The Estranged - The Subliminal Man

Όταν σκάει ένας δίσκος τόσο βγαλμένος από το παρελθόν είμαι σε τρελό δίλημμα... Τον κρίνω ως τι; Ως έργο του σήμερα; Μα δεν είναι... Εντάξει το 2010 βγήκε, αλλά δεν έχει να κάνει. Κοπιάρει απροκάλυπτα την post punk φάση που, εντάξει δε με ξενερώνει η προσπάθεια, πρόκειται άλλωστε για το αγαπημένο μου genre, αλλά να μωρέ, έχουν περάσει χιλιετίες από το '83...

Εδώ μέσα ξανακούω τους Wipers, τους Cure των πρώτων δίσκων, τους The Mob, όλες αυτές τις obscure proto-goth μπάντες τύπου 13th Chime, γάμησέ τα, είναι σα να 'χουν σκάσει απ' το πουθενά ένα τσούρμο παλιοί γνωστοί που, πλέον, μιλάτε μόνο στο τηλέφωνο και ήρθαν με τρελή όρεξη για πάρτυ... Όλοι είναι εδώ ρε πούστη και τίποτα δεν είναι λάθος...

Αν είσαι άρρωστος, όπως κι εγώ, με το συγκεκριμένο ήχο στους Estranged θα βρεις κάτι πολύ αξιόλογο... Αν πάλι ακούς τις λέξεις "post" και "punk" και σκέφτεσαι τους Interpol, καλύτερα δίνε του γιατί: 1ον, είσαι τελείως ηλίθιος και 2ον, απλά δε θα συναντήσεις κάτι που θα σε συγκινήσει εδώ... 

Οι συνθέσεις τους είναι τελείως γαμάτες, όχι γιατί παραπέμπουν σε τόσα πολλά και άριστα, εντάξει και γι' αυτό, αλλά βασικά γιατί είναι... Και, κακά τα ψέμματα, έχουμε ταλαιπωρηθεί άπειρα χρόνια με τις κάθε είδους αναβιώσεις του οτιδήποτε ας γίνει κι εδώ κάτι αντίστοιχο. Μιλάμε υπάρχει ολόκληρη βιομηχανία που αναμασά με περισσή όρεξη τη μουσική των Buzzcocks, των Amebix και των Black Flag, για να μη μιλήσω για Sonics και το λοιπό garage κακό συναπάντημα, που ταλαιπωρεί τ' αυτιά μου από τα '80s, ρε θέλω τη δικιά μου φάση να ξανάρθει, όχι μέσα από μπούρδες από πολυεθνικές, αλλά ένα ολόκληρο underground για πάρτη μου... Χωρίς τύπους που επηρεάζονται απλά από τη μουσική των Joy Division, αλλά απλές, ειλικρινέστατες κόπιες, θα γράφω για τις κυκλοφορίες τους με ιερή προσήλωση το υπόσχομαι... Δεν το αξίζω; Και με το παραπάνω, ρε μουνιά!

Αλλά όπως δεν μπορεί να υπάρξει generic kraut, το ίδιο συμβαίνει και με το post punk... Έχει τόσες διαφορετικές μορφές έκφρασης που αποκλείεται να γίνει κάτι τέτοιο ποτέ...

Προς το παρόν, λοιπόν, κάνω το πάρτυ μου με τους Estranged, δύο, τρείς ίσως και τέσσερις φορές και τους τοποθετώ μετά με ευλάβεια στα αζήτητα... Μπορεί να τους αναζητήσω ξανά τη μέρα της επανάστας... Νωρίτερα δεν το κόβω.