Trembling Blue Stars - Fast Trains And Telegraph Wires

Τον περίμενα πως και πως αυτό το δίσκο... Περιττό να πω, δεν απογοητεύτηκα... Τους έχω ξεχωρίσει χρόνια τώρα, κατέχουν ένα ιδιαίτερο μέρος στο κεφάλι μου, ακριβώς δίπλα από τους Piano Magic, αυτή η pop απ' τα όνειρα κατευθείαν, υπέροχες συνθέσεις, συγκλονιστικοί στίχοι, όλες οι απογοητεύσεις που μπορεί να είχες σ' ένα κομμάτι πλαστικό... Δύο, βασικά... 

Δεν είναι twee βέβαια, το ξέρω πολύ καλά, φταίει η σύνδεση με τη Sarah που τους ρίχνω σ' αυτή την κατηγορία, μπορεί και να μην τους τιμάει ιδιαίτερα, δεν ξέρω καν, αυτή η μινιμαλιστική ποπ τους... Δεν κουράζει ποτέ ρε... Ούτε παλιώνει. Περίεργο ε; Πολύ... Χαρακτηριστικότατο δείγμα το "My Face for the World to See"... Δε θες να τελειώσει με την καμία... 

Δεν παίζουν τίποτα καινούριο εδώ, αυτό είναι μια πικρή αλήθεια, θα ξενέρωνα βέβαια άμα το γυρνούσαν στο funk metal, μη λέμε και μαλακίες, κάνουν αυτό που ξέρουν καλά, η μουσική τους είναι ένας ψίθυρος που σημαδεύει καρδιά και πετυχαίνει κέντρο, δε χρειάζεται κάτι παραπάνω, δε θέλω καν να μπω στο τριπάκι να συγκρίνω με τα προηγούμενα, δεν έχει νόημα κανένα ρε, είναι αυτό που θέλω ν' ακούω όλη την ώρα, μ' ένα ποτήρι κρασί, ένα τσιγάρο και να χαμογελάω με πίκρα... Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο...