Ceremony - Rocket Fire

Πριν ξεφύγω τελείως από το θέμα, θα 'θελα να ξεκαθαρίσω ότι ο συγκεκριμένος δίσκος γαμάει μ' ένα συγκεκριμένο, δικό του τρόπο, δεν παίζεται. Αδυνατώ να ξεκινήσω τη  μέρα μου χωρίς ν' ακούσω τουλάχιστον το μισό. Δεν ξέρω αν είναι το φετινό "Exploding Head", όπως εύστοχα παρόλα αυτά έγραψε ο Peter Pan, μαλάκα, έχει πόσο καιρό που έκλεισε το blog και το μνημονεύω ακόμα, το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για δισκάρα από τις λίγες. 

Ενώ ξεκινάει πατώντας στα "shoegazer-cliches" του παρελθόντος, χωρίς ουσιαστικά να τα εγκαταλείπει στιγμή, η ποιότητα των συνθέσεων, όπως και οι εντάσεις, ανεβαίνουν κατακόρυφα από το "Marianne", το μεγαλύτερο σε διάρκεια και ίσως και καλύτερο κομμάτι του δίσκου, και μετά... Κι αυτός ο παλιομοδίτικος ήχος του drum machine σκάει σα ματωμένο κατσαβίδι στο κρανίο μου ανάμεσα από το Wall of Sound που παράγουν οι κιθάρες, είναι σε φάση, ό,τι χρειάζεται ακριβώς. Γάμησέ τα, με τις δισκάρες ο οίστρος μου βαράει πάτο, με εμπνέει περισσότερο η μπούρδα τελικά...  Θα είμαι σύντομος, λοιπόν... Σιγά την έκπληξη...

Οι όποιες συγκρίσεις με τους A Place To Bury Strangers είναι, σαφώς, αναπόφευκτες, μοιράζονται και κοινό παρελθόν, άλλωστε. Θα 'λεγα απλά ότι αν και στερούνται στην ποικιλία θορύβων και "εγκεφαλικής" αξίας, οι Ceremony κερδίζουν με μικρή, ομολογουμένως, διαφορά στον τομέα "συναίσθημα"... Είναι κι αυτό το "Someday", βασικά, που μ' έστειλε στο διάολο απ' την πρώτη φορά που τ' άκουσα, είναι όλα όσα ήλπιζα και δεν έχω πια δικαίωμα να ελπίζω...
Όπως και να 'χει, μ' αρέσουν εξίσου με τους προαναφερθέντες κι αυτό από μόνο του λέει πολλά. Και ναι, κολλάω άσχημα με μπάντες που παίζουν με Fender Jaguar, κιθάρα φετίχ φάση... Έχουμε πει ότι κι εγώ τέτοια έχω; Το ξαναλέμε...