Table - We Are No Longer the Same

Κρύο ρε πούστη... Αυτό μου 'ρθε την πρώτη φορά που άκουσα το δίσκο αυτών των εξαιρετικών νεαρών από την Πράγα... Minimal Synths και η πιο σπαρακτική ερμηνεία που άκουσα εδώ και καιρό... Πολύ ιδιαίτεροι. Δεν ξέρω ρε... Δεν μπορώ να βρω τίποτα πιο ταιριαστό μες στο γαμημένο χειμώνα. Δεν ψάχνω κιόλας. Μ' έχει αρρωστήσει αυτή η γύμνια τους στον ήχο. Τίποτα, όλα ξερά, όλα ωμά, όλα παγωμένα, σε φάση ξέρω πια πως ακούγεται η κατάθλιψη... Και πριν ήξερα... Πολύ καλά μάλιστα... Δε χρειαζόμουν κανένα να μου το υπενθυμίσει, αλήθεια...
Ναι ρε, παρότι διατυμπανίζω ότι πραγματικά δεν έχω αισθανθεί ποτέ αυτό που λέμε "απώλεια", δε νομίζω ότι έχει υπάρξει δήλωσή μου που απέχει τόσο πολύ από το τι ισχύει ουσιαστικά... Απλά την αντιμετωπίζω "αντρίκια"... Τη γράφω στ' αρχίδια μου κοινώς... Όπως και δηλώσεις του τύπου "That Indiefuck dude? Oh, HE's got ISSUES"... Σαφώς. Χέστηκα. Πετάω το "Coming Soon", γυρνάω την ένταση του στέρεο στο "εκκωφαντικά" και αράζω ανάμεσα στις ψυχώσεις μου. Δεν είναι και πολύ άνετα, αλλά ξέρεις τώρα, βολευόμαστε μ' ό,τι έχουμε...
Δεν ξέρω ρε... Γαμάει αυτό... Έχει σε φάση ποσότητες τέχνης... Και είναι τόσο μα τόσο κρύο. Ακόμα και η προφορά του τύπου, που, μπορεί να μην είναι λονδρέζου ιθαγενή, συμβάλλει σε όλο αυτό, η χροιά της φωνής του, τόσο παγωμένη... Και παράλληλα τόσο καθησυχαστική... Έχει αυτό το "τα πράγματα είναι σκατά, δεν παίζει να βελτιωθούν, αλλά τουλάχιστον το γνωρίζεις"... Ναι ρε... Ειλικρίνεια...