσει, δεν είναι το πιο γελοίο πράγμα του κόζμου; Ένα γαμήσι είναι ρε, σαν ένα πιάτο φαΐ, ξέρω 'γω, συμβαίνει, το χρειάζεσαι, και τι έγινε; Και τη γκόμενα του κολλητού μου και τι έγινε;  Τι έγινε; Δε μας αγαπάς και τους δύο; Ανιδιοτελώς; Θα ρίσκαρες να χάσεις κάποιον από μας; Απλά αράζαμε στον καναπέ σου, καπνίζαμε και μας ήρθε η όρεξη... Φυσιολογικό δεν ακούγεται; Όχι; Δες το άλλο... Πώς θα ήταν η ζωή σου χωρίς εμάς μέσα; Δε θα ήταν τελείως σκατά; Φυσικά και θα ήταν... Πάρε την απόφασή σου και τελείωνε.
Και δε με νοιάζει που θα σε χάσω. Όχι, αλήθεια τώρα. Αφού με ξέρεις πως είμαι. Όπως γράφω, έτσι σβήνω. 
Ξέρεις τι μου λείπει; Μου λείπει η αγάπη σου, ρε καριόλη. Ο τρόπος που με αγαπούσες. Που τον θεωρούσα γνήσιο. Απλό. Ουσιαστικό. Ανιδιοτελή. Εντάξει, γράψε λάθος... Εσύ να 'σαι καλά...   

12/2/12

Last Nite: The Men

Περίεργη η χθεσινή βραδιά...
Πρώτα η μπλούζα του ντράμμερ των Ruined Families, της καλύτερης από τις τρεις μπάντες που είδα χτες. Cold Cave ήταν. Αποπροσανατολιστική τελείως. Ήταν τόσο καλοί στο μεταξύ, που όσοι ακολούθησαν... Αλλά θα φτάσουμε κι εκεί.
Ήπια τα δύο πρώτα Gin Tonic στο Φλοράλ... Μ' αρέσει αυτό το μπαρ. Μ' αρέσει να βάζω τους φίλους μου εκεί μέσα. Δεν ξέρω γιατί... Νομίζω είναι η θέση του πάνω στην πλατεία. Ή η διακόσμηση. Σίγουρα παίζουν το ρόλο τους και τα δύο... Τέλος πάντων, η αρχή έγινε... Αφού τσέκαρα στους καθρέφτες ότι ήμουν όσο πιο φαγώσιμος μπορούσα, ξεκινήσαμε.
Μέσα στο ΑΝ μετρούσα απουσίες... Δεν πήρα και πολλές. Σχεδόν όλοι εκεί ήμασταν. Δεν μπορώ να βάζω λινκς, θα ξημερώσουμε κι έχω ψυχαναγκαστικό  DEADLINE , αφήστε κόμμεντ "παρών", παρακαλώ. 
Και είχε και κόσμο. Θεωρώ την επιτυχία αυτής της μπάντας (των The Men, ε) τη ζωντανή απόδειξη ότι το γαμημένο το μπλόγκινγκ δεν έχει ψοφήσει ακόμα. Όλοι γράψαμε γι' αυτούς, τους βάλαμε στις λίστες μας και προφανώς γουστάραμε και το κάναμε. Και η Arte Fiasco, η μοναδική σοβαρή "εταιρία" στη φάση, τους έφερε. Πραγματικά εύχομαι να πήγε τόσο καλά γι' αυτούς το χθεσινό όσο και για μας...
Οι Ruined Families που βγήκαν πρώτοι ήταν τόσο καλοί που γάμησαν τους υπόλοιπους... Δε φταίνε αυτοί, κάθε μπάντα δίνει και καλά τον καλύτερο εαυτό της κλπ. αυτοί το παράκαναν. Καταπληκτικό hardcore, που η μπλούζα του ντράμμερ δε με άφησε να συνδυάσω με τους Cursed, όλη την ώρα σκεφτόμουν τους Some Girls σαν πιθανή αναφορά. Ναι, ξέρω...
Σε κάποια φάση έσκασε η Νατάσα και είχε βάλει μέσα στο ΑΝ, παρά το άγρυπνο βλέμμα των παραφουσκωμένων στην πόρτα, σεβαστή ποσότητα Gin Tonic. Ήπια. Ένιωσα την κατρακύλα να έρχεται. Την άφησα.
Το ότι οι Acid Baby Jesus είναι γαμώ, δε νομίζω να περίμενε κανείς εμένα να του το πω... Δεν τους πάει ο ρόλος του support, όμως... Μόνο γι' αυτό χάνουν το άριστα για την κατά τα άλλα άψογη εμφάνισή τους. Για το σκατά ήχο που τους ψιλο-χάλασε, δε φταίνε αυτοί.
Στα μισά του σετ τους, κι επειδή με ξενέρωνε που τα πρίμα στις κιθάρες δε "δούλευαν" καθόλου στο χώρο, πήγα μέχρι το μπαρ. Έφερα και νερό στο Soul Auctioneer. Έπρεπε να το κρατήσω...
Οι The Men ξεκίνησαν πολύ δυνατά... Με το "Bataille" δεύτερο κομμάτι, ήξερα ότι ήρθαν να μας γαμήσουν και να φύγουν. Αλλά με διέψευσαν...
Το "Leave Home" ήταν σα να μην υπήρχε στη δισκογραφία τους, ακούσαμε όλο τον καινούριο δίσκο - το λέω αυτό γιατί δεν ήξερα κανένα από τα υπόλοιπα κομμάτια, πλην ενός ακόμα - ας μη μακρηγορώ, βρέθηκα πάλι στο μπαρ... 
Μαλάκα, έγινα σαν αυτούς τους μαλάκες τους γέρους που λένε "δε μου άρεσε γιατί ήθελα ν' ακούσω τα παλιά" έτσι δεν είναι; Το κόβω... Ισχύει όμως...
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι έχουν τρελή ενέργεια, γάμησέ τα, και φάνηκε και στον κόσμο αυτό. Crowdsurfing της πουτάνας κι έτσι... Και γαμάνε. Τέλος. Και ο καινούριος δίσκος θα σκοτώνει. Και ήθελα να παίξουν έστω ακόμα ένα κομμάτι από το "Leave Home" έστω στο encore ρε πούστη, έλεος...
Τι έλεγα; Α ναι. Με το ποτό είμαι σα βουλιμικός, άμα ξεκινήσω δεν μπορώ να σταματήσω και μετά ξερνάω ό,τι ήπια. Αυτό έκανα και χτες. Δύο ακόμα ποτά αργότερα βρέθηκα να βγάζω τα σωθικά μου έξω από το σπίτι, κάτι που συνέχισα και πάνω, πριν πέσω για τον ύπνο των νεκρών. Και ούτε που την είχα ακούσει ρε. Τι μαλακία κι αυτή... Πουτάνα εφηβεία.
Γαμώ χτες, σοβαρά. 

