Foetus - Hide

Κύριε Thirlwell...
Είστε ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης εδώ και κάμποσο καιρό... 
Βασικά θα 'θελα να ξεκαθαρίσω κάτι πριν προχωρήσω. Η πιο ξεχωριστή για μένα μπάντα είναι οι Swans, ο ζωγράφος που έχω μελετήσει κάθε μουτζούρα του είναι ο Basquiat, ο άνθρωπος που 'χω λατρέψει κάθε λέξη που 'χει γράψει στο χαρτί είναι ο Hunter S. Thompson... Εσείς είστε λίγο παραπάνω από δαύτους... Δεν έχει να κάνει τόσο με τη μουσική σας, όποια προσωπικότητα και να διαλέξετε... Είτε αποφασίσετε να ονοματιστείτε Foetus, Wiseblood, Steroid Maximus, Baby Zizanie, Clint Ruin, ή ό,τι στο διάολο σας καυλώσει εκείνη τη στιγμή, να ξέρετε ότι θα είμαι εκεί να τσεκάρω το εκάστοτε προϊόν της μεγαλοφυΐας σας... 
Σας παρακολουθώ από το 2000, άργησα, το ξέρω, έβλεπα μονίμως το όνομά σας να φιγουράρει σε λίστες με τους πρωτοπόρους industrial μουσικούς, αλλά δεν τολμούσα να τσεκάρω... Όταν τελικά το έκανα, με το "Hole" συγκεκριμένα, έμεινα άφωνος... Σαν να ανακάλυψα κάτι που έψαχνα χρόνια...
Ήθελα καιρό, βασικά, να γράψω για σας, είναι πολλοί οι βλάκες εκεί έξω που δεν έχουν ιδέα για το τι σκατά έχετε προσφέρει, ναι, ναι, είναι αστείο, το ξέρω, δε μου 'χε δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία και τώρα που μου δόθηκε, με πετύχατε σε τρελές ανεμπνευσιές... Θα ήθελα να με συγχωρέσετε γι' αυτό... Εντάξει, είναι το δεύτερο γράμμα που γράφω σε κάποιον που πραγματικά θαυμάζω, οι πρώτοι ήταν οι Sonic Youth, στην τρυφερή ηλικία των δεκαπέντε... Δε μου απάντησαν ποτέ... Δε με πείραξε... Όχι, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας, δε με πείραξε πολύ... Τέλος πάντων, τα ξεχνάμε τώρα αυτά...
Θα σας φανεί γελοίο... Είχα γράψει τους δίσκους σας σε ενενηντάρες κασέττες, στη μία πλευρά ο ένας, στην άλλη ο άλλος, με τη σειρά που κυκλοφόρησαν, ώπα, μισό, ναι... Ξέχασα να αναφέρω ότι έχω όλη σας τη δισκογραφία ως Foetus... Ναι... Δεν είναι και τόσο μεγάλη, σιγά το κατόρθωμα, μου κόστισε παρόλα αυτά μια μικρή περιουσία... Όλα τα χρήματα από δουλειές που δεν καθόμουν πάνω από μήνα, για να μαζέψω αρκετά να πάω ένα ταξίδι, κάτι, έγιναν δίσκοι που κυκλοφορήσατε στα '80s και λίγο πιο μετά... Και πάμε πάλι πίσω στις κασέττες... Είχα ένα γαμημένο walkman, μαύρο, ναι, μιλάμε για χρόνια πριν, το οποίο είχα πάντα μαζί μου και είχα θέσει σαν όρο να μην ξεπορτίζω από το σπίτι με άλλους ήχους... Ήταν σημαντικό για μένα να αφομοιώσω αυτή τη μουσική, αυτή την όχληση, μόνο εγώ, μόνος, μόνο στ' αυτιά μου, να περάσει μέσα μου κατά κάποιο τρόπο, να μου μείνει... Το κατάφερα...
Αυτό το ανελέητο κοπάνημα των αισθήσεών μου, που περνούσε από τον εγκέφαλό μου μέχρι χαμηλά, στα κάτω άκρα, η εμπειρία ήταν ξεκάθαρα σωματική, παντού... Καύλα, κύριε Thirlwell... Η στιχουργική σας δεινότητα ήταν άλλο κεφάλαιο τελείως, όπως και το artwork στους δίσκους σας... Ένα αναρχικό concept που γαμούσε την όρασή μου με χίλιους δυο διαφορετικούς τρόπους...
Σας ακολουθώ μέχρι σήμερα πιστά, έχω κάνει και μερικούς φίλους μου να αγαπήσουν κάποιες από τις προσωπικότητές σας, ο καθένας τους έψαχνε "κάτι" και έτυχε να το βρει στους ήχους σας, μεγάλο κατόρθωμα, σας το αναγνωρίζω, βγάλατε και καινούριο δίσκο πρόσφατα, εντάξει, δε μου άρεσε όσο το σύνολο της προ δύο δεκαετιών παραγωγής σας, λείπει το industrial στοιχείο, αλλά κάτι τέτοιο φαντάζομαι θα σας είναι αδιάφορο σήμερα, κατανοητό και απολύτως σεβαστό...
Κόψατε και το αλκοόλ έμαθα, σας είχε στείλει στο διάολο απ' όσο ξέρω, εγώ παλεύω δύο χρόνια τώρα, ανεπιτυχώς δυστυχώς, παραμένω ελλιπώς συγκεντρωμένος και παραδομένος στην πλάνη του, με καταλαβαίνετε ελπίζω, είναι δύσκολη φάση... Αλλά που θα πάει... Θα καταφέρω κι εγώ ν' απαλλαγώ από τον ψευδομανδύα του αυτοκαταστροφικού καλλιτέχνη κι ας ανήκω μόνο κατ' ευφημισμό στο ευγενές αυτό σκατοσινάφι... Τα λέτε ακόμα με τη Lydia; Το εύχομαι...
Σας κούρασα; Μάλλον... Θα 'θελα να σας πω πολλά ακόμα, ίσως στο μέλλον να μου ξαναδοθεί η ευκαιρία... Ίσως... Έχει σφιχτεί το στομάχι μου βασικά, μου συμβαίνει όταν συγκινούμαι, δεν το πιστεύω ότι έφτασα στη θέση να σας μιλάω κατά πρόσωπο, το ξέρω ότι δεν ισχύει ακριβώς αυτό, αλλά προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου για το αντίθετο, ειλικρινά, δεν ξέρω τι θα γινόταν σε μια ενδεχόμενη μελλοντική μας συνάντηση, το πιθανότερο είναι να έφευγα τελείως ντροπιασμένος χωρίς καν να συστηθώ... Μου συμβαίνει με άντρες πιο προικισμένους ανατομικά απ' ό,τι εγώ... Ναι, έχω δει τις ταινίες... Είστε κούκλος με τα δερμάτινα παρεμπιπτόντως...
Κοίτα να δεις... Πέρασε η ώρα... Πρέπει να φύγω. Πάω κάπου να πιω τον κώλο μου και να ξεφτιλιστώ. Το συνηθίζω. Είμαι σίγουρος ότι έχετε βρεθεί σε παρόμοια φάση... Τέλος πάντων... Σας χαιρετώ... Και να μην απαντήσετε, δεν πειράζει...

Με απεριόριστο σεβασμό,

Indiefuck