Last Nite... Nechayevschina - Faust

Μετά τα ρόχαλα που εισέπραξα από δύο εκλεκτούς συνοδοιπόρους στο αίσχος που αποκαλώ ευγενικά "η ζωή μου" αγκαζάρισα τη μακροβιότερη σχέση που είχα με μουσικό, τον αλλιώς γνωστό και ως "ο Άνιμαλ του Μάππετ Σόου με Σάρκες" και τραβηχτήκαμε στο Κύτταρο... Μεταξύ μας για το σαππόρτ πήγα... Η μουσική μου παιδεία ξεκινάει μέτα το '77, και το να δω κάτι γεροχίππυδες να χτυπιούνται δεν ήταν και η καλύτερή μου... Σαφώς και είμαι αδαής, όπως μ' έχουν αποκαλέσει στο παρελθόν, και μου το απέδειξε περίτρανα αυτό που άκουσα, αλλά κυρίως, αυτό που είδα...

Οι Nechayevschina είναι ούτως ή άλλως μία από τις αγαπημένες μου μπάντες στο πολύπαθο scene και δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός... Stoner Drone Rock Jam Thang με ασύλληπτο groove, σχεδόν πλήρως αυτοσχεδιαζόμενο, έκφραση, μπάντα με νόημα ρε, νόημα, ποιοι άλλοι μπορούν να το καυχηθούν αυτό, όπως και ποια άλλη σαππόρτ μπάντα μπορεί να καυχηθεί ότι είχε όλο το κοινό μπροστά να κουνάνε τα κεφάλια πάνω-κάτω... Μιλάμε για γαμάτο groove, εξοντωτικά αργά σημεία και όταν ανεβαίνανε οι εντάσεις... Εξαγνισμός...

Οι Faust είχανε στήσει στη σκηνή μπετονιέρες, τρυπάνια, αλυσοπρίονα, γάμησέ τα, ξεκινήσανε θορυβοδέστατα, προχώ, ξέρω 'γω, νταξ δεν είμαι και ο πλέον κατάλληλος να μιλήσω για την προσφορά του kraut rock στη σύγχρονη μουσική παραγωγή, δεν είμαι ειδικός, αλλά αυτό που άκουσα, σίγουρα δεν μπορεί να θεωρηθεί "παλιό" ή οτιδήποτε... Μας προειδοποιήσανε ότι θα παίξουνε δύο σετ της μίας ώρας (!) με ένα τέταρτο διάλειμμα και μας ευχαρίστησαν που δεν καπνίζαμε... Χα...

Ζητώ συγγνώμη από τα γερόντια, αλλά όταν συμβαίνει τέχνη μπροστά στα μάτια σου, η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο... Μιλάμε για πολύ τσιγάρο...

Η προσέλευση του κόσμου, για μένα, ήταν ικανοποιητικότατη, μπορούσα να πάρω τα μαρτίνι μου (μπλιαχ) άνετα... Ο ήχος ήταν πάααααρα πολύ καλός, αλλά δεν έχει να κάνει ναι...

Προς το τέλος του 2ου σετ έγινε το χάος, άρχισε να δουλεύει η μπετονιέρα, ο μπασσίστας της πετούσε χαλίκια, πήρε και το αλυσοπρίονο και "χάραξε" ένα "Live On" σε μια πλάκα φελιζόλ, κάνοντας τη σκηνή χάλια, στα μισά του πρώτου σετ είχανε κι ένα κομμάτι με 2 ραπτομηχανές και live ξυλογλυπτική, ό,τι να 'ναι λέμε, τέχνη, δεν μπορώ να το συγκρίνω με οτιδήποτε έχω δει μέχρι σήμερα, γάμησέ τα με στείλανε στο διάολο, με γεμίσανε...

Ήτανε, λέει, η 2η φορά που σκάγανε στα μέρη μας, δεν πήγα την 1η, αλλά ένα είναι σίγουρο, την 3η φορά θα είμαι πάλι εκεί...
Για τις φωτό τα εύσημα στον Άνιμαλ...

Misery Loves Bad Company

Faust... Αύριο... Το πρώτο live που θα πάω μετά τον αποκλεισμό του αλκοόλ από τη ζωή μου... Η οποία έγινε σαφώς κατά τι πιο μίζερη... Νταξ, δεν παίζει ν' αρχίσω να γράφω πάλι τα ίδια με το προηγούμενο ποστ, την έχω παγώσει τη φάση, αισθάνομαι καλύτερα, χτες κοιμήθηκα κιόλας, αλλά το ξέρω ότι αύριο όλη νύχτα θα κοιτάω την έξοδο... Θα δείξει…

Sleater Kinney - A Quarter To Three

"It's one a.m. you haven't called - It must be four wherever you are - And the photo booth strip, and the letter you wrote - they feel like nothing I could hold"
Η αγαπημένη μου μπάντα κάποτε... Τις ξαναθυμήθηκα πρόσφατα... Στριφνές κιθάρες, τσιρίδες, γάμησέ τα ρε, έρωτας, ξέρω 'γω, είναι κάμποσος καιρός τώρα που ξενερώνω με τα χρόνια που φύγανε, όχι ότι έχω κανα όφελος απ' όλο αυτό, αλλά να μωρέ, ξερω 'γω... Δεν ξέρω, βασικά... Μπορεί να φταίει και η αποχή από οτιδήποτε αλκοολούχο... Είπα να στρώσω... Πολύ ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο, αλλά στ' αρχίδια μου βασικά, ελάχιστοι εκεί έξω γνωρίζετε τη φάτσα μου, και όσοι από σας τη γνωρίζετε, έχετε έρθει αντιμέτωποι με το πρόβλημα... Λυπάμαι γι' αυτό...

"Nothing bad, nothing free, there's nothing left for me to feel"
Μαλάκα, παίζει να διανύω μια απ' τις πιο γαμημένες φάσεις της ζωής μου... Ειλικρινά... Και κλωτσάω στα μούτρα όσους πάνε να με στηρίξουν με οποιονδήποτε τρόπο... Η σχέση μου με το μπουκάλι με γάμησε, με ξεπάτωσε, αλλά νομίζω το ξεφορτώνομαι ρε, είχα τρελά κενά μνήμης, βράδια ολόκληρα από τη ζωή μου χαμένα, στο βρόντο, που δε θυμάμαι τίποτα, ακόμα και πράγματα, πρόσωπα, συμπεριφορές που θα 'θελα να θυμάμαι, γαμώτο, δεν είναι πια εκεί. Εκείνη την ώρα λες "ναι, ρε πούστη, αυτό που συνέβη μόλις, γάμησε, πρέπει να το θυμάμαι αύριο, ας το θυμάμαι αύριο, είναι έντονο, θα το θυμάμαι". Και το ξεχνάω. Έτσι απλά.

"It's like going to bed at a quarter to three - finally tired, finally empty"
Άδειος τελείως... Τελείως ρε... Έριξα την τελευταία κλωτσιά στην αυτοκαταστροφή... Και τώρα μου λείπει πιο πολύ κι απ' τον αέρα... Αλλά ναι, είναι για το καλύτερο... Γιατί όμως, ρε πούστη, δεν αισθάνομαι καλύτερα; Αυτό ακριβώς κάνω... Περιμένω... Μέχρι να μην μπορώ να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά... Καμιά φορά παίρνει περισσότερο απ' όσο νομίζω... Καμιά φορά παίρνει και όλη τη νύχτα... Και δεν το ξέρει κανείς...

"Should I be up to play the game - back and forth get back at me - and my confidence fell and I feel so mad - tell me whose side are you on?"
Γαμώ τις μπάντες ρε... Θα μπορούσα να διαλέξω κάλλιστα οποιοδήποτε άλλο από τα κομμάτια τους, σίγουρα, κάποιος στίχος, κάποια λέξη, κάποια νότα θα ανταποκρίνεται στην κατάστασή μου... Σίγουρα ρε... Όλα... Δεν ξέρω πως στο διάολο το 'χουνε καταφέρει... Ίσως αν ακούσω όλη τη δισκογραφία τους ξανά να μπορέσω να βρω το στίχο, τη λέξη, τη νότα που θα με επαναφέρει... Που; Εκεί που θα 'θελα να 'μαι... Ή εκεί που δεν πήγα ποτέ...

"It's like going to pieces could fix everything, at this point I'm really me"
Όπως αυτό το τελευταίο... Δεν ξέρω αν γίνω κομμάτια, αν θα φτιάξουν όλα (γαμάω στη μετάφραση)... Αυτή τη φορά πραγματικά δεν ξέρω... Στο παρελθόν, φυσικά και δε διορθωνόταν τίποτα, αλλά ξεχνούσα ρε... Ξεχνούσα πολύ εύκολα... Πράγματα, πρόσωπα, συμπεριφορές... Τώρα πρέπει να ξεχάσω ολόκληρο εθισμό και δεν ξέρω αν θα 'ταν σωστό να επιτρέψω στον ίδιο να με βοηθήσει να τον ξεπεράσω... Δεν ξέρω, βασικά... Δεν ξέρω τίποτα πια...

Greek 'n' Roll - Chapter 2: Attack of the motherfucking Clonezzzz

Σκατοϋπόθεση... Το εγχώριο ροκ, ίντυ, πανκ γγγγγουατέβερ... Κάπου στα '90s είχε κάτι καινούριο και φρέσκο να δώσει... Ήταν μια εποχή που αγοράζαμε δίσκους και, ναι, ναι, τους ακούγαμε κιόλας... Δεν είμαι μαλάκας νοσταλγός, αλλά αυτό παραμένει ένα γεγονός που δύσκολα κάποιος μπορεί να αρνηθεί...

Για να δούμε... Last Drive, Blackmail, Nightstalker, Honeydive, Terminal Curve, Ziggy Was, Bokomolech... Κορυφές.

Τώρα, αν και υπάρχει τρομερή εγχώρια noise, avant garde scene - δε θα παίξει name dropping (ακόμα), ψαχτείτε - από ροκ πλευρά η σκηνή ασθμαίνει... Να 'ναι 5 οι αξιόλογες μπάντες; Αμφιβάλλω... Και δε μιλάω για πρωτοπορία αυτή τη στιγμή... Μιλάμε για συγκροτήματα "εφάμιλλα" του εξωτερικού... μόνο που το εξωτερικό δεν ενδιαφέρεται... Τι να κάνει με άλλους 50 κλώνους συγκροτημάτων που ήδη διαθέτει;

Και δε μιλάω για νούμερα βιομηχανίας... Οι κλώνοι πάντα είχανε μία τάση να εκτιμώνται από το εν λόγω μαγαζί... Όοοοοχι... Στα υπόγεια ξεχωρίζουν αυτοί που έχουν κάτι διαφορετικό να παρουσιάσουν... Αντιγράφοντας κάτι πασίγνωστο φτιάχνεις ακόμα μία party-band... Χειρότερα. Μια Cover-Band... Που παίζει τραγούδια που, αν και ακούγονται γνωστά, κανείς δεν τα γνωρίζει...