9/2/12

Skywriting

Κατήφεια, ρε πούστη...
Θέλοντας και μη, η πολιτική έχει αρχίσει να εισβάλλει στην όλο τέχνη ζωή μου, με αποτέλεσμα να έχω πέσει γάμα τα. Δεν έχω όρεξη ν' ακούσω καινούρια μουσική. Καμία. Έχω χαζογράψει κάνα δυο reviews, κείμενα τα οποία επεξεργάζομαι ξανά και ξανά, αλλάζω φράσεις, για να λέω ότι ασχολούμαι. Έχω ξανακολλήσει με το tumblr μου βέβαια, τα comics πάντα ήταν ή διέξοδος...
Απ' την άλλη δεν έχει βγει και κάτι τόσο συγκλονιστικό, μη λέμε και μαλακίες. Τους κεραυνούς που έπεφταν ο ένας πίσω από τον άλλο το 2010, δεν παίζει να τους ξαναδούμε.
Ξαναέκανα και account στο Soulseek, όπου με μεγάλη χαρά ανακάλυψα τύπο ο οποίος έχει το σύνολο της δισκογραφίας της Sarah, της Creation και άλλων, με αποτέλεσμα να έχω απορροφηθεί εκεί. Κακά τα ψέμματα, τι να τους κάνεις τους The Fray όταν από πίσω παίζουν οι Jesus and Mary Chain...
Δεν ξέρω. Ελπίζω το live των The Men το οποίο δεν παίζει να χάσω να με ανεβάσει λίγο. Το χρειάζομαι. Να 'χω μια μπάντα (τι μπάντα, μπαντάρα) του τώρα, να ξεσκίζεται πάνω στη σκηνή. Θα συνοδεύομαι κι από τους δύο μπόντυγκαρτζ που ανέφερα κάποτε εδώ, γι' αυτό μη σας μπουν τίποτα ιδέες.
Μαλάκα, είχα άλλο όνομα τότε. Και άλλη όρεξη. Καλύτερα τώρα. Η μιζέρια είναι μια αρετή που πρέπει να εξωτερικεύεται με κάθε ευκαιρία, γιατί αν μείνει μέσα σου θα σε πνίξει.
Μ' αρέσει αυτό το section του μπλογκ. Ημερολογιακή φάση. Ημερολογιακή βόμβα. Είχα καιρό να γράψω κάτι και να το δημοσιεύσω αυθόρμητα. Χωρίς να το σκεφτώ. Με τα ορθογραφικά και τα εκφραστικά του λάθη. Όσο περιμένω, τουλάχιστον, να ξανάρθουν οι  κεραυνοί... 

Υ.Γ.: Να σημειωθεί ότι ο τρισμέγιστος καλλιτέχνης για τον οποίο έγραφα στις αρχές επέστρεψε. Δεν τον άκουγα για αρκετό καιρό, κάπου θα τον είχανε κλειζμένο, τώρα ξαναπήρε φόρα και δεν αφήνει τίποτα. Ειδήσεις δε νομίζω να βλέπει, καθώς το ρεπερτόριο παραμένει "επιτυχίες που ξέρουμε και αγαπήσαμε". Δεν κάνουν δουλειά τα ηλεκτροσόκ τελικά...

7/2/12

Schoolboy Q - Habits & Contradictions

Δεν ακούω τόσο Hip Hop όσο παλιότερα. Τα καλύτερα που άκουσα είναι στα '90s, κι ό,τι ψάχνω είναι σ' αυτά τα χρόνια, τα πιο μετά απογοητεύουν... Εντάξει, είμαι και ψιλο-άσχετος, μη λέμε και μαλακίες, αλλά μου 'χουν πει ότι έχω καλό αυτί. Τώρα γιατί το εν λόγω αυτί μ' έχει κάνει να κολλήσω με Lil' Wayne πιο πολύ απ' όλα είναι άλλο θέμα... 
Απ' την άλλη στην indie rock φάση επί του γενικοτέρου που είμαι και αυθεντία έχω να γράψω για τόσο σκατά δίσκους που πραγματικά δεν έχω καμία όρεξη. Θα αναφερθώ απλά: 
Lana Del Rey - χάλι γκάλι και Ελένη Βιτάλη 
Leonard Cohen - γεροντική άνοια και πάλι καταφέρνει να βγάλει τον ίδιο ακριβώς δίσκο που βγάζει από την αρχή της καριέρας του. Καλά, κατόρθωμα.
Perfume Genius = άοσμο αποτέλεσμα 
Mark Lanegan - Ελάτε τώρα, δε θα ξεμπερδέψω τόσο εύκολα με δαύτον, θα ετοιμάσω έπος...
Gonjasufi - μετριότης, μετριοτήτων τα πάντα μετριότης 
Tennis - Young and old and shit
The Twilight Sad - ωπ! Όχι, αυτόν είπα να τον ξανακούσω...Αλλά έπρεπε να με πιάσει με τη μία... Τέλος πάντων, μετά απ' αυτό.
Grimes - είναι τόσο αηδιαστικό που σιχαίνομαι να γράψω.
A Place To Bury Strangers - Μια ακόμα από τα γαμημένα ίδια. Τουλάχιστον ο "ήχος" είναι ακόμα εδώ. Καλά, μπορεί να μην είναι και τελείως καλό αυτό.
Αυτό που προσπαθώ να δείξω ότι, στην παρούσα φάση, δεν μπορώ να βρω ούτε ένα δίσκο, του scene με το οποίο το μπλογκ καταπιάνεται, άξιο ν' ασχοληθώ. Εγώ η ατομάρα. Γι' αυτό πάμε κάπου αλλού...
Είχα τσεκάρει αργά το περσινό "Section.80" του Kendrick Lamar, μου 'χε κάνει τρελή εντύπωση, παρόλα αυτά. Και απ' αυτή την κωλοπαρέα βγήκε κι άλλος ένας. Από το γαμημένο πουθενά. Και με γάμησε...
Το πρόβλημά μου με όλους τους σημερινούς Hip Hop δίσκους είναι η τεράστια διάρκειά τους. Βαριέμαι πριν τελειώσουν. Δώσε μου χίλιες φορές ένα EP με τρία κομμάτια που γαμάνε, παρά ένα LP με είκοσι πέντε κομμάτια με τα μισά fillers. Με το "Habits & Contradictions" πάλι, δεν κουράστηκα λεπτό. Δεν υπάρχει τίποτα περιττό εδώ και οι μονάδες που ξεχωρίζουν αγγίζουν το υπέροχο.
Βουτηγμένο στην απελπισία και την απόγνωση, μου θύμισε παλιότερες δουλειές των Geto Boys, όταν έδιναν σημασία στο στίχο περισσότερο και όχι στο να δείχνουν τελείως badass... Τα ξερά beats φέρνουν στο νου τα παλιά των Wu Tang Clan, όταν δεν είχαν αίσθηση κινδύνου, όταν έκαναν αυτό που τους έβγαινε φυσικά. Είδες τι έκανα μόλις; Ανέφερα τις δύο αγαπημένες μου μπάντες του είδους. Ναι, έχω αρρωστήσει τόσο πολύ.
Το αποτέλεσμα ζέχνει πρωτοπορία. Απλά. Και δε φοβάται ούτε το groove ούτε να σαμπλάρει τους σιχαμένους Menomena, δίνοντας λόγο ύπαρξης στα ηχογραφημένα ξερατά τους. Ούτε τους Portishead σεβάστηκε. Τίποτα. Αυτά τα ιερά τέρατα στα μυαλά των χίπστερζ (βάζω και τον εαυτό μου σ' αυτή την ευγενή αγέλη ανεγκέφαλων μουστακαλήδων, μη νομίζεις. Τα πάντα για να βλέπω μούτρα να κρέμονται).
Από τη μέρα που ο LKrory21 μου έσπρωξε το "Hands on the Wheel", σε ένα twit που μου 'ρθε όσο ήμουν δουλειά και, λογικά, μέχρι να φτάσω σπίτι θα είχα ξεχάσει, δεν μπορώ να το βγάλω απ' τα ηχεία. Άσχημο κόλλημα. Δοκίμασέ το και θα καταλάβεις...    

4/2/12

Poor and Shitfaced...

Μαλάκα, δεν ξέρω... Ακούγεται εδώ και καιρό όλο αυτό το χάλι για SOPA/PIPA/ACTA και δεν ξέρω και 'γω τι, για λογοκρισία, για έλεγχο, για μεγάλους αδερφούς παντού και πάντα, για συλλήψεις, για πρόστιμα, για ένα σωρό μαλακίες και ειλικρινά δε βγάζω άκρη...
Είχαμε που είχαμε τη μιζέρια λόγω κρίσης και δεν ξέρω 'γω τι σκατά, τώρα σκάει αυτό το χτύπημα στην ελευθερία λόγου, έκφρασης και έχω ξενερώσει με τη ζωή μου. Δύο φίλοι που είναι Γερμανία μου 'χουν πει για κυνήγι μαγισσών των όσων κατεβάζουν και αποθηκεύουν το οτιδήποτε, και σκέφτομαι ότι μέσα στο φορομπηχτικό αίσχος που οι από πάνω (μη χέσω) έχουν ξεκινήσει και σταματημό δεν έχει, μην τους σκάσει καμιά μαλακία να σακατέψουν τους φλωροδέστερους των καταναλωτών, αυτών της τέχνης...
Κοίτα, κακά τα ψέματα, το downloading μας έκανε όλους κριτικούς τέχνης, καλώς μας έκανε, ο ερασιτεχνισμός στην άποψη ήταν πάντα αυτό που πήγαινε τα πράγματα ένα βήμα παραπέρα... Τα ερωτήματα που σκάνε, βέβαια, είναι πολλά περισσότερα... Το αν όλο αυτό το τσάμπα είναι ηθικά αποδεκτό, είναι το επικρατέστερο.
Σίγουρα θα γούσταρα τρελά ο ιδιοκτήτης του Vinyl Microstore να γίνει ένας νέος μεγιστάνας του πλούτου, αλλά εγώ, όπως και πολλοί πλέον, δεν μπορώ να συνεισφέρω παρά ελάχιστα... Και αγοράζω ακόμα, απλά όχι τόσο φανατικά.
Στο θέμα μας όμως. Από την πλευρά μου, θεωρώντας κάθε μορφή τέχνης μια μορφή παιδείας, η θέση μου είναι αυτονόητη. Η παιδεία πρέπει να είναι δωρεάν. Για αντίθετη άποψη ψάξτε αλλού, βαριέμαι να αναπτύσσω θέσεις άλλων. Το κείμενο άλλωστε δε διέπεται από καμία σοβαρότητα, όπως και ό,τι γράφω, είναι στα πλαίσια του "να πω κι εγώ τη μαλακία μου".
Και έχω σιχαθεί τη google. Όσο δεν πάει. Με τους ελέγχους της, τα μαλακο-profiling και ό,τι αηδία σκεφτούν. Σκέφτομαι με το τέλος του μήνα να το παρατήσω το εδώ και από πρώτη Μαρτίου να ξεκινήσω κάτι άλλο. Μη λέω και μαλακίες, ήδη το ετοιμάζω, ωραίο φαίνεται, το τεράστιο δίλημμα παραμένει αν αυτό εδώ θα παραμείνει. Ως έχει, ως αρχείο, ως οτιδήποτε... Έχω ένα μήνα σχεδόν μπροστά μου να το σκεφτώ...
Αυτό που με γαμάει είναι ότι δεν το κλείνω από τη δικιά μου μαλακία, επειδή μου γύρισαν τα μυαλά, όπως και σκόπευα άλλωστε, αλλά γιατί με έχει αηδιάσει το γαμημένο το Internet ή, πιο σωστά, όπως στον πούτσο σκέφτονται να το "διαμορφώσουν". Αυτό.

2/2/12

Xiu Xiu - Always

Έχει ξεφύγει τελείως αυτός.
Πάει, σάλεψε λέμε.
Δεν είναι καλά.
Κάτι στράβωσε.
Κοίτα, αν ήσουν κι εσύ μια ζωή στην αυτολύπηση και την αναζήτηση του κάτι που θα σε γαμήσει ακόμα λίγο...
Αυτό δεν είναι;
Το φορτίο του (συγκεκριμένου) Σίσυφου;
Στο περίπου ρε...
Δεν ξέρω, δεν είναι καλά αυτός, πάει...
Δεν ακούω πια τους δίσκους του περιμένοντας να με συνεπάρει το σύνολο, όπως παλιότερα.
Θέλω: αυτές τις τρεις σωστές συγχορδίες - σε κάποια καμπύλη - ενός τραγουδιού γωνιώδους - με τη φωνή του απαλή από πάνω - και χάνομαι.
Εκεί είναι.
Εκεί είναι η συγκίνηση.
Φτηνός εκτροχιασμός, απώλεια συναισθημάτων, στείρα πρόκληση, ποίηση των προνομιούχων για τον έρωτα στα χρόνια της πνευματικής πενίας, η χρυσή τομή μεταξύ γελοίου και σοβαρού η οποία τελικά αποδεικνύεται βαθύτερη από τα αναμενόμενα και το αίμα πνίγει τον οίστρο, πνίγει τις ιδέες, τις φωνές, τα όργανα, κι αυτό που μένει είναι χαλασμένα δόντια, νύχια γεμάτα χώματα και είναι για πάντα.
Το 'πιασα, κύριε Stewart;
Όχι;
Ούτε λίγο;
Ούτε τόσο λίγο;
Καθόλου;
Εντάξει, δεν πειράζει.  

