Naked on the Vague - Heaps of Nothing

Ποτέ δεν είδα το Νο Wave σαν αυτό που λέμε "Genre"... Οι μπάντες που συγκρότησαν την εν λόγω σκηνή, και αποτύπωσαν τις ψυχώσεις τους στο άνισο "No New York", ήταν εξαιρετικά ιδιαίτερες και πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Χρειάζεται να τις αναφέρω; Δε νομίζω... 

Oι Naked On the Vague, απ' την άλλη παίζουν No Wave. Τέλος. Generic φάση. Σαφώς και η συγκεκριμένη κατηγοριοποίηση δε μειώνει το καλλιτεχνικό τους εκτόπισμα. Το λατρεύω το No Wave, άλλωστε. Ιδίως όταν είναι τόσο συγκλονιστικά τοποθετημένο στο σήμερα.  Από την "παλιά σχολή" μου θυμίζουν περισσότερο τις (τους) UT, για τους ρέκτες... Μεγάλη μπαντάρα, για τους άσχετους. Βρείτε το "Griller", μοναδικό κομμάτι ιστορίας. Οι Naked on the Vague, όπως και οι UT, έχουν αυτό το χαρακτηριστικό, σκοτεινό και αρρωστημένο groove, θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι το soundtrack στις πρώτες ταινίες του Richard Kern, δεν έχουν τα tribal drums των παλαιοτέρων, αλλά μικρή σημασία έχει...

Είχα, επίσης, μια αδυναμία στις μπάντες από Αυστραλία από τότε που πρωτοάκουσα Birthday Party. Και πάντα τσεκάρω τι έρχεται από Ωκεανία μεριά, γιατί συνήθως γαμάει. Δεν ξέρω, με όποιο είδος και να καταπιαστούν εκεί κάτω, το αποτέλεσμα είναι πάντα ελκυστικό και ιδιαίτερο. Ακόμα και στα '90s, στη grunge φάση, οι μπάντες απ' το Σύδνεϋ ξεσκίζανε για την πλάκα τους τις περισσότερες του Σηάτλ. Και πάλι το name-dropping είναι περιττό.
Έχουν εξελιχθεί αρκετά σε σχέση με το προηγούμενο πόνημά τους. Οι συνθέσεις δεν ακούγονται τόσο "Bad Moon Rising Era - Sonic Youth", έχουν λίγο "Evol" μέσα και, σε στιγμές, τα "ριφφς" τους συγκλονίζουν. Έχουν αναπτύξει μια ξεχωριστή σχέση μελωδίας  - θορύβου, ιδιαίτερη, δικιά τους και των επιρροών τους...
Θα τον ακούω για πολύ καιρό αυτό το δίσκο...