2/5/10

Oxbow

Οι Oxbow, αυτή ακριβώς τη στιγμή, είναι η αγαπημένη μου μπάντα. Έχω βάλει το "Serenade In Red", έφτιαξα ένα ασύλληπτα δυνατό ποτό, ώστε να με στείλει στο διάολο το συντομότερο δυνατό, καπνίζω και εν ολίγοις, έχω αφεθεί στο χάος...
Μ' αρέσουν αυτοί... Έχουν το στοιχείο του "κινδύνου" που λείπει από όλες (δεν υπερβάλλω) τις μπάντες σήμερα... Με το που σκάει η πρώτη νότα αρχίζει να βρωμοκοπάει αίμα... Την πρώτη φορά που τσέκαρα τις ψυχώσεις τους, αυτόματος εθισμός από 'κει κι έπειτα, μου θυμίσανε τις αντίστοιχες των Black Flag, Big Black και Birthday Party (Να 'ναι τυχαίο ότι οι καλύτερες μπάντες αρχίζουν από "Β";)... Κίνδυνος. Άγχος. Ουσιαστική βαναυσότητα. Πραγματικά σκληρός ήχος. Μου λείπουνε...
Γενικά, οι αγαπημένες μου μπάντες είναι όλα όσα θα ήθελα να είμαι εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Στη συγκεκριμένη φάση θα 'θελα να είμαι μια όχληση, ιδιαίτερη, σα σκουριασμένο καρφί στην ποδική καμάρα, να εξαπλώνομαι στα μυαλά ξεχωριστών ανθρώπων, ήδη αρκετά διεφθαρμένων ώστε να θεωρούμαι φυσιολογικός, ένας απ' αυτούς, να γίνομαι ο εκφραστής, το φερέφωνο του μισανθρωπισμού τους, της αυτοτιμωρίας τους, της λύπης, της χαράς, της οργής τους... 
Δεν έχω αυταπάτες, το γνωρίζω ότι δεν παίζει να γίνει αυτό, δε γράφω και τόσο καλά πια, δεν μπορώ να γίνω όσα οι Oxbow είναι για μένα... Και είναι τόσα πολλά αυτά... 
Είναι και η πληθωρική παρουσία του Eugene Robinson, απειλητικός, ωμός, πιο τρομακτικός από όλο το corpse paint που χωράει στη μούρη δεκάδων βαρετών μεταλλάδων... Ο τύπος που, σε καμία περίπτωση δε θα ήθελες να είσαι μαζί στο ίδιο κελί... Ποιητής της βίας. 
Η μπάντα που έσκασε πάνω απ' το πτώμα του αμερικάνικου HxC και ασέλγησε στις στάχτες του όσο κανείς πιο πριν. Αυθεντικά εξωστρεφείς σε ό,τι αφορά στα συναισθήματά τους, στην ψυχολογική τους κατάσταση, μια σεβαστή ποσότητα διαθέσεων και συνεπειών απλωμένη σ' ένα καμβά από νότες, ρυθμούς και στίχους, τέχνη, ουσία, πάθος, έκσταση.
Έχουν συνεργαστεί με τις πιο μαγικές γκόμενες που έχουν ηχογραφήσει κάτι στη ζωή τους με θαυμάσια αποτελέσματα. Πως θα μπορούσαν να αποτύχουν σε κάτι άλλωστε; Είναι ένα genre από μόνοι τους. Απολύτως ιδιαίτεροι. Γαμώ τις μπάντες, τι να πω πια...
Δεν υπάρχει κάποιο "νέο" τους να μοιραστώ, τίποτα, με ξενερώνει λίγο αυτό, δε γαμιέται, που δεν υπάρχει κάτι εννοώ, ήθελα απλά να γράψω γι' αυτούς, επειδή πριν λίγες μέρες αγόρασα το "Narcotic Story", και κόλλησα πάλι...        

7 σχόλια:

  1. "Στη συγκεκριμένη φάση θα 'θελα να είμαι μια όχληση, ιδιαίτερη, σα σκουριασμένο καρφί στην ποδική καμάρα, να εξαπλώνομαι στα μυαλά ξεχωριστών ανθρώπων, ήδη αρκετά διεφθαρμένων ώστε να θεωρούμαι φυσιολογικός, ένας απ' αυτούς, να γίνομαι ο εκφραστής, το φερέφωνο του μισανθρωπισμού τους, της αυτοτιμωρίας τους, της λύπης, της χαράς, της οργής τους..."