30/1/12

Trust - TRST

Είχα αυτό το φίλο, το Γιάννη. Τον χαιρετήσαμε στα εικοσιπέντε του και στα δικά μου εικοσιπέντε. Του 'κοψε το λαρύγγι κάποιος που, λογικά, κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος. Πέρασαν εφτά χρόνια από τότε. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά τον έχω ξεχάσει. Τον άφησα πίσω, στα πάρτυ, τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και τα γέλια. 
Είχε πολύ γέλιο ο Γιάννης. Ιδίως όταν μιλούσε για μουσική. Είχαμε φάει ένα βράδυ να μου αναλύει τη συμβολή της συμμετοχής του Ian McKellen στο βίντεο του "Heart" των Pet Shop Boys στη μετέπειτα καριέρα του ως Άρχοντας του Μαγνητισμού. Τι να σου λεω, έπρεπε να 'σουν εκεί. Είχε περίεργη αίσθηση του χιούμορ, αλλά, πίστεψέ με, πολύ αποτελεσματική. Τη γκόμενά του τη Γεωργία την πάσσαρε σε περαστικούς να του τη γαμήσουνε, μέχρι και εικοσάευρα τους ανέμιζε στη μούρη, αλλά μάλλον τους τρόμαζε. Ή ξενέρωναν μ' εμάς από πίσω που γελούσαμε με τις φάτσες τους. Εντάξει, ήταν και ψιλοχάλια η Γεωργία, μη λέμε και μαλακίες.
Κάθε τόσο μου 'φερνε δωράκια, μικρά, από το δρόμο τα μάζευε. Κανένα παιχνιδάκι, ένα χαλασμένο δημοσιογραφικό κασετόφωνο, ένα μισοκαπνισμένο τσιγάρο... Μου 'χε φέρει και μια τσίχλα μασημένη. Ήταν κολλημένη σε ένα παγκάκι και κάποιος πάνω της είχε φτιάξει ανάγλυφο το όνομα "Μαρία". Τέχνη.
Το μόνο του κακό ήταν το ότι έπαιρνε πρέζα απ' τα δεκάξι. Ή τουλάχιστον έτσι έλεγε, εγώ για νωρίτερα τον έκοβα. Την ευθύνη την έριχνε στον πατέρα του που τον χτυπούσε συχνότερα από τα επιτρεπτά στο κεφάλι. Μια φορά του 'χε φύγει ένα δόντι, καθίσαμε λοιπόν σε μια πλατεία και το πετούσε στα πόδια αγνώστων. Όποιος το πρόσεχε τον ρώταγε αν είχε την ευγενή καλοσύνη να του το επιστρέψει γιατί το πόδι του είχε σαπίσει και δεν μπορούσε να συρθεί μέχρι εκεί. Το αστείο της υπόθεσης ήταν ότι το πόδι του σάπιζε όντως. Του το ακρωτηρίασαν ένα χρόνο μετά.
Και ξεκίνησε ο Γιάννης ο Κουτσός μετά απ' αυτό ένα αγώνα να κόψει, να φύγει από τη φάση και τον κορόιδευα ότι μπορεί να βγάλεις το Γιάννη από την πρέζα, αλλά ποτέ δε θα βγάλεις την πρέζα από το Γιάννη. Και γελούσε. Και τα κατάφερε. Και σταμάτησε να παίρνει τηλέφωνα. Κλειδώθηκε μέσα στο σπίτι του στο Χολαργό με τη μάνα του και τη Γεωργία. Και μαζί με το πόδι τού κόπηκαν και τα γέλια.
Μάθαινα νέα του από γνωστούς γνωστών, διάβαζε για Proficiency, έκανε και κάτι ιδιαίτερα, έλεγε να δώσει στα γεράματα πανελλήνιες, κι έπαιρνε χάπια για την κατάθλιψη. Πολλά. Καλύτερα στην πρέζα, είπα τότε.
Και βγήκε μια μέρα απ' το σπίτι, πήγε για τσιγάρα, δεν ξέρω τι σκατά, με την πατερίτσα του τη μοντέρνα, τα ρούχα του τα καθαρά, κι άρχισε να διασχίζει τη Μεσογείων, κι έφτασε μέχρι το κέντρο, περπατώντας, δεν έπαιρνε λεωφορεία ο Γιάννης, ήταν μικροβιοφοβικός. Και κάπου εκεί, σε μια γωνία, του την έπεσε ένας από πίσω, του 'χωσε μια λεπίδα στο λαιμό, κι έβλεπε ο Γιάννης το αίμα του να τρέχει, να φτιάχνει σχήματα και σχέδια στο πεζοδρόμιο, στα ρούχα του φονιά του, στους γύρω τοίχους και έπιασε το σουρρεαλισμό της στιγμής, το αστείο. Και γέλασε. 
Τον βρήκανε μετά από λίγο μέσα σε μια λίμνη αίματος κι ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά. Σα να κοιμόταν. Με τα μάτια ορθάνοιχτα.

27/1/12

Crippled Black Phoenix - (Mankind) The Crafty Ape

Αυτοπροσδιορίζομαι: P-U-N-K. Αυτό. Πολιτικά, καλλιτεχνικά, ουσιαστικά. Σίγουρα ένας τύπος με μοϊκάνα και καρφιά θα θεωρούσε προσβολή να έχει την ίδια "ταυτότητα" μ' εμένα, αλλά αυτό είμαι. Για μένα. Τέλος. Σ' αυτή τη σκατοχώρα άλλωστε, όλοι υποστηρίζουν ότι είσαι ό,τι δηλώσεις. Κοίτα, το ξέρω ότι παίζει και να φαίνεται γελοίο στα τριάντα και δύο μου να ντύνομαι μια ταμπέλα που έχει ταυτιστεί με τα δέκα και έξι, εντάξει; Όλοι έχουμε δικαίωμα στη γελοιότητα. Καλύτερα θα ήταν να πλακώνομαι στα σπα, τα γυμναστήρια, τις αποτριχώσεις και τις κρέμες νυχτός; Δε νομίζω...
Λόγω αυτής μου της θέσης στην ευρύτερη υποκουλτούρα του αίσχους, θα έπρεπε να μισώ τους Pink Floyd. Είναι η αγαπημένη μπάντα του πατέρα μου, εννοείται ότι τους σιχαίνομαι. Τους σιχαινόμουν, πιο σωστά. Όχι, και μόνο στη σκέψη τους ξερνάω. Το δίλημμα παίζει γιατί έχω ακούσει - και λατρέψει - υπερβολικά πολλές μπάντες της Delerium που τους έχουν θεούς. Όχι τους Porcupine Tree, άλλες. Θες name-dropping; Μμμμμ... Dead Flowers, Wobble Jaggle Jiggle, Steppes, Kava Kava, Treatment... Και μερικές ακόμα. Ιδίως οι συλλογές της γαμούσαν. Και το Freakbeat, το φανζίν που έβγαζαν αυτοί οι φρίκουλες, από αισθητικής απόψεως ήταν εφάμιλλο οργασμού. Ρε πολλά τα καλά, τι να σου λέω, είναι "έπρεπε να ήσουν εκεί" κατάσταση.
Τώρα, αυτοί οι Crippled Black Phoenix... Ας πούμε ότι κατά κάποιο τρόπο έχω συνδεθεί συναισθηματικά μαζί τους λόγω στρατού. Ναι, πάλι. Άκουγα το ντεμπούτο τους στη σκοπιά. Πάσχουν ακόμα από έλλειψη οικονομίας στις συνθέσεις τους, αλλά μ' αρέσει η φάση τους. Παρά τη ροκιά. Μπορεί να φταίνε και οι μουσάκλες δεν ξέρω. Αλλά θα μου πεις "κι άλλοι διαθέτουν". Γουστάρω και Kylesa ρε, θα απαντήσω. 
Δεν είναι κακός ο δίσκος. Πιστεύω αν τον ακούσω καμιά τριανταριά φορές ακόμα (όχι τις δύο κατά την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές) παίζει και να το λατρέψω. Και να ξεπεράσω και τη Floydίλα που εκπέμπει... Σα μυρωδιά δεν είναι; Η λέξη Floydίλα; Και άσχημη κιόλας. Γι' αυτό και τον Παπακωνσταντίνου το λέω "Βασίλα". Σκέτο. Σα δυσάρεστη οσμή είναι ο τύπος. Βλέπεις μπάντα να βαράει, ελληνόφωνη κι έτσι, και σου σκάει η Βασίλα. "Βρωμάει Βασίλα αυτή η μπάντα ρε". Και ορίστε. Δισκοκριτική. Στο Πυρ το Εξώτερον. 


