Twee - A retrospective

Νταξ, όχι αναδρομή ακριβώς, απλά ρε, μια που τελειώνει ο χρόνος, ας δούμε για ποιες δισκάρες του σημαντικότερου Genre όλων δεν έγραψα, παρ' ότι γούσταρα... Allo Darlin', Cats on Fire είμαστε εντάξει, μου γάμησαν το συναίσθημα, αλλά ρε, είναι κι άλλοι, το scene φέτος είχε πολλά να δώσει νομίζω, η φλωριά καλά κρατεί... Για να δούμε, λοιπόν...

The Cavalcade - Many Moons: Μου θύμισε τα παλιότερα των Belle & Sebastian και της Sarah... Pure κατάσταση, ούτε νεωτερισμοί, ούτε τίποτα, απλή pop, γλυκύτατη στην απλότητά της... Κιθαρίτσες ζαχαρένιες, γκομενίτσες που δε λένε να κάτσουν στ' αυγά τους με την καμία και σ' αναγκάζουν να τους γράφεις κομψοτεχνήματα κι ας την έχουν κάνει με τον πάνκη του κάτω ορόφου... Κλασσικές κωλοκαταστάσεις, μ' αρέσουν, αλλά ξέρεις τώρα, τα 'χω ακούσει και παλιότερα και απλά δε μ' ενθουσιάζουν πια... Ο επόμενος παρακαλώ...

Betty & The Werewolves - Teatime Favourites: Πιο χοροπηδάδικη κατάσταση, χόρευα σχεδόν όσο έπαιζε, ξέρεις, κλασσικό ηλίθιο κούνημα κεφαλιού δεξιά - αριστερά μέχρι να σταματήσει να λειτουργεί ο εγκέφαλος, απαραίτητο χαμόγελο ΑΜΕΑ και δώσ' του πέρα - δώθε, πάνω - κάτω, ναι, είναι σαν τη μέρα πριν τα χριστούγεννα στο νηπιαγωγείο. Ο σκοπός επετεύχθη, ο tweeπνωτισμός λειτούργησε στην εντέλεια, ο δίσκος παίζει ξανά και ξανά και είναι τόσο μα τόσο μα τόσο χαρούμενος που δε θέλω να τελειώσω.... Εεεεεε, να τελειώσει. Σέξυ...

Milky Wimpshake - My Funny Social Crime:Ανώτεροι στιχουργικά κατά πολύ από τους προαναφερθέντες, λίγο περισσότερο punk στη συνταγή - δεν πείραξε ποτέ κανένα, μην είστε μαλάκες - γαμώ λέμε, και μόνο για το "Itchy Feet on A Tuesday Night" αν δεν είστε τίποτα σιχαμένα τεμπελόσκυλα και είστε αναγκασμένοι να δουλεύετε σε μια σκατοδουλειά, γιατί κάθε δουλειά είναι ντροπή (νταξ, του μπάτσου λίγο περισσότερο), αλλά δε γίνεται αλλιώς γιατί τα νοίκια είναι πολλά και είναι λίγο μαλακία να γυρνάτε στη μάνα σας για κανα ψιλό, γιατί νταξ, στα σαρανταδύο δε λέει και πολύ... Τι έλεγα ρε μαλάκα; Α ναι... Αν είστε αναγκασμένοι να δουλεύετε γιατί είστε πολύ φτωχοί, μίζεροι και ατάλαντοι για να μην το κάνετε, το συγκεκριμένο κομμάτι θα μιλήσει στην ψυχούλα σας... Μαλάκα, έπρεπε να γράψω ξεχωριστά γι' αυτό το δίσκο... Θα 'χε γέλιο το κείμενο... Τώρα είναι αργά, δε γαμιέται...

Frankie Rose & The Outs - s/t: Ναι, ναι ξέρω, δεν είναι twee, χέστηκα... Πιο Dum Dum Girls, Vivian Girls φάση, ήταν και ντράμμερ τους η τύπισσα... Χειρότερη ως γκόμενα από τις πρώτες, καλύτερη ως μουσικός από τις δεύτερες... Οι συνθέσεις των έχουν, ας πούμε, μια ποικιλία... Τα φορέματα είναι κι εδώ κοντά, αλλά δεν παίζουν stockings κι αυτό είναι πάντα μείον... Τίποτα τρομερό, πραγματικά, αν σας λείπει μια δόση garage στον καφέ σας, αλλά είστε και λίγο φλώροι για το real thang, κάντε μια στάση, αλλιώς το μπούλο...

Cinema Red and Blue - s/t: Supergroup φάση... Με μέλη από Comet Gain, Ladybug Transistor, Crystal Stilts. Ωραίος δίσκος βασικά. Έχουν πιάσει όλα τα ποπ κλισέ, αν και η ίδια η ποπ ένα κλισέ είναι, σε κολλάει όταν ακούς γνώριμους ήχους, δεν το λέω με την κακή έννοια, προσπαθώ να εξηγήσω τι παίζουν. Με τον τρόπο μου το γαμάτο, ως συνήθως. Σα να περνάει όλη η ιστορία του genre μέσα από ένα lo-fi ύφος, δεν μπορώ να το εκφράσω καλύτερα. Έχει ένα αέρα "κλασσικού", είναι όλα εδώ...             
    

The Limiñanas  - s/t: Ούτε αυτό είναι twee... Όπως και να ΄χει μεταλλάδες δεν παίζει να το γουστάρουν... Αλλά το γούσταρε ο Spiral... Χμμμ... Τέλος πάντων, αυτό ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ είναι, σε φάση, ευρηματικό... '60s, yeh - yeh κατάσταση, Μαριχουάνα στοπ, γαμάτο groove, γαμάτες συνθέσεις, ασύλληπτο coolness, γαλλικά και πιάνο, κορυφή λέμε... Αλλά δεν είναι twee με την καμία. Τι σκατά κάνει σ' αυτό το άρθρο; Ιδέα δεν έχω...

Shrag - Life! Death! Prizes!: Λοιπόν... Πιο britpop από τους πιουρίστες, μου θύμισε Heavenly, βέβαια, βασικά μ' άρεσε πολύ, αυτό το scene γαμάει ρε, φέτος είχε τρελή χρονιά, είναι πιο "σοβαροί" στιχουργικά, σουρρεάλ και καλά, έχουνε και το X-Ray Spex στοιχειάκι τους, ωραία μπάντα, πολύ αγγλούρα, πολύ προϊόν για κατανάλωση από τουρίστες, από πότε ήταν ο Ζορμπάς το φρικιό κακός; Γαμώ, απλά. Τελικά, αν και άκουσα πολύ ποπ φέτος, δε θα 'λεγα ότι έγινα καλύτερος άνθρωπος... Του χρόνου πάλι.       


Μαλακία χοντρή, δε βρήκα το "Angry Boy" των You Say France and I Whistle, απ' τη Στοκχόλμη, μεγάλη μπαντάρα, χαρούμενη όσο δεν πάει... Το νου σας, τρελόπαιδα... 
Βρήκα όμως το "Are we Lovers or are we friends" των Acid House Kings... Περιμένω αυτό το νέο δίσκο τους πως και πως... Ρε γάμησε λέμε.