Και πώς γίνεται οι ολόχρυσες μετριότατες της "Νέας" Ελληνικής Σκηνής να διεκδικούν θέσεις στο "σταρ-σύστεμ", με τηλεοπτικές εμφανίσεις, κατα φαντασία stardom και rrrrockkkk performances (γιατί όλοι οι Βλαχο-Έλληνες πρέπει να είναι ή ο Bowie ή ο Ronson; Σ' αυτούς εξαντλείται ο ρόλος του "rock performer";) ενώ στερούνται βασικά πράγματα όπως: ΤΑΛΕΝΤΟ; Αν και ο Ροντάρι αρνείται την ύπαρξη του τελευταίου, πιστεύω ακράδαντα ότι για τους καλλλλιτέγνες της "ελλαδάρας γαμάμε" είναι αυτό ακριβώς που λείπει... Πρωτοτυπία ρε. Αρ γιου φαμίλιαρ γουίθ δε τερμ;
Δηλαδή είναι δυνατό μία χώρα με κάμποσο ψαγμένο κόσμο, ίσως και δυσανάλογο σε σχέση με το μέγεθός της και την οικονομική ευμάρεια των γονιών τους, να εκπροσωπείται στο μουσικό στερέωμα, παγκόσμιο και εγχώριο, από μουσικούς που έχουν ακούσει μετα βίας πέντε μπάντες; Και μιμούνται τις δύο (οι καλοί); Κι όμως είναι. Live your myth in Γκρηης.

Σε ένα documentary για την παλιά και τη νέα (τότε) σκηνή της Νέας Υόρκης που είχα δει (χρυσές εποχές των Athens-New-Yorkers, τυπάδων δηλαδή με το μαλλί τσίτα και κουστουμιά με γελεκάκι το κατακαλόκαιρο που ακούγανε Liars και θεωρούνταν "προχώ", αλλά μόνο από τους εαυτούς τους και τους φίλους τους), η Lydia, ισχυριζόμενη ότι οι "νέοι" στερούνται πρωτοτυπίας, έλεγε "why buy a guitar? Get a trombone!" και το πλάνο άλλαζε και μας πήγαινε σε ένα live των Gogol Bordello... Τότε τους μάθαμε μόνο όσοι ήμαστε σ' αυτή την προβολή. Σήμερα; Ας γίνει μάθημα αυτό σε ορισμένους και παίρνω εγώ την κάμερα.

Sun Araw - Heavy Deeds

Χίππιδες με κέρατα... Το 'χε γράψει μια τύπισσα - χίππισα στο παντελόνι της... Με μαρκαδόρο... Πριν χρόνια... Αλλά δεν ήταν ούτε στα '60s, ούτε στα '70s... Ήταν πριν λίγα χρόνια... Αδικαιολόγητο...

Και μου είχε κολλήσει... Όχι η τύπισσα, έλεος... Και ακούγοντας ετούτους (ετούτον;) εδώ το ξαναθυμήθηκα... Ρε μαλάκα, απίστευτη φιλοφρόνηση για το μπούλη, το Heavy Deeds μου θύμισε Royal Trux... Γάμησε τα... Ψυχεδελοdub ό,τι να 'ναι... Γαμώ... Και η ροκιά ροκιά, ρε πούστη... Διαστημικές κιθάρες και πολύς χιππισμός... Δεν ξέρω ρε... Είχε καιρό να με συγκινήσει κάτι της φάσης...

Αν έχω καταλάβει σωστά, ο τύπος είναι κολλητός με Pocahaunted, άλλη μια μπάντα που δεν είναι twee (μαλάκα, δεν είναι twee και γουστάρω, αν μου το έλεγαν αυτό πριν από 5 χρόνια θα γαμιόμουνα στα γέλια, όχι για τη φάση "μ' αρέσει κάτι που ΔΕΝ είναι Twee", αλλά το ότι θα είχα φάει κόλλημα με Twee, τι σκατά έχω πάθει), αλλά γουστάρω τρελά... Ινδιάνες γκόμενες, που αλυχτάνε στο λυκόφως... Τρέλα... Freak Folk Noise Whatever Thang... Shamanik τέρμα...

Περίεργος δίσκος ρε... Σου γαμάει το κεφάλι, χωρίς να γίνεται κουραστικός... Αυθορμητισμός, όλα χωρίς σχέδιο που πάνε σύμφωνα με το σχέδιο... Σα να τρέχεις στις τουαλέτες του μπαρ για ένα τελευταίο φιλί στην αντανάκλασή σου, ενώ ετοιμάζεσαι να φύγεις σε χειρότερη κατάσταση απ' ό,τι μπήκες, και μετά βγαίνεις και ο ηλεκτρισμός συνεχίζει να σε διαπερνάει... Δεν βγάζει νόημα αυτό; Φυσικά και βγάζει...

Είμαι απολύτως ικανοποιημένος (και τούτο είναι απίστευτη φιλοφρόνηση) μ' αυτό το διεστραμμένο ροκ πράμα που έβγαλε ο τύπος... Τελείως στη φάση μου ρε... Μακάρι να παραμείνει μυστικό ακόμα και μετά απ' αυτό... Μακάρι ρε...