Υ.Γ.: Το "The Astounding Wolfman" είναι καλύτερο απ' το "Invincible". ΚΑΙ από το "Walking Dead". Ω ναι.

23/1/12

Howler - America Give Up

Ας τη δούμε λίγο επαγγελματικά. Λίγο. Νταξ; 
Όταν γράφεις κριτική για ένα έργο καλλιτεχνικό, οφείλεις να το κρίνεις πρώτα και κύρια γι' αυτό που είναι. Δεν μπορείς, για παράδειγμα, ένα δίσκο των Belle and Sebastian να τον εξετάσεις σα συμφωνία του Stockhausen για αλυσοπρίονο και ερωτικά βοηθήματα. Είναι διαφορετικά πράγματα. Σα να τρως αγγούρι και να λες "χμμμ... Αυτή η μπανάνα σα να μούχλιασε". Καλά, τρελαίνομαι να γράφω "σα" και όχι "σαν" και ο ορθογραφικός έλεγχος να μου το υπογραμμίζει και καλά ότι είναι λάθος. 
Λοιπόν, το "America Give Up" είναι ένας power pop δίσκος. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Για την ακρίβεια είναι ένας πάρα πολύ καλός power pop δίσκος. Άρα κάτι περισσότερο από ό,τι προειπώθηκε. Είπα ψέματα. Όπως γράφτηκε αλλού, θα μπορούσες, αφού μιλήσεις στους φίλους σου γι' αυτή τη μπάντα, για να αποδείξεις ότι οι διθύραμβοί σου έχουν κάποια βάση, αρκεί να τους βάλεις ν' ακούσουν ένα οποιοδήποτε κομμάτι από το πόνημα. Τόσο απλά.
Δεν παίζει να σου αλλάξει τη ζωή, αλλά σίγουρα θα σου φτιάξει μια γαμημένη μέρα. Ιδίως αν τον βάλεις να παίξει βράδυ και πιεις και μια μπυρίτσα. Για τη φάση.
Πάμε στα σκατά τώρα.
Η μπάντα σπρώχνεται όσο δεν πάει από την NME. Ας δούμε κανά δυο άλλες μπάντες που απήλαυσαν την τόση προσοχή. 
Enter Arctic Monkeys: Ένας καλός δίσκος κι από 'κει κι έπειτα ένα ατελείωτο χάλι, μια συνεχής προσπάθεια να αποδείξουν ότι είναι κάτι πολύ περισσότερο απ' αυτό που τους σέρβιραν. Μια σειρά από εκτρώματα, rrrrawk ύφους και ακατάπαυστη αηδία. Πωωωωω... Το βασίλειο μου για μια σφουγγαρίστρα. Πολλά τα ξερατά ρε πούστη...
Enter The Libertines: Μπαντάρα, Babyshambles μπαντάρα, αλλά ναι, αυτοί είναι στην πρέζα, άρα δεν υπάρχει επιχείρημα.
Enter The Strokes: Ένας μέτριος πρώτος δίσκος, ο οποίος έτυχε ν' αλλάξει τις ζωές των Howler και ήταν το μοναδικό καλό πράγμα που έκανε.
Enter Razorlight: ΧαΧαΧαΧαΧαΧαΧαΧαΧα!
Enter Bloc Party: ΟυαααααΧΑχΑΧαΧαχΑχΑΧαΧΑχΑΧαχΑΧαΧΑχΑΧαΧΑΑΑΑΑΑ!
Enter Northern Uproar: Ουααααααχαχαχαχαχαχαχαχαχα - Γκουχ, γκουχ, μπλιαχ - αααααααααχαχαχαχχαχαχαχαχαχαχαχαχα - Μπλιαχ.
Καλά, το 'πιασες το νόημα πριν προλάβω να πω Kaiser Chiefs. Σκατά, σύντροφοι. Τώρα θα μου πεις "δηλαδή για να κρίνω το αν ένα συγκρότημα θα έχει διάρκεια, θα πρέπει ν' αρχίσω να μετράω από το δεύτερο έργο και μετά;" και θα 'χεις και δίκιο. Όπως επίσης θα 'χεις δίκιο αν πεις "Στ' αρχίδια μου κι αν είναι One Hit Wonder". Όλα τα δίκια με το μέρος σου. Αλλά μη μου πεις ότι δε σε προειδοποίησα...     

20/1/12

I haven't forsaken you, George Orwell...

Κλείσανε το  Megaupload  λέει, ρίξανε και κάτι μύρια στους ιδιοκτήτες, μαζί με κάτι χρονάκια "μέσα"... Καλή μαλακία. Κοίτα να δεις που αυτό έγινε ξανά επίκαιρο... Σε μια φάση μάλιστα που το να γράφεις για μουσική έχει γίνει λίγο πιο ανούσιο...

