iLikeTrains - He Who Saw The Deep

Το άκουσα μόνο μία φορά, κι ούτε καν ολόκληρο. Δεν άντεξα. Τελείως αδιάφορο. Δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς... Δεν ξέρω αν φταίνε αυτοί, το ότι θεωρούν ότι κάνουν υψηλή τέχνη επειδή χώνουν στη μίξη κλαψιάρικες post rock κιθάρες, οι ασχημόφατσές τους, ή αν απλά δε γουστάρω indie πια... Με τη στενή έννοια του όρου το τελευταίο, αν υπάρχει τέτοια... Μ' έχουν κουράσει οι βρετανοθρεμμένες μελωδίες, η κλάψα, η τέχνη της πούτσας, ο λυρισμός, ο στόμφος, όλες οι βλακοφωτογραφίες των μηδαμινής ουσιαστικής προσφοράς "καλλιτεχνών"... 

Δεν μπορώ ρε πούστη... Δεν μπορώ να ενθουσιαστώ με το τελευταίο των Arcade Fire, των Belle & Sebastian, όλων αυτών που κάνουν "pop", ακριβώς όπως και οι φούσκες, πάνε, έσκασαν, "pop", τέλος... Πολλοί αρκούνται σ' αυτό, σε μια σωστή μελωδική γραμμή, σε φωνές που δεν ξεφεύγουν απ' τη συγχορδία που βαράει από πίσω, σε μπάσσα που ακολουθούν με ευλάβεια τη μπότα απ' τα ντραμς, όλα είναι σωστά, τίποτα, μα τίποτα δεν πρόκειται να σε εκπλήξει. Γιατί σε ελάχιστους αρέσουν οι εκπλήξεις.

Δυστυχώς για όσους βγάζουν τα μάτια τους με τις μαλακίες που γράφω, είμαι ένας απ' αυτούς... Αν η φάση δε γαμιέται απ' όλες τις μπάντες, δεν μπορώ, το κλείνω και γεια σας,  ειλικρινά ρε όμως, πώς έφτασε η όλη indie scene να είναι ένα κενό "κάτι", να γίνει "rock",  Dire Straits φάση, "το ροκ σήμερα, φίλες και φίλοι" και τ' αρχίδια μας κουνιούνται, πώς; Γιατί αρνείται πεισματικά να εξελιχθεί εκθειάζοντας παράλληλα ό,τι χιλιομασημένη μαλακία σκάσει από το βρωμο-Οντάριο του Λοχαγού Μαρκ, γιατί έγινε "ροκ"; Δηλαδή είναι απείρως προτιμότερη η twee φάση, η απροκάλυπτα "εύκολη", παρά όλες αυτές οι υπερφίαλες μπούρδες που έχουν και καλά "επίπεδο"...

Δεν ξέρω ρε, το Wire το βαριέμαι γενικά σαν έντυπο, αλλά το μοναδικό "ροκ" που έχει σημασία το βρίσκεις στις σελίδες του (δες και αυτό το ποστ για να καταλάβεις επιτέλους ότι είμαι τελείως για δέσιμο)... Κάποτε είχε πέσει στα χέρια μου μια ΝΜΕ, ναι, αυτή η μαλακοφυλλάδα, με εξώφυλλο Smiths και μέσα είχε και συνέντευξη Big Black... Πού τέτοια μεγαλεία τώρα... Μπορεί να 'ταν και Melody Maker εδώ που τα λέμε... Οι Salem π.χ. την πρώτη τους συνέντευξη δεν την έδωσαν σε κάποιο έντυπο του "χώρου", αλλά στο Butt, gay mag από Ολλανδία μεριά... Δεν ξέρω... Ίσως να είναι καλύτερα έτσι...  Μακρυά απ' το χάλι. 
Μ' αρέσανε τα τρένα ρε, αλλά τώρα έχω κούρσα και στ' αρχίδια μου.