Είναι κάτι άτομα, ρε πούστη, που λες "πολύ καλός/ή για να είναι αληθινός/ή"... Σε φάση τα έχουν όλα. Όμορφοι, έξυπνοι, στυλάτοι, ακούνε τις σωστές μουσικές, έχουν τις σωστές πολιτικές θέσεις, διαθέτουν και χιούμορ... Στάνταρ κάτι θα πάει στραβά. Και, αφού ξεπεράσεις τον ενθουσιασμό της πρώτης γνωριμίας, αράζεις, σκέφτεσαι και αρχίζεις και ψάχνεις. Δεν μπορεί... Κάτι θα βρεις.
Στην πρώτη επίσκεψη σπίτι τους, τσεκάρεις, μαλάκα, είναι καθαρό, τακτοποιημένο, τι είναι αυτό στη γωνία, μια γαμημένη τζάγκουαρ, ρωτάς αν μπορείς να παίξεις, σου απαντάνε ότι παίζει να δυσκολευτείς, γιατί έχει το κούρδισμα που είχε ο Thurston στο "Teenage Riot"... Ατόπημα; Ούτε καν...
Σε κάποια φάση καταφέρνεις να μείνεις μόνος στην κρεβατοκάμαρά τους, πετάγονται για τσιγάρα, καπνίζουν και Gauloises, ρίχνεις μια ματιά στην κλειστή ντουλάπα, φαντασιώνεσαι ότι μέσα κρύβουν χαβανέζικα πουκάμισα, στρινγκάρες με animal prints, τασάκια από χέρια πιθήκων, τους γονείς τους δεμένους πισθάγκωνα, χειρότερα, τους γονείς Σου δεμένους πισθάγκωνα, τεράστιες πλαστικές πούτσες με ραβδώσεις, η μία με τ' όνομά σου και, την ώρα που απλώνεις το χέρι να την ανοίξεις, ακούς τα κλειδιά στην πόρτα... Τι κάνεις; Βγαίνεις, αράζεις και συνεχίζεις τον καφέ σου... Με άρωμα σοκολάτα...
Αλλά μέσα σου σκας... Το τέλειο άτομο δεν υπάρχει, απλά. Παρατηρείς τις αντιδράσεις και περιμένεις αυτή την κρίση υστερίας, αυτό το "δεν αντέχω άλλο να είμαι έτσι", όπου ρούχα θα σκιστούν, θα βγουν έξω τα δερμάτινα, τα μαστίγια, οι μάσκες με τα φερμουάρ, η θηλιά για ενδεχόμενη ερωτική ασφυξία κι εσύ απλά θα χτυπάς τις φτέρνες σου με κλειστά μάτια ψιθυρίζοντας "there's no place like home"... Ή την ώρα που θα πας να πλύνεις την κούπα σου, θα σκάσει δίπλα, θα σου πιάσει τον κώλο, γνωστοποιώντας σου ότι έχει προσέξει τον τρόπο με τον οποίο τον/την κοιτάς...
Γουστάρω τους ανθρώπους με ελαττώματα. Θέλω να με απογοητεύουν. Όλη την ώρα αν είναι δυνατό... Να βγαίνω μαζί τους και να το μετανιώνω μετά το δεύτερο ποτό. Επειδή είναι ήδη χάλια απ' το πρώτο... Να ξεφτιλίζονται για τη φάση... Να τους έχεις εξηγήσει ότι θα σκάσει το βράδυ και μια τύπισσα, ξέρεις, γαμώ φάση, δεν είναι ανάγκη να σε φιλάνε στο στόμα την ώρα που της εξηγείς τη θεωρία σου για τη στασιμότητα στην καλλιτεχνική δημιουργία στη σύγχρονη αστική τάξη, κι αυτοί να σου χαϊδεύουν και τ' αρχίδια από πάνω... Ατομάρες...
Ε, δεν υπαρχει τελειος πουθενα. Ολοι εχουμε ελαττωματα κι αυτο μας ξεχωριζει απ'ολους. Κι εγω το γουσταρω αυτο αλλα οχι παντα ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήεγώ πιστεύω το αντίθετο.Ο τέλειος πάντα υπάρχει.
ΑπάντησηΔιαγραφή@arrostia:...ston ypno mas...
ΑπάντησηΔιαγραφήγια τον ξύπνιο μιλάω,ο τέλειος υπάρχει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ τέλειος υπάρχει και είναι ο εαυτός μας. Και στον ύπνο και στον ξύπνιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήtraudl
Εγώ πάντως έχω πλαστικούς πούτσους με ραβδώσεις στη ντουλάπα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήο τέλειος ύπνος δεν υπάρχει.
ΑπάντησηΔιαγραφή..μόνο (λίγα) τέλεια ξυπνήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤ.Τ@Τα τέλεια ξυπνήματα είναι όταν δεν ξυπνάς μόνος σου,ε?Σε αυτό αναφέρεσαι?
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι, όταν το έγραψα, δεν είχα κάτι τέτοιο στο μυαλό μου. Απλώς, πήρα το νήμα (για το νόημα δεν ξέρω) από 'κει που το άφησε ο Kapsel.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι υπέρ μιας πιο ελεύθερης ερμηνείας.
Κατά τα άλλα, Αrrostia μου, στην Κίνα όλα καλά; Γιατί στην Ελλάδα...
Φιλιά
(Κρίμα που...δεν ανήκεις στις ρομαντικές...)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην Κίνα ξυπνάω τέλεια τις περισσότερες μέρες της εβδομάδας,γιατί για εμένα υπάρχει πάντα ο τέλειος.
ο τέλειος Κινέζος;
ΑπάντησηΔιαγραφήtraudl
ο τέλειος..Πες τον και Κινέζο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤόση ώρα τα κόμμεντς είναι δεκατρία... Δεν μπορώ να το επιτρέψω, σχολιάζω για να το σπάσω, γιατί έχω treiskaidekaphobia... Κανείς δεν είναι τέλειος.
ΑπάντησηΔιαγραφή