King Khan & BBQ Show - Invisible Girl

Έχω αυτό το κόλλημα... Γάμησέ τα... Με το πανκ... Το απόλυτο cool... Η jazz, άλλωστε, από τότε που της στερήσανε τις πόρνες και την πρέζα ψόφησε... Και τό πανκ έχει βρεθεί στο βάθρο... Πρώτη γαμημένη θέση...
Έχω κι άλλο ένα... Μ' ένα από τα εκατοντάδες παρακλαδια του... Το γκαράζ... O King Khan το υπηρετεί πιστά...
Γαμάτες συνθέσεις που έχουν σαν αρχή τα Nuggets, Pebbles, Back From the Grave, αλλά παρόλα αυτά ακούγονται τόσο σημερινές... Μαζί με Black Lips η απόλυτη φάση...
Το ότι το "Invisible Girl" γαμάει ασύλληπτα δεν είναι έκπληξη... Σούπερ κιθάρες, σούπερ τσιρίδες, γάμησέ τα, δε χωράνε λογοτεχνία τέτοιοι δίσκοι, ούτε αυτοβιογραφικά στοιχεία, εκτός ίσως αν γράψω γι' αυτό το πάρτυ το '02, που έγινα τελείως τύφλα και φιλούσα όλο τον κόσμο, waitaminnit σε κάθε πάρτυ γίνομαι τύφλα και φιλάω όλο τον κόσμο, εδώ που τα λέμε, και έξω απ' το σπίτι να βγω απλά, γίνομαι τύφλα και φιλάω όλο τον κόσμο, α, ναι, τι έλεγα, γαμημένη ενέργεια και τα κλασσικά soulful φωνητικά του King μου γαμάνε τον εγκέφαλο... Γαμώ τις μπάντες...
Garage Punk δίσκος της χρονιάς... Και με Rock 'N' Roll Adventure Kids κόλλησα, αλλά το βασιλιά τον παρακολουθώ κάποια χρονάκια τώρα, ε, όσο να πεις, υπάρχει ένα συναισθηματικό δέσιμο... Και ήταν ό,τι έπρεπε μετά την ψιλοαπογοήτευση που έφαγα με το φετινό των Black Lips... Αυτό δε σημαίνει βέβαια, ότι δεν το χώρεσα στην ανασκόπηση που έκανα...
Ναι ρε γαμώ.. Γαμώ, τέρμα...
Τώρα, σοβαρά... Θέλω να μάθω τα πάντα για την κιθάρα της φωτογραφίας... Ακούω...

Βαριέμαι...

...Συνέχεια... Μου δίνει δύναμη... Αισθάνομαι ζωντανός μέσα στην απραγία μου... Γράφω μαλακίες για να λέω ότι κάνω κάτι... Η δημιουργικότητα περιορίζεται στο μίνιμουμ... Ακίνδυνα κείμενα για μουσική... Αυτό είναι... Η φάση έχει ξεφουσκώσει καιρό τώρα... Συνεχίζει αυτόματα ως διέξοδος από το καθημερινό τίποτα...
Ο έρωτάς μου με τον καθρέφτη, ευτυχώς, καλά κρατεί... Το κάτουρό μου θεραπεύει ανίατες ασθένειες... Αλήθεια... Γράφω ψέμματα... Κανείς δε με ξέρει άρα μπορώ να λέω για μένα ό,τι στο διάολο μου καβλώσει... Μικρά κομμάτια της ρουτίνας μου χώνονται στις γραμμές... Αναπόφευκτα... Όλα στα πλαίσια δημιουργίας ακίνδυνης τέχνης...
Σαν την indie music ένα πράμα... Μουσική για partying... Συγγραφή για partying...
Θα 'θελα να κάνω κάτι που να μυρίζει αίμα από χιλιόμετρα... Αλλά όχι εδώ... Αλλού... Αρχίδια...

Thao With The Get Down Stay Down - know better learn faster

Είναι αυτή η γαμάτη εταιρία, η Kill Rock Stars... Έχει βγάλει όλες τις κορυφές του αμερικάνικου underground... Και τους Unwound, οι οποίοι δεν ανήκουν πουθενά, εκτός κι αν υπήρχε ένα είδος μεσσιανικής κλίμακας ή δεν ξέρω 'γω τι σκατά...

Με την πάροδο των ετών, αποφάσισε κι αυτή να ωριμάσει... Και πλέον, αφού της έφυγαν και οι Gossip, έχει αφιερωθεί στην κυκλοφορία intellectual pop διαμαντακίων σαν κι ετούτο...

Σε ένα δίκαιο κόσμο, αυτό το δισκάκι θα απολάμβανε τις πωλήσεις της Florence... Αλλά, ως γνωστόν, δε ζούμε σε ένα δίκαιο κόσμο... Επειδή, όμως, θα ήταν μαλακία να χαθεί κάτι τόσο θεσπέσιο, επειδή η τρόμπα κυριαρχεί σε κάθε γωνία του δρόμου και, δεδομένου του πολυπληθούς αναγνωστικού κοινού μου, σας το παρουσιάζω...

Γλυκύτατες κιθαρίτσες, παλαμάκια, φωνούλες, χοροπηδητά εξυπνάκηδων, τρομπετίτσες και πολλά άλλα υποκοριστικά... Και σύσσωμη η ιστορία του αμερικάνικου indie rock των μέσων των '90s παρελαύνει από τ' αυλάκια του βινυλίου... Με κάτι folk ιδεούλες από 'δω κι από 'κει, είναι και της μοδός άλλωστε, οι οποίες δεν είναι αρκετές ώστε να με κάνουν να ξεράσω, έχουμε τελικά ένα σύνολο ουσίας και ειλικρινούς έκφρασης συναισθημάτων για τα πάντα και τίποτα... Η ίδια κάπου διάβασα ότι χαρακτηρίζει το αποτέλεσμα σα δίσκο καταδικασμένων από την αρχή σχέσεων και "sad sex"... Πιο κατάλληλο δε θα μπορούσε να είναι...

Γενικά, έφαγα ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου ακούγοντας μόνο diy hardcore, γιατί μόνο αυτό μου φαινόταν αυθεντικό, ειλικρινές, τίμιο ρε γαμώτο... Νταξ, ακόμα τα πιστεύω όλα αυτά, προσπαθώ όμως ταυτόχρονα να μην είμαι τόσο μίζερος όσο τότε και, τελευταία, να μη φοράω αποκλειστικά μαύρα ρούχα... Είχα και μια εμμονή με το "ξεπούλημα" του ενός και του άλλου, αλλά η εμφάνιση των Sonic Youth στο Gossip Girl μου άνοιξε τα μάτια...

Παραληρήματος φινάλε...

Το δισκάκι είναι το ιδανικό αντίδοτο για όσους πραγματικά προσπάθησαν να τους αρέσουν οι Flaming Lips... Την έχει τη στριφνάδα του, όπως και τα γερόντια, απλά τυγχάνει να είναι τόσο μα τόσο πιο cool... Ούτως ή άλλως πάντα γούσταρα τρελά τις γυναικείες φωνούλες, και, κυρίως, τα κοριτσάκια με κιθάρες... Sorry, Wayne...

