Belle & Sebastian VS. Clinic

Τα '90s ήταν αναμφισβήτητα πολύ συναρπαστική δεκαετία για ό,τι είχε να κάνει με το πολύπαθο indie pop... Ό,τι έβγαινε από Αγγλία ήταν στην καλύτερη εγγυημένο party starter, από Σκωτία έσκαγαν οι πρωτοπορίες στη σειρά, ακόμα κι από Αμερική σαλεμένοι lo-fi τυπάδες ασελγούσαν στο πτώμα του ποτέ αξιόλογου κολλεγιακού rock... Προς το τέλος της εν λόγω περιόδου εγώ ετοίμαζα τις βαλίτσες μου για ένα ταξίδι πέντε ετών, χωρίς να γνωρίζω ότι το πέρας του θα με άφηνε γεμάτο μαλακισμένες εμπειρίες αλλά και με ένα ολοσχερώς σακατεμένο στομάχι...

Όταν επισκέφτηκα αυτό που έμελλε να γίνει το πρώτο μου σπίτι στο γαμόνησο που προσγειώθηκα, ο προηγούμενος ένοικος δεν είχε μαζέψει ακόμα τα πράγματά του, με αποτέλεσμα να έχω την ευκαιρία να ρίξω μερικές κλεφτές ματιές στη δισκοθήκη του... Βασικά, το μάτι μου έπεσε με τη μία στην κορυφή της πυραμίδας των CDs του και ναι, ήταν το "If you're feeling sinister" των Belle & Sebastian, "το 'χω σε βινύλιο" σκέφτηκα μονομιάς και, εκείνη τη στιγμή, ήξερα ότι ο γολγοθάς με το όνομα "φοιτητική ζωή" που με περίμενε, παίζει να μην ήταν και τόσο άσχημος τελικά...
Και δεν ήταν.  

Κατά τη διάρκεια αυτής μου κάνανε πάσα και μια κασέτα που, μεταξύ άλλων, περιείχε και το πρώτο ΕΡ των Clinic... Με ξένισε στην αρχή ο ήχος τους, αλλά γούσταρα την εμφάνιση, τη γκαραζίλα τη συνήθισα... Ευχάριστοι σε φάση. Όντας, βέβαια, σε μια περίοδο που ήμουν γαμάτος dj σε ακόμα πιο γαμάτα πάρτυ, μες στην αυτοκαταστροφή, ενώ ο πούτσος μου γνώριζε αυτό που πολύ απλά καλείται "ποικιλία", δεν έδωσα και πολύ σημασία, είχα πιο ενδιαφέροντα πράματα να κάνω... Το ότι βρέθηκαν να γυρνάνε την υφήλιο παρέα με τους Radiohead δε βοήθησε και πολύ στο να ανέβουν στην εκτίμησή μου, το ομολογώ...
Έχωνα τα κομμάτια και των δύο στα κολασμενότερα των parties, εισέπρατταν δε τα χειρότερα των βλεμμάτων αμφότεροι, αλλά δε γαμιέται, μετά το τριακοστό τέταρτο ποτό οι παρευρισκόμενοι επιδίδονταν σε κολασμένο headbanging στο "Dylan in the Movies" και το "Dur Dur d' etre un bebe"... Ναι, δεν είναι κομμάτι indie μπάντας το δεύτερο. Έλα τώρα που δεν το ξέρεις...
Και φέτος επέστρεψαν... Τι χαρά... Όχι ότι μου έλειψαν ιδιαίτερα, αλλά ξέρεις τώρα... Και οι δύο δίσκοι είναι εξίσου καλοί, βασικά... Των Clinic μου άρεσε λίγο περισσότερο, γιατί έχει αυτά τα (ελάχιστα πλέον) post punk μπάσσα που γαμάνε... Αλλά ρε πούστη, δε μου βγάζεις με τίποτα από το μυαλό το κόλλημα που 'χα φάει εκείνη την περίοδο με δαύτους και ό,τι και να βγάλουν μετά, ρε, τους έχω τοποθετήσει στο τότε, πως να το κάνουμε. Το "Boy with the Arab Strap" θα βάλω άμα έχω τις αρρωστοκαψούρες μου, όχι το τελευταίο, δεν ήθελα να συνεχίσει αυτό το πράμα, αφού κατάφερα να το φυλακίσω εκεί, σ' αυτή τη φάση της ζωής μου, δε μου κολλάει στο σήμερα, τότε μόνο μου ακουγόταν "καινούριο", και εκεί  θέλω να παραμείνει... Σα να 'χει χαθεί η ανεμελιά, η μαγεία.
Δεν ξέρω ρε, είναι πάντα μαλακία να μεγαλώνεις και να συνειδητοποιείς παράλληλα ότι κάποιοι επιμένουν να μην ξεκολλάνε από "αυτή" τη φάση. Του τότε. Του φοιτηταριού, της εφηβείας... Εσύ να εξελίσσεσαι κι αυτοί όχι. Θλιβερό. Γι' αυτούς.