19/1/12

The Big Pink - Future This

Διάλειμμα από τα άρθρα του ανθελληνιζμού - μισανθρωπιζμού. Καλά ήταν, δε λέω, αλλά ξεκαύλωσα. Ας δούμε κάτι πιο ευχάριστο.
Η  4AD  έχει ψοφήσει. Όχι γιατί δε βγάζει καλούς δίσκους, αλλά γιατί δεν ανακαλύπτει μπάντες πια. Τις παίρνει έτοιμες φτασμένες. Εκτός (το μάντεψες) από αυτούς εδώ. Είχα γράψει στις αρχές μια μαλακία για τον πρώτο δίσκο τους, τότε που δεν είχα αίσθηση κινδύνου, τότε που δε σκεφτόμουν ποιος, ποια διάβαζε, ούτε τώρα το σκέφτομαι για να είμαι ειλικρινής... Τότε που έγραφα ό,τι στον πούτσο μου κατέβαινε.
Νομίζω έχω μαλακώσει λίγο τελευταία, αλλά αυτό διορθώνεται. 
Πίσω στο τότε όμως...
Ή γάμα το μωρέ, ας μείνουμε στο τώρα. Ή θα πάω πέρα - δώθε. Ο δίσκος μου θύμισε κάτι φοβερά και τρομερά one hit wonders των '90s ή late '80s, συγκεκριμένα τους EMF και τους Jesus Jones. Τι; Τι ρε; Είπα κακιά λέξη; Τα γούσταρα ρε. Υπάρχει μεγαλύτερη κομματάρα που να σκάσει σε πάρτυ στο άσχετο, την ώρα που είναι όλοι πουτάνα και να τα κάνει ακόμα χειρότερα, και εννοώ γαμάτα φυσικά, από το Unbelievable; Ρωτάω ρε.
Πόσο ήμουν τότε; 10; 11; Προσπαθούσα τέλος πάντων να αποκωδικοποιήσω τι σκατά ήταν αυτό το "ροκ" για το οποίο μιλούσαν με νοσταλγία οι γονείς μου και οι φίλοι τους μέσα από βίντεο κλιπς στο MTV... Κι έσκαγαν οι δύο μπάντες που προανέφερα μαζί με κάτι KLF, κάτι Snap, κάτι 2Unlimited και κάτι Ace of  Base και άντε βγάλε άκρη. Και κάτι Nirvana. Και κάπως άρχιζε ν' αλλάζει το πράμα, αλλά δε θα επεκταθώ...
Η απόλυτη αφύπνιση νομίζω ήρθε με το Songs of Faith and Devotion των Depeche Mode, που μου είχε κάνει δώρο ένας συμμαθητής μου σε κάτι γενέθλιά μου. Σε κασέτα αντιγραμμέ. Πολύ Large τύπος. Ο οποίος σήμερα είναι μπάτσος. Και ήταν και πιο φλώρος από μένα. Και μάλλον είναι ακόμα. Βασικά ήταν το βίντεο του "I Feel You", στο οποίο η Lysette Anthony μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν η ομορφότερη γυναίκα που είχα δει στη ζωή μου. Τέλειο σώμα, τέλειο μαλλί (γκρι, ήταν ασπρόμαυρο το βίντεο), τέλειο πρόσωπο, τέλειο βλέμμα. Και με το που την είδα, όπως καταλαβαίνεις, έλαμψαν τα πάντα. Η ύπαρξή μου απέκτησε ένα σκοπό. Οπωσδήποτε, ο γαμημένος κόσμος να χαλούσε, η Γη να γυρνούσε ανάποδα και να περπατούσαμε στα ταβάνια, έπρεπε να γαμήσω. Αυτό. Αυτή. Αυτό ήθελα να κάνω. Συνέβη, αλλά πολύ αργότερα... Δυστυχώς όχι με την τεράστια αυτή ηθοποιό.
Πίσω στο ρηβιού τώρα. Έτσι, back and forth είναι η φάση.
Ο δίσκος είναι υπέροχος. Είναι όλα αυτά. Άφησαν το "ψάξιμο" του πρώτου και πέταξαν δέκα ξεδιάντροπα pop συνθέσεις με τον αέρα της εποχής που προανέφερα. Και κατάφεραν το αποτέλεσμα να μην ακούγεται παλιό, αλλά ούτε και αυστηρά σημερινό. Να σου φτιάχνει εικόνες. Μαλάκα, αν κάτσω να μετρήσω πόσα "και" έχει το κείμενο, νομίζω θα σκάσει ο εγκέφαλός μου. Και τι έγινε;

16/1/12

The Maccabees - Given To The Wild

Δε μου λες, τις ξέρεις αυτές τις στήλες που είναι προς το τέλος εφημερίδων περιοδικών και τις γράφουν κάτι τύπισσες; Όχι τα ζώδια. Τις άλλες. Για το σεξ. Τις ξέρεις; Αυτές...
Δεν καταλαβαίνω το λόγο ύπαρξης απλά... Αρχικά βρίσκω εμετική τη διάκριση στο φύλο του/της γράφοντα. Γαμημένος σεξισμός. Δηλαδή στη θέση της κυριλάτης γκόμενας με τις τακούνες που έχει αυνανιστεί περισσότερες φορές με τη φωτογραφία της Sarah Jessica Parker από του Jarvis Cocker, δε θα μπορούσε κάλλιστα να είναι  ένας καταϊδρωμένος Κορδελιώτης, με τίμια τριχάρα στο στέρνο, χρυσή καδένα και χαρακτηριστικό λεκέ ιδρωτέξ στην κάτασπρη φανέλα του; Όχι; Και πάλι πιο καυλωτική μου φαίνεται η φάση του από την προαναφερθείτσα κυρία... Αλλά φαντάζομαι για τους υπόλοιπους είναι πιο σέξυ η περιγραφή ενός μνημειώδους πισωκολλητού από μια κυράτσα παρά από το μπουχεσόβλακα "γαμιά της γειτονιάς".
Είναι η οπτική. Αν αποφασίσεις, βέβαια, να οπτικοποιήσεις το γραπτό λόγο. Στην τελική για σεξ μιλάει. Κατ' εμέ δεν έχει τίποτα άξιο δημοσίευσης το σεξ. Σωματική ανάγκη φάση. Σαν το κατούρημα ένα πράμα. Θα 'χε νόημα η ύπαρξη στήλης σε ένα έντυπο όπου ένα άτομο θα αναφέρει ημερολογιακά τις κενώσεις της ουροδόχου κύστης του; Δε νομίζω...
Και είναι και η φάση προϋπηρεσία. Πώς το γράφεις αυτό στο βιογραφικό σου; "Εκτός από τις προφανέστατες υψηλές λογοτεχνικές μου επιδόσεις έχω πηδηχτεί και με καμιά σαρανταριά ασχημάντρες"; Σου λέει ο εκδότης "Μμμμ, και οι δύο κοπέλες τα καταφέρνουν μία χαρά, αλλά θα προσλάβουμε τη δεύτερη γιατί, σύμφωνα με όσα διαβάζω, έχει δώσει περισσότερες φορές κώλο. Έχουμε και κρίση". Και τσιμπάει τη θεσούλα η sex editor. Δηλαδή ποιανού το γαμήσι παίζει να θέλει editing; Τι του λες; "Χρυσή μου, άμα δε γουστάρεις να τα τρως, κλείσε το στόμα. Κι αν ο μαλάκας σου επιμένει να στα ρίχνει στα μούτρα, κλείσε και τα μάτια. Αν είναι να τυφλωθεί κάποιος ας είναι καλύτερα αυτός που την παίζει". Έγραφε μία σε κάποια φάση ότι πρέπει να απενοχοποιηθεί το πρωκτικό. Γιατί; Ήταν ένοχο για κάτι; Έχει μπει φυλακή κόζμος γι' αυτό; Έχει βασανιστεί; Παίζει και καμιά γιορτή; Της Ξεκωλιάρας της Οσιομάρτυρος; Μπα ε;
Έχει ψοφήσει κι ο greek lover, ρε πούστη... Κάπου στα '80s τον κλάψαμε. Το απόλυτο αρσενικό με το λασπωτήρα και τη στύση του Rocco Siffredi, μαλακό να 'ναι το χώμα που τον σκεπάζει. Τι εννοείς δεν έχει πεθάνει; Όχι φίλε, η στύση του Rocco δεν είναι κάτι φυσιολογικό για ογδοντάχρονο άντρα. "Νεκρική ακαμψία" το λένε. 
Έγραφε ο προαναφερθείτσος εραστής της πούτσας στα ΚΛΙΚ και στα ΜΗΤΡΟ της εποχής, χρόοοοονια πριν η Τζούλια Αλεξανδράτου μονοπωλήσει τις αντρικές φαντασιώσεις, ότι χτένιζε τη χαιτάρα του, έκανε περμανάντ στις πουτσότριχες και στο τριχομάσχαλο και έβγαινε να κατακτήσει... Γενικά. Και δώστου συμβουλές, δώστου συγκεκαλυμμένες περιγραφές ανόσιων και ανίερων ερωτικών πράξεων κατά προτίμηση στο Myconos (διαδεδομένες πλέον λογοτεχνικές εκφράσεις όπως "την άρχισα στα πουτσοσφάλιαρα", "της έκανα τον κώλο βραζιλιάνικο" ήταν καθ' όλα απαγορευμένες), δώστου "Cum wiv' me για να τη βρεις" και λεφτά και μαγιουδάκια με ενίσχυση στην αρχιδοσακούλα και αμάξα κάμπρια και ραϊσμένες καρδιγιές. Ο παίδαρος. Ο κατ' επάγγελμα άχρηστος.
Και τα διάβαζα. Και τα διαβάζω. Μόνο που δεν υπάρχει ηδονοβλεψία σ' αυτό. Δεν υπάρχει κλειδαρότρυπα. Είναι ένα αποστειρωμένο χάλι, μια στεγνή αναφορά, στην οποία ο μόνος που καυλώνει είναι ο/η συντάκτης/τρια της. 
Κι ας είμαστε ειλικρινείς τώρα, όχι πες, δεν είναι τραγικά βαρετό - γελοίο το άτομο της παρέας που αρέσκεται να περιγράφει τις ερωτικές του περιπτύξεις; Ο "- Μαλάκα, είμαι πτώμα. - Γιατί; - Γιατί γαμάω!". Δε γαμάς που δε γαμάς, ρε μαλάκα, δε γράφεις σε καμιά free press;  