    Κατά την ταπεινή μου γνώμη ότι πιο εύστοχο,ποιητικό,δοκιμιακό έχω διαβάσει φέτος. Και μόνο αυτές οι 49 λέξεις δικαιολογούν την ύπαρξη αυτού του blog. Δεν γνωρίζω καμία από τις μπάντες που περιγράφεις και μπορεί να μη μ’ενδιαφέρουν κιόλας. Ως λάτρης του γραπτού λόγου νιώθω αυτές οι λέξεις να έχουν εγκλωβίσει το μυαλό μου τουλάχιστον για αυτή την γαμοΚυριακή. Στην υγειά σου…

    traudl

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Den grafeis kai toso kala pia"...Mas douleveis?Tha sou elega na afhseis thn aftolyphsh thn varemara kai oti allh ma...se exei kavalisei.Na grafeis,na zwgrafizeis empnewmenos apo afta pou akous giati ap oti vlepw exeis apothema.Exw varethei na vlepw "kamena xartia" gyrw mou.Ta sevh mou.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. τους ειδα αυτους λιγο πριν τους ISIS,στο αν,το 2007.Ορκιστηκα να μην τους ξανακούσω ποτε στη ζωη μου.Τετοια ξενερα...Ο Eugene είναι η ντροπη της φυλής του.Τραγουδα χαλια,νομιζει οτι φοβιζει τον κοσμο οταν κατεβαζει τα παντελονια και πιανει τ'αρχίδια του,δεν εχει αίσθηση του τι τραγουδαει,οι δε υπολοιποι βαρανε χωρις στοχο.Ασφαιροι..Μαλλον περνας κρίση..μαλλον οχι δεν περνας κριση.Εσυ αν εβγαζες δισκο τραγουδωντας αυτα που λες θα ησουν καλυτερος και αυθεντικοτερος.Γαμα τους oxbow,τρεχα για φρεσκα..Ακου τη Vick καλυτερα,Λεει μερικα ωραια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ο Eugene Robinson δε χρειάζεται να τραγουδήσει. Χρησιμοποιεί τους πιο εύγλωττους τρόπους (μεθυσμένες κραυγές, ψιθύρους, παθιασμένες απαγγελίες, ουρλιαχτά βουτηγμένα στο συναίσθημα και ακατάληπτες, μισοτελειωμένες φράσεις) για να χρωματίσεις τις εξομολογήσεις του με απελπισία, πόνο, αποξένωση, θλίψη, θυμό, απόγνωση, δυσφορία,... Η ακρόαση των δίσκων των Oxbow με συγκινεί απεριόριστα. Η εμφάνισή τους στο ΑΝ ήταν ακουστικά προσανατολισμένη και σίγουρα δεν ήταν απογοητευτική.

    Όσο για τα νέα ενός συγκροτήματος που λατρεύω (μάλλον βρίσκομαι σε μόνιμη κρίση). Πέρυσι κυκλοφόρησαν το Songs for the French με 3 νέες συνθέσεις και 4 ζωντανές ηχογραφήσεις από την περιοδεία τους στην Ευρώπη. Ο Eugene Robinson εκτός από την έκδοση του βιβλίου του συμμετείχε στο Rooms EP των Ιταλών The Mantra Above The Spotless Melt Moon και φέτος οργώνει ξανά την Ευρώπη για συναυλίες. Τέλος, ο κιθαρίστας Niko Wenner σχημάτισε μαζί με τους Chris Spencer των Unsane και τον Ari Benjamin Meyers των Einsturzende Neubauten τους Celan (άκου εδώ το έξοχο "Sinking")

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σκόραρες! Άραγε, όταν το ολοκλήρωσες, εκείνη τη στιγμή το συνειδητοποίησες;
    Έχεις κάνει συμβόλαιο με την κυρία Έμπνευση, Indiefuck!
    Θενκς για νυχτερινό ταρακούνημα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τα έχουμε πει Indiefuck, το χεις ρε... Και ναι οι Oxbow ειναι τεράστια μπάντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο Eugenenakos εβγαλε album μαζι με τους Black Sun. Ποτε παμε για jam? Χρυσους σας εχω κανει

    ΑπάντησηΔιαγραφή