Casiotone for the Painfully Alone - VS Children

Τον παρακολουθώ χρόνια τον Ashworth... Και δεν έχει βγάλει ούτε μία νότα που να με απογοήτευσε... Για Νοέμβριο δε, είναι ό,τι πρέπει...

Ο εύκολος χαρακτηρισμός που του αποδίδεται συχνά είναι "μίζερος". Και είναι. Εντελώς. Αλλά στην περίπτωσή του αυτό δεν είναι καθόλου, μα καθόλου κακό. Κάθε άλλο. Η μελαγχολία του δεν είναι μεταδοτική, δεν είναι άρρωστη, δεν είναι Radiohead... Είναι ειλικρινής.

Και αυτό βασικά χαρακτηρίζει τα ωραιότατα τραγουδάκια του... Minimal καταθέσεις ιστοριών που παίζουν στο κεφάλι του με αναλογικο-ηλεκτρονική υπόκρουση. Σούπερ. Κι αν δεν ακούγεται έτσι, ένα τσεκάρισμα στο "Etiquette" του 2004 είναι ένα πολύ καλό και αναπάντεχο δώρο. Το άκουγα σε αμέτρητες διαδρομές εντός και εκτός και επί τα αυτά και ήταν η καλύτερη "παρέα". Ιδίως αυτό το "Bobby Malone returns home"...

Ο καινούριος του δίσκος, ομολογουμένως, δεν έχει και πολλές αλλάγές στον ήχο σε σχέση με τον προηγούμενο... Ή οποιονδήποτε από τους άλλους. Παραμένει βέβαια εξίσου όμορφος... Σχεδόν twee... Εξάλλου ποτέ δεν είχε να κάνει με τη μουσική… Κάθε δίσκος των Casiotone είναι οι ιστορίες που θέλει να διηγηθεί ο Ashworth… Και αυτή τη φορά δεν απογοητεύουν…

Ramona Falls - Intuit

Τον τελευταίο καιρό, σε όλα τα κείμενα που γράφω, βάζω και εικονίτσες... Όπως και να το κάνουμε, ένα βιβλίο με εικόνες διαβάζεται ευκολότερα από ένα χωρίς...

Το εξώφυλλο του δίσκου των Ramona Falls, είναι μακράν η ομορφότερη απ' όσες έχω ανεβάσει... Και ο δίσκος τους δεν πάει πίσω...

Σόλο πρότζεκτ του τυπά απ' τους Menomena, των οποίων το εξώφυλλο του τελευταίου τους δίσκου είχε φιλοτεχνήσει ο απίστευτος Craig Thompson, δημιουργός του συγκλονιστικού Blankets, το οποίο υπάρχει και σε ελληνική μετάφραση για τους αμόρφωτους... Γι' αυτό ακριβώς το λόγο το τσέκαρα, χωρίς να ενθουσιαστώ... Ψιλοβαρέθηκα να πω την αλήθεια μου... Πολύ ψαγμενίλα, ψήγματα ουσίας...

Αντίθετα μ' ετούτον εδώ... Αρχικά μου τράβηξε το βλέμμα μια κριτική που χαρακτήριζε τους ήχους "pagan" (στο εξώφυλλο αναφερόταν, αλλά ήθελα πολύ να αντικατοπτρίζεται αυτό το υπέροχο σύνολο και σ' αυτά που επρόκειτο ν' ακούσω)... Δύο λέξεις με κολλάνε όταν περιγράφονται μουσικές... Pagan και Twee... Και ακολουθείται η γνωστή διαδικασία... Κατεβάζω, τσεκάρω και - ίσως και - αγοράζω...

Νταξ, pagan δεν είναι σε καμία περίπτωση... Αλλά είναι αυτή η μαγική ποπ που, χωρίς να σου σπάει τ' αρχίδια να καταλάβεις τι σκατά παίζει εδώ, σε οδηγεί ξανά και ξανά σε πολλαπλές ακροάσεις... Απ' αυτές μάλιστα, που κάθε φορά, σου δίνουν και κάτι καινούριο... Κι εκεί που τελειώνει, το ξαναβάζεις από την αρχή... Γάμησέ τα, μ' άρεσε τόσο πολύ, που θα δώσω στο "Friend and Foe" των Menomena ακόμα μια ευκαιρία...

Wolf & Cub - Science and Sorcery

Όποιος δεν τους ξέρει είναι μαλάκας. Τόσο απλά. Με είχαν στείλει στο διάολο το 2006 με το "Vessels". Στη 4AD. Φυσικά.

To "Science and Sorcery" είναι το καινούριο... Το ακούω την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές... Ομολογουμένως με αφήνει με κάποια, ας πούμε, ερωτηματικά. Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι δεν το 'χω ξανακάνει αυτό. Να ακούω κάτι πρώτη φορά και να γράφω ταυτόχρονα γι' αυτό... Συνήθως περιμένω να έχω μία πιο ολοκληρωμένη άποψη... Μετά την τρίτη ακρόαση δηλαδή βγάζω το cd (CD... το πιάσατε το αστειάκι;) κι αρχίζω να σκέφτομαι για το τι άκουσα κλπ...

Λοιπόν, η πρώτη εντύπωση που δίνει ο δίσκος είναι μία: Hippies... Στην προσπάθειά τους, υποθέτω, να διαφοροποιήσουν τον ήχο από το ντεμπούτο τους (Jesus&MaryChain meets Blue Cheer meets Spacemen3 meets Dronenoisewhatever meets 4AD Records), κάνοντάς το πιο πειραματικό, το διανθίσανε με περισσότερα κρουστά, κάτι Hammond, Mellotron, με αποτέλεσμα να ακούγονται σαν μπάντα από τα '70s...