12/1/12

Όταν πεθάνω θάφτε με σε μια γωνιά μονάχο, και δίπλα τη Jaguar μου (αμάν αμάν) παρηγοριά μου να 'χω

Λοιπόν...
Θυμήθηκα τις προάλλες μια μαλακοσειρά στην τελεόραση. Ω ναι. Ήμουνα που λέτε στο καράβι με κάτι φίλους και έπαιζε αυτή τη γελοιότητα και είχαμε κλάσει στα γέλια. Χρόνια πριν. Τους ξαναβρήκα και μου ξανάρθε η φάση.  Φλας Μπακ .
Λοιπόν...
"Δούρειος Ίππος" λεγόταν. Ήταν για μια ροκ μπάντα, και προβαλλόταν τα χρόνια που σε κάθε προαύλιο Λυκείου της Θεσσαλονίκης είχε κι από πέντε συγκροτήματα, ενώ τα δύο απ' αυτά είχαν  συμβόλαιο με πολυεθνική. Μαύρα χρόνια (και χάλια) για την ελληνική σκηνή. Ευτυχώς μας έβγαλαν από αυτή την κατάντια οι Raining Pleasure δείχνοντας ότι η καλή μουσική στέκει εξίσου καλά σε διαφημίσεις απορρυπαντικών πιάτων και σε reality που συμμετέχουν άτομα με ειδικές ανάγκες (αναγνώρισης. Γνωστά και ως ΑΜΕΑΑΑΑΑΑΡΡΡΡΓΓΚΓΚΓΚΓΚΧΧΧΧΧΧ). Σ' αυτό πρωταγωνιστούσε ένας σωσίας του Κότσιρα και η Ματσούκα η Δήμητρα, η οποία τώρα που το 'χει εντεχνιάσει θα το θυμάται και θα κλαίει. Δεν την αδικώ.
Τι γινόταν τώρα. Αυτή η μπάντα είχε και καλά οργώσει όλη την επαρχία να παίζει τα μαλακοτράγουδά της, με φορτηγό βαμμένο χίππικο παρακαλώ, σε εποχές που κι αυτές οι Τρύπες άιντε να έκαναν καμιά 30αριά λάιβ ανά έτος. Και όχι σε τριάντα διαφορετικές πόλεις... Σαν πολλά να βάζω και πάλι... Τέλος πάντων. Το μελανό σημείο της ιστορίας του συγκροτήματος ήταν ότι ο τραγουδιστής τους, ο μαλλιάς, ο ροκάς, ο μπίχλας, ο μόρτης, ό μάγκας (εντάξει, σταματάω) τα είχε με μία τραγουδιάρα του λαϊκού πενταγράμμου.  Σκυλού ρε. Σκάνδαλο! Τι κατάπτωση! Στα πατώματα το indie cred (δεν υπήρχε στο μυαλό - ποιο; - του σεναριογράφου, αλλά ξέρεις εσύ).
Μετά το δικηγόρο με την τσιγγάνα, τον Τούρκο με την ελληνίδα, τον παπά με το ανήλικο... Ωπ! Λάθος. Τη γκόμενα ήθελα να πω, έρχεται ο ρόκερ με την ελαφρολαϊκιά. Ακόμα ένα χτύπημα κάτω απ' τη μέση στην αιώνια ιστορία του αταίριαστου έρωτα που τόσο ωραία έχτισε ο William Shakespeare στο "Ρωμαίος και Ιουλιέτα".
Και δώστου ναρκωτικά ο πληκτράς (πληκτράς, μαλάκαααααα, αχΑΧαχΑχαΧαχαΧΑχΑχαχαχα, δεν παίζει να 'χει υπάρξει πιο μαλακοθέση σε ροκ μπάντα ΕΒΕΡ, ο ΑΧΡΗΣΤΑΣ ο ίδιος) αν θυμάμαι καλά, να τα βλέπει κιόλας η μάνα μου και να μη μ' αφήνει να φοράω γυαλιά ηλίου για να τσεκάρει αν έχω κόκκινα μάτια. Χέστα. Το μυαλό του σεναριογράφου πάλι (καμία σχέση με του John Malkovich): Χμμμμ, πρέπει πάσει θυσία να ρίξω κάποιον στην πρέζα για να φρικάρω τις νοικοκυρές, αλλά ποιον... Τον τραγουδιάρη όχι, ο κιθαρίστας δε μιλάει ποτέ, ο ντράμμερ είναι γέρος... Ρε σεις, που είναι αυτό το ξανθό το μαλακιζμένο με τους καφέδες; Το κρουασάν που μου 'φερε είναι με σοκολάτα, του είχα ζητήσει βουτύρου, γαμώ το σπίτι του! Που είναι λέει; Διαβάζει το ρόλο του; Ποιο ρόλο του; Α ναιαιαιαιαι ρεεεεεε... Πες του ότι θα 'χει κάποιες αλλαγές. Και εγένετο πρεζάκι.
Θα μου πεις τώρα εσύ που διαβάζεις και δεν πιστεύεις τη στύση σου "μα κε Raggedy, τι σχέση έχει αυτό το κείμενο με την υψηλή τέχνη που προάγεται στο ιστολόγιό σας, ευλογημένη να είναι η καυλοφωνάρα σας, συγνώμηπουρώτησασαςπαρακαλώσυγνώμη;". Πρόσεξε να δεις. Επειδή εμένα το μάτι μου κόβει από τέχνη, είδα το αίσχος ως μια αλληγορία. Στην πραγματικότητα όμως, είναι μια πιστή αναπαράσταση της ελληνικής βλακείας, του εμπάργκο στην τέχνη στα χρόνια της γαμημένης της χούντας, και του πως αντικατοπτρίζεται ο ορυμαγδός πληροφορίας με εμετικές ριπές που ακολούθησε στη δεκαετία του '80, και φυσικά στο σήμερα. Πως το αντιλήφθηκε αυτό ο ελληνάρας που τονε χαλάνε τα πακιστάνια. Το ΡΟΚ. Ο σκατίβλαχος με τα τσαρούχια, τη φουστανέλλα (-έλλα, -έλλα, -έλλα)* και τη στρινγκάρα. Τι του είναι οικείο.
Έχουμε και λέμε...
Ροκ = ναρκωτικά, μαλλιούρα, βανάκι βαμμένο μπουρδελέ, συναυλίες με κοινό σκυλάδικου από κάτω, ντράμμερ που έπαιζε στη Γλυκιά Συμμορία, και απόλυτη αποχή από τις γκόμενες που φιγουράρουν στα εξώφυλλα του καταπληκτικού φανζίν Πίστα. Αυτό είναι το σωστό. Το 'χεις; Γράφεις σενάριο. Μαζεύεις κλισέ και ξεκινάς. Γιατί ως γνωστόν, αν γνωρίζεις τα κλισέ ενός scene, γνωρίζεις τα πάντα γύρω απ' αυτό. Ψήθηκα ν' ακούσω Πράσσειν Άλογα.

