Δε θα το καταλάβεις. Πίστεψέ με. Είναι απ' αυτές τις περίεργες μπάντες που σου κάνουν εντύπωση χωρίς να ξέρεις το γιατί. Νοσταλγώ το noise rock των '90s, κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό, ούτε εγώ, και όταν σκάνε κάτι τέτοια, χάος με φυσικά όργανα, αρρωσταίνω. Είναι άλλη φάση ρε. Καλή και η ποπ κομψότητα, καλές και οι εγκεφαλικές μετα-jazz μπούρδες, καλό το juke, όλα γαμώ, αλλά ρε πούστη, είναι στιγμές που είσαι σε φάση "νταξ, έχω εντρυφήσει τόσο πολύ σ' αυτό τον ήχο που τον βγάζεις από μέσα μου μόνο με εξορκισμό", θες κάτι άλλο, αλλά ξαφνικά σκάει κάτι "σήμερα", βασισμένο στα χτεσινά, στους πρώτους δίσκους των Sonic Youth συγκεκριμένα, και μετά είσαι σε φάση "μαλάκα, τι έλεγα; Α ναι... Όχι, σοβαρά τώρα, τι έλεγα; Α ναι...". Κάτι τέτοιο. Καλά, δε θα εμβαθύνω και πολύ, για να τα πω τα γράφω, δε θέλω να το τσεκάρετε αυτό, δεν παίζει να σας κάνει και κάτι, είναι για μένα μόνο, για τους διακόπτες μέσα στο δικό μου κεφάλι, τους γυρίζει και τέλος. Είμαι ξανά στο "τότε". Στην "teenage angst" κατάσταση. Αυτό το δεύτερο "untitled"... Sonic Youth με Black Flag και τη Lydia στα φωνητικά... Ανατρίχιασα λέμε. Κόλλησα. Αυθορμητισμός κατάσταση, έβαλαν κι άλλο κιθαρίστα και έχουν τελειοποιήσει τον "αυτοκινητιστικό δυστύχημα με κιθάρες" ήχο τους... Άστο ρε, είναι για μένα αυτό, άκου κάτι άλλο καλύτερα...
Ρε μαλάκα αυτό ειναι απ' τα καλύτερα πράγματα που άκουσα φέτος!!! Που στο διάολο το ξετρύπωσες;;
ΑπάντησηΔιαγραφή