Ξεχωρίζει σαφώς το σχεδόν Dub "Restless Sons"... Κομματάρα... Και το "The Loosest of Gooses" που είναι σεβεντίλα με μπόλικη κακία και superstellar riffs, αλλά και κάτι τρομπέτες τελείως μαλακισμένες (με την καλή έννοια)... Το κομμάτι που κλείνει το δίσκο, το "Burden" μου θύμισε τους αγαπημένους μου Brian Jonestown Massacre για κάποιο λόγο και το αγάπησα αμέσως... Την έχει τη γκοθιά του, βέβαια...

Κλείνοντας αυτό το απαράδεκτο κείμενο, θα έλεγα ότι σε γενικές γραμμές μ' άρεσε ο δίσκος, αλλά δε θα τον πρότεινα κιόλας... Ψάχτε το "Vessels" καλύτερα... Ότι είναι Αυστραλοί το είπαμε; Όχι; Το λέμε, λοιπόν, και πρέπει σαφώς και να θεωρηθεί υπέρ τους...

P.S. Μόλις διδαχθήκατε πως είναι μια υποδειγματική κριτική ενός ροκ δίσκου. Λυπάμαι, δε θα επαναληφθεί.

Flying Nun Records

Πάντα πίστευα ότι η πρώτη δισκογραφική για την οποία θα έγραφα θα ήταν η 4AD... Δε γαμιέται...

Ο Τόλης μου 'χε ζαλίσει τ' αρχίδια χρόνια πριν γι' αυτή την εταιρία... Και γενικά για το σύνολο της μουσικής τελειότητας που έβγαινε και βγαίνει από Αυστραλία / Νέα Ζηλανδία... Τότε, βέβαια, άκουγα κάτι σκλερά και τον έφτυνα...

Χρειάστηκε να πέσει στα χέρια μου μια κασσέττα των Chills στη φανταρία για να αναθεωρήσω (ναι, ναι, κασσέττα, όχι, όχι, δεν είμαι τόσο μεγάλος, όλοι οι υπόλοιποι συφάνταροι είχαν i-pod, walkman είχαμε μόνο εγώ κι ένας μεταλλάς... Που μ' έβαζε ν' ακούω Carcass κι εγώ έχωνα Blood Brothers. Ούτε εγώ γούσταρα ούτε αυτός... Αλλά κασσέτες ρε πούστη... Γαμώ). Κατάλαβα, λοιπόν, ότι η μιζέρια η δικιά σου δεν καταπολεμάται με περισσότερη μιζέρια, άλλων συγκεκριμένα. Ο Φρόυντ θα ήταν περήφανος...

Κι έτσι πως σκάλιζα τις νέες κυκλοφορίες παρατήρησα ότι οι Clean, η πρώτη "μεγάλη μπάντα" της εν λόγω εταιρίας, είχανε βγάλει καινούριο δίσκο (Mister Pop, υπέροχος, θαυμάσιος, θεσπέσιος, εξαίσιος, μπορεί να γράψω κάποτε κάτι πιο αναλυτικό μπορεί και όχι)... Ήταν καιρός λοιπόν για μια βουτιά στο παρελθόν (γουστάρω κλισέ)...

Τον τελευταίο καιρό έριξα γερή μελέτη για να συνθέσω τα ολίγα που γράφονται εδώ... Δεν μπορώ να πω ότι άκουσα τα πάντα, διάβασα όσα έχουν γραφτεί, είδα το ντοκ, ούτε καν... Βέβαια, δεν ήταν και λίγα όσα τελικά ανακάλυψα...

Αλλά όπως και να 'χει κόλλησα... Μαγικές μπάντες (νταξ, οι Verlaines ψιλοβαρετοί - αν και για δυο - τρία σημεία της υφηλίου, βρέθηκαν στο ίδιο σανίδι με τους Sonic Youth, και οι 2οι γουστάρανε), ούτε μια νότα χαμένη, indie ethos, Νέα Ζηλανδία (wtf?), κιθάρες, twee, punk, pop, pop, pop... Και αγριάδες... Μια χαρά... Τι σκατά είχανε φάει εκεί κάτω στα '80s... Πολλές απ' αυτές είχανε κάνει κι εδώ αίσθηση, διαβάζω... Τότε... Η μάζα άκουγε Αγγλία, η ελίτ Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία... Γαμώ... Ως γνήσιο μέλος της πάμπτωχης, μποέμ, υπέρ του δέοντος μορφωμένης αριστοκρατίας αισθάνομαι υπερήφανος γι' αυτούς που προηγήθηκαν... Χα...

Πολύ twee κατάσταση σίγουρα... Ακριβώς η φάση μου τον τελευταίο καιρό, όπως έχω γράψει 500 φορές... Βέβαια, εκεί που η Nun έχει τους Chills, και μπορεί να ξεράσεις από την πολύ γλύκα (εγώ όχι, αλλά πότε μιλήσαμε σ' αυτό το μπλογκ για μένα;), σου δίνει τους Bailter Space που κάνανε στα '80s ό,τι κάνανε οι Sonic Youth στα '90s... Θορυβοκιθάρες και ποπ συνθέσεις... Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω κανένα έτσι; Απλά συμβαίνει να χωράνε θαυμάσια και οι δύο σε μία πρόταση...

Γενικά, για μαλάκες σαν και μένα που συνδυάζουν οποιαδήποτε στιγμή της ζωής τους με το κομμάτι που έπαιζε από πίσω, οι δίσκοι της Flying Nun είναι από τις πιο γλυκές αναμνήσεις μου...

Μια καλή αρχή - υπερβολική δόση είναι το 4πλό Box που κυκλοφόρησε το '06, για τα 25 χρόνια της. Επιμορφωτικότατο... Φοβερό... Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, όπως γράφανε τόσα και τόσα fanboys/fangirls στα '90s... Καλή αρχή...