* Τραγούδα το όπως το "Umbrella" της Rihanna(ς).

9/1/12

Loma Prieta - I.V.

Business as usual είναι η φάση...
Τσέκαρα αυτό το δίσκο γιατί το πρώτο review που διάβασα έλεγε ότι θα το γουστάρουν όσοι είχαν κολλήσει με τις μπάντες της Ebulllition στα ζήροουζ. Συγκεκριμένα ανέφερε τους Yaphet Kotto, τους Funeral Diner και τους Orchid... Δυστυχώς θυμίζουν περισσότερο τους τελευταίους. Κάτι που δεν είναι απόλυτα κακό, αλλά ξέρεις... Ήθελα περισσότερο Emotive παρά Hardcore. Και μόνο για το "Half Cross" αξίζει να το ακούσεις. Και το "Biography". Και τα υπόλοιπα.
Στα ζήροουζ που λες, είχα αρρωστήσει τόσο άσχημα με τους Blood Brothers και το όλο screamo πράμα που έπρεπε να βρω κάτι που να μοιάζει για να γεμίζω τις ώρες μου με απόγνωση. Και βρήκα την Ebullition. Έχω ξαναγράψει... Στο Punknews είχε γραφτεί προ αμνημονεύτων αυτό: "Somewhere along the line bands and labels lost sight of why music is truly made, but Yaphet Kotto and Ebullition have put up one hell of a fight to turn things around"
Έτσι είναι ρε. Θες η μουσική που ακούς, κάποιες στιγμές να σε γαμάει, να μη σε κάνει να αισθάνεσαι "καλά", αν και τελευταία μόνο αυτό ζητάω απ' αυτή. Παρόλα αυτά, τα όσα με ξεσήκωσαν πέρυσι ήταν  "δύσκολα". Ήθελαν χρόνο κι ας με άρπαξαν απ' τα μούτρα με τη μία. Είχαν ουσία. Αυτό. Κι ετούτοι εδώ έχουν. Κουβάδες ουσίας.
Όταν οι πάνκς έχουν μια κάποια μουσική παιδεία, στο μεταξύ, το αποτέλεσμα σκοτώνει. Εδώ μέσα έχει κάτι riffs που κι εκατό γενιές χαζομεταλλάδων να περάσουν δεν παίζει να τα βρουν ποτέ. Οίστρος. Εκεί που τα ζώα με τις B. C. Rich αναπαράγουν πότε πιο γρήγορα πότε πιο αργά τα όσα έπαιξαν οι Napalm Death και οι Black Sabbath πριν από τριάντα και εκατόν τριάντα χρόνια αντίστοιχα, οι "νεότεροι" έχοντας πλήρη άγνοια κινδύνου προσφέρουν ασταμάτητα κάτι νέο.   
Κι ας έχω χάσει επαφή με το scene. Παραμένει κορυφαίο σήμερα να σκάνε καινούριες μπάντες που έχουν επηρεαστεί από άλλες που υπήρχαν πριν δέκα και όχι πριν ενενήντα χρόνια. Συνειδητοποιείς την εξέλιξη. Ότι κάτι μεγαλώνει μόνο του, ανεξάρτητα, δε χρειάζεται γονείς, παππούδες και σίγουρα δε χρειάζεται δεινόσαυρους.

4/1/12

Goodbye Sober Day...

Είμαι στο σπίτι των γονιών μου, στο παλιό μου δωμάτιο κι ακούω Mr Bungle. Στις γιορτές έχουμε την τάση να υπενθυμίζουμε ο ένας στον άλλο την ύπαρξή του. Καλά είναι...
Οι τελευταίες μέρες του '11 ήταν αφιερωμένες κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο στους παλιούς φίλους. Κάπως το καταφέρανε να χωθούν μέσα και να επιβάλλουν την παρουσία τους. Γιατί είμαι μαλάκας και ξεχνάω. Αυτό είναι το μεγαλύτερό μου πρόβλημα. Ζω αηδιαστικά για το σήμερα και παραγκωνίζω το χτες. Και το αύριο. Γιατί υποτίθεται ότι το τώρα δεν ξαναγυρνάει. Γάμησέ με δηλαδή.
Αν ξενέρωσα που έχασα κάτι μέσα στις γιορτές, ήταν το λάιβ των Mother Disobedience... Δεν μπόρεσα να πάω γιατί φρόντισα την ίδια μέρα να τρακάρω τ' αμάξι. Με κάτι τσιμέντα. Ω ναι. James Dean κατάσταση. Δεν ήμουν τύφλα ή κάτι τέτοιο, απλά αφηρημένος... Εν ολίγοις, αν περιμένεις όλο το απόγευμα να σε παραλάβει η οδική βοήθεια, δεν έχεις και πολύ όρεξη να τρέχεις μετά...
Υπέροχος τρόπος να αποχαιρετήσεις ένα γαμημένο έτος, non? Το δώρο χριστουγέννων αντί να γίνει comics, δίσκοι, ρούχα (μ' αυτή τη σειρά), έγινε φανάρια, προφυλακτήρες, βαφές. Αν είμαι καλά; Βλέπεις γραμματάκια στην οθόνη σου, σωστά; Καλά είμαι τότε.
Τώρα από πίσω παίζουν οι Retox. Γαμώ τις μπάντες... Μετά θα βάλω το split των Spitboy με Los Crudos... Και μετά Damad... Τους λατρεύω αυτούς τους δίσκους. Τους παλιούς μου. Που τώρα είναι πίσω πίσω στη δισκοθήκη. Που το Slug and Lettuce χαρακτήριζε απλά και γενικά: Punk. Ρε μουνιά.
Τέλος πάντων... Και ευχές βαριέμαι, όχι να πω, να έχω. Νταξ, σκατά ξεκινάει η πουτάνα, ως συνήθως, και βλέπουμε πως προχωράει... Για αρχή έχουμε μύτινγκ μετά τις γιορτές στην εταιριάρα και μου βρωμάει μείωση μισθών... Τι καλά...