Piano Magic - Ovations

Με το ξεκίνημα έφαγα ένα ψιλοσόκ... Τα 2 πρώτα κομμάτια είναι σα σόλο του τυπά των Dead Can Dance... Not cool... Αλλά εννοείται ότι στη συνέχεια το διορθώνουν το θέμα...

Πρόκειται για μία από τις αγαπημένες μου μπάντες. Βασικά, πρόκειται για μία από τις αγαπημένες μπάντες όλων των ανθρώπων... Ακόμα κι αυτών που δεν τους γνωρίζουνε... Βασικά, ίσως οι μοναδικοί μουσικοί, των οποίων οι δημιουργίες δε διαθέτουν το παραμικρό ίχνος punk attitude, καταφέρνουν παρόλα αυτά να με συνεπαίρνει κάθε κυκλοφορία τους... Και η τελευταία δεν αποτελεί εξαίρεση, φυσικά...

Έχουν αυτό τον ήχο της 4AD, πιο συγκεκριμένα της πρώτης και δεύτερης περιόδου της, πριν αρχίσει δηλαδή να κυκλοφορεί country folk μαλακίες, μαγεία ρε πούστη... Ο ήχος ενός πραγματικά θεσπέσιου ονείρου... Σαν ένα απ' αυτά που βλέπεις ότι πετάς... Ή σαν αυτά που βρίσκεσαι μ' ένα άτομο που έχεις να δείς πολύ καιρό και καταφέρνεις να του πεις επιτέλους πόσο σου έχει λείψει, του λες αυτά που ήθελες τόσο καιρό να του πεις, και ξέρεις ότι όλα θα διορθωθούν, όλα επιτέλους θα μπουν στη θέση τους, θα καταλάβει τι εννοούσες τότε και ξυπνάς ανακουφισμένος... Ή σαν αυτά που πίνεις καφέ με το Jarvis Cocker, o Dj βάζει ένα κομμάτι των Pulp κι εσύ το μπερδεύεις με Divine Comedy και του το λες κι από πάνω... Ή σαν αυτά που, απλά, πλέκεις πόδια δεινοσαύρου...

Dream Pop... Όχι ακριβώς... Όχι αυστηρά...

Συγκρινόμενος με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, θα έλεγα ότι το "Ovations" στέκεται κάπου στη μέση... Δεν είναι βήμα μπροστά, ούτε πίσω... H συμμετοχή του Perry με ξενερώνει, γιατί καπελώνει το αποτέλεσμα... Κοινώς αντί να προσαρμοστεί στον ήχο τους, προσαρμόστηκαν αυτοί στο δικό του, πετώντας δύο κομμάτια του δίσκου με τη μία... Τι να πω, δε γουστάρω Dead Can Dance, πειράζει;

Εξελίσσουν λοιπόν τον ήχο τους, κάνοντάς τον πιο "έθνικ", διανθίζοντάς τον με κρουστά και άλλα όργανα, παραμένοντας ίδιοι σε γενικές γραμμές, αλλά πιο (μπλιαξ) ώριμοι... Πιο (καραμπλιαξ) πειραματικοί...

Παραδίδουν τελικά ένα πόνημα το οποίο, σαφώς δεν είναι καλό starting point για νέους ακροατές, ενώ ταυτόχρονα μπερδεύει τους παλιούς, αλλά όχι αρκετά ώστε να αναχωρήσουν για νέες ηχητικές περιπέτειες, κρατώντας τους εκεί, αναμένοντας με ανυπομονησία το επόμενο δείγμα γραφής...

Και να φανταστείς ότι μ' άρεσε γενικά...

Rock 'N' Roll Adventure Kids - Hillbilly Psychosis

Σημαντική προειδοποίηση: ο δίσκος αυτός δεν είναι twee...

Είναι αυτό το καρακαταβλαμμένο (πάντα μα πάντα με την καλή έννοια) παρακλάδι του indie rock... Το λένε Garage Punk (ναι, το ξέρω, ο όρος προηγείται ιστορικά του indie, αλλά πραγματικά τώρα, ποιος δίνει σημασία σ' αυτές τις μαλακίες;)... Έγινε μια εμετική προσπαθεια να γίνει mainstream (σοβαρά, θυμάται κανείς τους Strokes;) στις αρχές της δεκαετίας που διανύουμε για λίγο καιρό ακόμα... Παρά τα σημεία των καιρών, παρέμεινε underground και, τελευταία, γνωρίζει μια πρωτοφανέστατη άνθιση... Με μπάντες όπως οι Black Lips, NoBunny, Thee Oh Sees και... τούτους 'δω... Οι οποίοι, λέει ο μύθος, ήταν η backing band του NoBunny... Αυτά για εισαγωγή...

Κάποτε αγόραζα πολλά fanzines... Πάρα πολλά... Το γραμματοκιβώτιο του σπιτιού ήταν πάντα γεμάτο... Οι υπάλληλοι στο ταχυδρομείο με γνωρίζανε με το μικρό μου... Είχε πέσει στα χέρια μου, λοιπόν, κι ένα φανταστικό που ασχολιόταν με το Garage... Αποκλειστικά... Στήλες τύπου: Grow Up With Vinyls, Fuck CDs, 7" Pleasures etc. etc. etc. Κοιμόμουνα κάθε βράδυ μ' αυτό στο προσκεφάλι μου, χωρίς να έχω ακούσει ούτε ένα δίσκο απ' αυτούς που ενδελεχέστατα αναλύανε οι μουρλαμένοι που ήταν υπεύθυνοι για το σύγγραμμα...

Βέβαια, τα εν λόγω τυπάκια, ήταν απίστευτα κολλημένα με το συγκεκριμένο είδος, τόσο που, αμφιβάλλω αν δεχότανε ποτέ να βάλουν κάτι άλλο να παίξει στο cd... συγνώμη Record Player... Αυτός ο φανατισμός βασικά ήταν που με τράβαγε τόσο πολύ και διάβαζα τα "άρθρα" τους ξανά και ξανά και ξανά...

Στις περιγραφές χρησιμοποιούσανε χαρακτηρισμούς του τύπου: Λυσσασμένο Garage, μανιασμένο Punk, Υστερικό R'n'R και άλλα τέτοια... Όταν μετά από μερικά χρόνια τσέκαρα μερικούς απ' αυτούς τους δίσκους, περιμένοντας ν' ακούσω κάτι "λυσσασμένο, μανιασμένο, υστερικό", απογοητεύτηκα... Αντίθετα, όλοι ήταν κάτι λαλαλα, λουλουλου, my girl has left me μπούρδες με φαρφίσες, κιθαρίτσες, μαλλούλια, χαμογελάκια, δοντάκια, παπουτσάκια, κουστουμάκια, μάκια, μάκια, μάκια...

Και πάμε στην υπερμπάντα που μόλις ανακάλυψα και σαφέστατα σας προτείνω, αγαπητοί μου αναγνώστες/τριες... Έχουν όλα αυτά για τα οποία γράφανε οι φανζινάδες 15 χρόνια πριν... Λύσσα, μανία, τρέλα, groove, ροκεντρόλ, γάμησέ τα, punk ρε πούστη μου... Κάπου διάβασα ότι μέχρι και το "δύσκολο" Maximum Rock 'N' Roll - the king of zines, σχεδόν συνομήλικό μου και το χαρτί ακόμα λερώνει τα δάχτυλα, όπως τότε - αναγνώρισε την αξία τους... Ποιος σκατά είμαι εγώ να διαφωνήσω;

P.S. Μπλουζάκι Crypt Records ο μικρός τυμπανιστής... Η αξία τους είναι αδιαπραγμάτευτη...

Sweet Trip - you will never know why

Τους ανακάλυψα τυχαία... Το εξώφυλλο του δίσκου έδειχνε τόσo μα τόσο twee (1), που έπρεπε να τον αποκτήσω... Νταξ, δεν είχε γατούλια ή ποδήλατα, αλλά και πάλι... Τελικά δε μου βγήκαν και τόσο καινούρια μπάντα όσο νόμιζα... Μαλακία... Άμα έχεις μια δεκαετία στο χώρο μπαρμπαδιάζεις και μετά δεν είσαι... ε.... Twee (2)... Whatever... Μαλακία κριτήριο... Το σβήνω; Μπα...
Αυτός είναι ο τελευταίος τους δίσκος... Και ναι, είναι twee (3)... Όσο δεν πάει άλλο... Και έχω σκυλοβαρεθεί τις μπάντες που shoegazerιάζουν... Ή postrockιάζουν... Ή τέλος πάντων πλατιάζουν συνθετικά προσφέροντας ένα εμετικά αντι-εγκεφαλικό πράμα, ενώ απλά αυτό που θα ήθελαν να παίζουν πραγματικά μοιάζει αηδιαστικά με τους Belle and Sebastian, duuude... Pop... Twee (4)...
Γενικά περνάω μία twee (5) φάση τα τελευταία... ε... 24ωρα ίσως; Δεν μπορώ να ξεκολλήσω... Με τίποτα όμως ρε... Twee (6) As Fuck...
Είπα ότι είναι από το Σαν Φραντζίσκο; Όχι; Με ξενέρωσε λίγο στην αρχή αυτό... Ως κρυφός αντιεξουσιαστοαναρχοεξωκοινοβουλευτικοαριστερός ξενερώνω με οποιαδήποτε άλλη πόλη πλην της (ταράμ ταράμ) Νέας Υόρκης... Πρωτότυπο ε; Τι σκατά έλεγα; Α, ναι...
Είναι καλός ο δίσκος αν είσαι σε twee (7) φάση, όπως εγώ τους τελευταίους μήνες... Αν δακρύζεις δηλαδή όταν βλέπεις γατούλια, αν κάνεις ότι κοιμάσαι στα χορτάρια μέχρι να λάμψει το φλας της ψηφιακής φωτογραφικής, αν κάνεις βόλτα με το ποδήλατο στο πάρκο της γειτονιάς σου, αν φοράς μόνο πολύχρωμες κάλτσες, αν πλένεις τα δόντια σου το βράδυ και τα χέρια σου μετά το κατούρημα, αν έχεις τουλάχιστον δύο καρώ παντελόνια στη ντουλάπα σου (έχω ένα γαμώτο, το άλλο μου το κάψανε με τσιγάρο γαμώτο... γαμώτο), αν έχεις γυαλιστερά παπουτσάκια με λουράκι, δύο νούμερα μικρότερα τουλάχιστον, γιατί το 45 νούμερο δεν είναι twee (8), αν έχεις τεράστια κοκκάλινα γυαλιά ή σου αρέσει να φωτογραφίζεσαι με γυναικεία (νταξ έχω κανονικού μεγέθους κοκκάλινα γυαλιά, κάπως έπρεπε να το σώσω), αν σ' αρέσουν τα γατούλια γατούλια γατουουουουουλιαααα... Τότε είσαι twee (9) και άμα είσαι 30 πρέπει πραγματικά να σκεφτείς τι σκατά έχει πάει λάθος με τη ζωή σου...
Γαμώ τους twee (10 - μ' αρέσουν τα στρογγυλά νούμερα, οι πρώτοι αριθμοί με φοβίζουν, βέβαια για να νιώθω την παγωμένη ανάσα ενός πρώτου αριθμού θα έπρεπε να σταματήσω κάπου στο twee (11) - γαμώτο - (7) σκατά) δίσκους... Όχι, γαμώ τους δίσκους.